Ik ben Chris en hou van reizen, wandelen, een goed glas wijn, lekker eten, Status Quo, lezen (thrillers).
Ik ben geboren op 1 februari 1962.
Hier kun je meegenieten van onze wandelingen. Sinds ik in augustus 2009 een hartinfarct kreeg, ga ik er samen met mijn vrouw Annick dikwijls op uit om een gezonde wandeling te maken.
Smeerebbe - Vloerzegem is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Geraardsbergen. Het heeft 760 inwoners.
Smeerebbe en Vloerzegem waren afzonderlijke dorpjes, die elk apart tot de Baronie van Boelare, in de kasselrij en het Land van Aalst, behoorden. Op het eind van het Ancien Régime werden bij de invoering van de gemeenten beide een gemeente, maar in 1825 werden ze al samengevoegd tot de gemeente Smeerebbe-Vloerzegem. Smeerebbe en Vloerzegem, ze grenzen aan elkaar maar toch voelden de bewoners zich niet met elkaar verbonden. 'Die rivaliteit leeft enkel nog bij de oudere bewoners, de jongere generaties doen daar niet meer aan mee'.
De Sint-Amanduskerk in Smeerebbe. De kerk is gebouwd op een heuvel vanwaar men op het omliggende een schilderachtig uitzicht heeft. Naar kunstwerken moet hier niet gezocht worden. Alleen de doopvont is merkwaardig: op een zware ronde pilaar rust de ondiepe, uitwendig achthoekige, kuip. Helaas... zoals zo dikwijls was de kerk ook dicht.
Boerderij, hoeveslagerij, hoevecafé en duivenlokaal 't Olmenhof is reeds lang een begrip in de streek. Gelegen bovenop een heuvel in het centrum van het pittoreske Smeerebbe, trekt de unieke gesloten vierkantshoeve uit de 18de eeuw het hele jaar door bezoekers door haar unieke aanbod. http://www.olmenhof.be/
De hoeveslagerij 'Elk zijn deel' bevindt zich op de boerderij 't Olmenhof. Het bedrijf is 30 ha groot, waarvan 15 ha blijvend gras, 7 ha raaigras, 6,5 ha gerst en 1,5 ha maïs. Er vertoeven een 100-tal runderen van het witblauw ras, van kalf tot slachtrijp rund.
De slagerij is actief sinds 1995 en heeft een brede en tevreden klantenbasis. Belangrijke troeven zijn de goede kwaliteit en de versheid van het vlees, alsook het comfort van de pakketten, met porties die zijn afgestemd op de noden van de klant.
De hoeveslagerij is gespecialiseerd in het verwerken van vers rund-, baby-beef- en varkensvlees tot gebruiksklare pakketten. De pakketten zijn op voorhand telefonisch te bestellen en zijn steeds op maat van de klant.
Het hoevecafé 't Olmenhof is geopend sinds maart 2004 en een unieke trekpleister in de omgeving voor fietsers, buurtbewoners, wandelaars, duivenmelkers en andere toevallige voorbijgangers. Cafébaas Hendrik verwelkomt u graag in het mooi bewaarde, authentieke 18de eeuws gebouw.
Het café is geopend in het weekend en op feestdagen. Het is een tof plekje voor elkeen om zijn dorst te lessen. Kom zeker eens langs om ne pot te pakken in een fijne omgeving. Maar wij maakten deze wandeling vorige vrijdag.. dus was het café gesloten.
Gelukkig stond het paard in weide, dus daar schonken wij graag onze aandacht aan. Het was echt een lief beest.
Hier het vee dat wordt gekweekt om op te eten.
En zo vervolgden we onze wandeling op den boerenbuiten.
Even achterom kijken naar de kerk waar we gestart zijn.
Fruitboompjes die in bloei komen.
En weer tussen de uitgestrekte weilanden verder.
We zitten dus op de grens met de Vlaamse Ardennen.
En in de verte zien we nog steeds de kerktoren.
Leuk voortuintje.
De koeien stonden met belangstelling te kijken naar ons.
Café 't Buitenbeentje... even halt houden voor een plas- en drinkpauze.
En dan met veel plezier verder langs mooie wegjes.
Hier en daar al een bloeiend bloemetje...
... en nieuwsgierige eendjes.
Even poseren voor de foto.
En de beek verder volgen...
... en nog eendjes.
