Deze werken kunnen ook kunst genoemd worden. Maar dan wel met een kleine "k".
Weet dat mijn ZOMER EXPO nog loopt tot eind september. Te bezoeken op zondagen van 14 tot 17u30. Zennegat 14 - MECHELEN.
Bovenstaande ragfijne kleurpentekening zijn weergaven van het Zennegat waar ik woon en leef.
Enkele gewassen pentekeningen:
Ware of echte pentekeningen:
Mailgroep Culltuur: Wat ik gezien heb is de moeite waard om daar even naar te zien en heb er van genoten hoor. Wolfke-2
Nog wat losse werkjes om een zo groot mogelijk geheel te geven van mijn oeuvre. Later volgen nog oudere werke: symbolistische en esotheische kunst. En mijn nieuwste werken.
Wel ik was verbaasd een zo veelzijdig kunstenaar te ontdekken. Wat een verscheidenheid van technieken.
Het een spreekt me al meer aan dan het ander;al wat rond natuur draait boeit mij. Ik treed binnen in het landschap en versmelt met kleur en beeld. Moeilijker heb ik het met symbolisme, al heb ik vele boeken gelezen over symboliek. Misschien omdat ik agnosticus ben. Ik geloof maar wat ik ken. Met symboliek is geen kennis gemoeid, het is vrije interpretatie. Misschien heb ik te weinig fantasie! Ik zal mijn best doen deze zomer eens en kijkje te nemen in je tentoonstelling. Al ben ik een verstokt aanhangster van de renaissance ik wil mijn eigen wel eens geweld aandoen en van het figuratieve een duik nemen naar de fantasie;
Proficiat met je blog en je werken
BBieke
Een reeks van tekeningen die helaas allen ooit zijn verkocht en dit zijn er duizend en meer dan een geweest...
Deze reeks bevat werken waarvan ik er nog één bezit. Het zijn werken uit mijn mystiek esotherische periode, waarvan vele in kleur dienden te zijn maar de fotograaf verloor de negatieven. Maar het loont ook zo de mooite.
Expo - Kunstwerken van mij en anderen Met deze Blog beoog ik dat de Senioren mijn kunst leren kennen, mijn expo's, maar ook kunst van anderen die ik wil belichten.
23-08-2005
Opgaan in de Lichtende Zon.
OPGAAN
IN DE
LICHTENDE
ZON.
De Zon is volgens mij, de universele levenskracht die alle vormen van leven en natuur bezielt, maar ook stoot de Zon als symbool voor de levenskracht in onszelf.
Wanneer wij het nu zouden toelaten om ons open te stellen dat de zonnekrachten tot onze diepste kern doordringen, wanneer wij ons zouden baden en onderdompelen in hun stralende gloed, dan zouden wij wellicht een energie in ons ervaren, een enthousiasme, een levenswil, en een besef Iaten groeien zodat we geleid worden door de Kosmische Krachten en dit zonder dat, geen enkele vorm van leven, geestelijk en materieel, onmogelijk zou zijn geweest voor ons.
Wanneer de overgave er is, wanneer de wil er is. Zou het dan nog kunnen dat wij voorbijgaan aan het zó elementaire bestaan van de zon? Kan het dan nog, dat er geen verwondering groeit of is, of een vonk ontstaat die ons aanzet om in alle respect ons te offeren, ondergeschikt te maken, daar wij dank zij de natuur en de "zon" mogen leven?
Dat durven" offeren" dat" respect" en "ondergeschikt" maken wordt dan: Liefde tot het leven in al zijn facetten en vormen. Daar volgens mij, het Licht van de Zon, die de Liefde die de levensstroom in ons ontsteekt, die door kan werken in alle geestelijke en materiële niveau' s.
Om tot die daad van toetreding tot de Zon te komen zoals de vrouw op de tekening, dienen wij in een symbolische naaktheid naar de zon toe te gaan, in volle waarachtigheid, bewust van onze standvastigheid in het geloof en respect voor de oerwetmatigheden. Wij zullen in onszelf en door onszelf handelen en denken in alle verantwoordelijkheidsbesef.
De zonnekracht geeft ons de innerlijke zekerheid en schenkt ons rust wanneer wij zuiver en oprecht engageren. Dat is overgave in vertrouwen!
