De
herfst
is
daar

en hoe dreigend grijs de wolken ook al

stormen, het stormde niet in mijn hart.

Dagen later weerzie ik nog o die gelukzalig

weemoedige glimlach op jouw snoetje Inge.

De herfst is waar

de hartenklop op het ritme ontroering slaat… en

volle blonde lokken vielen sluiks voor je ogen neer. En toch

weet ik wat ik daarin zag, niet de gekte want het deemsterde niet, wetende Inge

dat ik jou die dag een tel, al was het maar even, jou het geluk bracht.

De herfst, ongaarne

stelt mij vragen of ik jou bvb schrijven mag. Breng

ik jouw gemoed niet nog meer in verwarring wetende hoe bros je kronkel

hersens nu ook zijn. Jij bent eens al te erg gestenigd. En ik weet niet Inge,

of ik uren, dagen, maanden nadien nog jou schrijven mag. Of kan het feest…

In de herfst

ook verdergaan wanneer de winter eens voorbij overgaat in een lente

en jij en ik en wij kunnen aan een zomeren denken en wie…

weet het niet dat dan, Inge, dat na het midzomerfeest ik jou Inge,

vanuit mijn herfst die ik geworden ben, toch een zonnetje teken op een vel.

De herfst is weer daar,

ook in mij, die ondertussen zelf herfst ben geworden en wie weet het dan

of ik nog eens jouw ogen weer kan zien en de innige zachtheid van je handen

nog mag voelen… ‘k zou het zo geren omdat je zo mooi was toen o Inge.

Lief is de droom die opnieuw opflitst in mij. Teder zacht is mijn ontroering.

Frans Croes