Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
27-04-2007
BEAUFORT
Van de Walmart in Monck's Corner naar Beaufort, of van de hemel naar de hel. Beaufort (zeg "Bjoeferd", in South Carolina), niet te verwarren met Beaufort (zeg "Boofot" in North Carolina). Een zalig slapend stadje onder een stralende zon, aan de rand van de Coastal Islands, een reeks eilanden, aaneengeregen door bruggen, het ene al meer verlaten dan het andere. De meeste eilanden zijn niet meer dan uitgestrekte schorren- gebieden, een beetje verdronken Land Van Saeftinghe, maar dan op Amerikaanse maat geschoeid. Een van de meest afgelegen eilanden is HUNTER's ISLAND, dat eeuwenlang enkel door piraten werd bezocht om er op herten en schildpadden te jagen. Er heeft nooit iemand vast gewoond, want er was geen drinkwater. Nu is heel het eiland een natuurgebied, met er middenin een "State Park Campsite". ( dit is het enige soort campings die in natuurgebieden voorkomen. Ze worden beheerd door rangers, en zijn goedkoop, maar naar Amerikaanse normen eerder primitief : geen swimming pool, geen airco restrooms, geen TV, geen Wifi geen hot tubs en met hun rijdende paleizen moeilijk bereikbaar, want er mag geen enkele boom gekapt worden. Een ander beroemd eiland is PARRIS ISLAND, zeer groot, maar volledig van de buitenwereld afgesloten. Dit is het opleidingscentrum van de beroemde USMC (United States Marine Corps), met hun beruchte drill sergeants, met messcherpe plooien in hemd en broek en Baden Powel hoed, die luid brullend mariniers maken van door het slijk kruipende sukkels. Enkel op bepaalde dagen, met "graduation day" mag het publiek, na strenge controle op het paradeplein om de afgestudeerde marines toe te juichen, (vooraleer ze naar Irak vertrekken). Vandaag was zo'n dag, maar we waren 2 uur te laat... om zot van te worden.
Walmart is een van de grotere, maar goedkope supermarkt- ketens, waar de bedienden op fietsen rondrijden, en waar je, als je rek per rek afzeult (wat wij gewoonlijk doen) rustig een halve dag aan kan besteden. Walmart (blessed be they name) laat RV's en campers gratis op zijn immense parking overnachten, als daar op voorhand aan de manager om toestemming voor wordt gevraagd. In de hoop natuurlijk dat je daar voor en na je nachtrust enkele inkopen doet, wat in ons geval altijd lukt. Dit was onze tweede Walmartnacht en iets minder behaaglijk dan de eerste. Deze Walmart was namelijk 24/7 geopend... Naarmate de nacht vorderde werden de geluiden van de 6 - 8 en 10 cylinders alsmaar brutaler. En vermits de parking, met de afmetingen van een volwassen landingsbaan, in het holst van de nacht meer dan half leeg was, konden de 30-tonners zich eens goed laten gaan. Volgende keer gaan we op de parking van Food Lion staan en als ze d'er iets van zeggen laten we onze Delhaize klantenkaart zien.
We besloten ons tempo iets te verhogenen reden zowat heel de voormiddag los door "noisy' North Carolina, naar South Carolina, tot in Florence, waar we op een rustige KOA een lekkere koude schotel prepareerden en verder oefenden met het opstellen van onze luifel, ondertussen een onmisbaar instrument geworden, want het begon aardig warm te worden, ook 's nachts (waar een luifel totaal nutteloos is, maar kom.) De volgende morgen bogen we af naar de kust, naar MYRTLE BEACH. Ongelooflijk, Blankenberge in Amerika, compleet met zeedijk, staketsel en pier. Gelukkig bezat de badplaats ook een Amerikaanse versie van de "oesterput" , Murrel's Inlet genaamd, waar de visserboten bijna letterlijk de restaurants binnenvoeren. Op aanraden van een local kozen we voor "Drunken Jack's" ( don't let our name inspire you !). Dien kreeft, ik yellow tuna, geroosterd met gesmolten honigboter. Samen dronken we een fles Californische Sauvignan Blanc, veel subtieler van smaak dan de alomtegenwoordige "tsjardoneey". Ook hier weer veel te lang blijven hangen aan een bordje gefriteerde "hush puppies" (zoete maiskoekjes), waardoor we onze eindbestemming van de dag weeral niet haalden. Walmarten dus ...
