Juffrouw Bertha was een krasse dame van zestig en zij reed in een Volkswagen, een aftandse kever. Haar autootje had reeds vierhonderdduizend kilometer op de teller staan. Nee, geen tikfout, 400.000 km….

Zij zou zelfs een nieuwe krijgen van de garage in ruil voor haar oude knar. Zij wou niet, ze hield aan haar wagentje. Nooit reed ze harder dan zestig per uur, misschien kon ie wel niet sneller? Als ze dan voorbijgestoken werd, en dat gebeurde dikwijls, sakkerde zij dat er toch zoveel zotten op de baan reden….

Juffrouw Bertha ronselde klanten voor haar kookdemonstraties die zij organiseerde. De “juffraauw “zoals zij genoemd werd woonde in Bassevelde. Zij tufte gans West en Oost Vlaanderen af op zoek naar geschikte lokalen om kooklessen te geven en vooral ging zij op zoek naar klanten daarvoor

Mevrouw van “den doktoor” en die van de notaris, de meid van de pastoor, dat waren haar doelwitten…Die kregen dan tien procent vermindering op het lesgeld als ze een vriendin konden meebrengen.

In de lokale parochiezaal of achterzaaltje van café “Bij Jef en Maria” werden de lessen dan gegeven.

Enkele schragen, twee aftandse gasvuren en wat klein materieel! Voldoende stoelen om de dames te laten zitten en het spektakel kon beginnen!

Zo een serie lessen, want het ging om verscheide, lessen bestond uit 9 gewone lessen en als laatste afscheidsles een groots koud buffet waar ook de respectievelijke partners konden mee naartoe komen, mits betaling uiteraard! Die konden dan ook eens komen kijken wat hun echtgenoten of echtgenotes, vrienden of vriendinnen bestonden toen nog niet…al die tijd op dinsdag of woensdagavond uitgespookt hadden.

Jullie voelen mij op kousenvoeten aankomen….Wie gaf die lessen ???

Juist !

Ttz. Ik was er bij, want juffrouw Bertha’s business draaide goed. Soms waren er zelfs twee series lessen per week en daarvoor was er bekwaam en veel volk nodig. Allemaal samen vormden wij dus het “kookdemonstratieteam”. Op een zeker moment waren we zelfs met tien personen.

De “grote chef”, kwestie keuken was een restaurateur, annex traiteur uit Knokke, den Toone! Hij zorgde voor alle keukenaangelegenheden. Dan waren er nog diegenen die het goed konden uitleggen en ook waren er nog de “verkopers”….

Ik was één van die “uitleggers”. Soms kookte ik ook wel eens.

Dus, de dames kwamen de zaal in, de meeste hadden dan reeds een paar aperitiefjes binnen. Kwestie van goed te beginnen. De juffrouw, haalde de centen op, wij hadden alles reeds klaargezet voor de kookdemonstratie en dan: “dames, soms ook heren”, vandaag maken wij dat en dat en dat klaar…!”

De demonstratie begon dan. De chef kookte en ik legde uit wat hij aan het doen was en waarom hij dat zo deed. Als er iemand dorst had werden op tijd en stond de nodige dranken rondgedeeld tegen redelijk vergoeding. De baas had ook een wijnhandeltje, begrijp je ?

Achteraan in de zaal stond de verkoper, die keukenmessen en klein keukenmateriaal en drank aan de man of vrouw bracht…

Als het eerste gerecht klaar was mocht er uiteraard geproefd worden, ieder had zijn bord en bestek van thuis meegebracht, kwestie van geen afwas te hebben en dan werd er gegeten, met het bord op de schoot of ergens aan een cafétafeltje.

In normale omstandigheden verliep alles vrij vlot maar de omstandigheden waren bijna nooit normaal.

Om te beginnen vertrokken wij steeds veel te laat vanuit Knokke . Onderweg moest dan nog snel één en ander gekocht worden omdat “den Toone” weer eens geen tijd gemaakt had om de hoogstnodige boodschappen te doen.

De kwaliteit van de grondstoffen waren ook niet altijd van eerste keuze…

Zo herinner ik mij nog levendig dat er telkenmale een kreeftenbisque gemaakt werd. Tijdens de demonstratie gebruikte “den Toone” dan één echte kreeft maakte daar een klein potje soep van en kieperde die dan bij een grote pot die reeds klaar stond onder te tafel. Die grote pot bisque had hij zogezegd reeds voordien klaargemaakt omdat het anders te lang zou duren tijdens de demonstratie. Een serieus argument. De ware reden was dat er in die grote ketel gewoon kreeftensoep uit blik, van Unox, zat…met dat beetje echte bisque daarbij proeft dat toch niemand niet was den Tony zijn argument…Soms legde hij het lege pantser van een kreeft, die hij in zijn restaurant de dag voordien verkocht had er in, om te tonen dat er veel kreeft gebruikt was…

Ooit moesten wij absoluut gehakte peterselie hebben…Er was er geen ! Ook niet bij de buren , ook niet in de tuin en alle winkels gesloten, geen dus !

Ik heb toen hoogst persoonlijk wat gras gehakt, wel zonder dat de klanten het gezien hebben.. Zoiets van : en..hier hebben we wat gehakt gra..eh..gehakte peterselie en dat wordt dan gemengd met…enz… Niemand heeft er geklaagd en niemand is er overleden en de week nadien waren ze er allemaal terug !

Met de room werd er steevast geknoeid. Men neme een lege roomfles, giete daarin gecondenseerde melk uit blik of fles en voila…room. Voor soepen en dergelijk gaat dit nog wel maar in sommige sausen moet de room ingekookt worden en met gecondenseerde melk lukt dat niet erg goed. Chef “Romain” heeft zo eens een pot met “room” gehad die aanbrandde. Hij wist gewoon niet dat er melk in die fles zat ipv room en , stinken dat dat doet jongens en meisjes…

Ik was daar gelukkig niet bij. ’t Schijnt wel dat “den Toone” het met chef Romain geen tweede keer meer uitgehaald heeft…!

Als ik uitleg gaf over een bereiding stond ik meestal met mijn rug naar de kok, ik moest de zaal in kijken naar de dames.

Den Toone was rijst aan het klaar maken; pilaffrijst.

Dus eerst wat gesnipperde uien aanstoven in olie of boter, dan één maat rijst er bij doen , roeren, en als de rijst mooi blinkt, er twee keer zoveel kippenfond of blanke fond er bij…

Op hevig vuur aan de kook brengen en eens de rijst kookt, deksel er op en op en zeer zacht vuurtje laten gaar worden; zeventien minuten….Klaar !

Ik kijk even om en wat zie ik : Toone is bezig om zo, uit de zak, rijst te gieten in een pot met kokend water, blijft er maar in roeren en legt er geen deksel op want dat is hij vergeten mee te brengen….

Erg geloofwaardig komt dat niet over...

Kennen jullie, vleesglace ? Nee waarschijnlijk! Dit is een product dat in de antieke klassieke keuken veel gebruikt werd maar dat nu bijna verdwenen is. De bouillonblokjes hebben de taak overgenomen. Het is een zeer sterk ingekookte bruine fond ( wat is dat ?) die daardoor geleiachtig wordt. Dus om dat te bereiden is er veel tijd nodig en wordt daarom nooit in huishoudelijke keukens gemaakt.

Nu, wij gebruikten dat wel! Opzettelijk. In een roomsausje, en er dan maar bij vertellend dat die vleesglace onmisbaar is om tot een echt goed resultaat te komen…

De dames....Maar die vleesglace, waar verkoopt men dat dan ???

Ja, nergens, je moet dat zelf maken, …maar….eh, die is hier te koop, achteraan in de zaal, in kleine potjes, dat blijft weken goed in de koelkast…Wij hebben dat voorzien.

Het product had zelfs een naam : Philton…

Van de Philip en den Tony…zij waren op het commerciële idee gekomen.

Dus Piet Huysentruyt heeft niets nieuws uitgevonden, we waren hem reeds lang voor…

Bruine fond, plus veel E150, bruine kleurstof er bij en wat vleesextract van Knorr en gelatine…dat was het.

Toch hebben we vele huisvrouwen er gelukkig mee gemaakt.

Ook koksmessen hadden we te koop, niet goedkoop maar van een zeer degelijke kwaliteit mevrouw…!

Er werd wijn verkocht bij de vleet en desnoods konden we zelfs witte en rode wijn samen tot rosé omtoveren.

Ergens in de keuken van een café, in het Waasland kookte ik zelf. Ik zou steaks flamberen met cognac. Het gasfornuis stond onder een venster en aan dat venster hingen mooie witte gordijntjes…

Van welke stof die gordijntjes gemaakt waren weet ik niet maar ze brandden ongelooflijk goed en snel…

Nog ergens, weer in de Wase polders, zijn we er uit gevlogen. De baas daar was een Nederlander en die had onze streken door ! Toeval ???

Het was de man die in mijn herinnering blijft hangen als degene die “een overheerlijk sausje gecreëerd had” en er een blik aardappeltjes daarbij had opengemaakt….

Zijn klant had lekker gesmuld !

Nou zeg … Er uit, stelletje gangsters, riep ie ons nog na !

Ik kan dit nu rustig vertellen, zowel Tony als juffrouw Bertha, ik heb nooit haar echte naam gekend, zijn reeds lang overleden.

Indien er dames zijn die ons ooit meegemaakt hebben, u mag mij een berichtje sturen…

Hopelijk hebben ze er geen trauma aan overgehouden !

30-05-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

 
Niemand moet er zijn slaap voor laten maar toch wil ik het melden...Klinkt dit plechtig en ouderwets !

 
Belgacom doet cadeaus aan zijn klanten en geeft domeinnamen weg.

Dus heb ik er ook snel van geprofiteerd om een domeinnaam aan te vragen, gratis, dus.

 
Vanaf nu is mijn website ; keukentheorie te bereiken op volgend adres :

 
www.keukentheorie.net    Let dus wel op net...  geen be  ...

 
Daardoor behoor ik nu tot de club van de Wee, wee, weeërs...

Meer info over deze gratis domeinnaam is hier te vinden :

http://www.belgacom.be/home/gallery/content/dns/index_nl.html en is uiteraard alleen beschikbaar voor Belgacomklanten. Het is ook een hele rompslomp om door de procedure te sukkelen, maar het werkt...en pas na drie dagen krijg je de domeinnaam. Gratis. Vraag mij desgewenst om info.

