Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
waterman
30-09-2016
wat doe je als je niet kan slapen
Ja wat doe je allemaal als je niet kan slapen voor je tijd wat te vullen dan begin ik wat mails te lezen en stuik je op een zinnetje en begint het hier boven wat te draaien. Soms komen er mensen op je pad. Op het moment dat je ze nodig hebt. Kan zijn dat sommigen daarvan een minimale rol in je leven op dat moment spelen, maar wel een grote impact op de rest van je doen hebben…Gewoon door iets wat gezegd is of iets wat gedaan is. Maar het kan ook zijn dat het juist andersom is. Iemand speelt een grote rol , maar verdwijnt daarna uit je leven. Omdat de rol van die persoon in jouw veranderd is of het onbewuste doel van die persoon in jouw bereikt. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die mijn weg kruist van belang is. Ik leer daarvan… of het nu iets kleins of juist heel groot betreft… het maakt je dat je verder groeit… je verder ontwikkeld… je een ander inzicht krijgt hoe staat.
Soms komt er een bijzonder iemand tegen. Iemand bij wie je in de ogen kijkt en je het gevoel hebt dat je thuis bent gekomen. Is dat een herkenning van een vorig leven? Een zielsverwant een lotgenoot? Of gewoon simpelweg iemand die voor je bestemd is?
Soms voel je dat. Ik heb het nog nooit gevoeld. Nog nooit heb ik iemand in de ogen gekeken en wist ik dat diegene zo een rol in mij zou gaan spelen… zo belangrijk voor me zou worden… Een lotgenoot… Nooit heb ik dat meegemaakt. Wilde dat ik dat kon blijven zeggen, maar dat is niet zo. Ik heb de mijne ontmoet. Onverwachts… op een moment dat ik er eigenlijk niet eens voor open stond. Maar ik heb me er wel voor opengesteld. En dat heeft me meer mooie momenten meegegeven dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Je open stellen voor iemand… Of dat nu een vriend, vriendin of een nieuwe liefde is. Je moet het durven… Je moet het kunnen… Je moet het willen… Als dat zo is, vindt je geluk. Maar open stellen voor iemand betekent ook dat je pijn voelt. Lief hebben kan niet zonder pijn. Ik stel me nooit open… ik heb inmiddels wel geleerd door mijn muur zo hoog te houden, ik mezelf bescherm om niet meer gekwetst te worden. Mijn partner kinderen hebben daarin alleenrecht. Voor hen stel ik me open… voor hen ben ik mezelf en bereid om al mijn pijn en die van hun te dragen…
Maar ik heb me opengesteld voor iemand. Een persoon die in mijn leven hoort men HM… in wat voor vorm dan ook. Het gevoel dat je dan overkomt is zo intens… Ik denk dat alleen diegenen die het zelf hebben ervaren, weten waar ik het over heb. En het is fijn… Maar de pijn die je voelt als juist die persoon ook weer uit je leven verdwijnt, omdat de weg die bewandeld moet worden (nog) niet dezelfde is als die van jou… is net zo intens. Intenser… Dieper…
En het doet pijn. Echt heel pijn…Ik ben geneigd om mijn muur weer omhoog te trekken. Heb ik altijd gedaan en is me altijd gelukt. Mensen op afstand houden… mijn eigen emoties wegstoppen… Zorgen dat ik niet meer gekwetst word, dat ik geen pijn meer voel. Kan ik dat? Ja.. Wil ik dat? Ja… Durf ik dat? Nee… Niet meer. Ik ben bang dat ik stop en blijf staan als ik dat doe. Ik ben bang dat ik juist die personen die de belangrijkste rol gaan spelen me geen kans meer geven. Dat ik mijn kans misloop. Dat ik het aan me voorbij laat gaan… dat het geluk aan me voorbij gaat. Dat ik gewoon alleen maar leef.
Het is niet mijn manier. Niet meer………..wie doet mee. Henri
Weer een stapje verder. De afgelopen week was voor mij allesbehalve prettig. Ik voelde me ziek, moe, loom, uitgeput, waardoor de dagen moeiteloos voorbij gingen . En toch heb ik nu het gevoel dat er heel wat is veranderd. Mijn lichaam en geest heeft mij gedwongen enkel met mezelf bezig te zijn en voor mezelf te zorgen. Dat was duidelijk nodig na een emotionele en uitputtende periode. Er werd eens flink aan mijn lichaam geschud zodat alles opnieuw mooi in evenwicht zou vallen. Het is iets wat ik vaak zie gebeuren: mensen worden met zichzelf geconfronteerd door ziekte. Je onwel voelen is een teken dat je lichaam aandacht en rust nodig heeft. Ik heb me vaak machteloos gevoeld. Niet alleen de voorbije week, maar ook de voorbije jaren toen ik nog vocht tegen mijn alcoholverslaving . Je wordt op zo'n momenten gedwongen om toe te geven aan de pijn. Je kan niet anders dan aanvaarden dat je je niet lekker voelt. Overgave vind ik iets enorm moeilijk. Het accepteren van de huidige situatie en er aan toegeven, zonder te vechten. Enkel uit respect voor jezelf aanvaarden wat het is en jezelf de tijd geven die je nodig hebt. Daardoor geef je de controle uit handen, iets waar ik het altijd al moeilijk mee heb gehad. Stilaan begint het me te lukken: het gevoel van machteloosheid omzetten in overgave. Zulke periodes zetten een mens ook aan tot nadenken, je kan haast niet anders. Ik heb het hier niet over piekeren, maar eerder het bekijken van je eigen situatie, wat er zich rond jou afspeelt en hoe je leven er uit ziet. Ik heb nu stilaan wel begrepen dat ik in sta voor mijn eigen vrijheid, en ook voor de dingen die me (zogezegd) beperken. Belangrijk hierin is dat ik steeds meer besef dat het verleden geen rol meer speelt. Nu is nu, en er is heel wat veranderd de afgelopen tijd. Mijn vrijheid voel ik binnenin, en dat maakt me weer dat ik me goed voel . Het idee dat ik zelf kan beslissen wat ik doe, waar ik heen ga en wat ik in mij toelaat , geeft me kracht. Ik sta aan het roer van mijn doen en laten en zo hoort het. Mijn leven is niet afhankelijk van eventuele lichamelijke beperkingen. Je kan jezelf enkel beperken door je denken, dat besef ik nu meer dan ooit. Altijd is er een uitweg, alleen is het moeilijk om die te zien als je jezelf voor houdt dat het nu eenmaal niet anders kan. De vrijheid die ik vanbinnen voel hoop ik de komende tijd om te zetten, op een creatieve manier. De afgelopen maanden zijn verschillende nieuwe mogelijkheden op mijn pad gekomen en ik weet nu dat ik (jaja, ook hier) gewoon m'n gevoel kan volgen. Ik weet ik al lang wat bij me past. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik snel de mogelijkheden aangereikt zal krijgen om te doen wat ik wil doen. Ik heb zin om me te uiten, op een manier die bij me past. Ik wil datgene doen wat me vreugde brengt, datgene waar ik mijn enthousiasme en liefde door naar buiten kan brengen. De uitputting voelt als iets wat nodig is, om de komende dagen weer actief te kunnen zijn. Rust is iets wat ik momenteel nodig heb. Dit leidt me naar verandering. Door toe te geven aan de rust die mijn lichaam en geest vraagt, zet ik mezelf opnieuw in het centrum en kan ik me bewust worden van wat er rond me beweegt. Het voelt heerlijk om al die last kwijt te zijn. Niets uit het verleden kan en mag me nog bezig houden. Ik probeer bepaalde zaken nu wel definitief achter me gelaten. Zo werd het me nogmaals duidelijk gemaakt. De dingen zijn veranderd, niets is nog zoals het geweest is. Ik zal meer mezelf moeten zijn , en de mensen rond me kijken naar me op een manier die zacht en liefdevol aanvoelt. En dat laatste is iets nieuws. Voor het eerst in mijn leven voel ik de oprechtheid, dankbaarheid en liefde van anderen. Gewoon omdat ik het kan toelaten, en omdat ik mezelf ook op een andere manier ben gaan bekijken. Ik ben enorm dankbaar voor de ervaringen van de afgelopen dagen ,jaren. Al meerdere malen ben ik ontroerd geweest door mensen en situaties om me heen. Mijn wereld voelt een heel stuk zachter. De spanning neemt af zodat er nog meer ruimte is gekomen voor rust en ontspanning. Ik besef en voel nu nog meer dat ik kan zijn wie ik ben, en dat ik kan doen wat goed voelt. Niets zit me in de weg.
