Deze werken kunnen ook kunst genoemd worden. Maar dan wel met een kleine "k".
Weet dat mijn ZOMER EXPO nog loopt tot eind september. Te bezoeken op zondagen van 14 tot 17u30. Zennegat 14 - MECHELEN.
Bovenstaande ragfijne kleurpentekening zijn weergaven van het Zennegat waar ik woon en leef.
Enkele gewassen pentekeningen:
Ware of echte pentekeningen:
Mailgroep Culltuur: Wat ik gezien heb is de moeite waard om daar even naar te zien en heb er van genoten hoor. Wolfke-2
Nog wat losse werkjes om een zo groot mogelijk geheel te geven van mijn oeuvre. Later volgen nog oudere werke: symbolistische en esotheische kunst. En mijn nieuwste werken.
Wel ik was verbaasd een zo veelzijdig kunstenaar te ontdekken. Wat een verscheidenheid van technieken.
Het een spreekt me al meer aan dan het ander;al wat rond natuur draait boeit mij. Ik treed binnen in het landschap en versmelt met kleur en beeld. Moeilijker heb ik het met symbolisme, al heb ik vele boeken gelezen over symboliek. Misschien omdat ik agnosticus ben. Ik geloof maar wat ik ken. Met symboliek is geen kennis gemoeid, het is vrije interpretatie. Misschien heb ik te weinig fantasie! Ik zal mijn best doen deze zomer eens en kijkje te nemen in je tentoonstelling. Al ben ik een verstokt aanhangster van de renaissance ik wil mijn eigen wel eens geweld aandoen en van het figuratieve een duik nemen naar de fantasie;
Proficiat met je blog en je werken
BBieke
Een reeks van tekeningen die helaas allen ooit zijn verkocht en dit zijn er duizend en meer dan een geweest...
Deze reeks bevat werken waarvan ik er nog één bezit. Het zijn werken uit mijn mystiek esotherische periode, waarvan vele in kleur dienden te zijn maar de fotograaf verloor de negatieven. Maar het loont ook zo de mooite.
Expo - Kunstwerken van mij en anderen Met deze Blog beoog ik dat de Senioren mijn kunst leren kennen, mijn expo's, maar ook kunst van anderen die ik wil belichten.
13-09-2005
Ik, die kleine grote...
IK,
DIE
KLEINE
GROTE!
... ik ben afkomstig van Heffen en ik bleef van Heffen een boerengemeenteke dat nu gefusioneerd is met Mechelen). Tot mijn dertigste jaar. Ik had er lagere school gelopen en was achteraf jarenlang op en af naar Mechelen gereden, omdat ik van huisuit moest leren sculpteren, ook al zou ik, toen ik tweeëntwintig was, al mijn beitels in de Zenne werpen. Ik deed mee aan politiek en ik speelde bugel en trombone in een der dorpsfanfares. Zo kende ik God en klein Pierke en ook ikzelf was door iedereen gekend.
Toen ik in 1964 in Mechelen belandde, kwam ik er met de niet eens vermoede marginale situaties in contact
Ik sloot mij aan bij de langharigen. Ik die vroeger zo een deftig burgertje was met een normale haartooi, een schoon kostumeke en een fijn plastronneke was. Ik werd daar met de ongemotiveerde houding van de zogezegde volwassenen gekonfronteerd, die de langharigen zomaar de deur uitwezen, gewoon omdat ze hangharigen waren ... Ik werd Provo. Ik had als uitgangstenue een hoge hoed, een witte jabeau met lange jaquette en grijze handschoenen en een zwart stokske. Ik wou met de traditie breken van het zich normaal bewegen. Wat later werd ik hippie om later, in de ludiekere periode, Kabouter te worden. Ik was "ne nummer" in Mechelen geworden en nu wereldberoemld i het Mechelse. Knipoog..
Heeft dat iets met de kunst en de kunde van mij als kleine man te maken? Ik denk van wel, omdat juist in dit anders dan de anderen zijn, in mij daardoor de kunstenaar Frans Croes werd geboren. Want ik wou tekenen en schilderen. Ik wilde dit reeds van toen ik nog kind was en ik speelde sedert 1967 mecenas voor jonge artisten, die ik in Herten Aas liet exposeren. Al zou ik vaak later zeggen dat ik het evengoed of nog beter kon dan wat sommige daar omhoog tentoon ophingen ...
