Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
17-04-2007
GLOBAL WARMING
Beste Al,
Hierbij enkele fotootjes die je misschien twee keer zullen doen nadenken, vooraleer je nog eens zo'n onrustwekkende film op de markt gooit. En voor het presidentschap had je d'er bij mij toch al gelegen. We zitten volop in de tweede helft van April, dat is dus lente, met bloesemende bomen en nestbouwende vogels, maar niets daarvan : sneeuwstormen, overstromingen, ontwortelde bomen, ondergelopen kelders en ga zo maar door! Gisteren was het levensgevaarlijk op de highways. Niet zozeer omwille van de sneeuw, want er wordt flink gestrooid, maar door de vreselijke rukwinden die je woonhuis bijna van de weg afblazen. Toen we uiteindelijk met klamme handen op onze kampground aankwamen was daar een boom op de electriciteitscentrale terecht gekomen en was het te gevaarlijk om er te overnachten. En zonder electriciteit kun je met dit weer (ijzige wind met gevoelstemperatuur van 21° F, dat is een stuk onder 0° Celsius) niet overleven. We moesten meer dan 80 mijl terug om een veilige camping te vinden. Enfin, we hebben het gehaald en zelfs relatief goed geslapen, zij het met al onze kleren aan (= jeans, 2 dikke fleeces, sokken en muts. Handschoenen hebben we nog niet.) Beste Al, je mag de foto's houden, dan kan je volgend jaar terug de wereld afreizen met je nieuwe film : GLOBAL FREEZING
'k Weet het, 't is pure nostalgie, maar je kan toch onmogelijk Collegeville (naast Phenixville, waar Gaetan en Frieda wonen) bezoeken zonder even langs te lopen bij de firma waar je 37 jaar lang voor hebt gewerkt zonder ooit het hoofdhuis te kunnen aanschouwen. Al was het maar om te constateren dat al de dollars die je voor Wyeth hebt verdiend, goed en wel besteed zijn. En ja hoor, er wordt zelfs gewerkt. Links staat ergens een foto van Gaetan, zittend in zijn bureel, met in het spiegelbeeld onze auto (een AUDI cabrio van Frieda) Dag Wyeth, het waren goede jaren...
Mensen die onze manier van reizen kennen, weten dat we dol zijn op contrasten. Wel, dit was er een om U tegen te zeggen. We waren al aardig aangepast aan de proporties van onze motorhome en hadden het in een euforische bui al eens over onze living, de keuken of (stel u voor) soms de badKAMER. En toen arriveerden we bij Gaetan en Frieda. Een mansion met kasteelambities, prachtig gelegen in een golvend landschap en omgeven door een fraaie tuin. Het interieur was al even stijlvol, met een perfecte mengeling van waardigheid en gezelligheid. Voor ons was het de eerste uurtjes opletten om niet te verdwalen op weg naar de "morning room", of de "weekend dining room". De "scotch corner", de "Martini dry niche" en de "hot tub" hadden we daarentegen iets vlugger gelocaliseerd. Voor de wijnkelder, de fitnessroom en de diverse tuinterrassen hadden we constant assistentie nodig. Maar dit alles verdwijnt in het niet, vergeleken met de gulle gastvrijheid en warme welkom van de eigenaars : Gaetan en Frieda ! Holy mackerel ! Gaetan, een sportieve 20 kg vermagerd, maar geen gram aan spontane charme verloren, en Frieda, die de amerikaanse keuken verheven heeft to culinair wonder en ons steeds opnieuw verraste met fijne originele hapjes. Bovendien ontpopten ze zich alletwee als volwaardige gidsen, voor wie geen moeite teveel is om hun liefde voor de streek en zijn historische achtergrond aan hun gasten over te brengen. Dit is ongetwijfeld een topic in onze omzwerving door de US, die moeilijk te evenaren zal zijn. Gaetan en Frieda, bedankt en tot later. Het was koud en vochtig deze morgen, toen ons amechtig paard hinkend onze kleine woonwagen door de vallende sneeuw op gang trok.....
