Ik ben Chris en hou van reizen, wandelen, een goed glas wijn, lekker eten, Status Quo, lezen (thrillers).
Ik ben geboren op 1 februari 1962.
Hier kun je meegenieten van onze wandelingen. Sinds ik in augustus 2009 een hartinfarct kreeg, ga ik er samen met mijn vrouw Annick dikwijls op uit om een gezonde wandeling te maken.
Outer is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Ninove. Het dorp heeft een oppervlakte van 8,31 km². De dorpskern ligt net ten westen van het stadscentrum van Ninove. Een oude vermelding dateert uit 1184 als het Latijnse Oltra. In de 13de eeuw komen de vormen Outhre en Outre voor.
Onze tocht ging van start aan de Sint-Amanduskerk. Deze kerk gaat terug tot een gotische kerk uit de 15de eeuw, waarvan alleen de onderbouw van de westertoren is bewaard. De bovenbouw dateert uit 1752, en werd in de volgende eeuwen nog sterk aangepast. De kerk is beschermd als monument; de omgeving en het nabijgelegen populierenbos over de beek zijn beschermd als dorpsgezicht.
Herdenkingsteken aan de muur links van de ingang van de kerk ter herinnering aan de gesneuvelden in de oorlog 14-18.
De vroegste geschiedenis van de kerk zou tot de 12de eeuw teruggaan. Het bedehuis was oorspronkelijk in het bezit van de abdij van Honnecourt; pas in 1709 krijgt Outer een eigen pastoor. Van de gotische kerk bleef slechts de onderbouw van de vierkante westtoren bewaard. De kerk verkeerde omstreeks het midden van de 17de eeuw in een verwaarloosde toestand. Nog in 1698 was het koor met stro bedekt. In 1725 werd de kerk grondig hersteld en van een gewelf voorzien. In 1752 worden het dak en de muren van de toren opgeknapt: de muurankers '1752' net onder de galmgaten, getuigen hiervan. Drie jaar later werd de kerk geplaveid met blauwe natuursteen en witte marmer.
In 1830 werd het bedehuis vergroot naar plannen van de Ninoofse architect J.B. Van Impe en in 1846 bouwde men een nieuw koor. De kerk werd van 1972 tot 1974 grondig hersteld.
Het hoofdaltaar.
En weer hadden we geen leeg flesje mee om wat gewijd water mee te brengen naar huis.
Deze tekst staat op onderstaand monument :
"Hulde der Christene Demokraten aan hunnen leider Smid Lambrecht, in leven bestruurder der vrye klok. 1858 - 1908"
Het monument bevindt zich op het pleintje voor de pastorie in de... jaja... Smid Lambrechtstraat.
De pastorij is volledig ommuurd. Maar een "letterlijk" lange arm boven de afsluiting, en we hebben toch een beeld van de woning.
Onze tocht begon tussen de maïsvelden.
En de vlierbessensstruiken.. en jaja, jullie kunnen het al raden zeker ? Inderdaad, we hebben een heleboel vlierbessen geplukt om vlierbessengelei van te maken.
Iets wat we nog niet kenden : een "tractorsluis". Dus even opgezocht wat dit wil zeggen.
Een tractorsluis : blokken fungeren als tractorsluis: landbouwverkeer kan er gemakkelijk over, maar het wegje voor sluikverkeer gebruiken is onmogelijk geworden voor auto's. Fietsers en wandelaars genieten er het volwaardige recreatief medegebruik van dit landbouwgebied.
Deze berggeit lag op tafel te genieten van de zon.
Wij genoten ook van het goede weer.
De boeren waren druk bezig het graan af te maaien.
Lief paard met mooi geknipte manen.
Aan de kant van de landbouwwegen zagen we ook heel wat bomen met rode besjes aan. Voor ons onbekend, maar misschien kan er ons wel een blogger zeggen wat dit is en of je er evt konfituur kan van maken.
Ik dacht dat paddestoelen alleen in de herfst voorkomen... mooi niet dus, dit exemplaar stond nu in het gras.
Als afsluiter nog een drankje in de enige herberg die we zagen. Benieuwd naar meer over deze zaak ?? Kijk dan op www.boerkenshof.be
Deze keer waren we op stap in de Vlaamse Ardennen.
We volgden de Zwalmbronnenwandelroute.
Onze tocht begon aan de kerk van Opbrakel.
Opbrakel is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Brakel.
Opbrakel ligt in het zuiden van de provincie. De plaats telt ongeveer 1700 inwoners. De dorpskern sluit bijna aan op die van het grotere Nederbrakel.
De Sint-Martinuskerk is, mede door zijn ligging (+56m) en karaktervolle toren, een van de fraaiste plattelandskerken van de Vlaamse Ardennen. De vroeggotische westtoren - de onderbouw vertoont zelfs Romaanse kenmerken (beschermd sinds 1970) -dateert uit het begin van de 13de eeuw en was in de toenmalige kruiskerk wellicht een vieringtoren. De rest van de kerk is classisistisch en dateert uit het midden van de 18de eeuw.
