Impressies van mijn hoogsensitief persoon op weg naar heling www.hspvlaanderen.be --
Oorverdovend ontmoeten
Er is een feestje
een samenkomst gepland.
Afgesproken datum
Afgesproken uur
Afgesproken plaats
Iedereen present.
Het begroeten begint
Een handdruk
Een schouderklopje
Een zoen op de wang.
Volwassenen
hier en daar een kind.
Een glaasje aangeboden
Sprankelend en bruisend.
Geroezemoes
steeds harder ruisend.
De tongen komen los
in het aangroeiend mensenbos.
Op de achtergrond
speelt een dj zijn platen.
Niemand hoort de muziek
er zijn gewoonweg géén stilte-gaten.
De kakafonie van ’t lawaai
galmt, echoot, weerkaatst
Almaar luider
Almaar harder
Oorverdovend kakelend gekraai.
Aan tafel valt het heel even stil
De stembanden houden op met trillen.
Eten en drinken
wijn, rood of wit
En dan weer praten
allen door elkaar.
Als vuurpijlen schieten de woorden
van mond tot mond.
Zinnen gaan verloren in de knal.
Luisteren is géén optie
Gesprekken raken kant noch wal.
Het dansen komt op gang.
De decibels van de muziek
worden opgedreven
En daar boven praten
vraagt om nog véél méér “leven”.
De keel wordt schor
De oren doen pijn
Oorverdovend ontmoeten.
Hoe “?? Leuk ??”
kan dat toch zijn?
Kathleen, juni 2019
10-06-2019 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :overprikkeling
23-02-2018
Liefste Sneeuwklokje
Broos en teer
trotseer je geduldig
het barre winterweer.
Nederig het breekbare kopje gebogen,
meewiegend met de koude oosterwind.
Je vlekkeloos helderwitte manteltje
zwierig over je lichtgroene rimpelrokje heen.
Boodschapper van de lente,
van ontluiken en verlangen
naar de aangename warmte
van de stralende zomerzon.
Klein tenger Nieuwjaarsbloempje,
overal kom ik je tegen:
in de grasberm
langs de kale akkers van de landelijke wegen
en in de voortuintjes
aan de stenen gevels
waarachter anonieme mensen leven.
Geluksbrenger, hoopgever,
jij doorbreekt de doodse stilte.
Ontroering en blijdschap.
Klein fijn winterbloempje,
dankbaar om wat je mij
in donkere ijskoude tijden
belangeloos en liefdevol komt geven.
Kathleen, februari 2018
23-02-2018 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :sneeuwklokje, natuurpracht, bewondering, winter
15-02-2018
Beste mevrouw en mijnheer
xx jaar lang, zij aan zij
niet ik jij wij.
Met een volmondig uitgesproken JA-woord
wandelden jullie samen door de LIEFDEspoort.
Samen door het leven
er viel zoveel te beleven:
genieten van de vreugde
en lijden onder het verdriet.
Geven en nemen,
samen delen.
Het leven is mooi.
Vier feest en geniet!
Kathleen, februari 2018
15-02-2018 om 10:02
geschreven door Kathleen
Tags :huwelijksverjaardag
31-07-2017
La taille du cheval
C’était au milieu de la nuit
que mon mari devenait malade.
Une consultation chez Jo, vétérinaire-patron
résultait en un médicament,
comme on dit en flammand:
“une taille du cheval”.
Il restait un jour dans son lit.
Tout le personnel se faisait des soucis.
Et c’est ainsi
que dans un seul jour
mon mari
était guéri!
Kathleen, 24-28 juli 2017
www.legrandhard.fr
31-07-2017 om 09:10
geschreven door Kathleen
Normandië
De zee schittert in al haar glorie.
Het strand verlaten,
schelpen en zand.
Hoge rotskliffen,
kraters en betonnen bunkers:
stille getuigen van Wereldoorlog Twee.
Ooit stierven hier duizenden en duizenden soldaten
in het ultieme gevecht voor peis en vree.
Bommen en granaten,
mijnen, mitrailletes en geweren
overal te land, te water en in de lucht.
Paniek, chaos, kogels,
kanonnen en vuur.
Veilig onder de grond? Op de vlucht?
Gewond, gesneuveld, radicaal dood.
Angst en terreur, de aarde kleurt rood.
Tanks, vliegtuigen, oorlogsmateriaal
netjes gerangschikt in de opgesmukte museumzaal.