25-05-2006 om 10:39 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Op het internet een amusant stukje gevonden over kip proeven.

Het is origineel een stukje uit een Nederlandse krant.

kop: Niet één kip smaakt verkeerd
de Volkskrant, Magazine, 2 maart 2002 (pagina 34)

Het artikel is nogal leuterig geschreven en redelijk lang.

Het komt ongeveer hier op neer dat er een blinde proeverij werd gehouden van kippenvlees.

Er zaten enkele gerenommeerde keukenchefs in het proefpanel , een kippenkweekster, enkele journalisten en zo nog wel wat “gastronomen”.

 
Op aanraden van Paul Bocuse  alstublieft, zelfs die was er bij gesleurd, hadden ze de kippen gekookt in water met 15 gram zout per liter. Geen verdere toevoegingen...

De kippen waren van allerlei slag, goedkope supermarktkippen, poularde de Bresse, kippen met een label, Deense kippen, dus variërend van rommel ( ? ) tot super de luxe dure kippen....

 
Tijdens de proeverij werd het duidelijk één grote verwarring: niemand lukte er in om, ook maar één enkele kip te herkennen aan de smaak. De goedkope supermarktkip bleek hetzelfde te smaken als de dure “poularde de Bresse...”

Eén persoon had er vier kunnen herkennen, maar die moet gewoon veel geluk gehad hebben.

De kippenkweekster herkende haar eigen kippen niet en Cas Spijkers vond dat één soort kip naar stopcontact smaakte. Wat dat ook moge betekenen?

Verder, niets....flop...

 
Ook meen ik mij te herinneren dat Test-Aankoop dergelijke proeven gehouden heeft. Wel even geleden. Het resultaat was hetzelfde ; de goedkope kip van de GB kwam er toen als beste uit...

 
Wat betekent dit nu ?

 
Ik weet het niet....Maar duidelijk is dat de mens ook sterk beïnvloed wordt door schone schijn, een goed gedacht en een kurken ziel, zegt mijn vrouw altijd, dan blijft ge drijven ....

 
Dit is merkbaar bij veel gerechten, als men weet “wat er in zit” wordt het gerecht dikwijls afgewezen....Als ze het niet weten is het lekker ....Rara...?

 
Lang geleden heb ik per toeval eens een testje gedaan met kinderen. Dus kindjes die nog geen bezoedelde geest hadden...onnozel en onschuldig.

Ik had zo een puddinkje gemaakt met een instant poeder van het merk “Saroma”. Gastronomie is dat uiteraard niet... Het was een pudding met bananensmaak. Het spul smaakte wat naar synthetische banaan , maar de smaak was herkenbaar.

Dan er enkele druppels rode kleurstof aan toe gevoegd en laten proeven aan de kindjes....

Dus een oranje roze pudding. Enne, kindjes wat zijn jullie nu aan het eten? Naar wat smaakt dat ?

 
Geen antwoord....niemand die wist naar wat het spul smaakte !!!

 
Een oude cafétest, die misschien nu nog wel eens gedaan wordt, is de volgende:

 
Er worden zeven glazen bier, allemaal getapt in hetzelfde model van glas voor een geblinddoekte “proever” , proefkonijn dus, gezet. De “specialist” !

Pintje nummer één zal hij herkennen, het tweede lukt ook nog wel, bij de derde gaat hij twijfelen en bij nummer vier is hij totaal de kluts kwijt...

Probeer maar, er is geld aan te verdienen...

 
Dit bewijst nogmaals dat we ook eten met onze ogen en met alle andere zintuigen.!

19-05-2006 om 23:30 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

 In 1971 heb ik ooit een boekje geschreven, ’t is meer een boekje gepleegd, over etymologie in de keuken.

Ik gaf toen les aan “ter Groene Poorte” maar kluste af en toe wel eens wat bij in een restaurant in de buurt. Het restaurant is reeds lang ter ziele gegaan alhoewel ik daar verder niets mee te maken heb gehad.

De baas had een enorme bibliotheek met duizenden boeken die allemaal over de keuken handelden. Zo ook een Engels boek over etymologie. Book of the table,  van ene mijnheer Kettner.

Ik kreeg het boek te leen en ik heb daar toen alle stukjes die over woordverklaring handelden uitgehaald en overgeschreven. Dat ging toen nog allemaal met de hand. ( Voor de jeugd van nu: met een pen, overschrijven op papier...dat werd toen soms gebruikt als straf voor stoute kindjes...)

Nadien ook nog links en rechts wat stukjes uit andere meestal Franse publicaties gehaald en dit alles dan moeizaam met twee vingertjes op een oude typmachine bij mekaar getikt.

Het werd een redelijk werkje, zo een ruime dertig bladzijden. Toen ik het wou laten inbinden stelde de drukker, die het boekje zou maken, mij voor om meerdere exemplaren te maken zo kon ik het werkje verspreiden aan geïnteresseerden.

Dus de tekst nog maar eens overgetypt- en gecorrigeerd- op een “stencil” en het met een stencilmachine een vijftigtal keer gekopieerd en er vijftig boekjes van gemaakt.

De boekjes vielen bij velen in de smaak ondanks de povere lay-out. Veel meer was toen ook niet mogelijk.

Via het blaadje van de oud leerlingenbond van de hotelschool van Koksijde ( Hospes) werd het werkje verspreid tegen de belachelijke som van 50 Belgische frankskes...Juist voldoende om de onkosten te dekken.

In het totaal moeten er zo een tachtigtal van verzonden geweest zijn.

 Jaren later, in de jaren negentig zocht ik terug aan mijn eerst gemaakte boekje maar zelf had ik geen enkel exemplaar meer. Een goede vriend heeft er mij dan eentje terug gegeven.

( Merci, Germain...)

Ondertussen waren de schrijfmachines al heel wat verbeterd en op een keer had ik een juffrouwtje in mijn klas dat “professioneel” kon typen, dwz met tien vingers, dat is acht meer dan ik...  Zij is er in gelukt om de 35 bladzijden in één dag over te tikken en de tekst op een diskette te zetten. Zo kon ik de tekst invoeren in  een PC .

De, nogmaals een beetje aangepaste tekst, staat nu te lezen op mijn website onder de noemer : Etymologie. Hier

 Enkele weken geleden krijg ik van één van de lezers van dit blog of van mijn website een berichtje dat hij ook nog wel één en ander over etymologie heeft en dat ik dat mag hebben.

 Goed, goed, met alle plezier natuurlijk !

Een week nadien krijg ik een pak van wel drie centimeter dik aan gekopieerde teksten in de brievenbus met als titel :  Etymologie in de gastronomie.

Afzender : Grootkeukenkoks Oost-Vlaanderen.

 Ik begin te bladeren, bladzijde één : inleiding...

De tekst kwam mij reeds bij de eerste blik zeer bekend voor , ’t was gewoon de eerste pagina van mijn boekje van destijds !!!  Zeer lichtjes gewijzigd ...

Verder in dat document vele stukjes die ik ooit geschreven had maar er is ook veel nieuwe materie aan toegevoegd.

Ik heb de milde schenker van het document opgebeld, ttz hij mij, en wat bleek: mijn eerste oude boekje is bij een leraar van de hotelschool van Wemmel terecht gekomen en die heeft de tekst dan weer naar zijn hand gezet...Het zal waarschijnlijk een leerling van “ter Groene Poorte” geweest zijn ???

Mijnheer Freddy Van Pottelbergh, maak u bekend, dan kunnen we een pint gaan drinken !

 De wereld draait gewoon verder....

Vijfendertig jaar na datum komt mijn eerste schrijfsel terug boven water....

13-05-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

 Enkele “postings” geleden heb ik geschreven over het leven bij een Amerikaanse familie . Hoe wij daar terecht gekomen zijn, over het leven van de “rich and famous” en zo nog een en ander. Zie hier.

 Nu heeft een van mijn kennissen, ’t is meer een cafékennis, even “gegoogled” op de naam “Hrudka”, de familienaam van de Amerikaanse werkgever.

Wat is die mijnheer Google toch ongelooflijk, hij vindt alles, er bestaan zelfs geen geheimen meer....

Het ganse reilen en zeilen van de Hrudka’s is terug te vinden op het internet, het volledige verhaal is zelfs verschenen in de krant, bij hun echtscheiding en ook dit is te lezen op het internet. Een typisch Amerikaanse soap.

 Ik wist dat ze rijk waren, maar dat ze zo rijk waren daar had ik eigenlijk geen idee van.

Hij stond 53^e op de lijst van Forbes Magazine...

Dat ze gescheiden waren wist ik ook maar dat er zo veel herrie rond gemaakt werd wist ik dan weer niet...

 Dus voor degenen die wat leesvoer willen, hier is de link naar de tekst in de krant :

 http://www.phoenixnewtimes.com/issues/1995-11-02/news/feature2.html

 Het artikel bestaat uit tien bladzijden en uitgeprint op A4 formaat, beslaat het 16 bladzijden.

 Het ganse relaas van hun huwelijk, de mislukking en de rijkdom word er van naaldje tot draadje in beschreven. Hoe Denise Hrudka, de vrouw en dus mijn ex-bazin, een diamanten ring van 13 karaat kreeg van Joe. Dat ze de goede medewerkers ontsloeg en de foute liet blijven. Dat kan ik dus beamen...Ze heeft mij niet ontslagen, ik ben er zelf weggaan voor de herrie kon beginnen.

Wat er niet in het krantenartikel staat ; ze had ook nog een platina halssnoer met zeven zeer grote smaragden omzet met diamanten.  Ik heb dat halssnoer dikwijls gaan halen naar de bank en het ’s anderendaags terug gebracht. Zover was ik dus wel te vertrouwen. Wat het snoer waard was, geen flauw idee maar ze was er zeer trots op. Uiteraard gekregen van Joe.

 Rijke mensen kunnen raar doen word wel eens gezegd.

Ooit moest ik eens met de auto, één van de honderd dus, in de krant staat dat hij er honderddertien had, naar de garage gaan om een klein onderhoud te laten doen. Joe kende geen service punt maar ik had hem gezegd dat ik er wel een kende. Dit op aanraden van mijn Belgisch vriend in Phoenix.

