voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
09-02-2007
bidden helpt
leven tussen hoop en vrees soms zo eindeloos lang . . .
vertrouwen geeft hoop hoop doet leven
en bidden... helpt
Pas als mensen in hun eigen beschermde wereld met leed geconfronteerd worden, herinnert ze dit aan de tijd waarin om alles nog gebeden werd. Tot God, tot Jezus Christus, tot alle Engelen en Heiligen in de Hemel . Er werd het meest gebeden om angst te bezweren en het noodlot af te wenden. Het gebed om 'verhoring' was traditioneel en voorbehouden aan Christelijke bevolkingsgroepen. Nu bidt ieder van ons, vanuit een religieuze wereldbeschouwing of niet, op een eigen, persoonlijke manier. Elk mens leert vroeg of laat het fenomeen kennen: leven tussen hoop en vrees. Dan is er onzekerheid over wat komen gaat, angst voor het onbekende, voor ziekte en dood . Soms duurt dit een lange tijd en is er geen enkele garantie op voorspoedig herstel. Dan kan vertrouwen in iemand - wie die iemand is, is niet van belang - weldadig inwerken, hoop doen groeien. En ik weet dat hier bidden echt helpt.
bomen zijn de boodschappers van de leefbaarheid van de aarde
Bomen... wat vinden we ze vanzelfsprekend... wat lopen we er vaak achteloos aan voorbij... ze staan immers overal! Ze sieren dorps- en stadspleinen, chique lanen, markeren weilanden en graanakkers, vullen bossen en groeien langs meanderende riviertjes en rechte kanalen. Ze horen zo sterk bij ons leven dat we geneigd zijn te vergeten hoe belangrijk ze zijn. Want zij zijn onze groene longen, zij voorzien ons van voldoende zuurstof. Zij zijn de graadmeters van onze zozeer beproefde Moeder Aarde.
echte vriendschap nestelt zich in alle porien van de huid in de verste uithoeken van de bloedsomloop in het diepst van de ziel
Mensen creëren in hun leven een heel netwerk van relaties. Vaak worden die aangeduid als 'vrienden en kennissen', maar meestal zijn die contacten meer in de breedte dan in de diepte. Echte vriendschap gaat heel diep en is onvoorwaardelijk, men deelt in elkanders kwetsbaarheid, vreugde en verdriet en aanvaardt elkaar zonder voorbehoud. En... echte vriendschap is altijd wederzijds en niet tijdgebonden.
vervreemd van de werkelijkheid wordt de aarde pas echt zichtbaar in haar eigenzinnigheid
Wij denken wat zich op aarde voltrekt aardig onder controle te hebben en als dit niet het geval dreigt te zijn, het wel weer onder controle te krijgen. Maar niets is sterker dan de aarde en haar natuur zelf. Wortels van bomen zijn in staat harde, betonnen wegen te ontwrichten, leegstaande huizen te overwoekeren. Water en wind kunnen in een paar seconden de wereld van hout en steen die wij opbouwden, als een kaartenhuis ineen doen zakken. Niet wij, maar de aarde zelf bepaalt hoe de dingen gaan. Met al onze wetenschap zijn wij niet opgewassen tegen de oerkrachten der natuur. Het is niet de aarde die zich voortdurend moet aanpassen aan ons, nee, wij zijn het die ons zouden moeten aanpassen aan haar, maar tot op heden zijn we te onwillig om ons te voegen naar wat de aarde van ons vraagt.
onzichtbaar draadje overspant oceanen en bergketens wordt door geen vuur verteerd geen zure regens aangevreten geen wormen verteerd
moederliefde
Moeder is het lijntje tussen toen, nu en straks. Moeder is de bron van liefhebben zonder vragen, zonder volharden in boosheid, wrok of miskenning, zonder vooroordeel en vooringenomenheid. Een moeder laat haar kinderen nooit helemaal los. Ze loslaten uit moederliefde is van een geheel andere orde dan ze loslaten om ze de vrijheid te geven. Kinderen maken zich onherroepelijk los van hun ouders, maar diep in het hart van de moeder leeft haar liefde voor hen onverminderd door. Die liefde staat geheel los van praktische ondervinding en het vertrouwen dat ze in haar kinderen heeft. Die is oer en ligt diep verankerd in haar ziel. Daar kan geen kind zich aan onttrekken....
