In mei 2003 werd de KC-137 vervangen door een Airbus A319 Corporate Jetliner(A319-133XCJ) door toenmalig president Luiz Inacio Lula da Silva. Dit toestel was de FAB Uno (Força Aérea Brasileira)
Airbus A319
De Airbus A319 is een vliegtuigtype uit de Airbus A320-familie van de Europese vliegtuigbouwer Airbus. Het is een verkorte versie van de Airbus A320. Zowel de technologie als het comfort zijn precies hetzelfde als die van zijn grotere broer Airbus A320. Vliegtuigfabrikanten ontwikkelen vaak langere en kortere versies van de verkeersvliegtuigen die zij bouwen. Airbus heeft dat onder meer gedaan met de A320. Nadat het eerst een langere uitvoering op de markt bracht, de A321, besloot Airbus in juni 1993 ook een kortere variant te gaan bouwen, de A319. Tot begin 2008 zijn er ongeveer 1600 A319's verkocht. Net als bij de A320 en de A321 heeft de Airbus A319 ook één gangpad en drie stoelen aan beide kanten, dus het is een narrowbody-vliegtuig. Het toestel heeft een vliegbereik tot ongeveer 3500 km. De grootste consument van de Airbus A319 is easyJet die een speciale versie heeft met 2 nooduitgangen (in plaats van 1) boven de vleugel. Deze speciale versie kan 156 passagiers vervoeren.
De Airbus Corporate Jet (kortweg Airbus A319 ACJ). Deze biedt enorm veel comfort en luxe-uitstraling in de cabine. De Airbus A319 ACJ heeft een veel groter vliegbereik dan de gewone versie: 4000 tot 9000 km. Met de Airbus A319 ACJ heeft de Business Jet uitvoering van de Boeing 737 er een geduchte concurrent bij. Net als de Boeing heeft de Airbus A319 ACJ ook extra kerosinetanks in de vrachtruimte onder de cabine.
A319 van Aeroflot
A319-100 van British Airways
Technische gegevens A319 serie : Lengte : 33,84 meter Spanwijdte : 34,10 meter Hoogte : 11,76 meter Aantal passagiers : 156(één klasse)124 (2 klassen) Leeggewicht : 40.600 kg Maximum startgewicht : 75.500 kg Dienstplafond : 12.000 m Vliegbereik volledig beladen: 3.340 km Motoren : 2x CFM56-5 of IAE V2500. Er werden 1095 toestellen gebouwd (verschillende versies).Eerste vlucht : 29 augustus 1995.
Technische gegevens A319 CJ serie : Aantal passagiers :10 tot 39. Vliegbereik (10 passagiers): 11.650 km Leeggewicht : 58.515 kg Maximum startgewicht : 75.500 kg Extra fuel tank in vrachtruim onder cabine. Motoren : IAE V2527M-A5 of CFM International CFM56 turbofans.
Ongevallen
A 319 serie
Tot heden geen ongevallen met dodelijke slachtoffers.
De Braziliaanse regeringbeschikt momenteel ook nog over een Fokker F-28 vliegtuig en twee Sikorsky helicopters.
President Ernesto Geisel (1974-1979)verving de BAC-111 door twee Boeing 737-200 toestellen in 1976.
Boeing 737-200
De 737-200 vloog voor het eerst op 8 augustus 1967 en kwam april 1968 in dienst bij de eerste klant United Airlines. Verdere uitvoeringen van de 737-200 zijn de 200C Convertible, met een interieur dat kan worden omgebouwd voor vracht dan wel passagiers, en de 200QC, waarvan het interieur in zeer korte tijd kan worden aangepast, zodat er bijvoorbeeld overdag passagiers mee kunnen worden vervoerd en 's nachts vracht of post.
737-200 basic
737-200 Advanced
Technische gegevens 737-200 serie : Lengte : 30,53 meter Spanwijdte : 28,35 meter Hoogte : 11,29 meter Aantal passagiers : 90-136(één klasse)of 24 eerste- en 73 economy klasse Leeggewicht : 27.120 kg Maximum startgewicht : 52.390 kg Dienstplafond : 6.890 m Vliegbereik volledig beladen: 4.818 km Motoren : 2x Pratt & Whitney JT8D-7 of JT8D-9 of JT8D-9A. Er werden 1095 toestellen gebouwd (verschillende versies).Eerste vlucht : 8 augustus 1967.
Technische gegevens 737-200 Adv serie : Aantal passagiers : 93-136(één klasse)of 14 eerste- en 88 economy klasse Leeggewicht : 29.250 kg Maximum startgewicht : 58.110 kg Extra fuel tank in achterste cargo compartiment Motoren : 2x Pratt & Whitney JT8D-15 of JT8D-15A of JT8D-17 of JT8D-17A of JT8D-17R of JT8D-17AR.
737-200 executive
737-200QC cargoruimte
Technische gegevens 737-200 executive : Aantal passagiers en inrichting volgens wensen klant Leeggewicht : 24.900 kg Maximum startgewicht : 52.390 kg Dienstplafond : 6.890 m Motoren : 2x Pratt & Whitney JT8D-7 of JT8D-9 of JT8D-9A.
Van 19 juli 1970 tot 30 aug. 2008 werden er 104 afgeschreven na ongeval waarbij 2806 van de 7572 passagiers en boordpersoneel omkwamen. Op de grond kwamen 62 personen om het leven.
In 1986 bouwde de Braziliaanse Luchtmacht een van zijn vier KC-137 toestellen (versie van de Boeing KC-135) om, om te dienen als presidentieel vliegtuig. Dit toestel werd gebruikt tot mei 2003.
De geschiedenis van de ontwikkeling van de Tu-144 is zeer turbulent. In 1963 werd de bejaarde Andrej Tupolev door het Soviet-Ministerie van Luchtvaartindustrie de opdracht gegeven om een supersoon verkeersvliegtuig te bouwen. Het Politbureau wilde het toestel reeds in 1966 de lucht in. Er rustte zo een enorme druk op de zoon van Andrej Tupolev, Alexei, verantwoordelijke van dit project. Het eerste schaalmodel van de Tu-144 - de 65000 - werd in 1965 tijdens het luchtvaartsalon op Le Bourget getoond. Een ontwerpgroep van 1000 specialisten werd samengesteld en een Mig 21 werd met een speciale vleugel uitgerust om de vliegeigenschappen van de Tu-144 na te bootsen. Deze Mig zou later ook de eerste vlucht van de Tu-144 begeleiden.
een Tu-144 in het Russisch Air Force museum in Monino foto:Richard Seaman
De Tu-144 brak voor het eerst door de geluidsbarrière op 5 juni 1969 (Concorde: 1 oktober 1969). De struktuur van de romp was niet circulair, maar onderaan meer afgeplat om een betere aansluiting te krijgen met de deltavleugel, iets wat niet het geval was bij de europese tegenhanger. Net zoals de NASA Space Shuttle is de vleugel van het dubbel delta ontwerp. Een eerste delta dicht bij de het rompvoorstuk zorgt voor bijkomende draagkracht door wervels te vormen die dan aerodynamische kinetische energie stoppen in de stroming over de tweede delta. De tweede delta vangt dus de wervels op die de energie van de plaatselijke grenslaagstroming versterken en zo toelaten dat de Tu-144 bij hogere aanvalshoek en lagere snelheid kan landen. Bij de Concorde maakt men gebruik van een ogieve vleugel waarvan de vorm gedikteerd wordt door de positie van de motorgondels.
de motoren van de Tu-144 foto:Luxorion
Motoren
Het probleem met de goede instroming van lucht in de motoren was er niet voor de Kuznetsov NK-144 motoren van de Tu-144. Echter, de maximale temperaturen aan de inlaat van de turbine lagen stukken lager dan die van de Rolls-Royce Olympus 593 motoren. De Kuznetsov motoren hadden een laag kruisvermogen en moesten niet alleen voor starten en landen met naverbranding (afterburner) werken, maar ook tijdens kruisvlucht. Dit kwam overigens ook door het minder goede aerodynamisch ontwerp (te veel weerstand) van de volledige Tu-144. Door deze continue afterburning lag het brandstofverbruik van de Kuznetsov motoren 30 tot 40% hoger dan de Olympus aangedreven Concorde. Ongeveer 80% van de russische en kazachstaanse luchtvaartindustrie staat nu op het randje van bankroet omdat niemand in het Westen geïnteresseerd is in de brandstof verslindende vliegtuigontwerpen uit het Soviet tijdperk.
achteraanzicht van de motoren
Wat de Tu-144 betreft, werd het vliegbereik door een strategische blunder van Chruschtov drastisch beperkt. Een transatlantische vlucht zonder brandstof bevoorrading was onmogelijk. Het vliegbereik dat in de oorspronkelijke specificaties 6500 km bedroeg kwam in de praktijk neer op 3500 km. De Kuznetsov NK-144 motoren waren dus ondermaats en een vormden een belangrijke schakel in het commercieel mislukken van de Tu-144.