Soms moet je ook afscheid nemen van jezelf, je oude ik. Dan merk je plots dat je niet meer achter dezelfde principes staat als voorheen. Natuurlijk ben je vandaag een ander persoon dan pakweg tien of twintig jaar geleden. Hoe raar het misschien ook klinkt, als er één ding is waar ik geen moeite mee heb om het los te laten, dan is het mijn vroegere ik. De 'ik' als tiener, de 'ik' als twintiger. Die periodes en dat verleden hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Misschien moet ik de verloren gegane vriendschappen, liefdes en de veranderingen in mijn lichaam op dezelfde manier bekijken. Alles waarvan ik afscheid heb moeten nemen, heeft me immers gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Soms zijn het zelfs mensen die ik kort maar intens in mijn leven heb mogen meemaken. Maar ze hebben misschien wel een zeer belangrijke rol gespeeld. Zo herinner ik me een zeer fijn gesprek over het leven en de liefdes met iemand die ik op de trein had ontmoet. Die persoon heeft op dat half uurtje mijn blik verruimd en was de 'trigger' voor een aantal beslissingen die ik later zou nemen. Ik heb die persoon moeten loslaten maar ik zal haar en dat gesprek nooit vergeten. De dood van een vriendin heeft gezorgd voor een ontmoeting met een zeer mooi iemand en die iemand is nu een goede vriend geworden. Op één of andere manier klikte het direct, we hadden beiden het gevoel dat we elkaar al jaren kenden. Het tekent nu de illustraties bij mijn columns en deze samenwerking is een weg die we samen afleggen, een weg die spontaan tot stand is gekomen. Het lijkt alsof het zo moest en het voelt goed. Al die gebeurtenissen samen geven mij levenslust, laten me voelen dat ik leef. Hoe verdrietig het leven mij ook maakt, het maakt me op andere momenten ook zo gelukkig. Ik ben blij dat ik het verschil ken tussen oud en nieuw , puur geluk. Ik heb mogen ervaren wat echte liefde is, wat soulmates zijn, maar van sommigen heb ik ook afscheid moeten nemen.
Soms zijn het van die dagen dan ben ze alles kwijt enn ben je op zoek dan zoek je van he ene laatje naar het andere kastje! In je bovenkamerarchief zoek je systematisch waar je dat “ding” nou toch gelaten kan hebben, opnieuw wordt de zoektocht ingezet totdat je deze uiteindelijk opgeeft. Nog geen paar uur later ben je weer iets kwijt en begint wederom de zoektocht, laatje s, kastjes, alle plaatsen waar zich het voorwerp van die omvang zich maar zou kunnen bevinden. Dan wordt het irritant, nu al het tweede item dat je nodig hebt en niet kunt vinden. Uit verslagenheid wordt er gestaakt een tas koffie gedronken ,wandelt de tuin in en kijkt in het oneindige, starend en piekerend waar je spullen toch gebleven kunnen zijn. “Laatst had ik ze nog in een vlaag gezien, toen ik iets anders nodig had....hoe kan dit toch”, denk je dan. Met een opgesloten blik van verdwaasdheid in de lucht turend krijg je even een time out. “Geef het op, laat toch zitten, koop het gewoon nieuw”...die gedachten schieten door je hoofd. Maar dan na een plotselinge rush door je lichaam van aversie op de eerdere gedachten. De trap op en met een niet te stoppen energie en enthousiasme wordt de trap goed belopen tot op zolder. De spulletjes die daar liggen zijn al tijden vergeten, het is een nieuwe ontdekking van zaken die toch echt al eens door je handen zijn gegaan. Verwoed kijk je om je heen en ziet de opgestapelde dozen, en bijeen geschoven vakantiespullen. Er gaat meteen een gedachte door je heen, dat was al weer zo n tijd geleden, met de kinders naar de Ardennen, heerlijk kamperen in de bossen. De geur van dennenbomen komt als vanzelf weer in je neus en je hoort ver weg de woeste stroom van het riviertje dat langs de camping slingerde. de grote tas met “vondsten” van de vakanties erbij getrokken. De nieuwsgierigheid heeft beslag genomen over je eerdere doel van de zoektocht, deze is eigenlijk niet eens meer aanwezig. Al snel bevindt je je in het leeghalen van de tas en het bewonderen van de spulletjes die je met een beschamend gevoel van vergetelheid in je handen neemt. “Dat ik deze aarde fles toch vergeten ben om beneden in de vitrinekast te zetten”, denk je dan. Meteen wordt het potje geplaatst achter je om zo mee te nemen naar beneden. Voor je het in de gaten hebt ben je de hele tas aan het doorspitten en bij elk voorwerp sta je even stil in je herinneringen. Wat gaat de tijd toch snel, wat zijn de kinderen toch al groot geworden, kon ik maar even terug beamen naar die momenten. Al snel worden veel dozen opgetrokken en spullen verschoven, de nieuwsgierigheid en verwondering van ontdekken heeft je totaal overgenomen. Voor dat je het in de gaten hebt staan er allemaal voorwerpen achter je opgesteld om mee te worden genomen naar beneden. De ‘altijd handig spulletjes” , de “je weet maar nooit wie je er blij mee kunt maken items” en “dit kan ik wel weggooien zooi” hebben zich gevonden bij elkaar. In een opwelling kom je er achter dat je eigenlijk op “zoek” naar een foto. In een mooi beplakte schoenendoos achter op een kastje staat. Ook die wordt even doorgespit en ja hoor “ poëzieplaatjes” wat een vondst! Dat is nog eens nostalgie, “dan moet ik toch even op zoek gaan naar mijn eigen oude poëziealbum, die moet hier ook ergens liggen”. Kom je dan weer in de doos met fotomapjes van vroeger. De tijd verstrijkt en het is al laat geworden maar de ontdekkingsreis is nog in volle gang. Kramp in je rug van het lang in één houding zitten, dan maar opstaan. Nadat dat gebeurd is zie je de chaos die ontstaan is door de adrenaline stoot van nieuwsgierigheid. “jeetje wat een puinhoop” schiet door je gedachten. Ken je ook dat gevoel?