De rekening bedroeg 85 $. Heb ik daar een uitbrander gekregen, zo duur om wat olie te vervangen en wielen te wisselen enz...! ’t Was alsof het spook van het faillissement reeds opdoemde!

Als ik de kinderen naar de cinema moest voeren hoorde ik moeder, Denise, de oudste dochter op het hart drukken om te zeggen dat ze nog geen zes jaar was, anders was het drie dollar voor een ticket, voor de kleintjes maar één.

 Toch nog even verder “Gegoogled” en nu “Denise Hrudka” opgegeven aan de zoekrobot en wat komt er nu uit : Denise runt nu een immobiliënbedrijf samen met haar dochter Natalie.

Er staat een prachtige foto bij van zowel Denise als Natalie. Natalie moet nu ongeveer 24 of 25 jaar zijn en ze ziet er stralend uit. Alle Hrudka kindjes waren trouwens zeer mooie kindjes...

Natalie was blond toen ze 4 was, nu zwart, maar dat bewijst niets... Op de foto: links Denise, rechts Natalie. (uitgesproken ans Netlie...)

Zie de foto boven aan. Hier zijn er nog meer te vinden, maar dan onderaan de pagina klikken op de namen....

 Ook Michelle de jongste dochter heeft een “homepage”. Zij moet nu ongeveer 21 jaar zijn en is kapster. Hier te lezen.

 Op de foto hier : staan ze, nu 20 jaar geleden, van links naar rechts :

 Denise junior, Jacqueline, Michelle en Natalie

 Over Joe Hrudka heb ik niets gevonden. Alleen wordt zijn naam dikwijls genoemd in verband met drag races. Hij sponsorde die. Wij zijn trouwens enkele keren gaan kijken naar zulke races....een typisch Amerikaans spektakel.

Een auto moet vanuit stilstand zo snel mogelijk een kwart mijl afleggen...( Ong 400 m)

Er worden daar wonderlijke vehikels voor gebruikt, en lawaai en stank van benzine...jongens toch !!!

Bij het krantenartikel staat als titel: de “Gasket Case”, dit omdat hij een firma had in auto-onderdelen. De firma heette Mr Gasket. Een gasket is hetgeen wij in het Vlaams “joint de culasse” noemen. Daarom sponsorde hij ook de dragraces, want daar was hij in begonnen en zo stilaan steenrijk geworden. Hij was een “highschool drop-out” en daar was hij fier op...

Toen was hij beginnen prutsen met auto’s waar drag-races mee gereden werden. Een probleem scheen te zijn dat de dichting tussen het kleppendeksel en het motorblok, de gasket dus, dikwijls doorbrandde tijdens zo een race. Hij kwam op het idee om die dichting te maken in asbest, dat verbrandde niet en zo kon hij dikwijls winnen... Vandaar ook de naam : Mister Gasket.

Iedereen die de eerste keer bij hem kwam werd verplicht om eerst te kijken naar een video over zijn leven, hoe hij van niets, iets geworden was...en wat voor iets...

 Zeer merkwaardig man !

 En daar heb ik voor gekookt !

06-05-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Enkele jaren geleden heb ik mij op een Franse markt eens een stuk magische wortel laten aansmeren door een charlatan.

Ik was er mij wel van bewust dat het product dat hij verkocht tot het fabeltjesland mocht verwezen worden maar alles wat niet ken, als het eetbaar is of in die buurt komt, intrigeert mij wel.

Het was mooi weer, zonnig en warm, ik had wat tijd en zo een “standwerker” dat is steeds een attractie die even het consulteren waard is....

 De charlatan verkocht een veelbelovend magisch product, goed tegen alle kwalen waar spierpijn, reuma en zere gewrichten aan te pas kwamen.....

Hij haalde een stuk donkerbruine “wortel” uit een mand, schraapte daar wat pulp af en smeerde dat op een vrijwillig slachtoffer haar/zijn  zere elleboog of schouder of enkel.

De pijn bij de proefkonijnen verdween op staan de voet !

 Nou jongens! Zo iets krachtigs....bij nazoeken heet de plant in het Nederlands, spekwortel!

 Tamus, tamus communis, dat is ‘em.

Moeilijk te vinden. Hij, de verkoper, moest daarvoor kilometers klimmen in de bergen, daar uren spitten om de wortel uit te graven en daardoor konden wij toeschouwers, wel begrijpen dat zoiets niet goedkoop is, niewaar, capito !

Maar; ’t is mooi weer, en warm, sympathieke markt met veel volk, ’t is vandaag al goed gegaan en hij wou wel eens een geste doen: twee stukken wortel voor de prijs van één !

Wat vind je daar van ?

Nog meer , hij zou zelfs de totale prijs halveren. Hij toonde de “officiële” prijslijst. Een beduimeld document dat al enkele jaren meeging.

Aan de cijfers te zien leek het alsof hij goud of diamanten verkocht....

Maar nee, vandaag, twee stukken, plus nog een stukje, voor de prijs van één, geen 50 euro, geen 40 maar slechts 20 Euro.....!

De pillen bij de apotheker zijn veel duurder en wat daar in zit, wie weet dat joh....?

Dit hier was een natuurproduct, bij klachten mocht je altijd terug komen bij hem, alle onkosten werden zo op staande voet terug vergoed....en pattati en pattata...

Massa’s lovende brieven toonde hij van mensen die geholpen waren door zijn wonderwortel.

( Nadien heb ik de man nooit meer gezien....)

 Mijn onnozele nieuwsgierigheid was weer maar eens gewekt!

 De wortel kan bewaard worden in de groentelade van de koelkast, in aluminiumfolie, er een beetje afschrapen bij pijn, op de zere plek smeren en de rest van de wortel dan terug de koelkast in. Zo beweerde de verkoper nog.

En ik heb nergens pijn maar ’t kan nog komen.

 Ach, 20 Euro voor een worteltje is ook weer niet zo een kapitaal....( In Soedan is dat wat anders ...)

 Hij heeft mij er ingeluisd.

Twintig euro armer en met drie stukken wortel naar huis....

Nadien heb ik nog geprobeerd om een stuk wortel te verkopen aan een huisarts, voor 20 €, maar die wou het niet kopen van mij, hij geloofde mijn uitleg niet....( Serge, jongen toch, je weet niet wat je hier gemist hebt....)

 Kortom, één stuk wortel is uitgedroogd. Het ander stuk is door verschillende demonstraties opgeraspt geworden en het laatste stuk is in de koelkast blijven liggen tot vorig jaar.

De knol werkte toen zo op mijn zenuwen dat ik hem in een bloempot geduwd heb in de hoop om er een plant van te kunnen kweken....

 Het is dus toch een magische plant! De wortelstok heeft scheuten ontwikkeld!

Drie stuks om juist te zijn, ze slingeren zich nu rond een borstelsteel in de richting van de wijzers van de klok....

Volgens de plantenencyclopedie moet dat zo.

Volgens sommige bronnen zijn de jonge scheuten eetbaar zoals asperges...

Maar een meer betrouwbare informatie geeft aan dat het plantje redelijk gevaarlijk is. Irritant sap dat de huid beschadigt, giftige bessen in het najaar, en zo nog wel wat...

Daarbij, mijn plantje heeft maar drie scheutjes. Die nu opeten, juist tijdens het aspergeseizoen  ????    (Eén scheutje aan 6,66666666 € per stuk ?????)

 Mocht iemand hem ( de plant dus) willen, krijgen zelfs, als experiment, geef maar een seintje.

Het gaat dus over de Tamus Communis, spekwortel in het Nederlands en het plantje schijnt bij ons redelijk zeldzaam te zijn.

29-04-2006 om 01:15 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Enkele mensen hebben zich reeds afgevraagd welke bloemetjes er bovenaan deze blog staan te pronken.

 
Wel, het zijn de bloemen van de judasboom.

Een boom die bij ons niet veel, of zelfs niet voorkomt, tenzij,... in Hasselt zou er één groeien, als hij nog leeft tenminste ???  Rosetta, leeft ie nog ???

 Judas zou zich aan dergelijke boom verhangen hebben. ( Legende)

 De Fransen noemen hem “l’Arbre de Judée” wat al heel wat vriendelijker klinkt.

De boom groeit spontaan in Zuid Europa en werd op vele plaatsen aangeplant om zijn mooie bloemenpracht.

Deze bloemen zijn gefotografeerd in Douchapt, Dordogne...Frankrijk, enkele jaren geleden.

 De boom kan maar één keer geplant worden, hij verdraagt geen overplanting.

Een stek nemen en aan de groei brengen is ook al niet gemakkelijk maar eens de plant groeit is het een festijn voor het oog.

De bloemen verschijnen in het voorjaar, voor de boom bladeren ontwikkelt, nu ongeveer rond Pasen. Dit hangt wat af van de buitentemperatuur.

Ook de bladeren zijn niet van het gewone soort maar het zijn mooie lichtgroene ronde bladeren.

 Wat doet die boom nu in een culinair blog ????

Wel de bloemknoppen zouden, als ze ingelegd worden in azijn bruikbaar zijn als een surrogaat voor kappertjes. Ik moet dit absoluut eens proberen maar ik kom steeds te laat, ofwel heeft de boom reeds bloemen, ofwel reeds vruchten die op boontjes gelijken ( hij komt uit de familie van de leguminosa) , maar om de bloemknoppen te vinden moet ik wat vroeger gaan kijken en dat lukt nooit....

 
Zie Wikipedia :  hier

28-04-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Op zekere dag, zo beginnen alle sprookjes, reden we doorheen een koffieplantage.

Vietnam produceert redelijk wat koffie en voert die voornamelijk uit.

Hun koffie is vooral van het type robusta en hij heeft een duidelijke chocoladesmaak.

Iemand in de bus, het was een groepsreis en wij verplaatsten ons meestal per bus, vertelde dat Vietnam ook een koffie zou produceren die gemaakt word van erg speciale koffiebonen. De bonen zouden namelijk opgegeten worden door een ratachtig dier, dat wel het vruchtvlees van de koffiebes verteert maar niet de boon.

De boon gaat door het ganse verteringsstelsel van het beestje en komt nadien onbeschadigd op de natuurlijke weg weer naar buiten....( Moet er een tekeningetje bij ?) De koffie hiervan zou iets zeer speciaals zijn....