Het prille leven in het warme ei, in de donkere moederschoot wacht en vertrouwt op verlossing. Toch is heel soms de stilte van de dood zo dichtbij dat de adem ervan al voelbaar is vóór de verlossing en... is er hierna slechts één zwakke ademteug of... geen... en raak je als jonge moeder heel even de ware betekenis van dit kleine, in de kiem gesmoorde leven kwijt.... Maar het heeft betekenis want de liefde die er al binnenin je wortel geschoten had voor dit jonge leven, houdt nooit meer op te bestaan.
eigen wereld creeren wereld zonder gerucht wereld van ademloos geluk . . . .
Wat zou het mooi zijn als we onze eigen wereld konden maken.... Een wereld zonder hindernissen, zonder de geruchtenmachine die tot zoveel (voor-)oordelen leidt... zonder hebzucht die ten grondslag ligt aan zoveel armoede onder de wereldbevolking en de teloorgang van het milieu... zonder... ja... zonder alles wat het adembenemend geluk voor ieder mens zo in de weg staat.... Maar die wereld bestaat enkel in ons stil verlangen en heel misschien komen we er zo nu en dan een klein beetje dichterbij.... In zulke ogenblikken is het goed zich te realiseren dat alle kleine beetjes wél helpen.
beloftevolle bloemkelk vol nectar zoet en bedwelmend voor wie proeven wil
echt proeven van alles wat er toe doet
Het vraagt moed in het dagelijks leven die zaken te destilleren die van werkelijk belang zijn voor een gelukkig bestaan. Men kan zich vergapen aan illusies, dromen over onbereikbare dingen, maar niets is zinvoller dan de realiteit. Hard of zacht, mild of scherp, kleurrijk of grauw - alle gebeurtenissen in het leven, zelfs de allerkleinste, zijn van betekenis en doen de mens innerlijk groeien. Het is de grote kunst zich te verzoenen met de dagelijkse gang van zaken in het leven en daarvan de diepere betekenis te doorgronden. Dan kan men in het leven uitgroeien als een Iris die tot volle bloei komt.
leven dat in stilte kan ontkiemen groeien in de donkere aarde totdat het klaar is om uitbundig te bloeien voor onze ogen in ons hart
Wie in de winter als hij buiten wandelt heel goed kijkt, zal zien dat alles dood lijkt maar het niet is. In tegendeel, elk takje aan boom en struik heeft knoppen die weliswaar niet op uitbarsten staan, maar zich al wel aan het vol zuigen zijn met water en lucht, om straks in luttele dagen open te breken en rond bomen en struiken de mooiste, doorzichtig groene sluier te weven die men zich kan voorstellen. Zo is het ook met de mens die uitgeblust lijkt. Soms komt ie ineens verrassend sterk tot leven, sprankelend, vol nieuwe ideeën en is zijn lange periode van ogenschijnlijk gebrek aan activiteit niets anders geweest dan het opladen van zijn accu, het vullen van zijn creatieve geest.
geen water is diep genoeg om jouw gevoelens te peilen
Wat weten we van elkaar.... Wat speelt zich allemaal af achter onze dunne huid en het breekbare schilletje van onze schedel...? Zelfs man en vrouw die innig verenigd zijn, kunnen nooit in elkaars ziel kijken. We verlangen ernaar ons heel diep in te leven in de ander en toch leren we de ander nooit helemaal kennen. We zijn als een geslepen diamant die om en om gekeerd wordt en waarvan telkens een ander facet zichtbaar is, maar die we nooit zien in zijn totaliteit. We zijn als helder water waarvan de bodem altijd in de diepte verborgen blijft .
