Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
25-04-2007
VIRGINIA BEACH
Van Williamsburg is het niet ver naar Norfolk, of beter gezegd de waterkant van Norfolk : VIRGINIA BEACH. En vermits we weeral veel te laat uit Williamsburg waren vertrokken, was onze keus beperkt. Bovendien was er een KOA (je weet wel, de betere camping van Amerika) die spotgoedkoop was en op de kaart goed gelegen, vlak aan de monding vam de Chesapeake river. We hadden het natuurlijk kunnen raden, Norfolk is de grootste marinebasis van de wereld, met tientallen vliegdekschepen, atoomduikboten en ander varend tuig. Tot daar aan toe, boten zijn niet bepaald luidruchtig. Maar vlak naast de camping lag het trainingscentrum voor navypiloten, die op een nagemaakt vliegdekschip op het droge leerden landen en opstijgen, en dat was verdomd zeer luidruchtig. Op weg van de registration naar onze site, reden we zowat tegen een boom op, toen de eerste jet, met naverbranders op volle toeren, vanaf zijn ingebeelde vliegdekschip opsteeg, recht boven onze vermoeide hoofden, recht boven onze rustgevende site. We hielden het 3 kwartier vol en stapten toen resoluut terug naar de registration. "We can't stand that noice", riep ik over de toonbank. "What noice?' schreeuwde ze in mijn rechteroor, en dat was mijn slechtste. "What?" probeerde ik boven het lawaai van een inkomende jet op zijn krijtlijnen vliegdekschip. " Can't hear ye" "Wadde ye mean?", dit keer in mijn linkeroor. "Those jets are making an awefull noice" brulde ik uit volle borst. "Ooh, that" ontcijferde ik liplezend, 'Got sje, just one minet mister klieroet" Ze draaide zich om, nam de telefoon, tikte een nummer in en sprak volkomen onhoorbaar enkele volzinnen in. "it's allrite mister klieroet". En geloof me of niet, 30 seconden later viel er een stilte over de bossen zoals we in lang niet meer hadden gehoord. Geen vogel, geen eekhoorn, geen krekel was te horen (die waren trouwens al jaren geleden ge-emigreerd) "I'm just kiddin' " zei ze" they always stop at midnite, till eight in the mornin'" Ik keek op mijn klok: het was juist middernacht> We hebben uitstekend geslapen, tot * uur 's morgens...
Williamsburg : vroeger hoofdstad van Virginia, en laatste bolwerk van de Britse kolonie. De koloniale stad is volledig gerestaureerd, zoals ze er tussen 1700 en 1780 uitzag. En dat is echt mooi om zien. Veel groen, prachtige schaduwrijke bomen originele 8-hoekige schuren en schitterende huizen, elk met hun originele uithangbord en winkel volledig intact. Een juweeltje van een stad, dus. Toch hadden we een beetje schrik dat we door een soort Bokrijk zouden stappen met af en toe een verklede pop aan het haardvuur en een halfgepluimde gans op het platgelopen gazon. Niets daarvan. we zitten in Amerika : tientallen en ik overdrijf niet als ik zeg een paar honderd acteurs, tot in de puntjes uitgedost, al naargelang hun rol, liepen rond door het centrum van het stadje. Ze droegen allemaal, verborgen onder hoed of pruik een kleine microfoon, zodat hun gesprekken perfect gevolgd konden worden via onzichtbare luidsprekers. Een , ook al weer onzichtbare regisseur, liet om beurten groepjes aan bod komen die dan zeer interactief discussies aangingen met ons, doorsnee toeristen. Op die manier waren we allemaal inwoners van Williamsburg, ten tijde van de onafhankelijksoorlog. De meeste steden hadden zich onafhankelijk verklaard en de Britten buitengegooid, maar Williamsburg twijfelde. Er onstonden twee partijen, pro en contra Engeland en we werden meegesleurd in kleine schermutselingen, hevige discussies, preken van de eerste zwarte dominee van Amerika, opstand van enkele slaven, straffen werden uitgesproken (met de toerist als jury), mensen werden aan de schandpaal gebonden , de bevolking (wij dus) trokken op naar de gouverneurswoning en de man moest uiteindelijk de stad verlaten. Maar dat wisten jullie natuurlijk al : ook in het Engelsgezinde Williamsburg hebben uiteindelijk de Amerikanen gewonnen.... Alles bijeen toch wel een toffe ervaring : je krijgt een duidelijk beeld van de leefwereld van de 18e eeuwse Amerikaan. Zo kan je enkele jonge ladies volgen, met pruik en parasol, met achter hen hun slavinnetjes die hun inkopen dragen. en ze aan mekaar en aan ons laten zien, zodat je een duidelijk beeld krijgt van de toenmalige mode. Als je een taverne binnenstapt staan of zitten er steevest wel enkele acteurs met een kroes bier en een meerschuimen pijp te discuteren of de draak te steken met de toerist. De juweliers, de smid, de post, de hoedenmaaksters en de kleermakers zitten allemaal in hun huis te werken en produceren echte artikelen. En dan daartussenin, souvenirwinkels, ice creamstanden en frisdrankkramen, die het geheel toch een beetje een Disneylandachtig uiterlijk geven. Maar ja, ook dat is Amerika.
