Vierzustersteden door de jaren...
(Met dank aan Wim Van Damme).





Vlnr. Leo Jassogne, Wim Van Damme, (toenmalig) schepen Hubert Maes en Johan De Boeck.

Details uit een C.V.P.-brochure uitgegeven ter gelegenheid van de gemeenteraadsverkiezingen van 1964...

Uit archief...

Tekst (van een onbekende schrijver) over Casimir Lutens, een bekende figuur in de stad en oud-prins carnaval...

Programma carnaval 1958...
(met dank aan Wim Van Damme)

Achterzijde station...

Tijdens een interventie van de brandweer (jaartal onbekend)...



We herkennen onder meer Eric Van Der Schueren, Louis Bosteels, Willy De Looze, Eduard Pouillard

Uit 'Le Patriote illustré' - jaartal onbekend...

GUSTJE MAAKT DE BALANS OP

Hier wil ik me nog eens voorstelle wie ik ben, gekend drie tot vier uren in t ronde: 64 jaar voorstaander der weezen, ouderlingen en noodlijdende buiten alle politiek onder de volgende Voorzitters Lode Verleijen, Pier Willems, Clement Van Driessche, Pier Van Driessche, zoon van Clement.

 

Clement (L) en Pierre Vqn Driessche

Bij het 50^ste verjaring van Weezentroost door L. Verleije, Voorzitter, met mijn harmonie feest opgeluisterd, bij t overnemen van P. Willems als Voorzitter het weezenlied aangeleerd aan weezentroost en door mij van op ons belfort gezongen met begeleiding van beiaardier, opluisteren van Klaasfeesten en St. Martefeeste voor weezen en ouderlinge gedurende 38 jaar, stichter Harmonie Gustje Mestag met 53 muziekanten, spelend lid Clarinetist en Hoboist gedurende 56 jaren, humorist, toneelspeler, omhalinge gedaan voor krijgsgevangen, rood kruis en teerinlijders, enz. Hier wat ik ben tege gekomen op de 50 jaar dat ik de Groote Markt heb bewoond, kampioen in het getuige van geboorte, 2556, waarvan verscheidene verblijvend in Congo waar ik meest deugd heb van gekregen toen ik Petje Lap ben genoemd in vervanging van Koning Baudewijn bij de geboorte der 7^ste dochter bij de familie Casiman.

De begrafenissen die ik heb bij gewoond zijn ontelbaar, eens op een dag 4, op een dag 3, maar 2 dit is dikwijls voorgevallen, hoeveel kussen ik heb moeten ontvangen bij B. en nog al in tegenwoordigheid van man en klieente weet ik ook niet, dat er veel jaloers waren van dien oude rakker, dat weet ik en dat ze maar eens probeeren hetzelfde te doen, ik sta niet borg voor de replik.

Op die 50 jaar dat ik de markt heb bewoond, ben ik 3 maal geteisterd geweest, telkenmale de meubels tot tegen het plafond, nog de eerste maal vergoeding te trekken, de 1^ste maal wierd er per ton rond de markt gevaren, de laatste maal stond het water tot 10 centimeters om in te dringen in café en achterplaats, kelder en kelderkeuken propens vol, heb de hulp gekregen van de pompiers van Dendermonde en Lebbeke.

Ik heb de wekelijkse markt wete groie en bloeie, t was toen de kramers van om 6 ure naar de markt en om 7 uur was men al aan t’ verkoopen en dan om 1 uur begon men maar eerst op te kramen.

KAATSEN MET “DE VLIEGENDE BAL”

Inrichter Gustje Mestag, 1915, Voorzitter Georges De Leije, Onder Voorzitter Lucien Desery, Secretaris Louis De Lentdecker, Commisaris Gabriel Van Wesemael, Leden Armand Cadron, Julien Van Ranst, Desiré Ringoot. (…)

Aanvraag tot vergaderingen kaatsspel aan d.d.b. geweigerd, dan aan Fr. V.D.V. die persoonlijk was gegaan naar de commandatuur, toelating gekregen, zoude zelf komen zien en moesten uitleg door een van ons leden krijgen,

er waren 3 officieren. Ze waren op ne goeie moment gekomen, Leon De Wael die toen brouwde in Zele bij M^me Debus, had een misbrouwsel, te veel sacarine gebruikt, t was juist brusselse faro, gaf een vatje gratis voor de kaatsers en hereleden en ik maakte hun wijs: t is Brusselse faro.

