Zoals in de natuur de seizoenen elkaar opvolgen, zo voltrekt zich in een mensenleven ook de verandering. Veel mensen toeven liever in de lente en zomer van hun leven, maar ook in ons leven volgen de seizoenen elkaar onherroepelijk op. Wie de moed heeft zich over te geven aan het ouder worden, zal ervaren dat olijfgroen werkelijk goudbruin wordt, dat het zaad in zichzelf gerijpt is en men door alle ervaringen in een langer leven milder geworden is, met meer warmte de ander tegemoet treedt - de rijkdom van de ouderdom, die er evengoed is als het verdriet, de ontluistering of de pijn ervan.

Middeleeuwse kerken maken veel indruk op ons. Ze zijn groot, hoog, schemerig en hebben iets mystieks. Ze ademen eerbied, nodigen uit tot rustig verpozen, stil gebed en bezinning. We houden ze behoedzaam in ere, ze zijn voor ons immers van grote historische betekenis.
Zo is het ook met ons lichaam. Ons lichaam, ook als het door ziekte of handicaps geschonden is, is de tempel van onze ziel. Daarom is het de moeite waard zorgzaam te zijn voor ons lichaam, het liefdevol en met respect te behandelen en er vooral geen dingen mee te doen die het onteren.

Iedereen kent wel het verhaal van het lelijke jonge eendje. Zo is er onder de bloemen in de vrije natuur de paardebloem, miskend en veracht door velen. Maar oh... wat is een groen weiland mooi als op een vroege lenteochtend alle paardebloemen in bloei staan en de weide helemaal goudgeel kleuren! Zo kunnen we ons ook vergissen in mensen…. Soms blijkt iemand die we nauwelijks opmerkten, voor wie het niet de moeite waard leek ons in te spannen, ineens een verrassend boeiende persoonlijkheid te zijn, een mens met verborgen talenten die de wereld kleur geven. Wie door het vernislaagje heen durft te kijken, ziet pas echt hoe mooi de ander kan zijn....

Als men er rotsvast in durft geloven dat de ander zich liefdevol over haar/hem zal ontfermen als men in de problemen komt, kan men zich in vertrouwen aan de ander overgeven. Meestal zal dat iemand zijn die hem/haar het meest nabij is - de echtgenote, het maatje, de kinderen en/of heel misschien hier of daar een fijne vriend of vriendin.... Wie zo iemand in het leven heeft, kan zichzelf een rijk mens noemen.

Pas als mensen in hun eigen beschermde wereld met leed geconfronteerd worden, herinnert ze dit aan de tijd waarin om alles nog gebeden werd. Tot God, tot Jezus Christus, tot alle Engelen en Heiligen in de Hemel…. Er werd het meest gebeden om angst te bezweren en het noodlot af te wenden. Het gebed om 'verhoring' was traditioneel en voorbehouden aan Christelijke bevolkingsgroepen. Nu bidt ieder van ons, vanuit een religieuze wereldbeschouwing of niet, op een eigen, persoonlijke manier.
Elk mens leert vroeg of laat het fenomeen kennen: leven tussen hoop en vrees. Dan is er onzekerheid over wat komen gaat, angst voor het onbekende, voor ziekte en dood…. Soms duurt dit een lange tijd en is er geen enkele garantie op voorspoedig herstel. Dan kan vertrouwen in iemand - wie die iemand is, is niet van belang - weldadig inwerken, hoop doen groeien. En ik weet dat hier bidden echt helpt. 

Het vraagt moed in het dagelijks leven die zaken te destilleren die van werkelijk belang zijn voor een gelukkig bestaan. Men kan zich vergapen aan illusies, dromen over onbereikbare dingen, maar niets is zinvoller dan de realiteit. Hard of zacht, mild of scherp, kleurrijk of grauw - alle gebeurtenissen in het leven, zelfs de allerkleinste, zijn van betekenis en doen de mens innerlijk groeien. Het is de grote kunst zich te verzoenen met de dagelijkse gang van zaken in het leven en daarvan de diepere betekenis te doorgronden. Dan kan men in het leven uitgroeien als een Iris die tot volle bloei komt.