Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
20-04-2007
AHA : WASHINGTON
Terwijl George uithuizig was omwille van de Virginia Massacre, zijn wij bij hem langs geweest. En toegegeven, hij mag dan al eens flippen, zijn tuinmannen en archtecten doen dat niet. Dit is een prachtige stad, rijk aan monumenten, kunst en cultuur, historie en politiek. We hebben er twee volle dagen in rondgelopen, en dat is eigenlijk te weinig. Toch enkele topics:
1. The National Gallery Of Art 2. The National Air en Space Museum 3. The Capitol 4. Arlinngton Here we go...
NB : Wat komt die AHA voor Washington doen? Awel, ik wou Washintgon bovenaan zetten, maar als je verschillende berichten op dezelfde datum ingeeft, klasseert dat seniorengedoe alfabetisch... Ik had het ook Ashington kunnen noemen.
Dromerig kijkt Abe Lincoln vanuit zijn tempel over het spiegelend opppervlak van de waterpartij. Hier sprak Martin Luther King tijdens een demonstratie voor meer dan 200.000 mensen. I HAVE A DREAM...
Vanuit Capitol Hill kijk je uit over The Mall, waar aan beide zijden de belangrijkste musea liggen, die allemaal gratis toegankelijk zijn, en dat merk je wel aan de talrijke bezoekers. Op het einde van The Mall rijst als een kompasnaald The Washington Monument op : een obelisk, niet geïmporteerd zoals zijn kleiner broertje in Parijs, maar zelf gemaakt, uit marmer en graniet, 170 meter hoog. Je kan erop, maar daarvoor moetje om 07.00 uur 's morgens in de rij gaan staan voor tiketten, die op een goed uur zijn uitverkocht. Niet gedaan dus.
De zetel van de wetgevende macht van de US is een imposant gebouw, dat vanuit Capitol Hill heel Washington domineert. George (Washington) legde de eerste steen in 1793 en de laatste is nog altijd niet gelegd. Althans, er stond nog een vleugeltje in de steigers. Mooi en statig zijn de Oude senaatskamer, de rotunda (= de grote rotonde met de lantaarn in top) en de Hall Of Columns. In deze laatste staan een hele rits beelden van mensen die belangrijk waren (of zijn) voor de US. Dit gaat van Colombus over diverse George's (nee, Busch {nog} niet) tot de eerste man op de maan. Opvallend, één Belg : Father Damian ; ik heb hem gefotografeerd ! Gelukkig geraakten wij met de duidelijke foto's op onze reispassen direkt binnen, voorbij lange rijen Amerikanen, waarvan de meesten geen geldig identiteitsbewijs met foto konden voorleggen. De overige veiligheidsmaatregelen waren voor iedereen dezelfde : schoenen uit, broeksriem om de hals, camera's en cell phones, batterijen en wapens afgeven en niet spreken, want de gouverneurs en vertegenwoordigers waren aan het werk. Alles bijeen toch de moeite waard.
In mijn tienerjaren was ik verzot op vliegtuigen en heb ik gepassioneerd tientallen "Revell" modellen in mekaar geknutseld en de meeste daarvan in duikvlucht aan het plafond van mijn kamer opgehangen. Ik beken dat ik, in een zeldzame rebelse bui, al eens een Messerschmitt 109 of een Spitfire durfde aanvallen, veilig verschanst achter mijn hoofdkussentjes, met een klein luchtpistooltje, dat eigenlijk veel te weinig lawaai produceerde. Ik heb er later echt veel spijt van gehad... Stel u mijn kamer voor, duizend keer vergroot, met aan het plafond al mijn vliegtuigjes + die van mijn vriendjes, maar allemaal echte. Geen modellen, geen kopieën, maar echte vliegtuigen, die bovendien stuk voor stuk geschiedenis hebben geschreven. Vanaf het eerste "vliegend tuig" van Wilbur en Orvil Wright, over de "Spirit of St.Louis" van Lindbergh tot Apollo 11 waarmee Buzz Aldrin en co naar de maan zijn gevlogen (ook dat herinner ik me nog goed, de zomer van 69, vlak voor ik bij Wyeth begon) Mensen, mensen, wat een schitterende collectie, die nergens zijns gelijke heeft. Ik voelde me klein, die namiddag, toen ik naast een F18 uit het ruim van een vliegdekschip met de lift opsteeg naar de startbaan...