We ware goed aan t spelen en drinken, zoodat er leven in t spel was en die heere hun goed amuseerde, krege eeen farotje mee zoo als de kaatsers en moeste geen aanvraag nimmer doen zoo min als vergaderinge.

We mochte zelf lutten geven ten voordeele onzer krijgsgevangen en kwamen zelf kijken. Den 17.10.15 wierd ons reglement gesticht en gaven we alle 8 dagen kaatslut op de Markt, toen speelde we voor de wacht, vroeger was het vóór het soldaten heim en mijne kant.

Dien tijd tegen de volgende ploegen: St. Gilles met de Mathijse, er waren er toen 4, de gebroeders Goossens, Appels: ploeg Van Gars, Berlaere: ploeg Jules Sacré, die kwamen bij ons spelen en wij bij hun.

Onze club moest zich voor geen ander achteruit zetten, want de Mathijse met hunne Frans Bliek, De Kinder en Nolleke hadden hun handen vol tegen onze Mang Cadron, Lucien Disery, Gustje Mestag, Nuuke De Geest, Louis De Lentdecker, Cobbe, Rike Vercammen, Fonske Goossens

we konnen gemakkelijk alle zondagen 2 ploege in lijn stellen. Waar we altijd mochten optellen, was den drol, onze kaatsensteeker (…).

Hier volgen de namen der spelers die alle Zondagen de lutten bijwoonde: Benuú De Geest, Julien Van Ranst, Gustje Mestag, Gustje Van Driessche, Charles Van Driessche, Emiel Van Ranst, Pol Gijssels, Gabriel Van Wesemael, Louis De Lentdecker, Armand Cadron, Eug. Vertongen, Marcel Kelbaert, Georges De Leije, Lucien Disery, Pierre Dieltjens, Cobbe, Leon Mestag, Arthuur De Saert, Leon Steppé, Désiré Ringoot, Jhon Bal, Henri Vercammen, Fonske Goossens Eereleden: Frans Clercq, Clement Kelbaert, Désiré De Wolf, Willem Loret, Lucien Van Buggenhout, Leon D’Hollander en Den Drol, kaatselegger.

Hier ziet Ge dus dat ik altijd het kaatsen lief heb gehad en voeg er bij dat ik 60 jaar telde, toen ik nog ben opgetreden als remplaçant in Lebbeke aan de kerk, pompiers Dendermonde tegen deze van Lebbeke,

GUSTJE EN DE RONDE VAN FRANKRIJK

Hier ga ik voort met eenige streken uit te halen, maar t’ was in t’ buitenland gedurende de ronde van Frankrijk, toen Sylvaire Maes de ronde had gewonnen.

Ik vertrok met Louike Roels om 4 uur s’ morgens vroeg, na de vrâ beloofd te hebben s’ avonds tussen 5 à 6 uur terug te zijn, maar we vergaten den dag te bepalen, we hadden er spoed bij gezet, t’ was juiste uur maar Dinsdags nadien.

We hadden veel last aan de franse grens, cognac hadden we al geproefd bij de Belgen, maar chez nous en France c’ etait du pernoud blanc et jaune en om voort te rijden waren we verplicht een flesch champagne te drinken

ze verwachten ons maar in Montruil pour le diner à 12 heures.

Dus hadden we al den tijd om in St Quantin het beiaard concert bij te wonen, onder ons gezegd t’ was nen andere klank en beter uitgevoerd dan hier bij ons, en dit door een fijn geglaceerd pernoudje te lusten.

De volgende stad waar onzen auto niet voorbij kon t’ was juist een schoon groot hotel, confort pic fijn, pernoud blanc et jaune extra, instalation café moderne, mais W.C. over de stok à la mode Française, pas appétisante.

De volgende arrêt was juist de oude Mert van Brussel, mor in ne vuilleren toestand, genaamd marché des puces, daar hadden we geen goesting om onzen anker binnen te laten vallen, t’ was nogtans dicht bij Parijs.

Om 12 uur stipt vielen we binnen, want t’ eten stond klaar, alsook den drank, we moesten rap alles binne wringen, snel weg rijden, t’ was den arrivé tour de France.