Ik heb mezelf nog eens aangesproken om iets neer te schrijven, wat ik doe als er iets in men hoofd gebuurd. In mijn hoofd gaat het namelijk altijd een stuk sneller dan ik zelf kan bijhouden, maar ik kan niet sneller denken dan ik kan schrijven. Ideale manier om erachter te komen wat er daarboven nou precies gebeurt. Het paniekerige gevoel ebt een beetje weg. Ik herken gedachtes waar ik de laatste tijd meer mee te maken heb gehad: gedachtes over mijn ongeduld en mijn gekke angst voor een gebrek aan tijd. Me willen meten met mensen die al vele stappen verder zijn. Alsof die nooit ergens zijn begonnen. Mijn neiging om alles wat niet meteen lukt, op te geven. Pfew. Lekker bezig, daarboven! Herken. Mijn valkuilen begin op te merken dat het werkt. Soms vervloek ik de dag dat ik begon met nadenken, maar vaker ben ik er zo dankbaar voor. Dat ik dit soort gedachtes durf te horen, durf op te schrijven, heel soms zelfs durf uit te spreken. Durf aan te pakken. Ik ben er zelfs best een beetje trots op, dat ik dat kan. En ik zou het zo graag willen delen, dat gevoel. Mensen inspireren om te durven luisteren naar wat er in hun hoofd omgaat en er mee leren te delen. Ik gun het iedereen: weten wat je denkt. Als het waar is dat je bent wat je denkt – en ik geloof daar in – dan valt er namelijk voor veel mensen behoorlijk wat te halen in die grijze massa. Oude patronen op te ruimen, steeds terugkerende en vooral niets bijdragende boosdoeners eens de deur te wijzen…Ja, dat is wat ik wilde; daarom maak ik deze maand gebruik om er voor te zorgen dat ik zou beginnen. En daarom begin ik , ik hou van mensen te helpen om te zeggen hoe ik het zelf heb moeten uitzoeken , moeten ervaren daar gaat men hart sneller van kloppen .
“Doe het “ Hoe gek het ook klinkt een mens moet zich soms oppeppen , het voelt soms als het jaren is geleden . Maar vooral: hoe het voelt alsof je helemaal opnieuw kunt beginnen terwijl er in feite niets verandert. Zoals dat met alles gaat: er verandert niets, totdat jij het doet. Ik vind het fascinerend hoe die ene dag, kan voelen als een frisse start en ons kan motiveren om veranderingen door te voeren waar we een paar dagen eerder of later blijkbaar de kracht en motivatie voor missen. Ik geloof niet in goede voornemens. Al jaren niet meer, al niet meer sinds ik me realiseerde dat het uitstellen van een besluit of verandering voor mij alleen maar leidt tot teleurstelling en afstellen. Wanneer ik iets wil veranderen, moet ik het meteen doen. Anders gebeurt het simpelweg niet. Voor mezelf te beginnen? Plannen opschrijven, ideeën uitwerken, mensen inschakelen. NU. Elke keer dat ik denk “dat komt morgen wel”, komt er uiteindelijk helemaal niets van en als gevolg ben ik alleen maar meer teleurgesteld in mezelf. Dag per dag besluiten wat je anders wil doen maakt het volhouden ook een stuk makkelijker. Of liever zijn voor jezelf is vaak makkelijker dan van te voren al besluiten dat je het een heel jaar zo gaat doen. En uiteindelijk maken een heleboel kleine stapjes ook een groot verschil, maar ze zijn vaak makkelijker te zetten dan een hele grote. Eens? Wat ik echter wel al een paar jaar doe is dit is een woord, een zin of een besluit waar ik bij twijfel mijn beslissingen op baseer, die ik kan gebruiken als stok achter een dichtslaande deur of juist als motivatie om er eentje open te peuteren. Het is een stuk minder specifiek dan een goed voornemen zoals we die gewend zijn, maar kan daarmee wel veel meer omvattend zijn – en dus vaker te gebruiken. Een aantal jaar geleden begon het met de zin “er verandert niets totdat jij het doet”, omdat ik inzag dat ik de enige was die mijn leven zou kunnen veranderen. Alles wat ik wilde, lag binnen mijn bereik maar ik zou het nooit kunnen aanraken als ik mijn hand niet zou uitsteken. Dit is mijn leven, ik kan tot op zekere hoogte bepalen hoe het loopt. Afgelopen jaar draaide mijn hart op vollen toeren , maar ook in meer kwetsbaarheid en openheid – want ook dat hoort bij mij en mag gezien worden. Ik realiseerde me dat ik graag gezien en gehoord wil worden, maar dat ik daarvoor wel zelf (meer) van me moet laten horen. Het was hard werken en ik moest vaak door tranen heen, maar ik ben zo blij dat ik eraan ben begonnen. Het is nog lang niet klaar, nog lang niet makkelijk of vanzelfsprekend, maar dat wordt het stukje bij beetje wel.
Dit jaar ga ik nog meer doen. Niet meer twijfelen, niet meer uitstellen, niet meer afwachten. Doen. Beginnen waar ik ben, doen wat ik kan. Niet meer wachten op de juiste omstandigheden, alles wat ik nodig heb zit al in me. Ik weet inmiddels wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil. Ik ga het doen. Wat ik dan precies ga doen? Dat blijft nog heel eventjes een verrassing. In ieder geval ga ik meer doen van waar ik blij van word, waardoor er automatisch minder tijd en energie overblijft voor de dingen waar ik niet blij van word. Ik ga meer vertrouwen op mijn gevoel en mijn dromen. Meer ga vertrouwen op mezelf en doen waar ik in geloof. Niet meer wachten op toestemming, op goedkeuring, op groen licht, maar luisteren naar mijn hart en doen waar het blij van wordt. De enige manier om erachter te komen of je gelijk hebt, of je zult vallen of vliegen, of je zult falen of slagen… is door het te doen. Ik kan niet wachten.