Jonge mannen, amper twintig jaar
kruisgewijs begraven, sober en sereen,
broederlijk naast elkaar.
De oorlog is voorbij, voorgoed.
Normandië,
moerassige weiden,
bontgevlekte koeien
nieuwsgierig kijkend door hun bril.
Bomen en hagen langs de weg,
grasgroen wiegend in de wind.
Normandië,
oneindigheid van rust
daar waar de hemel hartstochtelijk
de aarde kust.
Vakantie!
Kathleen, 24-28 juli 2017
www.legrandhard.fr
31-07-2017 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :normandië, oorlog
28-05-2017
De winter is nu definitief voorbij.
Maartse buien, aprilse grillen.
Eindelijk tijd om te planten.
’t Is begin mei.
Zware tractoren rukken uit
en ploegen de vruchtbare aarde om.
De plantmachine wordt volgeladen
met bakjes geurende knolselderij.
Het plantseizoen breekt aan.
’t Is ’t begin van mei.
Met zijn tweeën achterop
glijden de plantjes behoedzaam door ons vingers
in de carrousel van het machien.
Langzaam maar zeker worden rijen geboren.
Het miezert wat regen
en dan weer brandt de zon.
De wind waait het zand in ons aangezicht.
De wolken schuiven,
dagen gaan voorbij.
De vogels fluiten
en wij lachen en praten en zingen
uitbundig en blij.
De akkers vullen zich op.
We leven intens
en helemaal buiten.
Picknick te midden de natuur.
Aarde, water, lucht en vuur.
Ik brand weer van verlangen.
We blijven planten
uur na uur.
De kikkers kwaken onheilspellend
het naderend onweer tegemoet.
Het dondert en het bliksemt.
Het water giet zich vol enthousiasme
gutsend uit.
Het werk is af.
Het is half mei.
De zon doet groeien.
En wij …
voldaan en blij.
Kathleen, mei 2017
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :knolselder, planten, landbouw, groenteteelt
30-11-2016
De barbiepop
Op het grijs grauwe speeltapijt op de ietwat akelige zolder lig ik poedelnaakt en beschaamd te staren naar het ruwhouten gewelf. Rondom mij een twintigtal gekloonde versies van mijn eigenste zelf.
Bloot, halfnaakt of slordig aangekleed, zoals het speelse kind ons achteloos achterliet. Eentje mankeert een arm, een ander is zonder been. Een derde heeft het aangezicht gedraaid, pal op de rug. Een vierde zelfs het hoofd en de romp bruusk uiteen. Het haar deskundig geknipt, bros, tot op het schedelbot of in duizelingwekkend lange dreadlocks, warrig wild en onverzorgd. En ergens gezellig tussenin ligt stoere sterke Ken genoegzaam te genieten van zijn grote huiselijke harem.
Het guitige kind komt vaak met ons spelen, samen met een hecht vriendinnetje, volgens vaste rituelen. We krijgen lekker eten, drinken geurige koffie, gaan uitgebreid in bad. Ons leuke poppenhuis, onze modern uitgeruste camper, onze vurige paarden: aangename afwisseling en amusante animatie zat. Heel even neemt het blozend blije kind ons mee naar buiten in de warme zalige zomerzon. Maar als moeder luidkeels roept voor etenstijd belanden we halsoverkop in de veel te krappe speelgoedton.
Maar kleine meisjes worden veel te snel gigantisch groot. Naar ons wordt slechts uiterst sporadisch nog eens vluchtig omgekeken. Meestal liggen we eenzaam en verlaten als voor dood. Tot moeder grondig opruimt en we gul en gratis worden weggegeven.
In de knusse kringloopwinkel glimlachen we verdrietig verlegen, deftig gekleed en de haren keurig in de plooi, ’t gezicht naar voor én compleet met armen en benen. Bovenop ’t doorzichtig plastieken zakske, onze nieuwe veilige cocon, de spreuk: “Uw oud gerief verdient ’n nieuw lief”. Straks komt de Sint weer bij vele verwachtingsvolle kleine kinderen en leest de heilige man met grote gespannen aandacht hun zorgvuldig opgemaakte wil- en wensbrief.
Kom ik totaal ongevraagd terecht in een nieuwe harem, bij een andere aimabele en aantrekkelijke Ken. En zorgt het kersverse kleine prinsesje, een echte barbiepoppenfan, dat ik terug tevreden en heilzaam gelukkig ben.