Hier hangen prachtige meesterwerken van Rafaël, Leonardo da Vinci en vanzelfsprekend ook van Rubens, Van Dyck, Jordaens, Teniers en de familie Breughel. Ook fraaie collecties impressionisten, waaronder Monet, Degas, Cézanne (zie foto) en een super "Moulin Rouge Quadrille" van Toulouse-Lautrec. Je kan hier alles fotograferen of naschilderen, maar dat laatste vonden we iets te tijdrovend. Ik zet hier geen foto's op, ze kunnen later op aanvraag en in volle pixelglorie bekomen worden.
Hier kan ik wel kort over zijn. Wel een leuk stadje, met een interessante waterfront, jachthaven, Hard Rock café en veel terrasjes, die spijtig genoeg nog allemaal gesloten zijn, vanwege de kou. Voor de rest een dambordachtige stad met Starbuck's coffee (lekker warm) en Dunkin Domuts. Maar !! Een prachtig zee-aquarium, zoiets als Aquatopia in Antwerpen, maar dan 10 keer groter, ook de vissen. Reuzehaaien, manta's, en de rest van het zeeleven, maar op een zeer aanschouwelijke manier gepresenteerd. Je kon zelfs in een duikerspak naar de haaien (gaan) zwemmen, maar daar moest je weken op voorhand voor ingeschreven zijn. Slechts enkele foto's van de vissenparade, en hier eentje dat Dien zo mooi vond, omdat het volgens haar een opvallende gelijkenis vertoont met mij, als ik 'smorgens recht uit mijn bed op de pot ga zitten.
Hierbij enkele fotootjes die je misschien twee keer zullen doen nadenken, vooraleer je nog eens zo'n onrustwekkende film op de markt gooit. En voor het presidentschap had je d'er bij mij toch al gelegen. We zitten volop in de tweede helft van April, dat is dus lente, met bloesemende bomen en nestbouwende vogels, maar niets daarvan : sneeuwstormen, overstromingen, ontwortelde bomen, ondergelopen kelders en ga zo maar door! Gisteren was het levensgevaarlijk op de highways. Niet zozeer omwille van de sneeuw, want er wordt flink gestrooid, maar door de vreselijke rukwinden die je woonhuis bijna van de weg afblazen. Toen we uiteindelijk met klamme handen op onze kampground aankwamen was daar een boom op de electriciteitscentrale terecht gekomen en was het te gevaarlijk om er te overnachten. En zonder electriciteit kun je met dit weer (ijzige wind met gevoelstemperatuur van 21° F, dat is een stuk onder 0° Celsius) niet overleven. We moesten meer dan 80 mijl terug om een veilige camping te vinden. Enfin, we hebben het gehaald en zelfs relatief goed geslapen, zij het met al onze kleren aan (= jeans, 2 dikke fleeces, sokken en muts. Handschoenen hebben we nog niet.) Beste Al, je mag de foto's houden, dan kan je volgend jaar terug de wereld afreizen met je nieuwe film : GLOBAL FREEZING
'k Weet het, 't is pure nostalgie, maar je kan toch onmogelijk Collegeville (naast Phenixville, waar Gaetan en Frieda wonen) bezoeken zonder even langs te lopen bij de firma waar je 37 jaar lang voor hebt gewerkt zonder ooit het hoofdhuis te kunnen aanschouwen. Al was het maar om te constateren dat al de dollars die je voor Wyeth hebt verdiend, goed en wel besteed zijn. En ja hoor, er wordt zelfs gewerkt. Links staat ergens een foto van Gaetan, zittend in zijn bureel, met in het spiegelbeeld onze auto (een AUDI cabrio van Frieda) Dag Wyeth, het waren goede jaren...