Maskers af en wapens neer ... en niet achterom kijken naar de anderen of het verleden, zoals de twee versteende onpersoonlijkheden op de voorgrond van de tekening, het is niet een rechts of een links kijken, maar de blik vooruit, naar ons NU zijn, onze intuïtieve ware stem achterna, een weg volgend die wij alleen dienen te gaan indien wij het leven liefhebben.
Dan kan dit een initiatie zijn van opstanding en bevrijding die zelfs de dood (materie) overwint.
Het Licht in mijn werken is haast steeds aanwezig. Getuige dit schilderij die ik hierbij plaats. Voor mij betekend Licht Inzicht hebben in het Leven. Daar ik Het Leven Lief heb, zal deze aks vanzelfsprekend uit mij komen en weer te vinden zij in vooral mij Olieverf schilderijen. Maar niet enkel daarin.
Zou is er een reeks tekeningen uit het verleden die ik al lang niet meer in bezit heb speelt het licht een omnipresente rol.
Daar gaan volgend twee teksten met telkens een afbeelding erbij over. Ik hoop dat u mijn nogal zware teksten mag begrijpen of lees deze extra, want zonder snoeverij, deze kunnen ook in jou leven belangrijk worden of al zijn.
Dit is de reden waarom ik nog weinig bijplaatste op mijn blog. Maar ik wil nu even wat meer invullen zodat mijn blog toch een voldoening kan geven aan de bezoekers ervan.
Graag zou ik hebben dat er meer reactie geschreven worden in mijn Gastenboek zodat ik voeling blijf hebben mat wat jullie als bezoers over mij blog vinden.
De vrouw op de tekening staat als een roerloze, schijnbaar onbewegende gestalte, in oude gewaden gekleed waarvan de sluier weggevallen is en die meedeint op de golven van de bries.
Het lijkt een drogbeeld, een droomtoestand van psychische eenzaamheid daar er verder niets wijst op enige andere menselijke aanwezigheid.
Doch zou het niet kunnen dat hier de eenzaamheid van het bewustzijn getoond wordt en in konfrontatie treedt met het 'leven brengende licht'?
Dienen wij niet ieder van ons, als eenling de weg op te gaan naar een herboren worden en een nieuw herbronnen ?
Roert deze rekening ook niet in ons diepste wezen en roept ze geen herinneringen op van verloren gegaan geluk en glijdt onze melancholie nier weer naar een verleden waar alles schijnbaar vredig was.
Of zijn het ruïnes waaruit vergankelijkheid ademt, een droomsfeer die misleidend werkt en ons nier laat inzien dar het getuigenissen kunnen zijn van het drama van het nooit aflatende einde van mens en wereld. Men bouwde tempels, paleizen, kathedralen om zo de aardse grootheid en de tijdelijke macht eeuwig re bestendigen. Dit alles werd verwoest en verscheurd door trots en hoogmoed en het willen overstijgen en overheersen van de kosmische en natuurlijke wetmatigheden. De ruïnes kunnen wijzen naar tijden waar de mensen als automaten en blinde slaven van de krochten der verdrukking leefden en hun slapende gewetens onderworpen werden door heersende of tiranniserende politieke, godsdienstige, religieuze, sociale en culturele machten. De gedenkstenen huldigen dat fallische element van het mateloos willen bezitten en onderdrukken.
De symbolische ornamenten op stenen en offertafel wijzen naar een verfijnd weten, dat leidde tot blinde bijgelovigheid en schijnbare waarheid. Gaan zo niet het aardse geluk en de grootheid telkens weer van rijk tot rijk voorbij en getuigen zij niet van de eenzaamheid van het bewustzijn? ... en in hoeverre kunnen al deze woorden nu vandaag nog met dezelfde betekenis geschreven worden als een actueel gebeuren, waar ook vandaag de mensheid zich laat leiden tot barbarisme en schrikwekkendheid, tot de algemene vernietiging, in de overtuiging levend dat alles goed, oprecht en zuiver is?
Zal het verleden weldra overgroeid worden door een nieuw opschietende plantengroei, een nieuw leven dat wortel heeft kunnen schieten op de achtergebleven kale rotsachtige bodem?
