De zonen des hemels is een stripverhaal en het derde album in de serie over stripheld Buck Danny. Samen met de verhalen De vliegende tijgers, De zwarte draak en Aanval in Birma vormt deze strip een samenhangend geheel.
Het verhaal
Buck Danny wordt uit verlof teruggeroepen om het "Vliegende Tijgers" eskader in China te gaan vervoegen.
Op weg naar zijn nieuwe basis ontmoet, de gepromoveerde Danny voor het eerst Sonny Tuckson en Jerry Tumbler.
Maar de ontmoeting met Tumbler is echter niet van harte.
Tumbler verwijt Danny namelijk, dat door de komst van Danny, Tumbler zijn promotie gemist heeft.
Onder de piloten is er echter ook een Japanse spion aanwezig, deze probeert op allerlei manieren de operaties van de "Vliegende Tijgers" te verstoren.
Op een missie wordt Tumbler neergeschotten. Buck waagt zijn eigen leven en vliegtuig om hem te redden, terwijl Sonny en Stinson hem dekking geven.
Buck slaagt in zijn opzet, maar Sonny crasht achter vijandige linies.
Opnieuw zet Buck een reddingsactie op poten maar door toedoen van de spion verloop deze niet zoals gepland.
Met de hulp van een paar Chinese boeren, het Chinese verzet en een ultime opoffering van Stinson kunnen Buck en Sonny toch ontsnappen aan de Japaners.
Vliegtuigen in het verhaal
Douglas C-47 Skytrain (DC-3)(foto)
Consildated B-24 Liberator (foto)
Boeing B-17 Flying Fortress (zie De geheimen van Midway)
Aichi D1A (zie De geheimen van Midway)
Short Sunderland (foto)
Douglas C-54 Skymaster (DC-4) (foto)
Bell P-39 Airacobra (foto)
North American P-51 Mustang (foto)
Curtiss P-40 Warhawk (foto)
Mitsubishi A6M Zero (foto)
North American B-25 Mitchell (zie De geheimen van Midway)
Grumman TBF Avenger (zie De geheimen van Midway)
Mitsubishi G4M Betty (zie De Jappen vallen aan).
De Douglas C-47 Skytrain (DC-3)
De C-47/R4D (de C staat voor Cargo) Skytrain (USAAF roepnaam Gooney Bird)was een militaire versie van de DC-3.
De eerste C-47 koos op 23 december 1941 voor het eerst het luchtruim.
Toen de productie stopte, waren 13.177 C-47s de fabriek uitgerold (inclusief toestellen gebouwd onder licentie door o.a. Rusland en Japan).
De eerste C-47s waren vrijwel hetzelfde als de DC-3 Dakota, maar latere machines kregen een grote laaddeur met daarin de kleine deur.
In de Tweede Wereldoorlog werd ze veel gebruikt om parachutisten te droppen en als zweefvliegtuigsleper,
na de oorlog bij de Berlijnse Luchtbrug en later in de Koreaoorlog en van 1965 tot 1975 in de Vietnam oorlog.
Hoewel veel Skytrains zijn afgedankt,zijn er wereldwijd nog meer dan 300 toestellen luchtwaardig.
Douglas C-47 Skytrain
Technische gegevens:
Lengte: 19,43 m.
Breedte: 29,11 m.
Hoogte: 5,18 m.
Max. snelheid: 368 km/u
Vlieghoogte: 7.100 m.
Vliegbereik: 2400 km.
Motoren: Twee 1200PK Pratt & Whitney R-1830..
De Consolidated B-24 Liberator
De B-24 Liberator is een Amerikaanse bommenwerper gefabriceerd door Consolidated Aircraft.
Het is het meest talrijk geproduceerde Amerikaanse gevechtsvliegtuig van de Tweede Wereldoorlog.
Omdat het gangpad van de achterzijde naar de cockpit van het toestel erg nauw was kreeg het toestel de bijnaam "De Vliegende Doodskist".
Het toestel moest een groter bereik, sneller zijn en hoger kunnen vliegen dan de B-17 Flying Fortress.
