Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Soms stel ik me de vraag of we bang geworden zijn van en voor elkaar. Want sedert de email zijn intrede heeft gedaan en de gsm ons overal begeleidt, durven we haast geen gemeende mail te sturen of denken we twee maal na om die te beantwoorden. Nog erger is is het feit dat we indien we iets niet begrijpen, we niet eens meer durven de telefoon te nemen om uitleg te vragen of te geven. En hoe vaak zeggen we dat we geen bericht ontvangen of geen reactie kregen daar waar de telefoon naast ons ligt of staat. We kijken we eens naar dat ding, maar we zouden mensen kunnen storen die misschien zelf druk doende bezig zijn achter hun pc of laptop. En toch, evenveel mensen verlangen tot de telfoon eindelijk eens overgaat om een menselijke stem te horen. Nee, we bellen elkaar niet meer op, zelfs niet in dringende gevallen ... We mailen naar de buurman een paar huizen verder op iets te regelen en zien uit naar zijn/haar antwoord, maar telefoneren: neen, dat durven we niet meer, we zouden de privacy doorbrelen van de ander, die buur, die kennis, die vriend ... Zo ver heeft teechnologie ons verwijderd van elkaar, en om dit op te vangen sturen we elkaar maar mailtjes rond liefde en vriendschap, maar de telefoon blijft stil. Ik wacht op jou zoals jij wellicht op mijn stem wacht, maar we zijn bang geworden .... 'want dit is nu toch geen uur om te 'bellen'''.
Ja mensen ik weet het, niet echt gemakkelijk een titel te geven aan dit berichtje, anders zet ik jullie nog op het verkeerde been. Ik heb vroeger nog gepost rond erotiek, maar deze keer gewoon een bedenking. Ik stel namelijk samen met jullie vast dat vrouwen er geen probleem mee hebben, integendeel dat ze er blijkbaar van houden plaatjes te plaatsen over vrouwen, halfnaakte meisjes vol erotiek, sensulaiteit en lichamelijke tederheid. Daarnaast gebruiken ze nog gelijkaardige creatieve dingen die de schoonheid van de vrouw moeten weerspiegelen, en als dat niet kan in hun blogbericht, dan gebruiken ze deze (overigens mooie crea's) in het gastenboek bij anderen als ze daar op bezoek gaan. Blijkbaar lijkt zich daar niemand aan te storen. het zijn trouwens meestal vrouwen onder elkaar die het merendeel van blogland bewonen.
U vraagt zich wellicht af waar ik naartoe wil? Wel heel eenvoudig. Indien ik of een andere man maar een klein fotootje plaats van een man, dan krjg ik of hij al zijdelings via een berichtje of een gastenboekbericht met een sensuele man als 'handtekening - en die laatste moet je echt gaan zoeken - de lichte suggestie of ik some ook 'bij de familie' behoor.
Klopt het dan toch dat wat gisteren nog op zowel de Vlaamse als Nederlandse televisie was, dat de maatschappij sterk vervrouwelijkt is, zeker in he onderwijs, maar dat men wel als man wordt uitgespuwd. Of durven mannen, of liever MOGEN mannen geen plaatjes en crea's maken rond de figuur van een man? Zomaar wat bedenkingen toen ik recent heel wat blogs aanklikte en overal die sensuele dames zag opduiken.
Zelf ben ik de gelukkige ontvanger van iemand die af en toe een creales heeft voltooid en zich heeft moeten concentreren rond de figuur van de man ... En ja, dan krijg ik deze dingen in mijn mailbox waarvoor dank. Maar krijg ik deze om me een plezier te doen, of zit ook in deze een onderliggende boodschap, misschien een stille vraag wie achter dit klavier schuilt. Enfin, wat was de oorspronkelijke vraag ook weer? Waarom plaatsen vrouwen zo graag plaatjes rond en over zichzelf, en waarom doen manen dit niet ... en als ze dit dan toch doen, met een zekere schroom of een benauwd gevoel om wellicht meteen een klever te worden opgeplakt, want zo zit nu éénmaal onze sexisistische (wat een :moeilijk woord!) maatschappij in elkaar.
