voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
14-01-2007
Stil leven
stilleven stil leven stil het leven is stil levende stilte
'n Paar citroenen, 'n waterkan en een schaal... samen met een contékrijtje op een stuk papier gekrabbeld, vormen ze een stilleven, een stil leven, dode dingen waar ogenschijnlijk geen leven meer in zit en toch... zo geladen! Want zelfs in deze kunstmatig gecreeerde stilte verschuilt zich het leven. In het vruchtvlees van de citroenen zitten de pitten verborgen, zaden die leven geven. In de waterkan zit vers water, levengevend water waaraan wij allen ons leven te danken hebben. Denk maar aan ons prille begin in de donkere stilte van de moederschoot. Misschien is iedere stilte wel gevuld met leven, levende gedachten, rijke gevoelens, onuitgesproken verlangens.... Levende stilte!
gefocust op winter wordt boom venster naar lente gestuurd door mens en camera
Wie eenmaal gevallen is voor de (digitale) fotografie zal ervaren dat kijken met de camera oplettender maakt. Ineens duiken overal thema's op, mensen, dieren, planten en bloemen, bomen, bossen, water en lucht, ja, alles wat het oog waarneemt, wordt plotseling interessant om vast te leggen met de camera. Fotograferend staat men vaak pardoes oog in oog met verrassende schoonheid in ogenschijnlijk banale verschijnselen. Neem nou deze kleine boom. Hij is kaal, niet eens bijzonder van vorm, maar... met mijn camera registreerde ik dat de boom zich al klaargemaakt had voor de naderende lente, waarin zijn takken grote bladeren zouden dragen en in de late nazomer heerlijke noten. Op mijn beurt stuur ik dit boompje nu als Lentedrager naar u.
sierlijke souplesse in harmonie met ondoorgrondelijke wijsheid
poezenmysterie
Poezen hebben iets mysterieus. De ranke souplesse waarmee ze zich bewegen, het onwaarschijnlijke vermogen om zich zelfs door de kleinste opening nog sierlijk terug te trekken, hun amandelvormige, vaak heldergroene ogen waarmee ze onze ziel lijken te doorgronden.... En dan het contrast tussen hun welbehaaglijk spinnen op jouw schoot en het wrede spel met hun nog levende prooi.... Er schuilt in hun gestalte iets dat herinnert aan de edelste verlangens die leven in ieder mens die zich wil onttrekken aan alles wat banaal is in het leven en... tegelijkertijd huist er iets in onze zachtharige poezen dat ons tegen onze wil in confronteert met het wrede dat verscholen ligt op de bodem van ieder mensenhart - de instinctieve, oersterke, aardgebonden overlevingsdrang die... als het er op aankomt... niets en niemand ontziet....
rotsige stenen losgewrikt uit Moeder Aarde om tempels mee te bouwen
In de loop der eeuwen zijn over de hele wereld keien losgewrikt uit rotsige bodem om tempelgebouwen op te richten. Gebedshuizen voor mensen die zo nu en dan op zoek zijn naar het hogere, het onnoembare, hetzij in zichzelf, hetzij in een Opperwezen dat door velen Jahwe, God of Allah genoemd wordt, door vele anderen aangeduid wordt met 'iets', het Onnoembare, het Verhevene. Ofwel: in ieder mens huist het verlangen beschutting te zoeken bij 'iemand' die het leven inhoud geeft, diepere zin dan alleen eten en drinken om het lijf in stand te houden en de liefdesdaad te bedrijven. Tempels zijn van oudsher de toevluchtsoorden hiervoor, statige, hoog oprijzende, indrukwekkende, van buiten vaak rijk versierde bouwwerken, van binnen schemerig donker. Gebouwen waarbinnen geen onderscheid meer gemaakt hoeft te worden tussen arm en rijk, ziek of gezond, omdat de vragen waarmee men hier binnentreedt van geheel andere aard zijn. We doen er dus goed aan onze tempels in ere te houden.
plek van stilte dankzij een paar penselen en wat verf . . .