Het prototype had een hoog maximaal startgewicht (32000 kg), lange, dunne vleugels en een laag brandstofverbruik.
Verder had het, net als de latere Britse Avro Lancaster, een dubbel kielvlak.
Vergeleken met de B-17 was de B-24 korter, had een kleiner vleugeloppervlak met een grotere spanwijdte en een behoorlijk groter laadvermogen.
Het prototype, de XB-24, was eind 1939 gereed. Nog vóór het eerste prototype had gevlogen hadden de Verenigde Staten er al 36, Frankrijk 120 en Groot-Brittannië er al 164 besteld.
De 120 door Frankrijk bestelde exemplaren gingen alle naar Engeland nadat Frankrijk al gevallen was in 1940.
Consolidated B-24 Liberator foto The Department of National Defence Canada
De eerste B-24s werden ingezet als trans-Atlantische transportvliegtuigen door Groot-Brittannië.
Nadat een radar werd geïnstalleerd werd het, door zijn grote bereik, ingezet bij de onderzeebootbestrijding.
Later in 1941 gebruikten twee RAF squadrons in het Midden-Oosten de B-24 als eerste als bommenwerper.
Het eerste massa-geproduceerde model, de B-24D, kwam begin 1943 ten tonele.
Door velen gezien als de uiteindelijke versie, de B-24H, was 250 mm langer, had een bekrachtigde geschutskoepel in de neus en een autopiloot.
Het toestel werd op dat moment gefabriceerd door zowel Douglas, Consolidated en Ford. Nog vóór 1945 zijn er 18482 Liberators gebouwd.
Technische gegevens:
Lengte: 20,6 m.
Breedte: 33,5 m.
Hoogte: 5,5 m.
Max. snelheid: 470 km/u
Vlieghoogte: 8500 m.
Vliegbereik: 6000 km.
Motoren: Vier Pratt & Whitney R-1830 turbosupercharged radiaalmotoren
De Short Sunderland
De Short S.25 Sunderland was een Britse vliegbootbommenwerper,ontwikkeld voor de RAF door Short Brothers.
De eerste vlucht vond plaats op 16 oktober 1937,door chef-testpiloot,John Lankester Parker van Short Brothers.
Gebasseerd op de S.23 pasagiersvliegboot was dit toestel ook geschikt voor troepentransport(82 voledig bewapende soldaten)en uitgerust met radar,
bommen en dieptebommen een gevreesde vijand van de Duitse U-boten.
Tijdens de oorlog in Korea werden ze ingezet door het 209 Squadron van de RAF.
Short Sunderland
Technische gegevens:
Lengte: 26,01 m.
Breedte: 34,38 m.
Hoogte: 9,79 m.
Max. snelheid: 341 km/u
Vlieghoogte: 4575 m.
Vliegbereik: 4670 km.
Motoren: 4x Bristol Pegasus XVIII,elk 1065PK
Bewapenning:12x 7.7mm machinegeweren
De short Sunderlands hebben 27 geregistreerde vernietigde U-boten op hun palmares.
De Douglas C-54 Skymaster(DC-4)
De type-aanduiding DC-4 werd door de Douglas Aircraft Company gebruikt tijdens de ontwikkeling van de DC-4E
als een grote viermotorige opvolger van de DC-3.
Deze was bedoeld om te voldoen aan de vraag van United Airlines naar een lange-afstands passagierstoestel.
De DC-4E (de E stond voor experimental) werd ontworpen voor 52 passagiers, met een voor die tijd ongewoon grote rompdoorsnede
en een drievoudige verticale staart, vergelijkbaar met de staart die later door Lockheed werd gebruikt bij haar Constellation.
De eerste vlucht van de DC-4E was op 7 juni 1938. Het toestel werd door United Air Lines gebruikt voor testvluchten.
Het toestel was zijn tijd ver vooruit en daardoor moeilijk te onderhouden en oneconomisch in het gebruik.
De betrokken luchtvaartmaatschappijen, naast United ook Eastern Air Lines, besloten om Douglas te vragen om een kleinere en simpeler versie te ontwikkelen.