St.-Matteus kerk in Vloerzegem. Het pittoreske dorpspleintje en charmante kerkje hebben Zuid-Franse allures. De Sint-Matheuskerk staat er al sedert de 12de eeuw. De heilige Veronus werd er aanroepen tegen reuma, hoofdpijn en zenuwziekten. Het intussen geklasseerde gebouw werd in 1976 al eens gerestaureerd. Helaas was de deur vast en konden we binnen geen kijkje nemen.
En zo kwamen we stilaan terug bij ons beginpunt.
Zo, beste bloggers, we hopen dat jullie ook genoten hebben van onze wandeling.
Deze keer maakten we de Burghtwandeling in Bever (Biévène), een gemeente in het Pajottenland, provincie Vlaams-Brabant.
Bever is de zuidelijkste gemeente van Vlaams-Brabant met de laagste bevolkingsconcentratie in de streek. De gemeente telt ongeveer 2000 inwoners. Het Pajottenland, Henegouwen en Oost-Vlaanderen raken er elkaar. De officiële taal is er het Nederlands. Daarnaast kent het ook taalfaciliteiten voor haar historische Franstalige minderheid.
Bever is het dorp van 101 kapellen en van de heksenvereniging De Makrallen. Eind van de 16e eeuw kwamen twee Beverse vrouwen op de brandstapel terecht. Sedert enkele jaren is deze geschiedenis vereeuwigd in het heksenstandbeeld. Opvallend is dat de gemeente Bever, op twee na, geen straatnamen heeft. Eigenaardig is dat op de kaart van de buurtwegen in 1841 wel degelijk straatnamen vermeld worden. Naar verluidt zou een oorlogsburgemeester dit verordend hebben om het de bezetter moeilijk te maken de opgeëisten terug te vinden.
Hierbij hebben alle straatnamen in een wijk dus dezelfde naam (de wijknaam in kwestie). Dit levert evenwel soms problemen op voor postbezorging en Gps-systemen. En daar hebben we onderweg kunnen van meespreken ! Op de duur begin je serieus te twijfelen of je nog de juiste weg volgt !
Beeld van de "Makrallen", de Beverse heksen. Gemaakt door kunstenaar Thierry Van Vreckem, www.thierryvanvreckem.be
De Sint-Martinuskerk, opgetrokken op het einde van de 18e eeuw en afgewerkt in 1804.
Standbeeld vóór de kerk, ter nagedachtenis aan de oorlog.
L' atelier Chocolat gevestigd in een 18 eeuws gebouw. Helaas was het winkeltje gesloten, maar hier kom je meer te weten : www.latelier-chocolat.be
De ingang van het kerkhof.. Juist op dat moment was het 11uur en hoorden we de kerkklokken luiden... het moment van een minuut van stilte voor de slachtoffers van de busramp in Zwitserland.
En natuurlijk ons kennende, dieren onderweg moeten op de foto.
Wilgenkatjes.
Een paar vergezichten van akkers. Deze vruchtbare, minder vochtige gronden, worden gebruikt voor verscheidene teelten (koren, veevoeder en industriële gewassen) en geven een open akkerlandschap.
De romp van de oude molen van Théophile Denut. De bosmolen, zo werd hij genoemd, werd opgetrokken door Baron de Blondel van Viane in 1828.
Eén van de vele mooie gerestaureerde boerderijen.
Lange rustige wandelpaden.
Eén van de vele kapelletjes die we onderweg zagen.
Moeder de gans maakte van haar oren en kwam al blazend op ons af.
Een onbewoonde boerderij, met het kleinste kamertje, de wc dus, nog buiten op de koer. Vroeger gingen de mensen letterlijk "naar de koer".
Deze 2 ezels waren zo lief dat ze een suikerklontje verdienden.
Oef, eindelijk de lange weg vals plat is ten einde. Even achterom kijken en tegen onszelf zeggen dat we het goed gedaan hebben.
De Sint-Martinuskapel in het gehucht Burght. Ze werd gebouwd in 1760. Van buiten is de kapel een merkwaardig gebouwtje, binnenin is dit bedehmuis volledig opgeknapt door de buurtbewoners. Helaas was de deur vast.
We waren op 5,5 km van Deux-Acren, misschien doen we deze gemeente één van de volgende keren.
En stilaan komt ons beginpunt weer in zicht.
Nog een rustmoment.
En.. een kapelletje uit 1954.
Het oude klooster werd gesticht in 1830 door de Zusters van Sint-Franciscus van Sales en in 1975 aangekocht door Jean-Luc Van Acker om er een jeugdheem van te maken. Helaas moest hij er wegens gezondheidsredenen mee stoppen. Nu is het "Rosario" een stiltecentrum geworden. Woorden zijn dus overbodig.