Koffie is eigenlijk een rode bes, de pit bevat de (2) koffiebonen. Deze bonen dus zitten in een stevig omhulsel.

 Het verhaaltje kende ik reeds, ik heb er trouwens reeds dikwijls aan gedacht om het hier neer te schrijven maar het is er tot hiertoe niet van gekomen. Dus dit is nu het juiste moment.

 Er bestaat zoiets als “kopi luwak”, het kan ook op andere manieren geschreven worden!

Kopi staat voor koffie, vele Aziaten kunnen geen F of V klank produceren en maken er een P van, dus kopi...

Luwak is een civetkat-achtig dier dat die koffiebonen gaat stelen en opeten en nadien terug uitscheidt ....Netjes gezegd , niet ???

 Maar de kopi luwak komt uit Indonesië voor zover ik het wist...

Dus er ontstond een discussie van  welles, nietes...We hebben niet gevochten hoor.

Dan bij de lokale Vietnamese gids nagevraagd. Inderdaad, Vietnam zou koffie van dat soort geproduceerd hebben maar nu niet meer. De koffiebonen werden in Vietnam opgegeten door een marterachtig dier.

De Vietnamezen, hebben nog geprobeerd om het verteringsproces op kunstmatige wijze na te bootsen maar dat gaf niet het verwachte resultaat.

De productie is dan maar stopgezet. Dit dixit de lokale gids, meer weet ik er ook niet van.

 Maar nu de kopi luwak. Dit zou de duurste koffie ter wereld zijn. Deze koffie is zelfs in België niet te koop! Voorlopig toch niet....

Wel in Nederland, die hebben nog steeds sterke banden met Indonesië...

 De Kopi Luwak kost 59 euro voor 50 gram bonen, oftewel 295 euro voor een half pond. ...

Aan vijf gram koffie per kopje en dat is zeer zuinigjes, komt één kopje dan op ongeveer 6 euro.

Niet dat ik het jullie niet gun hoor ! Mocht je er ooit een pakje van kopen, ik ben wel niet zo een koffieleut, maar meld het dan even, ik zal met plezier even komen mee degusteren...!

Er mag gerust een borreltje bij....liefst een ijsgekoelde “framboise”.....

 Nu thuis toch nog even het internet geraadpleegd en wat blijkt, er zijn verscheidene landen die dergelijke koffie produceren. Enkele Indonesische eilanden, de Filippijnen, Zuid India en ook vermeld Wikipedia, Vietnam er bij. Maar dit is nu tegengesproken!

 
Meer lezen over “Kopi Luwak” kan  hier en hier.

 
Onze gids, een zeer interessante vrouw, May was haar naam, kende nog een ander verhaaltje, niet over koffie maar over thee.

Vietnam heeft ook uitgebreide theeplantages!

In de 19^e eeuw heersten de Chinezen nog steeds over Vietnam. Nu kan ik fout zijn hoor, ik ben niet zo een krak in geschiedenis....in ieder geval voor de keizer van China werd er een speciale thee gemaakt.

Men had er een paard voor nodig !

Men neme dus een paard en laat dit paard vele manden mooie jonge frisse theeblaadjes opeten.

Dan mag het paardje nog enkele uurtjes ronddartelen en dan : kop er af....!

Nu de thee terug uit de paardenmaag halen en drogen : thee voor de keizer...!

May noemde dit : thé du cheval décapité....

Waarschijnlijk ook niet in België verkrijgbaar.

22-04-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Dit, of is het nu deze, blog, weblog dus, bestaat vandaag reeds meer dan 1 jaar.

Een verjaardag!

Probleem is, hoe gaan we dat vieren ???

Gewoon door een mooi fotootje te plakken. Een taart met één kaarsje....

Ik ben gestart met keukenverhaaltjes op 14 april 2005. Later is de tweede, Keukenweetjes er bij gekomen. Het onderscheid tussen de ene en de andere is niet altijd duidelijk.

Keukenverhaaltjes vertelt over belevenissen die ik ooit in de prof keuken meegemaakt heb of  over zaken die verwant zijn aan koken of keuken.

Keukenweetjes handelt meer over de technische kant van de zaak met hoogst af en toe eens een receptje...en met veel kritische beschouwingen.

We gaan er weer eens tegenaan voor een volgend jaar !!!

21-04-2006 om 23:16 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Iets te eten bestellen in het buitenland, liefst een land waarin een taal gesproken wordt die alleen voor de autochtonen begrijpbaar is , is niet altijd een sinecure.

Zo is er een grappige anekdote, die zich afspeelt in Turkije. Echt waar gebeurd ...

We trekken met een groepje Vlamingen door het Turkse binnenland. Het was een budgetreis.

Dus eten in de chieke restaurants ( als die er toen al waren) was er niet bij. We aten gewoon in de kleine wegrestaurantjes aan de bushaltes of ergens waar het er een beetje lekker uit zag.

Een van de medereizigers, den Hugo, was nogal behoedzaam bij het bestellen. Hij kende niet zoveel van eten en wou eerst wel eens zien wat wij bestelden en dan kijken hoe dat er uit zag en desnoods even proeven vooraleer hij zijn bestelling opgaf.

In Turkije spraken we zo een brabbeltaaltje bestaande uit wat Duits gemengd met Engels en Frans als dat ook wat kon helpen...

Als de “obers” de bestelling kwamen opnemen was Hugo’s argument steeds , “ wait, me first look”.

Hij wou dus eerst zien wat er op ons bord terecht kwam!

Op een mooie dag lukte het natuurlijk : de serveerder antwoordde met : “sorry sir, we don’t have: me first look”.

Een ander fenomeen deed zich voor in Korea. Ten tijde dat we daar woonden en werkten.

Nu kan men hier bij ons, in bijna alle kleine restaurantjes eten afhalen, na het al dan niet besteld te hebben.

Dat bestond jaren geleden reeds bij de Koreanen. Gewoon een telefoontje naar het restaurant; iets bestellen en dan werd het bestelde in ijltempo afgeleverd door een jongen op een fiets met een soort reuze thermosbox achter op zijn vehikel.

Ja, maar wat als je geen Koreaans spreekt ???

Toch lukte het eens. We kwamen in een restaurant waar de “maître” , Engels kon spreken !

Of toch iets dat er een beetje op leek...

Hij gaf ons een menukaart, zoals hier bij de Chinees, elk gerecht, genummerd, met zelfs een Engelse vertaling er bij. Prachtig was dat natuurlijk! En gemakkelijk, voor ons.

Als we zouden telefoneren moesten we maar naar “mister Kim” vragen. Hijzelf zou dan de bestelling noteren.

Enkele weken nadien op een zondagmiddag was de situatie gunstig. Alle supermarkten gesloten en niets of te weinig te eten in huis en geen zin om uit te gaan eten.

Even proberen om een bestelling door te geven aan mister Kim.

We hadden goed gekozen, zo iets simpels, onnozels, zo wat “flied lice” of dergelijke en een stukje vlees.

Mister Kim, himself kwam aan de telefoon in ik gaf de bestelling door: één keer nummer 76 en één keer nummer 78. Met plain lice erbij...

Ok, Ok, we will hully...!

10 Minuten nadien ; telefoon. Of ik wel zeker was dat ik “numbel 76 en numbel 78” wou hebben.

Ja , natuurlijk, ok, doe maar!

10 Minuten nadien, telefoon. Of ik wist dat ik dan zeker 20 minuten zou moeten wachten op het bestelde....

Ja , ja, ok, we hebben tijd, ’t is zondag...

45 Minuten later. Het jongentje met de fiets brengt de bestelling :

- Varkensmaag, mooi kruisgewijze in ruitjes gesneden, in één of ander donkere bruine saus.

- Varkensniertjes, in waarschijnlijk dezelfde bruine sojachtige saus.

- Een reuze kom witte “plain lice”.

De deliveryboy begreep geen jota Engels maar had wel een nieuwe spijskaart bij waarop we konden lezen dat het bestelde klopte met de opgegeven nummertjes.

Alleen was het nu een andere kaart dan degene die we enkele weken voordien gekregen hadden. Alle nummers stonden vier plaatsen opgeschoven....

In India, na 4 weken reizen waren we dat pikante gedoe zo stilaan een beetje beu aan het worden.

Op een avond, aan zo een stalletje langs de straat, bestelde Michel een omelet.

“Plain omlet, met nikske daarbij...” gesnapt.... De Indiër deed teken dat ie het begreep en bracht enkele minuten nadien een mooie platte omelet royaal overstrooid met fijn gesneden rode chilipepers...

Michel werd daarbij zo boos dat hij de omelet op de Indische sukkelaar zijn kop omgedraaid heeft....

Het is echt geen gezicht, zo een Indisch manneke met een hoop ei op zijn hoofd, rijkelijk overstrooid met “red hot chilipeppers”.

26-03-2006 om 00:22 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Nu we toch goed bezig zijn....nog wat varkensverhalen.

Maar : eerst moet ik wat bekennen !

Ik heb een strafrechterlijk verleden !

Ik kreeg ooit “twee jaar, voorwaardelijk”. Mooi verleden, niet ?

Tien jaar lang kreeg ik dus geen blanco getuigschrift van goed zedelijk gedrag.

Bij het solliciteren gaf dat wel eens problemen. Als er dan streng geïnformeerd werd waarvoor ik dat verdiend had werd er nadien eens hartelijk gelachen en kreeg ik meestal de baan in kwestie wel.

Na die tien jaar een mooi briefje geschreven naar één of andere meneer en alles is nu in orde maar niemand vraagt mij nu nog om een bewijs van goed gedrag en zeden...

Welke misdaden heb ik nu begaan ?

Een varken vervoerd ! In mijn auto. Maar ’t varken was van mijn baas of van mijn moeder ik weet het eigenlijk niet maar ik was de sigaar !

Ik moet er wel bij vermelden dat het varken reeds geslacht was, een levend varken in een Renault R4. ‘t Zou nogal wat geweest zijn.

Sluikslachting heet dat en het vervoer van zo een sluik geslacht beest mag niet!

Vermits ik de enige was die ze te pakken kregen was ik ook de pineut !