Toch bij dit alles, wanneer wij aandachtig toekijken, zien wij dot de treden nog intact zijn, ook de poort met het zonneteken. Duiden die er niet op, dat wat overblijft, een weg is, om opnieuw een poging te kunnen ondernemen om hoger op te klimmen naar de hoge witte berg die veraf voor ons aan de horizon ligt? Is het niet alsof het vibrerende licht in de lucht een kracht is die oproept om de overgang te maken van het primair psychische naar een hernieuwde vergeestelijking of spiritualiteit?
Tekst: Frans Croes: Een beeld met een woord erbij. Oplage is uitverkocht.
Om verder te doen waarmee ik bezig was en jullie er mogen mee van gennieten. Dit is mijn wens en ik hoop dat alles verder naar de wens va allen mag verder verlopen.
We zoeken houvast in 'spirituele' concepten en methoden.
Maar dat wat houvast zoekt, is niet wat je werkelijk bent.
Het is het denkbeeldige ikje.
Wat je echt bent hoeft zich nergens aan vast te houden.
Erik van Zuydam
Soms heb ik ook de bhoefte mij aan iets op te trekken. Maar dit lukt niet zomaar omdat ik al zo lang alleen leef. Ik vraag het mezelf trouwensaf of het nodig is dat ik iemand hier naast mij nodig heb? Persoonlijk voel ik een NEEN maar gevoelens blijven ons Zijn bespelen en dan kan ik maar best terug vallen op mijn echte zijn.
Besloten leef ik in een weelde van water, luchten en natuur.
Door waters omgeven in een uithoek ergens ver weg
ligt een oud ruraal gebleven gebied waar niemand mag
aan tornen aan Mijn Zennegat.
Een natte droom is het niet. Wel een soms barre realiteit.
Van over de vlakten stuwen wolken en striemende regen
neer op ons of worden wij gebraden NU door een
doorzengende hitte.
Het is er mooi, maar de mens, dat aftands diers, heeft geen
respect meer voor al wat daar leeft, maar men mag er met
hun poten niet aankomen, want daar zorgde ik voor en
beschermde het.
Voor niet mijn kinderloos zijn, maar voor uw kinderen en de
vele achterkleinkinderen die ons zullen opvolgen wanneer ons
verleden eens is gepasseerd. En ik ben o zo blij voor wat ik
deed niet voor mij, maar voor elk ander!
Frans Croes 30 juli 2005.
In de rechterkolom zal u een reeks fotos kunnen zien waarover ik in een opwelling schreef. Het interland is vrijwaart voor bezoekers zodat alles daar verder een natuurlijke gang kan gaan.
U mag mij steeds komen vinden op het Zennegat 14 zie hierboven mijn woning dat ergens ver weg ligt van alle geraas en het dwaze gedoe. Maar bel mij vooraf op nummer 015-271395.
"DE MENSEN SCHOPPEN TOT ZE EEN GEWETEN KRIJGEN" ...
Zijn de laatste woorden van de onlangs overleden schrijven Louis-Paul BOON, uit zijn novelle: "Mijn kleine oorlog", en Hector ROMBAUT, vergelijkt Frans Croes met deze Louis-Paul Boon".
Zoals Frans Croes in zijn vechtersjaren tekeer ging tegen wat hij meende verkeerd te gaan in de wereld, zo is hij ook de laatste vijf jaar als kunstenaar, vechter in zijn werk, gebleven.
Enkel het marginale leven, de tribune, de straat, de beweging en de manifestatie behoren tot het verleden.
Maar in zijn tekeningen vindt men de kritiek op de overconsumptie, overmechanisatie, overmanipulatie terug. Hij; waarschuwt als het ware de mens voor verrotting, voor teloorgang, voor de afgrond.
Volgens hem vertoont de hedendaagse westerse mens een Psychosomatisch ziektebeeld: hij, is enkel" dan" nog te redden wanneer tijdig de oorzaken van de kwaal worden weggenomen.
Inhoudelijk valt in het werk van Frans Croes de dualiteit op. Tegenstellingen bij de vleet. In één enkel werk ligt enerzijds de oneindige hoop naar schoner en beter, gesymboliseerd door het licht, het opstijgen naar dat licht; onderaan in datzelfde werk een soort duistere onderwereld die wemelt van nog levende doden.