Ik speel steeds open kaart! Ik deed dat vroeger met Herten Aas en ik doe dat nu steeds, met al mijn werken, waarop ik een eigen visie heb. Mijn verleden heb ik helemaal kunnen begraven. Enkel in de mijn gebleven ervaring wist ik mezelf als mens en kunstenaar ontdekken.
In 1976 zei ik foert aan alles en brak met alles. Ik wilde enkel nog tekenen en schilderen. En ik deed wat ik niet laten kon! Binnen mijn gekend patroon van mijn vele vallen en mijn steeds weer opstaan. Tot nu ik leef in het zachte gestreel, waaruit ik kleuren tover en ik deze naar u toebreng.
MONUMENTAL biedt een platform aan hedendaagse beeldende kunst. In het beeldenpark en de grote kunstgalerie kunnen zowel monumentaal of sculpturaal werk als andere kunstvormen getoond worden.
MONUMENTAL organiseert wisselende individuele en groepstentoonstellingen. Van bij de oprichting vormde de jaarlijkse zomertentoonstelling het voornaamste luik van de werking van de vereniging, maar in 2003 werd van start gegaan met een jaarwerking. Voortaan worden het hele jaar door tentoonstellingen georganiseerd, met in de zomer de grote groepstentoonstelling, aangevuld met kunstgelieerde activiteiten.
Een boeiende ontmoeting met werk van gerenommeerde hedendaagse kunstenaars. De groepstentoonstelling in de zomer van 2005 gaat door in het groene beeldenpark en de afgewerkte galerie. Meerdere kunstenaars stellen tentoon met sculpturen en schilderijen.
U kan werken bewonderen van Robert Cahay, René de Lannoy (), Jacky De Maeyer, Serge Gangolf, Marie-Paule Haar, Octave Landuyt, Paul Machiels, Hubert Minnebo, Renaat Ramon, Addi Ryckaert, Jean-Claude Saudoyez, Emile Souply, Frans Van den Brande en Mark Verstockt
Leerde ik kennen in mijn vroegere Staminee Herten AAS. Hij was een gewone man zonder enige pretentie, maar die wel boeiend kon vertellen over zijn beeldhouwwerken. Hij was bezeten al het ware en ik ben hem blijven volgen vanaf toen tot op heden. Hij startte eens zovele jaren geleden in Brugge om in 1969 zich te vestigen in Bornem (Klein Brabant). In de beginnen was het een oud haast vergaan boerderijtje war hij al grote beelden maakte, toen nog in klei. Bouwde nadien op de grote lap grond die hij mede gekocht had, meerdere ateliers en annexes.
Tot Henri, als initiatiefvolle man 10 de jaren 1978 à 1988 beeldentuin en startte met het bouwen van een kleien galerie, die ondertussen is uitgegroeid tot ruim1.000 m2.
Steeds wanneer ik daar eerder toevallig aankom, daalde hij van zijn hoge stelling af en komt dan zeer enthousiast een babbel met mij slaan, ook over zijn streven en ongewild sprak jij mij ook over zijn intieme familieleven da niet steeds rozenschijn was.
De kunstcriticus Hugo Brutin schrijft over hem:
Henri Lannoye bekleedt een unieke plaats in de drukke wereld van de beeldhouwkunst. Zijn oeuvre is monumentaal, letterlijk en figuurlijk. Op heel bijzondere wijze refereert het bestendig aan alles wat met technologie te maken heeft.
Zo zijn de menselijke figuren die hij ontwerpt machines en nemen de machines die hij bedenkt antropomorfe vormen aan.
Elk van zijn beelden is een hartstochtelijk gegeven dat kracht symboliseert, een bijzondere innerlijke ritmiek bezit, toonbeeld is van een ontoombaar en complex mysterie waar men niet op uitgekeken raakt.
Het is omzeggens voor de hand liggend dat de kunstenaar voor zijn indrukwekkende beelden de voorkeur geeft aan brons, een materie die sinds lange tijd intens verbonden is met technologie, het trotseren van de tijd en die vitaliteit en esthetiek in zich bundelt.
Het is zeer aanbevelenswaardig om zijn werken te bekijken op zijn website: http://www.hernylannoye.com/ maar ook kan ik het zeer persoonlijk aanbevelen om zijn beeldentuin te bezoeken: hierover vindt u meer gegevens op MONUMENTAL ART zie: http://users.pandora.be/monumental/
Frans Croes.
