Ik ben Chris en hou van reizen, wandelen, een goed glas wijn, lekker eten, Status Quo, lezen (thrillers).
Ik ben geboren op 1 februari 1962.
Hier kun je meegenieten van onze wandelingen. Sinds ik in augustus 2009 een hartinfarct kreeg, ga ik er samen met mijn vrouw Annick dikwijls op uit om een gezonde wandeling te maken.
Deze keer op stap in Pamel, een dorp in de provincie Vlaams-Brabant en een deelgemeente van Roosdaal. Het dorp ligt aan de Brabantse oever van de Dender.
We volgden het Dikke van Pamelwandelpad.
We vertrokken aan de Sint-Gaugericuskerk. Deze kerk in neogotische stijl werd gebouwd in 1903. De kerk werd gebouwd ter vervanging van een verdwenen kerkgebouw dat meer in het westen, vlak bij de Dender op een plaats die toen het centrum van Pamel vormde. Al in 1179 stond hier een kerk die in 1868-69 werd vergroot. De kerktoren werd verhoogd in 1878 maar de instorting van de toren, het jaar nadien, zorgde er voor dat het gebouw volledig werd gesloopt. Een deel van haar inboedel verhuisde naar het nieuwe kerkgebouw.
De beschermheilige van de kerk is Sint Gaugericus.
Oorlogsmonument vóór de kerk.
Al heel snel kwamen we via een baantje en langs een paar achtertuintjes (waar een poes op loer lag)...
... terecht in het open landschap.
Even stilstaan voor een foto van een bloesem.
En onze weg vervolgen via verharde landwegen.
Nis met het beeld van Maria.
Een plaatselijke bloemenkweker.
Prachtig vergezicht.
Op de grens van Pamel en Meerbeke (Ninove) werden vlak voor de Tweede Wereldoorlog vier robuuste bunkers gebouwd. Ze waren deel van de strategische IJzeren Muur of KW-linie tussen Koningshooikt en Waver.
De KW-linie is één van de verdedigingslijnen die net voor de Tweede Wereldoorlog gebouwd werden om België te beschermen tegen een Duitse inval. De linie bestond uit meer dan 400 bunkers en liep dwars door België, van Koningshooikt tot Waver. Vandaar de naam KW-linie.
De eerste bunker die we tegenkwamen uit WO II was toegankelijk voor het publiek. Meestal zijn de bunkers afgesloten, maar deze keer konden we een kijkje nemen binnenin.
Op het grasperk rond de bunker was een wijzer aangebracht, die de richting aanwees van het noorden, oosten, zuiden en westen. Ook waren er verwijzingen naar de omliggende streken en dorpen.
We vervolgden onze weg in het open en heel winderige landschap.
De 2e bunker, deze was afgesloten.
Vele prachtig gerestaureerde hoeves.
Een nogal kleine knotwilg.
Heel in de verte een windmolen.
Bunker nr 3 was ook gesloten.
Kapelletje uit 1931.
Een paard komt ons begroeten...
Mooi gerestaureerd herenhuis.
Geboren te Pamel op 14 juni 1848 en er overleden op 16 februari 1885. Victor woonde in het ouderhuis aan de Kerkstraat, in de schaduw van de (oude) kerk aan de Dender.
De eerste levensjaren lieten niet vermoeden dat hij zo zwaarlijvig zou worden, maar vanaf 'zijn vierde of vijfde jaar begon zijn lichaam zo in omvang toe te nemen dat hij, acht jaar oud, niet meer op een gewone schoolbank kon zitten, ...'. In de gemeenteschool op Ledeberg gaf de meester hem dan ook een 'ruimere plaats'. Op zijn elfde zou hij al 112 kg hebben gewogen ! Als dat zo was zullen velen hem toen wel al de Dikke hebben genoemd. Na zijn schooltijd hielp hij, zoals toentertijd gebruikelijk, op de boerderij van zijn ouders.
