Ja wat doe je allemaal als je niet kan slapen voor je tijd wat te vullen dan begin ik wat mails te lezen en stuik je op een zinnetje en begint het hier boven wat te draaien.
Soms komen er mensen op je pad. Op het moment dat je ze nodig hebt. Kan zijn dat sommigen daarvan een minimale rol in je leven op dat moment spelen, maar wel een grote impact op de rest van je doen hebben…Gewoon door iets wat gezegd is of iets wat gedaan is. Maar het kan ook zijn dat het juist andersom is. Iemand speelt een grote rol , maar verdwijnt daarna uit je leven. Omdat de rol van die persoon in jouw veranderd is of het onbewuste doel van die persoon in jouw bereikt.
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die mijn weg kruist van belang is. Ik leer daarvan… of het nu iets kleins of juist heel groot betreft… het maakt je dat je verder groeit… je verder ontwikkeld… je een ander inzicht krijgt hoe staat.

Soms komt er een bijzonder iemand tegen. Iemand bij wie je in de ogen kijkt en je het gevoel hebt dat je thuis bent gekomen. Is dat een herkenning van een vorig leven? Een zielsverwant een lotgenoot? Of gewoon simpelweg iemand die voor je bestemd is?

Soms voel je dat. Ik heb het nog nooit gevoeld. Nog nooit heb ik iemand in de ogen gekeken en wist ik dat diegene zo een rol in mij zou gaan spelen… zo belangrijk voor me zou worden…
Een lotgenoot… Nooit heb ik dat meegemaakt. Wilde dat ik dat kon blijven zeggen, maar dat is niet zo. Ik heb de mijne ontmoet. Onverwachts… op een moment dat ik er eigenlijk niet eens voor open stond. Maar ik heb me er wel voor opengesteld. En dat heeft me meer mooie momenten meegegeven dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Je open stellen voor iemand… Of dat nu een vriend, vriendin of een nieuwe liefde is. Je moet het durven… Je moet het kunnen… Je moet het willen…
Als dat zo is, vindt je geluk. Maar open stellen voor iemand betekent ook dat je pijn voelt. Lief hebben kan niet zonder pijn. Ik stel me nooit open… ik heb inmiddels wel geleerd door mijn muur zo hoog te houden, ik mezelf bescherm om niet meer gekwetst te worden. Mijn partner kinderen hebben daarin alleenrecht. Voor hen stel ik me open… voor hen ben ik mezelf en bereid om al mijn pijn en die van hun te dragen…

Maar ik heb me opengesteld voor iemand. Een persoon die in mijn leven hoort men HM… in wat voor vorm dan ook. Het gevoel dat je dan overkomt is zo intens… Ik denk dat alleen diegenen die het zelf hebben ervaren, weten waar ik het over heb. En het is fijn… Maar de pijn die je voelt als juist die persoon ook weer uit je leven verdwijnt, omdat de weg die bewandeld moet worden (nog) niet dezelfde is als die van jou… is net zo intens. Intenser… Dieper…

En het doet pijn. Echt heel pijn…Ik ben geneigd om mijn muur weer omhoog te trekken. Heb ik altijd gedaan en is me altijd gelukt. Mensen op afstand houden… mijn eigen emoties wegstoppen… Zorgen dat ik niet meer gekwetst word, dat ik geen pijn meer voel. Kan ik dat? Ja.. Wil ik dat? Ja… Durf ik dat?
Nee… Niet meer. Ik ben bang dat ik stop en blijf staan als ik dat doe. Ik ben bang dat ik juist die personen die de belangrijkste rol gaan spelen me geen kans meer geven. Dat ik mijn kans misloop. Dat ik het aan me voorbij laat gaan… dat het geluk aan me voorbij gaat. Dat ik gewoon alleen maar leef.

Het is niet mijn manier. Niet meer………..wie doet mee. Henri