xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het dierenasiel

Ik zal nooit de dag vergeten dat we onze hond uit het dierenasiel hebben gered.  De opwinding begon vroeg in de morgen gedurende een dag in maart, want eindelijk waren we met zijn allen op weg naar het dieren asiel om een hond te ‘redden’!! Terwijl we in de auto zaten, herinnerde Rob me er nogmaals aan dat we slechts 1 hond mee naar huis konden nemen en niet ELKE  ‘VERDRIETIG KIJKENDE’  hond.

Een uur later liep ik in tranen in het dierenasiel rond, want er waren meer dan 50 honden die daar achter de tralies van een kooi zaten en ze hoopten allemaal op hetzelfde: dat iemand zou komen die genoeg om ze gaf om de deur van de kooi te openen, ze eruit te laten en ze mee naar huis te nemen om bij hun familie te komen wonen.

Ze zagen er allemaal zo verdrietig uit en ik vroeg me af hoe ik er ooit slechts 1 kon kiezen? Nadat we een tijdje hadden rondgelopen, kwamen we aan bij een kooi waar achter de tralies een zwarte hond ons aanstaarde. Ze zag eruit als een zwarte Labrador. Ze blafte niet zoals alle andere honden dat deden,  ze kwispelde slechts met haar staart en haar verdrietige bruine ogen staarden hoopvol naar ons. Ze had iets speciaals…..men stond ons toe om haar uit de kooi te laten zodat we haar voor een ‘wandeling en een gesprek’ mee naar buiten konden  nemen. Oh! Ze was zo opgewonden en blij om buiten te zijn en met de kinderen te kunnen spelen….en Oh ja!!!! Ze was er heel erg bereid om met ons mee naar huis te gaan!

Die dag in Maart namen we onze ‘perfecte’ hond mee naar huis om onderdeel van onze familie te worden en (uiteraard!) duurde het niet lang voordat we (ik)  ons realizeerden dat onze ‘perfecte’ familie hond helemaal niet zo perfect was, want:

Ø      De perfecte familie hond zal ten alle tijden zijn huis en zijn familie beschermen.

Ø      Onze hond zwaaide met haar staart en nodigde elke vreemdeling uit om binnen te komen en met haar te spelen.

Ø      De perfecte familie hond gaat achter een bal of stok aan, brengt deze vervolgens braaf terug en legt het voor je voeten neer.

Ø      Onze hond bracht NIETS (maar dan ook NIETS) terug. Ze rende er achteraan om het op te pakken, vervolgens werd er daarna meer dan 3 minuten op gekauwd zodat het helemaal slijmerig werd en daarna, ja daarna, mochten wij het misschien terug hebben, maar dan ook alleen maar om het vervolgens weer weg te gooien, want anders bleef ze naar ons blaffen.

Ø      De perfecte familie hond zal tijdens de maaltijd bij de eettafel vandaan blijven.

Ø      Onze hond deed dit zeer zeker NIET. Ze ging naast een van de stoelen zitten om te bedelen en te bedelen door ons in de ogen te kijken en vervolgens naar het bord en weer terug en ze gaf niet op totdat elk bord leeg was.

Ø      De perfecte hond slaapt buiten of binnen op een honden deken.

Ø      Onze hond deed dit NIET. De eerste week deed ze net of ze naast de stoel van Rob op de vloerbedekking lag te slapen, maar gedurende een nacht stond ik op om iets uit de woonkamer te halen en zag ik hoe onze perfecte hond zich gedurende de nacht  IN Rob zijn stoel te ruste had gelegd.

Ø      De perfecte hond loopt naast je wanneer je haar voor een wandeling mee naar buiten neemt.

Ø      Onze hond deed dit NIET. Ze bleef aan de riem trekken en trekken en om heel eerlijk te zijn; liep ze het allerliefste zonder haar riem rond om VOOR ONS UIT TE RENNEN!!

Je begrijpt dat we (ik) heel wat ‘plezier’ met onze perfecte familie-hond hebben gehad.

Op een regenachtige morgen rende ze naar binnen en veegde haar poten op ons lichtgekleurde tapijt af en toen ik al het vuil zag dat ze op het tapijt had achtergelaten, was ik werkelijk in staat om haar aan te vallen!!!!   OOOOOOHHHHHH!!! Ze kon zo ergelijk zijn!!! Ik moest mezelf er ongeveer 20 keer aan herinneren dat ze alleen maar een beetje training,  discipline en geduld nodig had en dat ik van onze hond hield, maar dat ik haar gedrag niet altijd op prijs stelde!