Daar zal ik niet veel over klappen, dit moet men bijgewoond hebben, t’ was het jaar dat Sylvair Maes de ronde had gewonnen, een raad wil ik geven, indien u de koers wil zien, vraag uw kaarten op voorhand en vertrekt den dag op voorhand of ge geraakt zelf niet tot in of aan de velodrom, autos zijn er niet meer te vinden in gans Parijs.

De koers gedaan kunt u den uitslag weten, want ge hoort er niets anders dan: edition special de la course, champion Sylvair Maes, en in de cafés spreekt men niets anders dan van de course, maar wij niet, we vlogen naar huis om op ons gemak goed te soepeeren en nadien eens uit te vliegen.

In Parijs gaan die uren sneller voorbij dan hier bij ons, dat hebben we in Montruil ondervonden waar we op den Bunt nen hogen berg gingen uitrusten, om vandaar de schoonheid der stad te gaan bewonderen.

Aangezien Parijs onder ons lag en schoon verlicht was, probeerden we de lichtjes te tellen, maar we zagen ze wel in t dubbel, we kwamen niet overeen met het getal en we gingen om raad vragen in een klein cavitje beneden den berg, t’ was juist tussen drie à vier uren van de morgend en ik stak maar de deur open of ik hoorde al: wel Gustje Mestag, wa kom de gei hier doen,

da was na een boerke van Grembergen, nog al wel dat er geen Francayzeke bij ons was of we waren verraden.

Ik zeg: Louis t’ is tijd om naar huis te gaan en wat te gaan rusten, van slapen was geen spraak, de perno verzette er zich tegen en de warmte De vensters wijd open en dekens hadden we niet noodig, mijnen bijslaper lag met zijn gros caisse bloot gereed om op te kloppen, hetgeen ik ook deedt al zingend: onze club door iedereen bekent enz., ons Dendermonds strijdlied, t’ ros beiaerd maakt zijn ronde, dus al vlaamse liedjes en zulks in de gebuurte van Parijs.

Ge moet niet denken dat men in een klein stad alleen maar curieus is, al wat voorbij ging, bleef staan en de kop naar omhoog

CAFEVOETBAL

Het viel al eens vóór dat er na de repetitie een voetbalmatch in de café gespeeld wierd, met krijt was rap een plein geteekend, maar nu nog nen bal

 t’ is niets, zei Dook, en gaf zijn hoed,

het wilde nu juist lukke, Staaf deé en dribbeling en t’ was gool, niettegenstaande een majesteuze duikeling van keeper Dook

 en den uitslag was de rand aan de voet, en den bal in de gool,

 maar wat nu gedaan zonder hoed en thuis nu.

De godelijke voorzienigheid had raad gegeve: den hoed met de wind in den dender gevlogen.

Ik weet niet hoe het uit is gekomen, maar t is toch lang na dien dat moeder de vráa geweten heeft dat broer Staaf de centervoor was in dien memoriabele voetbalmatch.

GUSTJE EN DE KOSTER

we zijn den 1 Augustus 55, dus 50 jaar gelejen, t jaar toen ik den eerste maal in t huwelijk trad en de koster kwam voor de betaling,

ik zeg: J…, dat doe ik niet, van jongs af zing ik op de hoogzaal in de groote kerk, ik was er als zanger soprano, Tenor basse onder t’ bestuur en orgelist van Louis De Bruijne, zelf de orgel in gang gezet door het in gang zetten met het trappen van den blaasbalk, concerts gegeven met de koninglijke Harmonie, bij St. Cecilia feeste tot wanneer er verbod was gekomen van de Paus, ik zeg: neen J., dat betaal ik niet en hij was verplicht drie dagen nadien te komen, dus na mijn trouwdag.

T’ volgende was bij een begrafenis, die kan ik toch niet optellen hoeveel ik er heb bijgewoond, maar wat ik ben tege gekomen, vergeet men moeielijk, t’ was bij het rond gaan met de schaal

een dame die nevens mij zat, vroeg me: Gust, hebt U geen klein geld, ik heb niets dan groot en nog nen dubbele frank en dit is nu toch te veel,

ze gaf dien dubbele frank en vroeg aan de koster dien te wisselen,

hadt hij die dame niet verstaan of niet gehoord, weet ik niet, in t uitgaan van de kerk zegt die dame: Gust, als ge die 2 franks kunt terug krijge, geeft 50 centiemen en t overige is voor u.

