Ik ben Chris en hou van reizen, wandelen, een goed glas wijn, lekker eten, Status Quo, lezen (thrillers).
Ik ben geboren op 1 februari 1962.
Hier kun je meegenieten van onze wandelingen. Sinds ik in augustus 2009 een hartinfarct kreeg, ga ik er samen met mijn vrouw Annick dikwijls op uit om een gezonde wandeling te maken.
Dag beste bloggers.. vandaag een verslag over de Aerebeekwandeling in Herne.
Herne is een gemeente in de provincie Vlaams-Brabant. De gemeente telt ruim 6500 inwoners. Herne ligt in het Pajottenland. Doorheen Herne stroomt de rivier de Mark.
De Sint-Pieter- en Pauluskerk in Herne was ons startpunt.
De kerk is onstaan eind 11e, begin 12e eeuw. Middenschip en zuidbeuk Romaans; toren en koor uit Scheldegotiek. Muren uit ijzerzandsteen, zandsteen, kalksteen en vooral leisteen afkomstig uit de steengroeve in Sint-Pieters-Kapelle.
Verdere bezienswaardigheden: kalkstenen doopvont, lambriseringen, gestoelte,kerkmeesterbanken, biechtstoelen, beelden en schilderijen. Het middenschip en de zuidbeuk zijn Romaans (11de-13de eeuw); de toren en het koor daarentegen zijn uitgevoerd in Scheldegotiek (13de eeuw). Door grondige verbouwingen o.l.v. architect Goethals verwierf het gebouw in 1923-24 een complex en asymmetrisch grondplan: het zuidelijk gedeelte behield zijn autochtoon Romaans karakter, de noordzijde daarentegen kreeg een neogotisch uitzicht.
De muren bestaan uit een bonte mengeling van natuursteen: ijzerzandsteen, zandsteen, kalksteen en vooral leisteen. Deze gesteenten zijn grotendeels afkomstig uit Mark, een Waalse buurgemeente waar zich een groeve in de primaire geologische formaties van het massief van Brabant bevond. De Sint-Pieterskerk is één van de fraaiste landelijke kerken van Zuid-Pajottenland en een representatief voorbeeld van Scheldegotiek.
Helaas konden we van dat moois niet veel zien, want er was een hek geplaatst in de kerk.
Nog nooit gezien...
Het hek.
Efkes de handen door het hek om deze mooie foto te kunnen maken.
De kerk vanuit de verte.
Rustige en goed begaanbare wandelwegen.
Deze schapen zouden volgens onze opzoekingen op internet het ras Suffolk, een Engels ras, moeten zijn.
De witte dovenetel.
Kapel ter ere van Maria.
De Harebeek stroomt rustig verder.
Nog een kapelletje op een wegsplitsing.
Een pracht van een knotwilg.
Even kijken wie daar voorbijkomt.. lijkt deze koe te denken.
Prachtig vergezicht.
Mini kapelletje zomaar langs een veldweg.
Even uitblazen met de haren in de wind.
Deze gerestaureerde 19de eeuwse hoeve, die de naam kreeg "Ooievaarsnest" is herkenbaar aan het bronzen beeld aan de gevel.
Hier woont waarschijnlijk een schapenkweker in de buurt.. Wat mijn vrouwtje zich afvroeg... waarom zijn de lammetjes bruin en de ooien niet ??
Een prachtige vijver.
Op deze foto zie je goed het golvend landschap van het pajottenland.
Een hoeve waar de koeien op de binnenkoer stonden.. Rechts op de foto zie je 2 staarten liggen van poezen die aan het spelen waren... mijn vrouwtje wou natuurlijk hun aandacht trekken en floot eens, maar geen reactie van de poezen... maar wat wij niet gezien hadden.. achter de hoek stond de boer toch wel zeker.. en die maar grijnzen... en mijn vrouwke zonder blozen maar doorstappen... Vrouwen, hé..
Dit kapelletje stond aan bovenstaande boerderij.
Heerlijk geurende seringen.
We zagen veel prachtig gerestaureerde hoeves, volledig vernieuwd maar waar toch het karakter van vroeger werd behouden.
De buitenmuur was nog origineel met datum van 1814...
...maar de woning op de binnenkoer was heel mooi vernieuwd.
Nog even genieten van de laaste vergezichten, want het einde van de wandeling komt in zicht.
Op het gemeenteplein stond dit beeld ter ere van de Kartuizers in Herne.
De Kartuizers hebben de naam de strengst levende monniken van het Westerse kloosterwezen te zijn. Zelf zullen ze daar waarschijnlijk om glimlachen, al is dat moeilijk te controleren, omdat ze nooit een stap buiten hun kloosters zetten en zelfs hun familie maar sporadisch schrijven.
In ieder geval besteden ze dagelijks veel tijd aan het koorgebed (een uitgebreid Officie en dan ook nog dagelijks de getijden van de Heilige Maagd), spreken alleen met elkaar op een wekelijkse wandeling en op feestdagen, en dan nog zeer kort, doen maar een klein gedeelte van het dagelijkse programma samen en blijven de rest van de tijd in hun kluis.
Het Kartuizerklooster in Herne was het eerste kartuizerklooster van de Nederlanden. Het hart van Margaretha van York lag hier begraven. Nu nog verwijst de straatnaam Oud Klooster naar de plaats waar de kartuis lag.
Zo beste vrienden, we hopen dat jullie ook genoten hebben van deze uitstap.
Onder een stralende hemel vertrokken we naar Heikruis. We deden er de Heikruiswandeling.
Heikruis (in het Frans: Hautecroix) is een plaatsje in de Vlaams-Brabantse gemeente Pepingen. Het maakte tot 1815 deel uit van de provincie Henegouwen met het gevolg dat het Frans er zolang de officiële voertaal bleef.
De dorpskom van Heikruis ligt op de waterscheidingskam van het Zuun- en het Laubecqbekken (twee zijrivieren van de Zenne), meteen ook het hoogste punt (+91m) van Groot-Pepingen. Van de oorspronkelijke dries of driehoekig dorpsplein bij het T-kruispunt van de Neerstraat en de Heikruisplaats is niets bewaard gebleven.
Thans is Heikruis een straatdorp met het Ursulinenklooster dat nu dienst doet als het Rust- en verzorgingstehuis Mater Dei. Het klooster heeft aanhorigheden zoals een kloosterhoeve en de natuurstenen kerk aan de ene zijde van de straat en de pastorie, het cultureel centrum en enkele woningen aan de overkant.
Het zuidelijke gedeelte van de de gemeente heeft een uitgesroken agrarisch karakter met vele hoeven. Het bos ter Rijst en het Bois de Strihou strekken zich uit aan beide zijden van de taalgrens.
Onze tocht ging van start aan de kerk van het Ursulinenklooster.
Het kerkof is gelegen rond de kerk.
Dit oorlogsmonument vinden we op het pleintje voor de kerk.
Het wijnhuis Jejowines, gevestigd in het gerestaureerd gebouw van "Fil de verver".
Het opschrift boven de inkomdeur.
De boeren waren vlijtig aan het werk om hun grond klaar te maken om te kunnen zaaien en planten.
Even genieten van de gezonde lucht...
Hier is het nog landelijk wonen.
Verschillende hoeves vermelden hun naam op de gevel : Hier "Hof Van De Velde".
En hier : "Hof Van Langendijck".
Op de splitsing van een baan zagen we dit kapelletje.
Mooie rustige dreef om te wandelen.
Onder sommige bomen was de aarde volledig weggegraven, waarschijnlijk door één of ander knaagdier, en je zag zo onder de wortels door.
Prachtig wandelen in het bos.
Er lagen al verschillende gronden klaar om de gewassen te laten groeien. Prachtig zicht toch, hoe die boeren hun land bewerken.
De familie schaap was ook van de partij.
Bloesems.
Deze boer had juist zijn koeien op de weide gelaten.
Is dat geen fotogenieke poes, ze ging zich mooi plaatsen onder de bloembak.
Heel veel hoeves werden prachtig gerestaureerd en worden nu bewoond door mensen die verbonden willen blijven met het boerenleven, maar toch de job van "boer" niet overgenomen hebben van hun ouders.
Na ongeveer 2 uurtjes gewandeld te hebben met de zon op ons hoofd...
...waren we wel toe aan een drankje...
... dat we nuttigden in een plaastelijke herberg.
Zo beste bloggers, ik hoop dat jullie meegenoten hebben van onze uitstap.
Een verslag van onze tocht in Serskamp, we volgden "Het Boomkwekerijpad".
Serskamp is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Wichelen.
Het dorp is gelegen in de driehoek, gevormd door de steden Gent, Aalst en Dendermonde. Het ligt in het centrum van de boom- en rozenstreek (naast Wetteren) en leent zich dan ook uitstekend voor aangename wandelingen of fietstochten.
Serskamp telt 21 tuinbouwbedrijven met een totale oppervlakte van 160ha.
De driebeukige neogotische Sint-Denijs-Kerk werd gebouwd in rode kareelsteen en dateert van 1856. Binnen zijn drie neogotische eiken altaren uit 1859 te zien en een biechtstoel in Lodewijk XV-stijl (18e eeuw).
Zou er binnenkort een doopsel zijn ?? Het doopvont stond toch vooraan in de kerk...
Even een kaarsje (eigenlijk waren er het 3) doen branden voor iedereen die we kennen.
Het kerkhof bevindt zich rond de kerk.
De pastorie, waarvan het portaal van het Norbertinessenklooster Tussenbeke is overgebracht.
De kloostergemeenschap van de Zusters van Sint-Franciscus.
Naast het klooster is de school, waar dit knap gemaakt houten speeltuig staat te wachten op de kinderen.
Nu gaan we de dreef verkennen.
Prachtige magnoliabomen in bloei.
Even de tijd nemen om de paarden te strelen.
Verder in de dreef kwamen we de woning tegen van Djef Blok. Een kunstenaar in houtsnijwerk.
Hier een voorbeeld van zijn werk, maar op zijn site zie je nog mooiere dingen staan : www.djefblok.exto.be
Rustig verder wandelen in deze mooie dreef.
Deze koe zag precies niet veel volk passeren want ze bleef geboeid staan kijken tot we uit het zicht waren verdwenen.
"Het Eetgoed" is een omwalde middeleeuwse kasteelhoeve waarvan de oudste vermelding teruggaat tot het einde van de 14e eeuw (1391). De monumentale toegangspoort dateert uit 1753 en ligt verscholen tussen de bomen. Achter het poortgebouw bevinden zich een uitgestrekte binnenkoer en hoevegebouwen.
En mijn vrouwtje zou mijn vrouwtje niet zijn... ze vond toch zeker wel een klein gaatje in de omheining om toch maar een foto te kunnen nemen voor jullie.
"Het Boomkwekerijpad" heeft zijn naam niet gestolen. Verder op onze weg hadden we een prachtig uitzicht op de boomkwekerij- en sierplantenvelden.
Even een foto van onze gevederde vrienden, de emoe's.
Terug op de gewone wegen kwamen we voorbij "De Klok". Hier waren we ooit al eens geweest tijdens een opendeurdag om te zien hoe ambachtelijke advocaat gemaakt wordt.
Met goede moed en de zon van de partij trokken we deze keer naar Smetlede, om er het Vaerenberghpad te volgen.
Smetlede is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Lede.
De huidige Sint-Pharaïldiskerk dateert deels uit 1824 (schip en toren) en 1897 (koor en kruisbeuk). De patroonheilige, Sint-Pharaildis (ook: Farahilde of Veerle), wordt aanroepen tegen ziekten van het pluimvee.
Rechts van het portaal hing dit kruisbeeld met muurschildering.
Smetlede is vooral gekend voor zijn boom- en plantkwekerijen en al na enkele minuten liepen we langs een eerste veld.
Huisjes zoals er vroeger wel meer waren.
Het kerkhof is volledig ommuurd.
Een paar honderd meter voorbij het kerkhof komen we een eerste kapelletje tegen. De kapel van O.L.V. Onbevlekt Ontvangen staat reeds aangeduid op de "Caerte figurative van de Prochie van Oordegem en Smetlede van 1780".
Deze schone dame liet zich graag strelen.
De kapel van de H. Barbara, daterend van het begin van de 19de eeuw. De kapel was volledig in puinhoop herschapen maar werd in 1986 door het gemeentebestuur op dezelfde plaats en in de stijl van toen herbouwd.
Verder langs de veldwegen met nog vele jonge boompjes waarvan we veronderstellen dat dit Japanse kerselaars zijn.
Even binnenkijken in de St.-Jozefkapel, gebouwd in 1922.
Aan de kant van de weg vonden we een antiek werktuig dat de boeren vroeger gebruikten.
Moeder eend was ook op stap met dit zonnig weer.
Besjes aan de bomen... zo vroeg in het voorjaar al.. Wat mag dit wel wezen ?
Eén van de vele verzorgde tuintjes die we zagen.
De boompjes waren volop in bloei.
Mooie bloemetjes aan de kant van de weg.
We vervolgen onze weg en steken het onooglijk kleine Zandputtenbeekje over. We bevinden ons hier op het laagste punt en dit werd ons snel duidelijk door de drassige bodem die we voorgeschoteld kregen.
Nog een veld met vele aangeplante boompjes.
Deze kloeke jongen stond veilig in de weide.
Het koningsbos van in de verte gezien.
Hier zijn we op wandel in het Koningsbos.
Deze privékapel was mooi onderhouden. Ze draagt de naam Onze-Lieve-Vrouw van Vrede en werd gebouwd naar aanleiding van de oorlog 1940 - 1945, als dank.
Kapel Sint-Antonius van Padua.
Origineel om de gevel van je huis wat op te vrolijken..
En zo kwamen we weer terug aan ons beginpunt.
We hebben genoten van deze wandeling, veel natuur en het zonneke op ons hoofd, meer moet dat niet zijn.
We begonnen onze wandeling aan de kerk van Zarlardinge.
Zarlardinge is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Geraardsbergen. Het dorpscentrum ligt nog geen kilometer ten westen van dat van Goeferdinge.
Kerk Onze-Lieve-Vrouw in Zarlardinge.
Kleine maar hele mooie kerk binnenin.
Nog maar pas onze wandeling gestart en we kwamen deze mooie jongen al tegen.
Vergezichten zoals je ze bij ons in de buurt niet meer tegenkomt.
De eerste kapel die we op onze weg tegenkwamen.
Aan een gevel zagen we dit kunstwerk.
Wandelen tussen de velden.. kan deugd doen. We hadden een echt "lentegevoel".
Nog een kapel, en deze was open, dus even binnen een kijkje genomen. Daar stonden allemaal doodsprentjes en foto's met kaarsjes. Blijkbaar wordt deze kapel druk bezocht.
Mijn vrouwtje kon er niet aan weerstaan om deze prachtige luchtfoto te maken.
In de verte zagen we de stad Geraardsbergen liggen.
Stevig verder gestapt en toen kwamen we aan de kerk van Goeferdinge.
Goeferdinge is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Geraardsbergen.
De plaatselijke Sint-Bavokerk werd in 1776 volledig in classicistische stijl herbouwd. Het interieur dateert van dezelfde periode; van de oude kerk bleef enkel de 15e-eeuwse arduinen doopvont bewaard.
Dit monument stond aan de kerk.
En wat zagen we ook nog onderweg ? Het supporterslokaal van wielrenner Robbie McEwen. Robbie woont al sinds jaren in Everbeek, een buurgemeente van Goeferdinge.
Even stilstaan... voor een moment van bezinning.
Even vanop een hoogte kijken naar welke richting we uit moeten.
Overblijfselen van een oude molen.
Onze tocht zit er bijna op.. dus even de dorst lessen in een plaatselijke herberg. In De koning van Engeland (Bij den Absjaar) konden we genieten van een fris biertje.
En we hadden de thuisblijvers ook niet vergeten, als je in de streek van Geraardsbergen bent, mag je niet naar huis terugkeren zonder een lekkere mattentaart.
Zo beste bloggers, we hopen dat jullie ook hebben genoten van onze wandeltocht.
Hier zijn we weer.. deze keer op pad geweest naar Borchtlombeek.
Borchtlombeek is een deelgemeente van de gemeente Roosdaal in de provincie Vlaams-Brabant. De gemeente ligt op 17 km ten westen van Brussel.
Borchtlombeek behoorde in de Karolingische tijd tot de Brabantgouw, maar vanaf de elfde eeuw, evenals Liedekerke, tot het graafschap Vlaanderen. Kerkelijk behoorde Borchtlombeek in de late middeleeuwen tot het dekenaat Halle, in het aartsdiaconaat Brabant.
We volgden het Sint-Amanduswandelpad.
De dorpskerk, gewijd aan Sint-Amandus, is oorspronkelijk laatgotisch (16de-17de eeuw). Ze onderging in de 19de eeuw een grondige verbouwing, waarbij de aanvankelijk vrijstaande toren in het hoofdgebouw werd opgenomen. P.C. van Peteghem bouwde het orgel in 1824.
Ook de binnenkant was heel mooi met een prachtig houten gesculpteerde preekstoel.
Ook Maria was prachtig gekleed.
Dit monument stond op het kerkplein.
De lammetjes dartelden vrolijk in de weide rond, en hielden af en toe eens pauze om te drinken bij mama.
Kapel/grot onderweg op ons pad.
Nog een prachtig exemplaar van een zwam.
We zagen ook dit staan.. maar hebben geen idee wat het is.
Verschillende serres, waar nog niks in stond, en we ook niet weten welke gewassen / struiken hier in de streek worden geteeld.
Efkes lachen naar de fotograaf...
We zagen verschillende mooie oude huizen.
Raar beeld dat hier in de tuin stond... wat zou dat zijn ??
De kerk vanuit de verte.
Zalig, wandelen op den buiten met de zon in de rug.
Ook zagen we een kabbelend beekje.
Nog een mooi gerestaureerd kapelletje.
Vele boerderijen werden gerestaureerd.
En de zon blijft maar schijnen, gelukkig maar.
Monument met kapelletje.
Deze schone heer wou maar al te graag op de foto voor mijn vrouwtje.
Zo beste bloggers, we hopen dat jullie ook genoten hebben van deze wandeling.
Ditmaal er op uitgetrokken naar Impe om er het oude Molenpad te volgen. Tot onze eigen verbazing hebben we geen molens gezien, hoewel de naam van het pad dit toch suggereert. Het was een rustige wandeling die vooral de nadruk legde op het landelijke karakter van de streek alsook de natuur.
Impe is gelegen in de provincie Oost-vlaanderen en is een deelgemeente van Lede. Het is een klein dorpje en telt ongeveer 900 inwoners. De meest gekende bewoner is Lucien Van Impe, die in 1976 de Ronde van Frankrijk won.
Het vertrekpunt was gelegen aan de kerk op het Impedorp. Begin 2000 werden er grote restauratie- en herstellingswerken gestart aan de Sint- Denijskerk waarbij binnen-en buitenkant een fraaie opknapbeurt kregen.
Tegenover de kerk staat de Onze-Lieve-Vrouw-van-Lourdesgrot.
Direkt naast de grot vinden we de pastorij die door de gemeente werd gerestaureerd.
Gedenksteen ter ere van overleden militairen.
Tot onze verbazing vonden we dit bord aan een boom bevestigd, zomaar langs het wandelpad.
Karakteristiek voor vele plattelandsgemeenten zijn de knotwilgen. Hieronder een imposante knotwilg, die ver aan zijn einde zal zijn, gezien zijn toestand.
De Molenbeek die zich in alle bochten wringt.
Een hele poos tussen de bomen gewandeld.
Even het brugje over om van hieruit het bos achter ons te laten.
Even stoppen om wat dieren te aaien. Langsheen het parcours hebben we vele pony's en paarden gezien.
Nog heel veel groen en ongerepte natuur.
Ook onze kirrende vriendjes niet vergeten.
Een kijkje binnen de Sint-Machariuskapel.
Het eerste madeliefje van de lente.
Ver aan het einde kwamen we dit mooi gerestaureerd kapelletje tegen.
En terug aangekomen bij het vetrekpunt, naar goede vaste gewoonte een stop in een plaatselijk volkscafeetje, om de sfeer van weleer op te snuiven.
De herberg "De Oude Mol", eveneens op het dorp, werd reeds in 1779 vermeld : "hofstede ende herberge den mol jegens de kerke".
Onder een droge hemel en niet te koud weer vertrokken we op uitstap naar Affligem.
Affligem is een gemeente in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. De gemeente telt ruim 12.000 inwoners. Grensgemeenten zijn: Aalst (Noorden en Westen), Denderleeuw (Zuid-westen), Liedekerke (Zuiden), Ternat (Zuid-oosten) en Asse (Oosten).
Affligem weerklinkt bijna dagelijks op de radio als knelpunt waar de files op de E40 Oostende-Brussel ontstaan.
Onze tocht vertrok aan de abdij van Affligem.
De abdij van Affligem mag beschouwd worden als de meest imposante abdijstichting van de benedictijnen in de Lage Landen. Als huisabdij van de hertogen van Brabant werd ze Primaria Brabantiae (de voortreffelijkste van Brabant) betiteld. In de rijmkroniek van Sinte-Lugartde (circa 1200) wordt ze Spiegel voor alle abdijen genoemd.
De abdij is ontstaan uit een eremitische gemeenschap die vermoedelijk op 28 juni 1062 werd opgericht. Haar grote weldoener is paltsgraaf Herman II van Lotharingen ( 1085). Via zijn minderjarigheidsvoogd, aartsbisschop Anno II van Keulen (1056-1075), gaf hij toelating aan de eremieten om op zijn domein te Affligem een gemeenschap te stichten.
Wellicht is deze paltsgraaf ook de beschermheer van de eerste Sint-Pieterskerk geweest (1083). Op de dag van de kroning van de Duitse keizer Hendrik IV te Rome (31 maart 1084) schonk hij bovendien zijn eigengoed te Affligem voor de formele oprichting van de abdij met een reguliere orde. In 1086 werd de stichting nogmaals rijk begunstigd door de landsheerlijke opvolger van paltsgraaf Herman II van Lotharingen in Brabant, graaf Hendrik III van Leuven. Zodra deze inkomsten voorhanden waren, werd overgegaan tot de formele inwijding door bisschop Gerardus II van Kamerijk.
Op onze wandeling in het Kloosterbos kregen we het gezelschap van een reiger.
In de verte zagen we de gebouwen van mijn vrouwtje haar laatste werkgever.
De boeren waren op de hoppevelden al bezig met de voorbereidingen voor de hop. In het voorjaar worden eerst de resten van de oude plant weggesneden, daarna bevestigt men fijne ijzerdraadjes aan de lange draden bovenaan. Die ijzerdraadjes worden later vastgemaakt in de grond. Rond deze draadjes groeit de hoppe. Begin mei draait men de hoppescheuten(+/-50cm) rond de ijzerdraadjes. Meestal draait men 3 gezonde, stevige scheuten rond elke draad, zo raken er normaalgezien zeker 2 boven. Nadien groeit de hop min of meer zelfstandig. Bij winderig weer durven de scheuten de draad wel eens te verliezen. Daarom moet de boer af een toe het bovenste stuk van de scheuten opnieuw aandraaien.
Ook een kudde ezels kwam ons vriendelijk groeten.
En ze lieten zich maar wat graag aaien door mij.
Een eind verder stond er ons ook een paard op te wachten. We waren ons juist aan het afvragen welk ras dit zou zijn, toen de eigenaar langs kwam om te voederen. Dus mijn vrouwtje nieuwsgierig als ze is, sprak de man aan en vroeg uitleg..
Het is een Pinto. Nog nooit van gehoord.. dus opgezocht op internet.
De Pinto stamt af van de paarden met gevlekte vacht die NoordAmerikaanse indianen ontvreemdden bij de conquistadores. Zijn naam heeft hij te danken aan een Spaans woord, 'pintado', wat 'geverfd' betekent.
Een Pinto karakteriseert zich beter aan de hand van zijn kleur en niet zozeer door zijn bouw. Gewoonlijk is het een stevig gebouwd, krachtig paard dat gedurende zeer lange tijd inspanningen kan leveren.
De vacht van de Pinto kan worden onderverdeeld in twee groepen: de 'overo' (witte vlekken op een gekleurde ondergrond) en de 'tobiano' (wit met vlekken in verschillende kleuren, behalve zwart).
De Pinto werd nog niet zolang geleden erkend als ras en dan nog maar alleen in de Verenigde Staten. Dit spectaculaire paard heeft soepele, losse gangen en gewoonlijk is het bijzonder comfortabel. Het bezit een korte, dunne staart. Wellicht ontstond die door selectief fokken om niet te blijven hangen aan de struiken en doornen van de ongerepte vlakten in de VS.
Weer een aantal bomen gezien met zwammen. Wist je als er op een boom een zwam groeit, dat deze boom dan ziek is ?
Dus moet deze boom er wel heel slecht aan toe zijn... al die uitstulpingen die je ziet zijn zwammen.
Onderweg kwamen er toch wat wolken aanzetten.
Toen we onze weg verder zetten, kwamen we aan de Meldertvijver : deze vijver maakte vroeger deel uit van het draineringsproject van de abdij van Affligem en diende destijds ook als viskweekvijver en potvijver.
Even uitblazen onderweg in een volkscaféetje...
...onder het genot van een drankje, en terwijl even de kaart bestuderen om te zien of we nog op de goede weg zijn.
Aan de Vrije School in Meldert hing er een heus modern kunstwerk.
De gotische Sint-Walburgakerk van Meldert wordt momenteel gerestaureerd.
O-L-Vrouw van Lourdeskapel.
Landelijke vergezichten.
Sint-Rochus kreeg hier als volkse heilige en beschermer van de hoplochtingen tegen allerlei plagen een kapel, de Sint-Rochuskapel (1560), ook genoemd de "Kapel van Nievel".
En zo kwam onze eindbestemming stilaan in zicht.. terug op weg naar de abdij.
Nog even een foto van dit beeld aan de abdijmuur.
Zo beste bloggers, dit was alweer een verslagje van onze tocht.. we hopen dat jullie er ook van genoten hebben.
Dit klein landelijk dorpje is gelegen in Oost-Vlaanderen, en is een deelgemeente van Geraardsbergen. Het telt net geen 500 inwoners.
De gotische Sint-Jan-de-Doperkerk verraadt drie bouwcampagnes : de eigenlijke kerk met zijn achtkantige toren in de 13e eeuw, de dwarsbeuk en de kapel van de dorpsheren in de 15e eeuw, en het portaal in 1772. Het gebouw is sinds 1942 beschermd.
Aan de kerk zagen we dit bord en besloten om dit eens te volgen.
Dit duo zat te wachten om gefotografeerd te worden.
Langs goed begaanbare paadjes doorheen de velden vervolgden we onze weg.
Vele boerderijtjes in dit landelijke dorp tegengekomen.
Het enige kapelletje op onze weg dat nog in goede staat was.
Eenzame knotwilgen in de velden.
Deze jongen liet zich graag door mijn vrouwtje over zijn kop en bles strelen.
De paden waren niet altijd rozegeur en maneschijn.
Als je graag van de cottage stijl houdt, dan ben je hier aan het juiste adres. Mooie stukken, voor zowel het interieur als voor de tuin. Specialiteit is het patineren, hetgeen je meubels een antieke uitsraling geven.
Enkele piepkleine zwammen op deze boom.
Kan zo uit het kerststalletje komen, de ezel en de koe.
Mooi herenhuis met in de tuin een miniatuurhuisje.
Detail van het miniatuurhuisje.
Een van de laatste stroken die er niet al te best bij lagen.
De lente is in aantocht... dit waren de eerste wilgenkatjes.
Meneer de bok was ook van de partij en het was nog een lieve ook.
Gebouw daterend uit 1947, waar wij geen info over hebben. We veronderstellen een zustergemeenschap.
Een mooie luchtfoto van de zon die door de wolken heen breekt.
Vlierzele : 8e Bacchustocht. Een organisatie van de wandelclub Herzele.
Vlierzele is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Sint-Lievens-Houtem. De wandeling had een uitgesproken agrarisch karakter met passages langsheen vele landbouwgronden en door stukjes bos. Kort na ons vertrek aan de gemeentelijke basisschool komen we een kapelletje tegen ter ere van de heilige Fledericus, die wordt aangeroepen tegen doofheid, hoofd- en oorziekten.
Aan de gevel van het "Hof Ter Vlieringhe" hingen enkele trofeeën aan de buitengevel. Dit hof is vooral bekend voor het kweken van de boerbokgeit. Aangezien we van dit ras nog niet gehoord hadden, gingen we even snuffelen op internet.
De boerbok werd in Zuid-Afrika gefokt en de naam stamt van het Nederlandse woord boer dat dezelfde betekenis heeft als bij ons, en het woord bok, dat op alle geitachtige slaat.
In 1959 werd het boerbokstamboek opgesteld en werd de standaard vastgelegd. Vanuit het nabije Namibië en uit Zuid-Afrika zelf werden een kleine hoeveelheid levende dieren en sperma geïmporteerd. In Europa werden ze in het kader van de verdringingskruizing tot de opbouw van een vleesgeitenras ingezet.
Boerbokken zijn grote vleesgeiten met lange goed ontwikkelde schouders, goed ontwikkelde lange, diepe en brede borst en rechte rug met uitgezette ribbenwelving en lange benen. Ze zijn kortharig en hebben een gedeeltelijk roodbruine ramsneusige kop. Zowel geit als bok zijn gehoornd.
We verlaten het dorp en duiken de natuur in.
Enorme zwam aan de voet van van een wilg.
We laten het bos achter ons en duiken opnieuw de bewoonde wereld in.
Kruis Cis Baove
In de Werrebeek, een smalle weg die de Groenestraat met Vlierzele verbindt, staat een moordkruis met volgende tekst:
Hier is vermoord, Francies Van Der Heyden op 9de november 1913 in den ouderdom van 68 jaren
Francis Van Der Heyden, alias Cies Baove woonde met zijn gezin in Vlierzele en was voerman. Het was op een zondagavond dat hij op deze eenzame plek
vermoord werd. Het lichaam werd s anderdaags gevonden door zijn zoon Charles-Louis, alias Boer, die samen met de hond op verkenning was gegaan.
In 1928 werd het kruis moedwillig omvergestoten en in stukken gebroken. De familie Van Der Heyden heeft het dan terug hersteld en in een stevige pilaar
gemetseld om het voor verdere vernieling te vrijwaren.
Achter de Vlierzeelse pastorij staat sinds 1879 de Lourdesgrot ter ere van O.L.Vrouw.
Deze Lourdesgrot, gebouwd met Doornikse kalksteen, werd opgericht op initiatief van toenmalig pastoor Anseau.
De grot is ongeveer 15 m breed en 6 m hoog. Op de zuidelijke kant (rechts) is een preekstoel in rotsen ingewerkt, aan de noordelijke kant (links) is onderaan de grot een crypte aangebracht waar de bedevaarders hun kaarsen laten branden. In het midden bevindt zich de nis met het Mariabeeld. Voor de grot op een kleine sokkel staat het beeld van
Bernadette. Op het pleintje staan vijftien bidbanken opgesteld die plaats bieden aan een vijfenzeventig bedevaarders.
In 1954 bracht toenmalige pastoor, Sabot, ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de Mariagrot, zeven kapelletjes aan waarin hij de zeven blijdschappen van Maria liet beitelen. Deze kapelletjes zijn opgetrokken in baksteen, met in witte zandsteen gebeitelde taferelen. Het geheel is een uniek natuurkader dat zeker aanleiding geeft tot bezinning en gebed.
In het najaar van 1993 werden de prachtige lindebomen tijdens nachtelijk stormweer ontworteld, en vernielden in hun val een zijmuur van de grot. Vrijwilligers bouwden deze muur terug op in 1994
De laatste halte op het parcours was de Sint-Fledericuskerk die spijtig genoeg niet open was.
Vlierzeles eerste kerk werd gebouwd in het begin van het gezag van de Sint-Baafsabdij in de vroege Middeleeuwen. De oudste delen van de Fledericuskerk, het schip, het koor en de sacristie dateren van 1780. De negotische zijgevel en de toren stammen uit 1892.
Binnenin is de laat barokke preekstoel een echte blikvanger. Hij werd gebeiteld in eikenhout door Guiliaume van Buscom uit Mechelen op het einde van de 18de eeuw en komt uit de Gentse Sint-Baafskathedraal.
Het hoogaltaar in zwart en wit komt uit de Sint-Baafskathedraal te Gent en werd naar Vlierzele gebracht in 1783. Het schilderij stelt het huwelijk voor van Onze-Lieve-Vrouw met de heilige Jozef. Het is een werk van Quillin van Antwerpen. De twee zijaltaren, toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw en de heilige Fledericus, zijn twee eeuwen oud. Het beeld in het rechterzijaltaar uit de 17de eeuw werd gerestaureerd in 1892. De geklasseerde orgelkast van 1643, die de wapenspreuk draagt van Mgr. Van Hoorebeke, is eveneens afkomstig uit de Sint-Baafskathedraal. Een werkelijk zeldzaam kerkmeubel is de 15de eeuwse gotische doopvont in arduin. Het koperen deksel kwam er pas in 1891 bij.
Onderweg liet dit kleine hondje vervaarlijk zijn tandjes zien.
De eerste krokussen....
Nog een kapelletje.
Nog wat uitrusten bij een glas bier en dan moe maar voldaan terug naar huis.
Roborst is een landelijk gelegen dorpje in Oost-Vlaanderen en telt 838 inwoners. Het is een deelgemeente van Zwalm. We zijn dus in de Vlaamse Ardennen.
We volgden er de Waterkersgrachtenwandeling (7km).
De Sint-Dionysius kerk is reeds eeuwenoud, zij dateert van de 13e eeuw en is in Vroeg-Gotische Stijl. Helaas was de kerk niet open, dus weer geen kaarsje kunnen branden.. spijtig.
Voormalig gemeentehuis van Roborst. Dit was eigendom van de kasteelheer.
Heerlijk vertoeven in een mooi glooiend landschap.
Dit paard had precies niet veel goesting voor een foto, het steekt gewoon zijn tong uit op ons.
Langsheen het water verschillende bomen met zwammen gezien.
Het wandelpad langsheen de Zwalmbeek.
Aangekomen bij het verval van de Zwalmbeek, gelegen aan het restaurant "De Zwalmmolen.
Eén van de vele prachtige gerestaureerde hoeves.
Huisje met nog een werkend waterrad.
De Paddestraat waar dit jaar de "Omloop Het Nieuwsblad" passeerde. Gemeentearbeiders waren volop bezig met de voorbereidingen.
Prachtige bonsaï in een voortuin.
Even halt gehouden in het enige dorpscafé dat Roborst rijk is.
Het thema van deze wandeling : een waterkerskwekerij.
Zo beste bloggers, wij vonden het een leuke uitstap. Jullie ook ?
Prachtige bomen, helaas mij niet bekend welke soort.
In de verte zagen we ook een windmolen staan.
Blijkbaar mag er in dit gebied ook gejaagd worden. Deze huls is het bewijs.
En genieten maar van de uitgestrekte vlakte.
Een authentieke boerderij. Roept herinneringen op aan mijn vrouwtje haar kindertijd, een oude boerderij en de geur van koeien..
Nog een mooie boom, de moeite waard om er een foto van te nemen.
Eén van de vele boerderijen.
Een kunstig gemaakte pomp, en ze werkt nog ook.
Vele verzorgde tuinen gezien.
Hier houdt een lieve King Charles Cavalier Spaniel de wacht. Goed kijken, het is een echte, hé...
Beeld van de Heilige Antonius van Padua. Als Sint-Antoon de zon doet schijnen, ziet de boer zijn zorgen verdwijnen. Is Sint-Antonius nat, dan drinkt de boer zich zat. Sint-Antonius schoon en helder, vult 't vat en ook de kelder.
Nog een grotje aan een huis.
De kerk van de HH. Bernardus en Martinus in neoclassicistische stijl dateert van 1842. Toen liet pastoor Brisard het romaanse kerkje van 935 afbreken omdat het in een te slechte toestand was. Helaas was de kerk gesloten, dus een kaarsje branden zat er deze keer niet in.
De wiskundige Italiaanse markies, Gasparo Pagani, was professor aan de universiteiten van Leuven en Luik. Hij overleed in het kasteel van Woubrechtegem en ligt hier op het kerkhof begraven.
Zo, beste bloggers, jullie zien dat deze wandeling deugd gedaan heeft, ik hoop dat jullie er ook van genoten hebben.
Beste bloggers, deze keer waren we op stap in het Pajotteenland, meerbepaald Oetingen.
Het was een tocht langs goed begaanbare wegen.
Oetingen is een deelgemeente van Gooik. Het dorp is gelegen in het Pajottenland en heeft zijn landelijk karakter vrij goed bewaard. In 1997 diende dit dorp als decor van de film "Oesje" van Chris Van Den Durpel.
De Sint-Ursmaruskerk.
De heilige Sint-Ursmarus, die aanroepen wordt tegen de koorts.
De biechtstoel met mooi houtsnijwerk.
Op pad langs landelijke veldwegen.
Genieten van het uitzicht en de rust die hier heerst.
Onze vrienden "de dieren" krijgen ook onze aandacht.
Nog vele knotwilgen langs het parcours tegengekomen, die men in onze streek nog zelden ziet.
De watertoren op het hoogste punt van de wandeling.
Een dreef in het Hellebos (privaat eigendom).
Een van de vele kapelletjes onderweg.
Het kasteel van Heetvelde.
Het kasteel van heetvelde of in de volksmond Waterkasteel genoemd, is een oude waterburcht als vroegere schakel in de verdedigingsgordel van versterkte kastelen die werden opgebouwd door de graven van Henegouwen. De oudste delen van het kasteel, de funderingen en laagste bouwlagen dateren uit ca. 1600. Het huidge complex, opgetrokken in Brabantse renaissancestijl, werd gebouwd in opdracht van Pieter Collins, heer van Heetvelde.
Het waterkasteel is momenteel in privé-handen.
Terug aangekomen op het kerkplein, zijn we er enen gaan drinken waar destijds de film "Oesje" met Chris Van Den Durpel werd opgenomen.
We hadden allebei wat extra vitamientjes nodig.... Groetjes en tot een volgende uitstap.
Ditmaal zijn we naar het Pajottenland vertrokken, om even halt te houden in het landelijke Galmaarden. Langs een glooiend landschap kan de wandelaar hier in alle stilte ten volle genieten van het landschap.
Het huidige Baljuwhuis kreeg in de loop der jaren verschillende namen mee. Het gravenhuis kasteel heeren huys dateert vermoedelijk van de eerste helft van de 17de eeuw. Het gebouw met de grote tuin en de stallingen kreeg mettertijd ook verschillende functies. Vast staat dat het in de periode 1833 1973 eigendom was van de familie Olemans. In die periode deden de gebouwen dienst als brouwerij. De provincie Brabant (later Vlaams-Brabant) bouwde deze locatie tussen 1977 en 2003 uit tot een provinciaal trefcentrum.
Kort na het vertrek bereiken we het houten brugje over het beekje de Mark. Vanaf hier volgen we de loop doorheen het beboste gebied tot aan de oude watermolen.
Zicht vanaf de oever van het beekje.
Aangekomen bij de oude watermolen waar we het pad verlieten en het open veld introkken.
Langsheen het parcours viel onze blik op dit mooi exemplaar, een Schotse Hooglander. Een ras dat vooral als hobby wordt gekweekt.
Onlangs kozen we voor een uitstap naar de Westhoek, en meer bepaald Westvleteren. Bij sommigen onder jullie zal er misschien een belletje gaan rinkelen.
De route start aan de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren en loopt door landbouwgebied dat van oudsher deel uitmaakt van de hoppestreek rond Poperinge. Het landschap is lichtglooiend en de wandelroute maakt gebruik van kerkwegels, graspaden en landelijke wegen. Het parcours gaat door bossen, hoppevelden, akkers en weiden. Een Brits militair kerkhof herinnert aan de Eerste Wereldoorlog.
De abdij en de brouwerij zijn voor het publiek niet toegankelijk. Geïnteresseerden kunnen altijd terecht in Het Claustrum. Deze informatieruimte bevindt zich in het ontmoetingscentrum De Vrede, gelegen recht tegenover de abdij. Via een virtuele rondleiding bieden de monniken van de abdij u een inkijk in hun kloosterleven aan.
Ontmoetingscentum 'de Vrede'.
Hier vloeit de Westvleteren rijkelijk.
Vóór onze start wat extra vitamientjes opdoen.
Plattegrond van de wandeling.
Spijtig, ik mocht niet binnen, was nog te jong om pater te worden.
Genieten van het winterzonnetje in de dreef.
De grot van Onze-Lieve-Vrouw waar we een kaarsje hebben aangestoken.
Eén van de beelden die de kruisweg voorstelt.
Nog zeer landelijke streek met vele kleine boerderijtjes.
We naderen stilaan het einde van het jaar en dat zie je ook op de wandelkalender. Het aanbod is beperkter, redenen genoeg om er dan zo maar eens op uit te trekken. Ons oog viel dit keer op Sint-Kwintens-Lennik gelegen in het zuidwesten van de provincie Vlaams-Brabant.
"Prins" een brabants trekpaard... en ikke
Wat historische info :
Gedurende de periode van de Merovingers (van de 5de tot de 8e eeuw) werden in deze streek, naast de eigendommen van de koning ook uitgestrekte domeinen gevormd die door de hogere adel en dienaars van de koning werden in gebruik genomen.
Lennik zou samen met met Gaasbeek, Gooik en Wambeek een domein gevormd hebben dat toebehoorde aan Ida, vrouw van Pepijn van Landen, en aan haar dochter de latere Heilige Gertrudis. Zij zouden het domein aan de abdij van Nijvel schenken waarvan Gertrudis de eerste abdis was.
In 978 bekwam abdis Adalberina van keizer Otto II niet alleen het officiële marktrecht voor Lennik, maar ook het uitsluitend recht om de beschermer van het Lenniks domein te mogen kiezen. De abdij van Nijvel was aldus verzekerd van de opbrengsten van de markttaksen.
De abdis van Nijvel liet het domein van Lennik besturen door de heren van Lennik als voogden van de abdij.
De heren van Lennik werden op een gegeven ogenblik opgevolgd door de heren van Aa. Zij waren na de hertogen van Brabant de machtigste heren. Maar het werd in de 13de eeuw duidelijk dat Lennik moest uitgerust worden met een versterkte post voor het oostelijk deel van het hertogdom, vlak bij de rivaliserende graafschappen Vlaanderen en Henegouwen.
Omdat Lennik strategisch gezien minder geschikt was voor de inplanting van een waterburcht, werd de militaire functie naar het naburige Gaasbeek overgeheveld en werd Lennik een onderdeel van het Land van Gaasbeek.
Tot het domein van Lennik behoorden St.-Kwintens- en St.-Martens-Lennik met Schepdaal, Gaasbeek en Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek. De hoofdschepenbank van Lennik velde vonnis in alle zaken die door de plaatselijke schepenbanken niet konden worden beslecht. Naast de hoofdschepenbank had het domein Lennik zijn eigen schepenbank met een meier en zeven schepenen. De galg en de schandpaal werden de symbolen van de rechtspraak.