De ware liefde is niet lichamlijk, niet romantisch. De ware liefde is het aanvaarden van wat is, van wat is geweest, en van wat komen zal. Of het nu om leeftijd, ziekte of afstand gaat.
Lange tijd, tientallen jaren terug, kwamen vluchtelingen die we toen nog 'gastarbeiders' noemden, zonder uitzonderring uit het Zuiden. En voor het eind van de vorige eeuw eijn de meesten van hen zich ook thuis gaan voelen, bijna - hebben in elk geval werk gevonden, hebben zich in de streek ingekocht. Maar de vluchtelingen uit dit nieuwe millennium raken hier absoluut nier meer thuis. En ondertussen komen ze uit alle wereldstreken, het ooksten, het zuiden, ook uit het noorden, ja zelfs uit het verre noorden. De nieuwe vluchtelingen blijven volledig op zichzelf. En opzich betekent niet onder elkaar. Want ze stammen van deur tot deur, en dat ook binnen de huizen, uit geheel verschillende wereldreligies, begrijpen de taal van de naaste buren niet, begrijpen ook van de taal van de hier woonachigen slechts een paar zinnen. Deze immigranten of vreemdelingen, zoals ze genoemd worden, willen werken, verlangen naar werk, en niet alleen om geld te verdienen - alleen zijn ze door hun vlucht daartoe niet meer in staat, waarschijnlijk voor goed. Ze zijn elk voor zich deze wereld in komen strompelen en tuimelen, als op een open zee, op een open schip, bijna verdronken ... of erger nog echt weggespoeld in het ruime sop. Ze zijn voorgoed schipbreukelingen, tot niets meer in staat dan van vroeg tot laat zinloos en doelloos zich voort te bewegen in hun gedroomde betere wereld die hen echter uitwerpt ...
Deze morgen hoor ik post in de bus vallen. Ik was nog niet eens echt wakker. Was de postbode dan ook zo vroeg vandaag? Toen ik naar de voordeur liep en de brievenbus opende zag ik een overlijdensbericht liggen, aan mij gericht. Ik was me niet bewust dat er iemand uit de familie of uit de parochie of vriendenkring ziek of overleden was. Bij nader toezien las ik dat de overledene een broer, een zoon is van een buurvrouw, een man die ik wel nooit gezien heb want die woonde te ver van hier; maar toch raakte dit me ten diepste, zeker omdat hij pas een 55-plusser was. Dat geeft te denken voor mensen als ondergetekende.
Wat is het voor een moeder om haar zoon ten grave te dragen, en voor een vrouw om haar broer af te geven? Hoe is het voor de vrouw die haar man naar zijn laatste rustplaats brengt, in de zomer van hun leven?! Allen hebben nu wellicht dezelfde vraag: "ZEG DAT HET NIET ZO IS'.
Voor mij blijft 11 november altijd een dilemma wat ik op deze dag wil bloggen. Wordt het het feest van mijn patroonheilige SINT-MAARTEN of denken we toch maar aan de zovele slachtoffers die we gedenken op 11 novemeber, toen maar ook nu, hier tegen de deur op amper derig kilometer, en daar, verder over de landgrenzen heen .... Vandaag dus maar een hulde brengen aan mijn grootvader zaliger - oudstrijder 1914-1918 - die acht van zijn jonge jaren heeft moeten 'verliezen' aan het Ijzerfront waar hij gelukkig levend is uitgekomen.
Verder een prettige feestdag gewenst aan allen die de naam dragen naam: Maarten, Martin, Martine! Wie toch iets wil zien over Sint-Maarten kan terug gaan in het archief.
Misschien heb je het ook al gezien dat ineens een advertentie opduikt in je werkbalk die je laat zien hoe je in drie tellen gelukkig kunt worden. Inderdaad meer staat er niet:
1 ... 2 ... 3 .... LIEFDE!
Mocht het allemaal zo eenvoudig zijn, dan zouden we niet langer bloggen rond vriendschap en liefde, en zou de hunkering naar oprechte liefde wellicht niet eens bestaan.