Kathleen, november 2016
30-11-2016 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :sint, barbie, pop, meisje
01-11-2016
Terug thuis bij mezelf
Het voelt goed… Méér nog: het voelt supergoed!
De woelige storm voorbij De harde strijd gestreden De weldoende stilte terug in mij Genoeg afgezien, genoeg geleden.
De zon priemt door het keukenraam De poes ronkt gelukzalig Geurig kopje koffie Rust en innerlijke vrede Eén met mezelf Terug Op moeder aarde.
Ik geniet.
De naweeën van de emotionele crash Nog duidelijk voelbaar in mijn lijf. Toch voelt het goed Hier, aan de keukentafel in de zon. Een vlieg zoemt krinkelend door de lucht. Ik moet niet meer op de vlucht, Blijf lekker lang in mijn nachtjapon.
Laat ze maar razen: druk, druk, druk. Gooi het van me af; dat lastige juk. Stap over van doen naar zijn Laat het voor wat het is: ’t verdriet en de pijn.
Ik kijk weer vooruit Zie de einder, de horizon. Geen obstakels meer, geen hinder. Volg speels en onbezorgd De weg van de dappere dartele vlinder. Van bloem tot bloem Van boom tot boom Van bos tot bos. Kleurrijk, Glanzend, Schitterend Richting Warmte Richting Zon.
Terug thuis Dicht bij mezelf.
Zalig!
Kathleen, november 2016
01-11-2016 om 00:00
geschreven door Kathleen
31-10-2016
Verwoorden
Hoe verwoord je
De warmte en het licht van de zon
Het geluk dat opborrelt vanuit je innerlijke bron
Het heimwee naar je speelse kindertijd
Toen alles nog eenvoudig was en zonder spijt?
Hoe verwoord je
Dat je eenzaam bent midden een warm gezin
Dat je twijfelt over de eerlijkheid van het begin
Dat het leven zo moeilijk voor je liep
En je ziek werd van emotie en viel … onnoemelijk diep?
Hoe verwoord je
Dat je het niet meer aankan ondanks perfecte omstandigheden
Dat je worstelt met je eigen innerlijk geweten
Dat je niet meer weet hoe het nu verder moet
Ondanks je diepgeworteld optimisme en je eindeloze moed?
Hoe verwoord je
Dat het je spijt dat je je geliefden pijn en verdriet aandoet
Dat je dit eigenlijk niet wilt en het toch maar doet
Dat je liefde in je hart verder reikt dan je gezin
Dat je mensen om je heen wilt en vreemden bemint?
Hoe verwoord je
Dat je aangetrokken bent tot een zielsverwant
Dat dit gevoel je diep verteert en innerlijk verbrandt
Dat je de passie in jezelf plots herkent
En je verlangens zo hevig en sterk worden dat je ze verwent?
Hoe verwoord je
De strijd tussen verstand en gevoel
De oorlog in je hoofd en het inwendig gewoel
De spanning in je lijf, de hormonen op hol
Dat je ’t niet meer aankan; dat hou je niet meer vol!
Hoe verwoord je
Dat je wilt leven vanuit jezelf, elk facet aan bod
Het complete plaatje: elk gevoel, elk verdriet en elk genot?
Hoe verwoord je
Onmacht
Teleurstelling
En verdriet?
Hoe verwoord je
Verwondering
Vreugde
En blijdschap?
Hoe verwoord je
Immens
Intens
En intiem?
Hoe verwoord je
Enthousiasme
Passie
En over je grenzen heen walsen?
Hoe verwoord je
Wie je werkelijk “echt” bent?
Zoek geen antwoorden op het waarom
Van mijn Doen en Laten.
Laat me gewoon mijn eigen zelve zijn … Accepteer me
En dan zal ik je niet hoeven te verlaten.
Dan zeg ik héél gemeend
Dat ik van je hou.
Jij, mijn man
Ik, je vrouw.
Kathleen, oktober 2016
31-10-2016 om 17:54
geschreven door Kathleen
30-09-2016
Ondersteboven
Zon en fonkelend licht
Op je stralend knapgelijnd gezicht.
Jij, kunstige sculptuur
Jong Krachtig Mannelijk Fysiek.
Levendige Speelse Mimiek
Helderblauw Glinsterend Azuur.