Deze afgeleide was het toestel wat later bekend werd onder de naam DC-4.
De Tweede Wereldoorlog brak echter uit voordat dit toestel in gebruik genomen kon worden, en de gehele productie ervan werd aangewend ten bate van
de Amerikaanse luchtmacht als transportvliegtuig. In zijn militaire rol kreeg het toestel de type-aanduiding C-54 Skymaster bij de luchtmacht, en R5D bij de marine.
Het eerste toestel, een C-54, vloog op 14 februari 1942.
De Amerikaanse geheime dienst had een C-54 Skymaster omgebouwd als presidensieel vliegtuig bijgenaamd"the Sacred Cow".
Dit toestel was voorzien van een slaapkamer,radio-telefoon en een lift voor Roosevelt's rolstoel.
Roosevelt's "Scared Cow" Douglas C-54 Skymaster(DC-4)
Technische gegevens:
Lengte: 28,60 m.
Breedte: 35,81 m.
Hoogte: 8,38 m.
Max. snelheid: 426 km/u
Vlieghoogte: 6700 m.
Vliegbereik: 6275 km.
Motoren: 4 x Pratt & Whitney E-2000-7,elk 1290PK
De Bell P-39 Airacobra
Een door Bell Aircraft ontwikkeld toestel op vraag van het USAAC(United States Army Air Corps).
Ondanks zijn centraal geplaatste motor was dit toestel gehandicapt door gebrek aan een efficiente turbo-supercharger,hierdoor kon het vliegtuig slechts op
lage hoogte werken.
Het toestel werd niet gewaardeerd door de USAF en van de 9584 gebouwde toestellen waren er zowat 5000 in gebruik door het Russische leger.
Hier was het wel een succes aan het Oostfront en menig Russische ACE dankt zijn succes aan dit toestel.
Bell P-39 Airacobra
Technische gegevens: P-39N
Lengte: 9,19 m.
Breedte: 10,36 m.
Hoogte: 3,78 m.
Kruissnelheid: 531 km/u op 1520 m.
Vlieghoogte: 10.700 m.
Vliegbereik: 1569 km.
Motoren: 1x Allison V-1710-85,1200PK.
Bewapenning: 2x 12,7mm machinegeweer bovenin de neus,4x 7,62mm in de vleugels en een 37mm M4 boordkanon.
De North American P-51 Mustang
Eén van de bekendste en volgens vele mensen het beste jachtvliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog is de P-51 Mustang.
De meeste mensen kennen het toestel als een lange-afstand escortejager, maar de P-51 was veel meer dan dat.
Het verhaal van de Mustang begon toen het Britse leger behoefte had aan een nieuw verkenningsvliegtuig dat ook kon dienst doen als jachtvliegtuig.
Door de uitstekende prestaties van de Mustang kreeg hij al gauw een aanvalstaak aangewezen namelijk die van duikbommenwerper.
Ondertussen bleven de technici van de AAF (Army Air Force) experimenteren met het verbeteren van het vliegtuig.
Zo kreeg het een Merlinmotor die betere prestaties leverde op grotere hoogte dan de oorspronkelijke Allisonmotor.
In 1944 kreeg de P-51D 6 machinegeweren in plaats van 4 waardoor hij een fenomenale vuurkracht had.
Dit was het het enige propellorvliegtuig dat het kon opnemen tegen de Messerschmitt 262 aangezien de P-51 het enige vliegtuig was
dat in duikvlucht de snelheid van de 262 kon benaderen.
Het nadeel van de Mustang was echter dat zijn bijzonder grote brandstofvoorraad ten koste ging van zijn beweeglijkheid.
Hierdoor werden Amerikaanse vliegers gedwongen om op grote hoogte te blijven en ervoor te zorgen hoe dan ook boven de vijand te blijven.
Veelal later in de oorlog lukte dit ook wel wanneer ze bijvoorbeeld ingezet werden om de B-17's richting Berlijn te escorteren.
Deze bommenwerpers vlogen op grote hoogte (7 tot 8000 m) en deze hoogte was voor de P-51 jager genoeg om met volle snelheid neer te dalen op de klimmende Duitse onderscheppingsjager.