Nog een bijkomende factor in het mislukken van de eerste versie van de Tu-144 in de periode 1968-1973 is de invloed van de britse geheime dienst. De spion werd naar het Concorde project overgeplaatst en werd in de gaten gehouden. Toevallig ontdekte deze spion verkeerde ontwerpgegevens die dan via een netwerk van contacten bij het Tupolev ontwerp bureau belandden. Met de toen aangeboren tendens om alles van het Westen te copiëren, vaak tegen het beter weten in van russische ingenieurs, kreeg de Tu-144 zijn eerste vorm. Na het invliegen waren de russische vliegtuigingenieurs ontnuchterd. Beseffend dat er een aantal grote fouten in het ontwerp geslopen waren, werden een massa modificaties op het toestel doorgevoerd. De productie ging daarna van start en er werden 16 toestellen in de Voronesh fabrieken vervaardigd.
De Tupolev Tu-144 was het eerste supersonische passagiersvliegtuig ter wereld. Voor de Engels/Franse Concorde zijn eerste vlucht maakte op 2 maart 1969 had Rusland reeds een supersonisch passagiersvliegtuig in de lucht namelijk de Tupolev Tu-144. Omdat er verhalen gaan dat deze voor een deel was nagebouwd van tekeningen die van de Fransen waren gestolen werd de Tu-144 vaak spottend Concordski genoemd. Een prototype van de Tu-144 maakte de eerste vlucht op 31 december 1968. De grote gelijkenis is te verklaren doordat zowel de Concorde als de Tu-144 zijn gebouwd met hetzelfde doel, namelijk supersonisch passagiersvervoer bij Mach 2. Voor een dergelijk type vliegtuig is het ontwerp met de deltavleugels namelijk simpelweg het meest economisch.
boven de Concorde onder de Tu-144
De Tu-144 brak voor het eerst door de geluidsbarrière op 5 juni 1969 (Concorde: 1 oktober 1969). Op 26 mei 1970 voerde de Tu-144 de eerste vlucht uit die sneller ging dan Mach 2. De Tu-144 kon 140 passagiers vervoeren (de Concorde 100).
Crash
De Voronezh Vliegtuigfabriek (VASO), nam het toestel in 1972 in productie. De eerste Tu-144 die VASO had afgeleverd, stortte op 3 juni 1973 neer tijdens een luchtshow in Parijs.
de agresieve 'look' van de Tu-144
Een Mirage III-straaljager van waaruit de Fransen foto's wilden maken, kwam op ramkoers. De piloot van de Tu-144 maakte een uitwijkmanoeuvre, maar daardoor raakte het toestel in overtrek en dook het steil naar beneden. Toen de piloot het toestel weer wilde optrekken, brak het in stukken. Alle zes bemanningsleden vonden de dood. Op de grond verloren acht personen het leven en 15 huizen werden verwoest. Zoals later bij het ongeval met de Concorde was het vertrouwen in de Tu-144 meteen weg.
take off van de Tu-144
Op een koude oudejaarsdag in 1968 rolde het eerste prototype van de Tu 144 met registratie 68001 uit de loods op Zhukowsky, klaar voor de eerste vliegtests. De eerste vlucht was dagenlang uitgesteld geweest wegens dikke mist. Het witte vliegtuig met deltavleugel rolde over de besneeuwde taxi-baan richting startpiste. Voor de ogen van de toen 80-jarige Andrej Tupolev, zijn zoon Alexeï en toeschouwers koos de Tu-144 gratieus het luchtruim onder de brute kracht van de Kuznetsov NK-144 motoren. De allereerste vlucht van een supersoon burgertoestel was een feit.
De vlucht sloeg in het Westen in als een bom, de schok nog versterkt door het efficiënte Soviet propaganda-apparaat.
Testpiloten Eduard Yelian (kapitein) en Mikhail Kozlov moesten lang wachten op goede weersomstandigheden vooralleer ze een eerste vlucht konden uitvoeren. Uiteindelijk moesten er speciale vliegtuigen aan te pas komen die de wolken boven Zhukowsky met chemikaliën besproeiden om zo een opening in het wolkendek te krijgen. De Tu-144, uitgerust met schietstoelen voor de testpiloten, vloog een tweede keer op 1 januari 1969. Tijdens de vlucht die een 50-tal minuten duurde, werd voor de eerste maal de beweegbare neus naar boven gebracht, in positie voor kruisvlucht.
In het gezelschap van markies d'Arlandes,een majoor in het leger met een belangrijke functie aan het hof,maakte hij op 21 november 1783 een vlucht met een ballon van 23 meter hoog en 13 meter doormeter met een inhoud van 2.200m³ De azuurblauwe "machine aerostate" had de vorm van een citroen, was in goud beschilderd met de twaalf tekens van de dierenriem, cijfers en zonnen en guirlandes. De beide mannen konden elkaar vanwege de rook nauwelijks zien. Ze stegen tot een hoogte van 900 meter en vlogen in ongeveer 25 min. bijna 9 km.
21 november 1783
markies d'Arlandes
Minder dan 2 maanden na de geboorte van de bemande luchtvaart ging reeds de eerste Belg de lucht in nabij Lyon. Op 16 januari 1784 stond de Belgische prins Charles-Joseph de Ligne,samen met luitenant-kolonel graaf Laporte dAnglefort, graaf De Dampierre en graaf De Laurencin klaar voor vertrek in de heteluchtballon bestuurd door Jean-François Pilâtre de Rozier en Joseph Montgolfier. Omdat sneeuw en ijs de ballon te zwaar maakten werd de vlucht uitgesteld.Op 19 januari 1784 was het dan toch zover. De ballon was zo omvangrijk (42 bij 24 meter), dat het misschien wel de grootste Montgolfière-ballon was ooit; het kostte zeventien uur om de ballon op te warmen. De lucht werd verwarmd door een ijzeren kachel gestookt op hout;het stro werd aangestoken met brandewijn. De weersomstandigheden waren zo extreem, dat het papier door de sneeuw zacht was geworden. Kort na het opstijgen vatte de ballon vuur en stortte neer voor het oog van een groot publiek. Alle pasagiers overleefden en er volgde een uitgebreid feest.
Een Frans natuurkundige (Metz, 30 maart 1757 -- Wimille (huidig Wimereux) 15 juni 1785) die de eerste vlucht in een heteluchtballon van de gebroeders Montgolfier maakte en tevens het eerste slachtoffer was van een dodelijk ongeval met een heteluchtballon. Hij was de zoon van een herbergier en studeerde medicijnen, farmacie, scheikunde en natuurkunde. Op 18-jarige leeftijd trok hij naar Parijs. De broer van koning Lodewijk XVI,benoemde hem tot intendant van zijn kabinet met naturaliën ((kunst- en) rariteitenkabinet). Eind 1781 opende Pilâtre in de Marais (wijk van Parijs) een natuurwetenschappelijk museum. Pilâtre is vanaf het begin bij de ontwikkeling van de Montgolfière, beplakt met behang door Jean-Baptiste Réveillon, betrokken geweest.
Jean-François Pilâtre de Rozier
De koning bepaalde dat de eerste vluchten in de luchtballon alleen door misdadigers gemaakt mogen worden. Als die komen te overlijden is dat volgens hem minder erg. Pilâtre de Rozier wil echter graag een vlucht maken en vraagt de koning of hij de eerste bemande vlucht mag maken. Lodewijk XVI staat dit toe. Op woensdag 15 oktober 1783 stapte Pilâtre vanuit de tuin van de behangfabriek La Folie Titon voor het eerst in de korf van een luchtballon. Bevestigd aan een touw steeg hij tot 26 meter. Twee dagen later neemt de Fransman opnieuw plaats in de ballon. Ditmaal wordt zijn experiment door een grote menigte geleerden gadegeslagen. Op 19 oktober steeg Pilâtre eerst alleen op in de mand, de tweede keer samen met André Giroud de Villette, een behangfabrikant uit Madrid. De ballon werd in acht minuten gevuld en steeg in 15 seconden tot 105 meter.Ondanks een scheur duurde de vlucht 10 minuten.
In 1967 schafte Artur da Costa e Silva een BAC 1-11 (400 serie)aan, die gebruikt werd tot 1976.
BAC 1-11
prototype 200AB G-ASHG (28 july 1963)
BAC one eleven 510serie
Technische gegevens 200/300/400 serie : Lengte : 28,20 meter Spanwijdte : 26,9 meter Hoogte : 7,2 meter Aantal passagiers : 89(charterindeling) Leeggewicht : 21.079 kg Maximum startgewicht : 33.800 kg Dienstplafond : 10.700 m Vliegbereik volledig beladen: 2.320 km Motoren : 2× Rolls-Royce Spey Mk. 506 turbofans. Er werden 137 toestellen gebouwd (verschillende versies).Eerste vlucht : 20 augustus 1963.