Er zijn er nog 27.000 in Dutch Pennsylvania alleen. En ze hebben niks met Nederland(s) te maken, want ze spreken Deutsch. Dit werd door de jaren heen verbasterd tot Dutch. Die mensen willen totaal onafhankelijk van de wereldse Amerikanen leven en gebruiken daarom geen electriciteit, of benzine. Ook geen TV, radio, auto enz. Hun ijskasten, strijkijzers en verlichting werken op propaan, hun water halen ze uit eigen putten en ze rijden rond in buggies waarmee ze het verkeer compleet in de war sturen. Ze dragen eenvoudige zelfgemaakte kleren, waarvan iedere knop, haak of speld zijn betekenis heeft. Het zijn echter gelukkige, stressloze mensen die zeer dicht bij de natuur staan en uitstekend voedsel produceren, dat prijzig verkocht wordt op de plaatselijke markten en erg in de smaak valt van de "worldly American"
"Cheese" zei ik en de tafel achter ons deed mee. Het kon moeilijk anders, we aten een "Philly cheessteak", en dronken er een liter rode Chimey bij. We zouden het in België nooit doen, maar hier hartje Philadelphia (in de volksmond Philly) mag dat.
Maar dat is dan voor vandaag het laatste.... slagveld. Valley Forge : en deze keer eens geen Amerikanen tegen Amerikanen, maar Amerikanen (Generaal Washington) tegen de Engelsen. Voor de rest een identiek scenario, honderden monumenten, gedenktekens, triomfbogen ed. Met enkele lichte nuances, hier stierven meer manschappen dooor de koude overwintering dan door het vijandelijk vuur. De hutten waren verblijfplaatsen voor 12 man (amerikanen). De Engelsen zaten in geconfisceerde huizen. En toch zijn ze verloren ha ha !
Fonetisch voor schol, gezondheid, cheers. Eventjes de bloedige veldslag doorspoelen in de Ierse pub van Gettysburg. Met een Guiness en een bord chicken wings, waar we gelukkig de "mild" versie van gekozen hadden, zodat we mekaar na 3 guinessen terug min of meer konden verstaan.
Op 1, 2 en 3 juli 1863 vond in Gettysburg, een dorpje van 2 man en een paardekop, de beslissende veldslag plaats tussen de Noordelijken (The Union of Yankees met General Meade - 93.000 man) en de Zuidelijken (Confederates met General Robert E. Lee - 75.000 man). Een nogal verwoede strijd, want op 3 dagen werden meer dan 55.000 man gedood of verwond, met als triest hoogtepunt uit heel de Amerikaanse oorlogsgeschiedenis (en dat kan toch tellen) op 3 juli de befaamde "Pickett's Charge" : een Zuidelijke generaal die een charge uitvoerde en zich te pletter liep op de Noordelijke kanonnen (the valley of death - foto). Van de 12.000 man vielen er 8.000 (dood of gewond) in 15 minuten tijd ! Ongelooflijk ! Over het slagveld staan meer dan 1.500 monumenten, zowel voor de winnaars (Noordelijken) als de verliezers. Daarmee vergeleken lijkt Waterloo op een ganzenbordspel. In het dorpje zelf is hardnekking gevochten, en toch viel er maar één burgerslachtoffer, een meisje van 17, dat gedood werd door een verdwaalde kogel (en daarvoor uiteraard ook een monument kreeg). Ieder huis in het dorp heeft zijn verhaal en vertelt dat ook gedetailleerd op koperen platen aan de gevel. Zelfs dat ene huis, waar op de plaat te lezen staat : "On this site, in July 1863... nothing happened"
Onze buur, Ed, samen met zijn hondje, dat elke dag zelfgemalen filet pur te eten krijgt en enkel zuiver bergwater drinkt uit busjes van $2,49. Ed's vriend dronk enkel Whisky : één fles per dag. Toen Ed vernam dat we uit België kwamen begon hij te kwijlen als de hond van Pavlov ..."Belgian Beer.... it's the best". We hebben hem een flesje blonde Leffe gegeven (dat we nota bene in New York hadden gekocht). Ze waren op de terugweg van Florida en hebben ons nuttige info bezorgd over de campings aldaar. Nu maar hopen dat het geen homo-campings zijn. Ik heb Ed in ieder geval eens diep in de ogen gekeken en ik kreeg prompt een toffe barbacue : "Niet meer nodig, heb er thuis een grotere" Thanks Ed