Je beroert me
Tot in ’t diepste van mijn ziel.
Je diepdonkere blik doorboort me.
Je ziet elke vezel, elk miniem detail.
Subliem en Subtiel
Verlies ik mezelf in jouw adem.
Waterval van Sensatie.
De lucht trilt,
Voel de vibratie.
Nevelslierten kolken witschuimend om me heen
Mengelmoes van emoties
Vonken en Vuur
Pure fascinatie.
Cupido stuurt een stortvloed aan pijlen
Recht naar mijn ontvankelijke hart.
Ik ben intens verliefd
Ik ben verschrikkelijk verward.
Helemaal ONDERSTEBOVEN
Van jou.
Jouw zachte warme handen
Frivool eerste lichamelijk contact.
ik bruis
ik barst
ik breek
ik zoek
ik zing
ik zweef
ik dans
ik lach
ik spring
ik voel
ik beleef
ik bemin
Plots wakker geworden vulkaan
Spuwt met moordende macht
Ongecontroleerd met ongeëvenaarde kracht
Aanhoudend wild onbestemd verlangen.
Laaiend vuurwerk
Brandend heet.
Het rommelt en stommelt
Tornado, Cycloon en Orkaan
Adrenaline raast door mijn lijf
Spanning stijgt ten top
ik vlieg
ik verlang
ik val
Hou het niet meer vol, ben op!
Van de kaart,
Weg
Is mijn rustig bestaan.
Ik hunker naar ontlading
Mond op mond
Jouw lippen op de mijne
Hartstochtelijke bliksemschicht
Aarden in de grond.
ONDERSTEBOVEN
Van jou
Word ik héél kwetsbaar en fragiel
Ben jij heer en meester van mijn getormenteerde ziel.
ONDERSTEBOVEN
Van jou
Ben ik
Immens verliefde vrouw.
Kathleen, september 2016
30-09-2016 om 00:00
geschreven door Kathleen
22-08-2015
Toen ik je voor de eerste keer ontmoette
Je onbevangen en uitnodigend begroette
En jij me vrijwillig toegang tot jouw leven bood…
Toen ik je beter leerde kennen als uniek persoon
Deelde in jouw verlangen, in jouw ultieme droom
En steeds dichter naar jouw kern toe bewoog…
Besefte ik meer en meer
Hoe jij, aarzelend zoekende mens
Vastliep in jouw wereld, in jezelf.
De confrontatie, rauw en schokkend
Transparantie, glashelder en uiterst pakkend.
Ik keek zo naar binnen
In je naakte getormenteerde ziel
Jouw emoties, jouw gevoel van eigenwaarde
Beangstigend breekbaar en fragiel.
Te dicht in jouw vaarwater
Verstrengeld in jouw bestaan
Dreigend onweer
Aan de steeds zwarter wordende lucht.
Je vecht,
Je bevriest,
Je vlucht.
Zelfbescherming, jouw eigenste ultieme recht
Je trok jezelf terug in jouw bekende veilige cocon, jouw warme nest.
Sloot de 360 graden draaideur genadeloos rond jouw eenzame “ik”
Onbereikbaar
Ontoegankelijk
Ongenaakbaar
De alles afsluitende deur bleef onherroepelijk potdicht.
Daar sta ik dan,
Vol goede bedoelingen
Bereidwillig en machteloos.
Ik begrijp je teleurstelling, je vertwijfeling
Jouw “kwetsbaar” en jouw “radeloos”.
Het breekt mijn hart je zo afstandelijk te ervaren.
Mijn reikende hand wacht geduldig op een teken.
Laten we samen
Behoedzaam steen na steen
Die harde muur rondom jou afbreken.
En het “verbonden-zijn” als een geschenk,
Als een gave aan elkaar bewaren.
Kathleen, augustus 2015
22-08-2015 om 16:10
geschreven door Kathleen
27-07-2015
Huilen
Ik zou wel kunnen huilen…
Ja, ik zou écht wel kunnen huilen
Om jouw angsten en jouw zorgen
Jouw diepe pijn en jouw immens verdriet.
Zilte tranen rollend
Over mijn warmrode wangen.
Ik zou wel kunnen huilen
Maar neen, …
Ik doe het liever niet.
Woelige gedachten,
Verwarrende emoties
Stapelen zich gaandeweg op.
Mijn zintuigen draaien op volle toeren:
Observeren, horen, voelen, smaken en ruiken.
