Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Waarom toch zijn zovelen bang van hun eigen schaduw en zijn ze bij leven al lang dood?
Uit vrees om gezien te worden ook al hebben ze niets verkeerds gedaan? Om een verleden dat maar niet begraven geraakt waar het toen wél mis liep? Uit vrees weer eens gekwetst te worden nu alles weer op zijn pootjes valt? Omdat men toch weer eens verkeerd begrepen werd en dit omdat de ander niet eens weet wat er aan de basis ligt van het gedrag van de 'schaduwganger'?
Zelfs afgeschermd van de buitenwereld en levend in hun piepkleine cocoon - zeg maar achter en met hun pc - blijken zovelen geschaduwd te worden, wantrouwig geworden voor de buitenwereld.
Het lijkt er zelfsop dat het vroegere Oog van "God ziet mij" meer uitwerking heeft dan ooit te voren, al is alle religieuse connotatie al lang verdwenen. Hoe is het zo ver kunnen komen vraag ik me nu af? De vraag in aanvang gesteld zette me aan het denken omdat het blijkbaar niet langer uitzonderingen zijn die zelfs niet eens durven te leven met hun schaduw. De gang naar psychologen en psychiaters liegt er niet om, en voorwaar ook een waar slagveld als je ingaat op mensen die bloggen, lid zijn van Facebook of andere communities. Daar lijkt het voor sommigen nog de laatste uitlaatklep, reddingsplank, maar ook daar wordt angstvallig vermeden te zeggen wat mensen echt bezig houdt en hen geen vrijheid geeft.
Misshien, of moet ik zeggen zeker waren we beter af met een doorleefd gelovende gemeenschap onder de kerktoren, waarvan iedereen zelfs de kleine kantjes kende van de ander, dan in een anonieme wereld waar de schaduwen alsmaar groter en langer worden.
Waarvoor zijn we dan zo bang geworden? Een vraag die ik me gisteren nog stelde toen iemand eindelijk uit zijn schaduw wou treden, de echte wereld in, maar het uiteindelijk toch liet afweten.
Hoe kan een mens dan verlangen naar een eeuwigdurende vriendschap als hij zlfs de deuren van zijn huis niet opent, laat staan deze van zijn hart?! Misschien openen te velen de deuren van hun virtuele hart maar blijven ze in hun schaduw leven ... slotbedenking na wat ik gisteren nog meemaakte!
DRAAIT DEZE VRAAG UITEINDELIJK NIET OM LIEFDE GEVEN EN KRIJGEN?
Ja, het lijkt overbodig geworden en het wordt op zijn minst niet meer openlijk gedeeld met vrienden en kennissen als een oprechte wens. Heel anders zie ik het in minder ontwikkelde landen, ook al beschikken ze over een pc, waar soms een eenvoudig bericht niet alleen een "hello" achterlaat maar ook een gebed als dit. Ik geef het zoals zelf ontvangen daar 50+ al veel meer in het Engels bezizg zijn dan we vermoeden.
a prayer can make the impossible possible a prayer can change the hard situation into the most light movement of life a prayer can wipe the tears....... a prayer can create legacy... a prayer can guard your life so i will keep praying for you...................
Er waren veel files dit weekend. Over sommigen spreken ze nooit!
Helaas is blijkbaar ook deze foto niet kunnen geplaatst worden.
Jammer maar een beeld zegt some meer dan duizend woorden. Voor wie de genoemde file niet ziet en die we in werkelijkheid ook niet altijd willen zien, is op de foto te zien hoe bejaarde mensen mooi op een rijtje achter elkaar aanzitten in hun rolwagen, de ogen gericht op hun 'voorligger', wat communicatie onmogelijk maakt. Allen zitten ze te wachten tot het aan hun beurt is om bij de kinesist, psycholoog, diëtist of nog een andere 'tist' aan te lopen. Een file waar haast niemand je aanspreekt, niet de voorbijhollende verpleger of dokter, niet de haastige bezoeker. Een file waar inderdaad niemand over spreekt en die je al bent vergeten eens je als gezonde persoon de file hebt voorbijgestoken. Helaas voor sommige een file op weg naar de dood!