Iedere Amerikaan tussen de 7 en de 77 jaar kent HERSHEY, de grootste chocolade/pralinesproducent ter wereld. In België totaal onbekend want bijlange zo goed niet als onze Callebaut. Als je van Chocolat Avenue links Cacao Avenue indraait ontplooit de gigantische fabriek zich in volle glorie. De lantaarnpalen hebben de vorm van hun "beroemde" KISS pralines. Heel de stad, met scholen, hospitalen winkels, sportvelden ed. zijn opgericht door Mr. Hershey, uitvinder van de melkchocolade. De man heeft, in navolging van Disney een soort Chocolat World opgericht, waar je met een autobus doorheen wordt geloodst. Niet echt drie sterren, maar 't lag op onze weg
Ik heb het hier nog niet over de staat, maar wel over de rivier, die de grens vormt tussen Pennsylvania en New Jersey. De rivier stroomt door een prachtig natuurreservaat met bossen, watervallen en, tot mijn aangename verrassing stukken hoge venen, maar dan veel desolater en uitgebreider. We hebben onze eerste trektocht van enige betekenis (te voet dus) ondernomen en dat is zoeens iets anders dan twee stappen van de keuken naar de badkamer of 10 meter van de RV naar een vettige hamburgertent. Op één van deze tochtjes vonden we een droomplaats : een meertje, stukjes hoge venen (foto hierboven) en zowaar een picnictafel, zomaar langs een verlaten zandweg. Een droomplaats om wild te overnachten. En met wild bedoel ik het opstellen van de RV op een onbewaakte (en in dit geval verboden - want natuurreservaat- plaats, zonder enige aansluiting.) Het wild overnachten waar jullie aan dachten wordt daarmee natuurlijk niet uitgesloten, integendeel. We kregen ons woonhuis zonder al te veel moeite en krassen op de goede plaats en genoten volop van de simpele dingen des levens, zoals daar zijn : patatten schillen, aperitieven met zoete Californische wijn en kaas, een blik witte bonen en frankfurter worsten opwarmen en de tafel decoreren met versgeplukte veenbloemetjes. Ons patatten waren nog niet warm of daar verschijnt toch uit het niets een slee van een wagen, met 4 antennes en 6 zwaailichten : park ranger omhangen met revolver, patroongordel, walkie-talkie, kapmes, gsm met microfoon op de linkerschouder en een blinkend opgepoetst koperen plaatje met zijn naam : J. APPEL. Ik heb me echt moeten bedwingen om te vragen of zijn voornaam misschien Jonagold was. Mijn beheersing werd waarschijnlijk gevoed door het feit dat de man zijn handen liet twijfelen tussen zijn revolver en zijn handboeien. Achteraf viel het allemaal nogal mee ; de man was heel vriendelijk, maar kordaat en untouchable : hij weigerde zelfs mijn aangeboden aperitiefje. We kregen tijd tot 22 uur om ons kokeneten af te ronden en dan moesten we uit het natuurpark, ons droomplekje, verdwenen zijn. Wat we gelaten hebben gedaan.
Hierbij links en rechts een reeks foto's van het Delaware natuurpark, en voor de militaristen onder ons : enkele kiekjes van West Point, de Militaire hogeschool waar alle officieren gekweekt worden. Indrukwekkend, maar veel te koud om er ten volle van te genieten.
Dit is een foto van 2 dagen oud. Nu zitten we een stukje zuidelijker en de temperatuur wordt overdag iets draaglijker. Er staan zelfs al enkele bescheiden bloesems aan de bomen
Gisteren wild gekampeerd naast een mooi gelegen "natural pond", midden in de bossen. Er lag een dorpje vlakbij (COLUMBIA) dat bij het binnenrijden trots meldde dat er een gewapende burgerwacht patrouilleerde om stouterikken en drugaddicts af te straffen. We hebben geen van beiden gezien, de burgerwacht trouwens ook niet. En dat was niet te verwonderen, want de temperatuur zat weeral 5 graden onder Celsius. Dat maakte dat, wilden we overleven, we onze verwarming op maximaal moesten zetten, want deze motorhome komt uit Californië en is absoluut niet voldoende geïsoleerd. De thermostaat sloeg continu aan, met als gevolg dat we rond 4 uur 's nachts wakker werden van de kou : batterij volledig plat ! (de huisbatterij wel te verstaan, er is nog een autobatterij die voor dergelijke aangelegenheden niet aan bod komt) We hebben nog tot zonsopgang liggen beven, dicht bijeen, onder de dekens, badhanddoeken, truien, mantels ed. Op 5 minuten waren we gewassen (!) en aangekleed. We zijn spoorslags naar de eerste de beste mall gereden en hebben twee fantastische dekens gekocht. Tegen de tijd dat we in Florida aankomen zijn we volledig uitgerust voor een strenge winter.
