voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
23-01-2007
Thuisgekomen
wegen gebaand leven structuur gegeven thuisgekomen bij de Vader
Niet iedereen is gelovig. Steeds meer mensen keren hun van huis uit meegekregen religie de rug toe en kiezen hun eigen wegen om tot zinvol leven te komen. Toch zoekt ieder mens. Toch wil uiteindelijk ieder mens ooit 'thuis' komen. Waar? Bij wie? Dat kan niemand voor de ander invullen. Het is wellicht een stil, door de meeste mensen levenslang onuitgesproken verlangen dat leeft in de diepste diepten van hun ziel. Ik noem het 'thuiskomen bij de Vader' omdat ik wel trouw gebleven ben aan mijn van mijn ouders ontvangen geloofswaarden. Maar het betekent voor mij hetzelfde als voor ieder zoekend mens: vrede vinden met mezelf, aanvaarden dat ik ben wie ik ben. Geen strijd meer om wie ik ben. Het duurt waarschijnlijk een heel leven lang....
breekbare geest met blindheid geslagen vervreemd van zichzelf
angst zoekt een uitweg
Men is geneigd van zichzelf te denken dat men gezond van geest is. De meeste mensen zijn het ook. Toch kan, door toevallige gebeurtenissen of anderszins, de geest zichzelf verliezen, diezelfde mens het spoor helemaal bijster zijn. Alsof ergens boven in het hoofd een werktuig al zijn hersencellen doormidden heeft gezaagd en ze daarna anders heeft gerangschikt. Dan voelt die mens zich als vervreemd van zichzelf. Ziet zichzelf aan in de spiegel en herkent zijn spiegelbeeld niet meer, geslagen met blindheid voor wie hij was... vóór.... Vóór die éne gebeurtenis. Vóór dat éne weten.... Vóór.... Angst zoekt een uitweg. Ja, hij weet - niemand kan hem helpen, zelf moet hij zijn hersendeeltjes weer rangschikken zoals het hoort. Maar... hoe?
wonen op de rand van de aarde de horizon zien het licht nabij hoopvol uitzien naar ginds
Soms komt de dood als een verlossing. Als iemand heel ziek is, erg veel moet lijden, kan hij intens verlangen naar het einde van zijn lijden. Of dit een echt doodsverlangen is, valt moeilijk te raden, maar lichamelijk lijden kan zo hevig zijn dat niets meer hoeven weten, niets meer voelen, nergens meer zijn, nooit meer hoeven denken, ervaren wordt als een bevrijding. Een heuse verlossing uit alles wat het leven van die mens zo zwaar, zo aardgebonden, zo sterk afhankelijk van zorgzame medemensen heeft gemaakt.... Met zijn laatste adem ziet hij de horizon dichtbij, licht naderen, reikt hij hoopvol naar die door ons, gezonde mensen, zo onbekende, onbeminde overkant.
vorm gegeven in bogen en holtes raadselen in brons
Mijn man maakt bronzen beelden. Oerbeelden, sterk, krachtig, vanuit de diepte van zijn geest, vertaald naar hier en nu, in vormen die overal om ons heen zijn in de natuur: bogen, holtes, vleugels, bladen en horens die met elkaar verbonden zijn, zich in elkaar verstrengelen, samen uitwaaieren, zich oprichten, onderduiken en weer ergens anders opkomen. Zijn beelden vertellen. Telkens nieuwe, voor de ander verborgen verhalen, verhalen die zich voegen naar mijn verbeelding, mijn stemming, mijn kijk op het leven. Verhalen ook voor ieder ander die er naar kijkt en luistert.
Brons, koud, edel, stoer, sterk materiaal dat overleeft, ons allemaal onherroepelijk overleeft.
vier wieken op windkracht voortbewogen roterende stenen malen de granen fijn
brood voor elke dag
Een mens kan niet zonder voedsel. Voor de meeste mensen op dit westelijk halfrond lijkt het heel vanzelfsprekend dat er elke dag te eten is. Wie vraagt zich nog af hoe brood tot stand komt.... Wie denkt nog aan goudgele korenaren, wuivend in de zachte zomerwind onder een grijsblauwe wolkenhemel.... Wie realiseert zich nog dat men vroeger de geoogste graankorrels eerst fijn moest malen tussen twee molenstenen, in een bouwwerk dat onder lauwe winden kraakte als een zeilschip in volle zee, met een wiekenkruis dat ronddraaide op die sterke wind en zo de stenen regelmatig over elkaar heen deed schuren om het graan te pletten.... En toch... eten we allen elke dag ons brood, wit, bruin, vloer- of busbrood en staan niet meer stil bij dit wonderlijk weldadige: brood; brood voor elke, élke dag!