Negentien jaar oud riep men hem naar Brussel voor de loting/keuring als mogelijk soldaat. Maar gezien hij toen al 225 kg woog kon hij niet in een gewone treinwagon. Werd hij toch meegevoerd in een goederenwagon of in de postwagen, of voerde men hem erheen in een kar ? Blijkbaar geraakte hij in Brussel, waar vele nieuwsgierigen hem opwachtten. De Dikke werd, niet zo verwonderlijk, afgekeurd.
Weliswaar schreef pastoor Van Eyndhoven dat de Dikke tot zijn vijfentwintig jaar een fris en gezond voorkomen had. 'Hij was groot, zwaar en struis, maar zo wel gebouwd dat men zich niet zelden met verwondering afvroeg, waar bij hem al dat gewicht verborgen was'. Een gezellige jongeling was hij, die zich gaarne vermaakte 'in vergaderingen zijner dorpsgenoten', altijd gekleed in een blauwe lijnwaden kiel.
Maar daarna '... begon handenarbeid hem al meer en meer te bezwaren en weldra werd het hem helemaal onmogelijk nog boerenwerk te verrichten.' Hij had het lastig, zeker bij warm weer. Dan verschool hij zich in de koele kelder of ging waggelend en hijgend naar de Dender en zocht er verfrissing langs de boord of drijvend op het water.
Intussen was hij ook buiten Pamel bekend geraakt als 'de Dikke van Pamel' of 'le Gras de Pamel'. Vooral 's zondags, wanneer hij naar de kerk ging, kwamen vaak (rijen) kijklustigen naar Pamel afgezakt. Anders kregen ze hem moeilijk te zien, want de Dikke moest niet weten van al dat nieuwsgierig gedoe. Het werd hem trouwens te bar, ging niet meer naar de mis, verschool zich in de kelder, ging achter de deur van de herberg liggen zodat vreemdelingen niet binnen geraakten.
Vrij zeker is ook dat hij rond 1878 het voorstel kreeg om zich tijdens de wereldtentoonstelling in Parijs in een 'barak' te laten 'aangapen', maar de Dikke sloeg dit lucratief aanbod (100 000 fr.!) verontwaardigd van de hand.
Ook na zijn dertigste bleef de Dikke verzwaren, zijn lichaam werd ondraaglijk. Het werden jaren van lijfelijke miserie, van lichamelijke en mentale aftakeling. Niets meer van die vroegere frisheid alleen (mede)lijden. Was zijn zwaarlijvigheid erfelijk, een ziekelijke aandoening? Zeker waren ook een onverzadigbare eetlust, zoetigheden en vele pinten bier oorzaak.
Bij zijn overlijden werd met gewicht, lengte en omvang gegoocheld, allemaal schattingen want de Dikke wou niet gewogen worden, en alleen de kleermaker mocht hem meten. Volgens de 'Gazette van Gent' woog hij 'meer dan 300 kilos, was ruim 2 meters lang ...', maar twee dagen later schreef diezelfde krant dat hij maar 550 pond (ong. 275 kg) woog, 1,93 m groot was en 'zijne billen hadden een dikte van eenen meter omvang.' In 'De Denderbode' woog de Dikke in eenzelfde artikel eerst 300 kg, daarna 'amper' 252 kg, zijn buikomtrek bedroeg 2 m. Volgens pastoor Van Eyndhoven woog hij ongeveer 300 kg en was hij 2 m dik, Sis Barbé schatte een gewicht van 325 kg.
Rond 1985 zorgden het Davidsfonds-Roodaal en het gemeentebestuur ervoor dat de Dikke in het honderste jaar na zijn overlijden werd herdacht en in 2001 kreeg Pamels beroemdheid aan de Dender een standbeeld.
En zo kwamen we langs de Dender en de grote baan stilaan terug aan ons beginpunt. Wel zeggen we erbij dat het vorige dinsdag heel koud en winderig was, en er af en toe regen viel, wat ons deed besluiten om onze wandeling een stukje in te korten...
... en ons op te warmen in een plaatselijk caféetje.
Zo dit was het voor deze keer. Wij zien jullie graag terug de volgende keer.