Meest oostelijk deel van de US, desolaat op dit moment . Buiten enkele hongerige meeuwen en moedige wandelaars, die de kou trotseren , zijn er enkel de langgerekte stranden en de ongelooflijk zuivere lucht. Cape Cod heeft wel enkele interessante dorpjes (of steden : het verschil is ons nog niet duidelijk). Plymouth bv, waar in 1620 de eerste kolonisten (pelgrims) aan land kwamen met de Mayflower, waarvan hier trouwens een kopie ligt te dobberen op ware grootte. Op het kerkhof van Plymouth (burriel hill) staan de graven van die eerste pelgrims. Mooi uitzicht hebben ze wel op de baai, met Mayflower in het midden. Of ze dat leuk vinden is een andere vraag; die mensen hebben meer dan 100 dagen in storm, hongersnood en kots op dat ding gevaren. Trouwens van de 160 pelgrims zijn er maar 57 levend aangekomen. Een tiental van ligt hier dus, met de voeten naar de Mayflower. De anderen zijn uitgezworven en hebben nederzettingen in de omgeving gesticht. Chatham : Eén van de talloze vissersplaatsen op het langerekte Cape Cod schiereiland. We hebben er uitstekend gedineerd, met oesters (formidabel!!), kreeft en gegrilde zwaardvis. Eén glas wijn (en dat is al te veel als je nog moet rijden.b
Foto's Cape Cod links Plymouth rechts De onderste foto links is de plaats waar MARCONI voor het eerst draadloos verbinding kreeg met Engeland. (Boodschapje van Rooseveldt aan King Edward)
De foto rechtsonder is er een van een typisch Amerikaans eethuis : lekkere zelfgemaakte pannekoeken : ongeveer anderhalve centimeter dik, nog week in het midden en zwemmend in de maple syrup.
"De koe bij de horens vatten" was het motto van deze week. Amper onze gloednieuwe RV in handen of we stoven de Interstate 95 op (de drukste freeway/tollway) van heel Amerika) en maakten achtereenvolgens New Jersey (NJ), New York State (NY), Connecticut (CN), Rhode Island (RI) en Massachusetts (MA) onveilig. Toegegeven RI is de kleinste van de 50 staten, maar rekening gehouden met de weersomstandigheden was dit toch een prestatie, vonden wjzelf. Want de regen, die was in alle staten en wij trouwens ook. Alleen de streek rond Boston was hierop een uitzondering : daar sneeuwde het !! Overdag kwam de temperatuur amper boven de 32F (= vriespunt), maar met de gure wind voelde het veel kouder aan. Vooruitziende Dien had gelukkig voldoende fleezen (fleeces, fleecen, vliezen?) ingepakt, maar het juiste schoeisel hadden we helaas niet bij. Tijdens onze zelfgemaakte citytrip moesten we ons continu bedwingen om onze bevroren voeten niet in een large Brasilian Starbuck's coffee (2.20 $) te ontdooien. Boston is prachtig : veel oude gebouwen, die stuk voor stuk worden gekoesterd als relikwieen ( sorry maar ik zit hier op een amerikaanse qwertz en die heeft geen trema's). Relikwiejen dus; van de eerste pioniers (Engelse pilgrims 1620) en later van de eerste amerikanen, na de onafhankelijkheidsoorlog (tegen de Engelsen) Op iedere hoek een Dunkin's Donut, Joe's pizza, Burger King en Wendy's stuffed potatoe. En geloof het of niet, we zijn amper een week verder en die rommel begint al lekker te smaken. Vooral doorgespoeld met een 1/2 kilo ijs, overgoten met een scheutje diet coke. Op vraag van velen : (let's call it FAQ's from now on)
En hoe ist met jullie "caravan"? Nog geen blutskes? Nee, nog niet! En bovendien, zeg nooit caravan tegen een RV, that's an understatement. Trouwens, de RV doet het prima en heeft onze ongewilde experimenten met glans doorstaan. In het woongedeelte staat een kerstboomachtig schakelbord met mooie rode, gele en groene lichtjes, die op de meest onverwachte ogenblikken aan- en uitfloepen. Op 5 lichtjes na weten we perfect waarvoor ze dienen, en vooral, welke kleur ze het liefst hebben. We hebben ondertussen ook al wild gekampeerd, met onze propaanstoof op max. ( niet uit te houden anders : 28 graden F (reken maar uit). Op een luxe KOA camping hebben we uitgebreid gedoucht, gerestroomd (op de pot) afgewassen en gekuist. We hebben ons afvalwater e.a. gedumpt en vers water ingeslagen. Tot onze aangename verrassing kwam er water uit de kraan en gas uit de kookplaat. Laten we dat zo proberen te houden! Tot later...