(Met de steun van de Feitelijke Kunstvereniging Frans Croes).
Indien u op sommige foto's klikt met je rechtermuisknop dan opent zich een venster waarin ondermeer staat: "Beeld openen in een ander venster". En ja, dit is mij al vaak gelukt en wanneer u de instelling bvb verplaatst naar nog groter, dan kan het zijn dat zich een soort vierkantje vertoont met op de hoeken telkens een pijltje, dit wil zeggen dat het beeld nogmaals verder uitvergroot kan worden. Nu dat wij onze foto's mogen verzwaren tot maximum 150 kb zal de scherpte werkelijk in ons voordeel spelen. Tracht dit ook eens na te gaan, besef dat niet alle foto's zich in een ander venster kunnen openen.
Wie niet waagt, die niet wint! Veel fijns van Frans.
Oei ! Is dat kunst ? En dan via een webblog van Seniorennet (ongewenste? Onverwachte?) publiciteit maken ... Zou je liever niet op jaarmarkten gaan staan?
04-09-2005 om 23:17 geschreven door zezazeu
Mijn repliek:
Wie deze Zezazeu is kan niet anders zijn dan éne soort van Zie Ze Zeugt zijn! Sorry hoor, maar indien wie weet wat voor iemand zo spreekt over mijn kunst dan rebelleert er iets in mij. Deze hoeft mijn kunst niet mooi te vinden, maar de woorden die deze X schrijft, voelen zo platvloers aan dat ik niet anders kan dan deze te nondedjuen
Wat wie is deze X?
Wie kent deze X?
Wie is het ook daar niet mee eens?
Hoef ik mij zo te laten inpakken?
Maak ik geen kunst of wel?
Wat is Kunst? Met een grote K, aub factoortje X ofte niemendal!
Voelt deze X zich beter dan bvb de Gewezen President van Vlaanderen Luc Van Den Branden, Directeur Frans Verleyen van KNACK of de betreurde dichter Hermen De Coninck?
Wie durft er ook tegen deze ZEZAZEU protesteren?
Een bezoeker aan mijn ZOMER EXPO schrijft : (en onthoud dat ik publiciteit mag maken op mijn Blog, want ik heb daarvoor betaald).
Beste Frans,
Ik word telkens ik je werken bewonder stil van binnen. Waarom? Wel ze zijn zo diepzinnig en vanzelfsprekend gemaakt en bevatten een een zodanige unieke boodschap naar de mensen toe die dit willen begrijpen. En wanneer ik deze zie zou ik willen dansen van plezier, niet van de lol, maar omwille de schoonheid die komt vanuit een warm hart waar mensen ook stil van worden.
Henri LABIO.
Dus ZIEZAZEU begrijpt er niets van, maar dat deze dan zulke dingen niet schrijft.
Is mijn grootste uiting van grote bezorgdheid betreffende mens en leven.
Gelouterd werd ik, maar ook getekend door vooral tegenwind en regen, gebukt lopend onder wanhoop legde ik in 1976, als activist en hervormer er het bijltje bij neer. Om uiteindelijk op mijn 39-ste dat te doen waar ik eveneens van in mijn kindjaren voor voorbestemd was, tekenen en schilderen.
Niettemin blijft in mij ook een onrust aanwezig - die de moderne mens nu eenmaal tekent - blijft dan wel dat ik troost kan zoeken in het wilde tedere lied en in evenwicht naar de zingeving en de aanvaarding van mijn levensdoel. Kunstenaar zijn!
En noem ik dit zelf niet in een van mijn werken: 'Ben ik soms niet zoals de frisse bladeren aan een boom en is het nog even lente'. Of: 'Groene vlaggen zullen wij hijsen om het levensfeest langer te laten duren'. Ook: 'Ik was een bloem, mijn pracht van glorierijk vergaan'.
Binnen de wildgroei die zich in mij omstreeks de jaren tachtig voltrok, kon ik opklimmen boven de zwartgrijze massa uit. Weg waren de gedrochten en de verdorring van de welig tierende mismaakte mensensoort. Ik maakte artistieke uitingen in een soms symbolistische taal. Ook werken die de kijker durfden meevoerden doorheen de werelden van de magie en mystieke esoterie. Uitgetekende ervaringen van mij die in onderging, soms ludiek maar steeds uiterst fijn tot in het detail gemaakt, (zonder mij een chauvinist te vinden) die in hun droogkomische genre verwezen naar het theatrale drama van 's mensen verhalen.