Soms is het een en al optimisme, een soort van zoen aan de mensheid, vol innige vertedering. In andere momenten wordt het een hallucinatie, een satirische en cynische aanklacht.
Maar iets is merkwaardig: de meest pessimistische voorstellingen zijn eigenlijk TOCH ergens positief gericht. Die werken tonen ergens een eindpunt aan, naar het NIETS, een soort verlangen naar DE VAL om daarna opnieuw te kunnen OPSTAAN voor EEN NIEUW BEGIN.
En toch mag uit deze enkele beschouwingen niet worden afgeleid dat Frans Croes een "geëngageerd" artiest is, die strekkingen verdedigt. Hij is NIET de brenger van de blijde boodschap. Hij IS en BLIJFT sensibel, intuïtief.
Nooit zal bij hem het cerebrale de bovenhand krijgen op zijn spontaniteit Maar zijn getormenteerd verleden is NIET weg te wissen, het maakt deel uit van zijn creativiteit.
Misschien zoekt Frans Croes onbewust, onderbewust, naar DE MENS VAN MORGEN, in een wereld waar het voor de mens van vandaag bergaf gaat.
De uitstraling van zijn werk is HOOP, en zolang er achter die hoop ook een beetje GELOOF blijft zitten, zal zijn carrière als graficus zich verder ontwikkelen.
Hector ROMBAUT: Gedeelten van de openingsrede in galerij DE CASTELEYN te Hingene op 27 maart 1981.
Vanaf mijn geboorte leefde ik in een dorp aan de grens van Mechelen. Mijn familie was oer christelijk en van mijn geboorte af had ik astma.
Ik lag dan veel te vaak plat neer happend naar lucht zoals een vis die op sterven na dood is. Daar ontstonden binnen mijn droompartijen want de droom is mijn leven het weten van de zeer onrechtvaardige, ook wou ik ooit kunstenaar worden, schilder namelijk.
Op mijn 17de jaar volgde ik wat avondlessen tekenen met houtskool en was zonder pochen een exemplarisch talent, zodat ik klassen kon overslaan en weldra ook naakttekeningen maakte naar levend model.
Ik dronk zeer veel en mij ouders zagen dat da academie daarin de schuldige was. En ik moest stoppen en verdwaalde verder en belande in gevangenissen en in een internering instelling.
In 1967 startte ik met een artiesten café: Staminee Herten Aas. Daar maakte ik aan de toog gezeten meerdere tekeningentjes in blauwe bic waarvan ik nog 3 exemplaren bezit.
U kunt deze zien: de 3 eerste bovenaan.
*
Die Staminee eindigde voor mij faliekant en kwam na een tijd letterlijk in de goot terecht, twee maal na elkaar dat ik opgenomen werd in de ziekenhuizen waar men mij bloed; voeding en andere dingen gaf. Bij de 2de opname besloot ik om nu eens en voorgoed kunstenaar te worden. En daar begon ik te tekenen met een zwarte stift.
De werken die ik u toon zijn niet allen meer in mijn bezit, maar om geschiedenis vol te maken toon ik er 7 tekeningen van. Allen hebben eigenlijk een grote deler het verlangen naar het seksuele.
Daar in dat ziekenhuis besloot ik om naar een afkickcentrum te gaan. Dit was in Scheldewindeke. Daar maakte ik mijn eerste pentekening met het profileer pennetje e zo volgden er later nog twaalf. Maar ik werd er uitgegooid, omdat ik sociaal niet integreerbaar was. Maar ik had mijn overtuiging mee en eind 1976 had ik mijn eerste tentoonstelling bij een vriend die drie handelspanden had. Het werd een lukker!
Het betreft zuivere pen- en potloodtekeningen, (met mooie grijsgamma's), sepiatonige 'tekeningen en gewassen kleurtekeningen. Vrij van directe agressiviteit, seinen deze composities een stille euforie of een harmonieuze intensiteit uit.
Het zijn tekeningen die geen visie willen opdringen, maar in hun veel suggererende bovenbouw toch naar een rijke onderbouw verwijzen. Frans Croes doorworstelde een evolutie. Hij passeerde langs destructie een hekeling, langs het willen ontmaskeren van de maskerades van het mensdom, langs veeleer negatieve krachten. Hij verwijlde in de wereld van het mystieke, het occulte en het esoterische, maar vond finaal ook dààr geen soelaas. Uiteindelijk behield hij slechts zijn geloof in de oerbron van het leven zelf, in het kosmische gebeuren en in de natuur. Daarbij is hij een aanbidder van zon en licht.
