Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Voor degenen onder jullie die het genoegen mochten smaken ooit in Lourdes te zijn geweest, zullen wellicht meerderen ook de mooie kruisweg hebben afgelegd langs monumentale beelden waar je niet anders kan dan er stil bij te worden, ver van de drukte, op een heuvel. Trok ook Jezus zich niet vaak terug op een heuvel om er te bidden?!
Waarom is de kruisweg in Lourdes dan zo geliefd? Dat is waarschijnlijk omdat Lourdes ons plaatst in het hart van het christelijk geloof. God is mens geworden voor ons, voor ons heil. Jezus heeft zijn leven gegeven uit liefde voor de mensen. Met zijn Kruis en door de Verrijzenis toont Jezus ons de weg naar het leven.
Deze geschiedenis is geen verhaaltje of een fabel, het is echter op aarde gebeurd zon tweeduizend jaar geleden. De Kruisweg meemaken is terug gaan naar die Bron. Zo krijgen dan ook alle andere symbolen hun betekenis terug: Het water van ons doopsel. De kaars zoals in de Paasnacht. De vergiffenis van de zonden, waarvoor Jezus gestorven is. De Eucharistie, waar wij Zijn dood herdenken, en Zijn verrijzenis uitroepen.
Gedurende de Kruisweg volgen wij Christus Door het Geloof, Met Liefde In Hoop.
De echte geschiedenis van jou, van mij is het verhaal van de affecties. In vergelijking daarmee is al het andere vals en van generlei waarde. Je omringd weten door vrienden en familie, je mogen overgeleverd weten aan tederheid en affectie zonder berekening, het zijn de belangrijkste pijlers onder de geluksbevinding. Wie dat af en toe ervaart mag het gerust van de daken schreeuwen en zal het moeilijk voor zich kunnen houden. Het heet gewoon LIEFDE.
Bovenstaande in aansluiting op wat ik eerder (24maart) neerpende rond wat 'biechten' van mens tot mens kan betekenen. Maar een echt gewetensonderzoek heeft met mijn verhouding tot GOD te maken.
In mijn blog rond 'geloven' heb ik het er misschien uitgebreider over gehad, maar hoe splits je nu waarden rond liefde, vriendschap en geloven. Zijn die allemaal aan elkaar gelinkt. De ene staat niet zonder de ander en toch plaats ik deze bijdrage hier even. Samen met Maurice Plevoets denk ik aan wat mensen hier verdienen, hoe ze bezig zijn met hun erfenis te regelen. Zie daarvoor maar allerhande advertenties. Ja, je mag best streven naar een makkelijk leven, maar mij gaat het te ver. Geld wordt opgepot, terwijl er dagelijks kinderen sterven van honger, op amper negen uur vliegen van hier. Dertig euro overschrijven voor een fiscaal attest, dat is eigenlijk het geweten sussen. We moeten meer durven te delen. En ja, ik weet het, velen onder jullie kunnen niet eens van de aftrek genieten daar jullie belastbaar inkomen niet groot genoeg is. Ook dat doet pijn als invalide niets meer kunnen aangeven als aftrekkingspost omdat je als 'invalide' werd ingeschreven. Over deze pijnlijke kant had ik het al eerder op dit blog. En toch: "Laat de ene hand niet zien wat de ander geeft'", want inderdaad echt durven delen, daar hoeft geen attest bij. Enkel jammer dat vele ngo's zelf een bedrag uitstippelen wanneer je al dan niet in aanmerking komt voor gedeeltelijke teruggave waarbij de goede burger aangespoord werd altijd maar meer te storten om toch maar aan dat attest te geraken. Ik vrees dat zo de spontane solidariteit sterk zal afnemen. En dit juist in de laatste dagen voor we de vasten afsluiten. GEEF en je zal gegeven worden!