Alsof elke tekening van mij de mensen toefluisteren wilde: Dat wat ik betracht is te duiden op: 'Het leven is zo kostbaar mensen. Sluit dit niet in jezelf achter slot en grendel. Vertroetel het. Bescherm het. Maar heb het leven vooral lief en geef jouw levensgeheimen aan alles dat leeft in de wereld prijs'.
ALS FRANS CROES SPREEK IK OOK OVER... De 'Rechten van de Toekomende Generaties'.
Daar ik drie jaren lang Ambassadeur in Vlaanderen was van de Rechten voor de Toekomende Generatie: Dat deze minstens van ons nog een Moeder Aarde mogen erven of ontvangen, die wij beter hebben gecultiveerd dan wij van onze voorvaderen meekregen. Wat volgens mij': is de mens verplicht is vanuit zijn culturele bewustzijn. En daarmee is mijn bewijs geleverd dat ik nooit mijn afkomst heb verloochend en nog steeds op de bres staat.Ook daar waar ik manifest naar buiten kom over de Plichten van de mens of "De Verantwoordelijkheid van de Mens" (een basistekst die diende om in de UNO als basistekst te dienen om te komen tot de milieuverdragen in Rio de Janeiro om er later de Kyoto norm mee te bepalen - op het gebied van langdurige ontwikkelingen, enz. Al te gemakkelijk doet de mens beroep op zijn rechten zonder te beseffen dat men bij zelf de keuze ook plichten heeft om in 'Eenheid met de wereld te leven'.
Staan wij niet allemaal voor een zelfde Keuze, waar de gehele mensheid voor staat, binnen de Universele Verantwoordelijkheid, om te komen tot een heroriëntatie terwijl een werkelijke vrede en duurzame ontwikkeling.
Vanuit mijn optimistische visie, wars van elke apathie of welk doemdenken zeg ik: Mogen wij Leven in overeenstemming met ons voorrecht deelgenoot te mogen zijn aan het Lever zelf. Laat ons daarom samen, de verantwoordelijkheid als cultuurbewust Levende Mens opnemen.
Deze wens ik over te dragen aan mijn Blog bezoekers.
Toespraak op een vernissage in galerij Evira op 14.02.93 bij een tentoonstelling van Frans Croes.
Wij kennen elkaar sinds vele jaren, weliswaar op een afstand, maar toch! Ik herinner mij de periode van het Progressief Komitee van Artistieke Werking (P.K.A.W.) met onder andere Roger Van Ouytsel, Jan de Winter en andere Die een andere alternatief wensten van het dan heersende kunsten normbesef dat de stad Mechelen hanteerde. Frans bezat toen een alternatief tentoonstellingscircuit waarvan den Herten Aas de as was en een van de boeiendste periodes was in het leven van Frans Croes.
Het waren de nadagen van mei 1968. In juli 1970 stond op de Mechelse grote markt tegen de pui van het Stadhuis een Leopardtank van het Belgische leger opgesteld. Frans Croes en een groot aantal contesterende jongeren goten er een roosachtig kleurmengsel over. De dag nadien was er een massa volk op de grote markt bijeen die door de politie uit elkaar geslagen werd. Toen werd daar de kiem gelegd van de komende Kabouterbeweging waarvan Frans Croes de Papskabouter werd. Een eretitel voor hem als het ware, want in oktober 1970 namen deze contesterende jongeren deel aan de Gemeenteraadsverkiezingen en behaalden op slag 1104 stemmen of 2,56 % van het totaal. Verbazing alom
Frans Croes verklaarde later, dat de kabouterbeweging eerder een toevallig resultaat was van een jarenlange ontevredenheid, én mede de invloed had ondergaan van de Nederlandse Provobeweging en de Linkse studenten rebellie. Een aantal van de toen gevorderde eisen zijn oningevuld maar actueel gebleven tot de dag van heden.
Met het P.K.A.W. o.a. als doel: de gewone arbeider en bediende kennis te laten maken met kunst. Zoals hij mij dit ooit persoonlijk toevertrouwde en waaraan ik zou willen toevoegen: ook de niet commerciële kunst.