De meeste composities tonen dan ook een wirwar, van floreale elementen, een woekering van planten, een haast barokke weelde, met hier en daar relicten van het oude denken en voelen. Er is ook een pan erotisme, dat zich nooit ostentatief naar voren wil werken. Niet zelden verschijnt de schoonheid van de vrouw te midden van een bloemen guirlande. Een ongewoon zelfportret van deze mar-, kante kunstenaar is «Het boek der wijsheid »: een boek vol blanke bladzijden, dat zijn waarheid voor zichzelf houdt. De mens wil zich ontdoen van het dogmatisch denken, maar heeft niet in de gaten dat hij steeds weer nieuwe houvasten zoekt. Croes rest het geloof in leven en ervaring.
Van: Rene TURKRY - Uit de: Gazet van Antwerpen maart 1989.
HET RESULTAAT VAN EEN HERBRONNING IN HET OEUVRE VAN FRANS CROES.
Een kunstenaar, die jarenlang trouw is gebleven aan het uitwerken van zijn ideeën via de tekening en zich plots 'leeg' voelt, weet zich slechts dan te herpakken wanneer de innerlijke rust is weergekeerd.
Peilen naar de inhoudelijke en creatieve waarden in het werk van Frans Croes vergt van de kijker niet alleen tijd, maar vooral een intellectueel openstaan voor de filosofische- vaak mystiek symbolistische vormentaal van de kunstenaar.
LICHT EN BEWEGING.
Ontegensprekelijk is het recent oeuvre van Frans Croes als het ware een spel van licht en beweging. Het licht verdringt de donkere vlakken, zodat de lichtende raaklijnen worden geaccentueerd. Op deze wijze kan de zoekende geest van de kunstenaar zich vrij uitleven.
Elk beeld is krachtig van opbouw en suggestief.
Vakkundig wordt de idee statisch met verf gezet. Hierbij is het voor hem geen eenvoudige klus, daar hij, werkend met de kleur in de kleur zonder dat de verf opgedroogd is, ervaart dat er gestadig dient doorgewerkt. Met het effect van een statische vibratie geeft hij duiding voor het inzicht in de idee.
Het genetisch effect van elk doek is een weerspiegeling van Frans Croes' eigen levensloop.
Aan de realisatie van een in zijn geest gegroeid beeld gaat voorzeker een intense voorstudie vooraf. Eens voor het doek gezeten, laat hij zich intuïtief leiden door zijn gevoelsmatige betrokkenheid met het gegeven. We kunnen ons niet ontdoen van de gedachte dat hij zijn diepste zielsroerselen niet meteen verwoordt.
Als een bron, die opspringt, verwijzen de stuwende krachten naar een opwellende beweging, zoekend naar het licht. Wat dit licht ook moge betekenen, laat hij gewild en suggererend over aan de kijker. Deze laatste kan dan dit zelf invullen zodat hij, peilend naar de betekenis van sommige symbolen, open komt te staan voor een dialoog. Ik geloof stellig dat dit de dieper liggende bedoeling van de kunstenaar is.
Het moet hem dan ook gelukkig maken wanneer hij door een bezoeker hierover wordt ondervraagd. Intieme vrienden van Frans Croes weten maar al te goed dat hij om geen woord verlegen zit.
Het werk van Frans Croes lijkt op het eerste zicht ondoorgrondelijk. Waar in sommige werken een geabstraheerde vorm van een 'ei' op ons netvlies verschijnt, hoeven we niet te raden naar de wezenlijke betekenis ervan. Als symbool voor het leven, gegeven waaraan de schepper zo erg verknocht is, krijgt de compositie een wervelende- en toch diepmenselijke uitstraling. Het lijkt me even duidelijk dat de doeken van de laatste jaren de indruk geven van een strijd om het leven. Een zich picturaal afzetten tegen elke vorm van verloedering van onze kosmos.