Helaas maakt de reclame nog eens misbruik van wat ons allen ten diepste ter harte gaat: LIEFDE in al zijn vormen! Kunnen we er iets aan doen? Misschien wél, door alvast te negeren en niet in te gaan op deze advertenties! Het is niet enkel een boel tijdverlies, maar voor velen nog eens de zoveelste teleurstelling en frustratie in hun zoektocht naar ware liefde ...
Liefde is geen toverformule als '1-2-3-liefde', maar blijft een werkwoord, een leven lang!
Een goed woord, dat hebben we allemaal wel eens nodig, en je leest het haast op ieder blog. Je leest het bij zoveel mensen die een goed woord over hebben voor hen waar ze in stilte voor zorgen, hetzij als familie, als buur, als vrijwilliger of in hun beroep. We zouden deze allemaal eens een award kunnen en willen geven, de énen al meer dan de ander.
Maar wanneer lijden toeslaaat, we niet langer langs het kruis heen kunnen, dan verwachteen we een goed woord van God over lijden, offer en kruis. Want alle mensen lijden en achter elke deur zit verdriet. Dat goede woord mag hjet lijden niet wegduwen, neutraliseren, vergeten of verdoven.
Het kan alleen een 'goed woord' zijn als we het serieus nemen, het in alle eerlijkheid uitspreken zoals we elkaar ook een gemeend compliment geven dat niet geveinsd is. Ook al behouden wij onze wonden en onze pijn, dat 'goede woord' zal ons dragen, tot in de hemel als het moet.
Deze keer neem ik bewust de tijd om eens al die mensen te danken voor hun gemeend compliement op een onverwacht moment, en dit door iets na te laten op mijn blog of via een mailbericht. Het kan zoveel deugd doen, zeker als dit komt van die voor mij onbekende lezer die me blijkbaar al langer volgt of er voor het eerst komt en dan toch maar onmiddellijk zijn hart laat spreken in zijn compliment aan me. Daar ben ik zeer dankbaar om, en het is een waardering die me aanzet verder te doen zoals ik bezig ben, misschien nog beter, maar niet zonder mezelf te verliezen; nog meer mezelf te zijn voor hen die bij mij soms een thuis mogen vinden ... mijn patroon Sint-Maarten achterna, en misschien zelfs nog tot op heden geïnspireerd door Don Bosco die het opnam voor de uitgerangeerden als christen, maar ook als burger. Mag het nog in deze novembermaand?
Een plotse dood neemt je de mooie dingen af, maar houdt ze wel in goede staat. Dat is haar ware grootsheid. Daar valt niet tegen te strijden. Hoe erg ook.
Tegenwoordig maken we de dood zo onzichtbaar mogelijk, maakt de dood deel uit van een proces - van arts via ziekenhuis en begrafenisonderneming naar crematorium - waarin de professionals en de bureaucraten ons vertellen wat te doen. Maar nog niet zo lang geleden lagen stervenden hun laatste ziekbed thuis uit, overleden ze te midden van verwanten, legden buurt- of dorpsgenoten ze af en baarden ze op, waaakte men gezellig een paar nachten bij het lijk - wat ik zelf gelukkig heb mogen meemaken bij het overlijden van mijn grootmoeder, kijkend naar mijn grootvader die in een slaap was verzonken terwijk ik afscheidsgedachten neerpende in alle stilte, grootmoeder enkel een tussendeur van me verwijderd - We betoonden meer zorg en aandacht, mooier voor hen en ook beter vvoor ons.
Het 'oude' systeem bood een waardiger gang van leven naar dood. De haast van nu lijkt in overeenstemming met de moderne kijk op de dood - je leeft en een ogenblik later ben je dood, dus instappen. .... Welke wagen nemen we?
De dood is slechts de oversteek naar een andere wereld, zoals vrienden de
zeeën oversteken: ze leven in elkaar voort. Want zij die leven en liefhebben in dat wat alomtegenwoordig is, moeten uiteraard nog aanwezig zijn. In die goddelijke spiegel zien ze elkaar van aangezicht tot aangezicht en is hun omgang vrij en zuiver. Dit is de troost van vrienden: dat, hoewel men kan zeggen dat zij in zekere zin sterven, hun vriendschap en gezelschap nimmer vergaaan, in de beste zin van het woord, omdat die onsterfelijk zijn.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