Waarom deze lange inleiding? Wel, om aan te tonen dat Frans Croes in wezen steeds een goedaardige rebel is geweest en gebleven.
Naast rebel, was hij ook nog een wereldverbeteraar en een strijder voor waarheid en zuiverheid. In een woord: een idealist! En in feite Frans, ben je dat nu nog steeds en het strekt je tot eer.
Na jaren van geploeter aan de basis werd Frans zelf kunstenaar op een ogenblik dat hij al gelouterd was door het leven.
En ook in de kunst ging hij een eigen(zinnige) weg op, weliswaar zoekend, experimenterend, als eens met ups and downs, tot hij, mijn inziens vooral in de grafische vormgeving vond wat hij zocht. Een eigen stijl en expressievorm ontwikkelde hij, zoals wij dit vandaag overduidelijk kunnen vaststellen.
Een teken van techniek en materiebeheersing vinden wij mijn inziens in het gebruik van het witte vlak van het papier in zijn grafisch werk. Misschien slechts een detail maar een belangrijk detail, dat toch zoveel zegt in verband met de beheersing van de materie.
In de reeks van Astrologische tekens die m.i. de kern van de tentoonstelling vormt, zegt Frans Croes zelf: te willen afrekenen met een aantal ideeën en heilige huisjes. Maar wat mij opvalt en reeds opviel in andere werkjes is de vaak aanwezige erotische ondertoon in zijn oeuvre. Ook andere conflicten vecht Frans uit in zijn werken of ook via zijn teksten. Ik ben echter en gelukkig geen ziekenknijper die voor alles een verklaring wil klaar hebben. Ik benader kunst op een vrij eenvoudige wijze: spreekt deze mij aan of zegt het me iets. Weet, ik heb laks aan het gegoochel met geleerde woorden en ismen.
Een kunstwerk is waar als het u aanspreekt of als u de boodschap begrijp. De rest is kletspraat en lulkoek. En daarom, onderga het en kijk dan nog eens en u ontdekt de boodschap.
Zelfs indien u deze niet vindt en het kunstwerk niet meer is dan louter esthetisch, wel dan is dit laatste juist de boodschap; zoek niet verder want zo simpel is het. Frans, zo simpel is het inderdaad, maar niet iedereen ziet het zo. Er is dus voor u nog veel werk aan de winkel!
Daar ik een bewoner ben van het Zennegat, al 30 jaar, weet ik hoe het gat van Brussel kan stinken. Men de overheden zijn wel bezig aan een grote waterzuiveringsinstallatie, maar het werk vlot niet bij gebrek aan centen! Kom nou, Brussel als Hoofdstad van zowel België, Vlaanderen, de Europese Gemeenschap, de NAVO en zo verder, die niet in staat is om het enige riviertje dat door Brussel loot te zuiveren. Kunnen wij daar begrip voor hebben: NEEN.
Waar de naam Zenne valt, doemen beelden op van een stinkende riool. De rivier, ooit de levensader van een hele streek, is vandaag verworden tot een nu eens wel, dan weer niet overwelfde collector van afvalwater. Op haar 103 kilometer lange tocht slikt de Zenne de vuilnis van ruim 2,5 miljoen mensen. Ze is biologisch dood en chemisch zwaar bevuild, zodanig dat de stank onze luchtwegen kan aantasten.
Ooit gaf ook de Zenne kleur aan onder meer Brussel, waarvan ze integrerend deel uitmaakte en ik deze nog open zag liggen in de hoeren buurt. Ze werd veelvuldig gefotografeerd en aan haar oevers hebben generaties schilders hun ezels neergeplant. En is ze nu niet verworden tot een onwaardige en beschamend lot voor de rivier die ooit een cruciale rol heeft gespeeld in het ontstaan van steden, de ontwikkeling van de handel en het verspreiden van cultuur.
Vanaf haar brongebied in Naast, op 123 meter hoogte ten zuiden van Soignies, tot aan haar monding in het Zennegat ten noorden van Mechelen, legt de Zenne 103 kilometer af. Eerst meandert ze als een snelstromend stenig riviertje door schilderachtige groene contreien met stroomversnellingen en watermolens, tot ze ontdubbeld wordt door het kanaal Brussel-Charleroi, en verder stroomt in een oud industrieel landschap tot in Brussel. Maar in de hoofdstad was ze niet welkom. Brussel droomde van een Seine, maar moest genoegen nemen met de Senne. Ze werd dan ook ondergestopt en boven haar bedding werd een boulevard naar Parijs model aangelegd.
