Het doet me goed te zien dat we in grote lijnen hetzelfde hebben ontdekt over onze verslaving. Het vereist namelijk moed om door een zelfde bril naar verslaving te kijken. Tijdens mijn meetings verschijnt vaak angst om door die bril te kijken. Men is bang dat als een lotgenoot inziet dat hij niet verantwoordelijk is , hij grenzelozer wordt en meer zal gaan gebruiken. Groot vertrouwen hebben we nodig om controle over de ander los te kunnen laten. Ik zie dat mensen wel kunnen veranderen maar niet veranderd-worden. Alles verandert wanneer je jezelf ziet meer hoeft te veranderen!

Ik heb mogen ervaren dat de angst voor grenzeloosheid ongegrond is. Wanneer de illusie van morele verantwoordelijkheid en daarmee ook schuld en schaamte zijn doorzien, neemt onschuld en liefde haar plek weer in. Schuld en schaamte waren de brandstoffen van het vluchtgedrag maar onschuld en liefde behoeft geen vlucht. Het is alsof het gebruik haar functie verliest.

Wie nóg een stapje verder durft te gaan, ziet dat het begrip verslaving

alleen kan bestaan als je het begrip ‘verslaving’ accepteert als levensecht. Het begrip verslaving is gefundeerd in het idee dat je gisteren gebruikte en dat je dat ook morgen weer zal doen. Maar als tijd niet werkelijk bestaat, behalve als concept, is er

alleen ‘nu’. Als je het verleden en de toekomst ziet als een verhaal zonder enig gewicht in het hier en nu, blijft er een verbijsterend eenvoudige werkelijkheid

over… je gebruikt nu of je gebruikt nu niet. In beide gevallen doe jij dat niet en kan

het nooit bepalen wie je werkelijk bent. Voor wie nu denkt dat het allemaal hopeloos is.

 Gebruiken gebeurt en stoppen gebeurt. En tijdens

meetings volgt dan vaak de vraag of je een verslaafde dan net zo goed niet kan

helpen? Haha! Nu geldt hetzelfde uiteraard! Als betrokkene sta je net zo machteloos

tegenover je verlangen om de verslaafde los te laten .

15-08-2015 om 18:27 geschreven door henri

15-08-2015 om 08:29 geschreven door henri

Opgeven zal een grootte fout zijn.

We komen allemaal voor verrassingen en tegenslagen te staan in ons leven, voor niemand zal daar een uitzondering zijn.
Het voornaamste is wat voor impact het op ons heeft en hoe we het kunnen verwerken, zodat het weinig schade aan onze gemoedsrust zal geven.
Het kan soms erg ingrijpend zijn als we iets meemaken wat onze gevoelens aantast die we moeilijk kunnen onderdrukken en soms ook niet de vrije loop willen geven.
Materialistische problemen zijn gemakkelijker te aanvaarden en is een geheel ander verwerkingsproces met niet zulke diepgaande gevoelens.
Family aangelegenheden waar liefde mee gemoeid is kunnen in sommige gevallen met tragische gevolgen eindigen.
Meestal doordat er niet genoeg kan worden gepraat en er zo geen controle meer is en er een paar seconden niet meer helder gedacht kan worden en er gehandeld word vanuit emoties.
Maar zoek altijd een excuus voor onszelf om geen domme dingen te doen, want we verpesten niet alleen ons eigen leven maar ook dat van de vele personen die hun hart en liefde hebben gegeven en houden van ons.
Bij een inzinking moeten we juist voorzichtig zijn en tien keer nadenken voordat wij onze gevoelen laten overheersen en de grootste fout in ons leven maken.
Doe nooit onszelf of anderen iets aan, want spijt zal daarna geen invloed meer hebben op onze gedane zaken en dit kan ons gehele leven een nasleep hebben in gedachten bij ons en anderen.
Geef nooit iets op en overtreffen van zelfbeheersing is beter ben een winnaar van onszelf, want een opgever kan nooit winnen en een winnaar geeft nooit op.
Emotionele gevoelens kunnen pijnlijk zijn maar besef dat bij domme acties van onszelf wij anderen ook die emotionele pijn en verdriet geven.
Ben de winnaar en geef dit nuchter leven nooit op maar verbeter het.

Henri

15-08-2015 om 08:26 geschreven door henri

26-02-2015 om 11:39 geschreven door henri

Anders doen!

Zat te dromen en er schoten me verschillende dingen door mijn hoofd één van de beelden die voorbij kwam was, stel nu wanneer een gedachte zou neerdalen en me de mogelijkheid zou geven alles anders te doen. Om opnieuw te beginnen, alles wat mis ging horen dan bij het verleden. Sterker nog ik hoef dit leven niet te leven. Wat zou ik doen? Een aanlokkend voorstel, of niet? Ik liet mijn leven in stilte de revue passeren, mooie momenten, mindere mooie momenten. Was het, het allemaal waard? In mijn ogen blinken tranen, sommige gebeurtenissen raakte me diep. Toch kwam ook het besef, hoe veel ik al wel niet bereikt heb. En hoe dit leven me gevormd heeft, sterke gemaakt. Zou ik dat allemaal op willen geven? Voor een nieuw leven? Een ander leven? Ik dacht aan de mensen die me gevormd hadden op mijn weg. Mensen die belangrijk voor me waren of zijn. Mijn kinderen, ouders, grootouders, familie, vrienden of kennissen. Ieder persoon die ik ooit ontmoet heb, hebben min of meer een stempel bij me achter gelaten. Sommige mooie ander minder mooi. Afscheid moeten nemen en opnieuw contacten gelegd. Maar toch hebben ze allemaal een bijdragen gehad in mijn leven. Net zoals als men nuchterheid. Dit heeft mijn leven zoveel mooier gemaakt hebben.. Ze luisterde naar me, kon weer praten en keken me belangstellend aan. En dan nu ik hier zit te schrijven en men gedachte naar buiten kijken , natuurlijk nog de natuur die me regelmatig met al haar schoonheid en pracht me in verwonderring wist te brengen. Een mooie boom zonder bladeren een krokusbloem ,het wit van de vrieskou. Herinneringen hoe ik als kind samen met mijn vrienden de wijde wereld in trok. Samen met hem vliegeren en het verdriet wanneer de vlieger in een boom bleef hangen. De fietstochten die ik samen met mijn moeder ondernam. Dit leven hoe zwaar en moeilijk soms ook, het is mijn leven! En ik zou het voor niets willen ruilen. Het pad wat ik nu volg zal vermoedelijk ook met vallen en opstaan gaan. Toch denk ik, dat ik iets kan betekenen voor mensen, en dat mijn leven niet voor niets is geweest.

25-02-2015 om 09:09 geschreven door henri