Technische gegevens 500 / 475 serie : Lengte : 29,67 meter Spanwijdte : 28,5 meter Hoogte : 7,47 meter Aantal passagiers : 119(charterindeling) Leeggewicht : 24.758 kg Maximum startgewicht : 47.400 kg Dienstplafond : 10.700 m Vliegbereik volledig beladen: 2.380 /3500 km Motoren : 2× Rolls-Royce Spey 512 turbofans. Er werden 107 toestellen gebouwd.In dienst nov. 1968
Ongevallen
BAC 1-11 British Airways vlucht 5390 moest een noodlanding maken op 10 juni 1990, toen de cockpitruit eruit werd geblazen nadat de verkeerde bouten waren gebruikt om hem vast te zetten. Captain Tim Lancaster werd deels uit de cockpit gezogen door het drukverschil, maar overleefde het, evenals de rest van de bemanning en passagiers.
Van 7 dec.1970 tot 4 mei 2002 werden er 10 ongevallen met dodelijke afloop geregistreerd waarbij 244 van de 671 passagiers en boordpersoneel omkwamen. Op de grond kwamen 78 personen om het leven.
Brazilië heeft een presidentieel toestel sinds 1941, toen Getulio Vargas een Lockheed Lodestar aanschafte.
Lockheed C-60 Lodestar (model 18)
Lodestar C-60A USAF
Lodestar C-60A-1L-O
Technische gegevens : Lengte : 15,20 meter
Spanwijdte : 19,96 meter
Hoogte : 3,62 meter
Aantal passagiers : 17+3 bemanning
Leeggewicht : 169,480 kg
Maximum startgewicht : 7.940 kg
Dienstplafond : 9.140 m
Vliegbereik volledig beladen: 2.740 km
Motoren : 2× Pratt & Whitney Hornet S1C3-G.
Er werden 625 toestellen gebouwd (verschillnde versies).Eerste vlucht : 21 september 1939.
Vickers Viscount
In 1959 verving president Juscelino Kubitschek hem voor twee Vickers Viscounts.
Vickers Viscount 800-serie
Vickers viscount
Technische gegevens : Lengte : 26,11 meter
Spanwijdte : 28,56 meter
Hoogte : 8,15 meter
Aantal passagiers : 75
Leeggewicht : 18.815 kg
Maximum startgewicht : 32.786 kg
Dienstplafond : 7.620 m
Vliegbereik volledig beladen: 2.790 km
Motoren : 4× Rolls-Royce Dart RDa.7/1 Mk 525 turboprop, 2,100 pk elk.
Er werden 625 toestellen gebouwd.Eerste vlucht : 21 september 1939.
Ongevallen
Lockheed 18 Lodestar
Op 7 maart 1955 neergestort nabij Ciudad de Valles (Mexico).8 Slachtoffers waaronder Jorge Pasquel zoon van een scheepsmagnaat en ex-topsporter (baseball). Vickers Viscount (1956-1997)
Er zijn 48 toestellen gecrasht tussen 09/07/1956 en 06/06/1997 waarbij 1704 van de 1875 passagiers en boordpersoneel
dodelijke slachtoffers (inbegrepen 101 grondslachtoffers).
Firehawk,de flying coaster in het atraktie park van Kings Island,Ohio. Gebouwd door Vekoma,model Flying Dutchman,de atraktie is gelegen in het Conney Mall gedeelte van het park. Over een lengte van 1.020m raast de atraktie met een snelheid tot 82km/h door 5 inversies en naar een hoogte van 35m. Tijdens de 2.5min durende vlucht worden g-krachten verwerkt van 4.3,de capaciteit bedraagt 800 personen per uur.
Firehawk in opbouw Kings Island,Ohio
geopend 26 mei 2007 foto:Reon
Manta
De Manta flying coaster moet de ultieme atraktie worden in SeaWorld,Orlando. Een vlucht over 1.025m aan ongeveer 100km/h, hangend aan een 4m breede manta rakelings over het water en met zijn vleugeltoppen een fontein na latend dit moet wel een succes worden. Deze 3ha en 43m hoge atraktie wordt gebouwd door Bolliger & Mabillard.
Een vliegende achtbaan (ook bekend als flying coaster) is een stalen achtbaantype, waarbij de passagiers onder de baan zelf hangen in een vlieg- of zweefhouding. De vliegende achtbaan is een vrij nieuw concept. De eerste vliegende achtbaan was de inmiddels gesloopte Skytrak in het Britse Granada Studios, die opende in 1997.
Air
Air,de flying coaster in het atraktie park Alton Towers in Londen. Ontworpen door B&M,gaat tot 20m hoog en reist over een lengte van 840m met een snelheid van 75km/h. De beste ervaring in de zitjes achteraan.
Alton Towers, Londen foto:Dan Farrell
geopend 16 maart 2002 foto:Dan Farrell
Tatsu
Tatsu is een Vliegende achtbaan in Six Flags Magic Mountain in Valencia (Los Angeles). De achtbaan is gebouwd door Bolliger & Mabillard. Nadat de mensen zijn ingestapt klappen de stoeltjes 90 graden de lucht in, om zo een vliegend gevoel te creëren. Deze liggende houding blijft tijdens de gehele rit. De 1098 meter lange baan gaat langs vier verschillende parkzones. Tatsu haalt een topsnelheid van 100 km/u en heeft meerdere records dankzij de 38 meter hoge Pretzel Looping. Tatsu is een anderhalve-minuut rit (iets meer dan een minuut vliegend door de lucht) en heeft een capaciteit van 1800 personen per uur. De achtbaan heeft 3 treinen waarvan er twee treinen door middel van een Switch Track tegelijk kunnen worden geladen. Het station heeft een uniek design zodat de vloer niet meer hoeft te worden verplaatst als de mensen willen instappen.
Een vliegend tapijt is een mythisch tapijt dat kan vliegen als je er op gaat zitten. Het komt voor in dromen en in sprookjes, en dan vooral met Arabische of Oosterse figuren op het tapijt, doorgaans met tulband.
Viktor Vasnetsov
Het schilderij The FLying Carpet (1880) van Viktor Vasnetsov.
Asterix
Natuurlijk moest Asterix en zijn vrienden het tapijt uitproberen.
Het schilderij The FLying Carpet (1880) van Viktor Vasnetsov.
Carpets
Er is ook Magic Carpet Ride van Steppenwolf Zie de videoclip klik hier.
In Engeland staat de term magic carpet ook voor de lopende band die als skilift dient.
Atractie
Een flying carpet of vliegend tapijt of rainbow is een attractietype dat erg lijkt op een schommelschip. Een flying carpet is een attractie waarbij het lijkt alsof men vliegt, wat ook de naam 'vliegend tapijt' verklaart. De passagiers zitten daarbij op een platform dat tijdens de rit altijd horizontaal staat. Dat platform wordt meestal gedragen door 1, 2 of 4 armen die kunnen zorgen voor een volledige rotatie (360°), waardoor men een windmoleneffect krijgt. Een flying carpet draait uiteraard niet ondersteboven. De cultuur-historische stijl die het vliegend tapijt oproept, verschilt: in Walibi World vindt men de Mexicaanse stijl (Aztec) en in het Parc Astérix is er de Grieks-Trojaanse stijl (Le Cheval de Troie).
De Sateenkaari, een rainbow of flying carpet in het Linnanmäki Amusement Park,Helsinki,Finland.
Panamarenko
Ook Panamarenko heeft zo zijn vliegend tapijt ontworpen.
Ontwerp van het vliegend tapijt van Panamarenko. (genummerde reproduktie)
De zonen des hemels is een stripverhaal en het derde album in de serie over stripheld Buck Danny. Samen met de verhalen De vliegende tijgers, De zwarte draak en Aanval in Birma vormt deze strip een samenhangend geheel.
Het verhaal
Buck Danny wordt uit verlof teruggeroepen om het "Vliegende Tijgers" eskader in China te gaan vervoegen.
Op weg naar zijn nieuwe basis ontmoet, de gepromoveerde Danny voor het eerst Sonny Tuckson en Jerry Tumbler.
Maar de ontmoeting met Tumbler is echter niet van harte.
Tumbler verwijt Danny namelijk, dat door de komst van Danny, Tumbler zijn promotie gemist heeft.
Onder de piloten is er echter ook een Japanse spion aanwezig, deze probeert op allerlei manieren de operaties van de "Vliegende Tijgers" te verstoren.
Op een missie wordt Tumbler neergeschotten. Buck waagt zijn eigen leven en vliegtuig om hem te redden, terwijl Sonny en Stinson hem dekking geven.
Buck slaagt in zijn opzet, maar Sonny crasht achter vijandige linies.
Opnieuw zet Buck een reddingsactie op poten maar door toedoen van de spion verloop deze niet zoals gepland.
Met de hulp van een paar Chinese boeren, het Chinese verzet en een ultime opoffering van Stinson kunnen Buck en Sonny toch ontsnappen aan de Japaners.