nieuwe wegen banen om het ultieme geluk te vinden dat altijd verborgen lijkt in diepe gronden
Ieder mens leeft met idealen. Dat begint al heel jong, men kiest een studie of ambacht voor de toekomst en maakt zich een voorstelling van hoe het leven er dan uit zal zien. Men maakt niet altijd de juiste keuze, soms komt men tot de ontdekking dat het roer helemaal óm moet, wil men een gelukkig leven kunnen leiden. Dan gaat men wederom naarstig op zoek naar nieuwe wegen. Soms moet men er ontzaglijk diep voor graven (in zichzelf) om de weg naar het echte geluk te vinden, naar de diepe tevredenheid met het herwonnen levensgeluk....
winter winterstil is de wereld vredig stil buiten stil binnen stil stil alsof de wereld nog maar net geschapen is . . .
Als het gesneeuwd heeft lijken alle hobbels en bobbels van de aardbodem weggevaagd. Het witte, nog onbetreden, ongerepte sneeuwlandschap wekt herinneringen op aan vredige tijden. Ernaar kijken voelt als volmaakte stilte, stilte buiten, in die weidse witte wereld en binnenin je.... Alsof nooit eerder iemand de aarde heeft betreden... nooit eerder jouw ziel heeft gekwetst.... Volkomen rein, een nieuwe wereld die nog maar net geboren is en die je niet wilt bezoedelen met jouw voetstappen, om de ontroerende schoonheid ervan voor eeuwig te bewaren....
Bruggen fascineren me. Ze zijn de oversteek van de ene bestemming naar de andere, de rechte weg er naar toe; symbool van elkaar de hand reiken óver barrières heen. Mensen kunnen elkaar verdriet doen, pijn en daarna volharden in boosheid, wrok en verbittering. Zo voelen ze zichzelf steeds verder van elkaar wegdrijven, weg van die ene uitgestoken hand waarmee fouten vergeven kunnen worden, begrip voor het waarom van hun gedrag kan groeien, vrede kan herademen.... Bruggen laten ons zien dat voor wie wil het schier onmogelijke toch mogelijk is. Elkaar de hand reiken... óver poelen van verdriet en pijn, wrok en verbittering heen.
koolmezenacrobatiek zaad voor nieuw leven doorgegeven
overleven sterke natuur
Elk jaar zien we weer uit naar de lente. Na korte midwinterdagen en lange avonden, koude nachten en kille ochtenden verlangen we naar een beetje zonnewarmte, helder licht en frisse buitenlucht. Vogels, tot en met de kleinste toe, hebben een verenpak dat ze warm houdt en tegen dat de eerste tekenen van de komende lente zichtbaar worden om ons heen, verschijnen ze, de koolmeesjes voorop. Acrobatische toeren halen ze uit om zaadjes te eten uit de bolletjes die wij uit mededogen de hele winter lang in onze bomen hingen. Ze zijn de voorbode van nieuw leven dat op uitbarsten staat. Wat gestorven leek wordt weer tot leven gewekt. In ons staat iets op dat hoop heet en ons verlangend doet uitzien naar opdoemende verten in het hernieuwde licht.
wegen gebaand leven structuur gegeven thuisgekomen bij de Vader
Niet iedereen is gelovig. Steeds meer mensen keren hun van huis uit meegekregen religie de rug toe en kiezen hun eigen wegen om tot zinvol leven te komen. Toch zoekt ieder mens. Toch wil uiteindelijk ieder mens ooit 'thuis' komen. Waar? Bij wie? Dat kan niemand voor de ander invullen. Het is wellicht een stil, door de meeste mensen levenslang onuitgesproken verlangen dat leeft in de diepste diepten van hun ziel. Ik noem het 'thuiskomen bij de Vader' omdat ik wel trouw gebleven ben aan mijn van mijn ouders ontvangen geloofswaarden. Maar het betekent voor mij hetzelfde als voor ieder zoekend mens: vrede vinden met mezelf, aanvaarden dat ik ben wie ik ben. Geen strijd meer om wie ik ben. Het duurt waarschijnlijk een heel leven lang....