Mijn hoofd absorbeert en interpreteert.
Mijn hart vangt de signalen op
En leeft gevoelig met je mee.
Mijn betrokkenheid vreet ongemerkt
Aan mijn stralende levenslust
Aan mijn optimistische oer-energie.
Tot op de dag
Dat ik plots en héél heftig voel
Dat ik langzaam maar zeker
Vastloop in de poel van dit innerlijk gewoel.
Ik word moe en voel me uitgeput.
Alarm: het is de hoogste tijd
Om heel lief voor mezelf te zorgen
En kordaat afstand te nemen
Van die innerlijke strijd
Van alles wat van jou is
En niet behoort bij mij.
Tijd om opnieuw te genieten
Van een zorgeloze zomermorgen
Van de zwoele wind in mijn haren
De verkwikkende rust
En de aangename stilte in het bos.
Tijd om heel dicht bij mezelf te gaan staan
Te herbronnen en te aarden naar mijn kern.
Tijd om jouw angsten, jouw zorgen en jouw pijn
Stilletjes aan mij voorbij te laten gaan.
Ik zou wel kunnen huilen
Ja, huilen van verdriet
Maar hoe hard ik jou ook aanvoel
Neen, ik doe het heel bewust liever niet.
Kathleen, juli 2015
27-07-2015 om 19:48
geschreven door Kathleen
10-04-2015
Flinterdun is ze
De grens tussen leven en dood
Vanaf de prille moederschoot
Tot in het diepe avondrood.
Jij, een man van weinig woorden
Daden des te meer:
Ploegen en zaaien, oogsten en maaien
Op ’t ritme van de seizoenen, jaar na jaar
Vruchtbare magie, keer op keer.
Je liefde voor de landbouw en de natuur
Jouw levenslust, jouw passie, jouw vuur
Ambiance, een lach, een grap
Tranen van vreugde!
Helaas, … ook deze van verdriet
Het verlies van babybroertje Rik…
Het ongeval van Marijke, onze dierbare zus…
Samen met je liefste “Jeannientje”, een knuffel, een kus
Stil en moedig toverde je opnieuw de zon
Door de zwarte wolken heen.
Op het einde werd je zwak en ziek
Hield je hoopvol vast aan de akkoorden van je lievelingsmuziek.
Jouw spoor is getrokken
Recht door zee, zoals je was.
De navelstreng is los van moeder aarde
Innige verbondenheid in onze harten
We koesteren ze, van onschatbare waarde.
Tot ziens pa, tot ziens opa, we zien je graag
En zorgen goed voor onze ma, onze oma.
Kathleen, 10 december 2014
10-04-2015 om 00:00
geschreven door Kathleen
11-04-2014
De trein van Roeselare naar Kortrijk
Aangekomen in ’t station,
Zonder aarzelen, direct richting perron.
Het is uitzonderlijk rustig en aangenaam kalm.
Geen schoolgaande jeugd… ’t Is paasvakantie! Geen gegalm!
De witgelakte bank, helemaal op het eind
Mijn trouwe bondgenoot, voor heel korte tijd.
De zon, oranjegeel, een vonkje vurig rood
De passie van ontluikend temperament
Boven de grillige donkere daken,
Afgetekend aan ’t mistig blauwe firmament.
Ik adem langzaam diep de frisse morgen in
Sluit behoedzaam mijn ogen, keer naar binnen en bezin…
Achter mijn rug slaan de zware klokken, traag en luid
Bim bam… Bim bam… Bim bam
Ergens in de onbestemde verte kirt een dolenthousiaste duif
Roe koe koe… Roe koe koe.
Flashback …
Flitsen uit mijn zorgeloze kindertijd.
Een fel stralende, witgele voorjaarszon,
Aan een helderblauwe open hemel
Een leeuwerik zingt zuiver zijn lied, hoog boven ons
Vader, moeder, mezelf en mijn drie zussen
Volgens hiërarchie, één lange rij
Aandachtig speurend naar de vruchtbare aarde, zij aan zij.
Zwijgend, elk in zijn eigen gedachten verzonken
Netjes achter elkaar : geduldig bieten zetten, rij na rij.
Bim bam … Bim bam… Bim bam
De klokken luiden uitnodigend in de verte, het is klokslag drie uur:
Tijd om een dorstige slok te drinken, heel eventjes vrij.