Terwijl ik al mijn nijd en boosheid gebruikte om ons tapijt te schrobben en schoon te maken hoorde ik een stem in mijn hoofd fluisteren: “Lijkt ze niet op jou?”  “Wat bedoelt U net te zeggen dat ze op mij lijkt?” was mijn reactie. “Heus niet waar, ik lijk niet op mijn hond, ik ben veel beter dan dat zij is! Ik heb me nooit zo misdragen als zij zich misdraagt!” Toen fluisterde de stem wederom: “Herinner je  nog hoe ik jou heb gered?”

Het maakte me nog meer van streek toen ik me realiseerde hoe waar dit was en terwijl ik bijna een gat in onze vloerbedekking schrobde, stroomde de tranen langs mijn wangen, want ik herinnerde me nog HEEL erg goed:

Hoe ik, net zoals onze hond, eens in een plaats leefde die er als het honden asiel uitzag, een donkere plaats zonder hoop, zonder betekenis, een plaats die bestond uit troosteloosheid en wanhoop: Het “mensen asiel”. En net zoals onze hond erop zat te wachten om gered te worden, zo wachtte ook ik op mijn redding. Ik wachtte op mijn redding uit het mensen asiel, waar ik in mijn kooi achter mijn tralies van zonden zat opgesloten, totdat iemand zou komen die genoeg om me gaf om de deur van mijn kooi open te doen om me voor een ‘een wandeling en een gesprek’ mee naar buiten te nemen, zodat Hij me misschien daarna naar Zijn huis zou brengen om bij Zijn familie te leven.

Na 44 lange jaren kwam die ‘Iemand’ de duisternis van het mensen asiel inlopen en stopte bij mijn kooi en opende de deur,……ik begrijp nog steeds niet waarom Hij mij koos….mijn hart was zwaar, mijn ogen waren rood en gezwollen van alle tranen die ik daar in het mensen-asiel had gehuild,  mijn stem was schor doordat ik zo vaak om hulp had geschreeuwd en toen ik bijna zover was om het maar op te geven….kwam er Iemand, Iemand was hier!! Samen stonden we in de duisternis van het mensen asiel en Hij nam me mee naar buiten in het zonlicht voor mijn ‘wandeling en gesprek’.  Nadat ik Hem had verteld over al de duisternis en donkere plekken in mijn leven was ik ervan overtuigd dat Hij me naar mijn kooi terug zou brengen; maar toen zag ik Zijn gezicht en de liefde die er in Zijn ogen was juist voor mij!!  Hij bracht me niet terug naar mijn kooi, maar vertelde me dat Hij was gekomen om me mee naar huis te nemen om een onderdeel van Zijn familie te worden.

Ik wist dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Hij was gekomen om me te redden!

Dit is niet het einde van het verhaal, maar slechts de start van een nieuw verhaal, want net zoals onze hond moest leren om ons te vertrouwen, zo moest ik leren om  te vertrouwen. Net zoals we onze hond voor een ‘wandeling en gesprek’ namen, zo nam (en neemt) ook hij mij voor ‘wandelingen en (vele!) gesprekken’ en net zoals onze hond dit moest leren, moest ook ik leren om niet te snel en niet te langzaam, niet voorop of achteraan, maar om naast hem te lopen. Zoals wij de uitbundigheid van onze hond begrijpen, zo begreep en begrijpt ook hij mijn uitbundigheid over Hem. En geloof me: Net zoals onze hond dit nodig had…..had ik (en heb ik nog steeds!)  Zijn liefde, geduld en discipline nodig. Hoe kan ik niet zingen, schrijven of vertellen over Zijn liefde voor de rest van mijn leven nu ik weet dat alhoewel Hij misschien niet altijd mijn gedrag had goedgekeurd; Hij wel altijd van mij had gehouden!!

Die dag in het honden asiel kon ik niet alle honden meenemen om bij onze familie te komen wonen, maar OH! Mijn hart huilt voor alle mensen die nog steeds in het ‘mensen- asiel’ wachten om gered te worden en ik bid dat hij jou en mij zal kunnen gebruiken om de deuren van hun kooien te openen en ze te helpen om hun weg te vinden om een onderdeel van Zijn familie te worden!!