Er is heel weinig nodig om een wereld van stilte in jezelf tegen te komen. Soms gebeurt het zomaar, door het kijken naar de ondergaande bloedrode avondzon, het roerloze blauw gespiegelde wateroppervlak van een bergmeer; door het luisteren naar muziekklanken die de gevoeligste snaar in je ziel raken; door een onverwacht liefdevol gebaar van een onbekende, een wijze uitspraak die jouw oor toevallig bereikt, een zuchtje wind dat verrassend zacht en aangenaam je wangen streelt. Er zijn heel veel mooie aangename gewaarwordingen die de innerlijke stilte helpen voelen. Die vredige wereld van stilte, die in feite vooral stille verwondering is en altijd als aangenaam ervaren wordt, kun je toelaten in jezelf. Wie dat niet eens probeert, mist een heleboel!
Soms is een mens zijn optimisme kwijt. Dan is er even een periode aangebroken waarin een en ander minder hoopvol lijkt dan men graag zou willen. De dingen wegen zwaar, gebeurtenissen komen in een ander daglicht te staan, alle hoop op sprankjes licht lijken verdwenen. Dan is het in zijn hoofd en hart voornamelijk weemoedig gekleurd, de bruine okers en de gouden rode kleuren nemen de plek in van warm, helder cadmiumgeel en hemelsblauw. Maar ook herfstige tinten hebben een betekenis en leiden ons ergens heen.
liefhebben in zachte rondingen teder aanraken koesteren wat het leven raakt
kind van deze wereld
Kinderen... ze zijn het fundament van je bestaan als moeder. Aan heel jonge kinderen is alles nog zacht en rond, lieflijk en ongeschonden. Je koestert ze, schermt ze af voor de Grote Boze Wereld, tegelijkertijd beseffend dat ook zij daar straks hun plek in willen zoeken. Je koestert ze, tegen alle beter weten in.... Kinderen raken jouw allerdiepste. Zijn ze er eenmaal, dan maken ze zich nooit meer los uit jouw ziel. Kinderen van deze wereld.
donkere bomen schaduw voor licht licht sijpelt door
altijd altijd weer
Naarmate we ouder worden, worden we meer en meer geconfronteerd met de minder blijmoedige kanten van het leven. Dierbaren worden ziek en overlijden, vrienden functioneren niet meer in hun dagelijkse arbeid, er gebeuren ongelukken, kortom: er vinden gebeurtenissen plaats in ons leven die de horizon behoorlijk kunnen verduisteren. Soms zo hevig, dat we geen lichtpuntjes meer zien, dat we er moedeloos en depressief van worden. Toch... zo is mijn ervaring, gloort zelfs achter het meest verduisterde levensperspectief nog licht. Het is moeilijk dat te ontdekken, maar het ís er en... tot mijn grote verwondering... telkens wéér. Altijd, hoe moeizaam ook. Licht sijpelt door. Onherroepelijk. Altijd.
In onze tuin snoeien wij diverse bomen, heggen en struiken, in het vertrouwen dat de lente haar vruchtbare werk zal doen en om wildgroei tegen te gaan. Zo is het ook in het dagelijks leven. We sturen onze kinderen hier en daar wat bij, we leggen hen de nodige beperkingen op. Op deze manier proberen we hen voor te bereiden op een leven midden in de maatschappij, ze te behoeden voor wildgroei. Al deze voorzorgsmaatregelen zorgen er in onze tuin voor dat lente, zomer, herfst en winter een lust voor het oog zijn. Al onze liefdevolle zorg voor onze kinderen werpt zijn vruchten af als we mogen ervaren dat ze uitgegroeid zijn tot menslievende persoonlijkheden.
in onpeilbaar diepe wateren spiegelt onuitgesproken gebed
Iedereen zal het meemaken: iemand die je dierbaar is overkomt iets dat hem of haar helemaal ontwricht. Je leeft mee, je probeert je in te leven in zijn/haar situatie, maar beseft tegelijkertijd dat je niet bij machte bent het proces te keren.... Nu voel je 'waaromvragen' in je opkomen, vragen uit de onpeilbare diepten van het leven zelf die... dat weet je al... geen antwoord kennen. En zo... rest je niets anders meer dan... je toevlucht te nemen tot het (meestal onuitgesproken) gebed, in welke vorm dan ook.