Echter wanneer de Mustang in een 1 op 1 luchtgevecht terechtkwam op een vaste hoogte met de Messerschmitt Bf 109 of Focke-Wulf Fw 190 was het afgelopen.
De P-38 Lightning, die het probleem niet had met de volle brandstoftank in de romp (het was onmogelijk om een luchtgevecht te voeren als de centrale
"fuel tank" vol was) was eigenlijk een ouder toestel, iets trager, maar zeker niet ongeschikt qua acceleratie, vliegbereik
en wendbaarheid.
Luftwaffe-commandant Hermann Göring zei dat hij wist dat de oorlog weldra voorbij zou zijn toen hij de Mustangs boven Berlijn zag.
foto NASA P-51 Mustang
Technische gegevens:
Lengte: 9,83 m
Spanwijdte: 11,28 m
Hoogte: 4,17 m
Vleugelopp.: 21,23 m²
Netto: 3260 kg
Brutto: 5262 kg
Max.startgewicht: 2.610 kg
Motor: 1× Packard Merlin V-1650-7 vloeistofgekoelde supercharged(grote hoogte) Prestaties:
Maximum snelheid: 703 km/h
Bereik:2092 km
Normale hoogte 12.770 m
Steigsnelheid: 16,37 m/s Bewapenning:
8x 127mm raketten Bommen:
2x 225kg.
De Curtiss P-40 Warhawk
Een éénmotorige-éénzitter bedoeld voor gronddoel aanvallen.
De eerste vlucht vond plaaats in 1938,dit toestel werd gebouwd door de Curtiss-Wright Corporation en ontworpen door Donovan Berlin.
13.738 Toestellen werden gebouwd van 1939 tot 1944.
Warhawk was de naam voor alle varianten van de P-40 van de USAAC.
Voor de Britten en de Soviets was Tomahawk de roepnaam voor de P-40B en P-40C en Kittyhawk voor de P-40D en alle laterre varianten.
Zie ook dekustbende.
P-40 Warhawk
Technische gegevens:
Lengte: 9,66 m.
Breedte: 11,38 m.
Hoogte: 3,76 m.
Kruissnelheid: 435 km/h.
Vlieghoogte: 8800 m.
Vliegbereik: 1100 km.
Motoren: 1x Allison V-1710-39,vloestofgekoelde V-12,1150PK.
Bewapenning: 6x 12,7mm M2 Browning machinegeweer,max 680kg bommen (1 onder elke vleugel en 1 onder de romp).
De Mitsubishi A6M Zero
De Mitsubishi A6M Zero, door de Amerikanen "Zeke" genoemd, was een jachtvliegtuig van de Japanse marine tijdens de Tweede Wereldoorlog.
De Zero's, gestationeerd op Japanse vliegdekschepen en op het land, waren geduchte tegenstanders voor de Amerikaanse piloten,
geallieerde schepen en landdoelen in de Stille Oceaan.
De Mitsubishi A6M Zero kwam voor de geallieerden als een volkomen verrassing.
Terwijl zij overtuigd waren dat Japanse vliegtuigen slechts minderwaardige imitaties van hun westerse tegenhangers waren,
werden ze eensklaps geconfronteerd met een superieur jachtvliegtuig: snel, zeer wendbaar, met een groot klimvermogen,
een goede actieradius en een zware bewapening (een superzwaar machinegeweer en 200kg aan bommen).
In het begin van de strijd in de Stille Oceaan en in Zuidwest-Azië beheerste de Zero het luchtruim.
Mitsubishi A6M Zero
Samen met de Aichi D3A1 "Val" en de Nakajima B5N2 "Kate" bommenwerpers en torpedobommenwerpers,vielen ze gezamenlijk op 7 december 1941 de oorlogshaven
van Pearl Harbor aan, alsmede de vliegvelden op Ford Island, Wheeler, Kaneohe en Hickham en de militaire installaties.
Vele Amerikaanse slagschepen vielen onder hun bommen.