Deze keer volgden we het Gilbert Romeynspad in Sint-Martens-Bodegem.
Sint-Martens-Bodegem is een deelgemeente van Dilbeek in de provincie Vlaams-Brabant.
We vertrokken aan het vroegere gemeentehuis.
De Sint-Martinuskerk is opgetrokken in laatgotische stijl en heeft een kruisbeuk met vieringtoren. De westbouw heeft een romaanse oorsprong: tot de 19e eeuw bevonden er zich nog rondvensters in de westgevel.
Rond de kerk ligt het ommuurde kerkhof. Langs de straatkant van de muur zie je overal metalen haken met een ring in. Dit dateert van vroeger jaren, toen de boeren hier hun paarden aan vastmaakten.
Mits wat opknapwerk zou hier iets moois van te maken zijn.
Aan de zijkant van één van de boerderijen zagen we deze nis met kruis.
De gouden regen staat mooi in bloei.
Onze tocht verliep langs smalle paadjes en veldwegjes.
De bloesems aan de bomen geven een lentegevoel, hoewel het niet echt warm was om te wandelen.
Verloren paasbloemen aan de rand van een grasberm.
Een nieuw huis gebouwd, maar toch het oude deel van de stal behouden.
Enkele mooie natuurbeelden...
Een vervallen huisje.
De daslook groeide welig langs de kant van de weg.
Een paar mooie geitjes en bokjes.
De haan was ook van de partij.
Hier stappen we over de spoorlijn Aalst - Brussel. De "oude lijn" zoals ze hier bij ons zeggen. Als wiij naar Brussel gaan met de trein hebben we de keuze, de "nieuwe lijn", dan zijn we op 18 minuten in Brussel Zuid, dat doen we meestal bij het vertrek. Als we terugkomen van Brussel nemen we meestal de omnibus langs de "oude lijn' dus, zo zitten we eens langer op de trein, en hebben we dus meer geniet van onze rit.
In deze regio zie je nog veel boerderijen.
De Molenbeek, deze hebben we meer dan eens gezien en overgestoken.
De Molenhoeve uit 1738.
Hoeve met watermolen met 18de-eeuwse kern, gelegen ten zuiden van de Molenbeek. Ten oosten aan de overzijde van de Molenstraat is nog een klein bekken aanwezig als restant van de voormalige molenvijver of spaarvijver samen met een rij bomen naast de voormalige loop van de Molenbeek.
De molen werd in 1965 verkocht aan Jan Van den Haute, zoon van de toenmalige huurder en maalder, die er nog steeds woont. Volgens de huidige eigenaar zou de molen tot 1958 op waterkracht gemalen hebben en daarna tot 1968 op elektriciteit. In de jaren 1970 werd de waterval onteigend omwille van de overstromingen bij hevige regenval, de Molenstraat werd hiervoor ook verhoogd.
Castelhof.
Het voormalige kasteel Castelhof aan de Molenstraat in Sint-Martens-Bodegem (Dilbeek) werd al vermeld op het einde van de 13de eeuw als zetel van de lokale heerlijkheid. Het huidige complex is vooral het resultaat van verbouwingen in de loop van de 20ste eeuw, hoewel muurankers '1642' nog wijzen op de oudere oorsprong. Het complex, dat niet beschermd is, doet momenteel dienst als jeugdcentrum.
Er waren heel wat ouders met kleine kinderen aanwezig, want de klokken hadden paaseieren laten vallen voor de kleintjes. Het was schoon om zien, allemaal met hun zakje in de hand, op zoek naar eieren. Ook de paashaas was van de partij.. je ziet hem als je goed kijkt in zijn witte pluchen pakje staan op de foto hieronder.
Het domein rondom wordt ook gebruikt als lesmateriaal voor de scholen, zo was er een schema van een leerpunt, waar de kinderen kunnen leren over de natuur, en een insectenhotel.
Het station van Sint-Martens-Bodegem.
Een heel speciaal huis, precies een mini-kasteeltje.