Vermoeid komt de Zenne weer boven en stroomt grondig vervuild langs fabrieken en zware industrie tot voorbij Vilvoorde. Boven Vilvoorde zou de Zenne weer een nieuwe kans moeten krijgen, Maar wilt men dit wel? Daar waar deze wat verder te Zemst een stank voortbrengt die niet te harden is. En dan maar de Zenne verbergen achter hoge Sigmadijken. Uiteindelijk geeft de zieltogende Zenne het op en stort zich in het Zennegat, een godvergeten oord nabij Mechelen, in de Dijle.
Een triest verhaal, maar wij willen het herschrijven? Willen de Zenne herbronnen, reanimeren, herwaarderen? Willen wij haar uit haar keurslijf bevrijden? Haar weer recht geven op haar water? Het wordt tijd dat we de Brusselaars na 130 jaar eindelijk hun rivier teruggeven, waarop ze recht heeft. Niet te vergeten dat dit ook ten volle bijdraagt tot de gezondheid van de bewoners die tegenaan de Zenne wonen.
Daarom, en om nog duizend andere redenen die allemaal te maken heeft uit liefde tot Zenne, deze zolang verguisde rivier, werd er op 1 januari 2002 de Zennesenne vzw opgericht. Een goed uitgebouwd secretariaat zal ervoor zorgen dat de droom geen droom blijft, maar dat er echt gewerkt wordt aan de renaissance van de Zenne. Mogen wij hopen op beter?
Deze loopt nog tot en met zondag 26 september 2005. Wie deze nog wenst te bezoeken wordt het de hoogste tijd. De tentoonstelling opent elke zondag om 14 uur en sluit om 17u30. Wees er dus vlug bij. Deze loopt in zijn atelier galerij Zennegat 14 te 2800 Mechelen.
Ik vermoed, dat vooraleer men kan beginnen opstijgen langs de trappen die voeren naar het overheersende licht wat je bemerkt de tekening - dat voor de trap een grote ronde platte steen staat. Deze steen kan een rad zijn als symbool van de eeuwigdurende beweging, van het permanent in of onevenwicht zijn dat een proces toelaat waarbij alle leven kan ontstaan en groeien. Dat is bepalend voor elke actieve materie, maar ook voor de geest, en door telkens nieuwe impulsen en inzichten toe te voegen aan de geest zal ook deze zich verder ontwikkelen.
Deze steen is een oud, restant van een oeroude beschaving, dat ons confronteert met het ingebeitelde "monster" of "gedrocht", dat duidt op het" primitieve" het "instinctieve" en het" materialistisch gerichte" dat in elkemens aanwezig is, of niet soms? En dat dient overwonnen of beheerst te worden, willen wij ons aards bolletje laten verder leven.
Wanneer bvb, weer volgens mij de overgave er is, wanneer de wil er is . Zou het dan nog kunnen dat wij voorbijgaan aan het zó elementaire bestaan van de Zon? Kan het dan nog, dat er geen verwondering groeit of is, of een vonk ontstaat die ons aanzet om in alle respect ons te offeren en ondergeschikt te maken aan al wat leeft, daar wij danken zij de "Zon" mogen leven?
De planten en bloemen die overweldigend groeien, hebben de trappen voor ons opengelegd. Het is een uitnodigende natuur die onze leidraad en gids is en waarop wij kunnen vertrouwen indien wij bewonderend en respectvol hun oerharmonisch en ritmisch leven willen navolgen en toelaten dat onze geest daardoor inzicht en kennis verwerft.
De treden zijn soms afgebrokkeld. Ook met moeilijkheden, ontmoedigingen, onbegrip, eenzaamheid en angsten kunnen wij geconfronteerd worden, en deze kunnen zo erg zijn dat wij terugvallen, sterven of definitief ophouden te al levend te evolueren?
Deze uitnodiging stelt ons voor een keuze: luisteren wij met zijn allen naar de stille diepe roep in ons hart om deze te volgen: ofwel willen wij ons verder verloochenen. Is het geen kiezen tussen ons aardse zijn en blijven om zonder vrees voor verlies aan egowaarden het stoffelijk materiële gedurfd te verlaten?