Bij, beginnen met een goede morgen schept kansen , dus kansen om dankbaar te zijn dat we ons dagelijks ritueel kunnen doen . Douchen, aankleden en ontbijten het gehele ochtend ritueel afwerken met blijdschap en voorbereid zijn en denken aan het beste dan kan er in feite weinig verkeerd meer gaan. Dat geeft een voldoend gevoel en optimistische gedachte waarmee we de dag kunnen verdergaan. Ook s’avonds voordat we gaan slapen moeten we onze dag goed overdenken en alle voorgekomen gebeurtenissen eens op een rijtje zetten. Met blijdschap terug denken aan de vrolijke momenten en dankbaar zijn voor de negatieve waar we van geleerd hebben dat het niet alleen maar zonneschijn is. Zo hebben we weer een wijze les geleerd waar we in de toekomst rekening mee kunnen houden om herhaling te voorkomen.
“Genieten van kleine dingen” , dit zal ik maar even doen met dit regenweer , en gelijk een gebruik maken om te antwoorden op ons thema.
Genieten , dit heb ik weer moeten leren door omstandigheden zodat ik een heel medisch dossier heb waar ik met niet ga over uitspreken off wat ga neerschrijven ik heb moeten leren aanvaarden en dit was een hele weg die ik heb moeten belopen , ja leren lopen met vallen en opstaan. Ik heb echt leren waarderen te genieten van de kleine dingen. Geniet van de kleine dingen in het leven, want als je nu terug kijkt zijn dat de grote dingen geweest.
Ik ben zelf niet zo van het hier en nu, ben graag bezig met heel veel dingen tegelijkertijd . Maar sinds ik een andere weg heb gekozen kan ik heel goed genieten van de kleine dingen. Dit heeft me echt leren kijken naar die momenten en heeft me geleerd om bij momenten stil te staan, rust te nemen en het op z’n beloop te laten. Iets in mij vindt dat het altijd beter, meer of sneller kan. Ik moet zeggen dat dat soms best vermoeiend is om steeds meer te willen. Daarom ben ik zo blij met...... aan mijn zij. Dit geeft mij heel erg de rust en het gevoel van dat het goed is.
Ik kan zo genieten van die kleine momenten, die maar even duren, maar waar je weer een hele week op vooruit kan. Zo zaten we afgelopen dinsdag aan tafel met lotgenoten , zo zaten we naar mekaar te luisteren naar ieder zen verhaal , ik herkende dat gevoel ze goed .
Ik heb twee uur lang genoten en me zo blij gevoeld omdat ik even men vrijheid terug had, even kon bewegen, iets dat vroeger niet kon doen. Het zijn de kleine dingen, die je heel veel geven. Dit is maar een klein voorbeeld van de vele mooie kleine momenten die wij samen mee maken. Ik wil jullie mee geven; ondanks alle drukte in deze wereld, het presteren en jezelf uitdagen, vergeet niet af en toe stil je staan bij wat je doet, wat je hebt bereikt of wat je hebt behaald. Kijk naar de kleine dingen in het leven en geniet met volle teugen!
Een jaar of 47 was ik toen de woorden “de moeder der teleurstelling is verwachting” mijn leventje binnen denderden, alles overhoop gooiden en één grote, rustgevende stilte achterlieten. Ik heb nooit kunnen achterhalen van wie deze wijsheid was (behalve dan van die oude man die het tegen me zei), maar ik weet wel dat alles veranderde nadat ik het hoorde.
Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik moeite met teleurstelling. Wat zeg ik… ik HAAT teleurstelling. Ik ben zelfs verschrikkelijk bang om teleurgesteld te worden. Vroeger vond ik het nog veel erger om een teleurstelling te zijn, en hoewel ik me daar enigszins overheen heb kunnen zetten staan mijn nekharen nog altijd gelijk overeind als ik zinnen hoor als “ik had gehoopt dat je …” of “ik verwacht dat je …” DOE DAT NOU NIET!, denk ik dan. Bespaar jezelf die ellende! Mij krijg je (dankzij die wijze woorden van die oude man) niet meer gek met je verwachtingen, je hopen en je wensen. Heb je alleen jezelf mee.
Maar ik zie het steeds vaker gebeuren. Mensen die elke dag tegen een nieuwe teleurstelling aanlopen. Mensen die teleurgesteld zijn in zichzelf, de mensen om zich heen, het werk dat ze doen of het leven in het algemeen. Doodongelukkig zijn ze, stuk voor stuk. Teleurstelling is een gemoedstoestand die men voelt wanneer aan een bepaalde verwachting niet wordt voldaan. Ook wanneer er geen sprake is van een bepaalde verwachting maar slechts van hoop, kan men teleurgesteld worden.’
Is het dan zo simpel? Zouden we dan, door verwachtingen te verbannen, minder teleurgesteld en dus gelukkiger zijn? Ja, dat kunnen we. Ik kon het. Dus kunnen jullie het ook. Het scheelt dat ik nooit zoveel heb gehad met verwachtingen. Ik vind verwachtingen illusies. Fantasieën over de toekomst, vaak gebaseerd op patronen uit het verleden. Bedenken hoe je wilt dat een bepaalde situatie zich zal afspelen en er van uit gaan dat het ook zo gebeurt. Verwachtingen zijn eigenlijk het tegenovergestelde van zorgen, en je maakt ze allebei zelf , want de werkelijkheid is altijd net even wat anders, en vaak een stuk minder spannend. Helaas.
Ik zeg niet dat je moet stoppen met fantaseren. Integendeel, ik ben een dromer tot in mijn tenen en zal nooit, maar dan ook nooit stoppen met dromen over hoe fantastisch ik wil dat mijn leven is. Ik stel hoge eisen aan alles en iedereen en het leven in het algemeen en neem niet snel genoegen omdat ik altijd denk dat het beter kan. Het verschil is dat ik niet langer verwacht dat mijn dromen precies zo uitkomen als hoe ik ze droom. Dat ze gaan uitkomen, daar zorg ik wel voor. Maar of het nu in positieve of in negatieve zin anders uitpakt dan in mijn hoofd kan ik maar een heel klein beetje beïnvloeden, dus ik laat me liever verrassen.