Het varken werd bij mijn moeder gevoed met keukenafval ( kroketjes, tomatenroomsoep, erwtjes en worteltjes...) van de zaak waar ik werkte.

De slachter had het beest geslacht en ik voerde het terug naar de baas. Stonden daar onderweg toch wel twee rijkswachters zeker... En een R4 rijdt niet heel snel...!

Nadien heb ik pas gezien dat zij met de fiets waren!

Enfin, dat heeft wat rompslomp gegeven maar ik heb er geen trauma aan overgehouden.

Enkele jaren nadien vraagt men mij om ergens in de Pyreneeën een vakantie te organiseren voor mensen van “Shape”, Amerikaanse militairen dus.

Ze zouden daar naartoe komen, de periode tijdens kerstmis en Nieuwjaar.

Of zij speciale wensen hadden ?

Ja, als het kan een “suckling pig” aan het spit....een speenvarkentje...

Dus samen met een vriend een speenvarken op de kop getikt, het beest panklaar gemaakt, in lakens gewikkeld en goed diep in de koffer van de auto verstopt. Alle persoonlijke bagage er boven op gelegd want ik moest met dat beestje over de Franse grens. Als de gendarmerie mij daar zou tegenhouden en dat varkentje vinden, ja dan zou het feest niet doorgaan waarschijnlijk !

Men had mij gezegd dat ik als grensovergang “den dronckaert” moest nemen, bij Menen.

Daar is nooit geen controle want de douanen zitten daar altijd in ’t café en de grens is daar altijd open !

Dus via “den dronckaart” naar Frankrijk.

En, wat staat daar aan de grens ?

Juist, een pracht van een douanier, de hand in de lucht: stoppen !

Hij loopt rond de wagen, ik de venster al opengedraaid, hij komt naar mij toe en zegt : “lettre de nationalité !”. Ik begreep hem gewoon niet, van zenuwachtigheid natuurlijk.

Zegt hij er nog bij, maar dan in ’t Frans, daar in die sigarettenwinkel...!

Toen ik in de winkel kwam wist ik het, er plakte geen “B” op mijn auto.

Dus “B’eetje” op de achterruit geplakt en weg wezen, zo snel mogelijk.

Dat stom ding had mij twee jaar in de cel kunnen draaien...( Schrijf ik nu zeer dramatisch...)

Bij aankomst in de “Pyrenées Orientales”; niemand van Shape te bemerken!

Zij hadden het vakantieverblijf gezien, gewikt, gewogen en te licht bevonden en zij waren verder naar Barcelona gereden.

Geen ramp, voor mij was het ook maar vakantie, maar daar zat ik met 17 kilo varken in een streek waar niemand woont. We hadden juist geteld één stel buren op een afstand van 12 kilometer.

Dus alle dagen; gebakken varken, gestoofd varken, gegrild varken, gerookt varken, hutsepot met varken ...

Mini hammen en worsten gemaakt, de buren geïnviteerd. Toen zij ons terug vroegen om bij hun te komen eten, toch eens voorzichtig geïnformeerd of het geen varkenvlees zou zijn. We hadden daar zo stilaan genoeg van...Als presentje hebben we hun toen enkele speenvarkenkoteletjes gegeven, mooi ingepakt, met een strikje er rond! Spécialité de la Belgique.

17-03-2006 om 00:16 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Mijn vader werkte in een groothandel van voedingswaren. Koloniale waren heette dat toen.

Op een mooie dag was er een kat in het magazijn gesukkeld en had daar haar stinkend gevoeg gedaan en aan een salami gebeten en zo nog wat dingen die niet door de beugel konden.

Dus, miauw-miauw haar lot was bezegeld.

‘k Zal de details maar besparen maar uiteindelijk is ze bij ons in de kookpot terecht gekomen.

Op het ogenblik dat het “dakkonijn” aan het sudderen is, komt mijn nonkel en toenmalige verloofde, later, tante, binnen en vinden dat er wel een zeer lekkere geur uit de keuken komt.

Zoals het toen ook de gewoonte was werden ze onmiddellijk uitgenodigd om te blijven eten.

Ikzelf heb er niet van gegeten, kreeg het niet van ons moeder. Dus hoe smaakt balkhaas? ‘k Weet het niet.

Maar nonkel was zeer in zijn nopjes. Iets minder toen ze hem vertelden wat voor soort konijn hij gegeten had.

Nadien heb ik verscheidene mensen gekend die ook kat gegeten hebben en allen beweren ze dat het lekker is.

In de oude boeken van Favre staat zelfs een tekening die het verschil tussen katten en konijnenbeenderen aangeeft. ( Dus het boek best mee naar het restaurant nemen de volgende keer.)

Buiten kat werd er ook regelmatig een varken geslacht.

Dat was telkens een groot feest. Voor mij toch, wat dat varken er van dacht hebben we nooit gevraagd.

Een week voordien werd de slachter verwittigd en een afspraak gemaakt.

Die bewuste morgen stond hij daar dan met een hoes vol grote vlijmscherpe messen.

Het varken werd uit het hok gehaald....

Wat toen allemaal gewoon leek, kan nu niet meer verteld worden, er zouden te veel mensen aanstoot kunnen aan nemen, och arme dat beestje... Er kwam een grote houten hamer aan te pas enzovoorts....

Als het dan dood was werd het bloed opgevangen en geroerd ander zou dat stollen en dan was het zogezegd niet meer bruikbaar. ( ?)

In de namiddag werden er pensen van gemaakt.

Het varken zelf werd gewassen met bijna kokend heet water en de slachter scheerde dan de haren er af. Dit schijnt typisch een gebruikt te zijn uit de Kempen. Op vele plaatsen werden of worden de haren er af gebrand.

Dan werd het zwijntje aan de achterpoten omhoog gehangen aan een netjes afgewassen ladder.

De ingewanden er uit, een stinkende bediening, maar dat hoort er nu eenmaal bij...

Het beestje werd dan doorgehakt in twee helften, ook de kop er nog af. Deze werd dan grondig gewassen en wat bijgeschoren. Ook de oren moesten wat uitgewassen worden en de poten werden ook nog afgeschraapt.

Met een grote bijl hakte de slachter de kop dan in twee en dan kwam de delicatesse nummer één er uit; de hersens.

Daar stond ik reeds van om 7 uur ’s morgens op te wachten, het pannetje in de handen achter mijn rug.

Dan was het tijd voor ontbijt voor iedereen.

Meestal waren ook wel een paar buren die een handje kwamen helpen en, allemaal mee-eten!

De nog warme lever van het varken werd door de slachter vakkundig in plakken gesneden, deze wentelde ons moeder in grof meel dat voor de dieren diende en werd dan gebakken in reuzel met wat gesnipperde sjalot er bij.

Heerlijk, heerlijk....zou Toon Hermans destijds gezegd hebben...

Ikzelf kreeg de hersenen . De anderen mochten ook een beetje proeven natuurlijk.

Hersentjes gebakken met boter, fijn gesneden sjalot en dan een eitje daarover. Even roeren en klaar! Verschrikkelijk om aan te zien.....maar....’k zal het nog niet eens herhalen.

Die grijze massa ( letterlijk) werd dan op de boterham gesmeerd.

Voor de slachter was het werk voor die dag dan bijna afgelopen. Het varken verhuisde naar een koele plaats, er werd een laken over gehangen, de rest van het werk was voor ’s anderendaags.

Maar in de keuken begon nu juist het grote werk.

Pensen maken onder andere.

Daarvoor werden de longen, de slokdarm en het hart en zo nog wat afsnijdsels van de kop en dergelijk eerst gaargekookt. Dat moest dan door een vleesmolentje, geleend bij de buren, gedraaid worden. Met de hand , motortjes da is voor veel later.

Bloed, het gekookt en gemalen vlees en twee oude broden die te week gezet werden in het bloed vormden dan het vulsel.

Ook het vullen van de darmen was een prutswerkje...uren waren ze er mee bezig.

Ze deden het met de vleesmolen waar zo een extra lange tuit opgezet werd.

Helemaal in het begin herinner ik mij dat de darmen van het varken zelf gebruikt werden, maar dat is een stinkend knoeiwerk. Nadien ging men gewoon voorbewerkte darmen bij de slager kopen.

Maar ’s avonds, wat een heerlijkheid: pensen...lees hier nog meer.

Van het kookvocht maakte moeder ook nog pensensoep. Vond ik niet lekker!

Maar jullie hebben al lang begrepen dat ik een verwend jongetje ben als het over voeding gaat

!

Die pensen moesten dan ook de volgende dagen opgegeten worden, dus iedereen die in de buurt kwam kreeg er wel enkele, de slachter onder andere en puur toeval maar tijdens de slachtperiode kwam de pastoor toevallig ook wel eens even op bezoek .

De volgende dag werd er kop gemaakt en leverpastei.

De slachter kwam dan terug en verdeelde het varken dan vakkundig in stukken.

Die slachter keek dan even diep in mijn ogen en zegde dan ; “ha, menneke , gij het van het hart gegeten , hé !” Hoe die man dat wist heb ik nooit begrepen...

De twee hespen, hesp zegden wij, das veel lekkerder dan de huidige hammen ... werden in een grote ton gelegd met zout. Na enkele weken zouten, werden ze gedroogd of gerookt.

Vele stukken vlees werden geweckt. Of gebakken in vet en dan bewaard zoals confit, dus onder een laag vet.

Ook paté werd in weckbokalen gestopt. De kop die was rap genoeg op.

Er waren geen koelkasten toen, alles moest zo snel mogelijk opgegeten worden.

De buren waren daar goed mee natuurlijk. Anderzijds was het natuurlijk ook wederkerig...

Onmiddellijk na de slacht werden ook de blaas van het varken en zijn, hoe zegt men dat zonder grof te worden, ja, urineleider er uit gesneden.

De blaas werd met de fietspomp opgeblazen. Wat men er nadien mee deed dat weet ik niet. In het boek van Nest Claes , “ De Witte” wordt dergelijke blaas gebruikt om mee te leren zwemmen. Er zouden kappen voor schemerlampen van gemaakt worden en destijds tabakszakken ?

Het genitaal gestel werd gezouten en gedroogd en dat diende om de zeis en ander gereedschap in te vetten, tegen het roesten.

Zoals men zegt, van het varken gaat niets verloren, alles wordt gebruikt.