breekbare geest met blindheid geslagen vervreemd van zichzelf
angst zoekt een uitweg
Men is geneigd van zichzelf te denken dat men gezond van geest is. De meeste mensen zijn het ook. Toch kan, door toevallige gebeurtenissen of anderszins, de geest zichzelf verliezen, diezelfde mens het spoor helemaal bijster zijn. Alsof ergens boven in het hoofd een werktuig al zijn hersencellen doormidden heeft gezaagd en ze daarna anders heeft gerangschikt. Dan voelt die mens zich als vervreemd van zichzelf. Ziet zichzelf aan in de spiegel en herkent zijn spiegelbeeld niet meer, geslagen met blindheid voor wie hij was... vóór.... Vóór die éne gebeurtenis. Vóór dat éne weten.... Vóór.... Angst zoekt een uitweg. Ja, hij weet - niemand kan hem helpen, zelf moet hij zijn hersendeeltjes weer rangschikken zoals het hoort. Maar... hoe?
wonen op de rand van de aarde de horizon zien het licht nabij hoopvol uitzien naar ginds
Soms komt de dood als een verlossing. Als iemand heel ziek is, erg veel moet lijden, kan hij intens verlangen naar het einde van zijn lijden. Of dit een echt doodsverlangen is, valt moeilijk te raden, maar lichamelijk lijden kan zo hevig zijn dat niets meer hoeven weten, niets meer voelen, nergens meer zijn, nooit meer hoeven denken, ervaren wordt als een bevrijding. Een heuse verlossing uit alles wat het leven van die mens zo zwaar, zo aardgebonden, zo sterk afhankelijk van zorgzame medemensen heeft gemaakt.... Met zijn laatste adem ziet hij de horizon dichtbij, licht naderen, reikt hij hoopvol naar die door ons, gezonde mensen, zo onbekende, onbeminde overkant.
vorm gegeven in bogen en holtes raadselen in brons
Mijn man maakt bronzen beelden. Oerbeelden, sterk, krachtig, vanuit de diepte van zijn geest, vertaald naar hier en nu, in vormen die overal om ons heen zijn in de natuur: bogen, holtes, vleugels, bladen en horens die met elkaar verbonden zijn, zich in elkaar verstrengelen, samen uitwaaieren, zich oprichten, onderduiken en weer ergens anders opkomen. Zijn beelden vertellen. Telkens nieuwe, voor de ander verborgen verhalen, verhalen die zich voegen naar mijn verbeelding, mijn stemming, mijn kijk op het leven. Verhalen ook voor ieder ander die er naar kijkt en luistert.
Brons, koud, edel, stoer, sterk materiaal dat overleeft, ons allemaal onherroepelijk overleeft.
vier wieken op windkracht voortbewogen roterende stenen malen de granen fijn
brood voor elke dag
Een mens kan niet zonder voedsel. Voor de meeste mensen op dit westelijk halfrond lijkt het heel vanzelfsprekend dat er elke dag te eten is. Wie vraagt zich nog af hoe brood tot stand komt.... Wie denkt nog aan goudgele korenaren, wuivend in de zachte zomerwind onder een grijsblauwe wolkenhemel.... Wie realiseert zich nog dat men vroeger de geoogste graankorrels eerst fijn moest malen tussen twee molenstenen, in een bouwwerk dat onder lauwe winden kraakte als een zeilschip in volle zee, met een wiekenkruis dat ronddraaide op die sterke wind en zo de stenen regelmatig over elkaar heen deed schuren om het graan te pletten.... En toch... eten we allen elke dag ons brood, wit, bruin, vloer- of busbrood en staan niet meer stil bij dit wonderlijk weldadige: brood; brood voor elke, élke dag!
Met zorg gekleed voor de wereld die naaktheid versluiert met de mantel der liefde toedekt
Naakt geboren wordt ieder mens gekleed. Maken kleren de man, de vrouw. Openen poorten naar carrières, relaties. Maar... verhullen ieders broze naaktheid, schermen kwetsbaarheid af. Want... niemand mag zomaar in de ziel van een ander kijken, diens kwetsbaarheid raden.... Gekleed, met de mantel der liefde, om het oh zo breekbare hunkeren naar koestering, dat diep in ons verscholen ligt, niet bespot te zien....
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