Je wacht als het ware op een toekomst die je komt redden, op een toekomst waarin alles beter zal zijn en waarin je WEL gelukkig zult zijn. Maar daarmee vergeet je dus het allerbelangrijkste: je leeft NU. Alles wat belangrijk is gebeurt NU, het enige wat belangrijk is, is NU. Dus merk je dat je vaak teleurgesteld wordt? Ga dan eens na bij jezelf of je of je niet teveel met je hoofd in de toekomst of in het verleden leeft en daardoor hoge (onrealistische) verwachtingen hebt . Probeer eens een dag niet over de toekomst of over het verleden te praten. Weet dat je nu leeft en dat dit het enige moment is wat belangrijk is. Aan het verleden kun je niks meer veranderen en de toekomst wordt bepaald door de keuzes die je nu maakt. Zorg dus dat je prioriteiten stelt: wat kun je NU doen om je leven fantastisch te maken? Doorbreek het denken in patronen , doorbreek de verwachtingen die ons zijn opgelegd door eerdere generaties, door mensen die zich niet kunnen laten verassen door het leven. Ga elke dag, nuchter toe en je zult zien dat het allemaal veel leuker wordt!
Geen verwachtingen hebben betekent dat je je kunt laten verrassen door het leven. Werk met wat er op je afkomt in plaats van krampachtig vast te houden aan een beeld van wie of wat je zou moeten zijn. Laat verwachtingen los, leef in het moment, geniet van elk moment. Kies ervoor om elk moment te beleven. Kies voor geluk.
Er zijn mensen die om je geven het zal niet uitmaken wat je doet en hoe je het doet , als je maar gelukkig bent.
Loslaten waar je geen afscheid van wil nemen? Hoe laat je los als heel je lichaam schreeuwt dat je het wil vasthouden? Al vanaf de geboorte worden we geconfronteerd met afscheid nemen: van knuffels, mensen, dieren, plaatsen, periodes, ... Je denkt dan dat je er gemakkelijker mee omgaat als je ouder wordt maar ik moet tot mijn scha en schande vaststellen dat ik het er nog steeds heel moeilijk mee heb. Misschien is dat ook omdat je van steeds meer mensen afscheid moet nemen en periodes moet afsluiten.
Wanneer ik met afscheid wordt geconfronteerd, lijkt het op dat moment alsof mijn verstand en mijn hart een gevecht laten plaatsvinden in mijn lichaam en ik kan er niets aan doen. Het is een gevecht tussen gemist en proberen om het te begrijpen. Ik ben natuurlijk eerder zwaarmoedig van aard en dat helpt niet echt. Maar toch...mensen, gebeurtenissen, locaties, herinneringen,...ze blijven in mijn hoofd zitten, zijn als het ware verankerd in mijn lichaam en ik denk er soms met weemoed aan terug. Vriendschappen die om een dwaze reden kapot gaan, mensen die er bewust voor kiezen om dood te gaan, ... maar ook de anderen, die door een ziekte of ongeval uit je leven worden weggerukt.
. . Elke dag opnieuw worden we ermee geconfronteerd. Het ene verlies is natuurlijk het andere niet. Als je gedwongen wordt om los te laten, doet het nog meer pijn. Maar wat doe je eraan? Je leert ermee leven en je probeert een reden te bedenken of begrip op te brengen waarom het gelopen is zoals het is gelopen. Ik ben de laatste om bij de pakken neer te zitten of om me bij een situatie neer te leggen en dat maakt het niet gemakkelijk om los te laten, integendeel Diep vanbinnen besef je wel dat krampachtig vasthouden aan iets onbestaande geen oplossing is dus je doet verder. 'Je moet er tijd over laten gaan, zei mijn partner wel eens. Ja, tijd helpt een beetje. Maar soms, op een onbewaakt moment, net wanneer je dacht dat je alles een plaats had gegeven in het kastje in die bovenkamer van je, word je door een liedje op de radio of een thema op de vergadering terug gekatapulteerd naar die tijd in die verloren herinnering. Dan lach je en wil je huilen tegelijkertijd en dan besef je, dat dat hart van me maar zeer weinig nodig heeft om die intense emoties terug op te roepen.
Soms moet je ook afscheid nemen van jezelf, je oude ik. Dan merk je plots dat je niet meer achter dezelfde principes staat als voorheen. Natuurlijk ben je vandaag een ander persoon dan pakweg tien of twintig jaar geleden. Hoe raar het misschien ook klinkt, als er één ding is waar ik geen moeite mee heb om het los te laten, dan is het mijn vroegere ik. Die periodes en dat verleden hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Misschien moet ik de verloren gegane vriendschappen, en de veranderingen in mijn lichaam op dezelfde manier bekijken. Alles waarvan ik afscheid heb moeten nemen, heeft me immers gemaakt tot de persoon die ik nu ben.
Al die gebeurtenissen samen geven mij levenslust, laten me voelen dat ik leef. Hoe verdrietig het leven mij ook maakt, het maakt me op andere momenten ook zo gelukkig. Ik ben blij dat ik het verschil ken tussen verdriet en intens, puur geluk. Ik heb mogen ervaren wat echte liefde is, wat vertrouwenspersonen, lotgenoten zijn, maar van sommigen heb ik ook afscheid moeten nemen.
Misschien daarom dat ik zoveel hou van mijn 'herinneringen die nu in de kleerkast opgeborgen staat. Af en toe snuister ik er nog eens in en denk ik aan mooie, vervlogen tijden. Dan besef ik dat zonder dat afscheid, zonder deze soms ook pijnlijke herinneringen, ik hier nu waarschijnlijk ook niet zo van zou kunnen genieten, laat staan erover schrijven. Dus dank je...diegenen die me doorheen de jaren 'levenslust' hebben gegeven, mijn blik hebben verruimd, me hebben geleerd wat liefde en vriendschap is. Diegenen die er niet meer zijn hebben voor altijd een plekje in mijn figuurlijke bovenkamer maar nog meer in dat pompend hart van mij.
We hebben al veel variatie meegemaakt de meesten dingen die wij wilden toen we jong waren zijn anders gelopen en hebben we nooit volbracht of meegemaakt. We hechten ons toen aan dingen die er nu allang niet meer zijn en dat moeten we accepteren en tolereren. Een ieder heeft een eigen perspectief maar niets is er permanent alles is er maar tijdelijk en als iets er voor een lange tijd is denken we dat het blijvend is en niet meer kan verdwijnen . Maar dat is een illusie en een droom in onze gedachten want sommige dingen zullen er een langere tijd zijn maar alles zal toch een keer verdwijnen. Geniet van ieder moment met vol plezier, want het zijn tijdelijke momenten ook al denken we van niet maar als we terug kijken zullen we het moeten bekennen dat de waarheid zo is. Waar we vroeger woonden of als wij ergens lange tijd niet meer zijn geweest ondervinden we dat alles is veranderd en erger zelfs het is er niet meer. Dus word nu eens wakker en denk eens heel goed na accepteer dat alles maar tijdelijk is en zie het als een geschenk van nu en geniet daarvan. Alles zal op den duur verdwijnen , en hoe ouder we worden des te meer er verdwijnt uit ons leven geef onszelf een kans en maak de ommekeer door dat in te zien. Ben blij met de momenten dat we goede relaties hebben en lachen daardoor ons gelukkig voelen met vreugde en haal daar het beste uit en waardeer het. Problemen heeft iedereen en die zijn ook maar tijdelijk, want we doen er alles aan om ze op te lossen en hoe positiever we zijn hoe eerder we ze kunnen oplossen, want met paniek maken we het alleen maar erger en komt er geen oplossing. Zoals we ons kunnen optrekken aan de goede ervaringen en tijden maar dat is een kenmerk van periodes niet van iets constantst. Afwisselend met goede en erg goede tijden of slechte en betere tijden maar niets was blijvendst. Leef met vreugde en liefde in alle eerlijkheid op het gegeven moment, want het zal niet blijvend zijn en weer verdwijnen.