Het duurde niet lang of ik had de koster te pakken, ik wist waar hij zijn pâle âleke kwam drinke, maar van terug betale was geen spraak.

Ik heb van morgend nog die Dame gezien en dien toer van den dubbele frank verteld en ze herinnerte heur nog zoo goed of het ware maar van gister gebeurd.

GUSTJE WORDT 75

Hier iets over de schuttersmaatschappij De Verbroedering, bij mijn 75^ste verjaardag als Deken zoowel als tot op heden.

Van s’ morgens af kreeg ik een geschenk van wegens de soepdrinkers employés van t’ stadhuis, een kistje fijn cigaren, alsook een kaartje met gelukwensen.

T’ was maandag, dus wekelijkse schieting, niemand wist hoe oud ik was, maar het moest toch verklapt geweest zijn van ne stadhuis man, want binds de repos wierd er nen brief afgelezen, vermeldend een groot deel van mijn deugenieterijen, alsook een gerbe (ruiker, jp)

in mijn tijd heb ik er veel gekregen, maar zoo een schoone heb ik nooit gezien. Brussel, Gent of Antwerpen konnen er een punt aan zuige, model zoo als een harp, gegarnierd met de schoonste poreien, hoeveel er op stonden, weet ik niet.

ze waren er op genageld, op elk stuk was een bloemtje, stadskleuren wit en rood, even veel selder, eenige wortels en ajuinen, de schoonste vruchte van t’ land van den akker, het geraamte in hout, de garniseur kwam van het huis Takkaert, pijlraper der club.

T’ laatste van den brief sprak dat het u goed moge smaken, hier nen bon, nen halve kilo rundvleesch, nen halve kilo verkevleesch, een portie goie bunen, genoeg voor ne ferme hutsepot, te halen bij Frans De Smet.

Ik was verplicht een dankwoordje te sturen, deedt het in zulk aandoende woorden dat menig traantje van de wangen rolde bij zoo ver dat met het drinke van een potje alles weer op zijn effe kwam.

Gustje, kampioen in het bijwonen van begrafenissen

hier begin ik met Dendermonde waar ik op eenen dag 4 begrafenissen heb mee gemaakt: eerste in t gasthuis, een in de Groote kerk, eene in Grembergen en de vierde was Papa Frans Roman, mijn geweze patroon en eigenaar van het huis waar ik jaren woonachtig was geweest.

Drie heb ik verscheidene malen mee gemaakt, maar ééne is me altijd bij gebleven, t was de laatste in St. Gilles binnen.

T’ was den hoogsten dienst: daar was de familie in grooten tenu en de Heeren allen per chapeau buse, groot verschil met de eerste in t’ gasthuis, den 2^de in de groote kerk om 9 uur, daar waren we tegenwoordig met de volgende vrienden, ze moesten ook naar de begrafenis van den bestuurder la banque d’ Alost, Brusselsche straat: çuuke De Mickser, Jules De Pauw, De Kinne Dieltjens, Jan uit de barak, Willem Loret en natuurlijk ik.

Na den offer langs de Markt zegt Jules De Pauw: w’ hebben nog tijd, we gaan eerst eene pakke bij de Gust.

Jan uit de barak weigerde, die was gewoon een druppel te drinken, de Kinne pakte t’ woord: wie zegt da, de Gust heeft er wel en nog al ne goeie cognac en de man van Mie Pijp kwam mée en ik was al weg en verwittigde Tante Irma, die woonde in de casernestraat,  rap een druppelglas, een weinig azijncafé in met veel water,

de mannen stonden aan den toog en ik riep; Jan, kom aan de kelder trap, drink rap uit, want er zouden accisiens kunnen komen, ik houdt daar niet aan, want ze kunnen langs twee kanten komen en roef, de cognac - ik wil zeggen de gedupte cofie - was binnen

Die éen entrasie was maar voorbij of we stonden al voor de deur van patissier Oosterlinck, eerst en vooral al wie we zagen, stuurde we naar Mie Pijp achter de prijs van dien speciale cofie, kinders stuurden we in de naam van moeder.

Ja, de vra wist niet wat er gaande was en maakte heur lastig en hing er soms al eens ééne g… aan en t was maar na de begrafenis dat ze geweten heeft waaraan het paard gebonden was, toen die artiste bij Jan ne café cognac vroegen.