Meer dan 100 gevangenen staan op de dodenlijst in Irak en de plaatselijke overheid is van plan om hen te executeren in groepjes van 20. Maar enkelen van hen worden niet beschuldigd van een echte misdaad maar omdat ze homo zijn en ze zullen snel gedood worden indien er niet internationaal wordt gereageerd. Amnesty International eist alle namen van de 128 gevangenen en zal uitzoeken welke van hen geen eerlijk proces kregen.
Irak heeft een wet die bescherming biedt aan homo´s en lesbiennes, toch worden homo´s veelal verkracht door militaire groepen en achter tralies gestopt.
Nog maar pas verklaarde Hillary Clinton in het Europese Parlement: "Mensenrechten zijn en zullen altijd één van onze pilaren zijn in ons buitenlands beleid. Vooral de vervolging en discriminatie van homo´s en lesbiennes nemen wij zeer serieus".
Dit artikel omdat ik het weerzinwekkend vond toen ik het onder ogen kreeg, maar omdat dit ook een oproep moet zijn gewoon niet langer toe te staan dat mensen ter dood worden gebracht om welke reden dan ook; HET KAN GEWOON NIET!
Heer wij bidden, voor allen die een onrechtvaardige veroordeling ondergaan. Voor allen die slachtoffer zijn van een haastige veroordeling, van onwetendheid, van trots of jaloezie van anderen.
Ik moet toegeven als ik om me heen kijk, zie ik dat sommige van mijn zeer vele vriendschappen niet zozeer vriendschappen zijn als wel de herinnerringen aan vriendschappen. Uiteraard ontstaan er nieuwe vriendschappen, maar die zullen nooit die intensiteit hebben toen ik ze opgebouwd heb op mijn achttiende. En waren bepaalde vriendschappen ook niet voor een deel eigenliefde, of toch een gemeende interesse in die ander?
Een koopman in Bagdad stuurt zijn bediende naar de markt voor eten en drinken. Daar aangekomen wordt de man opzij geduwd door een vrouw, in wie hij, als hij zich omdraait, de dood herkent. Wit getrokken en trillend holt hij naar huis en vraagt het paard van zijn meester te lenen: hij moet meteen naar Samara, want als hij zich daar verbergt, zal de dood hem niet vinden. Zijn meester vindt het goed en de bediende rijdt weg. Dan gaat de koopman zelf naar de markt, waar hij de dood staande houdt om te zeggen dat ze zijn bediende niet had moeten bedreigen. Ach, zegt de dood, ik heb hem niet bedreigd, ik was slechts verrast. Ik schrok dat ik hem vanmorgen in Bagdad zag, terwijl ik vanavond een afspraak met hem heb in Samara.
Iedereen heeft het wellicht al van dicht of van ver meegemaakt. De laatste ouder gaat naar een rusthuis of komt te overlijden. Wat overblijft is een huis waar ook straks de ziel uit verdwijnt, zeker we nu zelf aan alles genoeg hebben om onze woningen het comfort te gunnen wat we willen beleven.
Wij willen wel maar het huis moet opgeruimd willen we het zo vlug mogelijk verkocht/verhuurd krijgen. En dan komt men in het beste geval nog eens voor het laatst samen waar de opkoper zijn 'klanten' begroet. Hij, net zoals de familie, weet dat er hier en nu zal gemarchandeerd worden over een voorwerp dat eens met zorg was uitgekozen, uit liefde gekocht, waamee was geleefd, dat was afgestoft, geboend en gerepareerd, dat was bemind. Ja, zelfs iets waarover werd gezegd: 'dit verlaat mijn huis nooit of te nimmer'.
Ik heb mijn werkzaamheden, zelfs mijn lezen onderbroken toen ik dit boek in handen kreeg. Ik weet dat het u ten zeerste zal interesseren, rond God, geloven, sterven, de oude dag, maar evenzeer omwille van de vele citaten en doordenkers. Zelfs bedenkingen rond onze nieuwe paus blijven niet achterwege.