Geniet van ieder moment en weet dat alles waar we zo van genieten er maar tijdelijk is.
Hoe zou het leven zijn als je alles wat je overkomt, alles wat er gebeurt, alles wat je leert en wat je meemaakt, zou zien als een cadeautje? Tuurlijk, er zal zo nu en dan een onverwacht cadeau tussen zitten of eentje waarbij je lang moet zoeken naar de waarde ervan… Maar zou het niet een stuk fijner leven als je het van die kant bekijkt?
Ja ik kreeg een duwtje in men rug. Heel eventjes werd ik boos, het kwam op het verkeerde moment want hoe laat je het in hemelsnaam zo ver komen? Maar al gauw voelde ik me kalm. Vrij. Ik wilde al langer weg, dit was het laatste zetje wat ik nodig had. Een cadeautje. Ik werd gedwongen om iets anders te zoeken, te bedenken wat ik nu werkelijk wil, de stoute schoenen aan te trekken en andere groepen te bezoeken (en mensen!) er over praten; mails te sturen.
Terwijl ik in eerste instantie alleen maar dacht aan hoe ik uit mijn comfortzone geduwd werd en ging twijfelen aan wat ik kan, wat ik wil en wie ik ben, realiseerde ik me al heel snel dat ik juist dáár kan groeien, nieuwe uitdagingen aan kan gaan en mezelf opnieuw kan uitvinden. Ik schrok van hoe blij ik hiervan werd: Was ik dan blijven hangen? Waarschijnlijk wel. Want ook al wilde ik weg. Wilde ik het misschien toch niet genoeg.
Het is makkelijk om het leven als een cadeautje te zien als alles je voor de wind gaat. Maar om een tegenslag of teleurstelling als cadeau te kunnen zien, het aan te durven; nemen en open te kunnen maken om te zien wat je eruit kan halen moet je een flinke dosis vertrouwen hebben. Het is veel makkelijker om er boos om te worden, er uren om te janken en eindeloos anderen de schuld te geven, maar helpt dat? Nee. Je kunt je beter focussen op wat je ervan kunt leren en hoe je er het beste van kunt maken. Je kunt er beter op vertrouwen dat het goed komt, rechtsom of linksom komt het namelijk altijd weer goed met je. Als je het leven – en jezelf – maar een beetje vertrouwt.
Komt dat even mooi uit: aan het begin van dit jaar heb ik me voorgenomen om het wat meer te vertrouwen (en het tegelijkertijd bij de ballen te pakken, maar dat terzijde). Ik roep namelijk al langer dat alles gebeurt om een reden en dat het leven me daar heen stuurt waar ik gaan moet, maar geloofde ik het ook echt? Vertrouwde ik erop? Niet perse, concluderen wij. Misschien kwam deze stap juist wel daarom met dit cadeau.
Want steeds meer zie ik in dat ik de touwtjes maar tot zoverre in handen heb: dat ik alleen kan bepalen hoe ik reageer op de dingen die me overkomen, omdat ze me nu eenmaal overkomen en ik daar niets aan kan veranderen. Maar het geeft me steeds kleine cadeautjes – en af en toe een onverwachte rechtse – om me te helpen groeien in hoe ik op dat wat er nu eenmaal gebeurt reageer. Om me te leren vertrouwen. Het geeft me steeds wat ik nodig heb om te groeien, om te blijven ontwikkelen en niet te lang stil te staan, want in de natuur is stilstaan hetzelfde als doodgaan. Struikelde ik daar nu ineens over de zin van, Ik geloof het wel.
Als we gaan terug kijken op ons verleden en er goed over nadenken, ontdekken we dat er veel van geleerd hebben en dat vele dingen ons een ander inzicht op het leven hebben gegeven. Alles wat gebeurd is waren niet altijd verbeteringen maar hebben me wel op weg geholpen naar een veranderingen, die als het niet voorgevallen was nooit ontdekt hadden. Het was niet vaak alleen maar pret en plezier maar ook verdriet en pijn die ons er van alert heeft gemaakt dat het bestaan hier eigenlijk een strijd is tegen onszelf. Iedere keer worden wij geconfronteerd met acties en gebeurtenissen waar wij het soms niet geheel mee eens zijn, maar geen keuze hebben en het toch tegen onze wil in moeten accepteren om geen al te negatieve gedachten op te wekken. De schuld bij mezelf zoeken is de beste verdediging tegen dit soort ontwikkelingen en geeft ons de kracht om er snel overheen te komen en er afscheid van te nemen zonder wrok. Emoties hebben we vaak niet onder controle en kan bij overdadig denken ons in een geheel andere wereld brengen die volledig is voorzien van veel verdriet pijn . Dus we moeten blijven vooruit denken en emoties onder controle zien te houden, want die kunnen ons onbewust en niet moedwillig de verkeerde beslissingen laten nemen. Niets gaat lukken als we blijven twijfelen aan onze eigen, dus zelf geloven is erg belangrijk, het helpt ons elke situatie waarmee we geconfronteerd worden te overwinnen. Ik probeer iedere gebeurtenis met een positieve reactie , probeer het negatieve geen invloed laten krijgen op de houding en gedrag die voor moeilijkheden kan zorgen al weet ik dat dit me niet altijd lukt.
Ongeacht wat we hier neer schrijven of posten , nog steeds komt er regelmatig kritiek van iemand en dat is beter te accepteren als heel normaal. Kritiek is helemaal niet verkeerd om te horen , want als we lezen met een nuchter kopke weten we of we iets goeds of slechts hebben gedaan. Want iedereen ziet de dingen anders en jaloezie speelt ook een grote rol. Het hangt allemaal af hoe we kijken naar die kritiek, we kunnen er voor kiezen om het te negeren , maar het beste is om het als motivatie te accepteren om verder te gaan maar beter. Door al deze kritiek positieve of negatieve het geeft ons altijd de kans om het beter te doen of aan te passen.