Hoe hoog de trappen reiken is een geheim. Zij tonen niet waarheen zij "reëel" leiden. Wij hoeven geen vooraf gemaakte verwachtingen te koesteren. Er worden ook geen vage of valse geloof of religieuze beloften gedaan. Het" Opstijgen naar het Licht" is een zuiver individueel gebeuren waarbij de bewonderende liefde VOOR de natuur' en de onnoembare kosmische grootheid ons kennis en inzicht kunnen geven in de oer- en universele wetmatigheden. Al kunnen wij deze nu nog niet bevatten, zij kunnen wel groeien naargelang wij ons openstellen en kijken hoe de natuur op zich leeft.
Is het niet de keuze van ieder van ons, die op zich een "levenskunstenaar" is, in vrijheid, zonder schijn, deel wenst te nemen aan een intens begeesterend leven? Is het niet iets om er fier op te zijn een doel te hebben in dit leven dat hogerop leidt? Is het daarbij niet nuttig de blik steeds hoger te richten dan de horizon van ons begrijpen?
De Zon is volgens mij, de universele levenskracht die alle vormen van leven en natuur bezielt, maar ook stoot de Zon als symbool voor de levenskracht in onszelf.
Wanneer wij het nu zouden toelaten om ons open te stellen dat de zonnekrachten tot onze diepste kern doordringen, wanneer wij ons zouden baden en onderdompelen in hun stralende gloed, dan zouden wij wellicht een energie in ons ervaren, een enthousiasme, een levenswil, en een besef Iaten groeien zodat we geleid worden door de Kosmische Krachten en dit zonder dat, geen enkele vorm van leven, geestelijk en materieel, onmogelijk zou zijn geweest voor ons.
Wanneer de overgave er is, wanneer de wil er is. Zou het dan nog kunnen dat wij voorbijgaan aan het zó elementaire bestaan van de zon? Kan het dan nog, dat er geen verwondering groeit of is, of een vonk ontstaat die ons aanzet om in alle respect ons te offeren, ondergeschikt te maken, daar wij dank zij de natuur en de "zon" mogen leven?
Dat durven" offeren" dat" respect" en "ondergeschikt" maken wordt dan: Liefde tot het leven in al zijn facetten en vormen. Daar volgens mij, het Licht van de Zon, die de Liefde die de levensstroom in ons ontsteekt, die door kan werken in alle geestelijke en materiële niveau' s.
Om tot die daad van toetreding tot de Zon te komen zoals de vrouw op de tekening, dienen wij in een symbolische naaktheid naar de zon toe te gaan, in volle waarachtigheid, bewust van onze standvastigheid in het geloof en respect voor de oerwetmatigheden. Wij zullen in onszelf en door onszelf handelen en denken in alle verantwoordelijkheidsbesef.
De zonnekracht geeft ons de innerlijke zekerheid en schenkt ons rust wanneer wij zuiver en oprecht engageren. Dat is overgave in vertrouwen!
Maskers af en wapens neer ... en niet achterom kijken naar de anderen of het verleden, zoals de twee versteende onpersoonlijkheden op de voorgrond van de tekening, het is niet een rechts of een links kijken, maar de blik vooruit, naar ons NU zijn, onze intuïtieve ware stem achterna, een weg volgend die wij alleen dienen te gaan indien wij het leven liefhebben.
Dan kan dit een initiatie zijn van opstanding en bevrijding die zelfs de dood (materie) overwint.
Het Licht in mijn werken is haast steeds aanwezig. Getuige dit schilderij die ik hierbij plaats. Voor mij betekend Licht Inzicht hebben in het Leven. Daar ik Het Leven Lief heb, zal deze aks vanzelfsprekend uit mij komen en weer te vinden zij in vooral mij Olieverf schilderijen. Maar niet enkel daarin.
Zou is er een reeks tekeningen uit het verleden die ik al lang niet meer in bezit heb speelt het licht een omnipresente rol.
Daar gaan volgend twee teksten met telkens een afbeelding erbij over. Ik hoop dat u mijn nogal zware teksten mag begrijpen of lees deze extra, want zonder snoeverij, deze kunnen ook in jou leven belangrijk worden of al zijn.
Dit is de reden waarom ik nog weinig bijplaatste op mijn blog. Maar ik wil nu even wat meer invullen zodat mijn blog toch een voldoening kan geven aan de bezoekers ervan.