Zou God verdrietig zijn als niemand meer naar hem toekomt?
Ik denk het helemaal niet. Want sommigen gaan naar de moskee, en weer anderen naar de synagoge, en sommigen gaan naar de kerk. Dus Hij hoort mensen met allerlei verschillende stemmen die hem bedanken, zoals de jouwe en de mijne, en die van je moeder, en die van een vriend ver weg, en dat maakt hem drie keer zo gelukkig!
Er was eens,heel lang geleden een eiland waar alle gevoelens leefden:
Geluk, droefenis, Kennis en alle anderen. Ook liefde woonde daar.
Op een dag werd aangekondigd dat het eiland zou zinken, dus iedereen vertrok met zijn boot.Alleen Liefde bleef op haar geliefde eiland.
Toen het zover was, besloot ze hulp te vragen.
Rijkdom kwam voorbij in een jacht zo groot als een huis. Liefde vroeg of ze mee mocht en Rijkdom zei: "Nee, dat kan niet, mijn jacht ligt vol goud en zilver,er is echt geen plaats voor jou".
Toen vroeg ze aan Verwaandheid of ze mee kon:"Nee Liefde, je bent nat, en ik wil niet dat mijn mooie boot vies wordt.
Dan kwam Droefenis voorbij en Liefde vroeg haar om hulp: "O, Liefde, ik ben zo verdrietig en wil even alleen zijn".
Toen kwam Geluk langs, maar die was zo gelukkig, dat ze Liefde niet eens hoorde toen ze riep.
Opeens hoorde ze een stem:"Kom Liefde, ik neem je mee". Liefde was zo dankbaar dat ze vergat te vragen hoe hij heette.
Toen ze op het vasteland kwamen gingen ze ieder hun weg.
Maar Liefde realiseerde zich dat die man haar gered had, toen iedereen haar achterliet op het eiland.
Ze ging naar Kennis en vroeg:" Wie heeft mij geholpen?"
"Dat was Tijd" zei Kennis. "Tijd?" vroeg Liefde.
"Waarom heeft Tijd geholpen?"
Kennis glimlachtte wijs en antwoordde:
"Alleen Tijd is in staat de grootheid van Liefde te kennen"..
Een bijdrage zomaar ontvangen als antwoord op mijn blog LIEFDE EN VRIENDSCHAP, waarvoor mijn oprechte dank!
Mevrouw Geloof en mevrouw Liefde gaan wandelen met hun kindje Espérance tussen hen in. De mensen denken altijd dat Geloof en Liefde alles doen, maar het is het kleine meisje Hoop dat ze beiden voortrekt. "Zonder meisje Hoop zouden Geloof en Liefde ietwat gezette dames zijn, al een beetje verfrommeld door het leven." (naar Charles Péguy)
Mogen de zomers blijmoedig zijn, en de winters mild; mogen de mensen vrienden zijn, de luchten altijd nieuw; de ochtenden onverschrokken, en de avonden vredevol.
Heel bijzonder is het dit jubileum van jullie 55e huwelijksfeest! Nu zovele jaren zijn verstreken blijkt jullie keuze nog steeds de juiste te zijn geweest!
Nog altijd zijn jullie bijzonder samen. Er komt zoveel liefde bij jullie vandaan.
Jullie uitstraling is zo liefdevol, naar je omgeving en naar elkaar, naar ons, de kinderen en evenzeer naar alle kleinkinderen een aanverwanten.
Vol overtuiging zeg ik dan ook op vandaag: Jullie zijn een fantastisch paar!
De wijze waarop je geeft is belangrijker dan wat je krijgt! Misschien werd ik daaom wel 'beloond' op mijn verjaardag, want het waren de 'loosers', de 'simpelen van geest' die me trakteerden met een mailbericht of telefoontje .. al wil ik die anderen hier natuurlijk niet vergeten, maar het heeft me toch maar weer eens geraakt dat het precies deze mensen zijn die tijd nemen me geluk te wensen. Zo heb ik heel veel mogen krijgen waarvoor dank. Neen je zult het niet vinden op de kast of in de bar, maar wel diep vanbinnen!
Vandaag word ik trouwens herinnerd aan mijn doopseldag!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