Ik denk dat ik mij morgen ergens wat varkenpootjes ga kopen....

Voor de moedigen: hier staan nog enkele foto's over het slachten van een varken. Ze zijn wel gemaakt in Frankrijk. Klik hier.

10-03-2006 om 23:26 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Bij de reacties op oorlogskeuken staat er een zeer mooie reactie van Elke.

Vermoedelijk worden die reacties niet altijd gelezen, daarom haal ik de tekst even naar het voorplan.

Ik heb met veel nostalgie jou verhaal over die naoorlogse keuken gelezen . Gek genoeg kan ik me er nog veel van herinneren . Ook al ben ik een pak jonger . Zo kwam " Jang met zijn paardje " elke dag met melk , in zo van die grote" stopen" langs . Ook de brouwer om tafelbier in van die flessen met een keramisch stopsel en een ijzeren beweegbare haak om het dicht te houden langs . Aan de overkant van de straat ,"het winkeltje " van Maria . De kruidenierszaak , maar eigenlijk een beetje een voorloper van onze huidige supermarkt . Zij verkocht er charcuterie! Zoals jonge kaas ,hesp , paardengerookt en Filet d'Anvers ! Veel meer zal het niet geweest zijn . En blikjes groenten ! 9/10 veel erwten en wortelen ! Zelfs repen chocolade ! Cote d'or , Jacques ( met van die prentjes in !) en de befaamde" koetjesreep "

En de opkomst van de spaghetti van Miracoli ! Steevast geserveerd met een hardgekookt ei ! Je moest toch iets binnen hebben !

En op vrijdag ..... Kabeljauw , stokvis of rog met botersaus ! ( Jakkes !) De zondagen waren meer aan mijn bek besteed . Ossentong in maderasaus of varkens gebraad met erwten en wortelen of videekes maar dan wel met kalfszwezeriken gemaakt . Nu een delicatesse , maar blijkbaar vroeger smeten ze het naar je hoofd . Op zaterdag middag steevast kip met sla en frieten ! En de woensdagavond pannenkoeken als avondeten ! Zoveel je er opkon !

( Ik snap nog steeds niet waarom de mensen in de namiddag " een pannekoekske "gaan eten in de ene of andere taverne , laat staan dat ze voorgebakken kopen !)

Groetjes Elke

09-03-2006 om 11:47 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Op het blog van ASG , over koken tijdens de oorlog vraagt men: wat aten jullie tijdens de oorlog ?

Wel, ik weet dat niet. Ik was toen nog niet, of toch nog maar nauwelijks en beetje geboren.

Laat ons zeggen dat mijn verste herinneringen over voeding terug gaan naar einde de jaren veertig, begin vijftig , van de vorige eeuw. Wat klinkt dit reeds lang geleden ! Dat is het ook !

Bij navraag aan mijn moeder kwam er niet veel uit bus. Haar ouders waren boeren, keuterboerkes, zoals zovelen toen, en zij hadden geen nood.

Eierpoeder kenden ze wel maar ze wilden dat niet eten omdat hun eigen kippen echte eieren legden. Naar het schijnt werd dit eierpoeder gratis uitgedeeld aan de bevolking.

Wat aten we toen thuis ?

’ s Morgens .

Was er steevast een pan gebakken spek, zo van dat zeer vet rugspek.

De pan kwam zo op tafel !

De boterhammen, handgesneden, werden dan in het vet van de pan “gesopt”.

Het overschot van het vet dat vrij kwam tijdens het bakken werd verzameld in een kommetje en diende later als broodsmeersel. Boterhammen met spekvet en bruine suiker er op !

Ikzelf heb het nooit lekker gevonden, ik kreeg boter, het verwende jochie...!

Het zwoerd werd extra hard gebakken en diende als een soort snoepje. Dat vond ik wel lekker.

( Enkele jaren geleden heb ik in Hasselt nog een slager gekend die gebakken zwoerdjes verkocht als snack ....!)

Als er eieren waren, werden die ook wel gebakken bij het spek.

Slappe koffie, wij wisten toen ook niet beter, werd gezet in zo een geëmailleerde koffiepot met een lange teut. Lekker was het om direct aan de teut te drinken, liefst als de koffie al wat afgekoeld was, anders verbrandde je , je eigen teut ...

Koffie werd gemengd met evenveel “cichorei” , van die blauwe pakjes van “ De Beuckelaar”.

Dat mengsel deed men in een koffiebeurs die aan een ring in de koffiekan hing. Hierover werd dan traagjes kokend water gegoten.

De rest van de koffie bleef de ganse dag, in die kan, in de kelder staan om verder de dorst te lessen van de gegadigden.

Direct drinken aan de teut.... tuit is het juiste woord!

We aten toen, vijf , zes sneden brood, dik gesneden , dat was het overlevingsrantsoen.

Het brood werd geleverd door de bakker, meestal in de loop van de voormiddag.

Sommige bakkers hadden reeds een auto, maar één van de grootste bakkerijbedrijven bracht het nog met paard en kar, een zeer mooie kar trouwens.

Moeder klemde het brood dan tegen haar boezem en sneed met een broodmes daar dikke sneden van. Vooraleer het brood aangesneden werd maakte ze het mes een kruisteken op de onderkant van het brood. Tik, tik, tik, tik....

Als dat niet gebeurde ging je waarschijnlijk naar de hel...?

Ja, en dan moest ik naar school.....

’ s Middags.

Toen was er in school nog een middagpauze tussen twaalf en twee, een zee van tijd....

Mijn vader was werken, dus alleen moeder en ikzelf aan tafel.

Dikwijls waren er gebakken aardappeltjes,”patatten” zegden wij....

Een overschotje van de avond voordien.

Die aardappelen werden gebakken in rundvet, god betere....

Rundervet, samen met “zoete lies” of “smout, voor die van West Vlaanderen” , werd bij de slager verkocht in stevige papieren bakjes.

Rundvet, nu valt men daar op staande voet dood van ! Cholesterol?! Jongens en meisjes toch , rundvet ....cholesterol !

Wij wisten ook weer niet beter. Maar dat was wel lekker....echt ...

Een compleet verloren gegane smaak. Bij sommige “frietkoten” kan men die geur nog wel eens waarnemen, maar ’t is zeldzaam.

Die geur is één van de weinige dingen die mij nu nog steeds doet watertanden...

Terug naar de patatjes.

Tijdens de lente of zomer was er sla , salaad, bij en van die zwarte rammenas in schijfjes en zeker en vast groene uienpijpjes. Het groen van de opgroeiende uien. Ajuin, voor de Aalstenaars...

Een lekje mayonaise kon ook wel. Meestal een restje van de avond voordien.

Tijdens de koude maanden werden de aardappelen, als we ze gebakken beu gegeten waren, gestoofd.

Simpel, lekker...Ik doe het nu af en toe nog wel eens.

Een gesnipperde ui, eigenlijk gebruikten we alleen sjalotten toen, aanstoven in wat vetstof.

Geen rundvet nu! Boter, margarine...daar de aardappelen bij doen en prakken met een vork.

Er mogen zeker nog wat brokjes in zitten. Dan royaal melk daarover, en nu laten stoven, sudderen, tot de melk gedeeltelijk verdampt is . Natuurlijk wat muskaatnoot er over raspen. Een dikke smeuïge brij is het eindresultaat.

In noodgevallen werden die aardappelen dan op een snee brood gesmeerd en zo gegeten.

Naderhand heb ik begrepen dat ze daar in West Vlaanderen botermelk in plaats van gewone volle melk voor gebruiken. Dan wordt het “taatjespap”...

Later, ik bedoel in de tijd, was er bij de kruideniers meer en meer charcuterie verkrijgbaar.

We kochten dan gekookte hesp,...ham voor de puristen. Maar ham is nog niet half zo lekker als hesp !

Ook gerookt paardenvlees of “ wit en zwart” wat salami of meestal “boulogne” is.

“Bloende” voor de Gentenaars. Een speciaal soort gedroogde worst gemaakt van paardenvlees en in een vierkante vorm geperst.

Nu nog moeilijk te vinden.

Ook aten we van die dikke roze boterhamworst. Mij neefje noemde dat soort worst steeds, ”zakdoekenvlees” , omdat de slager dat altijd aan de kinderen die ongeduldig stonden te wachten met de mama , als beloning voor het niet agressief worden, zo een schelleke van die “roze worst” aanbood...

Thuis

Tijdens de zomermaanden aten we boterhammen met verse aardbeien. Ja ...!

En bruine suiker daar op...Lekker.

Aardbeien hadden we thuis in de tuin staan natuurlijk. Soms werden die ook wel eens gekocht aan de groentekar.

De groenteboer deed zijn ronde , met paard en kar, later met de vrachtwagen, en bracht dan allerlei groenten mee. Wat ik mij nog steeds herinner is een soort mengsel, alleen in het voorjaar verkrijgbaar, speciaal voor lentesoep.

Dat was een mengsel van jonge preitjes, ajuintjes, wortel, kervel en enkele dunne asperges.

Misschien zat er ook wel een takje selderij bij.

Ook tijdens de zomermaanden werden tomaten voor soep verkocht aan één, één frank per kilogram... Hoeveel is dat nu in euro ? Neem je rekenmachine...

Verder hadden we thuis pruimenbomen, perzikenbomen ( eentje toch) , kersen en krieken.

Kriekenspijs...met frikadellen, jongens toch...

Dus voor een middagmaal, geen enkel probleem.

Dan maar weer naar school. Twee maal twee is vier, twee maal drie is zes, twee maal vier is ...en het nu niet moeilijk maken, hé.

Avondeten!

Vader kwam dan thuis, hij had steevast een snoepje voor ons bij, niet alleen voor mij. Alles moest gedeeld worden ..!

Aardappelen, gewoon gekookt of liever, af en toe eens frietjes...Handgesneden frieten. Waar horen we dat nu weer ?

Aardappelen , dat was het basisvoedsel toen.

Als groente waren er dikwijls sperziebonen, of groene kool, “slodderkool” of boerenkool een groente die nu in België bijna niet meer te vinden is. Des te meer in Nederland.