Tijdens luchtgevechten moesten de Grumman F4F Wildcats zorgen geen Zero achter zich te krijgen. De Grumman Wildcats waren minder wendbaar. Technische gegevens:
Lengte: 9,06 m.
Breedte: 12,00 m.
Hoogte: 3,05 m.
Kruissnelheid: 533 km/h.
Vlieghoogte: 10.000 m.
Vliegbereik: 3105 km.
Motoren: 1× Nakajima Sakae 12 radiaalmotor,1130PK.
Bewapenning: 2x 7,7mm machinegeweer,2x 20mm kanonnen in de vleugels.
Voor kamikaze opdrachten werden 2x 250kg bommen gebruikt.
De Bahrain Royal Flight heeft een Boeing 747-400 en een Boeing 747SP in dienst voor gebruik door de Koning van Bahrein (Hamad ibn Isa Al Khalifah).
Boeing 747-400
De Boeing 747-400 is een sterk verbeterde versie van de JumboJet.
Technisch is de Boeing 747-400 sterk verbeterd vergeleken met eerdere versies.
Belangrijke veranderingen waren de introductie van een digitale cockpit, zuiniger motoren, een grotere spanwijdte, winglets op de vleugeltips, een nieuw interieur, een hoger startgewicht en een groter vliegbereik.
Ook paste Boeing in de 747-400 op wat grotere schaal lichtgewicht composietmaterialen toe.
Uiterlijk onderscheidt de 747-400 zich van de 300 hoofdzakelijk door de winglets.
Boeing startte de ontwikkeling van de 747-400 halverwege de jaren tachtig om tegenwicht te bieden aan de opkomst van de Airbus A340 en de McDonnell Douglas MD-11, die weliswaar kleiner zijn maar moderner dan de 747-200 en 747-300.
De Boeing 747-400 vloog voor het eerst op 29 oktober 1988 en de eerste gebruiker werd Northwest Airlines.
Boeing 747-400
Technische gegevens :
Lengte : 70,67 meter
Spanwijdte : 64,44 meter
Hoogte : 19,41 meter
Aantal passagiers : 416(3klassen)tot 524(2klassen)
Leeggewicht : 169,480 kg
Maximum startgewicht : 412.775 kg
Startbaanlengte bij max.gewicht : 3018 meter
Vliegbereik volledig beladen: 13.450 km
Maximum brandstof : 216.840 liter
Motoren : 4xturbofan Pratt & Whitney PW4062 of Rolls-Royce RB211-524H2T ,
of General Electric CF6-80C2B5F.
Boeing 747SP
Dit is een verkorte versie van de JumboJet.
SP staat voor 'Special Performance'. Daarmee wordt vooral gedoeld op het vliegbereik.
Door de 14,35 meter kortere romp vergeleken met eerdere Jumbo Jet versies daalde het leeggewicht van het vliegtuig, wat ten goede kwam aan het brandstofgewicht en daarmee aan het vliegbereik.
Tot de komst van de 747-8 (2009)is de SP de enige versie met een romplengte die afwijkt van de overige 747-modellen.
De SP maakte de eerste vlucht op 4 juli 1975 en in maart 1976 ontving Pan Am het eerste toestel.
Boeing 747SP
Technische gegevens :
Lengte : 56,32 meter
Spanwijdte : 59,64 meter
Hoogte : 19,96 meter
Aantal passagiers : 316(3klassen)tot 440(2klassen)
Leeggewicht : 152.780 kg
Maximum startgewicht : 315.600 kg
Startbaanlengte bij max.gewicht : 2.323 meter
Vliegbereik volledig beladen: 13.705 km
Maximum brandstof : 190.610 liter
Motoren : 4xturbofan Pratt & Whitney JT9D-7AW of Rolls-Royce RB211-524C2 ,
of General Electric CF6-45A2.
Ongevallen
Boeing 747-400
Op 4 nov 1993 schuift vlucht B-165 van China Airlines van de landingsbaan op Hong Kong-Kai Tak International Airport, Hong Kong. 396 mensen aan boord/geen slachtoffers.