Mensen die onze manier van reizen kennen, weten dat we dol zijn op contrasten. Wel, dit was er een om U tegen te zeggen. We waren al aardig aangepast aan de proporties van onze motorhome en hadden het in een euforische bui al eens over onze living, de keuken of (stel u voor) soms de badKAMER. En toen arriveerden we bij Gaetan en Frieda. Een mansion met kasteelambities, prachtig gelegen in een golvend landschap en omgeven door een fraaie tuin. Het interieur was al even stijlvol, met een perfecte mengeling van waardigheid en gezelligheid. Voor ons was het de eerste uurtjes opletten om niet te verdwalen op weg naar de "morning room", of de "weekend dining room". De "scotch corner", de "Martini dry niche" en de "hot tub" hadden we daarentegen iets vlugger gelocaliseerd. Voor de wijnkelder, de fitnessroom en de diverse tuinterrassen hadden we constant assistentie nodig. Maar dit alles verdwijnt in het niet, vergeleken met de gulle gastvrijheid en warme welkom van de eigenaars : Gaetan en Frieda ! Holy mackerel ! Gaetan, een sportieve 20 kg vermagerd, maar geen gram aan spontane charme verloren, en Frieda, die de amerikaanse keuken verheven heeft to culinair wonder en ons steeds opnieuw verraste met fijne originele hapjes. Bovendien ontpopten ze zich alletwee als volwaardige gidsen, voor wie geen moeite teveel is om hun liefde voor de streek en zijn historische achtergrond aan hun gasten over te brengen. Dit is ongetwijfeld een topic in onze omzwerving door de US, die moeilijk te evenaren zal zijn. Gaetan en Frieda, bedankt en tot later. Het was koud en vochtig deze morgen, toen ons amechtig paard hinkend onze kleine woonwagen door de vallende sneeuw op gang trok.....
Er zijn er nog 27.000 in Dutch Pennsylvania alleen. En ze hebben niks met Nederland(s) te maken, want ze spreken Deutsch. Dit werd door de jaren heen verbasterd tot Dutch. Die mensen willen totaal onafhankelijk van de wereldse Amerikanen leven en gebruiken daarom geen electriciteit, of benzine. Ook geen TV, radio, auto enz. Hun ijskasten, strijkijzers en verlichting werken op propaan, hun water halen ze uit eigen putten en ze rijden rond in buggies waarmee ze het verkeer compleet in de war sturen. Ze dragen eenvoudige zelfgemaakte kleren, waarvan iedere knop, haak of speld zijn betekenis heeft. Het zijn echter gelukkige, stressloze mensen die zeer dicht bij de natuur staan en uitstekend voedsel produceren, dat prijzig verkocht wordt op de plaatselijke markten en erg in de smaak valt van de "worldly American"
"Cheese" zei ik en de tafel achter ons deed mee. Het kon moeilijk anders, we aten een "Philly cheessteak", en dronken er een liter rode Chimey bij. We zouden het in België nooit doen, maar hier hartje Philadelphia (in de volksmond Philly) mag dat.
Maar dat is dan voor vandaag het laatste.... slagveld. Valley Forge : en deze keer eens geen Amerikanen tegen Amerikanen, maar Amerikanen (Generaal Washington) tegen de Engelsen. Voor de rest een identiek scenario, honderden monumenten, gedenktekens, triomfbogen ed. Met enkele lichte nuances, hier stierven meer manschappen dooor de koude overwintering dan door het vijandelijk vuur. De hutten waren verblijfplaatsen voor 12 man (amerikanen). De Engelsen zaten in geconfisceerde huizen. En toch zijn ze verloren ha ha !
Fonetisch voor schol, gezondheid, cheers. Eventjes de bloedige veldslag doorspoelen in de Ierse pub van Gettysburg. Met een Guiness en een bord chicken wings, waar we gelukkig de "mild" versie van gekozen hadden, zodat we mekaar na 3 guinessen terug min of meer konden verstaan.