Het is altijd makkelijk om andere te beoordelen of te kleineren maar deze zullen door andere teniet gedaan worden , dus bedankt dit was voor mij de drijfveer om gemotiveerdheid aan te sporen op verbetering .
Het is weer even geleden hier eens binnen te komen met men knipoog.
Zo ben ik vanmorgen vertrokken , Ik wilde een brief naar de brievenbus brengen en had op dat moment ook besloten om dan maar meteen besloten om een gezond rondje wandelen. Twee vliegen in een klap. Mijn brief in de linker hand . Samen op weg naar de brievenbus om deze te posten. Dat was het doel. Onderweg was het heerlijk en de zon was stralend maar wel een frissen neus en super blij dat hij ook weer mee naar buiten kon. In het begin van mijn wandeling voelde ik de brief nog duidelijk in mijn linker hand. Maar naar mate dat de wandeling vorderde, was ik mij niet meer bewust van mijn brief, maar hield ik hem nog automatisch vast. Ik voelde het gewicht niet meer en was er volledig aan gewent geraakt. Was met van alles en nog wat bezig in mijn hoofd en genoot van de wandeling . Op een gegeven moment zag ik op het einde van de weg een persoon zijn eigen brief in de brievenbus stoppen en pas toen werd ik mij weer bewust van mijn eigen brief. Ik had de brief helemaal vergeten en voelde hem ook niet meer in mijn hand liggen. Voelde ook het gewicht van de brief niet meer. Door het zien werd ik weer herinnert aan mijn eigen doel van deze wandeling. En het was een gevoel van: o ja, ik was op weg om mijn eigen brief te posten. Daarna ben ik naar de brievenbus gelopen en heb ik mijn envelop door de gleuf naar binnen laten glijden en was ik mijn gewicht(je) uit mijn linker hand kwijt.
Een sterk karakter en hardnekkigheid zijn de troeven die we nodig hebben in het leven om iets te bereiken. Als we een zeer sterke vastberadenheid hebben van ons doel te behouden, zal geen enkele storing kunnen voorkomen dat we vooruit gaan om onze doelen te bereiken. Er is tegenwoordig bijna niets meer gratis te verkrijgen en door er aan te werken kunnen we er achteraf trots op zijn dat we hebben kunnen presteren wat erin onze gedachten bedacht was. Het is gewoon niet logisch dat dingen vanaf de start gaan zoals wij het willen daar moeten we gewoon altijd rekening mee houden hoe optimistisch wij ook zijn en goed we alles ook gepland hebben van tevoren er zullen altijd obstakels zijn. Een foutje zit in een klein hoekje en daar kunnen wij nu net mee geconfronteerd of in aanraking komen. Dat zwarte schaap zijn wij niet , maar daar lijkt het soms wel op door de opeenvolgende tegenvallers en het lopen tegen de wind in. Maar gelukkig zijn wij geen opgevers maar juist doorbijters die iedere tegenspoed als een les zien en zo vastbesloten zijn dat we nooit afwijken van ons gekozen pad en doorlopen tot onze bestemming bereikt is. Dat is gewoon het levenspad met obstakels waar iedereen mee te maken heeft, wij zijn echt niet de enigen al denken we dat vaak wel. In alle gevallen moeten we nooit de moed verliezen en standvastig ons doel nastreven, er is altijd licht aan het uiteinde van de tunnel dus niet opgeven op weg naar het uiteindelijk eindpunt. De personen die glorieuze overwinningen hebben behaald verdienen ons respect door hun vastberadenheid om zweet en tranen te combineren om hun doel te bereiken.
Het allersterkste toegewenst en een goede vastberadenheid verdient ons Respect
Het was een woelen nacht 14/112015 de wind raasde over de daken men gevoelens en emoties speelde me partner als een windvlaag raasde het door men hoofd.
Velen onder ons zijn onzeker en weten geen richting meer te kiezen door de levensomstandigheden waarin zij zich bevinden. Ze zijn radeloos en totaal overstuur door de gedachten wat anderen van hen zullen denken. Meerdere zaken en gebeurtenissen hebben hun leven overvallen en in de greep waardoor zij de dagelijkse houvast niet meer onder controle hebben. De maandelijkse verplichtingen kunnen ze niet meer gemakkelijk of volledig nakomen door andere bijkomende lasten. De realiteit heeft hun overrompeld en de das om gedaan door de aangenomen houding. Nu gaan ze met de windstroming mee om te overleven en ieder zuchtje wind pakken ze met beide handen aan. Alles wat op hun pad komt willen ze misschien met inwendige gevoelens vanuit hun hart niet doen of aan toegeven maar ze moeten iedere aangekomen kans waarnemen. En dit alles is omdat ze willen overleven door hun aangenomen levenswijze, hun goede gedrag is veranderd met een kwaadaardige schaduwzijde. Door de situatie waar ze in zijn beland kennen ze geen genade meer of spijt door de gedwongen toestand waarin ze nu verkeren. Het is ongeveer hetzelfde als door een giftige slang te worden gebeten en de gevolgen zijn doeltreffend en verbijsterend. Het tegengif kan ons dan nog redden. Maar één om hun eigen leven en dat van de familieleden te redden is alles wat er in hun onverklaarbare gedachten is. Dit is geen normale gedrag meer, maar koste wat het kost en alles doen om te overleven. Waarom kiezen sommigen voor deze situatie of worden ertoe gedwongen en maken zo de verkeerde sprongen in hun leven. Wees verstandig en laat ons niet meeslepen met de ongekende waarheid door anderen te volgen, ga onze eigenweg.
Voorkom zo dat er dan een mogelijkheid ontstaat om van alle richtingen de wind van voren te krijgen, want niemand wil toch negatieve praatjes horen over zichzelf.
Geluk ! Dit is een hele moeilijke vraag ene en eigenwijs onderwerp die bijna alle mensen wereldwijd beïnvloedt. Geluk is gewenst door veel mensen maar we nemen te weinig tijd om erover na te denken wat ons gelukkig maakt. Geluk de staat van tevredenheid, vreugde of een bevredigende ervaring. Geluk kan met gezondheid te maken hebben.
Geluk is een manier van leven die je niet kan kopen. Doe aan anderen wat jezelf zou hebben gedaan, kennen jullie dat gezegde? Omdat je meer vreugde krijgt uit het geven naar anderen dan weerspiegelt dat in jouw eigen geluk. Mensen zijn tegenwoordig meer egocentrisch en nemen weinig tijd om edelmoedig te zijn. Dat leidt er weer toe dat mensen gaan geloven in materialistisch bezit in plaats van edelmoedig en behulpzaam te zijn.