Vliegtuigen in het verhaal
Douglas C-47 Skytrain (DC-3)(foto)
Consildated B-24 Liberator (foto)
Boeing B-17 Flying Fortress (zie De geheimen van Midway)
Aichi D1A (zie De geheimen van Midway)
Short Sunderland (foto)
Douglas C-54 Skymaster (DC-4) (foto)
Bell P-39 Airacobra (foto)
North American P-51 Mustang (foto)
Curtiss P-40 Warhawk (foto)
Mitsubishi A6M Zero (foto)
North American B-25 Mitchell (zie De geheimen van Midway)
Grumman TBF Avenger (zie De geheimen van Midway)
Mitsubishi G4M Betty (zie De Jappen vallen aan).
De Douglas C-47 Skytrain (DC-3)
De C-47/R4D (de C staat voor Cargo) Skytrain (USAAF roepnaam Gooney Bird)was een militaire versie van de DC-3.
De eerste C-47 koos op 23 december 1941 voor het eerst het luchtruim.
Toen de productie stopte, waren 13.177 C-47s de fabriek uitgerold (inclusief toestellen gebouwd onder licentie door o.a. Rusland en Japan).
De eerste C-47s waren vrijwel hetzelfde als de DC-3 Dakota, maar latere machines kregen een grote laaddeur met daarin de kleine deur.
In de Tweede Wereldoorlog werd ze veel gebruikt om parachutisten te droppen en als zweefvliegtuigsleper,
na de oorlog bij de Berlijnse Luchtbrug en later in de Koreaoorlog en van 1965 tot 1975 in de Vietnam oorlog.
Hoewel veel Skytrains zijn afgedankt,zijn er wereldwijd nog meer dan 300 toestellen luchtwaardig.
Douglas C-47 Skytrain
Technische gegevens:
Lengte: 19,43 m.
Breedte: 29,11 m.
Hoogte: 5,18 m.
Max. snelheid: 368 km/u
Vlieghoogte: 7.100 m.
Vliegbereik: 2400 km.
Motoren: Twee 1200PK Pratt & Whitney R-1830..
De Consolidated B-24 Liberator
De B-24 Liberator is een Amerikaanse bommenwerper gefabriceerd door Consolidated Aircraft.
Het is het meest talrijk geproduceerde Amerikaanse gevechtsvliegtuig van de Tweede Wereldoorlog.
Omdat het gangpad van de achterzijde naar de cockpit van het toestel erg nauw was kreeg het toestel de bijnaam "De Vliegende Doodskist".
Het toestel moest een groter bereik, sneller zijn en hoger kunnen vliegen dan de B-17 Flying Fortress.
Het prototype had een hoog maximaal startgewicht (32000 kg), lange, dunne vleugels en een laag brandstofverbruik.
Verder had het, net als de latere Britse Avro Lancaster, een dubbel kielvlak.
Vergeleken met de B-17 was de B-24 korter, had een kleiner vleugeloppervlak met een grotere spanwijdte en een behoorlijk groter laadvermogen.
Het prototype, de XB-24, was eind 1939 gereed. Nog vóór het eerste prototype had gevlogen hadden de Verenigde Staten er al 36, Frankrijk 120 en Groot-Brittannië er al 164 besteld.
De 120 door Frankrijk bestelde exemplaren gingen alle naar Engeland nadat Frankrijk al gevallen was in 1940.
Consolidated B-24 Liberator foto The Department of National Defence Canada
De eerste B-24s werden ingezet als trans-Atlantische transportvliegtuigen door Groot-Brittannië.
Nadat een radar werd geïnstalleerd werd het, door zijn grote bereik, ingezet bij de onderzeebootbestrijding.
Later in 1941 gebruikten twee RAF squadrons in het Midden-Oosten de B-24 als eerste als bommenwerper.
Het eerste massa-geproduceerde model, de B-24D, kwam begin 1943 ten tonele.
Door velen gezien als de uiteindelijke versie, de B-24H, was 250 mm langer, had een bekrachtigde geschutskoepel in de neus en een autopiloot.
Het toestel werd op dat moment gefabriceerd door zowel Douglas, Consolidated en Ford. Nog vóór 1945 zijn er 18482 Liberators gebouwd.
Technische gegevens:
Lengte: 20,6 m.
Breedte: 33,5 m.
Hoogte: 5,5 m.
Max. snelheid: 470 km/u
Vlieghoogte: 8500 m.
Vliegbereik: 6000 km.
Motoren: Vier Pratt & Whitney R-1830 turbosupercharged radiaalmotoren
De Short Sunderland
De Short S.25 Sunderland was een Britse vliegbootbommenwerper,ontwikkeld voor de RAF door Short Brothers.
De eerste vlucht vond plaats op 16 oktober 1937,door chef-testpiloot,John Lankester Parker van Short Brothers.
Gebasseerd op de S.23 pasagiersvliegboot was dit toestel ook geschikt voor troepentransport(82 voledig bewapende soldaten)en uitgerust met radar,
bommen en dieptebommen een gevreesde vijand van de Duitse U-boten.
Tijdens de oorlog in Korea werden ze ingezet door het 209 Squadron van de RAF.
Short Sunderland
Technische gegevens:
Lengte: 26,01 m.
Breedte: 34,38 m.
Hoogte: 9,79 m.
Max. snelheid: 341 km/u
Vlieghoogte: 4575 m.
Vliegbereik: 4670 km.
Motoren: 4x Bristol Pegasus XVIII,elk 1065PK
Bewapenning:12x 7.7mm machinegeweren
De short Sunderlands hebben 27 geregistreerde vernietigde U-boten op hun palmares.
De Douglas C-54 Skymaster(DC-4)
De type-aanduiding DC-4 werd door de Douglas Aircraft Company gebruikt tijdens de ontwikkeling van de DC-4E
als een grote viermotorige opvolger van de DC-3.
Deze was bedoeld om te voldoen aan de vraag van United Airlines naar een lange-afstands passagierstoestel.
De DC-4E (de E stond voor experimental) werd ontworpen voor 52 passagiers, met een voor die tijd ongewoon grote rompdoorsnede
en een drievoudige verticale staart, vergelijkbaar met de staart die later door Lockheed werd gebruikt bij haar Constellation.
De eerste vlucht van de DC-4E was op 7 juni 1938. Het toestel werd door United Air Lines gebruikt voor testvluchten.
Het toestel was zijn tijd ver vooruit en daardoor moeilijk te onderhouden en oneconomisch in het gebruik.
De betrokken luchtvaartmaatschappijen, naast United ook Eastern Air Lines, besloten om Douglas te vragen om een kleinere en simpeler versie te ontwikkelen.
Deze afgeleide was het toestel wat later bekend werd onder de naam DC-4.
De Tweede Wereldoorlog brak echter uit voordat dit toestel in gebruik genomen kon worden, en de gehele productie ervan werd aangewend ten bate van
de Amerikaanse luchtmacht als transportvliegtuig. In zijn militaire rol kreeg het toestel de type-aanduiding C-54 Skymaster bij de luchtmacht, en R5D bij de marine.
Het eerste toestel, een C-54, vloog op 14 februari 1942.
De Amerikaanse geheime dienst had een C-54 Skymaster omgebouwd als presidensieel vliegtuig bijgenaamd"the Sacred Cow".
Dit toestel was voorzien van een slaapkamer,radio-telefoon en een lift voor Roosevelt's rolstoel.
Roosevelt's "Scared Cow" Douglas C-54 Skymaster(DC-4)
Technische gegevens:
Lengte: 28,60 m.
Breedte: 35,81 m.
Hoogte: 8,38 m.
Max. snelheid: 426 km/u
Vlieghoogte: 6700 m.
Vliegbereik: 6275 km.
Motoren: 4 x Pratt & Whitney E-2000-7,elk 1290PK
De Bell P-39 Airacobra
Een door Bell Aircraft ontwikkeld toestel op vraag van het USAAC(United States Army Air Corps).
Ondanks zijn centraal geplaatste motor was dit toestel gehandicapt door gebrek aan een efficiente turbo-supercharger,hierdoor kon het vliegtuig slechts op
lage hoogte werken.
Het toestel werd niet gewaardeerd door de USAF en van de 9584 gebouwde toestellen waren er zowat 5000 in gebruik door het Russische leger.
Hier was het wel een succes aan het Oostfront en menig Russische ACE dankt zijn succes aan dit toestel.
Bell P-39 Airacobra
Technische gegevens: P-39N
Lengte: 9,19 m.
Breedte: 10,36 m.
Hoogte: 3,78 m.
Kruissnelheid: 531 km/u op 1520 m.
Vlieghoogte: 10.700 m.
Vliegbereik: 1569 km.
Motoren: 1x Allison V-1710-85,1200PK.
Bewapenning: 2x 12,7mm machinegeweer bovenin de neus,4x 7,62mm in de vleugels en een 37mm M4 boordkanon.
De North American P-51 Mustang
Eén van de bekendste en volgens vele mensen het beste jachtvliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog is de P-51 Mustang.
De meeste mensen kennen het toestel als een lange-afstand escortejager, maar de P-51 was veel meer dan dat.
Het verhaal van de Mustang begon toen het Britse leger behoefte had aan een nieuw verkenningsvliegtuig dat ook kon dienst doen als jachtvliegtuig.