Op 5 aug 1998 in slechte weersomstandigheden schuift vlucht HL7496 van Korean Air van de landingsbaan op Seoul-Kimpo International Airport, Zuid-Korea. 395 mensen aan boord/geen slachtoffers.
Op 31 okt 2000 vlucht 9V-SPK van Singapore Airlines neemt de verkeerde startbaan en ramt allerlei wegwerkmaterieel op Taipei-Chiang Kai Shek Airport, Taiwan.
Het vliegtuig breekt en vat vuur, 179 mensen aan boord/83 slachtoffers. Boeing 747SP
Op 5 okt 1998 door problemen met twee motoren crasht vlucht ZS-SPF van Linhas Aereas de Mozambique kort na het opstijgen op Maputo International Airport, Mozambique.
66 mensen aan boord/geen slachtoffers.
De geheimen van Midway is een stripverhaal en het tweede album in de serie over stripheld Buck Danny.
Het verhaal
Het verhaal begint op 8 mei 1942 op het vliegdekschip Yorktown. Na de deelname aan de slag om de Koraalzee, moeten Buck en zijn maten naar Midway.
Daar wordt het volgende grote offensief van de Japanners verwacht.
Tijdens een verkenningsvlucht wordt Danny neergeschoten door een Japanse patrouille.
Hij weet deze aanval te overleven, maar hij kan niet verhinderen dat hij wordt gevangen genomen.
De Japanners ondervragen Buck om zoveel mogelijk informatie over de Amerikaanse stijdkrachten te weten te komen.
Hier ontmoeten we ook Miss Holmes. Buck weet samen met haar te ontsnappen en na een lange omzwerming
(met de hulp van een Zweed, Chinese piraten en de Britten) lukt het Buck om terug te keren naar de Yorktown.
Zowel de Japanners als de Amerikanen hebben behoorlijk wat militair materiaal verzameld rond Midway.
Het belooft dus een zware en uitputtende stijd te gaan worden. Buck doet zijn deel, maar de verliezen zijn aan beide zijden groot.
Uiteindelijk moeten de Japanners terugtrekken, doch niet zonder de "Yorktown" tot zinken te hebben gebracht.
De moegestreden Amerikanen krijgen echter als beloning een maand verlof.
Vliegtuigen in het verhaal
Grumman F6F Hellcat
Kawanishi H8K Emily
North American B-25 Mitchell
Boeing B-17 Flying Fortress
Douglas SBD Dauntless
Consildated PBY Catalina
Martin B-26 Marauder
Aichi D1A
Grumman TBF Avenger
Curtiss SB2C Helldiver
De North American B-25 Mitchell
De B-25 Mitchell (NAVO-Codenaam: Bank) was een Amerikaanse middelzware bommenwerper. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ze op alle fronten ingezet, maar voornamelijk boven de Stille Oceaan. Er zijn tal van verschillen tussen de opeenvolgende versies, naarmate het ontwerp werd aangepast in de loop van de oorlog.
De eerste B-25 had zijn dakgeschutskoepel vooraan bij de cockpit en had aan beide boordzijden geschutsramen. Onderaan had dit type toestel nog een platte buikgeschutskoepel. Onder en opzij van de cockpit waren aan beide zijden, elk twee 12,7 mm mitrailleurs.
De bekende aanval op Tokio, in april 1942, geleid door Doolittle, bedoeld om Japan een morele klap toe te brengen, of liever om de Amerikanen een hart onder de riem te steken, waren B-25's van dit type.
Zij stegen op van het vliegdekschip "USS Hornet (CV-8)", een unicum voor deze vliegtuigen die daarvoor niet ontworpen waren.
North American B25 Mitchell
Tijdens de Slag bij Midway schakelden B-25s het Japanse vliegdekschip "Akagi" uit: het werd toen zeer zwaar beschadigd.
De B-25 van commander-luitenant J.B. Muri werd voor dat hij het doel bereikte zwaar geraakt, maar ondanks twee vernielde koepels en een brandende motor,
gooide hij, samen met de overgebleven B-25, zijn bommen op het dek van de Japanse vliegdekschip, dat zo ineens 3.200 kg bommen te verwerken kreeg.