Het meubilair is 18de eeuws en uitgevoerd in rococo (biechtstoel, preekstoel) of classicisme (koorgestoelte). Het orgel (eind 18de-eeuw) is van de Gentenaar Lambert van Peteghem, de klankkast (1789) van Damianus de Staercke uit Nederbrakel. Er zijn grafstenen uit de 18de en 19de eeuw. De kerk is omringd door een kerkhofmuur en ligt in een gerenoveerde dorpskern.
We vertrekken op pad...
Een mooi gezinnetje ligt te genieten van de zon.
Grazende ezels in de weide, én nog eentje in de stal.
En jaja.. jullie weten het al.. langs vele Vlaamse wegen komt men plaatsen tot bezinning tegen.
Bij Suzy is de fut er al bijna uit.. ja, met zulke kleine pootjes..
Even stilstaan en genieten van het mooie landschap.
De graangewassen zijn klaar om geoogst te worden.
Heel in de verte zien we de kerktoren.
Mooie grote zonnebloemen in de tuin van de boer.
Nog een kapelletje, dat best wat renovering kan gebruiken.
Heel wat bambi's genoten van het goede weer.
Boven aangekomen, even een terugblik op een prachtig vergezicht van het glooiend landschap van de Vlaamse Ardennen.
De Suzy ziet het niet meer zitten en wil gedragen worden. Gelukkig weegt ze niet veel...
Een grote rozenbottelstruik aan de kant langsheen een boerderij.
Kasseiweg naar beneden.. het bos in.
En Suzy ziet het nog altijd niet zitten om zelf te stappen.. dus dragen maar.. eerlijk gezegd, de tocht was ook te ver voor zo'n klein hondje.. maar we dachten dat het maar ongeveer 7 km was, maar toen we vertrokken zagen we dat op het plakkaat 11 km stond.. maar ja, we waren nu zo ver gereden, dus begonnen we er maar aan, hé..
En zo kwamen we aan het eind van onze wandeling.
Moe maar voldaan vertrokken we huiswaarts.
Nog enkele leuke weetjes : deze mensen zijn geboren in Opbrakel :
Deze keer maakten we echt een "vruchtbare" wandeling...
We zijn gaan wilde bramen plukken.
De voorbije winter hadden we deze wandeling al eens gemaakt, en we hadden opgemerkt dat er langs de kant van één welbepaald landwegje veel braambessenstruiken stonden.. dus dat was iets om te onthouden.
En nu was het dus zover, ongeveer de eerste 2 weken van augustus zijn deze bramen rijp genoeg om geplukt te worden.
Konfituurliefhebbers zoals we zijn mochten we deze kans niet laten voorbijgaan, en vertrokken we met ons leeg emmertje op wandel. We hadden al snel het paadje gevonden waar we moesten zijn.. maar die 2 hielden ons in het oog..
De zon scheen door de bomen.
Onderweg een bloemetje gefotografeerd.. helaas naam onbekend voor ons.
Ons doel nadert..
Mjamie.. zien ze er niet heerlijk uit ?
We hadden er welgewogen 850 gr.. en als je weet dat deze bessen in de supermarkt gemakkelijk verkocht worden aan +/- 3 euro per bakje van 125 gr... dan is de rekening rap gemaakt.
En dit is het resultaat.. niet slecht, hé... ondertussen is mijn vrouwtje al volop bezig met konfituur maken terwijl ik hier mijn postje neerzet.
Nog een fijne dag.. er tot volgende keer maar weer.
Deze keer op wandel in Lede. Het was een kleine wandeling, want het weer was nogal wisselvallig en we hadden geen zin in een nat pak. Lede is een gemeente in de Oost-Vlaanderen, en telt meer dan 17.000 inwoners. Lede is een landelijke gemeente, centraal gelegen tussen centrumsteden als Gent, Aalst en Dendermonde.
Een ideale woonomgeving met veel groen, talrijke scholen, ruim winkelcentrum en een bruisend verenigingsleven.
De huidige gemeente Lede is sinds 1977 samengesteld uit de vroegere gemeenten :
De Sint-Martinuskerk in Lede is een belangrijk bedevaartsoord. De geschiedenis van de kerk is onlosmakelijk verbonden met die van de miraculeuze 15de-eeuwse piëta. Dit 75 cm hoge gepolychromeerd beeld is afkomstig uit het Rijnland en wordt sinds 1414 vereerd. Het rijke interieur van deze kerk is te danken aan deze verering, net als de bouw van de imposante westertoren in 1569. De balustrade en de spits op de toren dateren uit 1896. Het zandstenen kerkgebouw kende in de loop der eeuwen veel aanpassingen. In 1960 werd de kerk beschermd als monument.
Deze relikwie is te bekijken in de kerk.
De overledenen worden herdacht met een kruisje aan de wand in de kerk, dit kruisje krijgt de familie van de overledenen in de week van Allerheiligen.