Van Williamsburg is het niet ver naar Norfolk, of beter gezegd de waterkant van Norfolk : VIRGINIA BEACH. En vermits we weeral veel te laat uit Williamsburg waren vertrokken, was onze keus beperkt. Bovendien was er een KOA (je weet wel, de betere camping van Amerika) die spotgoedkoop was en op de kaart goed gelegen, vlak aan de monding vam de Chesapeake river. We hadden het natuurlijk kunnen raden, Norfolk is de grootste marinebasis van de wereld, met tientallen vliegdekschepen, atoomduikboten en ander varend tuig. Tot daar aan toe, boten zijn niet bepaald luidruchtig. Maar vlak naast de camping lag het trainingscentrum voor navypiloten, die op een nagemaakt vliegdekschip op het droge leerden landen en opstijgen, en dat was verdomd zeer luidruchtig. Op weg van de registration naar onze site, reden we zowat tegen een boom op, toen de eerste jet, met naverbranders op volle toeren, vanaf zijn ingebeelde vliegdekschip opsteeg, recht boven onze vermoeide hoofden, recht boven onze rustgevende site. We hielden het 3 kwartier vol en stapten toen resoluut terug naar de registration. "We can't stand that noice", riep ik over de toonbank. "What noice?' schreeuwde ze in mijn rechteroor, en dat was mijn slechtste. "What?" probeerde ik boven het lawaai van een inkomende jet op zijn krijtlijnen vliegdekschip. " Can't hear ye" "Wadde ye mean?", dit keer in mijn linkeroor. "Those jets are making an awefull noice" brulde ik uit volle borst. "Ooh, that" ontcijferde ik liplezend, 'Got sje, just one minet mister klieroet" Ze draaide zich om, nam de telefoon, tikte een nummer in en sprak volkomen onhoorbaar enkele volzinnen in. "it's allrite mister klieroet". En geloof me of niet, 30 seconden later viel er een stilte over de bossen zoals we in lang niet meer hadden gehoord. Geen vogel, geen eekhoorn, geen krekel was te horen (die waren trouwens al jaren geleden ge-emigreerd) "I'm just kiddin' " zei ze" they always stop at midnite, till eight in the mornin'" Ik keek op mijn klok: het was juist middernacht> We hebben uitstekend geslapen, tot * uur 's morgens...
Williamsburg : vroeger hoofdstad van Virginia, en laatste bolwerk van de Britse kolonie. De koloniale stad is volledig gerestaureerd, zoals ze er tussen 1700 en 1780 uitzag. En dat is echt mooi om zien. Veel groen, prachtige schaduwrijke bomen originele 8-hoekige schuren en schitterende huizen, elk met hun originele uithangbord en winkel volledig intact. Een juweeltje van een stad, dus. Toch hadden we een beetje schrik dat we door een soort Bokrijk zouden stappen met af en toe een verklede pop aan het haardvuur en een halfgepluimde gans op het platgelopen gazon. Niets daarvan. we zitten in Amerika : tientallen en ik overdrijf niet als ik zeg een paar honderd acteurs, tot in de puntjes uitgedost, al naargelang hun rol, liepen rond door het centrum van het stadje. Ze droegen allemaal, verborgen onder hoed of pruik een kleine microfoon, zodat hun gesprekken perfect gevolgd konden worden via onzichtbare luidsprekers. Een , ook al weer onzichtbare regisseur, liet om beurten groepjes aan bod komen die dan zeer interactief discussies aangingen met ons, doorsnee toeristen. Op die manier waren we allemaal inwoners van Williamsburg, ten tijde van de onafhankelijksoorlog. De meeste steden hadden zich onafhankelijk verklaard en de Britten buitengegooid, maar Williamsburg twijfelde. Er onstonden twee partijen, pro en contra Engeland en we werden meegesleurd in kleine schermutselingen, hevige discussies, preken van de eerste zwarte dominee van Amerika, opstand van enkele slaven, straffen werden uitgesproken (met de toerist als jury), mensen werden aan de schandpaal gebonden , de bevolking (wij dus) trokken op naar de gouverneurswoning en de man moest uiteindelijk de stad verlaten. Maar dat wisten jullie natuurlijk al : ook in het Engelsgezinde Williamsburg hebben uiteindelijk de Amerikanen gewonnen.... Alles bijeen toch wel een toffe ervaring : je krijgt een duidelijk beeld van de leefwereld van de 18e eeuwse Amerikaan. Zo kan je enkele jonge ladies volgen, met pruik en parasol, met achter hen hun slavinnetjes die hun inkopen dragen. en ze aan mekaar en aan ons laten zien, zodat je een duidelijk beeld krijgt van de toenmalige mode. Als je een taverne binnenstapt staan of zitten er steevest wel enkele acteurs met een kroes bier en een meerschuimen pijp te discuteren of de draak te steken met de toerist. De juweliers, de smid, de post, de hoedenmaaksters en de kleermakers zitten allemaal in hun huis te werken en produceren echte artikelen. En dan daartussenin, souvenirwinkels, ice creamstanden en frisdrankkramen, die het geheel toch een beetje een Disneylandachtig uiterlijk geven. Maar ja, ook dat is Amerika.