Spinazie, erwtjes in de lente, of gewoon sla met mayonaise, de aardappelen moesten dan wel gebakken zijn . Een lekkernij, vond ik toch en zonder schaamrood op de wangen, was de inhoud van een blik groene bonen, die laten uitlekken en mengen met uiteraard, zelf gemaakte mayonaise. Eén van mijn tantes deed muskaatnoot in de mayonaise. Probeer eens...

Die Belgen toch , met hun mayonaise...

Ook sluimererwten hadden we af en toe. Maar dat was gereserveerd voor zondag.

Gewoon gemengd met een witte “melksaus”, bechamel noemen wij dat nu.

Al die groenten kwamen meestal gewoon uit de tuin. Iets kopen ? Soms gebeurde dat wel eens.

En vlees dan ?

Wij waren geen vegetariërs, maar vlees, dat was iets voor de zondag. Of bij een occasionele gelegenheid.

Normaal was dat dan een stukje, ik zeg wel een klein stukje, varkenvlees.

Dat kon vlees geweest zijn, vers, van onmiddellijk na de slacht maar meestal kwam het uit weckbokalen waar stukken vlees in geconserveerd werden.

In betere tijden mocht ik dan naar de “beenhouwer” gaan om daar biefstuk te gaan kopen voor “ ik weet niet meer hoeveel” frank. Belgische frank. Tijdens bare tijden werd het dan gehakt.

Kalfs- of varkens gehakt. Rundergehakt, américain zoals wij nu zeggen bestond toen nog niet.

De slager maakte daar ook, terwijl iedereen geduldig stond te wachten en de laatste roddeltjes vertelden, blinde vinken, sneed biefstukken af , terwijl vragend of het wel het mooie stukje was dat ze wilden...en of het wat meer mocht zijn. Ik moest dan voor één briefje van zoveel frank, biefstuk hebben...

Als je stoofvlees vroeg, deed hij er altijd een stukje vet bij. Extra, zo maar. Dat gaf uiteindelijk de goede smaak. Dat wist ik toen natuurlijk nog niet. Ook nu nog zijn er velen die dit niet weten...

Soms ging mijn moeder naar Antwerpen naar de “Crieé”. Ze kocht er dan, samen met een tante, niervet om te smelten, en koteletten. Deze “korteletten” werden dan gebakken. Ze werden in het gesmolten varkensvet bewaard. Zoals de “confit” die nu zo beroemd is.

Na een tijdje kregen die koteletten een rare, speciale smaak, niet onaangenaam, maar ook weer een smaakje dat nu nergens meer te vinden is.

Ooit hebben we een paard gehad. Waarschijnlijk heette het , Jules, of Max of Pol...

Het beest werd een beetje agressief omdat, zoals nadien bleek, het een ernstige maagkwaal had.

De lokale slager had het paardje gekocht en de volgende zondag zouden er dus biefstukken te koop zijn van “ ons paard”....

Wel alle flappies en doggies en poesies ten spijt , ’t was lekker...

Trouwens we hebben ooit ook eens een “poesie” op het menu gehad. Maar dat is iets voor later ...

05-03-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

De cybersenior herrie is nu voorbij en we gaan gewoon verder.

Tijdens kwisrondes hoort men wel eens de vraag stellen; wat is chabrot ?

Weinigen die het antwoord kennen. Ik zal er maar onmiddellijk bij vermelden dat men ook wel eens “chabrol” schrijft.

Degenen die ooit in het Zuidwesten van Frankrijk geweest zijn kennen het gebruik misschien wel. Want, het is een gebruik, geen ding...

Wij in België kennen soep.

De Fransen kennen een “soupe” en een “potage”.

Een “potage" is een verfijnde bereiding, goed voor rijke mensen en kasteelheren.

De brave boer en burger eet  “une soupe”.

Men neme een grote ketel, hangt deze in de haard boven het vuur en legt daar nu stukken vlees in; van het varken, van het rund of van de kip, alles is mogelijk.

Laat alles even doorkoken en schuim af !

Nu nog allerlei groenten uit de moestuin erbij doen; raapjes, wortelen, warmoes, uien en wat verse kruiden of wat het veld die dag opbracht en laat de zaak nu maar sudderen tot het vlees gaar is. Nu ....aan taaafel ...!

Eerst eet men de krachtige bouillon. In een diep bord worden wat brokken brood van de vorige dag gelegd en daarop wordt het vleesnat gegoten.

Et voila : la soupe....

Het Franse woord “soupe”, waar uiteraard ook ons woord “soep” van afgeleid is betekent eigenlijk die korst brood. Wordt wel geschreven met twee maal P...

“Tremper la soupe” is dus zijn brood in vocht, bijvoorbeeld de soep, soppen. Ook het Engelse “toast” vind daar zijn oorsprong.

Maar nu : chabrot....?

Wel, als de soep bijna opgelepeld is, de rode wijn is ondertussen al op de tafel gezet, wordt er een klein beetje, of wat meer, wijn in het warme bord waar nog een klein restje bouillon in zit, gegoten. Het bord wordt even rondgedraaid om soep en wijn te mengen en met een slurpend geluid wordt het mengsel opgedronken, zo uit het bord....

Dat is: “faire chabrot”....

Het gebruik is bijna verdwenen, enkele oudere inwoners van de Sud-Ouest doen het nog als niemand het ziet....Want nu wordt het aanzien als zijnde lelijke manieren....

Toen we vroeger werkten in de Dordogne in Trémolat deed alleen Arthur het nog.

Arthur was de tuinman van een zeer exclusief hotel, restaurant.

’s Middags at alle personeel samen in een apart gebouwtje. Soep was steevast het eerste gerecht. Een Périgourdin heeft niet gegeten als hij zijn soep niet krijgt ...!

Arthur deed dus altijd “chabrot” tot grote ergernis van Yvonne zijn vrouw, die dat gedoe maar boers vond.

Mijn vrouw wou dat ook wel eens proberen hoe dat nu smaakte.

Ik heb het uiteraard ook wel geprobeerd. Best te doen, maar onze manieren laten dat nu eenmaal niet toe...

Om ons duidelijk te maken, zonder onbeleefd te zijn, dat chabrot doen ongepast is vertelde Yvonne dan ook aan mijn vrouw dat als ze nog dikwijls chabrot zou doen, ze een snor zou krijgen....!

Ze is er dan ook maar mee gestopt.

Onze eigentijdse borden zijn daar ook niet zo voor geschikt. Een dikke lage aardewerken kom is de ideale recipiënt.

28-02-2006 om 00:28 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Nu zijn we zover, ik ben nu “cybersenior 2005”...

Maar nu , hé ?

Ik heb daar drankjes beloofd alsof de pruimenalcohol hier zomaar uit de kraan stroomt.

Mijn cursisten hebben mij reeds een beetje onder druk gezet en die zijn reeds met een liter weg...en ik heb toch ook eens moeten proeven....!

Dat neemt niet weg dat er nog steeds een glaasje klaar staat.

Maar hoe moet dat georganiseerd worden ???

Geef mij eens een tip...

Naar hier komen, Antwerpen dus, dat mag en kan, liefst volgende week, dan is het verlof.

Uiteraard eerst een mailtje sturen....ik zal dan het adres geven....

Enfin, dat komt er van om zo maar met een zotte kop van alles te beloven zou ons moeder gezegd hebben.

In ieder geval, nog eens allemaal bedankt om te kiezen voor mijn website. Ook voor diegenen dat het niet gedaan hebben. Ze hadden daar misschien ook wel een reden voor.

Als Bob Mariën dit leest, sorry hé jongen...kom er ene drinken!

( Hij is weer aan het beloven ....)

Dinsdag was een bijna helse dag, rond het middaguur begon het, drie journalisten over de vloer, massa’s telefoons , drie fotografen, tot zelfs in de school toe. ( Zie Nieuwsblad)

Woensdag een honderdtal mails moeten beantwoorden. Een mens moet steeds beleefd blijven, niewaar ?

Op de koop toe een zeer drukke week achter de rug gehad en het huis zit hier vol schilders en behangers. Soms vind ik mijn bed zelfs niet meer terug tussen de rommel.

Nu volgende week nog eens proberen om de website te “updaten”, een beetje uit te breiden dus en wat te vernieuwen.

Daarna gaan we gewoon door.

Ook heb ik van één of andere fan nog een extra “award” gekregen.

Die staat bovenaan te kijk.

24-02-2006 om 23:47 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Rolmops is zo één van die producten die stilaan van de markt aan het verdwijnen is.

Jammer natuurlijk.

Maar zoals alles en steeds, is er een tijd van komen en een tijd van gaan.

Rolmops is nu ook precies niet het meest verfijnde voedsel dat er te verkrijgen is.

Toch is rolmops internationaal bekend geworden, waarschijnlijk via de Duitse keuken .

Zeker, de rolmops is van Hollandse of Duitse origine.

Rolmopsen zijn wereldwijd gekend geworden wegens hun positieve eigenschappen bij een “katerfrüstuck”. Zeg maar op zaterdag of zondagmorgen, met bonzende hoofdpijn, gevolg van overdadig alcohol gebruik, een rolmops bij het ontbijt, en een mens herleeft er bij ....

Een”prairieoyster” zou ook helpen...Maar dat is iets vies hoor....

Iemand vroeg mij ooit of de oorsprong van rolmops te achterhalen zou zijn ....?

Dus Nederland of Duitsland ?

Mijn voorkeur gaat uit naar Duitsland...Waarom ?

De schrijfwijze? !

In het Nederlands schrijft men rolmops met één letter L.

In het Duits met twee keer L. In alle andere talen gebruikt men het woord rollmops dus met twee keer L. Dus oorsprong Duits...( Doch dit is een gissing, hoor)

De Duitsers beweren dat de rolmops afkomstig zou zijn van Berlijn.

De etymologie is vrij simpel ? Rollen, dat is duidelijk en mops, zou komen, ook van het Nederduits, “mopen”, wat zoveel betekent als zure smoelen trekken. (mopperen?)

Ook een mopshond is een hond met een zo een rare snuit.

Ik hoop maar dat ik nu hondenliefhebbers niet tegen ga krijgen...Fifike toch....

Rolmops is gemaakt door een kleine, hele, haring, met vel, te zouten, nadien te marineren in een mengsel van alcoholazijn en water. Origineel werd er een augurk gebruikt om rolmops te maken. In België gebruikt men gesneden uien. De vulling mag hoogstens 20 % van het totaal gewicht bedragen.

