Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Acht moeders van jonge kinderen zijn om het leven gebracht. Ieder van hen leed aan een ongeneeslijke ziekte. De dader, Natan Z., zit veilig in een kliniek, maar dreigt door een fout van Justitie vroegtijdig vrij te komen.
Tijdens het proces doet zijn advocaat Reinier een gruwelijke ontdekking. Tegelijkertijd neemt de jonge therapeute Suus levensgevaarlijke risico’s op de afdeling waar Natan vastzit en werkt Hannah, echtgenote van Reinier en een bekende schrijfster, in de Franse Alpen aan haar nieuwe roman… over Natan. In het afgelegen landhuis ontdekt ze iets dat ieders voorstellingsvermogen te boven gaat.
Arjan Alberts brengt met deze bloedstollende thriller de lezer in het hart van een tbs-kliniek, in een zenuwslopende rechtszaak en in een draaikolk rondom een seriemoordenaar wiens verwrongen karakter ondoorgrondelijk lijkt…
“Natan Z. is een Hannibal Lecter-achtige creatie, en doet ook denken aan de zieke geest van Jurek Walter in de Joona Linna-reeks van Lars Kepler.” – Het Parool
Wellicht kijk je raar op als je de titel zag van dit stukje, maar ik kijk al een tijd letteterlijk op als ik aan mijn tafel zit. Want als ik opkijk zie ik een bijzonder groot dak van een nieuwbouw, en daar is een man alleen en zonder veel bescherming de dakpannen aan het leggen. Het is toch een stiel apart vind ik, en vooral gevaarlijk hoe ik hem zie 'lopen', op die pannelatten, van links naar rechts, dan weer naar boven en beden. Soms neemt hij zelfs de tijd om even rechtop te staan. Ik dacht altijd dat die mensen vastgebonden zouden moeten zijn aan een soort broeksband, maar hier niets van. Enkel via een hoge kraan worden pakken dakpannen aangebracht die hij dan één voor één op hun plaats legt, alsof het een spel is. je mag geeen hoogtevrees hebben, en je moet ook tegen wind, water en koude kunnen. Want juist nu hij bezig was heeft het constant geregend. Maar hij deed en doet gewoon verder.
Het huis mag dan mooi ogen, ik ben wel het zicht op een helblauwe hemel - als het goed weer is - volledig kwijt, en kijk ik nu voorgoed op een zwart dak ...
Onlangs sprak ik met een jonge twintiger. Ze had net haar proefschrift afgewerkt aan de universiteit en haar promotor had haar een fijne en goedbetaalde job aangeboden. Voor veel jonge mensen en ouders klinkt dit misschien als een droom die werkelijkheid wordt, zeker in deze tijden. En toch was ze hier niet gelukkig mee. Meer nog, ze was zelfs teleurgesteld. Want, zo vertelde ze, wat hij haar aangeboden had, was een carrière pad, een manier om ‘binnen’ te zijn.
In de laatste zomer van hun lagereschooltijd spelen de vrienden Jonas, Nils, Ron, Daniël en Juul in de grotten van het Savelsbos. Volgend jaar zal alles anders zijn, en zal de club uitwaaieren naar verschillende scholen. Hun toekomst moet nog beginnen. Maar dan verdwijnt de mooie, opstandige Juul spoorloos. De vrienden zagen haar voor het laatst in de mergelgrot. Voor ze het beseffen ligt alle schuld bij hen en worden ze veroordeeld voor het incident. Tien jaar later komt de verdwijning opnieuw in de media. De jongens besluiten weer bij elkaar te komen om voor eens en altijd de waarheid over die noodlottige dag aan het licht te brengen. Maar de vriendschap is veranderd en hun herinneringen lijken allemaal een andere waarheid te belichten.
Een spannende psychologischee thriller over vriendschap en trouw, leugens en bedrog.
Een bijzonder jaar. Voor het eerst sinds de allereerste Last Post op maandag 2 juli 1928, mochten er geen toeschouwers aanwezig zijn op de dagelijkse Last Post onder de Menenpoort op zaterdag 14 maart 2020. Dit omwille van de COVID-19-maatregelen die een jaar later nog steeds een invloed hebben op de ceremonie die blijft doorgaan met twee klaroeners en zonder publiek.
“De enige vogel die een arend durft te pikken, is de kraai. De kraai zit op de rug van de arend en bijt in zijn nek. De arend reageert niet en vecht niet met de kraai; het besteedt geen tijd of energie aan de kraai, in plaats daarvan opent hij gewoon zijn vleugels en begint hoger naar de hemel te stijgen. Hoe hoger de vlucht, hoe moeilijker het is voor de kraai om te ademen en uiteindelijk valt de kraai af door zuurstofgebrek.
Leer van de adelaar en vecht niet tegen de kraaien, blijf gewoon stijgen. Ze zijn een tijdje aanwezig voor de rit, maar ze zullen er snel afvallen.
Sta jezelf niet toe om te bezwijken door afleiding ... blijf je concentreren op Hogere dingen en blijf stijgen !!
Deze crisis heeft er voor gezorgd dat we met zijn allen gaan wandelen, in groep of alleen. Ik beperk me nu tot even alleen een ommetje maken om toch even buiten te zijn, al gebeurt het ook dat ik even de stad in wandel. Maar vooral valt het me op dat, nog meer dan vroeger, men niet langer in staat lijkt te zijn met elkaar te babbelen. Het mondmasker maakt het wel niet eenoudig elkaar aan te spreken, maar wat ik weer eens heb ondervonden is het feit dat zeer velen gewoon veRder lopen, de gsm in de hand zonder om zch heen te kijken, enkel hun ogen gericht op hun klavier en hun vingers. Als je niet oplet loop je zo tegen een ander op. Voor de gewone wandelaar kan er met moeite nog een goede dag af, men loopt liever met gebogen hoofd je voorbij. Het lijkt erop dat we niet meer in staat zijn met elkaar te babbelen. Je hebt de woning verlaten, bent een uur gaan wandelen en terug thuis moet je vaststellen dat je met niemand een woord hebt gewisseld.
ucy en Daniëlle van Alphen zijn tweelingzussen. Lucy timmert aan de weg als cabaretière, terwijl Daniëlle door drugsproblemen aan lagerwal is geraakt. Wanneer de psychologe die hen vroeger onderzocht plotseling dood wordt gevonden, zijn beide vrouwen verdacht. Een verborgen verleden komt langzaam tevoorschijn en stelt hun toch al gespannen relatie verder op de proef. Hoe sterk is de zusterliefde als het er echt op aankomt? Tweedracht is een spannende roman.
Lichtvoetig en toegankelijk geschreven, maar met een schrijnende ondertoon.
Caro Westerhof is een jonge alleenstaande vrouw die na de dood van haar man Cas alles doet om haar leven en dat van hun twee dochtertjes weer op de rails te krijgen. Ze kan nog steeds contact leggen met Cas, over de dood heen, en dat maakt haar pijn een stuk draaglijker. Wanneer Caro op een avond een wandeling maakt, ontdekt ze tussen de bomen de schimmen van een jonge vrouw en een baby. Ze begrijpt eerst niet wat ze ziet en wat de verschijningen betekenen, maar de stemmen in haar hoofd dringen aan en laten haar niet los. Wie zijn deze verschijningen? Waarom zwerven zij rond in dit bos? En belangrijker nog: waarom tonen zij zich aan Caro? Caro beseft dat ze haar gave om contact te leggen met de doden niet zomaar kan negeren. Maar zonder dat ze het weet, zet ze iets in werking dat niet meer te stoppen is.
Anja Feliers is een van de succesvolste vrouwelijke thrillerauteurs van Vlaanderen. Huid tegen huid is het vervolg op Wat hij mij zei, het eerste deel in de nieuwe reeks rond medium Caro Westerhof.
... alvast hier niet, maar voorbije dagen waren slopend; en de enige reden was mijn hospitalisatieverzekering. Toen ik jaarlijkse uitnodiging kreeg voor betaling wist ik niet wat ik zag: het aangerekende bedrag werd vier maal zo veel. De reden: ik werd 65 jaar!
Het waren dagen en uren van over en weeer telefoneren en mailen, van wakker liggen ook. Ik dacht dan maar de koe bij de horens te vatten en naar het kantoor te gaan die me al jaren verzekerde. Maar daar kreeg ik bot. Men wilde er amper naar kijken ook al had ik alle documenten mee.
Van een koude douche gesproken! Het was dan nog letterlijk koud buiten en het regende. Maar ik zou niet onverrichter zake naar huis gaan. Ik heb me dan gemeld bij een kantoor dat gewoon is om te gaan met alles wat met ziekte te maken heeft. Ik werd er vriendelijk te woord gestaan. De man bleef maar teksten intypen en ik bleef in stilte naar hem kijken. En ineens zonder enige telefoon was alles voor elkaar!
Electriciteit is voor ons heel vanzelfsprend. We kunnen er niet meet zonder. Niet dus in India en zo vele andere delen in de wereld. Ik kreeg zo net een foto door waarbij men vertelde hoe groot de vreugde was dat men eindelijk elctriciteit had in een gebedshuis, en dat maanden wachten van werken en sponsoring. De foto vertelt genoeg.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