Graag zou ik hebben dat er meer reactie geschreven worden in mijn Gastenboek zodat ik voeling blijf hebben mat wat jullie als bezoers over mij blog vinden.
De vrouw op de tekening staat als een roerloze, schijnbaar onbewegende gestalte, in oude gewaden gekleed waarvan de sluier weggevallen is en die meedeint op de golven van de bries.
Het lijkt een drogbeeld, een droomtoestand van psychische eenzaamheid daar er verder niets wijst op enige andere menselijke aanwezigheid.
Doch zou het niet kunnen dat hier de eenzaamheid van het bewustzijn getoond wordt en in konfrontatie treedt met het 'leven brengende licht'?
Dienen wij niet ieder van ons, als eenling de weg op te gaan naar een herboren worden en een nieuw herbronnen ?
Roert deze rekening ook niet in ons diepste wezen en roept ze geen herinneringen op van verloren gegaan geluk en glijdt onze melancholie nier weer naar een verleden waar alles schijnbaar vredig was.
Of zijn het ruïnes waaruit vergankelijkheid ademt, een droomsfeer die misleidend werkt en ons nier laat inzien dar het getuigenissen kunnen zijn van het drama van het nooit aflatende einde van mens en wereld. Men bouwde tempels, paleizen, kathedralen om zo de aardse grootheid en de tijdelijke macht eeuwig re bestendigen. Dit alles werd verwoest en verscheurd door trots en hoogmoed en het willen overstijgen en overheersen van de kosmische en natuurlijke wetmatigheden. De ruïnes kunnen wijzen naar tijden waar de mensen als automaten en blinde slaven van de krochten der verdrukking leefden en hun slapende gewetens onderworpen werden door heersende of tiranniserende politieke, godsdienstige, religieuze, sociale en culturele machten. De gedenkstenen huldigen dat fallische element van het mateloos willen bezitten en onderdrukken.
De symbolische ornamenten op stenen en offertafel wijzen naar een verfijnd weten, dat leidde tot blinde bijgelovigheid en schijnbare waarheid. Gaan zo niet het aardse geluk en de grootheid telkens weer van rijk tot rijk voorbij en getuigen zij niet van de eenzaamheid van het bewustzijn? ... en in hoeverre kunnen al deze woorden nu vandaag nog met dezelfde betekenis geschreven worden als een actueel gebeuren, waar ook vandaag de mensheid zich laat leiden tot barbarisme en schrikwekkendheid, tot de algemene vernietiging, in de overtuiging levend dat alles goed, oprecht en zuiver is?
Zal het verleden weldra overgroeid worden door een nieuw opschietende plantengroei, een nieuw leven dat wortel heeft kunnen schieten op de achtergebleven kale rotsachtige bodem?
Toch bij dit alles, wanneer wij aandachtig toekijken, zien wij dot de treden nog intact zijn, ook de poort met het zonneteken. Duiden die er niet op, dat wat overblijft, een weg is, om opnieuw een poging te kunnen ondernemen om hoger op te klimmen naar de hoge witte berg die veraf voor ons aan de horizon ligt? Is het niet alsof het vibrerende licht in de lucht een kracht is die oproept om de overgang te maken van het primair psychische naar een hernieuwde vergeestelijking of spiritualiteit?
Tekst: Frans Croes: Een beeld met een woord erbij. Oplage is uitverkocht.
Ik ben Frans Croes, en gebruik soms ook wel de schuilnaam corskunst.
Ik ben een man en woon in Mechelen - Zennegat 14 - 2800 Mechelen -015241395 (België) en mijn beroep is Kunstenaar.
Ik ben geboren op 30/04/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kunst en cultuur, politiel, vrij denken, allerhande.
U kunst steeds mijn werken kooem zien maar telefoneer dan even op 015271395. Liefst in de namiddag of op avonden. Ook heb ik een website: http://www.frnscroeskunst.be
Ik ben Frans Croes, en gebruik soms ook wel de schuilnaam croskunst.
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Kunstenaar op pensioen.
Ik ben geboren op 30/04/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kunst en aanverwanten.
Mijn kunstewerken kunnen steeds gezien worden op namiddagen en avonden, mits vooraf gaand een telefonische afspraak gemaakt te hebben op nr: 015/271395 of via 0485/45626
FRANS CROES KUNST
Ik ben Frans Croes, en gebruik soms ook wel de schuilnaam corskunst.