Ruïnes

van het

heden.

*

Roert deze rekening ook niet in ons diepste wezen en roept ze geen herinneringen op van verloren gegaan geluk en glijdt onze melancholie nier weer naar een verleden waar alles schijnbaar vredig was.

Of zijn het ruïnes waaruit vergankelijkheid ademt, een droomsfeer die misleidend werkt en ons nier laat inzien dar het getuigenissen kunnen zijn van het drama van het nooit aflatende einde van mens en wereld. Men bouwde tempels, paleizen, kathedralen om zo de aardse grootheid en de tijdelijke macht eeuwig re bestendigen. Dit alles werd verwoest en verscheurd door trots en hoogmoed en het willen overstijgen en overheersen van de kosmische en natuurlijke wetmatigheden. De ruïnes kunnen wijzen naar tijden waar de mensen als automaten en blinde slaven van de krochten der verdrukking leefden en hun slapende gewetens onderworpen werden door heersende of tiranniserende politieke, godsdienstige, religieuze, sociale en culturele machten. De gedenkstenen huldigen dat fallische element van het mateloos willen bezitten en onderdrukken.

De symbolische ornamenten op stenen en offertafel wijzen naar een verfijnd weten, dat leidde tot blinde bijgelovigheid en schijnbare waarheid. Gaan zo niet het aardse geluk en de grootheid telkens weer van rijk tot rijk voorbij en getuigen zij niet van de eenzaamheid van het bewustzijn? ... en in hoeverre kunnen al deze woorden nu vandaag nog met dezelfde betekenis geschreven worden als een actueel gebeuren, waar ook vandaag de mensheid zich laat leiden tot barbarisme en schrikwekkendheid, tot de algemene vernietiging, in de overtuiging levend dat alles goed, oprecht en zuiver is?

Zal het verleden weldra overgroeid worden door een nieuw opschietende plantengroei, een nieuw leven dat wortel heeft kunnen schieten op de achtergebleven kale rotsachtige bodem?

Toch bij dit alles, wanneer wij aandachtig toekijken, zien wij dot de treden nog intact zijn, ook de poort met het zonneteken. Duiden die er niet op, dat wat overblijft, een weg is, om opnieuw een poging te kunnen ondernemen om hoger op te klimmen naar de hoge witte berg die veraf voor ons aan de horizon ligt? Is het niet alsof het vibrerende licht in de lucht een kracht is die oproept om de overgang te maken van het primair psychische naar een hernieuwde vergeestelijking of spiritualiteit?

Tekst: Frans Croes: “Een beeld met een woord erbij”. Oplage is uitverkocht.