Het leven is de adem die jij inademt, het leven geeft je de kans om keuzes te maken. Vrijheid is rechtvaardigheid en achtervolging van geluk is mijn alibi. Ik hoop me hier nog lang aan te kunnen houden dat ik mij bevrijd van de alcohol. Het achtervolgen van geluk is een weg die je kan nemen en doorgeven en hopelijk langs die weg is er een positieve invloed op je pad terecht gekomen. Ik heb een geschenk weg te geven aan andere mensen het is een zeldzame kwaliteit die nauwelijks merkbaar is , ik hou van geluk en weet er alles over. Wat weinig mensen weten is dat geluk een ziekte is een besmettelijke ziekte met universele symptomen en het meest voorkomende symptoom is de glimlach.
Ik heb mensen om mij heen bestudeerd en ik heb gezien dat geluk besmettelijk is. De sleutel is het verspreiden van extreem optimisme, een lach of een glimlach met zoveel mogelijk uitroeptekens. Ik behoor tot de realisten van de wereld dus ik draag die ziekte met mij mee. Ik ben iemand die mensen laat zien dat zij zich geen zorgen moeten maken, dat alles oké is, dat ik er voor ze zal zijn. Ik laat ze de zonnige kant van het leven zien, bekijk je problemen eens vanuit een andere hoek. Denk eens twee keer na en voel de kracht van geluk. Opmerkelijk is dat voor velen geluk niet kan worden bepaald, schijn bedriegt op indrukwekkende wijze. De een zijn vreugde is de ander zijn tragedie zeggen ze wel eens.
Na aanleiding door eens opnieuw de eerste stap te zetten met enkele medebewoners van een instelling ben ik nog meer gaan geloven in mezelf.
Indien je niet in je zelf gelooft dan zal iemand anders dat ook niet doen. Sommige mensen zijn te bang om te geloven dat ze via hun hart moeten leven, dat dat de enigste weg is naar herstel. Angst is er om overwinnen te worden.
Je hoeft niet echt leven te leven om anderen gelukkig te maken, vaak stellen mensen dit als prioriteit. Misschien leef je wel in de schaduw van iemand anders of wil je alleen maar anderen trots maken.
Het gaat om vechten voor de dingen in je leven die trouw zijn aan je hart. Als je geloofd in jezelf is alles mogelijk.
Het is leuk als anderen in jou geloven. Het is goed voor je zelfvertrouwen maar uiteindelijk moet je er zelf ook in geloven.
We kunnen pas van binnen veranderen als je er zelf in gelooft. Alle nobele bedoelingen zijn zinloos als je zelf niet wilt. Je zal zelf manieren moeten vinden om jezelf te zien zoals lotgenoten dat doet. De meeste mensen zijn voorbeelden hoe het moet kunnen, ze zouden nooit iets groots kunnen doen en ze blijven paraat. Toch zijn ze hun dromen nagegaan en jaren later succesvol er mee geworden.
Deze mensen hebben naar hun gevoelens en hart geluisterd. We kunnen alles bereiken als we maar in ons zelf geloven. Laat je inspireren door de geschiedenis, kijk naar mensen, lotgenoten in jouw omgeving en luister niet meer naar mensen die je neerhalen. Die niet in jouw dromen geloven.
Je moet gewoon geloven dat het mogelijk is. Kies ervoor om te geloven in jezelf, de wet van gebeurtenissen die op jou wachten. Je hoef er maar alleen wat energie in te stoppen.
Nu ik dit hier aan het neerschrijven ben , ben ik in gedachte aan het uitzoeken hoe je dat moet doen. Indien je loodgieter wilt worden , stoppen met je slechte gewoontes doe je er onderzoek naar. Je gaat vragen stellen en je begint gewoon vandaag. Als je jouw hart volgt
Zo is het maar net, ik ben ook uitgelachen maar heb toch bereikt wat ik graag wilde zelfbeeld creëren of terug verwerven is moeilijk als anderen je afbreken. Het is geen knop die je om moet draaien het is gewoon voor de spiegel gaan staan en tegen je zelf zeggen dit ben ik. Ik ben de moeite waard om te bestaan. Ik heb kwaliteiten, ik kan meer als dat anderen van mij denken. je hoeft niks aan anderen te bewijzen alleen maar aan je zelf en je de moeite waard te vinden.
Ja ik ben weer aan het schrijven , een manier om men gedachte te verzetten , mediteren , dienstig zijn noem maar op maar in de eerste plaats doe ik het voor mezelf als ik er maar met een goed gevoel er uit kom.
Ik maak me zorgen om ..X het is niet de persoon die zich gedraagt zoals ik hem in het begin ken positief door het leven , een spiegelbeeld, maar niet getreurd het leven bestaat in ups en downs dat weten wij als mens , als .....
Ons leven kan erg mooi zijn als we de tegenslagen kunnen accepteren als een normaal gegeven. De tijd dat echt alles wat we doen verkeerd gaat moeten we beseffen dat het niet eeuwig kan duren en dat er een ommekeer komt. Als wij in onze gedachten daar van bewust zijn en positief tegenover staan zal het leven een stuk gemakkelijker zijn. Velen gaan zich vreselijke zorgen maken en sommigen raken er overstuur van, maar knoop dan in onze gedachten dat geduld altijd overwint en wacht geduldig op betere tijden. Het leven kan nou eenmaal niet altijd goed gaan of constant slecht, die ervaringen moeten we nu toch al wel hebben en dat gewoon aanvaarden. We moeten gewoon overal rekening mee houden en ons eigen aanpassen aan de omstandigheden. In goede tijden reserves opbouwen en bij slechte tijden ervan genieten, zo is het ook in goede periodes er extra van profiteren en als er een slecht tijd aanbreekt alleen maar aan het goede verleden denken, waar alles een droom leek. Ons leven is een reis met altijd te jagen voor glorie en goede doelen, er is geen eindbestemming. We moeten er allemaal gewoon van genieten ook al is het soms tegen de draad in en zijn we soms minder gelukkig tijdens ons levenslange weg. Het is geven en nemen in het leven met toppen te beklimmen en dalingen, maar het belangrijkste is dat we ons zelfvertrouwen niet verliezen voor de balans te handhaven . Zodat wij iedere tegenspoed met teleurstellingen makkelijk en goedgezind kunnen verwerken met een glimlach. De balans vinden tussen tevreden zijn en de uitgaven is zeer belangrijk, om een buffer opzij te kunnen zetten voor de mindere periodes die we dan kunnen gebruiken bij te korten of emotionele gevoelens om ons zo weer blij te maken. Ups en downs heeft iedereen in zijn leven, het beste om die te overwinnen is georganiseerd te leven en op alle omstandigheden voorbereid te zijn.
….X Ik weet wat dit schrijven met me doet, pak vast en leef ik weet dat het zonder alcohol ook gaat.