We gaan verder langsheen de Molenbeek (alweer).
De Honsemhoeve van 1420.
Momenteel gebruikt als Bed & Breakfast, de site is de moeite waard. De hoeve dateert van 1420 en kreeg in 1870 haar definitieve structuur. Michel Coppens kocht het gebouw en de omliggende weilanden in 1995. Hij heeft ze met veel zorg gerestaureerd en weer tot leven gebracht... Meteen kreeg de hoeve een nieuwe bestemming: een uniek concept voor wie op zoek is naar een authentieke verblijfsaccomodatie van hoog niveau.
Op de Onsemhoeve vindt de business-reiziger rust en comfort, ook voor meerdere dagen. Voor wie Brussel en het Pajottenland wil bezoeken is ze de ideale uitvalsbasis. Fietsers en wandelaars kunnen van hier vertrekken voor prachtige tochten door het land van Breughel. http://www.onsemhoeve.be/
Kapel van 1888.
En we gaan verder langs bloeiende bomen.. met prachtige bloesems.
Een lammetje dat benieuwd onze kant op kwam.
En wat zagen we ineens in de Molenbeek ?? Moeder de eend met haar kuikentje... is dat geen schattig plaatje ?
Ook de pony's kwamen kijken of we niks voor hen hadden.
Efkes poseren voor de foto.
En zo kwamen we aan ons beginpunt terug. Nog even in de verte een blik op Hof te Bodegem, en dan naar huis.
Deze keer geen foto van een cafeetje, want helaas op het dorpsplein was er geen, dus hebben we thuis maar een lekkere pint gedronken.
Gontrode is een dorp in Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Melle. Het telt bijna 1000 inwoners.
De neogotische Sint-Bavokerk werd gebouwd in 1854-1855, na de afbraak van de oude kerk. Helaas zoals zo dikwijls zijn van de kerken in Vlaanderen de deuren gesloten. Hier en daar zijn er open, maar dan wordt er duidelijk vermeld dat er camerabeveiliging is.. waar gaat dat toch naartoe ?
Na amper een paar minuten van ons vertrekpunt duiken we al de rustige natuur in.
De boeren beginnen stilaan hun land klaar te maken voor het zaaien.
Ook de bomenkwekers beginnen aan hun werk.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog legden de Duitsers hier een vliegveld aan voor hun zeppelins en vliegtuigen. Hier steeg de LZ37 op met de opdracht om Londen te bombarderen. Het luchtschip werd 7 juni 1915 neergehaald.
Hier zien we de restanten van een bunker. Aan de bovenkant is hij grotendeels verstopt onder een laag grond. Dit zal wel deels origineel geweestzijn om de structuur vanuit de lucht aan het zicht te onttrekken. De structuur is praktisch vierkant. Vooraan rechts, één van de twee raampjes (allicht ventillatiegaten).
Dit is de bunker verderop in het veld gelegen. Hij is nog meer dan de vorige bedekt met grond waardoor hij het uitzicht krijgt van een berg grond in het midden van het veld. Voorkant (kant met de toegang) en de kant gericht naar de Scheldestraat, zijn nog volledig afgedekt met grond, net zoals de bovenkant.
Aangezien we hier tussen de boom- en struikkwekers zitten, ziet men hier en daar grote serres staan.
Kapel langs de Kapellendries.
Het kapelletje is mooi onderhouden en er branden kaarsjes.
Dit is wel een heel speciaal model van huis.
De Japanse kerselaar is al bijna al zijn bloesems kwijt.
En we genieten verder van de rustige wegen in de vrije natuur.
In het dorp ligt het spoorwegstation van Gontrode.
Onderweg zagen we ook 3 windturbines.
En nog een mooie landelijke woning temidden van de rust en stilte.
Nog wat mooie bloemetjes..
Dit mooie paaskonijn hing te blinken aan een voordeur.
Even aan de overweg wachten om een treintje te laten passeren.
Nog een laatste foto van een lentebeeld...
... en dan genieten van een pintje én een koffietje.