"Rest and recreation" heet dat in het Amerikaanse leger. Je werd dan van het slagveld naar Saigon getransporteerd om jezelf 2 dagen zat te zuipen en erger. In ons geval is de term dus niet helemaal correct: erger doen wij gewoon niet. Maar op dergelijke dag verplaatsen we ons niet met de RV: Dien wast en strijkt, ik kook en plas ( in het zwembad . Nee, ik plas natuurlijk niet echt in het zwembad, we hebben een meer dan behoorlijke restroom in onze verhuiswagen), en ik werk op dergelijke dagen aan mijn blog, gezeten onder de luifel, met een bacardi-coke of een dry martini (Dry martini : in de shaker 3 blokken ijs, een half bierglas finse wodka en goed mengen. Overgieten in een gekoeld driehoekig glas en 2 x lichtjes besproeien met een "mister", dit is een soort verzilverde aerosol met Martini vermouth. Afwerken met een zestje citroenschel : dit is de beroemde Gaetan dry martini. Cool man, holy mackerell !) En dat hebben we dus de hele dag volgehouden. Zalig gewoon, schitterend weer, zachte avonden : rust en ontspanning dus.
Rare naam voor een van de belangrijkste iconen uit de geschiedenis van Amerika. We zitten in Charlottesville (VA) een stad zonder grote ambities, ware het niet dat Thomas Jefferson (= auteur van de "Declaration of Independence" en stichter van de University Of Virginia en oh ja, derde president van de US) hier, op zijn tabaksplantage, een kast van een huis heeft laten neerzetten, boven op een zachte heuvel (Monticello). Het huis doet zeer Europees aan, met voor die tijd (1775) zeer moderne archtectuur. Thomas had 8000 Ha tabaksplantage geërfd van zijn vader met 200 slaven erbij om het goedje te bewerken. Door zijn huwelijk met Martha komen daar nog eens 12.000 Ha en 300 slaven bij. Gek eigenlijk als je weet dat Thomas de grondlegger was van de onafhankelijksverklaring : "All men are created equal and have a right to life, liberty and the pursuit of happiness". Met meer dan 500 slaven is dit een boute uitspraak. Maar, zo zegt men hier, hij heeft nooit zelf slaven gekocht en ze werden goed behandeld. En dat klopt, het is vast bewezen dat hij 2 slavinnen zwanger heeft gemaakt en heel wat andere zeer goed heeft behandeld. Bovendien heeft hij tijdens zijn leven 2 slavinnen vrijgelaten (welke zouden dat zijn?) en 5 andere na zijn dood per testament (zijn koks, die hij meesleurde naar Parijs om de Franse keuken onder de knie te krijgen.) De 490 andere slaven werden na zijn dood verkocht, om zijn schulden te kunnen betalen. Die Amerikaanse presidenten toch....
We proefden de keuken van weleer in Michie Tavern: pureepap met blackeye bonen, bbqpork en kippeboutjes, warme tomatenbrij... dit alles geserveerd in tinnen kroezen en kommetjes door lieve dames in gepaste klederdracht. Jean ontdekte er dat de Virginiawijn niet te pruimen is, Ik genoot ondertussen van een lekkere appelcider.
Ons eerste groot Nationaal Park, met topics zoals de Skyline Drive, de Blue Mountains Ridge en een heel klein stukje Appalacjian Trail (een voetpad van meer dan 3000 km). We kochten een Park pass voor $80 per RV, één jaar geldig en ongeacht hoeveel personen erin zitten en waar je in alle US Nationale Parken mee binnen kunt (een gouden zaakje : een Parkingang kost al direkt een 20$ per persoon.)De Skyline drive is inderdaad hemels, met uitgebreide bossen, diepe passen, bergrivieren en watervallen, en honderden mogelijke trektochten (hikes). Overmoedig kozen we er eentje uit van 7,5 mijl. Het was letterlijk en figuurlijk iets te hoog gemikt. Onze nieuwe bergschoenen (spotgoedkoop hier), veel te weinig water, te warm gekleed en een schromelijke onderschatting van de hoogteverschillen deden ons al gauw de das om. We zijn echt alletwee tot het uiterste moeten gaan om de tocht af te ronden. Maar de beloning was groot : een tripel van Westmalle voor Dien, een Lindemans Kriek voor mij en op de bbq een filet pur (allemaal uit onze rijdende kelder) Tot slot van de dag kregen we nog een hert op bezoek. Het leed was snel geleden, de blaren steken nog wat...