Ik kan geen mooi werk maken als ikzelf niet mooi van binnen ben. Schoonheid heeft er fundamenteel iets mee te maken. Mijn gevoelsmatige betrokkenheid met mijn doeken brengt mij tot het beste van mijn kunnen, verklaarde hij mij op een zomerse morgen.
Een affiniteit die hem eert!
Wetende dat hij soms Zijn lyrische ontboezemingen op papier zet, dan mag het ons evenmin verbazen dat Frans Croes zich intuïtief poëtisch beeldend uitdrukt. Ritmisch
en teder groeit elk schilderij als een open venster voor de mens naar de luciditeit van het onderwerp. De schriftuur van Frans Croes' kunst onderscheidt zich door zijn strak gehouden lijnvorming en de volumes die het omringen. Een tweede vaststelling is het sterk natuurgevoel van de kunstschilder. Een waarde die we eveneens in het oeuvre van
Pierre Alechinsky aantreffen. Bovendien is het werk van de waardevolle kunstenaar gedragen door de persoonlijke vitaliteit en de eenvoud van zijn koloriet.
Al deze kwaliteiten samen maken dat Frans Croes ons zal blijven verrassen met een hopelijk steeds subtielere schoonheidsontroering.
Fons De Bleser.
Kunstcriticus. Geschreven op vrijdag 29 oktober 1993.
Sinds de mens, vele duizenden jaren geleden, is gaan onderzoeken welke zijn plaats is in het kosmische gebeuren en zijn houding tegenover het leven zelf, hebben vele overleveringen, geestelijke en filosofische geschriften getracht de mens de sleutel te geven om zijn wezenlijke plaats in het algeheel te kunnen innemen.
Vandaag zijn wij meer dan ooit door de vele mediamogelijkheden in staat veel van deze kennis te verwerven.
Tot wat leidt dit allemaal?
Is de mens, niettegenstaande al het weten, vrijgekomen van het beangstigend dogmatisch denken of wordt hij verdrukt door niets ontziende dictatoriale regimes?
Is de mens niet steeds weer op zoek naar nieuwe houvasten? Om nadien vast te stellen dat ook dit hem geen vrijheid gaf, en, is elke poging, elke stap die gezet wordt op zoek naar de eigen waarheid niet de weg, ook al kan die beproevingen, strijd en angst met zich meebrengen, om te komen tot dat "weten" dat gerijpt is doorheen ervaring, door te luisteren naar de stem van de natuur en het intuïtieve weten, om de herkenning van de oorspronkelijke oerstaat die in elke mens aanwezig is, te beleven?
Kan de mens door dit "weten" niet veel achter zich laten om zich vrij te voelen van elke geestelijke en materiële ban, om zijn waarheid uit te dragen, niet met woorden of met macht, maar door een toonbeeld in daden en zijn?
Is dat het "weten" niet "wijsheid" geworden, als een boek vol blanke bladzijden dat zijn waarheid voor zichzelf houdt, doch woordeloos, maar in volle openheid zich toont om in harmonie te zijn en te leven met de natuur zoals de tekening het illustreert?
Kan de mens niet in "ware éénheid" en in respect en overgave met de "andere ware" leven?
Tekst: Frans Croes.
Uit: Een beeld met een woord erbij - december 1986.
Ik ben Frans Croes, en gebruik soms ook wel de schuilnaam corskunst.
Ik ben een man en woon in Mechelen - Zennegat 14 - 2800 Mechelen -015241395 (België) en mijn beroep is Kunstenaar.
Ik ben geboren op 30/04/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kunst en cultuur, politiel, vrij denken, allerhande.
U kunst steeds mijn werken kooem zien maar telefoneer dan even op 015271395. Liefst in de namiddag of op avonden. Ook heb ik een website: http://www.frnscroeskunst.be
Ik ben Frans Croes, en gebruik soms ook wel de schuilnaam croskunst.
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Kunstenaar op pensioen.
Ik ben geboren op 30/04/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kunst en aanverwanten.
Mijn kunstewerken kunnen steeds gezien worden op namiddagen en avonden, mits vooraf gaand een telefonische afspraak gemaakt te hebben op nr: 015/271395 of via 0485/45626
FRANS CROES KUNST
Ik ben Frans Croes, en gebruik soms ook wel de schuilnaam corskunst.