In ieder mensenleven doen zich gebeurtenissen voor die een grote, donkere schaduw kunnen werpen over het leven dat tot dan toe vredig en gelukkig was. Schaduwen worden vaak als bedreigend ervaren, de meeste mensen leven liever in het licht, waarin angst, zorg, afzien, pijn en verdriet rustig op de bodem van hun ziel verblijven en vreugde, hoop en verwachting de golfslag van hun emoties bepaalt. Dat is goed, het getuigt van een gezonde mentaliteit. Maar... wie al eens in de schaduwpartijen van het leven gestaan heeft, zal met mij kunnen zeggen dat schaduw er nooit is zonder licht. En... wellicht de ervaring met me kunnen delen dat juist daar waar de schaduw het donkerst lijkt, mensen je bij de hand nemen en je laten ervaren wat warme vriendschap werkelijk betekent. Zij brengen je weer naar het licht.
Het leven van ieder mens begint in het (vrucht-)water. In de moederschoot wordt het kind negen maanden gedragen, gewiegd, gekoesterd. Totdat de geboorte plaatsvindt. Dan komt het ter wereld en zal de aarde voortaan zijn voeten dragen. Laten we hopen dat dan voor ieder nieuw mens een gelukkig leven aanbreekt, in harmonie met alles wat Moeder Aarde en het leven gevend water de mensheid te schenken heeft.
waterspiegel drager van onuitgesproken luchtkastelen
Wie loopt er níét met onuitgesproken dromen rond.... In ieder mens leeft een verborgen stilte, gevuld met onuitgesproken verlangens, dromen over beter, mooier, rijker, zinvoller, kortom: over anders en nieuw. Geleerd van zijn eigen fouten droomt wellicht ieder mens, ja, zelfs de meest zelfverzekerde persoon, van een nieuw leven om het geleerde in de praktijk toe te passen.... Stille wateren met diepe gronden.
gelukkig zijn gedijt op het ritme van geloof hoop en liefde
Het nieuwe jaar is begonnen. We wensen elkaar een goed, gelukkig, gezond en vredig nieuw jaar toe. Soms vergeten we dat het jaar elke dág opnieuw mag beginnen. Dat wat voorbij is achter ons ligt en niet meer overgedaan hoeft te worden. Gelukkig zijn is niet uit te drukken in getallen, woorden, bezittingen of percentages gezondheid. Het geluk kan enkel wortelen en gedijen als er geloof is in de ander en ons zelf, als we durven hopen op beter en als er genoeg liefde leeft in ons hart om elkaar te vergeven en ruimte te creëren voor elkaar om opnieuw te beginnen. Een gezegend 2007!
dagelijkse strijd om het bestaan vraagt moed en kracht
opstanding
Ieder mens, rijk of arm, gezond of ziek, voert strijd om het bestaan. In ieder mensenleven doen zich periodes voor dat rijkdom en voorspoed, gezondheid en geluk geen vanzelfsprekendheid zijn. Juist dan vraagt het moed onder ogen te zien dat niets in het leven vanzelf gaat of komt, kracht om dit te aanvaarden, niet te verzinken in een poel van zelfmedelijden en het leven toch glans te geven. Opstanding, telkens weer!