De staat rouwt nog heel de week omwille van de Virginia Massacre ; vlaggen halfstok en veel mensen met VT (Virginia Tech) petjes, Tshirts, vlaggetjes en cocardes. Als ze je groeten tikken ze aan hun petjes of wijzen naar hun badges. Maar ze blijven open, vriendelijk en uiterst behulpzaam. We gaan niet naar Blacksburg, we doen niet aan ramptoerisme. Virginia kent geen lente. De winter maakt hier abrupt plaats voor de zomer ; een staalblauwe hemel, temperaturen rond de 80°F (ongeveer 26°C), zuivere lucht en overal ontluikend groen en bloemen, veel bloemen. Wat een luxe, we genieten met volle teugen en onze motorhome ontplooit al zijn faciliteiten : een schaduwrijke luifel, perfect werkende airco, bbq en open fire. Het fornuis is afgezet, de fleeces liggen in de koffer. Dit heeft, beste vrienden ook zijn consequenties op ons schrijfgedrag. Langere zomerse avonden, een zwemmetje in de heated pool een luie bbq en s' avonds als het donker is onze dagelijkse portie LOST. We hebben het begin van die reeks gezien in Dubai, bij Iris en zijn er aan verslaafd geworden. Dankzij Prof. Altzheimer kan ik de eerste reeks opnieuw in spanning volgen, zij het met Dien naast mij met opmerkingen in de aard van "Weet ge dat nu niet meer, allée seffes wordt hij gevangen genomen, weet ge wel?" Ik weet het niet meer en geniet volop. Ik bedoel hiermee dat er minder tijd voor geromantiseerde avonturen zal overblijven. Neem ons dat niet kwalijk, en wees gerust, we blijven jullie op de hoogte houden, misschien iets meer in telegramstijl. Ook de foto's gaan we regelmatig vervangen, de meest recentste bovenaan, min of meer gelijklopend met de artikeltjes. Blijf aub reageren zoals jullie bezig zijn, en bedankt voor de berichtjes : ze zijn een aansporing om te schrijven.
We waren veel te laat uit Washington vertrokken. Het probleem dat Dien en ik hebben, is dat we in zowat alles geïnteresseerd zijn en dat dan ook grondig willen leren kennen. Als we zo verder gaan, dan zitten we eind september ergens op een olieveld in Texas gepassioneerd naar een werkende ja-knikker te staren. 't Zal moeilijk zijn maar we moeten selectiever te werk gaan. Maar goed, we waren dus te laat om onze bestemming te bereiken, het was donker en verlaten op de freeway naar Front Royal (Virginia), waar we morgen ons eerste echt Nationaal Park gingen aanpakken : Shenandoah. "Kijk hier" riep Dien, die zat te turen in het licht van mijn schijnwerpers, "een camping op driekwart mijl. Laten we daar stoppen voor we alletwee in slaap sukkelen" Een waarheid als een koe, dus sloegen we de weg naar de camping (zonder naam) in. Een zandweg, geen "welcome", donker, iedereen sliep. De campground afgeladen vol met mastodonten van rijdende duplexappartementen en trekkers met minstens 16 banden en 6 antennes. En nergens plaats, of toch... helemaal achteraan, een prachtig plekje, ietwat afgezonderd langs een dichte haag, maar met electriciteit en water. Meer moet dat niet zijn. We installeerden ons, kookten nog snel wat spagetti (de saus hadden we gelukkig ingevrozen van een vorige kook) en begonnen aan een verlate maar smakelijke en welverdiende maaltijd. We hadden amper de eerste hap door de keel, of onze borden begonnen lichtjes te daveren en een aanzwellend, oorverdovend geluid kwam ons tegemoet. "We zitten op de St Andreasbreuk" riep ik, terwijl ik aanstalten maakte om onder de tafel te duiken, prompt gevolgd door enkele spagettislierten. "We staan op een railroad crossing" schreeuwde Dien, " en we...". De rest van haar verhaal ging verloren in een minutenlang gedonder van 10 locomotieven en wel 300 volgeladen wagons, die allemaal los door ons woonhuis bleken te rijden. We keken mekaar versteend aan, de haren recht omhoog (Dien) en de spagettisaus op ons Tshirt (Jean). "De trein van 23.56" mompelde ik, op mijn uurwerk kijkend, "geen wonder dat hier nog een plaats vrij was". De 23.56 was gelukkig de laatste van die dag, die van 06.05 de eerste van de volgende morgen. Om 07.00 uur waren we ingepakt. We zijn vertrokken zonder iets te betalen, het kantoor was nog niet open. En trouwens, er stond toch geen "welcome" bord.