Volgens de Duitse etiquetteregels mag men de rolmops niet ontrollen bij het eten.

Er heeft een liedje bestaan, ik herinner het mij nog vaag dat als volgt ging:

Alle mopsen bijten, ...alle mopsen bijten, alleen die kleine rolmops niet

17-02-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Laats een vraagje gekregen : waarom wordt een warme lucht oven op een lagere temperatuur afgesteld dan een conventionele, dus gewone oven?

Goede vraag...

Het verschil met een warme luchtoven, dus met “geforceerde” warmte en een gewone oven is het volgende.

Vooral nu in de winter is het zeer goed merkbaar dat een temperatuur van bijvoorbeeld 0°C koud is , maar als er een beetje wind opzet geeft dit de indruk dat het veel kouder is.....

Bij warmte is dit hetzelfde, maar dat kennen wij niet zo goed, het is hier nooit warm genoeg om dat te ervaren.

Maar ga maar eens even naar de woestijn, daar kent men dat wel....en de sirocco bijv...

Dus een oven met ventilatie geeft een warmte af die over de ganse ovenruimte verspreid word.

Een oven zonder ventilatie geeft een normale convectie warmte.

Door de ventilatie worden gerechten gebakken op lagere temperatuur omdat de warmte juist langs alle kanten aangevoerd wordt. Bij een convectieoven komt de warmte alleen langs boven en/of onder. En , warmte stijgt altijd, eerste les uit de natuurkundeles...

Dat er in een convectie oven geen twee verschillende gerechten mogen samen gezet worden is niet helemaal juist. Maar er is weinig luchtstroming in dergelijke oven en dampen enz...hopen zich op waardoor gerecht A smaak zou kunnen geven aan gerecht B. Doch dit hoeft niet echt zo te zijn. Ook de warmte verdeling in de ovenruimte zal anders zijn, de stijgende of dalende warmte wordt gehinderd door de verschillende bakplaten of schotels .

Niet zo in een ventilatie oven. De lucht circuleert daar krachtig en (theoretisch) is elke plaatsje in de oven even warm.

Waarom nu een warme lucht oven ook een stand heeft om “gewoon” te bakken of braden ?

Soezen bijvoorbeeld bakken zeer slecht in een ventilatieoven...! De korst wordt veel te snel gevormd en de soezen barsten dan onregelmatig open. We hebben ooit de proef gedaan; hetzelfde soezendeeg gebakken in een normale bakkersoven en een deel er van in een warmeluchtoven. Het verschil was sensationeel!!! Ook brood bakken enz...gaat beter in een “gewone” oven. Als iets afgebakken wordt op een siliconen bakmatje of op bakpapier is de kans groot dat het papier, met koekjesdeeg en alles zo tegen het plafond van de oven geblazen wordt.

Zo zijn er nog wel enkele voorbeelden...

Toch vind ik dat de voordelen van een warmeluchtoven de moeite waard zijn.

Minder energie verbruik, want een lagere temperatuurszetting is mogelijk en de baktijden verkorten.

Trouwens wat ik niet begrijp is, dat er recepten geschreven worden waar baktemperaturen van 220°C , 240°C en dergelijke gebruikt worden...? Dit levert normaal in een “goede” oven een verkoold resultaat op ! Toch is dat overal te lezen....

Nu de meeste thermostaten van gewone huishoudovens zijn zeer onbetrouwbare instrumenten.

Als ik mijn oven ( één van mijn, ..met precisie thermostaten ) afstel op 220°C, gaan alle bakplaten krom staan van de warmte en na enkele minuten komt er verdachte blauwe rook te voorschijn.

Goed om pizza te bakken, dat wel.

Trouwens al eens geprobeerd om een frituurpan op 220°C af te stellen. Voor dat je er aan begint zoek het telefoonnummer van de brandweer maar!

Hopelijk hebben jullie hier wat aan.

12-02-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Wat mij steeds opnieuw opvalt tijdens lessen die ik geef ; vroeger noemden we dat basiskoken, nu heet dat : “initiatie in de keuken”, zijn de bemerkingen die de leerlingen geven:

Oh, zoveel zout....!

Ik kook altijd zoutloos is een dikwijls weerkerende reactie! ( Dus smaakloos)

(Hier gaat het meestal om het feit dat ik daar sta te koken voor een twintigtal kijkers die nog nooit van hun leven gezien hebben hoe men voor zo een groep kookt en vooral geen benul hebben van hoeveelheden.)

Een golf van verwondering als ik gewoon met de losse hand een “klets”, een “kluts” zeggen ze in Gent, room door een bereiding giet. Zoveel room....!

Soms zelfs met “een liaison”, dit is een mengsel van room en eierdooiers, ...cholesterol....!!!

Onmiddellijke dood tot gevolg....!

Om een saus een smeuïg smaakje te geven, klontjes boter, ijskoude boter door de saus kloppen en dan verkrijg je een lekkere saus maar oei, oei, zoveel vet en calorieën zeg... !

Is dat bakboter of margarine, boter wat is dat ???? Kan daar ook minarine voor gebruikt worden ??

Als ze dan gaan proeven van de bereidingen blijft er geen gram over, alles opgefret....lekker jongens ! Meisjes ook...Lijnen, wat is dat ? Da’s voor morgen.

Maar tijdens gewone gesprekken of gelijk waar kan men lezen dat men op restaurant gaat om eens “goed te gaan eten” of om er eens “lekker” te gaan eten...

We zijn eens “goe gaan eten”....Bij die vis was zo een lekker sausje, hoe wordt dat gemaakt ...? Heb je daar een recept voor ???

Thuis kan dat evengoed...

03-02-2006 om 01:39 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  

Elkeen die een huisdier heeft kan hier bevestigend op antwoorden.

Als men de verhalen hoort over katten die halsstarrig weigeren om stukjes gebakken lever te eten en alleen nog Whiskas willen....

Ook bij mijn “uitgeleende” hond , Apollon, in Frankrijk. Hij kan feilloos de escargots die  in zijn etensbak liggen vermijden. Rauwe kippenlevers...niet te doen , niet te eten....Gebakken levertjes , in drie seconden verslonden.

En toch als men ziet hoe vogels of vogeltjes zo zeer snel, rusteloos en steeds maar naar boven en rondom hun kijkend zitten te eten...Of zij veel smaak hebben van hun eten, ‘k weet het niet.

En toch, papegaaien hebben het waarschijnlijk wel.

Ooit hebben we een papegaai gehad, een beestje geërfd van een stelletje die destijds ook in Korea werkten maar hun verblijfsperiode was om en zij moesten, met of zonder spijt terug naar België.

Maar zij hadden een papegaai, nog niet zo heel lang verkregen en zo een dier mee naar België nemen....Ja begin daar maar eens aan !

Enfin, Coco of Jacko kwam bij ons wonen. Hij werd afgeleverd met kooi en al en een klein zakje eten en enkele laatste zoete woordjes.

Hij kon een paar woordjes Koreaans spreken en ook reeds enkele Vlaamse woordjes. Zoiets als: “Cocooke, braaf manneke”. Of het een mannetje of een vrouwtje was hebben we nooit geweten.

Maar Coco moet eten krijgen...anders zal hij niet lang meegaan.

Dus ikzelf even naar de markt geweest om wat extra zaadjes te kopen. Ook een zak met pindas of apenootjes meegebracht. Nog in de pel. Dat zou Coco wel lusten.

Stukjes appel en rozijntjes, allemaal goed, zonnebloempitten, gierst...de apenootjes dat was letterlijk andere kost. Die wou hij niet.

Zeer grappig om zien, Coco neemt een apenoot in zijn poot ( klauw), bijt de bolster er af, proeft de noot en spuwt dan met een misprijzend gebaar, de noot door de tralies van zijn hok....

Zijn hok. Die diende alleen maar als slaapplaats, overdag mocht ie vrij rondvliegen.

Nu op een mooie avond komen we thuis, weet ik nog veel van waar, en ik heb ergens een doosje “Planters peanuts” gekocht. Kennen jullie die ronde blauwgele doosjes met zo een pindamannetje er op...

Ik ben er de nootjes, zo uit het doosje, van aan het eten.

Plotseling een geluid uit de papegaaienkooi, moeilijk neer te schrijven, dus zal ik het maar zo laten. Het klonk erg opgewonden...

Enne, Coco, wat is er manneke ???

Coco maar kijken en reikhalzen naar het doosje. Ah ,ha, hij kent dat ?!

Ik geef hem en nootje.

Nooit heb ik een beestje zo smakelijk een nootje zien opeten...

Hij moet waarschijnlijk dat soort nootjes bij de vorige eigenaar hebben leren eten.

En nog één en nog één....

Nu had ik daar toch nog steeds die zak met apenootjes die ik voordien ooit gekocht had.

Ikzelf ben er ook niet zo verzot op en pindasaus is ook niet mijn specialiteit.

Mijn spaarzame keukenmeid reputatie kwam weer naar boven; Cocooke, jong... pas op...

Enkele pindas gepeld, in het doosje van “Planters” gestopt en dan: kijk eens Cocooke, kijk eens , lekkere nootjes. Coco, kijken, en ja , ja , reikhalzend wacht hij af....

Hij krijgt een nootje. Coco, proeft even, argwanend en ,... juist, nootje door de tralies gespuwd....mij daarbij bekijkend alsof ik hem wou vergiftigen.

Ja , misschien omdat de geroosterde smaak er aan ontbrak ?

Dus enkele nootjes geroosterd ,met een drupje olie en een weinig zout. Da’s slecht voor de bloeddruk van vogels, niet waar ?

Weer de nootjes aangeboden in het doosje, Coco trapt weer in de val, lekker, lekker....

Maar, wat denk je....afgekeurd ! Door de tralies daarmee.

Daarmee denk ik dat het duidelijk is dat dieren, ook vogels, wel degelijk een smaakgevoel hebben.

Nadien heb ik dan maar “Planters” nootjes voor hem gekocht. Af en toe kreeg ik er ook wel eens eentje.

Bovenstaande is niet gesponsorde reclame voor “Planters Peanuts”. Mocht iemand van de firma dit lezen, ik ben zo bereid om de reclame centen te incasseren...

28-01-2006 om 13:58 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay