Ik ben Chris en hou van reizen, wandelen, een goed glas wijn, lekker eten, Status Quo, lezen (thrillers).
Ik ben geboren op 1 februari 1962.
Hier kun je meegenieten van onze wandelingen. Sinds ik in augustus 2009 een hartinfarct kreeg, ga ik er samen met mijn vrouw Annick dikwijls op uit om een gezonde wandeling te maken.
Hier zijn we weer.. deze keer een strandwandeling gemaakt in Nieuwpoort-Bad.
Nieuwpoort (Frans : Nieuport) is een stad en badplaats aan de Belgische Kust. Nieuwpoort zelf bestaat eigenlijk uit twee delen, Nieuwpoort-Stad en Nieuwpoort-Bad. Daarnaast behoren tot de gemeente ook de dorpjes Sint-Joris en Ramskapelle. De stad telt bijna 11.000 inwoners.
Appartementen bij de vleet. Niks voor ons, te druk, te lawaaierig en geen tuintje.
Jullie zien aan de golven dat er een stevig briesje stond.
En ook kwamen er af en toe donkere wolken opzetten.
Die dan weer afgewisseld werden door witte wolkjes.
Zeilbootje op het water.
Een kitesurfer aan het werk.
Ook de zeemeeuwen waren van de partij.
Onze Suzy vond het maar niks, die wind op haar snoetje.
Dit vond mijn vrouwtje een mooie schelp. En dankzij de tip van Mizzd is de foto heel geslaagd. Bedankt Mizzd !
Mesheften op het strand. Mesheften zijn langwerpige brons/bruin kleurige schelpen van ongeveer 15 tot 25 centimeter lang. Mesheften (scheermessen zoals vissers ze noemen) is de verzamelnaam voor verschillende soorten schelpdieren, waarvan het kleine en groot tafelmesheft, de grote zwaardschede, de Amerikaanse zwaardschede en de messchede de belangrijkste zijn. Ze leven tot zo'n 50 cm diep verticaal ingegraven in de bodem en eten plankton, dat ze uit het water filteren. Deze schelpdieren worden gebruikt als aas om te vissen.
Brrr.. toch niet warm, hoor.
Oude woning verdrongen tussen de hoge flatgebouwen.
Brandweermannen kwamen een "metalen buis" inspecteren die op het strand lag. Op het eerste zicht niets verdachts, dus namen ze het voorwerp mee.
Zicht op de pier.
Jeugdverblijfcentrum De Barkentijn zet zijn deuren wagenwijd open voor scholen, verenigingen, groeperingen die er eens op een ontspannen manier tussenuit willen of een geschikte locatie zoeken voor de organisatie van een activiteit of zeeklas.
En we besloten onszelf eens te trakteren, omdat onzer beider medische controles (ik voor mijn hart, en vrouwtjelief voor haar BK) allebei in orde waren. Dus gingen we een hapje eten in een restaurant op de dijk, niks speciaals, gewoon een dagschoteltje. En het heeft ons gesmaakt...
Zo, dat was het weer. We hopen dat jullie het leuk vonden.
Hier zijn we weer.. Deze keer maakten we de Kastelenwandeling in Gaasbeek.
Gaasbeek is een deelgemeente van de gemeente Lennik, gelegen in het zuidwesten van de provincie Vlaams-Brabant. Het is een klein landelijk dorp met ongeveer 300 inwoners.
Als trekpleister in het Pajottenland is het groene Gaasbeek, in de "achtertuin" van Brussel, vooral bekend om zijn kasteel.
In 2007 werd Gaasbeek in een nationale verkiezing verkozen tot één van de 15 mooiste dorpen van Vlaanderen.
De tocht ging van start aan het pleintje voor de Onze-Lieve-Vrouwekerk. Omheen de kerk ligt het nog steeds dienstdoend kerkhof van Gaasbeek. De kerk is een beschermd gebouw, de ommuring van het kerkhof behoort mee tot het beschermd dorpsgezicht.
Schandpaal op het dorpspleintje.
Mooie plant, helaas kennen we de naam niet.
Zelfs druiventeelt begint hier te komen, we zagen verschillende plaatsen aan huizen waar wijnranken groeiden.
Mijn vrouwtje kon er niet aan weerstaan om van deze poes een foto te nemen.
Onderweg zagen we veel gerestaureerde hoeves.
Vergezicht van de landerijen in het Pajottenland.
Dit zagen we voor de eerste keer op één van onze wandelingen : een heuse perzikenboom.
Even stoppen voor een foto.
Moeilijk te zien op de foto, maar dit is een hazelaar.
Prachtige champignon.
De maïs is ver rijp om afgereden te worden, want de kolven springen al open en de maïskorrels komen kijken.
En we gaan het bos in...
Even inzoomen en kijk voorwaar : daar staat de Basiliek van Koekelberg !
We hadden er al een tocht van 8,5 km opzitten, dus werd mijn vrouwtje toch moe.. helaas, we hadden zeker nog 2 uur kunnen wandelen in het bijna 50 hectare groot wandelpark, met bos en vijvers, eeuwenoude bomen en beschermde gebouwen. Maar dit zal iets voor volgende keer zijn... Ahja, de binnenkant van het kasteel van Gaasbeek hebben we al eens jaaaaaaaren geleden gezien... maar voor wie toch benieuwd is.. neem hier een kijkje : http://www.kasteelvangaasbeek.be/
Zo beste bloggers, dit was het weer... tot de volgende keer.
Outer is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Ninove. Het dorp heeft een oppervlakte van 8,31 km². De dorpskern ligt net ten westen van het stadscentrum van Ninove. Een oude vermelding dateert uit 1184 als het Latijnse Oltra. In de 13de eeuw komen de vormen Outhre en Outre voor.
Onze tocht ging van start aan de Sint-Amanduskerk. Deze kerk gaat terug tot een gotische kerk uit de 15de eeuw, waarvan alleen de onderbouw van de westertoren is bewaard. De bovenbouw dateert uit 1752, en werd in de volgende eeuwen nog sterk aangepast. De kerk is beschermd als monument; de omgeving en het nabijgelegen populierenbos over de beek zijn beschermd als dorpsgezicht.
Herdenkingsteken aan de muur links van de ingang van de kerk ter herinnering aan de gesneuvelden in de oorlog 14-18.
De vroegste geschiedenis van de kerk zou tot de 12de eeuw teruggaan. Het bedehuis was oorspronkelijk in het bezit van de abdij van Honnecourt; pas in 1709 krijgt Outer een eigen pastoor. Van de gotische kerk bleef slechts de onderbouw van de vierkante westtoren bewaard. De kerk verkeerde omstreeks het midden van de 17de eeuw in een verwaarloosde toestand. Nog in 1698 was het koor met stro bedekt. In 1725 werd de kerk grondig hersteld en van een gewelf voorzien. In 1752 worden het dak en de muren van de toren opgeknapt: de muurankers '1752' net onder de galmgaten, getuigen hiervan. Drie jaar later werd de kerk geplaveid met blauwe natuursteen en witte marmer.
In 1830 werd het bedehuis vergroot naar plannen van de Ninoofse architect J.B. Van Impe en in 1846 bouwde men een nieuw koor. De kerk werd van 1972 tot 1974 grondig hersteld.
Het hoofdaltaar.
En weer hadden we geen leeg flesje mee om wat gewijd water mee te brengen naar huis.
Deze tekst staat op onderstaand monument :
"Hulde der Christene Demokraten aan hunnen leider Smid Lambrecht, in leven bestruurder der vrye klok. 1858 - 1908"
Het monument bevindt zich op het pleintje voor de pastorie in de... jaja... Smid Lambrechtstraat.
De pastorij is volledig ommuurd. Maar een "letterlijk" lange arm boven de afsluiting, en we hebben toch een beeld van de woning.
Onze tocht begon tussen de maïsvelden.
En de vlierbessensstruiken.. en jaja, jullie kunnen het al raden zeker ? Inderdaad, we hebben een heleboel vlierbessen geplukt om vlierbessengelei van te maken.
Iets wat we nog niet kenden : een "tractorsluis". Dus even opgezocht wat dit wil zeggen.
Een tractorsluis : blokken fungeren als tractorsluis: landbouwverkeer kan er gemakkelijk over, maar het wegje voor sluikverkeer gebruiken is onmogelijk geworden voor auto's. Fietsers en wandelaars genieten er het volwaardige recreatief medegebruik van dit landbouwgebied.
Deze berggeit lag op tafel te genieten van de zon.
Wij genoten ook van het goede weer.
De boeren waren druk bezig het graan af te maaien.
Lief paard met mooi geknipte manen.
Aan de kant van de landbouwwegen zagen we ook heel wat bomen met rode besjes aan. Voor ons onbekend, maar misschien kan er ons wel een blogger zeggen wat dit is en of je er evt konfituur kan van maken.
Ik dacht dat paddestoelen alleen in de herfst voorkomen... mooi niet dus, dit exemplaar stond nu in het gras.
Als afsluiter nog een drankje in de enige herberg die we zagen. Benieuwd naar meer over deze zaak ?? Kijk dan op www.boerkenshof.be
Deze keer waren we op stap in de Vlaamse Ardennen.
We volgden de Zwalmbronnenwandelroute.
Onze tocht begon aan de kerk van Opbrakel.
Opbrakel is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Brakel.
Opbrakel ligt in het zuiden van de provincie. De plaats telt ongeveer 1700 inwoners. De dorpskern sluit bijna aan op die van het grotere Nederbrakel.
De Sint-Martinuskerk is, mede door zijn ligging (+56m) en karaktervolle toren, een van de fraaiste plattelandskerken van de Vlaamse Ardennen. De vroeggotische westtoren - de onderbouw vertoont zelfs Romaanse kenmerken (beschermd sinds 1970) -dateert uit het begin van de 13de eeuw en was in de toenmalige kruiskerk wellicht een vieringtoren. De rest van de kerk is classisistisch en dateert uit het midden van de 18de eeuw.
Het meubilair is 18de eeuws en uitgevoerd in rococo (biechtstoel, preekstoel) of classicisme (koorgestoelte). Het orgel (eind 18de-eeuw) is van de Gentenaar Lambert van Peteghem, de klankkast (1789) van Damianus de Staercke uit Nederbrakel. Er zijn grafstenen uit de 18de en 19de eeuw. De kerk is omringd door een kerkhofmuur en ligt in een gerenoveerde dorpskern.
We vertrekken op pad...
Een mooi gezinnetje ligt te genieten van de zon.
Grazende ezels in de weide, én nog eentje in de stal.
En jaja.. jullie weten het al.. langs vele Vlaamse wegen komt men plaatsen tot bezinning tegen.
Bij Suzy is de fut er al bijna uit.. ja, met zulke kleine pootjes..
Even stilstaan en genieten van het mooie landschap.
De graangewassen zijn klaar om geoogst te worden.
Heel in de verte zien we de kerktoren.
Mooie grote zonnebloemen in de tuin van de boer.
Nog een kapelletje, dat best wat renovering kan gebruiken.
Heel wat bambi's genoten van het goede weer.
Boven aangekomen, even een terugblik op een prachtig vergezicht van het glooiend landschap van de Vlaamse Ardennen.
De Suzy ziet het niet meer zitten en wil gedragen worden. Gelukkig weegt ze niet veel...
Een grote rozenbottelstruik aan de kant langsheen een boerderij.
Kasseiweg naar beneden.. het bos in.
En Suzy ziet het nog altijd niet zitten om zelf te stappen.. dus dragen maar.. eerlijk gezegd, de tocht was ook te ver voor zo'n klein hondje.. maar we dachten dat het maar ongeveer 7 km was, maar toen we vertrokken zagen we dat op het plakkaat 11 km stond.. maar ja, we waren nu zo ver gereden, dus begonnen we er maar aan, hé..
En zo kwamen we aan het eind van onze wandeling.
Moe maar voldaan vertrokken we huiswaarts.
Nog enkele leuke weetjes : deze mensen zijn geboren in Opbrakel :
Deze keer maakten we echt een "vruchtbare" wandeling...
We zijn gaan wilde bramen plukken.
De voorbije winter hadden we deze wandeling al eens gemaakt, en we hadden opgemerkt dat er langs de kant van één welbepaald landwegje veel braambessenstruiken stonden.. dus dat was iets om te onthouden.
En nu was het dus zover, ongeveer de eerste 2 weken van augustus zijn deze bramen rijp genoeg om geplukt te worden.
Konfituurliefhebbers zoals we zijn mochten we deze kans niet laten voorbijgaan, en vertrokken we met ons leeg emmertje op wandel. We hadden al snel het paadje gevonden waar we moesten zijn.. maar die 2 hielden ons in het oog..
De zon scheen door de bomen.
Onderweg een bloemetje gefotografeerd.. helaas naam onbekend voor ons.
Ons doel nadert..
Mjamie.. zien ze er niet heerlijk uit ?
We hadden er welgewogen 850 gr.. en als je weet dat deze bessen in de supermarkt gemakkelijk verkocht worden aan +/- 3 euro per bakje van 125 gr... dan is de rekening rap gemaakt.
En dit is het resultaat.. niet slecht, hé... ondertussen is mijn vrouwtje al volop bezig met konfituur maken terwijl ik hier mijn postje neerzet.
Nog een fijne dag.. er tot volgende keer maar weer.
Deze keer op wandel in Lede. Het was een kleine wandeling, want het weer was nogal wisselvallig en we hadden geen zin in een nat pak. Lede is een gemeente in de Oost-Vlaanderen, en telt meer dan 17.000 inwoners. Lede is een landelijke gemeente, centraal gelegen tussen centrumsteden als Gent, Aalst en Dendermonde.
Een ideale woonomgeving met veel groen, talrijke scholen, ruim winkelcentrum en een bruisend verenigingsleven.
De huidige gemeente Lede is sinds 1977 samengesteld uit de vroegere gemeenten :
De Sint-Martinuskerk in Lede is een belangrijk bedevaartsoord. De geschiedenis van de kerk is onlosmakelijk verbonden met die van de miraculeuze 15de-eeuwse piëta. Dit 75 cm hoge gepolychromeerd beeld is afkomstig uit het Rijnland en wordt sinds 1414 vereerd. Het rijke interieur van deze kerk is te danken aan deze verering, net als de bouw van de imposante westertoren in 1569. De balustrade en de spits op de toren dateren uit 1896. Het zandstenen kerkgebouw kende in de loop der eeuwen veel aanpassingen. In 1960 werd de kerk beschermd als monument.
Deze relikwie is te bekijken in de kerk.
De overledenen worden herdacht met een kruisje aan de wand in de kerk, dit kruisje krijgt de familie van de overledenen in de week van Allerheiligen.
De kruisjes hierboven zien we in vele kerken, maar voor de kindjes die geboren worden is er wel een heel apart aandenken. Ieder kindje krijgt een stenen wijwatervaatje.
De doopvont.
Het hoofdaltaar.
Linker zij-altaar.
Rechter zij-altaar.
Mariale Processie
De Mariadevotie in Lede gaat terug tot het jaar 1415. In de loop der eeuwen werden aan het beeld talrijke mirakelen toegeschreven. Aanloop tot de processie vormt de jaarlijkse "ommegang" die start met de kaarskensprocessie op vrijdagavond.
De negen daarop volgende dagen zullen honderden bedevaarders het centrum van Lede doorkruisen en halt houden aan de zeven kapelletjes ter ere van Onze-Lieve-Vrouw. De novene wordt afgesloten met de Mariale processie die doorgaat de tweede zondag na Pinksteren.
Op deze draagbaar wordt het Mariabeeld gedragen in de ommegang.
Net als vele anderen hebben wij ook een kaarsje doen branden.
Het neogotische gemeentehuis, getekend door architect Edward Bouwens, werd opgericht in 1895.
Het Cultureel Centrum, in de 19e en eerste helft 20e eeuw bewoond door de familie Moens, wordt nu gebruikt als gemeentelijke academie voor muziek en woord. De diverse zalen worden tevens gebruikt voor vergaderingen, tentoonstellingen, concerten enz.
Aan de gevel van het administratief centrum hangt deze gedenkplaat ter ere van dokter Julius De Geyter, hij was een Vlaams journalist en schrijver (Lede, 25 april 1830 - Antwerpen, 18 februari 1905).
De Geyter was ook onderwijzer, tot hij directeur van de "Bank van Lening" te Antwerpen werd in 1874. Hij stichtte het literaire tijdschrift De Vlaamsche School tezamen met J.F.J. Heremans en E. Zetternam. Dit tijdschrift bestond van 1855 tot 1901. De Geyter was een politiek dichter en speelde een rol bij de totstandkoming van de Vlaamse Beweging. Julius De Geyter schreef vele romantische gedichten, waarvan die met een politieke inhoud vol retorica zitten.
La Lédoise was een belangrijke producent van "constateurs", een klok die gebruikt wordt tijdens wedstrijden in de duivensport. De klok geeft de tijden aan waarop de duiven zijn vertrokken en weer zijn aangekomen.
Zo werden er in 1950 nog steeds prikklokken gebouwd te Lede door La Lédoise (oprichters hiervan waren de Gebroeders Van Nerum uit Aalst) dit atelier in nog steeds intakt en er word voorzien om dit atelier te openen als het La Lédoise museum (La Lédoise staat immers voor "de Leedse").
De voormalige constateurfabriek La Ledoise in de Kerkevijverstraat werd gerenoveerd. De eigenaar deed werken en kon beroep doen op subsidies van de gemeente omdat La Ledoise als industrieel erfgoed beschermd werd.
La Ledoise heeft een hele geschiedenis achter de rug. Theodoor Corthals was in 1898 student electriciteit en verdiende wat centen bij als hulp bij de uurwerkenmaker Jozef Van Nerum. Het was toen dat hij een constateur (duivenklok) in elkaar knutselde.
Zodra er voldoende interesse was voor de constateur besloot Corthals zijn knutselwerk te commercialiseren. Hiervoor werd in 1900 het bedrijfje La Ledoise opgericht. Jozef Moens, die toen burgemester was in Lede, zag er wel brood in en hielp financieren, samen met zijn broer Claude Moens en Jozef Van Nerum.
Het begon pas echt druk te worden nadat Emiel Daelman in 1926 La Ledoise overnam. Andere mijlpalen in de geschiedenis waren de inactiviteit tijdens de tweede wereldoorlog, de heropstart in 1946 en de presentatie van de constateur-drukker in 1950. Die laatste kwam er dank zij contacten met de Zwitserse ingenieur Faidherbe. Het bedrijf stopte in 1972. Sindsdien is er in het atelier niets meer veranderd. Het staat er nog zoals vroeger, inclusief een draaibank uit 1896.
Dit stukje goed bewaard cultureel en industrieel erfgoed werd dan ook terecht beschermd.
Even genieten van het groen in het plaatselijk parkje.
En zo kwamen we weer aan ons begintpunt, namelijk aan de kerk.
Daar zagen we nog een gedenkteken dat werd opgericht ter nagedachtenis van de oorlogsslachtoffers van de oorlog 1940 - 1945.
Leuk om weten : dit zijn enkele bekende Ledenaren :
Frank Galan (1960; artiestennaam van Frank Van Molle), charmezanger
Zo, beste bloggers, het was maar een korte uitstap, maar we hebben toch heel wat bijgeleerd. We hopen dat jullie het ook fijn vonden om met ons mee te wandelen.
Tot de volgende keer.
Bron : wikipedia Bron : www.vvia.be Bron : www.lede.be
Onder een blauwe lucht en warme zon hebben we genoten van de Schiptrekkerstocht die werd georganiseerd door Wandelclub De Sportvrienden.
De Denderleeuwenaren koesteren hun spotnaam "Schiptrekkers". Nochtans was het beroep van schiptrekker bittere ernst. Ruim 150 jaar geleden, net na de kanalisatie van de Dender, werden de schepen op de rivier nog niet mechanisch voortgedreven. De boten moesten nog door mankracht voortbewogen worden en daarvoor deden de schippers een beroep op de schiptrekkers (maar ook hun vrouwen staken vaak een handje toe). Nadien werden voor dit karwei paarden ingespannen en nog later had iedere boot zijn motor.
De tocht vertrok in Denderleeuw en ging door rustige veldwegen, en maakte een mooie lus langsheen de Dender.
Denderleeuw is een gemeente in de provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 17.000 inwoners. Denderleeuw is een van de dichtbevolkste gemeenten van Vlaanderen.
Het gemeentehuis.
Gedenksteen voor Dokter Cochez, stichter van de Rode Kruisafdeling in Denderleeuw.
Beeld : moeder en kind.
Rustig vervolgden we onze weg, om de vissers niet te storen.
En zoals jullie weten.. overal komen wij dieren tegen.
Net zoals op vele vlaamse wegen komt men hier ook kapelletjes tegen.
Gedenkteken ter ere van Priester Daens. Adolf Daens (18 december 1839 - 14 juni 1907).
Hij volgde klassieke humaniora bij de paters jezuïeten in het Sint-Jozefscollege van zijn geboortestad Aalst. Nadat een poging om jezuïet te worden mislukte werd hij priester die, getroffen door de mensonwaardige omstandigheden in de fabrieken van de stad Aalst, zich ging interesseren voor het lot van de arbeiders en de Daensistische beweging in het leven riep. Als uitvloeisel hiervan werd in 1893 de flamingantische Christene Volkspartij opgericht, die het democratiseren en het radicaliseren van de katholieke partij nastreefde.
Hij werd verkozen tot volksvertegenwoordiger, maar kreeg tegenwerking van de traditionele katholieke partij, de burgerij en de kerkelijke overheid. Uiteindelijk werd hij uit zijn ambt van priester ontzet.
De Dender is één van de mooiste rivieren om te volgen en onderweg te genieten van het landschap.
Zo komen we aan de nieuwe Schiptrekkers voetgangersbrug over de Dender, waar we ver aan ons beginpunt komen. Het bord met verwijzing naar Café De Vrede trekt onze aandacht, want met dit warme weer is een drankje meer dan welkom.
Korterbij de brug gekomen zien we dat een aantal jongelui het blijkbaar ook warm hadden en als afkoeling een duik namen in de Dender.
In de verte zien we de kerk opduiken.
De gotische Sint-Amanduskerk ligt op een verhoging ten oosten van de dorpskom van Denderleeuw, vlakbij de Dender. De kerk is opgetrokken in eenvoudige Dendergotiek. Voor de oudste delen van de kerk, zoals de 13de-eeuwse onderbouw van de toren, werd gebruik gemaakt van Balegemse steen. In de 16de eeuw werden belangrijke verbouwingswerken uitgevoerd en na een brand in 1589 werd de deuropening in de voorgevel aangebracht. Rond 1900 werd nieuwe verbouwingswerken uitgevoerd volgens de plannen van architect H. Valcke. In mei 1940 kreeg de kerk het erg te verduren en de ontwrichte torenspits werd in 1942-1943 afgebroken en vervangen door een stenen naald in Larochettesteen volgens het ontwerp van architect Stan Leurs. De kerk is sinds 1944 beschermd als monument.
Ternat is een gemeente in het Patjottenland, dus in de provincie Vlaams-Brabant. De gemeente telt ruim 14.500 inwoners.
We stonden met de wagen geparkeerd in de dreef, bewust uitgekozen door mijn vrouwtje omdat ze me iets wilde tonen. Namelijk de 3 gebouwen waar jaren geleden de eerste buitenopnames van de TV-serie "Thuis" werden gemaakt.
Het huis van Marianne.
Het huisje waar Frank Bomans samen met Simonneke en zijn moeder Florke woonde.
Het vroegere kapsalon van Rosa.
En zo gingen we op stap..
Onze eerste halte was de Sint-Gertrudiskerk, gewijd aan de Heilige Gertrudis van Nijvel. Deze kerk, uit zandsteen, bestaat al sinds de 15e-16e eeuw. De massieve westertoren is 50 meter hoog. Hij wordt bekroond met een ingesnoerde spits die sinds de vorige restauratie in 1896 omgeven is door een balustrade. In het torentje aan de zuidkant bevindt zich de draaitrap die toegang geeft tot de toren en de klokkenkamer.
Momenteel waren er grote restauratiewerken aan de gang, waardoor we van deze prachtige kerk helaas niet veel zagen.
2 levensgrote schilderijen van Maria en de Heilige Rita.
Het orgel.
Even een kaarsje doen branden voor familie en vrienden.
Buiten aan de kerk stond dit monument met namen, ter nagedachtenis aan de gesneuvelden in de oorlogen van 14-18 en 40-45.
Van een laag bruggetje gesproken...
Deze poes kwam ons even liefkozen en ging dan bereidwillig poseren.
In een wegje tussen de bomen zagen we aan de zijkant deze mooie wilde aronskelk staan.
Deze bloem vonden we ook heel mooi.. helaas ons onbekend.
We vervolgden onze weg en kwamen in een woonwijk terecht, waar we dit heel mooi aangelegd tuintje zagen.
Dan het volgende wandelpaadje gevolgd en dit passeerde langs de achterkant van de huizen, en hier zagen we deze mooie dame.
En zo kwamen we aan het gemeentehuis van Ternat. Dit gebouw was oorspronkelijk een omwaterd kasteel in traditioneel baksteenmetselwerk met gebruik van zandstenen plint en arduinen onderdelen, anno 1719. Het gebouw is een juweeltje van Vlaamse Renaissance. Het dubbelhuis heeft vijf traveeën en twee verdiepingen, afgedekt met een hoog leien schilddak met houten dakkapellen. De middelste travee loopt uit op een vierkant torentje met galmgaten. De ingangsdeur heeft een arduinen omlijsting. Boven de portiek, de beeltenis van Sint-Gertrudis onder een druiplijst.
De aan beide zijden aangebouwde bijgebouwtjes dateren uit de 19de en 20ste eeuw. Het gemeentebestuur van Ternat heeft het goed in 1845 aangekocht, in zijn oorspronkelijke staat bewaard tot het einde van de 19de eeuw en liet toen de wallen dichten om achteraan en in de tuin klaslokalen te bouwen. Uiterst links staat op de stoep nog de oude arduinen pomp die zich eertijds rechts van de voortuin bevond. Het gemeentehuis is sinds 1958 beschermd als monument. Momenteel zijn er plannen voor de bouw van een nieuw administratief centrum vlak achter het bestaande gemeentehuis.
Stilaan kwam het einde van onze wandeling weeral in zicht, dus tijd om even te rusten en te genieten van een fris drankje.
Zo, dat was het weer, ik zou zeggen.. tot de volgende keer.
Hier zijn we weer.. deze keer onder een bewolkte hemel Ninove onveilig gemaakt..
Ninove is een stad in de Oost-Vlaanderen. De stad ligt aan de Dender en telt bijna 36.000 inwoners.
De bewoners van Ninove kregen de bijnaam "Wortelkrabbers" omdat toen Aalst Ninove wilde binnenvallen ze in plaats van de onvindbare sleutel een wortel gebruikten om de stadspoort te sluiten. Er was echter een ezel ontsnapt die de wortel uit het slot heeft gekrabd en vervolgens opgegeten en zo de stad prijs gaf aan de Aalstenaars. Sindsdien is de wortel het symbool van de stad Ninove.
De Oudste, de Stoutste en de Wijste der Steden
Ninove werd beschreven door Antonius Sanderus als de 'Oudste, de Stoutste en de Wijste der Steden'. De stad werd de oudste genoemd wegens de naam Ninove die sterk lijkt op die van de Assyrische stad Ninive. De stoutste omdat ze de stadspoorten altijd lieten openstaan alsof men van niemand schrik had. En de wijste omdat Ninove een der enige steden was die geen stadsnar had. Deze tekst is ook terug te vinden op de borden aan de ingangen van Ninove.
De eerste bekende Ninovieter die we zagen staan was "Het Wortelmanneke".
Het koopcenter Ninia, waarin verschillende winkels zijn gevestigd.
De muzikale waterfontein op de Graanmarkt.
Overal waar wij gaan wandelen, komen we dieren tegen.
De gotische Koepoort (beschermd monument) of Nederwijkpoort Stadspoort is een overblijfsel van de vroegere stadsomheining. Reeds vermeld in XIV en van 1397 tot einde XVI Warmoespoort geheten; later Nederwijkpoort genoemd. In 1462, na een totale verwoesting, hersteld (wederopgebouwd ?). Ca. 1600 verbouwd op last van het stadsbestuur en na haar voltooiing in 1629 als stadsgevangenis gebruikt.
Het standbeeld van "De Twijnster".
Tussen de wolken door kwam de zon even kijken.
De Dender.
De basisschool van Ninove, gevestigd in een prachtig gebouw.
De decanale barokke Onze-Lieve-Vrouwekerk is een beschermd monument. De Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk in Ninove is één van de grootste barokkerken in Vlaanderen.
Met de bouw van de kerk werd begonnen in 1640, nadat abt Jan David in 1628 het plan voor de bouw vanuit Rome had meegebracht. De nieuwe kerk werd opgetrokken ter vervanging van de bestaande romaans-gotische kerk.
Door financieringsproblemen schoten de werken echter decennialang niet op. Het was pas in 1716 dat abt Ferdinand Vander Haeghen de bouw hernam en voltooide. De kerk werd ingewijd op 27 april 1727 door de aartsbisschop van Mechelen.
De kerk maakte vroeger deel uit van de Ninoofse Norbertijnerabdij en wordt daarom ook wel de Abdijkerk genoemd. Vandaag de dag doet ze dienst als parochiekerk.
Interessant weetje : vanuit de lucht gezien is de vorm van de kerk een Latijns kruis.
En ik kan goed geloven dat dit een beschermd monument is, zo'n prachtige kerk hebben we vanbinnen nog nooit gezien.
De biechtstoel aan de zuidkant is van T. Verhaeghen (1736-38). Het beeldhouwwerk staat in functie van de biecht: gerechtigheid, boete, barmhartigheid.
Het orgel werd in 1728 vervaardigd door de beroemde orgelbouwer Jean-Baptiste Forceville. Het beeldhouwwerk is opnieuw van J.B. Van der Haeghen: St.-Cecilia die het orgel bespeelt, musicerende engelen en de wapenschilden van abt Van der Haeghen en van de abdij.
Aan een pilaar was een soort kastje bevestigd, met allemaal naamplaatjes op. Helaas hebben we geen idee wat dit mag zijn.
Eén van de 2 zijkapellen. Deze zijn eveneens paarsgewijs opgebouwd. Het beeldhouwwerk is van J.B. Van der Haeghen. Het zuidelijke is nu toegewijd aan St.-Joris. Het schilderij is van G. De Craeyer en komt uit de voormalige parochiekerk. Verdere medaillons met de ouders van Maria.
Het hoogaltaar van J.B. Van der Haeghen werd gemarmerd door J. Tourner. Hier verenigen zich alle elementen die voor de kerk van Ninove een bijzondere betekenis hebben: een sarcofaag, het dubbelportret van de HH. Cornelius en Cyprianus, de ten hemel opneming van Maria, het geloof en de hoop.
Het koorgestoelte werd vermoedelijk besteld door abt David en dateert uit de eerste helft van de 17de eeuw. Het is nog in renaissancestijl maar toont reeds enkele barokke kenmerken.
Delambrisering werd in 1736 ontworpen door de Mechelaar Theodoor Verhaeghen. Hij beeldhouwde de reliëfs en de schilderijomlijstingen. Het schrijnwerk is van de hand van twee Ninovieters. In een prachtig spel van onderbroken en uitspringende horizontale evenwichtige lijnen, kronkelen volute en tegenvolute rond elkaar. Elk reliëf wordt bekroond met een vaas. Sterk ritmisch is de afwisseling schilderij-reliëf, gelijklopend met het gebouw, travee-zuil. De zuidzijde beeldt het leven uit van de H. Cornelius, de noordzijde het leven de van H. Cyprianus.
En voor wie "gewijd water" wou, stond er aan de uitgang een gevulde wijwaterkruik. Helaas hadden we geen leeg flesje mee om een beetje water mee naar huis te nemen. Spijtig.
In de schaduw van de kerktoren vinden we een standbeeld opgericht ter nagedachtenis van de gesneuvelden in beide oorlogen.
Van het oude stadhuis was het onmogelijk om een mooie foto te nemen, er waren grote verbouwingswerken aan de gang. Dit koppeltje dat op een muurtje zat wou gelukkig wel op de foto. Dit ziet er nog een vrij recent beeld uit, en helaas kan ik nergens vinden wie of wat dit paartje mag voorstellen.
Enkele bekende Ninovieters zijn :
- Werner De Smedt - acteur - 17/07/1970 - Franky Van der Elst - voetballer - 30/04/1961 - Wesley Sonck - voetballer - 09/08/1978 - Kevin Van der Perren - kunstschaatser - 06/08/1982 - Annemie Turtelboom - politica - 22/11/1967
Zo beste bloggers, wij vonden het een leerzame uitstap. Jullie ook ??
Hier was het jaren geleden dat we nog kwamen wandelen.. namelijk het stadspark in Aalst. Vroeger toen Ellen klein was, was dat één van de favoriete plekjes, vooral omdat er een hele grote speeltuin voorzien is voor kinderen.
Het Stadspark is een kunstmatig natuurdomein met een recreatieve-educatieve functie. Het park beslaat een oppervlakte van circa 15 ha.
Het stadspark ligt ten zuiden van het stadscentrum . Het ligt gevat tussen de stedelijke sportterreinen en de industriezone aan de Dender. In het zuiden loopt het park over in het natuurreservaat het Osbroek.
Het stadspark van Aalst werd aangelegd tussen 1911 en 1916 onder impuls van schepen Désiré De Wolf, de toenmalige schepen van Openbare Werken, wilde werk verschaffen aan de mensen van Aalst en ze zo onttrekken aan de opeisingen door de Duitsers. Het werk werd aangevangen op 24 juli 1915 en de laatste boom werd geplant op 29 maart 1916. Niet minder dan 20.000 kubieke meter grond werd voor deze werken vervoerd.
Wel 200 verschillende boomsoorten en 100 verschillende struiksoorten werden aangeplant. Veel ervan werden bezorgd door de toenmalige Duitse stadscommandant, een kasteelheer, die speciale bomen uit zijn domein of elders uit Duitsland liet aanvoeren.
Het park is opgevat als een ruim recreatieoord met wandelpaden en speelterreinen rond twee visvijvers: de Ballonvijver en de Spiegelvijver.
In het park herkennen we een gedeelte dat aangelegd is in de geest van de Engelse landschapsparken, nl. het gedeelte met de ronde vijvers of ballonvijvers en een gedeelte met strakkere vorm, elementen die doen denken aan een formelere parkaanleg, nl. het gedeelte met de rechthoekige vijver of spiegelvijver.
Bij het ontwerp werd veel aandacht besteed aan de belevingswaarde voor de wandelaar. De zichten werden telkens zodanig uitgebouwd dat men een gedeelte van de vijver, een bomengroep, een brugje en een heestergroep ziet. Dit beeld werd geaccentueerd door op de flanken van het gezichtsveld bomen of bomengroepen en heestermassieven uit te werken. Er werd ook veel gebruik gemaakt van wintergroene bomen en heesters om s winters ook nog dezelfde visuele gewaarwording te behouden.
Het park kan deels opgevat worden als een arboretum want de inventaris bevat meer dan 100 diverse boomsoorten.
Met de zon hoog aan de hemel en gepakt met de rugzak gingen we op wandel in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek, een dorpje in Vlaams-Brabant en een deelgemeente van Roosdaal.
We volgden de Windmolenwandeling.
De wandeling ging van start aan de vroeggotische Onze-Lieve-Vrouwekerk uit de 13e - 14e eeuw. Zoals we al op meerdere plaatsen vaststelden is de kerk niet meer open voor passanten.
Daarom werden er buiten aan de muur borden bevestigd met wat er binnen te zien is. Beter dan niks natuurlijk, maar in het echt zijn de bezienswaardigheden toch beter te bewonderen.
Bord met informatie over de kerk, zoals het Brusselse retabel met "Tonelen uit het leven van Maria (1512-1516).
Onze volgende bezienswaardigheid was de kantine van "Den Broebel", waar de tv-reeks "FC Nerds" werd opgenomen.
We zetten onze tocht verder en passeren het Kasteeldomein van Rokkenborch, met een donjon als woontoren van middeleeuwse oorsprong (1336) destijds deeluitmakend van een verdedigingslinie. De naam Rokkenborch is terug te vinden in titels van eigendomsoverdrachten in 1412.
De gebouwen, oorspronkelijk de residentie van de heren van Lombeek, hadden in de loop der tijden vele bestemmingen en werden onder meer gebruikt als woontoren, residentie, baronie, baljuwhuis, gerechtshof, hofstede of school. Uitbreidingwerken omstreeks 1700 bezorgden onder meer een mooi bewaard gebleven bijgebouw in Vlaamse renaissancestijl.
Na tijdelijke leegstand gedurende de 19de eeuw werden instandhoudingswerken doorgevoerd en later nog verfraaiingen met de plaatsing van ramen uit de dertiende eeuw gerecupereerd uit het kasteel van Thy-le-Château. De monumentale beukendreef werd omstreeks 1870 aangeplant. Het domein Rokkenborch is niet toegankelijk voor het publiek.
Standbeeld van de "kasteelwachter" aan de ingang van het kasteeldomein.
Weidse landschappen.
De bekende windmolen genaamd "Hertboommolen". Die naam staat al vermeld in een cijnsboek uit 1391. De windmolen werd in de jaren 60 gebruikt in de populaire televisieserie "Kapitein Zeppos".
Daardoor kreeg deze molen als bijnaam : de Zepposmolen.
Een andere bijnaam is "de tragische molen" omdat er zich in de geschiedenis twee drama's hebben afgespeeld.
In 1745 werd op nieuwjaarsdag in de molen binnengebroken door leden van de beruchte bende van Jan de Lichte, die de molenaar Pieter van Lierde vermoordden.
En op zondag 22 april 1917 drongen rond 19u 's avonds vier gemaskerde mannen binnen in het huis van de molenaar, die afwezig was; helaas werd de molenaarsvrouw vermoord.
Nu is er in het molenaarshuis een museum en een brasserie gevestigd.
De wijde wereld in, genietend van de zon.
Het eerste kapelletje op deze wandeling.
Mooie klaprozen aan de kant.
Het was stappen op goed begaanbare veldwegen, maar toch ging het af en toe toch lange tijd bergop of bergaf..
Deze boom kenden we niet.. wel een hele speciale, uit 1 wortelstronk schieten er verschillende stammen de hoogte in..
Deze vlinder gaf me de kans om een mooie foto te maken, hij bleef zitten genieten van de bloemen, en ik had de tijd om dit plaatje vast te leggen.
Nog een extra bezienswaardigheid, die nochtans niet vermeld stond op ons routeplan.
We kwamen voorbij een valkerij en we zagen de valken en uilen in hun kooi zitten.
We zetten onze weg verder.. en kwamen onverwachts tussen de fruitboompjes terecht.
Hier komen binnen een paar maanden lekkere appeltjes aan...
... en hier lekkere peertjes.
Ons 2e kapelletje die we zagen.
Ondertussen was het al na de middag en genoten de koeien van hun siësta.
Nog even een foto van de bloemetjes.
En het 3e en laatste kapelletje van onze tocht. Let op de datum die erop staat.. deze dateert al van 1863.
En zo kwamen we stilaan terug aan ons beginpunt.
Een kruisbeeld zoals hieronder wordt bestempeld als erfgoed : het zijn typische kleine bid- en bezinningsplekjes die vroeger veel in het landschap voorkwamen.
Afspanning "De Kroon". Dit gebouw dateert uit 1760.
En als afsluiter een streekbiertje in een plaatselijk caféetje.
Zo beste bloggers, ik hoop dat jullie het leuk vonden.
Tot de volgende keer.
Bron : www.non-stop.be Bron : wikipedia Bron : www.windmolen.be
Deze keer op stap geweest in Wichelen. We volgden het "De Cordespad".
Wichelen is een gemeente in de provincie Oost-Vlaanderen en ligt aan de schelde. De gemeente telt ruim 11.000 inwoners.
De naam Wichelen komt van de term "wig" of bocht die verwijst naar de kenmerkende bocht die Schelde maakt in Wichelen en de kleine gemeente als het ware omarmt en vroeger op die manier beschermde tegen indringers.
Onze wandeling ging van start aan de Sint-Gertrudiskerk. Deze ranke neogotische kerk (1872) torent maar liefst 47 meter boven de begane grond uit en bevat nog heel wat 18de-eeuw meubilair afkomstig uit de verdwenen Romaanse kerk.
Boven het portaal onderstaande Latijnse tekst die ik helaas niet begrijp.
De tekst hier begreep ik wel, ongelooflijk dat we al in de kerken alarmen moeten tegenkomen. We konden enkel foto's nemen vanaf de laatste rijen stoelen. Daarvoor was er een dik touw gespannen met een bordje dat we hier niet voorbij mochten.
De pastorij van Wichelen.
Op zijgevel van praat-en eetcafé Markoen zagen we deze prachtige schilderingen. Een afbeelding van hoe het vroeger was.
Nog maar pas aan het stappen en we hebben al een formidabel uitzicht van het Scheldelandschap.
De Margote Kapel.
Doorheen de velden.
En ja, Wichelen is ook de streek van de boomkwekerijen.
Om dit kapelletje te zien moesten we heel goed kijken : het zich bijna volledig verscholen tussen 2 dikke linden.
Genieten van de zon op ons wandelpad langsheen de Schelde.
In de verte zien we de kertoren van de kerk van Uitbergen.
En we hadden geluk.. een voorbijvarend binnenschip kwam aangetuft.
En even nadien nog een kleinere motorboot.
Na een dikke 2 km langsheen de Schelde te hebben gewandeld met het gekwetter van de vogeltjes op de achtergrond kwamen we aan het kerkhof. In de cavalerie is de deurportiek (1737) van de oude kerk verwerkt.
Monumenten ter nagedachtenis van de gesneuvelden van de oorlogen 1914-1918 en 1940-1945.
En dat de graven op sommige kerkhoven langer mogen blijven dan op andere zagen we hier duidelijk. Graven van 1943 lagen er nog steeds.
In de buurt van het kerkhof situeert zich de bakermat van Wichelen, namelijk de Paddenhoek, in 1953 na een zoveelste overstroming ontruimd.
Deze 3 kleine huisjes vormen de stille getuigen van de heroIsche strijd tegen het wassende water.
Op het dorp staat ook het oud gemeentehuis (1682) met onder de pui de vroegere dorpsgevangenis.
Het grafmakershuisje naast het gemeentehuis.
Via een mooie woonwijk kwamen we terug aan ons beginpunt.
Zo, beste vrienden, we hopen dat jullie samen met ons hebben meegenoten van deze wandeling langsheen de Schelde.
Een foto van ons pintje in het plaastelijk volkscafé zal voor een volgende wandeling zijn, want raar maar waar.. er was geen enkel café te bespeuren. Dus werd het een colaatje dat we bij hadden in onze rugzak.
Deze keer zijn we op stap in Vollezele, en volgen we de Walgraevewandeling.
De wandeling kreeg de naam van pastoor Aloïs Walgraeve die ook literair zeer bedrijvig was tussen 1876 en 1930.
De oudste vermelding Volensela dateert van 1117. Vollezele behoorde sinds 1248 als heerlijkheid aan de heer van Edingen, die het in leen hield van gravin Margareta, gravin van Vlaanderen en Henegouwen. De heren van Edingen oefenden te Vollezele het wereldlijk voogdijschap uit over de goederen van de Sint-Adriaansabdij van Geraardsbergen, die er twee hoeven in bezit had. Ook de abdij van Vorst bezat er verschillende hoeven. Het geslacht Arenberg was te Vollezele eigenaar van belangrijke goederen.
Kenmerkend zijn de vele pachthoven, die in het glooiend landschap liggen verspreid: Hof ten Berghe, Hof te Leysbroeck, Hof te Ham, Hof te Steenhault, Hof te Reinsberg, Hof te Spieringen, Hof ter Bruggen, Hof ter Haegen en Hof te Reepinghen. In 1902 waren er een twintigtal. Van enkele oude grote hoven bestaan gegevens uit de 12de eeuw. Ze zijn alle meebepalend voor de geschiedenis van Vollezele en voor het schitterend landschap.
De start van onze wandeling begon aan de Sint-Pauluskerk (1776 - 1777).
Vollezele telde ook vele mijnwerkers die per trein (spoorlijn 123) naar de Waalse mijnen gingen. Het merendeel van de kolenkappers woonde op het arme gehucht Achterdenbos. De lokale plaatsnaam Congoberg verwijst naar de vele houilleurs en mineurs, die ongewassen van de koolmijn en nog zwart als oelje (van het Franse houille = steenkool) naar hun gezin terugkeerden. Dit standbeeld werd opgericht ter ere van deze mannen.
Vollezele was vroeger zeer gekend om zijn stoeterijen, die gespecialiseerd waren in het fokken van Het Brabant Trekpaard.
R. Van Der Schueren begon in 1867 een hengstenfokkerij, die dan later de naam "Haras de Vollezeele" kreeg.
Een andere hengstenfokker was T. D'Hauwer. Stilaan en door de jaren heen kwamen er meerdere paardenfokkers, waarbij de hengsten en de merries werden aangekocht en aldus over de hele wereld werden getransporteerd. Kampioenpaarden met klinkende namen als Bienvenu, Brillant (foto hieronder) en Indigène de Fosteau werden wereldberoemd.
Kroonprins Albert I, later koning van België, bracht in 1907 een bezoek aan Vollezele. Op het centrum van Vollezele staat een klein standbeeld van het Belgisch trekpaard Brillant ter nagedachtenis van deze fokkers. Dit beeldje mag niet verward worden met het grotere standbeeld op de markt van Lennik; dat is immers Brillants vader Prins (ook gekend als Gugusse of Orange I).
In het vroegere gemeentehuis is nu het : Gemeentelijk Museum van het Belgisch Trekpaard.
Beeld ter nagedachtenis van de gesneuvelden in de oorlog.
Dit lammetje verschool zich onder een oud landbouwwerktuig.
Deze boom is zo dik geworden dat hij gewoon rond de afsluiting is gegroeid.
Mijn ventje, even lachen voor de foto.
Prachtig landbouwlandschap.
"Hof te Put" is een hoeve die dateert uit de 18e eeuw en is een overblijfsel van een oorspronkelijk nog ouder en groter geheel.
Deze baan moeten we volgen.
Hier zie je duidelijk de hoogteverschillen in deze streek. Het was letterlijk een wandeling met hoogte- en dieptepunten.
Deze bloem vond ik wel een foto waard.
In de Steenstraat vinden we de oudste nog bewaarde kapel van Vollezele. Deze werd gebouwd in 1666.
We stappen doorheen het Stiltegebied Dender-Mark.
Nog hoogteverschillen.
Wandelen door het "Robijnbosje".
En ja hoor, hier hebben we ze dan.. de beroemde Brabantse Trekpaarden.
Hier kun je nog ver zien.
We passeerden ook vele gerenoveerde hoevetjes, prachtig gedaan en toch de authentieke sfeer van vroeger in ere houden.
Even halte houden om deze slak te bewonderen.
Grote gesloten hoeve genaamd, het "Hof ter Hagen", daterend van 1871 en alweer prachtig aan het restaureren, ze waren juist bezig een nieuw dak te leggen aan de achterzijde.
De oude O.L.V.-kapel in de schaduw van een oude lindeboom. Dit is één van de vele kappeletjes langs waar vroeger de "wegom" werd gedaan. Bij ziekte of tegenslag in een gezin, gingen de buurtbewoners van kapel tot kapel de rozenkrans bidden.
En als afsluiter : een kippenboerderij.
Zo, beste bloggers, onze gezondheidswandeling zit er weer al op.
Dag beste bloggers.. vandaag een verslag over de Aerebeekwandeling in Herne.
Herne is een gemeente in de provincie Vlaams-Brabant. De gemeente telt ruim 6500 inwoners. Herne ligt in het Pajottenland. Doorheen Herne stroomt de rivier de Mark.
De Sint-Pieter- en Pauluskerk in Herne was ons startpunt.
De kerk is onstaan eind 11e, begin 12e eeuw. Middenschip en zuidbeuk Romaans; toren en koor uit Scheldegotiek. Muren uit ijzerzandsteen, zandsteen, kalksteen en vooral leisteen afkomstig uit de steengroeve in Sint-Pieters-Kapelle.
Verdere bezienswaardigheden: kalkstenen doopvont, lambriseringen, gestoelte,kerkmeesterbanken, biechtstoelen, beelden en schilderijen. Het middenschip en de zuidbeuk zijn Romaans (11de-13de eeuw); de toren en het koor daarentegen zijn uitgevoerd in Scheldegotiek (13de eeuw). Door grondige verbouwingen o.l.v. architect Goethals verwierf het gebouw in 1923-24 een complex en asymmetrisch grondplan: het zuidelijk gedeelte behield zijn autochtoon Romaans karakter, de noordzijde daarentegen kreeg een neogotisch uitzicht.
De muren bestaan uit een bonte mengeling van natuursteen: ijzerzandsteen, zandsteen, kalksteen en vooral leisteen. Deze gesteenten zijn grotendeels afkomstig uit Mark, een Waalse buurgemeente waar zich een groeve in de primaire geologische formaties van het massief van Brabant bevond. De Sint-Pieterskerk is één van de fraaiste landelijke kerken van Zuid-Pajottenland en een representatief voorbeeld van Scheldegotiek.
Helaas konden we van dat moois niet veel zien, want er was een hek geplaatst in de kerk.
Nog nooit gezien...
Het hek.
Efkes de handen door het hek om deze mooie foto te kunnen maken.
De kerk vanuit de verte.
Rustige en goed begaanbare wandelwegen.
Deze schapen zouden volgens onze opzoekingen op internet het ras Suffolk, een Engels ras, moeten zijn.
De witte dovenetel.
Kapel ter ere van Maria.
De Harebeek stroomt rustig verder.
Nog een kapelletje op een wegsplitsing.
Een pracht van een knotwilg.
Even kijken wie daar voorbijkomt.. lijkt deze koe te denken.
Prachtig vergezicht.
Mini kapelletje zomaar langs een veldweg.
Even uitblazen met de haren in de wind.
Deze gerestaureerde 19de eeuwse hoeve, die de naam kreeg "Ooievaarsnest" is herkenbaar aan het bronzen beeld aan de gevel.
Hier woont waarschijnlijk een schapenkweker in de buurt.. Wat mijn vrouwtje zich afvroeg... waarom zijn de lammetjes bruin en de ooien niet ??
Een prachtige vijver.
Op deze foto zie je goed het golvend landschap van het pajottenland.
Een hoeve waar de koeien op de binnenkoer stonden.. Rechts op de foto zie je 2 staarten liggen van poezen die aan het spelen waren... mijn vrouwtje wou natuurlijk hun aandacht trekken en floot eens, maar geen reactie van de poezen... maar wat wij niet gezien hadden.. achter de hoek stond de boer toch wel zeker.. en die maar grijnzen... en mijn vrouwke zonder blozen maar doorstappen... Vrouwen, hé..
Dit kapelletje stond aan bovenstaande boerderij.
Heerlijk geurende seringen.
We zagen veel prachtig gerestaureerde hoeves, volledig vernieuwd maar waar toch het karakter van vroeger werd behouden.
De buitenmuur was nog origineel met datum van 1814...
...maar de woning op de binnenkoer was heel mooi vernieuwd.
Nog even genieten van de laaste vergezichten, want het einde van de wandeling komt in zicht.
Op het gemeenteplein stond dit beeld ter ere van de Kartuizers in Herne.
De Kartuizers hebben de naam de strengst levende monniken van het Westerse kloosterwezen te zijn. Zelf zullen ze daar waarschijnlijk om glimlachen, al is dat moeilijk te controleren, omdat ze nooit een stap buiten hun kloosters zetten en zelfs hun familie maar sporadisch schrijven.
In ieder geval besteden ze dagelijks veel tijd aan het koorgebed (een uitgebreid Officie en dan ook nog dagelijks de getijden van de Heilige Maagd), spreken alleen met elkaar op een wekelijkse wandeling en op feestdagen, en dan nog zeer kort, doen maar een klein gedeelte van het dagelijkse programma samen en blijven de rest van de tijd in hun kluis.
Het Kartuizerklooster in Herne was het eerste kartuizerklooster van de Nederlanden. Het hart van Margaretha van York lag hier begraven. Nu nog verwijst de straatnaam Oud Klooster naar de plaats waar de kartuis lag.
Zo beste vrienden, we hopen dat jullie ook genoten hebben van deze uitstap.
Onder een stralende hemel vertrokken we naar Heikruis. We deden er de Heikruiswandeling.
Heikruis (in het Frans: Hautecroix) is een plaatsje in de Vlaams-Brabantse gemeente Pepingen. Het maakte tot 1815 deel uit van de provincie Henegouwen met het gevolg dat het Frans er zolang de officiële voertaal bleef.
De dorpskom van Heikruis ligt op de waterscheidingskam van het Zuun- en het Laubecqbekken (twee zijrivieren van de Zenne), meteen ook het hoogste punt (+91m) van Groot-Pepingen. Van de oorspronkelijke dries of driehoekig dorpsplein bij het T-kruispunt van de Neerstraat en de Heikruisplaats is niets bewaard gebleven.
Thans is Heikruis een straatdorp met het Ursulinenklooster dat nu dienst doet als het Rust- en verzorgingstehuis Mater Dei. Het klooster heeft aanhorigheden zoals een kloosterhoeve en de natuurstenen kerk aan de ene zijde van de straat en de pastorie, het cultureel centrum en enkele woningen aan de overkant.
Het zuidelijke gedeelte van de de gemeente heeft een uitgesroken agrarisch karakter met vele hoeven. Het bos ter Rijst en het Bois de Strihou strekken zich uit aan beide zijden van de taalgrens.
Onze tocht ging van start aan de kerk van het Ursulinenklooster.
Het kerkof is gelegen rond de kerk.
Dit oorlogsmonument vinden we op het pleintje voor de kerk.
Het wijnhuis Jejowines, gevestigd in het gerestaureerd gebouw van "Fil de verver".
Het opschrift boven de inkomdeur.
De boeren waren vlijtig aan het werk om hun grond klaar te maken om te kunnen zaaien en planten.
Even genieten van de gezonde lucht...
Hier is het nog landelijk wonen.
Verschillende hoeves vermelden hun naam op de gevel : Hier "Hof Van De Velde".
En hier : "Hof Van Langendijck".
Op de splitsing van een baan zagen we dit kapelletje.
Mooie rustige dreef om te wandelen.
Onder sommige bomen was de aarde volledig weggegraven, waarschijnlijk door één of ander knaagdier, en je zag zo onder de wortels door.
Prachtig wandelen in het bos.
Er lagen al verschillende gronden klaar om de gewassen te laten groeien. Prachtig zicht toch, hoe die boeren hun land bewerken.
De familie schaap was ook van de partij.
Bloesems.
Deze boer had juist zijn koeien op de weide gelaten.
Is dat geen fotogenieke poes, ze ging zich mooi plaatsen onder de bloembak.
Heel veel hoeves werden prachtig gerestaureerd en worden nu bewoond door mensen die verbonden willen blijven met het boerenleven, maar toch de job van "boer" niet overgenomen hebben van hun ouders.
Na ongeveer 2 uurtjes gewandeld te hebben met de zon op ons hoofd...
...waren we wel toe aan een drankje...
... dat we nuttigden in een plaastelijke herberg.
Zo beste bloggers, ik hoop dat jullie meegenoten hebben van onze uitstap.
Een verslag van onze tocht in Serskamp, we volgden "Het Boomkwekerijpad".
Serskamp is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Wichelen.
Het dorp is gelegen in de driehoek, gevormd door de steden Gent, Aalst en Dendermonde. Het ligt in het centrum van de boom- en rozenstreek (naast Wetteren) en leent zich dan ook uitstekend voor aangename wandelingen of fietstochten.
Serskamp telt 21 tuinbouwbedrijven met een totale oppervlakte van 160ha.
De driebeukige neogotische Sint-Denijs-Kerk werd gebouwd in rode kareelsteen en dateert van 1856. Binnen zijn drie neogotische eiken altaren uit 1859 te zien en een biechtstoel in Lodewijk XV-stijl (18e eeuw).
Zou er binnenkort een doopsel zijn ?? Het doopvont stond toch vooraan in de kerk...
Even een kaarsje (eigenlijk waren er het 3) doen branden voor iedereen die we kennen.
Het kerkhof bevindt zich rond de kerk.
De pastorie, waarvan het portaal van het Norbertinessenklooster Tussenbeke is overgebracht.
De kloostergemeenschap van de Zusters van Sint-Franciscus.
Naast het klooster is de school, waar dit knap gemaakt houten speeltuig staat te wachten op de kinderen.
Nu gaan we de dreef verkennen.
Prachtige magnoliabomen in bloei.
Even de tijd nemen om de paarden te strelen.
Verder in de dreef kwamen we de woning tegen van Djef Blok. Een kunstenaar in houtsnijwerk.
Hier een voorbeeld van zijn werk, maar op zijn site zie je nog mooiere dingen staan : www.djefblok.exto.be
Rustig verder wandelen in deze mooie dreef.
Deze koe zag precies niet veel volk passeren want ze bleef geboeid staan kijken tot we uit het zicht waren verdwenen.
"Het Eetgoed" is een omwalde middeleeuwse kasteelhoeve waarvan de oudste vermelding teruggaat tot het einde van de 14e eeuw (1391). De monumentale toegangspoort dateert uit 1753 en ligt verscholen tussen de bomen. Achter het poortgebouw bevinden zich een uitgestrekte binnenkoer en hoevegebouwen.
En mijn vrouwtje zou mijn vrouwtje niet zijn... ze vond toch zeker wel een klein gaatje in de omheining om toch maar een foto te kunnen nemen voor jullie.
"Het Boomkwekerijpad" heeft zijn naam niet gestolen. Verder op onze weg hadden we een prachtig uitzicht op de boomkwekerij- en sierplantenvelden.
Even een foto van onze gevederde vrienden, de emoe's.
Terug op de gewone wegen kwamen we voorbij "De Klok". Hier waren we ooit al eens geweest tijdens een opendeurdag om te zien hoe ambachtelijke advocaat gemaakt wordt.
Met goede moed en de zon van de partij trokken we deze keer naar Smetlede, om er het Vaerenberghpad te volgen.
Smetlede is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Lede.
De huidige Sint-Pharaïldiskerk dateert deels uit 1824 (schip en toren) en 1897 (koor en kruisbeuk). De patroonheilige, Sint-Pharaildis (ook: Farahilde of Veerle), wordt aanroepen tegen ziekten van het pluimvee.
Rechts van het portaal hing dit kruisbeeld met muurschildering.
Smetlede is vooral gekend voor zijn boom- en plantkwekerijen en al na enkele minuten liepen we langs een eerste veld.
Huisjes zoals er vroeger wel meer waren.
Het kerkhof is volledig ommuurd.
Een paar honderd meter voorbij het kerkhof komen we een eerste kapelletje tegen. De kapel van O.L.V. Onbevlekt Ontvangen staat reeds aangeduid op de "Caerte figurative van de Prochie van Oordegem en Smetlede van 1780".
Deze schone dame liet zich graag strelen.
De kapel van de H. Barbara, daterend van het begin van de 19de eeuw. De kapel was volledig in puinhoop herschapen maar werd in 1986 door het gemeentebestuur op dezelfde plaats en in de stijl van toen herbouwd.
Verder langs de veldwegen met nog vele jonge boompjes waarvan we veronderstellen dat dit Japanse kerselaars zijn.
Even binnenkijken in de St.-Jozefkapel, gebouwd in 1922.
Aan de kant van de weg vonden we een antiek werktuig dat de boeren vroeger gebruikten.
Moeder eend was ook op stap met dit zonnig weer.
Besjes aan de bomen... zo vroeg in het voorjaar al.. Wat mag dit wel wezen ?
Eén van de vele verzorgde tuintjes die we zagen.
De boompjes waren volop in bloei.
Mooie bloemetjes aan de kant van de weg.
We vervolgen onze weg en steken het onooglijk kleine Zandputtenbeekje over. We bevinden ons hier op het laagste punt en dit werd ons snel duidelijk door de drassige bodem die we voorgeschoteld kregen.
Nog een veld met vele aangeplante boompjes.
Deze kloeke jongen stond veilig in de weide.
Het koningsbos van in de verte gezien.
Hier zijn we op wandel in het Koningsbos.
Deze privékapel was mooi onderhouden. Ze draagt de naam Onze-Lieve-Vrouw van Vrede en werd gebouwd naar aanleiding van de oorlog 1940 - 1945, als dank.
Kapel Sint-Antonius van Padua.
Origineel om de gevel van je huis wat op te vrolijken..
En zo kwamen we weer terug aan ons beginpunt.
We hebben genoten van deze wandeling, veel natuur en het zonneke op ons hoofd, meer moet dat niet zijn.
We begonnen onze wandeling aan de kerk van Zarlardinge.
Zarlardinge is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Geraardsbergen. Het dorpscentrum ligt nog geen kilometer ten westen van dat van Goeferdinge.
Kerk Onze-Lieve-Vrouw in Zarlardinge.
Kleine maar hele mooie kerk binnenin.
Nog maar pas onze wandeling gestart en we kwamen deze mooie jongen al tegen.
Vergezichten zoals je ze bij ons in de buurt niet meer tegenkomt.
De eerste kapel die we op onze weg tegenkwamen.
Aan een gevel zagen we dit kunstwerk.
Wandelen tussen de velden.. kan deugd doen. We hadden een echt "lentegevoel".
Nog een kapel, en deze was open, dus even binnen een kijkje genomen. Daar stonden allemaal doodsprentjes en foto's met kaarsjes. Blijkbaar wordt deze kapel druk bezocht.
Mijn vrouwtje kon er niet aan weerstaan om deze prachtige luchtfoto te maken.
In de verte zagen we de stad Geraardsbergen liggen.
Stevig verder gestapt en toen kwamen we aan de kerk van Goeferdinge.
Goeferdinge is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Geraardsbergen.
De plaatselijke Sint-Bavokerk werd in 1776 volledig in classicistische stijl herbouwd. Het interieur dateert van dezelfde periode; van de oude kerk bleef enkel de 15e-eeuwse arduinen doopvont bewaard.
Dit monument stond aan de kerk.
En wat zagen we ook nog onderweg ? Het supporterslokaal van wielrenner Robbie McEwen. Robbie woont al sinds jaren in Everbeek, een buurgemeente van Goeferdinge.
Even stilstaan... voor een moment van bezinning.
Even vanop een hoogte kijken naar welke richting we uit moeten.
Overblijfselen van een oude molen.
Onze tocht zit er bijna op.. dus even de dorst lessen in een plaatselijke herberg. In De koning van Engeland (Bij den Absjaar) konden we genieten van een fris biertje.
En we hadden de thuisblijvers ook niet vergeten, als je in de streek van Geraardsbergen bent, mag je niet naar huis terugkeren zonder een lekkere mattentaart.
Zo beste bloggers, we hopen dat jullie ook hebben genoten van onze wandeltocht.
Hier zijn we weer.. deze keer op pad geweest naar Borchtlombeek.
Borchtlombeek is een deelgemeente van de gemeente Roosdaal in de provincie Vlaams-Brabant. De gemeente ligt op 17 km ten westen van Brussel.
Borchtlombeek behoorde in de Karolingische tijd tot de Brabantgouw, maar vanaf de elfde eeuw, evenals Liedekerke, tot het graafschap Vlaanderen. Kerkelijk behoorde Borchtlombeek in de late middeleeuwen tot het dekenaat Halle, in het aartsdiaconaat Brabant.
We volgden het Sint-Amanduswandelpad.
De dorpskerk, gewijd aan Sint-Amandus, is oorspronkelijk laatgotisch (16de-17de eeuw). Ze onderging in de 19de eeuw een grondige verbouwing, waarbij de aanvankelijk vrijstaande toren in het hoofdgebouw werd opgenomen. P.C. van Peteghem bouwde het orgel in 1824.
Ook de binnenkant was heel mooi met een prachtig houten gesculpteerde preekstoel.
Ook Maria was prachtig gekleed.
Dit monument stond op het kerkplein.
De lammetjes dartelden vrolijk in de weide rond, en hielden af en toe eens pauze om te drinken bij mama.
Kapel/grot onderweg op ons pad.
Nog een prachtig exemplaar van een zwam.
We zagen ook dit staan.. maar hebben geen idee wat het is.
Verschillende serres, waar nog niks in stond, en we ook niet weten welke gewassen / struiken hier in de streek worden geteeld.
Efkes lachen naar de fotograaf...
We zagen verschillende mooie oude huizen.
Raar beeld dat hier in de tuin stond... wat zou dat zijn ??
De kerk vanuit de verte.
Zalig, wandelen op den buiten met de zon in de rug.
Ook zagen we een kabbelend beekje.
Nog een mooi gerestaureerd kapelletje.
Vele boerderijen werden gerestaureerd.
En de zon blijft maar schijnen, gelukkig maar.
Monument met kapelletje.
Deze schone heer wou maar al te graag op de foto voor mijn vrouwtje.
Zo beste bloggers, we hopen dat jullie ook genoten hebben van deze wandeling.
Ditmaal er op uitgetrokken naar Impe om er het oude Molenpad te volgen. Tot onze eigen verbazing hebben we geen molens gezien, hoewel de naam van het pad dit toch suggereert. Het was een rustige wandeling die vooral de nadruk legde op het landelijke karakter van de streek alsook de natuur.
Impe is gelegen in de provincie Oost-vlaanderen en is een deelgemeente van Lede. Het is een klein dorpje en telt ongeveer 900 inwoners. De meest gekende bewoner is Lucien Van Impe, die in 1976 de Ronde van Frankrijk won.
Het vertrekpunt was gelegen aan de kerk op het Impedorp. Begin 2000 werden er grote restauratie- en herstellingswerken gestart aan de Sint- Denijskerk waarbij binnen-en buitenkant een fraaie opknapbeurt kregen.
Tegenover de kerk staat de Onze-Lieve-Vrouw-van-Lourdesgrot.
Direkt naast de grot vinden we de pastorij die door de gemeente werd gerestaureerd.
Gedenksteen ter ere van overleden militairen.
Tot onze verbazing vonden we dit bord aan een boom bevestigd, zomaar langs het wandelpad.
Karakteristiek voor vele plattelandsgemeenten zijn de knotwilgen. Hieronder een imposante knotwilg, die ver aan zijn einde zal zijn, gezien zijn toestand.
De Molenbeek die zich in alle bochten wringt.
Een hele poos tussen de bomen gewandeld.
Even het brugje over om van hieruit het bos achter ons te laten.
Even stoppen om wat dieren te aaien. Langsheen het parcours hebben we vele pony's en paarden gezien.
Nog heel veel groen en ongerepte natuur.
Ook onze kirrende vriendjes niet vergeten.
Een kijkje binnen de Sint-Machariuskapel.
Het eerste madeliefje van de lente.
Ver aan het einde kwamen we dit mooi gerestaureerd kapelletje tegen.
En terug aangekomen bij het vetrekpunt, naar goede vaste gewoonte een stop in een plaatselijk volkscafeetje, om de sfeer van weleer op te snuiven.
De herberg "De Oude Mol", eveneens op het dorp, werd reeds in 1779 vermeld : "hofstede ende herberge den mol jegens de kerke".