Door de uitstekende prestaties van de Mustang kreeg hij al gauw een aanvalstaak aangewezen namelijk die van duikbommenwerper.
Ondertussen bleven de technici van de AAF (Army Air Force) experimenteren met het verbeteren van het vliegtuig.
Zo kreeg het een Merlinmotor die betere prestaties leverde op grotere hoogte dan de oorspronkelijke Allisonmotor.
In 1944 kreeg de P-51D 6 machinegeweren in plaats van 4 waardoor hij een fenomenale vuurkracht had.
Dit was het het enige propellorvliegtuig dat het kon opnemen tegen de Messerschmitt 262 aangezien de P-51 het enige vliegtuig was
dat in duikvlucht de snelheid van de 262 kon benaderen.
Het nadeel van de Mustang was echter dat zijn bijzonder grote brandstofvoorraad ten koste ging van zijn beweeglijkheid.
Hierdoor werden Amerikaanse vliegers gedwongen om op grote hoogte te blijven en ervoor te zorgen hoe dan ook boven de vijand te blijven.
Veelal later in de oorlog lukte dit ook wel wanneer ze bijvoorbeeld ingezet werden om de B-17's richting Berlijn te escorteren.
Deze bommenwerpers vlogen op grote hoogte (7 tot 8000 m) en deze hoogte was voor de P-51 jager genoeg om met volle snelheid neer te dalen op de klimmende Duitse onderscheppingsjager.
Echter wanneer de Mustang in een 1 op 1 luchtgevecht terechtkwam op een vaste hoogte met de Messerschmitt Bf 109 of Focke-Wulf Fw 190 was het afgelopen.
De P-38 Lightning, die het probleem niet had met de volle brandstoftank in de romp (het was onmogelijk om een luchtgevecht te voeren als de centrale
"fuel tank" vol was) was eigenlijk een ouder toestel, iets trager, maar zeker niet ongeschikt qua acceleratie, vliegbereik
en wendbaarheid.
Luftwaffe-commandant Hermann Göring zei dat hij wist dat de oorlog weldra voorbij zou zijn toen hij de Mustangs boven Berlijn zag.
foto NASA P-51 Mustang
Technische gegevens:
Lengte: 9,83 m
Spanwijdte: 11,28 m
Hoogte: 4,17 m
Vleugelopp.: 21,23 m²
Netto: 3260 kg
Brutto: 5262 kg
Max.startgewicht: 2.610 kg
Motor: 1× Packard Merlin V-1650-7 vloeistofgekoelde supercharged(grote hoogte) Prestaties:
Maximum snelheid: 703 km/h
Bereik:2092 km
Normale hoogte 12.770 m
Steigsnelheid: 16,37 m/s Bewapenning:
8x 127mm raketten Bommen:
2x 225kg.
De Curtiss P-40 Warhawk
Een éénmotorige-éénzitter bedoeld voor gronddoel aanvallen.
De eerste vlucht vond plaaats in 1938,dit toestel werd gebouwd door de Curtiss-Wright Corporation en ontworpen door Donovan Berlin.
13.738 Toestellen werden gebouwd van 1939 tot 1944.
Warhawk was de naam voor alle varianten van de P-40 van de USAAC.
Voor de Britten en de Soviets was Tomahawk de roepnaam voor de P-40B en P-40C en Kittyhawk voor de P-40D en alle laterre varianten.
Zie ook dekustbende.
P-40 Warhawk
Technische gegevens:
Lengte: 9,66 m.
Breedte: 11,38 m.
Hoogte: 3,76 m.
Kruissnelheid: 435 km/h.
Vlieghoogte: 8800 m.
Vliegbereik: 1100 km.
Motoren: 1x Allison V-1710-39,vloestofgekoelde V-12,1150PK.
Bewapenning: 6x 12,7mm M2 Browning machinegeweer,max 680kg bommen (1 onder elke vleugel en 1 onder de romp).
De Mitsubishi A6M Zero
De Mitsubishi A6M Zero, door de Amerikanen "Zeke" genoemd, was een jachtvliegtuig van de Japanse marine tijdens de Tweede Wereldoorlog.
De Zero's, gestationeerd op Japanse vliegdekschepen en op het land, waren geduchte tegenstanders voor de Amerikaanse piloten,
geallieerde schepen en landdoelen in de Stille Oceaan.
De Mitsubishi A6M Zero kwam voor de geallieerden als een volkomen verrassing.
Terwijl zij overtuigd waren dat Japanse vliegtuigen slechts minderwaardige imitaties van hun westerse tegenhangers waren,
werden ze eensklaps geconfronteerd met een superieur jachtvliegtuig: snel, zeer wendbaar, met een groot klimvermogen,
een goede actieradius en een zware bewapening (een superzwaar machinegeweer en 200kg aan bommen).
In het begin van de strijd in de Stille Oceaan en in Zuidwest-Azië beheerste de Zero het luchtruim.
Mitsubishi A6M Zero
Samen met de Aichi D3A1 "Val" en de Nakajima B5N2 "Kate" bommenwerpers en torpedobommenwerpers,vielen ze gezamenlijk op 7 december 1941 de oorlogshaven
van Pearl Harbor aan, alsmede de vliegvelden op Ford Island, Wheeler, Kaneohe en Hickham en de militaire installaties.
Vele Amerikaanse slagschepen vielen onder hun bommen.
Tijdens luchtgevechten moesten de Grumman F4F Wildcats zorgen geen Zero achter zich te krijgen. De Grumman Wildcats waren minder wendbaar. Technische gegevens:
Lengte: 9,06 m.
Breedte: 12,00 m.
Hoogte: 3,05 m.
Kruissnelheid: 533 km/h.
Vlieghoogte: 10.000 m.
Vliegbereik: 3105 km.
Motoren: 1× Nakajima Sakae 12 radiaalmotor,1130PK.
Bewapenning: 2x 7,7mm machinegeweer,2x 20mm kanonnen in de vleugels.
Voor kamikaze opdrachten werden 2x 250kg bommen gebruikt.
De Bahrain Royal Flight heeft een Boeing 747-400 en een Boeing 747SP in dienst voor gebruik door de Koning van Bahrein (Hamad ibn Isa Al Khalifah).
Boeing 747-400
De Boeing 747-400 is een sterk verbeterde versie van de JumboJet.
Technisch is de Boeing 747-400 sterk verbeterd vergeleken met eerdere versies.
Belangrijke veranderingen waren de introductie van een digitale cockpit, zuiniger motoren, een grotere spanwijdte, winglets op de vleugeltips, een nieuw interieur, een hoger startgewicht en een groter vliegbereik.
Ook paste Boeing in de 747-400 op wat grotere schaal lichtgewicht composietmaterialen toe.
Uiterlijk onderscheidt de 747-400 zich van de 300 hoofdzakelijk door de winglets.
Boeing startte de ontwikkeling van de 747-400 halverwege de jaren tachtig om tegenwicht te bieden aan de opkomst van de Airbus A340 en de McDonnell Douglas MD-11, die weliswaar kleiner zijn maar moderner dan de 747-200 en 747-300.
De Boeing 747-400 vloog voor het eerst op 29 oktober 1988 en de eerste gebruiker werd Northwest Airlines.
Boeing 747-400
Technische gegevens :
Lengte : 70,67 meter
Spanwijdte : 64,44 meter
Hoogte : 19,41 meter
Aantal passagiers : 416(3klassen)tot 524(2klassen)
Leeggewicht : 169,480 kg
Maximum startgewicht : 412.775 kg
Startbaanlengte bij max.gewicht : 3018 meter
Vliegbereik volledig beladen: 13.450 km
Maximum brandstof : 216.840 liter
Motoren : 4xturbofan Pratt & Whitney PW4062 of Rolls-Royce RB211-524H2T ,
of General Electric CF6-80C2B5F.
Boeing 747SP
Dit is een verkorte versie van de JumboJet.
SP staat voor 'Special Performance'. Daarmee wordt vooral gedoeld op het vliegbereik.
Door de 14,35 meter kortere romp vergeleken met eerdere Jumbo Jet versies daalde het leeggewicht van het vliegtuig, wat ten goede kwam aan het brandstofgewicht en daarmee aan het vliegbereik.
Tot de komst van de 747-8 (2009)is de SP de enige versie met een romplengte die afwijkt van de overige 747-modellen.
De SP maakte de eerste vlucht op 4 juli 1975 en in maart 1976 ontving Pan Am het eerste toestel.
Boeing 747SP
Technische gegevens :
Lengte : 56,32 meter
Spanwijdte : 59,64 meter
Hoogte : 19,96 meter
Aantal passagiers : 316(3klassen)tot 440(2klassen)
Leeggewicht : 152.780 kg
Maximum startgewicht : 315.600 kg
Startbaanlengte bij max.gewicht : 2.323 meter
Vliegbereik volledig beladen: 13.705 km
Maximum brandstof : 190.610 liter
Motoren : 4xturbofan Pratt & Whitney JT9D-7AW of Rolls-Royce RB211-524C2 ,
of General Electric CF6-45A2.
Ongevallen
Boeing 747-400
Op 4 nov 1993 schuift vlucht B-165 van China Airlines van de landingsbaan op Hong Kong-Kai Tak International Airport, Hong Kong. 396 mensen aan boord/geen slachtoffers.
Op 5 aug 1998 in slechte weersomstandigheden schuift vlucht HL7496 van Korean Air van de landingsbaan op Seoul-Kimpo International Airport, Zuid-Korea. 395 mensen aan boord/geen slachtoffers.
Op 31 okt 2000 vlucht 9V-SPK van Singapore Airlines neemt de verkeerde startbaan en ramt allerlei wegwerkmaterieel op Taipei-Chiang Kai Shek Airport, Taiwan.
Het vliegtuig breekt en vat vuur, 179 mensen aan boord/83 slachtoffers. Boeing 747SP
Op 5 okt 1998 door problemen met twee motoren crasht vlucht ZS-SPF van Linhas Aereas de Mozambique kort na het opstijgen op Maputo International Airport, Mozambique.
66 mensen aan boord/geen slachtoffers.
De geheimen van Midway is een stripverhaal en het tweede album in de serie over stripheld Buck Danny.
Het verhaal
Het verhaal begint op 8 mei 1942 op het vliegdekschip Yorktown. Na de deelname aan de slag om de Koraalzee, moeten Buck en zijn maten naar Midway.
Daar wordt het volgende grote offensief van de Japanners verwacht.
Tijdens een verkenningsvlucht wordt Danny neergeschoten door een Japanse patrouille.
Hij weet deze aanval te overleven, maar hij kan niet verhinderen dat hij wordt gevangen genomen.
De Japanners ondervragen Buck om zoveel mogelijk informatie over de Amerikaanse stijdkrachten te weten te komen.
Hier ontmoeten we ook Miss Holmes. Buck weet samen met haar te ontsnappen en na een lange omzwerming
(met de hulp van een Zweed, Chinese piraten en de Britten) lukt het Buck om terug te keren naar de Yorktown.
Zowel de Japanners als de Amerikanen hebben behoorlijk wat militair materiaal verzameld rond Midway.
Het belooft dus een zware en uitputtende stijd te gaan worden. Buck doet zijn deel, maar de verliezen zijn aan beide zijden groot.
Uiteindelijk moeten de Japanners terugtrekken, doch niet zonder de "Yorktown" tot zinken te hebben gebracht.
De moegestreden Amerikanen krijgen echter als beloning een maand verlof.
Vliegtuigen in het verhaal
Grumman F6F Hellcat
Kawanishi H8K Emily
North American B-25 Mitchell
Boeing B-17 Flying Fortress
Douglas SBD Dauntless
Consildated PBY Catalina
Martin B-26 Marauder
Aichi D1A
Grumman TBF Avenger
Curtiss SB2C Helldiver
De North American B-25 Mitchell
De B-25 Mitchell (NAVO-Codenaam: Bank) was een Amerikaanse middelzware bommenwerper. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ze op alle fronten ingezet, maar voornamelijk boven de Stille Oceaan. Er zijn tal van verschillen tussen de opeenvolgende versies, naarmate het ontwerp werd aangepast in de loop van de oorlog.
De eerste B-25 had zijn dakgeschutskoepel vooraan bij de cockpit en had aan beide boordzijden geschutsramen. Onderaan had dit type toestel nog een platte buikgeschutskoepel. Onder en opzij van de cockpit waren aan beide zijden, elk twee 12,7 mm mitrailleurs.
De bekende aanval op Tokio, in april 1942, geleid door Doolittle, bedoeld om Japan een morele klap toe te brengen, of liever om de Amerikanen een hart onder de riem te steken, waren B-25's van dit type.
Zij stegen op van het vliegdekschip "USS Hornet (CV-8)", een unicum voor deze vliegtuigen die daarvoor niet ontworpen waren.
North American B25 Mitchell
Tijdens de Slag bij Midway schakelden B-25s het Japanse vliegdekschip "Akagi" uit: het werd toen zeer zwaar beschadigd.
De B-25 van commander-luitenant J.B. Muri werd voor dat hij het doel bereikte zwaar geraakt, maar ondanks twee vernielde koepels en een brandende motor,
gooide hij, samen met de overgebleven B-25, zijn bommen op het dek van de Japanse vliegdekschip, dat zo ineens 3.200 kg bommen te verwerken kreeg.
Na afloop kon Muri met zijn gehavende toestel zijn basis op Midway bereiken, wat duidelijk maakt dat deze B-25 toestellen zeer robuust waren.
Twee B-25s stortten toen neer vooraleer ze hun bommen konden gooien.
Deze neergeschoten B-25-vliegtuigen bleven even drijven, zodat de overgebleven bemanning zich nog in rubberbootjes konden redden.
Overigens was het succes met de Akagi voor een belangrijk deel te wijten aan het feit dat de dekken vol stonden met benzinevaten,
bommen en munitie om zo snel mogelijk de vliegtuigen te bevoorraden na hun aanval.
Niet te verwonderen dat er op het schip een helse brand uitbrak, die het schip onbruikbaar maakte.
De Boeing B-17 Flying Fortress
De B-17 Flying Fortress is een Amerikaans strategische bommenwerper gefabriceerd door Boeing.
Het viermotorige toestel was oorspronkelijk ontworpen voor kustpatrouilles, maar later verving de regering de opdracht door een viermotorige bommenwerper.
De B-17 was zwaar bewapend: mitrailleurs op de neus, dubbele achter de vleugels in de romp, onder de romp, boven de romp en in de staart.
Vandaar de naam Vliegend Fort.
Het prototype, de Model 299, maakte op 28 juli 1935 zijn eerste vlucht.
De B-17 kwam in dienst in 1939 en werd in 1941 ook aan de Britse luchtmacht geleverd.
Toen Amerika actief ging deelnemen aan de Tweede Wereldoorlog waren slechts weinig B-17's gereed.
B-17 Flying Fortress
Er zijn verschillende types B-17 gebouwd. Het A-model was standaard, en de overige modellen zijn een verbeterde versie.
B-17B: Eerste productiemodel met hydraulische remmen, herverdeling van de bemanning en een supercharger op de motoren. Er zijn er 39 van gebouwd.
B-17C: Meer bescherming voor de bemanning, zelfdichtende brandstof tanks en ander geschut. Hier zijn er 38 van gebouwd.
B-17D: Veel inwendige verbeteringen. Aantal bemanningsleden van 9 naar 10. 42 van gebouwd.
B-17E: Eerste lopende-band-model. Eerste versie met staartschutter en aanpassingen aan de andere koepels.
Dit was ook de eerste versie die meedeed aan de oorlog in Europa. 512 van gebouwd.
B-17F: Uiterlijk was hetzelfde als de B-17E, behalve de glazen neus die nu uit 1 stuk gemaakt was.
Deze versie werd door 3 verschillende vliegtuigfabrikanten gemaakt. De beroemdste B-17F waren de 'Memphis Belle' en de Hell's Angels.
Er zijn er 3405 gebouwd.
B-17G: De neuskoepel werd uitgerust met 2x 12.7mm (.50) machine geweren. Koepel onder de piloten.
De laatste versie die aan de oorlog deelnam, en ook veel van gemaakt.
De dubbele machinegeweren onder de neus werden er geplaatst, omdat de Luftwaffe vaak juist op deze plek aanviel.
Later zijn veel van de overtollige B-17's van de Amerikaanse oorlogsmachine omgesmolten, anderen werden gebruikt voor militaire doelen als testen van wapens en motoren, of als speciale verkenningsvliegtuigen.
De Consildated PBY Catalina
De Consolidated PBY Catalina (NAVO-Codenaam: Mop), kortweg Catalina genoemd, was een in Amerika ontworpen vliegboot of watervliegtuig, dat niet alleen op het water, maar eveneens op een landingsbaan kon landen. De Catalina werd door onder andere de Amerikaanse marine, de RAF, de Russische en Canadese strijdkrachten gebruikt in de jaren vanaf 1936 tot na de Tweede Wereldoorlog. Het vliegtuig is met circa 3290 exemplaren het meest gebouwde watervliegtuig.
Tussen 1941 en 1957 waren vliegboten van dit type bij de Nederlandse Marine Luchtvaartdienst in gebruik. Het type is tot ver in de tweede helft van de vorige eeuw actief geweest bij diverse luchtmachten en doet tot op heden dienst als "waterbommenwerper" bij het bestrijden van bosbranden.
Consildated PBY Catalina
De Slag bij Midway begon meer dan 1000 mijl ten noorden van het atol zelf op 3 juni 1942 te 05.00 uur, toen vliegtuigen van de vliegdekschepen "Ryujo"
en "Junjo" ergens ten zuiden van Rat Island opstegen voor een aanval op Dutch Harbor, 250 mijl ten oosten van de buitenste rand van de Aleoeten gelegen.
In Pearl Harbor liet admiraal Nimitz zich door rapporten over die aanval niet om de tuin leiden.
Hij beval de Catalina's op te stijgen en een waaierformatie te vormen, over een lengte van 700 mijl, op zoek naar de werkelijke invasievloot.
De B-26 Marauder
De Martin B-26 Marauder werd reeds in 1939 voor het US Army Air Corps gebouwd (toen nog model 179 genoemd).
Vreemd genoeg werd tijdens het ontwerpen van dit toestel, nooit een testprogramma met een prototype opgezet.
De Marauder werd immers onmiddellijk in serie gebouwd.
Het toestel, werd door de piloten omschreven als een robuuste en tactische bommenwerper, niettegenstaande zij soms moeilijk te besturen was.
Vooral bij de landingen ondervonden de piloten nogal wat moeilijkheden, de Marauder had namelijk een minimum landingssnelheid van 210 km/h nodig.
Dit probleem werd later opgelost, door de staartvlakken en de richtingsroeren te vergroten.
Vanaf mei 1943 vlogen de B-26's bij de 9° VS-luchtvloot, alwaar zij bij dag bombardementen uitvoerden boven Europa.
Aldaar liep het evenwel in diezelfde maand serieus fout, toen tien B-26's boven het Nederlandse Ijmuiden , door Duitse jagers en het afweergeschut, neergehaald werden.
Van de 5.157 gebouwde Marauders, werden er 522 door de Britse RAF gebruikt.
Pittig detail: een Amerikaanse piloot werd beloond met de Silver Star , naar aanleiding van een geslaagde opdracht boven Nieuw-Guinea.
Die piloot was de latere Amerikaanse president Lyndon B. Johnson (1963-1969)
Martin B-26B Marauder
Deze middelzware dagbommenwerper (7 bemanningsleden), was uitgerust met twee Pratt & Whitney R-2000-43 Double Wasp stermotoren met elk 1.432 kW.
Het toestel haalde een maximale snelheid van 454 km/h , een vliegplafond van 6;400 meter , en een reikwijdte van 1.850 km (met een maximale bommenlast van 1.360 kg).
Als bewapening voerde het toestel acht 12,7 mm machinegeweren, geplaatst in de neus en in rug- en staartkoepels.
De interne bommenlast bedroeg 2.359 kg. --------------------------------tekst Daniel Decloedt - EBOS - Oostende
B-26 Marauder
De Aichi D1A
De Aichi D1A codenaam "Susie"(NAVY type 94 bommenwerper)was een Japanse duikbommenwerper van de jaren 1930.
Een éénmotor tweezitter gebaseerd op de He50 geproduceerd voor de Japanse Marine.
Dit toestel bleef in dienst als lesvliegtuig tot de aanval op Pearl Harbor. Karakteristieken:
Bemmanning:2(piloot en boordschutter).
Lengte: 9,3 m
Vleugelweidte: 11,4 m
Hoogte: 3,41 m
Vleugelopp.: 34,7 m²
Netto: 1.516 kg
Brutto: 2.500 kg
Max.startgewicht: 2.610 kg
Motor: 1× Nakajima Hikari 1 negen cylinder radiaal, 730 pk Prestaties:
Maximum snelheid: 309 km/h
Bereik:927 km
Normale hoogte 6.980 m
Steigsnelheid: 6,37 m/s Bewapenning:
2× vaste 7.7 mm Type 92 machinegeweren
1× wendbaar 7.7 mm Type 92 machinegeweer Bommen:
1× 250 kg onder de romp
2× 30 kg onder de vleugels
In 2002 schafte de Royal Australian Air Force twee Boeing Business Jets (BBJ's, aangepaste Boeing 737's) aan met faciliteiten als conferentietafels,
kantoorsuites, beveiligde satelliet en communicatiemogelijkheden voor gebruik door Australische officials, met name de Premier,
de Minister van Buitenlandse Zaken en de Gouverneur-Generaal. De twee toestellen hebben een groter bereik dan de standaard Boeing Business Jets.
De Minister-President gebruikt de vliegtuigen regelmatig voor zowel binnenlandse, als internationale reizen.
RAAF BBJ 737
De vliegtuigen zijn ook beschikbaar voor de Britse koninklijke familie (die als Australische koninklijkheden worden beschouwd als ze in Australië zijn).
De toestellen vallen onder het 34 squadron van de RAAF (net zoals enkele kleinere VIP-vliegtuigen, waaronder de Bombardier Challenger).
Voor de aanschaf van de 737's vloog de minister-president in aangepaste Boeing 707s van de Australische Luchtmacht.
Deze toestellen waren groter dan de 737's.
Buck Danny is een Belgisch/Franse realistische stripreeks waarin de hoofdpersonage Buck Danny, een kolonel van de Amerikaanse marine en luchtmacht avonturen beleeft met zijn kompanen Jerry Tumbler en Sonny Tuckson. In de eerste twee albums uit de reeks speelt alleen Buck Danny zelf een rol, Tumbler en Tuckson verschijnen pas in het derde album. De reeks is begonnen door scenarist Jean-Michel Charlier en tekenaar Victor Hubinon. Na de dood van Hubinon nam Francis Bergèse in 1979 het tekenwerk over. Toen in 1989 ook Charlier overleed, tekende Bergèse een album naar een scenario van Jacques de Douhet, om vervolgens zelf het schrijfwerk op zich te nemen. De eerste albums van de reeks spelen zich af op en rond de Grote Oceaan ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Daarna blijft er aandacht voor de actualiteit en worden historische ontwikkelingen en technologische vooruitgang in de albums naar voren gebracht. Dit doet men door bijvoorbeeld de Koreaanse Oorlog en prototype-vliegtuigen als onderwerp te behandelen.
De Jappen vallen aan
Buck Danny verschijnt voor het eerst in het tijdschrift Spirou op 2 januari 1947. Het eerste album verschijnt in 1949 originele titel Les Japs attaquent naar een scenario van Jean-Michel Charlier en uigegeven door Dupuis. In deze eerste album komen reeds zeven verschillende vliegtuigen voor Mitsubishi A6M Zero Mitsubishi G4M Betty Grumman F6F Hellcat Grumman TBF Avenger Kawanishi H8K Emily Curtiss SB2C Helldiver Douglas SBD Dauntless
Mitsubishi A6M Zero
De Mitsubishi A6M Zero, door de Amerikanen "Zeke" genoemd, was een jachtvliegtuig van de Japanse marine tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Zero's, gestationeerd op Japanse vliegdekschepen en op het land, waren geduchte tegenstanders voor de Amerikaanse piloten, geallieerde schepen en landdoelen in de Stille Oceaan.
Mitsubishi Zero A6M5
Mitsubishi G4M Betty
De Mitsubishi G4M , door de gealieerden "Betty" genoemd, was een bommenwerper van de Japanse marine tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Mitsubishi G4M1 Betty
Grumman F6F Hellcat
De Grumman F6F Hellcat was de opvolger van de F4F Wildcat maar met een voledig nieuw design. Door sommige de grote broer van de Wildcat genoemd was dit gevechtsvliegtuig samen met de F4U Corsair het eerste vliegtuig aan boord van de USNavy vliegdekschepen in de tweede helft van WOII.
Grumman F6F-3 Hellcat
Grumman TBF Avenger
De Avenger was een Amerikaanse torpedobommenwerper die tijdens de Tweede Wereldoorlog dienst deed in het gebied rond de Stille Oceaan. De Avengers waren gestationeerd op vliegkampschepen en op militaire vliegvelden die onder de Amerikaanse marine stonden. De Avenger werd ontwikkeld als opvolger van de Douglas TBD-1 Devastator die rond 1939 verouderd raakte.
Grumman TBF Avenger
Kawanishi H8K Emily
De Kawanishi H8K was een Japanse vliegboot (bij de Amerikanen beter bekend als "Emily") en was waarschijnlijk de beste vliegboot van de Tweede Wereldoorlog. Deze Kawanishi H8K opereerde vooral in de Stille Oceaan. Deze vliegboten streden ten dienste van de Japanse Keizerlijke Marine.
Kawanishi H8K
Curtiss SB2C Helldiver
De Curtiss SB2 Helldiver was een Amerikaanse duikbommenwerper welke oppereerde vanaf vliegdekschepen gedurende de tweede WO. Het was de vervanger van de Douglas SBD Dauntless.
SB2C Helldiver (foto CAF)
Douglas SBD Dauntless
De Douglas SBD Dauntless werd gebruikt door de Amerikaanse marine, de mariniers en het leger (bij dit laatste heette hij de A-24) en oogstte veel succes tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Stille Oceaan. Vooral in de Slag bij Midway werd hun bijdrage de oorzaak, dat de Japanse opmars gestuit werd, na deze zee- en luchtslag.
Vele landen hebben vliegtuigen voor het vervoer van hun regeringsleiders. De Agrupación Aérea Presidencial (Spaans voor Presidentiële Lucht Groep) is verantwoordelijk voor het vervoer van het staatshoofd van Argentinië. Een Boeing 757 is momenteel de Tango 01, oftewel het presidentiële toestel.
Tango 01 (foto Reuters Pictures)
Ze hebben ook nog twee Fokker F28 toestellen bekend als Tango 02 en Tango 03. Een Sikorsky S76+ en een Learjet 55 ter beschikking.
Een autogyro, autogiro (letterlijk: vanzelfdraaiend) of molenvliegtuig is een vliegtuig dat een motorloze rotor heeft. Een andere naam is gyrocopter, al was gyropter (letterlijk: draaivleugel) eigenlijk beter geweest. Het woord wordt ook wel gebruikt als generische uitdrukking voor alles wat deze eigenschap bezit, zoals de zaden van sommige bomen (zoals de Esdoorn).
1923 eerste succesvolle gyrocopter (foto Asterion)
1955 Bensen B-8M Gyro-Copter
Op het eerste gezicht lijkt een autogyro op een helikopter, maar bij een helikopter wordt de rotor door een motor aangedreven, zodat een helikopter de mogelijkheid heeft verticaal te stijgen en te dalen, doordat lucht actief verplaatst wordt. In een autogyro wordt de rotor uitsluitend in beweging gebracht door de langsstromende lucht. De eerste autogyro werd gebouwd door de Spaanse vliegtuigbouwer Juan de la Cierva y Codorníu (1895-1936), die zijn uitvinding in 1923 de naam Autogiro gaf, volgens de Spaanse spellingregels met een i. De la Cierva stichtte in 1925 een fabriek in Engeland waar zijn uitvinding in productie ging. Naar voorbeeld van De la Cierva bouwden ook andere fabrikanten autogyro's. Na de uitvinding van de helikopter verloor de autogyro snel aan populariteit.
De Vereenigde Oost-Indische Compagnie (meestal afgekort tot VOC) was een uiterst succesvol Nederlands handelsbedrijf dat in de 17e en 18e eeuw het monopolie bezat op de handel tussen Europa en Azië. De VOC was lange tijd het grootste handelsbedrijf ter wereld dat op Azië voer. De VOC was de eerste echte multinational ter wereld en wordt eveneens gezien als het eerste bedrijf dat aandelen uitgaf, teneinde de uitvaarten te kunnen bekostigen. Zelfs de Britse Oost-Indische Compagnie was tot aan het eind van het bestaan van de VOC niet zo machtig. Dat kwam vooral door de krachtige kapitaalinstroom in Amsterdam waardoor het mogelijk was de kostbare reizen te organiseren en de militaire structuur in het Oosten op te bouwen.
VOC huis in Amsterdam tegenwoordig bushuis
Tot 1595 was de handel in Oosterse specerijen volledig in handen van Portugal dat vanaf 1498 vaarroutes naar Azië ontdekte. Kaarten en vaarroutes werden echter strikt geheim gehouden zodat Portugal in feite het monopolie op de handel had. Pas toen in 1592 Jan Huygen van Linschoten terug kwam uit de Oriënt kreeg men in de Republiek voldoende kennis in handen om zelf een expeditie uit te rusten. In 1595 stuurde de Compagnie van Verre een expeditie van vier schepen uit naar Indië onder leiding van koopman Cornelis de Houtman. Toen in 1597 drie van de vier schepen behouden terugkeerden, bleek dat een dergelijke expeditie mogelijk was. Er werd meteen al in 1598 een groot aantal expedities vanuit Nederland naar Indië gestuurd. Sommige liepen op mislukkingen uit, andere waren een groot succes met winsten van enkele malen de kosten. In totaal werden er tussen 1598 en 1601 vijftien expedities uitgestuurd waaraan zo'n 65 schepen deelnamen. Voordat de VOC in 1602 het licht zag bestonden er in het tijdsbestek van 7 jaar 12 verschillende compagnieën, namelijk de Compagnie van Verre, de Nieuwe Compagnie, de Oude Compagnie, de Nieuwe Brabantse Compagnie, de Verenigde Compagnie Amsterdam, de Magelaanse Compagnie, de Rotterdamse Compagnie, de Compagnie van De Moucheron, de Delftse Vennootschap, de Veerse Compagnie, de Middelburgse Compagnie en de Verenigde Zeeuwse Compagnie. Johan van Oldenbarnevelt zag de situatie met zorgen aan. De Nederlandse compagnieën waren vaak meer bezig elkaar te beconcurreren dan de Portugezen en Engelsen. Toen bovendien in 1600 de Engelse Oost-Indische Compagnie werd opgericht, spoorde hij de Staten-Generaal aan om aan deze situatie een einde te maken. De Staten-Generaal besloten alle bestaande compagnieën in één grote compagnie te laten opgaan. De eigenaren van de diverse compagnieën konden aandelen in deze nieuwe Vereenigde Oostindische Compagnie nemen. De VOC werd opgericht op 20 maart 1602 met het Octrooi van de VOC en bestond uit zes kamers: Amsterdam, Zeeland, Enkhuizen, Delft, Hoorn en Rotterdam. Van het gezamenlijke kapitaal van 6,5 miljoen gulden bracht Amsterdam 57% in, Zeeland 20%, Enkhuizen 8%, Delft 7%, Hoorn 4% en Rotterdam 3%
een aandeel van VOC
Een duit was een Nederlands geldstuk, dat is verdwenen met de decimalisatie van het Nederlandse geldsysteem aan het begin van de 19e eeuw. Acht duiten waren een stuiver waard, dus gingen er 20 maal 8 = 160 duiten in één gulden. Bij de duiten voor de VOC gingen er echter maar 4 in de stuiver, dit om smokkel door zeelui te voorkomen. De naam van het geldstuk werd nog lang bewaard in het vierduitstuk oftewel de plak, zo genoemd omdat het het grootste bronzen geldstuk van zijn tijd was en die een halve stuiver of 2½ cent waard was.
Scheepsgegevens schepenindex Hert, Vliegend - 1729 Scheepstype: spiegelretourschip In gebruik bij de VOC vanaf 1729 tot 03/02/1735 (VERGAAN, Scheldemond). Gebouwd voor de Kamer van Zeeland op de werf te Middelburg. lengte: 145 voet; breedte: 10 m laadvermogen: 850 ton bemanning: 256 man Beschrijving: Op 3-2-1735 na vertrek voor de tweede reis naar Oost-Indie in de monding van de Schelde, 18 km voor de kust van Vlissingen, op een zandbank gevaren en lekgeslagen, evenals haar gelijktijdig uitgevaren zusterschip Anna Catharina. Het drama begon 's middags om een uur of drie en eindigde in de avond, toen het schip naar de diepte zonk. Alle 256 opvarenden, waaronder een contingent soldaten, kwamen om. Er waren wel twee sloepen, maar die zaten zodanig vastgesjord, dat ze onmogelijk te water konden. De ramp was des te tragischer omdat er een loodsboot in de buurt was, die echter volgens de annalen geen enkele hulp kon bieden. In september 1981 is het wrak ontdekt na bijna drie jaar zoeken met o.a. electronische apparatuur en via het beproefde systeem van kruispeiling. Onder andere is een geldkist, gevuld met 2000 gouden dukaten en 5000 zilveren realen uit 1729, gevonden. De kist, zonder inhoud, is door de berger John Rose, met glazen, bestek, wijnflessen, een lap zijde enz. geschonken aan Nederland. De duikers brachten veel kogels en onderdelen van musketten en degens naar boven. Een opzienbarende ontdekking bij 't Vliegend Hert was de aanwezigheid van dichtgesoldeerde loden containers, waarin tabak, kaas en ansjovis waren 'ingeblikt'. Dergelijke goederen waren minstens zeven jaar houdbaar. Reisgegevens: vertrek op van naar aankomst op kamer schipper 11/12/1730 Rammekens Batavia 10/07/1731 Zeeland Abraham van der Hart via: Kaap de Goede Hoop van 09/04/1731 tot 28/04/1731 22/12/1733 Ceylon Rammekens 15/08/1734 Zeeland Abraham van der Hart via: Kaap de Goede Hoop van 07/03/1734 tot 22/04/1734 03/02/1735 Rammekens VERGAAN 03/02/1735 Zeeland Cornelis van der Horst
kaart ligging scheepswrak gemaakt door VOC in 1735
Op 3 februari 1735 voer de Oost-Indiëvaarder t Vliegend Hert (soms ook t Vliegend Hart genoemd) samen met de Anna Catharina vanuit het Zeeuwse Rammekens uit op weg naar Batavia (het huidige Jakarta in Indonesië). Niet lang na vertrek raakten beide schepen echter een zandbank waarna de Catharina meteen zonk terwijl t Vliegend Hert nog wist los te raken. Vanwege de enorme geleden schade, bleek het echter onvermijdelijk dat zij enkele uren later alsnog met man en muis verging.
prototype 200AB G-ASHG (28 july 1963)
BAC one eleven 510serie
Lodestar C-60A USAF
Lodestar C-60A-1L-O
Vickers Viscount 800-serie
Vickers viscount