De kruisjes hierboven zien we in vele kerken, maar voor de kindjes die geboren worden is er wel een heel apart aandenken. Ieder kindje krijgt een stenen wijwatervaatje.
De doopvont.
Het hoofdaltaar.
Linker zij-altaar.
Rechter zij-altaar.
Mariale Processie
De Mariadevotie in Lede gaat terug tot het jaar 1415. In de loop der eeuwen werden aan het beeld talrijke mirakelen toegeschreven. Aanloop tot de processie vormt de jaarlijkse "ommegang" die start met de kaarskensprocessie op vrijdagavond.
De negen daarop volgende dagen zullen honderden bedevaarders het centrum van Lede doorkruisen en halt houden aan de zeven kapelletjes ter ere van Onze-Lieve-Vrouw. De novene wordt afgesloten met de Mariale processie die doorgaat de tweede zondag na Pinksteren.
Op deze draagbaar wordt het Mariabeeld gedragen in de ommegang.
Net als vele anderen hebben wij ook een kaarsje doen branden.
Het neogotische gemeentehuis, getekend door architect Edward Bouwens, werd opgericht in 1895.
Het Cultureel Centrum, in de 19e en eerste helft 20e eeuw bewoond door de familie Moens, wordt nu gebruikt als gemeentelijke academie voor muziek en woord. De diverse zalen worden tevens gebruikt voor vergaderingen, tentoonstellingen, concerten enz.
Aan de gevel van het administratief centrum hangt deze gedenkplaat ter ere van dokter Julius De Geyter, hij was een Vlaams journalist en schrijver (Lede, 25 april 1830 - Antwerpen, 18 februari 1905).
De Geyter was ook onderwijzer, tot hij directeur van de "Bank van Lening" te Antwerpen werd in 1874. Hij stichtte het literaire tijdschrift De Vlaamsche School tezamen met J.F.J. Heremans en E. Zetternam. Dit tijdschrift bestond van 1855 tot 1901. De Geyter was een politiek dichter en speelde een rol bij de totstandkoming van de Vlaamse Beweging. Julius De Geyter schreef vele romantische gedichten, waarvan die met een politieke inhoud vol retorica zitten.
La Lédoise was een belangrijke producent van "constateurs", een klok die gebruikt wordt tijdens wedstrijden in de duivensport. De klok geeft de tijden aan waarop de duiven zijn vertrokken en weer zijn aangekomen.
Zo werden er in 1950 nog steeds prikklokken gebouwd te Lede door La Lédoise (oprichters hiervan waren de Gebroeders Van Nerum uit Aalst) dit atelier in nog steeds intakt en er word voorzien om dit atelier te openen als het La Lédoise museum (La Lédoise staat immers voor "de Leedse").
De voormalige constateurfabriek La Ledoise in de Kerkevijverstraat werd gerenoveerd. De eigenaar deed werken en kon beroep doen op subsidies van de gemeente omdat La Ledoise als industrieel erfgoed beschermd werd.
La Ledoise heeft een hele geschiedenis achter de rug. Theodoor Corthals was in 1898 student electriciteit en verdiende wat centen bij als hulp bij de uurwerkenmaker Jozef Van Nerum. Het was toen dat hij een constateur (duivenklok) in elkaar knutselde.
Zodra er voldoende interesse was voor de constateur besloot Corthals zijn knutselwerk te commercialiseren. Hiervoor werd in 1900 het bedrijfje La Ledoise opgericht. Jozef Moens, die toen burgemester was in Lede, zag er wel brood in en hielp financieren, samen met zijn broer Claude Moens en Jozef Van Nerum.
Het begon pas echt druk te worden nadat Emiel Daelman in 1926 La Ledoise overnam. Andere mijlpalen in de geschiedenis waren de inactiviteit tijdens de tweede wereldoorlog, de heropstart in 1946 en de presentatie van de constateur-drukker in 1950. Die laatste kwam er dank zij contacten met de Zwitserse ingenieur Faidherbe. Het bedrijf stopte in 1972. Sindsdien is er in het atelier niets meer veranderd. Het staat er nog zoals vroeger, inclusief een draaibank uit 1896.
Dit stukje goed bewaard cultureel en industrieel erfgoed werd dan ook terecht beschermd.
Even genieten van het groen in het plaatselijk parkje.
En zo kwamen we weer aan ons begintpunt, namelijk aan de kerk.
Daar zagen we nog een gedenkteken dat werd opgericht ter nagedachtenis van de oorlogsslachtoffers van de oorlog 1940 - 1945.
Leuk om weten : dit zijn enkele bekende Ledenaren :
Frank Galan (1960; artiestennaam van Frank Van Molle), charmezanger
Zo, beste bloggers, het was maar een korte uitstap, maar we hebben toch heel wat bijgeleerd. We hopen dat jullie het ook fijn vonden om met ons mee te wandelen.
Tot de volgende keer.
Bron : wikipedia Bron : www.vvia.be Bron : www.lede.be