Op 1, 2 en 3 juli 1863 vond in Gettysburg, een dorpje van 2 man en een paardekop, de beslissende veldslag plaats tussen de Noordelijken (The Union of Yankees met General Meade - 93.000 man) en de Zuidelijken (Confederates met General Robert E. Lee - 75.000 man). Een nogal verwoede strijd, want op 3 dagen werden meer dan 55.000 man gedood of verwond, met als triest hoogtepunt uit heel de Amerikaanse oorlogsgeschiedenis (en dat kan toch tellen) op 3 juli de befaamde "Pickett's Charge" : een Zuidelijke generaal die een charge uitvoerde en zich te pletter liep op de Noordelijke kanonnen (the valley of death - foto). Van de 12.000 man vielen er 8.000 (dood of gewond) in 15 minuten tijd ! Ongelooflijk ! Over het slagveld staan meer dan 1.500 monumenten, zowel voor de winnaars (Noordelijken) als de verliezers. Daarmee vergeleken lijkt Waterloo op een ganzenbordspel. In het dorpje zelf is hardnekking gevochten, en toch viel er maar één burgerslachtoffer, een meisje van 17, dat gedood werd door een verdwaalde kogel (en daarvoor uiteraard ook een monument kreeg). Ieder huis in het dorp heeft zijn verhaal en vertelt dat ook gedetailleerd op koperen platen aan de gevel. Zelfs dat ene huis, waar op de plaat te lezen staat : "On this site, in July 1863... nothing happened"
Onze buur, Ed, samen met zijn hondje, dat elke dag zelfgemalen filet pur te eten krijgt en enkel zuiver bergwater drinkt uit busjes van $2,49. Ed's vriend dronk enkel Whisky : één fles per dag. Toen Ed vernam dat we uit België kwamen begon hij te kwijlen als de hond van Pavlov ..."Belgian Beer.... it's the best". We hebben hem een flesje blonde Leffe gegeven (dat we nota bene in New York hadden gekocht). Ze waren op de terugweg van Florida en hebben ons nuttige info bezorgd over de campings aldaar. Nu maar hopen dat het geen homo-campings zijn. Ik heb Ed in ieder geval eens diep in de ogen gekeken en ik kreeg prompt een toffe barbacue : "Niet meer nodig, heb er thuis een grotere" Thanks Ed
Iedere Amerikaan tussen de 7 en de 77 jaar kent HERSHEY, de grootste chocolade/pralinesproducent ter wereld. In België totaal onbekend want bijlange zo goed niet als onze Callebaut. Als je van Chocolat Avenue links Cacao Avenue indraait ontplooit de gigantische fabriek zich in volle glorie. De lantaarnpalen hebben de vorm van hun "beroemde" KISS pralines. Heel de stad, met scholen, hospitalen winkels, sportvelden ed. zijn opgericht door Mr. Hershey, uitvinder van de melkchocolade. De man heeft, in navolging van Disney een soort Chocolat World opgericht, waar je met een autobus doorheen wordt geloodst. Niet echt drie sterren, maar 't lag op onze weg
Ik heb het hier nog niet over de staat, maar wel over de rivier, die de grens vormt tussen Pennsylvania en New Jersey. De rivier stroomt door een prachtig natuurreservaat met bossen, watervallen en, tot mijn aangename verrassing stukken hoge venen, maar dan veel desolater en uitgebreider. We hebben onze eerste trektocht van enige betekenis (te voet dus) ondernomen en dat is zoeens iets anders dan twee stappen van de keuken naar de badkamer of 10 meter van de RV naar een vettige hamburgertent. Op één van deze tochtjes vonden we een droomplaats : een meertje, stukjes hoge venen (foto hierboven) en zowaar een picnictafel, zomaar langs een verlaten zandweg. Een droomplaats om wild te overnachten. En met wild bedoel ik het opstellen van de RV op een onbewaakte (en in dit geval verboden - want natuurreservaat- plaats, zonder enige aansluiting.) Het wild overnachten waar jullie aan dachten wordt daarmee natuurlijk niet uitgesloten, integendeel. We kregen ons woonhuis zonder al te veel moeite en krassen op de goede plaats en genoten volop van de simpele dingen des levens, zoals daar zijn : patatten schillen, aperitieven met zoete Californische wijn en kaas, een blik witte bonen en frankfurter worsten opwarmen en de tafel decoreren met versgeplukte veenbloemetjes. Ons patatten waren nog niet warm of daar verschijnt toch uit het niets een slee van een wagen, met 4 antennes en 6 zwaailichten : park ranger omhangen met revolver, patroongordel, walkie-talkie, kapmes, gsm met microfoon op de linkerschouder en een blinkend opgepoetst koperen plaatje met zijn naam : J. APPEL. Ik heb me echt moeten bedwingen om te vragen of zijn voornaam misschien Jonagold was. Mijn beheersing werd waarschijnlijk gevoed door het feit dat de man zijn handen liet twijfelen tussen zijn revolver en zijn handboeien. Achteraf viel het allemaal nogal mee ; de man was heel vriendelijk, maar kordaat en untouchable : hij weigerde zelfs mijn aangeboden aperitiefje. We kregen tijd tot 22 uur om ons kokeneten af te ronden en dan moesten we uit het natuurpark, ons droomplekje, verdwenen zijn. Wat we gelaten hebben gedaan.
Hierbij links en rechts een reeks foto's van het Delaware natuurpark, en voor de militaristen onder ons : enkele kiekjes van West Point, de Militaire hogeschool waar alle officieren gekweekt worden. Indrukwekkend, maar veel te koud om er ten volle van te genieten.
