IK,

DIE

KLEINE

GROTE!

... ik ben afkomstig van Heffen en ik bleef van Heffen een boerengemeenteke dat nu gefusioneerd is met Mechelen). Tot mijn dertigste jaar. Ik had er lagere school gelopen en was achteraf jarenlang op en af naar Mechelen gereden, omdat ik van huisuit moest leren sculpteren, ook al zou ik, toen ik tweeëntwintig was, al mijn beitels in de Zenne werpen. Ik deed mee aan politiek en ik speelde bugel en trombone in een der dorpsfanfares. Zo kende ik God en klein Pierke en ook ikzelf was door iedereen gekend.

Toen ik in 1964 in Mechelen belandde, kwam ik er met de niet eens vermoede marginale situaties in contact

Ik sloot mij aan bij de langharigen. Ik die vroeger zo een deftig burgertje was met een normale haartooi, een schoon kostumeke en een fijn plastronneke was. Ik werd daar met de ongemotiveerde houding van de zogezegde volwassenen gekonfronteerd, die de langharigen zomaar de deur uitwezen, gewoon omdat ze hangharigen waren ... Ik werd Provo. Ik had als uitgangstenue een hoge hoed, een witte jabeau met lange jaquette en grijze handschoenen en een zwart stokske. Ik wou met de traditie breken van het zich normaal bewegen. Wat later werd ik hippie om later, in de ludiekere periode, Kabouter te worden. Ik was "ne nummer" in Mechelen geworden en nu “wereldberoemld i het Mechelse”. Knipoog..

Heeft dat iets met de kunst en de kunde van mij als kleine man te maken? Ik denk van wel, omdat juist in dit anders dan de anderen zijn, in mij daardoor de kunstenaar Frans Croes werd geboren. Want ik wou tekenen en schilderen. Ik wilde dit reeds van toen ik nog kind was en ik speelde sedert 1967 mecenas voor jonge artisten, die ik in Herten Aas liet exposeren. Al zou ik vaak later zeggen dat ik het evengoed of nog beter kon dan wat sommige daar omhoog tentoon ophingen ...

Ik speel steeds open kaart! Ik deed dat vroeger met Herten Aas en ik doe dat nu steeds, met al mijn werken, waarop ik een eigen visie heb. Mijn verleden heb ik helemaal kunnen begraven. Enkel in de mijn gebleven ervaring wist ik mezelf als mens en kunstenaar ontdekken.

In 1976 zei ik foert aan alles en brak met alles. Ik wilde enkel nog tekenen en schilderen. En ik deed wat ik niet laten kon! Binnen mijn gekend patroon van mijn vele vallen en mijn steeds weer opstaan. Tot nu ik leef in het zachte gestreel, waaruit ik kleuren tover en ik deze naar u toebreng.

Frans Croes.