Met zorg gekleed voor de wereld die naaktheid versluiert met de mantel der liefde toedekt
Naakt geboren wordt ieder mens gekleed. Maken kleren de man, de vrouw. Openen poorten naar carrières, relaties. Maar... verhullen ieders broze naaktheid, schermen kwetsbaarheid af. Want... niemand mag zomaar in de ziel van een ander kijken, diens kwetsbaarheid raden.... Gekleed, met de mantel der liefde, om het oh zo breekbare hunkeren naar koestering, dat diep in ons verscholen ligt, niet bespot te zien....
naakt ter wereld gekomen gekoesterd bemind klaar om te leven
Ieder mens komt naakt ter wereld. Geen onderscheid, voor niemand. Ieder mens is het leven begonnen in de schemer van het vruchtwater en schuift de wereld in via de donkere tunnel van het geboortekanaal. Tegen beter weten in wellicht, jazeker, ik besef t mag men toch hopen dat ieder nieuw mens in die schemerige levensvloeistof gekoesterd is, bemind, zo sterk bemind dat hij na zijn geboorte klaar is om te leven....
aangeraakt klanken en tonen emoties van mensen aangeraakt
met beitel en hamer
aangeraakt
Soms wordt een mens geraakt door een kunstwerk. Roept het onverwacht gevoelens, ja heftige emoties in hem op. Onverklaarbaar, onberedeneerbaar - plotseling zijn ze er, de verborgen gevoelens, die wel ergens in zijn ziel verscholen lagen maar nooit toegelaten werden. Of waarvoor zich geen gelegenheid voordeed om ze te laten komen.... Maar nu, oog in oog met grote vreugde of stil verdriet, laat hij zich raken door wat hij ziet, een kunstwerk,. Waaraan hij misschien voorheen al talloze malen achteloos voorbij gelopen is, maar dat nu voor hem die stille pijn, die ontembare vreugde plots laat ópklinken, zomaar... volkomen onverwacht.... Aangeraakt... zomaar....
venster op oudheid monument van eerbetoon aan leven dat voorbij is
eerder was
heel veel eerder was
Meestal zijn we ons er niet van bewust dat we bestaan dankzij een reeks van voorouders, terug in de tijd, tot in een diep, vol geheimen vervuld verleden. Toch is het bestaan van ieder van ons verweven met dat van onze ouders en voorouders, of we dat prettig vinden of niet. En... zoals religieuze leiders gebedshuizen laten bouwen ter ere die Ene en de vele goden en heiligen wier levens ze vereren, zo zouden wij uit eerbied voor degenen die ons het leven schonken - onze ouders en voorouders, hoe moeilijk wellicht voor velen ook - in ons hart een tempeltje kunnen bouwen voor hun, uit dankbaarheid, gewoon... omdat we leven, hier en nu....
stilleven stil leven stil het leven is stil levende stilte
'n Paar citroenen, 'n waterkan en een schaal... samen met een contékrijtje op een stuk papier gekrabbeld, vormen ze een stilleven, een stil leven, dode dingen waar ogenschijnlijk geen leven meer in zit en toch... zo geladen! Want zelfs in deze kunstmatig gecreeerde stilte verschuilt zich het leven. In het vruchtvlees van de citroenen zitten de pitten verborgen, zaden die leven geven. In de waterkan zit vers water, levengevend water waaraan wij allen ons leven te danken hebben. Denk maar aan ons prille begin in de donkere stilte van de moederschoot. Misschien is iedere stilte wel gevuld met leven, levende gedachten, rijke gevoelens, onuitgesproken verlangens.... Levende stilte!