De streek rond Boston ligt volmet dorpjes die gesticht werden door de eerste (engelse) kolonisten, vandaar New England. Dit is zo'n typisch huis, omgeven door een tuin zonder afrastering. De eerste keer parkeerde ik plompverloren op zo'n stuk grasland, waarop prompt een vrouw door de bovenvenster riep "Excuse me... what are you doing on my lawn??" 'k Zal't nooit meer doen ...
We lagen op minder dan een kwart van ons kingsizebed als lepeltjes in mekaar en staarden verdwaasd naar de digitale klok. 03.55 am stond er op de lichtreklame van onze wekker, in cijfers die zelfs een blinde met het grootste gemak kon ontcijferen. "03.55 am, en ik ben klaarwakker" zei Dien. "Ik zie het" antwoordde ik totaal overbodig ; "jetlag".
We hielden het nog uit tot 06.00, ook am, stonden op en gingen amerikaans ontbijten om onze miserie te verdrijven. Dat is trouwens wonderwel gelukt met gebakken aardappeltjes, roerei, spek, worstjes, wafels met maple syrup, verloren brood, bagels, en californische bergaarbeitjes met slagroom. Na een misprijzende blik op de fitnesszaal en zwembad met yacouzi reden we met de Sheraton shuttle naar de "New Jersey Gardens Outlet Mall" (Tip van mijn nichtje Leslie). Een soort Wijnegems Shopping center, gevuld met overschotten van gekende merken. Goedkoop, maar even vermoeiend. En amerikaans natuurlijk, met stars & stripes, cocardes en Gershwin blaaskapellen.
We aten vettige steak wrap met coke en trokken ons, geladen als pakezels terug in onze hotelkamer (lakens, oversized badhanddoeken, petjes, strandslippers, chocolade en twee nieuwe telefoonkaarten). Vooral de strandslippers zijn een nogal bizarre aankoop, want het is hier 40° F (even rekenen : F - 32 x 5/9 = C).. Dus tussen de 4 en de 5° : juist warm genoeg om de opgehoogde sneeuw op de parkings te doen smelten.
Ondertussen is het weeral tijd voor het diner, en maar goed ook : het steakje van deze middag is al verteerd, de wrap zal nog wel enkele dagen op onze maag blijven liggen. Maar niet geklaagd : reizen is een werkwoord : we reizen deze avond naar de tweede verdieping, daar bevindt zich het Sheraton steakhouse. Enjoy!!
PS : dit is het eerste berichtje vanuit de US, simpelweg om eens te testen. Ik hoop dat er iemand op reageert, dan ben ik gerust. De nieuwe berichtjes staan nu bovenaan en de muziek heb ik vermoord. Tot nog eens...
Ik blog : wie had dat ooit kunnen denken ! Ik niet. Bloggen : mijn eerste reactie was er een van iemand die te zwaar had getafeld en zijn derde chocomousse aan het teruggeven was : bloeugh... En eerlijk gezegd : aanvankelijk stak het bloggen mij ook de keel uit. Er zijn in dit landje duizenden professionele seniorenbloggers aan het werk, die dag en nacht het net afschuimen om hun (wan)gewrochten openbaar te maken en die van collegabloggers af te breken. Maar goed; ik ben ondertussen de babysokjes ontgroeid en stap fier rond in mijn nieuwe kinderschoentjes. Toch enkele wetenswaardigheden meegeven :
Deze blog is beschermd door een password, dat jullie kennen anders zou je dit niet lezen. Spring daar dus niet al te kwistig mee om, anders heb ik binnen de kortste keren heel bloggend Vlaanderen in mijn gastenboek.
Als je antwoordt via het gastenboek, weet dan dat alle vrienden die het password kennen kunnen meelezen wat je hebt neergepend en daar eventueel ook op kunnen reageren. Met andere woorden, intieme vragen en/of voorstellen doe je beter via e-mail : claerhj@yahoo.com of dien66@yucom.be of beiden als het echt hoog zit. Als je in mijn blog op de knop e-mail mij drukt kom je automatisch (en alleen) bij mij terecht : dames!! Weet ook dat Claudine en ik mekaars e-mailgeheim respecteren.
Momenteel staan de oudste artikeltjes bovenaan en de meest recente onderaan. In de US ga ik de recentste verslagjes en foto's bovenaan zetten. Mijn pappenheimers kennende heb ik zodoende meer kans dat jullie, tussen je drukke bezigheden en op kosten van jullie respectieve firma's, eventjes op mijn blogje kunnen wippen zonder te scrollen (figuurlijk dan).
Wij hebben deze gegevens naar een 100 tal mensen doorgestuurd : Claudine een aantal en ik een aantal. Het zou wel eens goed kunnen dat sommigen alles dubbel hebben ontvangen, waarvoor onze excuses. Maar zoals de oud-vlaamse spreuk zegt : "Beter een dubbele blog dan geen blog ".
Mission impossible hangt mij ook al de strop uit. Ik zal in de US een jazzke zoeken!
Zo, dit is waarschijnlijk de laatste info vanuit vaderlandse bodem, nu maar hopen dat het aan de andere kant v/d oceaan even gemakkelijk gaat.
Even voorstellen. In Amerika spreekt men niet van motorhomes, maar van "Recreational Vehicles" of kortweg RV (spreek uit "arvie"). Je hebt die daar in alle maten, met de nadruk op XXL, dingen die je bij ons alleen maar op de Sinksenfoor ziet staan, en dan nog enkel bij de eigenaars van supergrote attracties. De motorhome waar wij 6 maand in gaan rondtrekken is er een van +/- 8 meter; op Vlaamse wegen tamelijk indrukwekkend, maar in de US een minuskuul "arvietje". Het model waar wij voor gekozen hebben is een "cabover - slide-out". Dit betekent dat er zich boven de cabine een slaapcompartiment voor twee volwassenen bevindt (zie fotootjes linksboven ). "Slide-out is interessanter : door de druk op een knop schuift het eet- en salongedeelte uiteen, zodat de ruimte relatief veel groter wordt. Van het salongedeelte kan je bovendien nog een -zij het klein-tweepersoonsbed maken, geschikt voor 2 kinderen of een vurig verliefd koppel. Tenslotte is er achteraan nog een afgesloten slaapkamer, met groot tweepersoonsbed, klerenkast, romantische verlichting ed... (zie indeling rechts boven )
Dus een RV voor 4 volwassenen en 2 kinderen... en wij zijn maar met 2 ! ! Toch is dit geen uiting van amerikaanse grootheidswaanzin die aan mijn spilziek brein is ontsproten. Twee mensen die altijd denken dat zij gelijk hebben kan je gewoon geen 6 maand op een handdoek groot bij mekaar zetten : dat is vragen om boel, en dat willen we niet (te dikwijls). De echte reden is veel sociaal-economischer : we hebben aan vrienden gevraagd of ze een stukje willen meereizen en daarvoor hebben we 4 x 14 dagen gereserveerd. Dit betekent dus dat we een kleine 2 maand met 4 of soms met 5 personen rondreizen, telkens wel met een kleine tussenpauze om op adem te komen en de schade te herstellen. De mensen worden door ons afgehaald op de dichtsbijzijnde luchthaven en na 14 dagen gedropt op weer een andere luchthaven. Er moet natuurlijk een prijs betaald worden om te kunnen genieten van deze unieke mogelijkheid om met een mobiel hotel (vlaamse directie) door de mooiste streken van de US te trekken.
Door omstandigheden zijn er terug 2 weken vrijgekomen, enkel in de maand juni. We zitten dan ergens langs de Rio Grande in Big Bend National Park (www.nps.gov/bibe) en ruime omgeving. Als je goesting hebt, laat maar iets horen.
Als je als Belg langer dan 90 dagen door de Verenigde Staten wil trekken, dan heb je een visum nodig. Geen probleem dacht ik, eventjes bellen naar de Amerikaanse ambassade in Brussel. Prompt kreeg ik een audiobandje te horen dat me vertelde dat doorschakeling met een medewerker 15$ kost en dat ik visakaart en reispas moest klaarhouden. Ik schakelde mezelf door en kreeg een nederlandssprekende dame aan de lijn, die zeer vriendelijk in eerste instantie mijn visanummer vroeg en pas daarna informeerde wat de bedoeling van mijn telefoontje was. Voor een visum moest ik een afspraak maken op de ambassade en een uitgebreid formulier invullen dat ze me per e-mail zou doorsturen. Toen vroeg ze of ik alleen naar de VS zou gaan. "Neen" zei ik, "mijn vrouw gaat ook mee" "Aha, u bent gehuwd" constateerde ze goedkeurend. Blijkbaar was het lang geleden dat ze dergelijke uiting van vlaamse burgerzin had gehoord. "Nee, toch niet" moest ik toegeven "maar we wonen wel samen" Na een pijnlijke stilte was ze er terug : "Ooh...tsja... dat kost u dan nog eens 15$ .... mag ik uw visakaartnummer nog even." Een kwartier later belde ik trots naar mijn vrouw met de mededeling dat ik voor 30$ een afspraak voor ons beiden heb kunnen maken bij de Embassy of the United Stetes of America. "Wanneer?" vroeg ze. "16 februari om kwart voor tien, maar we moeten er een kwartier vroeger zijn, zonder camera's, gsm's, pakjes, boekentassen, opnametoestellen ed., maar wel met 85$ per persoon, onze reispassen en propere sokken want we moeten onze schoenen uitdoen. " "Maar allee jongen". Een merkwaardige uitspraak voor iemand die 25 jaar jonger is dan ik, maar die zij geregeld hanteert als ik weer eens een stommiteit heb gedaan. "Maar allee jongen, we vertrekken de 16de naar Dubai om afscheid te nemen van onze kleinzonen. Daar geraken we toch niet zonder reispassen !!" Ze had gelijk natuurlijk en dus belde ik een kwartier later terug naar de Amerikaanse ambassade in Brussel. Na het obligate bandje werd ik weer vriendelijk nederlandstalig doorverbonden en voor de mevrouw haar openingsvraag naar mijn visamummer kon formuleren riep ik : "Nee, hallo.. mevrouw, ik heb al een afspraak, ik wil ze gewoon even verzetten : wij kunnen niet op die ...." "Geen probleem" antwoordde ze lieftallig "dat kan iedereen overkomen, maar het kost u wel 15$, ... mag ik even uw visakaartnummer?" Binnen de dertig seconden had ik een nieuwe afspraak en ik was juist aan het berekenen hoe winstgevend buitenlandse ambassades wel kunnen zijn toen het mens aan de andere kant van de lijn vroeg : "Enne...moet er voor uw...euh uw partner ook een nieuwe afspraak gemaakt worden?" "Vanzelfsprekend" zei ik, terwijl ik stilletjesaan nattigheid begon te voelen. "Geen probleem"antwoordde ze "mag ik nog even uw visakaartnummer....."
Ik denk er sterk aan om in Las Vegas de eerste de beste wedding chapel binnen te springen, dat spaart me de volgende US reis toch al 30$.
Deze blog is beschermd door een password, dat jullie kennen anders zou je dit niet lezen. Spring daar dus niet al te kwistig mee om, anders heb ik binnen de kortste keren heel bloggend Vlaanderen in mijn gastenboek. 
Wij hebben deze gegevens naar een 100 tal mensen doorgestuurd : Claudine een aantal en ik een aantal. Het zou wel eens goed kunnen dat sommigen alles dubbel hebben ontvangen, waarvoor onze excuses. Maar zoals de oud-vlaamse spreuk zegt : "Beter een dubbele blog dan geen blog ".
Mission impossible hangt mij ook al de strop uit. Ik zal in de US een jazzke zoeken!
). "Slide-out is interessanter : door de druk op een knop schuift het eet- en salongedeelte uiteen, zodat de ruimte relatief veel groter wordt. Van het salongedeelte kan je bovendien nog een -zij het klein-tweepersoonsbed maken, geschikt voor 2 kinderen of een vurig verliefd koppel. Tenslotte is er achteraan nog een afgesloten slaapkamer, met groot tweepersoonsbed, klerenkast, romantische verlichting ed... (zie indeling rechts boven 
)