Ik weet nog precies wat ik op 23 november 1963 aan het doen was, toen mijn moeder mijn kamer kwam binnengelopen met het bericht dat Kennedy in Dallas was vermoord. Hier, op Arlington, ligt hij begraven, John Fitzgerald Kennedy, een groot president. Een eenvoudige grafsteen, onder een eeuwige vlam, ontstoken door Jacky, die nu naast hem ligt. Een beetje verder ligt zijn broer, die 5 jaar later ook werd vermoord. Onamerikaans, bescheiden en ontroerend.
And So my fellow Americans ask not what your country can do for you ask what you can do for your country My fellow citizens of the World, ask not what America will do for you, bur what together we can do for the freedom of Man.
Terwijl George uithuizig was omwille van de Virginia Massacre, zijn wij bij hem langs geweest. En toegegeven, hij mag dan al eens flippen, zijn tuinmannen en archtecten doen dat niet. Dit is een prachtige stad, rijk aan monumenten, kunst en cultuur, historie en politiek. We hebben er twee volle dagen in rondgelopen, en dat is eigenlijk te weinig. Toch enkele topics:
1. The National Gallery Of Art 2. The National Air en Space Museum 3. The Capitol 4. Arlinngton Here we go...
NB : Wat komt die AHA voor Washington doen? Awel, ik wou Washintgon bovenaan zetten, maar als je verschillende berichten op dezelfde datum ingeeft, klasseert dat seniorengedoe alfabetisch... Ik had het ook Ashington kunnen noemen.
Dromerig kijkt Abe Lincoln vanuit zijn tempel over het spiegelend opppervlak van de waterpartij. Hier sprak Martin Luther King tijdens een demonstratie voor meer dan 200.000 mensen. I HAVE A DREAM...
Vanuit Capitol Hill kijk je uit over The Mall, waar aan beide zijden de belangrijkste musea liggen, die allemaal gratis toegankelijk zijn, en dat merk je wel aan de talrijke bezoekers. Op het einde van The Mall rijst als een kompasnaald The Washington Monument op : een obelisk, niet geïmporteerd zoals zijn kleiner broertje in Parijs, maar zelf gemaakt, uit marmer en graniet, 170 meter hoog. Je kan erop, maar daarvoor moetje om 07.00 uur 's morgens in de rij gaan staan voor tiketten, die op een goed uur zijn uitverkocht. Niet gedaan dus.
De zetel van de wetgevende macht van de US is een imposant gebouw, dat vanuit Capitol Hill heel Washington domineert. George (Washington) legde de eerste steen in 1793 en de laatste is nog altijd niet gelegd. Althans, er stond nog een vleugeltje in de steigers. Mooi en statig zijn de Oude senaatskamer, de rotunda (= de grote rotonde met de lantaarn in top) en de Hall Of Columns. In deze laatste staan een hele rits beelden van mensen die belangrijk waren (of zijn) voor de US. Dit gaat van Colombus over diverse George's (nee, Busch {nog} niet) tot de eerste man op de maan. Opvallend, één Belg : Father Damian ; ik heb hem gefotografeerd ! Gelukkig geraakten wij met de duidelijke foto's op onze reispassen direkt binnen, voorbij lange rijen Amerikanen, waarvan de meesten geen geldig identiteitsbewijs met foto konden voorleggen. De overige veiligheidsmaatregelen waren voor iedereen dezelfde : schoenen uit, broeksriem om de hals, camera's en cell phones, batterijen en wapens afgeven en niet spreken, want de gouverneurs en vertegenwoordigers waren aan het werk. Alles bijeen toch de moeite waard.
In mijn tienerjaren was ik verzot op vliegtuigen en heb ik gepassioneerd tientallen "Revell" modellen in mekaar geknutseld en de meeste daarvan in duikvlucht aan het plafond van mijn kamer opgehangen. Ik beken dat ik, in een zeldzame rebelse bui, al eens een Messerschmitt 109 of een Spitfire durfde aanvallen, veilig verschanst achter mijn hoofdkussentjes, met een klein luchtpistooltje, dat eigenlijk veel te weinig lawaai produceerde. Ik heb er later echt veel spijt van gehad... Stel u mijn kamer voor, duizend keer vergroot, met aan het plafond al mijn vliegtuigjes + die van mijn vriendjes, maar allemaal echte. Geen modellen, geen kopieën, maar echte vliegtuigen, die bovendien stuk voor stuk geschiedenis hebben geschreven. Vanaf het eerste "vliegend tuig" van Wilbur en Orvil Wright, over de "Spirit of St.Louis" van Lindbergh tot Apollo 11 waarmee Buzz Aldrin en co naar de maan zijn gevlogen (ook dat herinner ik me nog goed, de zomer van 69, vlak voor ik bij Wyeth begon) Mensen, mensen, wat een schitterende collectie, die nergens zijns gelijke heeft. Ik voelde me klein, die namiddag, toen ik naast een F18 uit het ruim van een vliegdekschip met de lift opsteeg naar de startbaan...
Hier hangen prachtige meesterwerken van Rafaël, Leonardo da Vinci en vanzelfsprekend ook van Rubens, Van Dyck, Jordaens, Teniers en de familie Breughel. Ook fraaie collecties impressionisten, waaronder Monet, Degas, Cézanne (zie foto) en een super "Moulin Rouge Quadrille" van Toulouse-Lautrec. Je kan hier alles fotograferen of naschilderen, maar dat laatste vonden we iets te tijdrovend. Ik zet hier geen foto's op, ze kunnen later op aanvraag en in volle pixelglorie bekomen worden.
Hier kan ik wel kort over zijn. Wel een leuk stadje, met een interessante waterfront, jachthaven, Hard Rock café en veel terrasjes, die spijtig genoeg nog allemaal gesloten zijn, vanwege de kou. Voor de rest een dambordachtige stad met Starbuck's coffee (lekker warm) en Dunkin Domuts. Maar !! Een prachtig zee-aquarium, zoiets als Aquatopia in Antwerpen, maar dan 10 keer groter, ook de vissen. Reuzehaaien, manta's, en de rest van het zeeleven, maar op een zeer aanschouwelijke manier gepresenteerd. Je kon zelfs in een duikerspak naar de haaien (gaan) zwemmen, maar daar moest je weken op voorhand voor ingeschreven zijn. Slechts enkele foto's van de vissenparade, en hier eentje dat Dien zo mooi vond, omdat het volgens haar een opvallende gelijkenis vertoont met mij, als ik 'smorgens recht uit mijn bed op de pot ga zitten.
Hierbij enkele fotootjes die je misschien twee keer zullen doen nadenken, vooraleer je nog eens zo'n onrustwekkende film op de markt gooit. En voor het presidentschap had je d'er bij mij toch al gelegen. We zitten volop in de tweede helft van April, dat is dus lente, met bloesemende bomen en nestbouwende vogels, maar niets daarvan : sneeuwstormen, overstromingen, ontwortelde bomen, ondergelopen kelders en ga zo maar door! Gisteren was het levensgevaarlijk op de highways. Niet zozeer omwille van de sneeuw, want er wordt flink gestrooid, maar door de vreselijke rukwinden die je woonhuis bijna van de weg afblazen. Toen we uiteindelijk met klamme handen op onze kampground aankwamen was daar een boom op de electriciteitscentrale terecht gekomen en was het te gevaarlijk om er te overnachten. En zonder electriciteit kun je met dit weer (ijzige wind met gevoelstemperatuur van 21° F, dat is een stuk onder 0° Celsius) niet overleven. We moesten meer dan 80 mijl terug om een veilige camping te vinden. Enfin, we hebben het gehaald en zelfs relatief goed geslapen, zij het met al onze kleren aan (= jeans, 2 dikke fleeces, sokken en muts. Handschoenen hebben we nog niet.) Beste Al, je mag de foto's houden, dan kan je volgend jaar terug de wereld afreizen met je nieuwe film : GLOBAL FREEZING
'k Weet het, 't is pure nostalgie, maar je kan toch onmogelijk Collegeville (naast Phenixville, waar Gaetan en Frieda wonen) bezoeken zonder even langs te lopen bij de firma waar je 37 jaar lang voor hebt gewerkt zonder ooit het hoofdhuis te kunnen aanschouwen. Al was het maar om te constateren dat al de dollars die je voor Wyeth hebt verdiend, goed en wel besteed zijn. En ja hoor, er wordt zelfs gewerkt. Links staat ergens een foto van Gaetan, zittend in zijn bureel, met in het spiegelbeeld onze auto (een AUDI cabrio van Frieda) Dag Wyeth, het waren goede jaren...