Hier kwam t’ schoonste aan, de familie kwam toe, t’ waren bijna alle van Wieze, de laatste kwam per hoogen hoed met een ferme cigaar in de bek en al rookende, t’ was maar eerst, toen hij t’ lijk ging groete dat hij zijn hoed afnam en de brandende cigaar op de straat kwam roeien.

Het eerste, wat de Kinne zegde: t’ is te pardonneere, ze zijn van Wies, maar durf hij met zijnen hoed in de kerk gaan, is hij verwisseld,

hij hadt de gelegenheid niet, want hij is bloothoofds binnen gegaan en eerst hoed in zijn auto gelegd.

Daar het lijk naar Wies wierd vervoert, zijn we gegaan tot aan de statie, een gelegenheid om onzen anker eens te laten vallen bij çuuke De Mickser en t’ spel was weer aan gang: ne café cognac, er zaten nog eenige boeren binnen, die het lijk gingen volgen tot in hun dorp, en çuuke blies in de Kinne zijn ooren: mijn vra is ook van Wies en zegt eens wat we tegen zijn gekomen.

De boeren stonde recht om te vertrekke en Leon met zijn onnoozel gezicht vroeg: is da waar als er iemand in Wies sterf, men overal chapeau buse gaan leenen,

was het nu het gevolg van het zegge van de Kinne weet ik niet, in ieder geval allen zijn buiten gegaan met den hoed in d’ hand.

OPTREDEN VOOR ANTWERPSE VLUCHTELINGEN

hier begin ik over de vliegende bommen in Antwerpen, vluchtelingen uit die groote stad kwamen naar Dendermonde en Wetteren

Deze die in Wetteren waren gevlucht, richte een comiteit in en besloten een bonten avond in met inrichte van nen tombola die rijkelijk bedeeld waren met gifte, geschonken door de gemeente.

Den organisateur was Marin Van Damme,  die vroeger nog in Dendermonde had gewoond en lid geweest was van de Rosiers

t was mijn intieme vriend en sprak me aan: Gust, ge moet me helpen, ik moet mannen zoo als gij en de kleine trip hebben, we zijn vluchtelinge uit Antwerpen en moeten zien wat geld te verzamelen en zoo min mogelijk kosten maken.

Marin die me jaren lang kon, was al zeker van mijn en deze van de kleine’s toestemmingen

 de reklaam begon. Den zooveelste datum rappeleer ik me niet meer, groote bonten avond, matiné en soiré, treden op de 2 beroemste humoristen uit Dendermonde, namelijk Gustos en Robertos, onze photos verschenen in de zaal en buiten, t was in de groote cinemazaal bij de statie Wetteren.

Met de reklaam die er gemaakt was, waren we al zeker van den bijval. Zaterdagavond herhaling voor de nummers die moesten uitgevoerd worden, wij waren natuurlijk de laatste, we mochte maar een nummertje doen en t was al: stop, we gaan die heeren naar hun logement doen, en gans het comiteit kwam mée zonder de vrouwen, maar wel met den organisateur Marin. (…) Waar we zeker van waren, was dat den diner gereed stond, konnen beginnen, en naar de zaal gaan voor ons voor te bereiden voor de matinée, de zaal was propens vol.

Het publiek was zoo danig tevreden dat ze nog kaarte vroegen voor de avond vertooning, wat ons aangaat, wij hebben kunne ne sandwich in d’hand nemen en terug de scène op. (…) Waar we de grootsten bijval hebben mée gehad en waar we op de scène zijn mee gephotografeerd, was De Ridders van den Nacht en de Groote en de kleine.

T’ is spijtig dat we niet zijn gephotograffeerd na die gelukte feest en in ons logement, daar waren het de echte nachtridders, ditmaal was er t’ vrouwvolk bij, t was niet van naar huis gaan, maar wel en naar huis niet gaan, zoo lang er flessen op den toog zullen staan, en zoo was het ook.

t’ was al onder de morgend, toen gans de klik aan al de kamers een serenade gingen geven er was maar een die niet kon mée lachen, t was de zoon die was klerk in t’ ministerie en die moest er vroeg uit.

Voor Gustos en Robertos gaf het niks, we moeste den eersten trein op

 t Was Maandag Marktdag, we ware tevreden de zure gezichte niet te moeten zien van de gebure die ook niet zulle moeten slapen hebben.
We waren content weer eens een goed werk gedaan te hebben