Nog een laatste blik op een steegje met een rare naam.
Scheldewindeke is een gemeente in Oost-Vlaanderen, en een deelgemeente van Oosterzele.
De originele, vroeggotische Sint-Kristoffelkerk stamt uit de 13e eeuw, en werd opgetrokken uit Balegemsteen. Van de middeleeuwse eenbeukige kerk blijft niet veel over. Het huidige transept stamt uit de 14e eeuw, en het koor werd in de 16e eeuw vernieuwd. Het huidige neogotische schip met spitsboogramen werd gebouwd in ongekapte hardsteen en veldsteen. De achtzijdige vieringtoren werd in 1902 vergroot.
De Sint-Kristoffelkerk was helaas niet open, dus konden we geen kijkje nemen binnenin de kerk.
Monument ter ere van de gesneuvelden in WO I.
We verlaten het dorpsplein en komen via een rustige dreef al vlug in een mooi natuurlandschap terecht.
We vervolgen onze weg door een kalme woonwijk ...
en belanden zo naast de spoorlijn.
Zicht op het waterzuiveringsstation.
Na een kleine halte bij de lokale ambachtelijke bakker om ons wat te versterken, beginnen we aan het tweede deel van onze wandeling. Al vlug kunnen we opnieuw de vrije natuur induiken. Op momenten was het echt genieten van de stilte.
Een lieve bok die zomaar aan de draad kwam staan en die zich zelfs liet aaien.
Op de grens met Balegem hebben we zicht op de stenen molen, genoemd Molen ten Berg.
Duivelskapel of Sint-Martinuskapel. Behalve deze steen viel er hier weinig te zien.
Even uitblazen...
Een brave jongen die we blij maakten met enkele sneetjes van ons vers gekocht brood.
Terug aangekomen in het dorp zien we een gerestaureerd oud huisje dat dienst doet bloemenzaak.
In een cafeetje onder de kerktoren genieten met het vrouwtje van een verdiende dorstlesser.
Groetjes aan alle bloggers en tot een volgende uitstap.
Opwijk is een landelijke gemeente, gelegen in de driehoek Brussel - Aalst- Dendermonde en situeert zich in het noordwesten van Vlaams-Brabant.
We volgden het Hestergemwandelpad van 9 km.
Na de start komen we al snel in de dorpskern terecht. Het eerste mooie gebouw is 't Schoolhuis waarin het Buitengewoon Secundair Onderwijs gevestigd is.
De naam zegt het zelf : Atelier collier.. hier worden ambachtelijke juwelen gemaakt.
Langs vele Vlaamse wegen komt met kapelletjes tegen. Zo ook hier in Opwijk.
Aangekomen op het dorpsplein met zicht op het gemeentehuis.
Het Brouwershuis dat zich naast het gemeentehuis bevindt.
De St.-Pauluskerk. De oorspronkelijke kerk werd gebouwd in de jaren 1410 en 1420 in Brabantse hooggotiek. Door de vele branden en verwoestingen werd de kerk heropgebouwd en plechtig herwijd in 1603.
De monumentale preekstoel die de bekering van St.-Paulus voorstelt en in 1823 werd gebeeldhouwd door de Mechelse meesters Laurent en Tambuyser.
Ereconsul van van Tsjaad.
Voorbij brouwerij De Smedt, gekend voor hun Op-Ale maar ook de brouwers van het abdijbier Affligem.
We verlaten de dorpskern en komen terecht in de landelijke omgeving rond Opwijk.
De wandeling loopt voor een klein gedeelte over de Leirekensroute. Op 11.09.1994 werd deze route officieel als wandel- en fietspad open gesteld. Vroeger behoorde de bedding van deze route tot de spoorlijn 61 : Antwerpen-Zuid - Opwijk - Londerzeel - Aalst. Tussen 1879 en 1976 reden boemeltreinen op deze spoorlijn die landbouwgoederen naar de lokale markten brachten.
Terug aangekomen bij het vertrekpunt, Hof ten Hemelrijk. Dit gebouw was vroeger een omwalde hoeve van middeleeuwse oorsprong en dateert uit de 14de of 15de eeuw. Deze Brabantse hoeve met meer dan 3ha grond werd in 1977 door het gemeentebestuur aangekocht en doet nu dienst als Gemeenschapscentrum.
We eindigen onze wandeling met het lokale biertje in één van de schuren die nu dienst doen als cafétaria.
Zo, dit was het weer beste bloggers. Tot een volgende keer.