Tintelende vibraties in de lauwe lentelucht
Een zwerm gehaaste vogels molenwiekend op de vlucht.
Bim bam … Bim bam… Bim bam
Roe koe koe… Roe koe koe
Terug naar het hier
Terug naar het nu
Mijn ogen open
De trein, …
Ja, hij komt!
Kathleen, 11 april 2014
11-04-2014 om 19:04
geschreven door Kathleen
31-08-2013
Zittend op het bruine afgebladderde bankje
Onder de weldoende schaduwbomen
Aan de rand van de vijver
In het bos.
Laat ik behoedzaam en langzaam
Mijn diepste emoties los.
De zon priemt met haar glanzende stralen
Doorheen ’t dichte bladerdak.
Stilte omarmt me … zalig !
Rimpels kringelen op ’t gladde watervlak.
Een libelle zwermt onrustig
Over de spiegel heen.
De wind waait in crescendo
Zijn ritselend ruisende lied
Doorheen het wiegend waggelende oeverriet.
Wapperend en waaiend,
Strelend en aaiend,
Sensatie zoent op m’n ontvankelijke huid.
Witte wolken drijven onzichtbaar voorbij
Zonnegloed en warmte
Maken me binnenskamers intens blij.
Waterlelieblaadjes zonnen poedelnaakt, ongegeneerd
Een vogel kwettert in het struikgewas
Bijtje gonst rakelings langs me heen
Een kikker kwaakt me uit m’n dromen.
Ik sta op en ga terug
Vanwaar ik was gekomen.
Kathleen, augustus 2012
31-08-2013 om 00:00
geschreven door Kathleen
27-06-2013
Te uitbundig, te enthousiast
Te open en te spontaan
Te graag zien en te veel geven
Te nabij, te intens beleven.
Te eerlijk en te puur
Te rauw, te cru, te confronterend
Te direct, te recht door zee
Te veel vlam, te hevig brandend vuur.
Te bewogen, te ontroerd
Te bereidwillig, te veel empathie
Te overweldigend, te explosief
Te passioneel, te intuïtief
Te leergierig, te nieuwsgierig
Te veel fantasie.
Te veel focus op de wereld buiten mij.
Te veel onbegrip, te veel afwijzing
Te veel frustratie, te weinig gewaardeerd
Te vaak verkeerd geïnterpreteerd.
Te veel regels, te veel eisen
Te veel prikkels, te veel druk.
Ik word onzeker,
Ik word bang
Ik trek me terug
En richt me naar binnen.
Te veel tranen,
Te veel twijfel, te veel kritiek
Knagend innerlijk verdriet
Te hard om alleen te dragen.
Te veel Kathleen, te emotioneel
Te uniek, te authentiek, te extreem.
Ik kan niet aarden
Roller-coast, rat-race,
Alles opslorpend bestaan.
Mijn batterij loopt leeg
Weg stroomt alle energie
Suggestie van buitenaf :
Misschien één of andere therapie?
Kraak nu mijn laatste restantje
Zelfvertrouwen niet
Want ik ben ik
Te anders, misschien zelfs te hoog-sensitief.
Te moe en te uitgeblust
Snak ik naar stilte en naar rust
Naar innerlijke vrede,
Goddelijke harmonie.
Mag ik te vreden zijn met mezelf
Of vind jij – mens buiten mij –
Ook nu weer van niet?
Kathleen, juni 2013
27-06-2013 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :overprikkeling
05-03-2013
Maandenlang geduldig wachten
Uitzien naar jouw geboortedag
Jouw lichaampje verlossend naar buiten
Op mama’s blote buik
Geurig zoete warmte
Zachte broze huid
Een traan van ontroering, glinsterend
Met voldoening parelend
Ingetogen zalige glimlach.
Vertederend mooi en kerngezond
Jouw kleine vingertjes en teentjes
Je bleekroze gezichtje
Je guitige kijkertjes
Je nog platte neusje
Je zoekende mond.
Eerstgeboren zoon
Voor ’t eerst werd zij “mama”
Voortaan heet hij “papa”.
Kunnen niet meer zonder
Zielsveel houden van
Langs weerszijden van je wiegje
Gebogen hoofden
Glimlachend genieten
Hun kleine wonder.
Welkom, uniek mensenkind
Lang verwacht
Intens en innig bemind.
Kathleen, februari 2013
05-03-2013 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :geboorte, zwanger
Zielsverwant