aarde wacht heel stil omsluit het moede lichaam in zachte welving
aarde wacht heel stil omsluit het moede lichaam in zachte welving
Soms... soms moeten we, zonder dat er enige zinnigheid aan toe te schrijven is, ons kind verliezen. Plotseling, door een verkeersongeluk, of via de weg van een langdurig ziekteproces. Wie kan hier vrede mee hebben.... Er volgt een proces van jaren die zich aaneen rijgen. Jaren van verdriet, pijn, wanhoop, boosheid, ongeloof, onbegrip, verbittering, wantrouwen... emoties die elkaar verdringen, die - voor wie de moed heeft ze ten volle te ondergaan - vroeger of later zullen overgaan in... kalme berusting, de stille aanvaarding van een blijvend litteken.... Tot uiteindelijk - voor wie tot het bittere einde heeft durven gaan - een wonderlijk soort vrede zich nestelt in je hart. Nee, geen vrede met het naakte feit dat jij als ouder je kind overleeft. Heel misschien... wel vrede met... de dingen die gebeuren... ja, ook met... jou....
Niet elke relatie is vanzelfsprekend gelukkig. Niet elke relatie is vanzelfsprekend bestendig. Niet elke relatie groeit vanzelfsprekend uit tot een kinderrijk gezin. Elkaar liefhebben in een duurzame relatie vraagt permanente arbeid, er samen dagelijks keihard aan werken. Elkaars aandacht gaande houden, hoe uiteenlopend gedachten, ideeen en levensopvattingen in allerlei situaties ook kunnen zijn of worden. Vrucht van genade is een relatie pas als men kan omzien in dankbaarheid en in staat is gebleken samen de ogenblikken van intense liefde en warm geluk vast te houden, te koesteren en ze als wegwijzers te ervaren voor latere tijden.
in het duister van de nacht branden zwakke lichtjes fel
Als er een noodsituatie ontstaat, zijn mensen van wie we het niet verwachten soms verrassend vindingrijk, bereidwillig, begripvol en meelevend. Als die noodsituatie zichzelf betreft, blijken diezelfde mensen ongelofelijk sterk te zijn, moedig, strijdvaardig en, hoe de situatie zich ook ontwikkelt, indrukwekkend goed in staat zich aan te passen. Zwakke lichtjes lichten ons soms ineens bijzonder helder bij, juist in periodes waarin voor ons het leven even heel duister lijkt....
Zonder dat iets of iemand ingrijpt zien we in de natuur de wonderlijkste organismen samengaan. Alles is onderhevig aan de eeuwige cyclus van het ecologisch systeem op aarde em is voortdurend aan verandering onderhevig. Hoe meer we ingrijpen, hoe moeizamer natuurlijke symbiose kan plaatsvinden. Bladeren worden deklaag, deklaag wordt door allerlei levende organismen (wat wij 'ongedierte' plegen te noemen) vermalen tot humus, later voedsel voor bloem, plant, struik en boom. Maar wij leven in een tijd waarin bladeren bijeen geblazen en opgeruimd worden (en niet alleen in bebouwde gebieden), waarin paadjes aangeharkt en dode en omgevallen bomen en takken uit bossen verwijderd worden. Vaak noodzakelijk, maar... hoe verrassend mooi is het als allerlei natuurlijke processen op plekken waar dat gerust zou kunnen hun gang mogen gaan!
in vleugels gevangen tijd schrijft geschiedenis in ieders leven
Wij denken greep te hebben op de tijd, we dragen ons precisiehorloge, we hebben exacte tijdaanduiding op ons beeldscherm, we delen onze tijd zinvol in, we vangen de tijd in vernuftige instrumenten en toch... is tijd ongrijpbaar. Ja, tijd schrijft wel onherroepelijk geschiedenis in ons leven, creeert zowel verleden als toekomst, kerft sporen van vreugde en verdriet in de opperhuid van ons aangezicht, maar... vloeit ons hele leven lang als iets totaal ongrijpbaars tussen onze vingers door. De mens is eindig, de tijd duurt voort....
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
