HET
CREDO
VAN
CROES

Bij zijn Symbolische tekeningen.

De beknopte folder voor het publiek (spijtig at er geen catalogus was) van Galerij

Ro te Mechelen omschrijft het zo: ”Croes samenvatten is een onbegonnen werk”.

Daarom beperken wij ons ook tot volgende telegrafische biogra­fie nota's:

Academieloper te Mechelen en Antwerpen, stichter van alles en nog wat en

worstelaar voor “allerlei artistieke en progressieve bewegingen”.

Breng Croes dus niet onder in een vakje want dat heeft hij niet graag maar wij

bestempelen hem toch maar als een gestaagde estheet. "

"De liefde van Croes tot de kunst vormde o.i. de basis voor de kracht "die hij

heeft kunnen opbrengen om op korte tijdspanne een niet onaanzienlijk aantal

tekeningen samen te brengen en het publiek deelachtig te maken aan zijn oeuvre”

.

Het zijn werken waarin met veel fijn­gevoeligheid, duidelijk lijnenspel,

harmonische kleuren en het hanteren van kompositie. Kleurenspel en goede

contrasteffecten. De toeschouwer wordt aangezet zich even te verplaatsen “op

tournee” in de wereld waarin droom en werkelijk­heid ineenvloeien.

Een wandeling tussen droom en werkelijkheid.

Nu al rond Croes' oeuvre theorieën opbouwen is nutteloos. Wel kunnen we

aanvaarden dat hij genoeg overtuigings­kracht bezit om een poetische en

suggestieve kunst te scheppen waaraan men hier niet kan aan voorbij lopen.

VoIgens zijn eigen Credo bepaalt de idee van een”kosmische evolutie waarvan

de mensen deel uitmaken» zijn kunst.

Het is een abstracte volzin waarin 'eten en drinken zit vooral als men het werk van naderbij bekijkt. Aardige erotische vrouwenfiguren gesitueerd in een symbolische taal met knipogen naar een magisch mythische omgeving die zich als het ware willen losrukken uit de rea­liteit, hoe dan ook dominerend voor mens en... evolutie. Sprookjesachtige gewrochten die omringd door een hallu­cinant decorum: een alternatief wereldje. Een wereld die kwellend is omdat hij «slechts» visueel en emotioneel kan “gevoeld” worden. Ook de dood, het verval, het onontkoombare blijken voortdurend keer- of eindpunten te zijn in de evolutie die Croes, ons voorschotelt.

O die beminnelijke Croes toch.

Bob Francis – mei 1977 - uit “De Rode Vaan”..