Bijna op elke bladzijde kan ik iets aanstippen en onderlijnen.Ik wilde dit dan ook met je delen. Dus naar de bib of naar de winkel zou ik zeggen!
Van harte, Maarten
Ik geloof niet in God, maar ik mis hem. Julian Barnes nieuwe boek is onder meer een familiegeschiedenis, een ideeënwisseling met zijn broer die een vooraanstaand filosoof is , een overdenking van de dood, een viering van de kunst, een discussie over God en een eerbetoon aan de Franse schrijver Jules Renard.
Hoewel hij bezweert dat dit geen autobiografie is, leest Niets te vrezen als de intellectuele blauwdruk van een briljante geest, een tocht langs de inspiratiebronnen van Barnes oeuvre. Al bij zijn eerste roman werd Julian Barnes geprezen om de volwassen manier waarop hij over de dood schreef. Bijna dertig jaar later keert hij even wijs, prettig en ontregelend naar dat onderwerp terug.
Op deze zondag wil ik ook een beginnende blogger een steuntje in de rug geven. Ga daarom maar eens langs bij: http://blog.seniorennet.be/eddy_1953/ warvoor dank!
"Ons leven bestaat deels uit het zien van onszelf en anderen en deels uit het gezien worden door onszelf en anderen. Als we verliefd worden , hopen we, zowel uit egoïstische als altruïstische motieven, dat de ander ons ziet, beoordeelt en goedkeurt. Natuurlijk houdt liefde niet altijd goedkeuring in en kan gezien worden evengoed als een helse tijd vol misprijzen leiden. Vroeger konden we ons troosten met de gedachte dat de menselijke liefde, hoe kortstsondig en onvolmaakt ook, niet meer was dan een voorproefje van het wonderbaarlijk volmaakte begrip dat de goddelijke liefde in zich heeft. Tegenwoordig missen we dit en moeten we ons behelpen met menselijke liefde. Maar toch verlangen we naar het troostende en echte volledig worden gezien. Dan heb je een goede afloop, toch?"
Schrijvers, filosofen , bloggers .... "zijn misschien gevoelig, opmerkzaam, wijs, kunnen veralgemeniseren en verbijzonderen, maar alleen aan hun schrijftafel, alleen in hun werk. Wanneer ze zich buiten wagen, lijkt het er regelmatig op dat hun inzicht in het menselijk gedag in hun script is blijven zitten. En dat geldt niet alleen voor schrijvers. Hoe wijs zijn filosoten in hun eigen leven?"
Ook deze passage komt uit: "Niets te vrezen" van Julian Barnes. Een passage die me vooral aanspreekt omdat we niet kunnen zonder mensen met twee rechter handen. Verder ga ik wel niet akkoord dat het inzicht van menselijk gedrag bij ons, schrijvers en bloggers, niet zou bestaan.
Integendeel, hoe langer ik lees en schrijf, des te meer ik me ontferm over anderen, misschien zelfs soms een beetje te veel. Al kan er nooit een teveel staan voor het woord INZET, AANDACHT en SOLIDARITEIT. Om terug te komen op bovenstaand citaat moeten we inderdaad niet enkel toekijken of het in schone woorden proberen te gieten, maar er daadwerkelijk iets aan doen, heel concreet, hier en nu zoals dit lang uitgesteld bezoekje brengen bij iemand die ziek is, waarvoor je niet meteen het juiste woord weet te vinden. Of jouw vrije avond 'opofferen' om een luisterend oor te zijn voor de jonge vader die door zijn eigen zoon financieel moet bijgesprongen worden bij een tankbeurt ...
Zo kan je ook jouw vasten zinvol beleven zonder heldendaden te verrichten, maar die wel de ander te goede komen en die vooral niet voorbijgaan aan 'mooisschrijverij'. Nog veel bloggenot!
'Biechten' mag dan al kerk en geloof oproepen, maar een leven kan maar af zijn wanneer men af en toe de balans opmaakt, een periode afsluiten kan en men mag 'vergeven' - 'spijt uitdrukken en dat ook mag verwoorden. Pas zo kan het falen plaats maken voor een hernieuwd vertrouwen in elkaar.
Het is wellicht de mooiste wens, en de ultieme daad in de ogen van de dood. Ergens wordt deze 'biecht' misschien wel ontdaan van zijn religieuze omkadering en toch hoor en lees ik zowat overal, zelfs publiekelijk op tv, het belang van schuld bekennen, vergeving vragen om dan het weer samen te proberen.
Het is heus een bevrijding voor beiden elkaar 'gebiecht' te hebben.
Voor de goede verstaander is het natuurlijk vanzelfsprekend dat een echte biecht pas kan in het sacrament van de verzoening waar God het voor ons opneemt, ondanks alles ons barmhartig zal zijn.
In de komende dagen laat ik jullie meedenken over een paar zinnen, dialogen, die me troffen in "NIETS TE VREZEN " van Julian Barnes. Het mag jullie een aansporing zijn dit boek ter hand te nemen.
"God verkiest misschien de oprechte twijfelaar boven de spelende flemer."
--- "Het leven kan iemand opvoeden tot Godsgeloof."
---- "Het duurt een leven lang om eenvoudige dingen te zien en te zeggen."
---- " Als God de mens naar zijn beeltenis of de mens God naar de zijne heeft geschapen, dan houdt homo ludens ook Deus ludens in."
---- "Jij hebt dan wel je persoonlijke opvattingen van God, maar heeft God Zijn persoonlijke opvattingen van jou?"
God: Ik ben eigenlijk moeilijk voor te stellen voor mensen. Overal waar mensen zijn,, ben ik ook.
Ik: Waar woon jij dan?
God: Zoals ik al zei ben ik overal waar mensen samen zijn. Een vaste woonplaats heb ik eigenlijkniet.
Ik: Als jij geen gewone mens bent, waarom werd jouw zoon dan geboren uit een echte mama en papa?
God: Mensen kunnen maar geboren worden uit mensen. Als mijn zoon dus echt mens wilde zijn kon het dus niet anders.
Ik: Ik stel me jou voor als iemand met lang haar en een lange baard, waarom weet ik eigenlijk niet, waarschijnlijk omdat Jezus er in de verhalen ook zo uit ziet. Ben jij een hippie dan? God: Mensen willen een voorstelling hebben van mij, net zoals ze mij een naam wilden gevven. Zo werd ik wat meer van de mensen. Hoe jij me voorstelt maakt dus eigenlijk niet veel uit.
Ik: Kan jij ons altijd horen? God: Omdat ik bij alle mensen tegelijk kan zijn, luister ik ook als ze tegen me praten. Bidden noemen we dat hé.
Ik: Waar heb je alles geleerd? Moest je ooit naar school? En moet jij ook groeien?
God: Wel vraagstaart, ik ben er altijd geweet. Ik heb de mensen het heelal gegeven met de aarde en alle andere dingen. Daar zijn de mensen al jaren mee aan de slag. De aarde verandert doordat mensen er veel over leren en weten.
Ik: Is het waar dat als het regent, jij verdrietig bent, en als de zon schijnt, jij vrolijk bent?
God: Neen hoor, ik ben blij waar mensen blij zijn en verdrietig bij verdrietige mensen. Het weer gaat zijn gang maar. Soms moet het regenen en soms schijnt de zon. Zo gaat het nu eenmaal.
Ik: Wat doe jij zoal de hele dag?
God: Er zijn voor de mensen. Daar zijn mijn dagen wel echt goed mee gevuld.
Ik: Ik moet nu even weg.
God: Maak er een mooie dag van en denk aan alle mensen om je heen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
(God meldt zich aan)