"Rest and recreation" heet dat in het Amerikaanse leger. Je werd dan van het slagveld naar Saigon getransporteerd om jezelf 2 dagen zat te zuipen en erger. In ons geval is de term dus niet helemaal correct: erger doen wij gewoon niet. Maar op dergelijke dag verplaatsen we ons niet met de RV: Dien wast en strijkt, ik kook en plas ( in het zwembad . Nee, ik plas natuurlijk niet echt in het zwembad, we hebben een meer dan behoorlijke restroom in onze verhuiswagen), en ik werk op dergelijke dagen aan mijn blog, gezeten onder de luifel, met een bacardi-coke of een dry martini (Dry martini : in de shaker 3 blokken ijs, een half bierglas finse wodka en goed mengen. Overgieten in een gekoeld driehoekig glas en 2 x lichtjes besproeien met een "mister", dit is een soort verzilverde aerosol met Martini vermouth. Afwerken met een zestje citroenschel : dit is de beroemde Gaetan dry martini. Cool man, holy mackerell !) En dat hebben we dus de hele dag volgehouden. Zalig gewoon, schitterend weer, zachte avonden : rust en ontspanning dus.
Rare naam voor een van de belangrijkste iconen uit de geschiedenis van Amerika. We zitten in Charlottesville (VA) een stad zonder grote ambities, ware het niet dat Thomas Jefferson (= auteur van de "Declaration of Independence" en stichter van de University Of Virginia en oh ja, derde president van de US) hier, op zijn tabaksplantage, een kast van een huis heeft laten neerzetten, boven op een zachte heuvel (Monticello). Het huis doet zeer Europees aan, met voor die tijd (1775) zeer moderne archtectuur. Thomas had 8000 Ha tabaksplantage geërfd van zijn vader met 200 slaven erbij om het goedje te bewerken. Door zijn huwelijk met Martha komen daar nog eens 12.000 Ha en 300 slaven bij. Gek eigenlijk als je weet dat Thomas de grondlegger was van de onafhankelijksverklaring : "All men are created equal and have a right to life, liberty and the pursuit of happiness". Met meer dan 500 slaven is dit een boute uitspraak. Maar, zo zegt men hier, hij heeft nooit zelf slaven gekocht en ze werden goed behandeld. En dat klopt, het is vast bewezen dat hij 2 slavinnen zwanger heeft gemaakt en heel wat andere zeer goed heeft behandeld. Bovendien heeft hij tijdens zijn leven 2 slavinnen vrijgelaten (welke zouden dat zijn?) en 5 andere na zijn dood per testament (zijn koks, die hij meesleurde naar Parijs om de Franse keuken onder de knie te krijgen.) De 490 andere slaven werden na zijn dood verkocht, om zijn schulden te kunnen betalen. Die Amerikaanse presidenten toch....
We proefden de keuken van weleer in Michie Tavern: pureepap met blackeye bonen, bbqpork en kippeboutjes, warme tomatenbrij... dit alles geserveerd in tinnen kroezen en kommetjes door lieve dames in gepaste klederdracht. Jean ontdekte er dat de Virginiawijn niet te pruimen is, Ik genoot ondertussen van een lekkere appelcider.
Ons eerste groot Nationaal Park, met topics zoals de Skyline Drive, de Blue Mountains Ridge en een heel klein stukje Appalacjian Trail (een voetpad van meer dan 3000 km). We kochten een Park pass voor $80 per RV, één jaar geldig en ongeacht hoeveel personen erin zitten en waar je in alle US Nationale Parken mee binnen kunt (een gouden zaakje : een Parkingang kost al direkt een 20$ per persoon.)De Skyline drive is inderdaad hemels, met uitgebreide bossen, diepe passen, bergrivieren en watervallen, en honderden mogelijke trektochten (hikes). Overmoedig kozen we er eentje uit van 7,5 mijl. Het was letterlijk en figuurlijk iets te hoog gemikt. Onze nieuwe bergschoenen (spotgoedkoop hier), veel te weinig water, te warm gekleed en een schromelijke onderschatting van de hoogteverschillen deden ons al gauw de das om. We zijn echt alletwee tot het uiterste moeten gaan om de tocht af te ronden. Maar de beloning was groot : een tripel van Westmalle voor Dien, een Lindemans Kriek voor mij en op de bbq een filet pur (allemaal uit onze rijdende kelder) Tot slot van de dag kregen we nog een hert op bezoek. Het leed was snel geleden, de blaren steken nog wat...