Bij de verkoop van het Land van Gaasbeek kwam de heerlijkheid der beide Lenniken in handen van Corneille de Man dAttenrode en het zijn ook zijn afstammelingen die over de beide Lenniken bleven heersen tot en met de Franse Revolutie, waardoor een einde werd gesteld aan de voorrechten van de adellijke families. Toen Corneille de Man in 1691 in het bezit kwam van de heerlijkheid liet hij een nieuw zegel maken met het wapen van zijn familie ( met drie morenkoppen). Dit wapen werd op 23 maart 1948 toegekend aan de gemeente Sint-Kwintens-Lennik en nadien aan de fusiegemeente Lennik.
In 1845 werd het vredegerecht overgebracht van Sint-Martens-Lennik naar Sint-Kwintens-Lennik, maar er was geen enkel gebouw dat kon aangewend worden voor het onderbrengen van de openbare diensten en evenmin over een terrein waarop een gemeentehuis, school en schoolhuis zouden kunnen gebouwd worden. Na veel problemen besloot men op de markt een gemeentehuis te bouwen dit zou gefinancierd zijn door F.J. De Gronckel. Alles wijst erop dat de gebouwen gebruiksklaar waren in 1866.
Het gemeentehuis.
Sint-Kwintenskerk buiten..
...en binnen.
Ik doe een kaarsje branden voor iedereen die ik ken.
Geschiedenis van de kerk.
Een gerestaureerd herenhuis.
Een huis van adel, dat nu dienst doet als schooltje.
We hebben deze week geprofiteerd om op een zonnige dag er nog eens op uit te trekken. Onze bestemming was het domein : De Ghellinck in Wortegem-Petegem.
Het gemeentelijk domein de Ghellinck is een oud kasteelpark dat in het jaar 1718 aangekocht werd door de familie De Ghellinck.
Jean-Baptiste X De Ghellinck koopt een aantal heerlijkheden, onder meer 'Ten Doorne' en 'Ter Schelden'. Ook het feodale kasteel wordt zijn eigendom. Aangezien hij en zijn familie nu het grootste deel van Elsegem bezitten, worden zij Heren van Elsegem. De familie blijft tot in de 20ste eeuw verbonden met Elsegem.
Enkele fotos van vroeger.
Het kasteel onderging door de jaren heen verschillende verbouwingswerken : einde 18de eeuw in classicistische stijl en midden 19de eeuw in neoVlaamse renaissancestijl.
Het park werd in 1912 in Franse stijl ontworpen en reikte tot de Schelde. Gedurende wereldoorlogen I en II werd het kasteel ernstig beschadigd en tot overmaat van ramp brandde het in 1973 af. Later werd het gesloopt. Het domein werd in 1974 aan de gemeente verkocht en op vereenvoudigde manier opgefleurd.
De vroegere bijgebouwen van het kasteel met de hoeve, de archiefzaal en de bibliotheek worden stelselmatig gerestaureerd en met een nieuwe bestemming bedacht. De gerestaureerde hoeve dateert van 1893 en is gedeeltelijk in gebruik genomen als tavernerestaurant. Het 28 ha grote domein is voor de rustzoekende wandelaar een uiterst genietbaar oord.
Het voorbije week-end zijn we er nog eens op uit getrokken, meerbepaald naar Heldergem voor de ijsbrekerstocht. Een organisatie van de plaatselijke wandelvereniging de ijsbrekers.
Samen met Aaigem, Haaltert, Denderhoutem, Kerksken en vlekkem behoorde dit dorp tot het Land van Rotselaer. Dit dorp heeft zeker zijn landelijke karakter bewaard. De dorpelingen werkten vooral in de landbouw en de vlasnijverheid. In de 20ste eeuw telde het 25 weefgetouwen en 180 landbouwbedrijven.
Het dorp werd vroeger ook het Fransmansdorp genoemd omdat het grootste gedeelte van de werkende klasse in Noord-Frankrijk aan de slag was. Getuige daarvan is het standbeeldje dat de seizoenarbeider voorstelt.
Het was een leuke wandeling onder een stralend zonnetje langsheen allerlei veldwegeltjes.
We vertrokken s morgens, bij een licht bewolkte lucht en hevige wind, voor onze 2e wandeltocht . Daar aangekomen een poosje moeten zoeken naar een parkeerplaats, want er was al veel volk op de been. Uiteindelijk vonden we een plekje op het dorpsplein.
De tocht in Velzekewas een organisatie van WSV Egmont Zottegem met als thema het Jan De Lichtepad.
De naam van het pad verwijst naar de beruchte 18e-eeuwse struikrover Jan De Lichte, een bendeleider die al op 23-jarige leeftijd op de Grote Markt van Aalst werd geradbraakt.
Velzeke is een deelgemeente van Zottegem. Het landelijk dorp bestond aanvankelijk uit twee gemeenten, die in 1825 verenigd werden tot Velzeke-Ruddershove. Het centrum en de kerk bevinden zich in Velzeke. Hier bevind zich ook het Provinciaal Archeologisch Museum dat de prehistorie en de Gallo-Romeinse tijd in deze streek belicht.
Het was een aangename wandelroutelangsheen veldwegen in een glooiend landschap tussenhoge kouters en klaterende beekjes.
Geniet even mee van onze fotos.
Standbeeld Julius Caesar op het dorpsplein.
Langs het traject stonden borden met informatie over natuurbeheer.
Eén van de vele mooie landelijke vergezichten in deze streek.
Eindelijk, na enkele weken van geduld en opoffering was het zaterdag voor ons D-Day. Een dag waar we al lang naar uitkeken maar die om allerhande redenen steeds diende uitgesteld te worden.
Wandelschoenen aangetrokken en de vrije natuur in, zalig. Voor onze eerste uitstap hadden we geopteerd voor de kleinste afstand (6 km), om zo toch even onze fysieke conditie te kunnen inschatten.
Al bij al viel dit goed mee en waren we vroeger binnen dan verwacht.
De wandeltocht was een organisatie van ATB De Natuurvrienden uit Deinze.
Het beginpunt was de distilleerderij van Filliers. Van hieruit loodste het parcours ons naar de Leie en via landelijke paadjes naar Astene om van daaruit de terugtocht aan te vangen. Bij onze terugkomst werd ons in de cafetaria een gratis "druppelken" zoals ze hier bij ons zeggen aangeboden.
We hadden de keuze uit een citroenjenever, een speculoosjenever of een graanjenever.