gefocust op winter wordt boom venster naar lente gestuurd door mens en camera
Wie eenmaal gevallen is voor de (digitale) fotografie zal ervaren dat kijken met de camera oplettender maakt. Ineens duiken overal thema's op, mensen, dieren, planten en bloemen, bomen, bossen, water en lucht, ja, alles wat het oog waarneemt, wordt plotseling interessant om vast te leggen met de camera. Fotograferend staat men vaak pardoes oog in oog met verrassende schoonheid in ogenschijnlijk banale verschijnselen. Neem nou deze kleine boom. Hij is kaal, niet eens bijzonder van vorm, maar... met mijn camera registreerde ik dat de boom zich al klaargemaakt had voor de naderende lente, waarin zijn takken grote bladeren zouden dragen en in de late nazomer heerlijke noten. Op mijn beurt stuur ik dit boompje nu als Lentedrager naar u.
sierlijke souplesse in harmonie met ondoorgrondelijke wijsheid
poezenmysterie
Poezen hebben iets mysterieus. De ranke souplesse waarmee ze zich bewegen, het onwaarschijnlijke vermogen om zich zelfs door de kleinste opening nog sierlijk terug te trekken, hun amandelvormige, vaak heldergroene ogen waarmee ze onze ziel lijken te doorgronden.... En dan het contrast tussen hun welbehaaglijk spinnen op jouw schoot en het wrede spel met hun nog levende prooi.... Er schuilt in hun gestalte iets dat herinnert aan de edelste verlangens die leven in ieder mens die zich wil onttrekken aan alles wat banaal is in het leven en... tegelijkertijd huist er iets in onze zachtharige poezen dat ons tegen onze wil in confronteert met het wrede dat verscholen ligt op de bodem van ieder mensenhart - de instinctieve, oersterke, aardgebonden overlevingsdrang die... als het er op aankomt... niets en niemand ontziet....
rotsige stenen losgewrikt uit Moeder Aarde om tempels mee te bouwen
In de loop der eeuwen zijn over de hele wereld keien losgewrikt uit rotsige bodem om tempelgebouwen op te richten. Gebedshuizen voor mensen die zo nu en dan op zoek zijn naar het hogere, het onnoembare, hetzij in zichzelf, hetzij in een Opperwezen dat door velen Jahwe, God of Allah genoemd wordt, door vele anderen aangeduid wordt met 'iets', het Onnoembare, het Verhevene. Ofwel: in ieder mens huist het verlangen beschutting te zoeken bij 'iemand' die het leven inhoud geeft, diepere zin dan alleen eten en drinken om het lijf in stand te houden en de liefdesdaad te bedrijven. Tempels zijn van oudsher de toevluchtsoorden hiervoor, statige, hoog oprijzende, indrukwekkende, van buiten vaak rijk versierde bouwwerken, van binnen schemerig donker. Gebouwen waarbinnen geen onderscheid meer gemaakt hoeft te worden tussen arm en rijk, ziek of gezond, omdat de vragen waarmee men hier binnentreedt van geheel andere aard zijn. We doen er dus goed aan onze tempels in ere te houden.
plek van stilte dankzij een paar penselen en wat verf . . .
Er is heel weinig nodig om een wereld van stilte in jezelf tegen te komen. Soms gebeurt het zomaar, door het kijken naar de ondergaande bloedrode avondzon, het roerloze blauw gespiegelde wateroppervlak van een bergmeer; door het luisteren naar muziekklanken die de gevoeligste snaar in je ziel raken; door een onverwacht liefdevol gebaar van een onbekende, een wijze uitspraak die jouw oor toevallig bereikt, een zuchtje wind dat verrassend zacht en aangenaam je wangen streelt. Er zijn heel veel mooie aangename gewaarwordingen die de innerlijke stilte helpen voelen. Die vredige wereld van stilte, die in feite vooral stille verwondering is en altijd als aangenaam ervaren wordt, kun je toelaten in jezelf. Wie dat niet eens probeert, mist een heleboel!
Soms is een mens zijn optimisme kwijt. Dan is er even een periode aangebroken waarin een en ander minder hoopvol lijkt dan men graag zou willen. De dingen wegen zwaar, gebeurtenissen komen in een ander daglicht te staan, alle hoop op sprankjes licht lijken verdwenen. Dan is het in zijn hoofd en hart voornamelijk weemoedig gekleurd, de bruine okers en de gouden rode kleuren nemen de plek in van warm, helder cadmiumgeel en hemelsblauw. Maar ook herfstige tinten hebben een betekenis en leiden ons ergens heen.
liefhebben in zachte rondingen teder aanraken koesteren wat het leven raakt
kind van deze wereld
Kinderen... ze zijn het fundament van je bestaan als moeder. Aan heel jonge kinderen is alles nog zacht en rond, lieflijk en ongeschonden. Je koestert ze, schermt ze af voor de Grote Boze Wereld, tegelijkertijd beseffend dat ook zij daar straks hun plek in willen zoeken. Je koestert ze, tegen alle beter weten in.... Kinderen raken jouw allerdiepste. Zijn ze er eenmaal, dan maken ze zich nooit meer los uit jouw ziel. Kinderen van deze wereld.
donkere bomen schaduw voor licht licht sijpelt door
altijd altijd weer
Naarmate we ouder worden, worden we meer en meer geconfronteerd met de minder blijmoedige kanten van het leven. Dierbaren worden ziek en overlijden, vrienden functioneren niet meer in hun dagelijkse arbeid, er gebeuren ongelukken, kortom: er vinden gebeurtenissen plaats in ons leven die de horizon behoorlijk kunnen verduisteren. Soms zo hevig, dat we geen lichtpuntjes meer zien, dat we er moedeloos en depressief van worden. Toch... zo is mijn ervaring, gloort zelfs achter het meest verduisterde levensperspectief nog licht. Het is moeilijk dat te ontdekken, maar het ís er en... tot mijn grote verwondering... telkens wéér. Altijd, hoe moeizaam ook. Licht sijpelt door. Onherroepelijk. Altijd.
In onze tuin snoeien wij diverse bomen, heggen en struiken, in het vertrouwen dat de lente haar vruchtbare werk zal doen en om wildgroei tegen te gaan. Zo is het ook in het dagelijks leven. We sturen onze kinderen hier en daar wat bij, we leggen hen de nodige beperkingen op. Op deze manier proberen we hen voor te bereiden op een leven midden in de maatschappij, ze te behoeden voor wildgroei. Al deze voorzorgsmaatregelen zorgen er in onze tuin voor dat lente, zomer, herfst en winter een lust voor het oog zijn. Al onze liefdevolle zorg voor onze kinderen werpt zijn vruchten af als we mogen ervaren dat ze uitgegroeid zijn tot menslievende persoonlijkheden.
in onpeilbaar diepe wateren spiegelt onuitgesproken gebed
Iedereen zal het meemaken: iemand die je dierbaar is overkomt iets dat hem of haar helemaal ontwricht. Je leeft mee, je probeert je in te leven in zijn/haar situatie, maar beseft tegelijkertijd dat je niet bij machte bent het proces te keren.... Nu voel je 'waaromvragen' in je opkomen, vragen uit de onpeilbare diepten van het leven zelf die... dat weet je al... geen antwoord kennen. En zo... rest je niets anders meer dan... je toevlucht te nemen tot het (meestal onuitgesproken) gebed, in welke vorm dan ook.
In ieder mensenleven doen zich gebeurtenissen voor die een grote, donkere schaduw kunnen werpen over het leven dat tot dan toe vredig en gelukkig was. Schaduwen worden vaak als bedreigend ervaren, de meeste mensen leven liever in het licht, waarin angst, zorg, afzien, pijn en verdriet rustig op de bodem van hun ziel verblijven en vreugde, hoop en verwachting de golfslag van hun emoties bepaalt. Dat is goed, het getuigt van een gezonde mentaliteit. Maar... wie al eens in de schaduwpartijen van het leven gestaan heeft, zal met mij kunnen zeggen dat schaduw er nooit is zonder licht. En... wellicht de ervaring met me kunnen delen dat juist daar waar de schaduw het donkerst lijkt, mensen je bij de hand nemen en je laten ervaren wat warme vriendschap werkelijk betekent. Zij brengen je weer naar het licht.
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