Na afloop kon Muri met zijn gehavende toestel zijn basis op Midway bereiken, wat duidelijk maakt dat deze B-25 toestellen zeer robuust waren.
Twee B-25s stortten toen neer vooraleer ze hun bommen konden gooien.
Deze neergeschoten B-25-vliegtuigen bleven even drijven, zodat de overgebleven bemanning zich nog in rubberbootjes konden redden.
Overigens was het succes met de Akagi voor een belangrijk deel te wijten aan het feit dat de dekken vol stonden met benzinevaten,
bommen en munitie om zo snel mogelijk de vliegtuigen te bevoorraden na hun aanval.
Niet te verwonderen dat er op het schip een helse brand uitbrak, die het schip onbruikbaar maakte.
De Boeing B-17 Flying Fortress
De B-17 Flying Fortress is een Amerikaans strategische bommenwerper gefabriceerd door Boeing.
Het viermotorige toestel was oorspronkelijk ontworpen voor kustpatrouilles, maar later verving de regering de opdracht door een viermotorige bommenwerper.
De B-17 was zwaar bewapend: mitrailleurs op de neus, dubbele achter de vleugels in de romp, onder de romp, boven de romp en in de staart.
Vandaar de naam Vliegend Fort.
Het prototype, de Model 299, maakte op 28 juli 1935 zijn eerste vlucht.
De B-17 kwam in dienst in 1939 en werd in 1941 ook aan de Britse luchtmacht geleverd.
Toen Amerika actief ging deelnemen aan de Tweede Wereldoorlog waren slechts weinig B-17's gereed.
B-17 Flying Fortress
Er zijn verschillende types B-17 gebouwd. Het A-model was standaard, en de overige modellen zijn een verbeterde versie.
B-17B: Eerste productiemodel met hydraulische remmen, herverdeling van de bemanning en een supercharger op de motoren. Er zijn er 39 van gebouwd.
B-17C: Meer bescherming voor de bemanning, zelfdichtende brandstof tanks en ander geschut. Hier zijn er 38 van gebouwd.
B-17D: Veel inwendige verbeteringen. Aantal bemanningsleden van 9 naar 10. 42 van gebouwd.
B-17E: Eerste lopende-band-model. Eerste versie met staartschutter en aanpassingen aan de andere koepels.
Dit was ook de eerste versie die meedeed aan de oorlog in Europa. 512 van gebouwd.
B-17F: Uiterlijk was hetzelfde als de B-17E, behalve de glazen neus die nu uit 1 stuk gemaakt was.
Deze versie werd door 3 verschillende vliegtuigfabrikanten gemaakt. De beroemdste B-17F waren de 'Memphis Belle' en de Hell's Angels.
Er zijn er 3405 gebouwd.
B-17G: De neuskoepel werd uitgerust met 2x 12.7mm (.50) machine geweren. Koepel onder de piloten.
De laatste versie die aan de oorlog deelnam, en ook veel van gemaakt.
De dubbele machinegeweren onder de neus werden er geplaatst, omdat de Luftwaffe vaak juist op deze plek aanviel.
Later zijn veel van de overtollige B-17's van de Amerikaanse oorlogsmachine omgesmolten, anderen werden gebruikt voor militaire doelen als testen van wapens en motoren, of als speciale verkenningsvliegtuigen.
De Consildated PBY Catalina
De Consolidated PBY Catalina (NAVO-Codenaam: Mop), kortweg Catalina genoemd, was een in Amerika ontworpen vliegboot of watervliegtuig, dat niet alleen op het water, maar eveneens op een landingsbaan kon landen. De Catalina werd door onder andere de Amerikaanse marine, de RAF, de Russische en Canadese strijdkrachten gebruikt in de jaren vanaf 1936 tot na de Tweede Wereldoorlog. Het vliegtuig is met circa 3290 exemplaren het meest gebouwde watervliegtuig.
Tussen 1941 en 1957 waren vliegboten van dit type bij de Nederlandse Marine Luchtvaartdienst in gebruik. Het type is tot ver in de tweede helft van de vorige eeuw actief geweest bij diverse luchtmachten en doet tot op heden dienst als "waterbommenwerper" bij het bestrijden van bosbranden.
Consildated PBY Catalina
De Slag bij Midway begon meer dan 1000 mijl ten noorden van het atol zelf op 3 juni 1942 te 05.00 uur, toen vliegtuigen van de vliegdekschepen "Ryujo"
en "Junjo" ergens ten zuiden van Rat Island opstegen voor een aanval op Dutch Harbor, 250 mijl ten oosten van de buitenste rand van de Aleoeten gelegen.
In Pearl Harbor liet admiraal Nimitz zich door rapporten over die aanval niet om de tuin leiden.
Hij beval de Catalina's op te stijgen en een waaierformatie te vormen, over een lengte van 700 mijl, op zoek naar de werkelijke invasievloot.
De B-26 Marauder
De Martin B-26 Marauder werd reeds in 1939 voor het US Army Air Corps gebouwd (toen nog model 179 genoemd).
Vreemd genoeg werd tijdens het ontwerpen van dit toestel, nooit een testprogramma met een prototype opgezet.
De Marauder werd immers onmiddellijk in serie gebouwd.
Het toestel, werd door de piloten omschreven als een robuuste en tactische bommenwerper, niettegenstaande zij soms moeilijk te besturen was.
Vooral bij de landingen ondervonden de piloten nogal wat moeilijkheden, de Marauder had namelijk een minimum landingssnelheid van 210 km/h nodig.
Dit probleem werd later opgelost, door de staartvlakken en de richtingsroeren te vergroten.
Vanaf mei 1943 vlogen de B-26's bij de 9° VS-luchtvloot, alwaar zij bij dag bombardementen uitvoerden boven Europa.
Aldaar liep het evenwel in diezelfde maand serieus fout, toen tien B-26's boven het Nederlandse Ijmuiden , door Duitse jagers en het afweergeschut, neergehaald werden.
Van de 5.157 gebouwde Marauders, werden er 522 door de Britse RAF gebruikt.
Pittig detail: een Amerikaanse piloot werd beloond met de Silver Star , naar aanleiding van een geslaagde opdracht boven Nieuw-Guinea.
Die piloot was de latere Amerikaanse president Lyndon B. Johnson (1963-1969)
Martin B-26B Marauder
Deze middelzware dagbommenwerper (7 bemanningsleden), was uitgerust met twee Pratt & Whitney R-2000-43 Double Wasp stermotoren met elk 1.432 kW.
Het toestel haalde een maximale snelheid van 454 km/h , een vliegplafond van 6;400 meter , en een reikwijdte van 1.850 km (met een maximale bommenlast van 1.360 kg).
Als bewapening voerde het toestel acht 12,7 mm machinegeweren, geplaatst in de neus en in rug- en staartkoepels.
De interne bommenlast bedroeg 2.359 kg. --------------------------------tekst Daniel Decloedt - EBOS - Oostende
B-26 Marauder
De Aichi D1A
De Aichi D1A codenaam "Susie"(NAVY type 94 bommenwerper)was een Japanse duikbommenwerper van de jaren 1930.
Een éénmotor tweezitter gebaseerd op de He50 geproduceerd voor de Japanse Marine.
Dit toestel bleef in dienst als lesvliegtuig tot de aanval op Pearl Harbor. Karakteristieken:
Bemmanning:2(piloot en boordschutter).
Lengte: 9,3 m
Vleugelweidte: 11,4 m
Hoogte: 3,41 m
Vleugelopp.: 34,7 m²
Netto: 1.516 kg
Brutto: 2.500 kg
Max.startgewicht: 2.610 kg
Motor: 1× Nakajima Hikari 1 negen cylinder radiaal, 730 pk Prestaties:
Maximum snelheid: 309 km/h
Bereik:927 km
Normale hoogte 6.980 m
Steigsnelheid: 6,37 m/s Bewapenning:
2× vaste 7.7 mm Type 92 machinegeweren
1× wendbaar 7.7 mm Type 92 machinegeweer Bommen:
1× 250 kg onder de romp
2× 30 kg onder de vleugels
