Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Eigenlijk zou ik zomaar direct opstarten zonder naar mails te kijken, maar bij het openen zomaar een willekeurige naam aangeklikt en ik was weer eens verloren aan schoonheid en het zinvolle wat de man achterliet. Nu ik onbewust "man" aan het intikken ben, denk ik er aan hoe vaak het me al opgevallen is dat blijkbaar het grote aandeel van de bloggers zich begeeft tussen de vrouwen en dan nog in Nederland, of heb ik het verkeerd voor? Moeten wij misschien wat meer andere rubrieken gaan opzoeken? Wat ik ook bij mezelf en zeker ook bij anderen vaststel is het feit dat we meestal naar de laatste berichten van een blogger gaan kijken. Zou het niet beter zijn eens willekeurig in het archief iets aan te klikken, want iedereen kent in zijn eigen blog een evolutie, zowel naar inhoud als vormgeving. Voor mezelf is het me opgevallen hoe de blog nogal persoonlijk was en het mee-leven, mee-voelen heeft er wellicht toen voor gezorgd dat ik zo mensen leerde kennen. We zouden elkaars blog inderdaad wat meer moeten gaan bezoeken, niet stilstaan bij de laatste pps-voorstelling, maar naar de diepte toe eens tijd nemen voor elkaar. Ik schrijf deze omdat ik me ook zelf daar aan bezondig. Er moet ook zoveel en er is zo weinig tijd. We willen wel maar andere zaken eisen onze tijd op. Ik zou hier dus van alles "vertellen" maar ben weer al even bezig en toch misschien een mooie hint voor elkaar deze week .. Een late knuffel, want ik heb ook te laat gemerkt dat de knuffelweek al weer voorbij is. Enfin, je leest me verder wel nog. O ja, nog dit, wanneer iemand dan toch punten wil geven vraag ik me af waarom een NUL OP VIJF, of moest het soms een VIJF zijn? Ja, ik hoef geen fives maar zoals anderen ondertussen ook al wel hebben ondervonden kan men elkaar de grond inboren of het toch denken het te doen door een negatieve score of zelfs te laten weten dat er aan de blog nog heel veel werk is. Alle positieve kritiek is meegenomen zolang er maar geen kwaad in het spel zit! Nog een fijne blogavond en tot straks!
Ja, ik ben genezen! Het heeft nu bijna een maand aangesleept en de veertien laatste dagen waren haast niet meer te dragen. Ik zag de dood in de ogen en toch was er telkens één van jullie die me assisteerde, wat hulp bood of toch een woord van bemoediging. Maar door deze slepende ziekte kon ik hier niets meer achterlaten. Ik kon niet eens het hoogstnodige doen dan alleen telkens opnieuw toch maar te proberen. Verschillende verplegers zijn de laatste tijd aan dit ziekbed geweest en hebben allerhande middeltjes voorgeschreven, maar alles was zo weer utgewerkt. Ik wist dat dit het uur was om een specialist op te bellen, ook al had hij haast geen plaats meer vrij in zijn agenda de komende maand. Maar dankzij een goede vriendschapsband die ik heb opgebouwd, en dit sinds jaren met deze dokter, en om mijn "menselijk welzijn verder te bevorderen" zoals hij het zelf noemde voorbije avond en nacht, is hij bij mij blijven waken en zorgen dat ik terug fit en flink verder kan.
Het heeft dan ook meer dan vijf uur geduurd totdat de koorts langzaam zakte en ik beetje bij beetje weer helder uit mijn ogen kon kijken, minder angstig werd dat ik toch naar een ziekenhuis moest ... En dan ineens voelde ik me weer helder in mijn hoofd. De dokter is nog even gebleven, heeft me aangeraden onmiddellijk naar bed te gaan. Hij zou me anders morgen onmiddellijk komen ophalen voor een bijkomend onderzoek, maar ik was gerustgesteld.
Toen ik deze morgen ontwaakte voelde alles zo nieuw aan, zoveel beter dan een maand terug! Ik ben terug een hoopvol en blij mens. Ik kan er ook weer zijn voor jullie door julie, met in de eerste plaats een speciaal woord van DANK aan mijn pc-dokter, die OOK in mij blijft geloven, niet alleen in dit soms stom en dom machien(als je daar al kunt in geloven!), maar vooral als mens, vriend en medewerker! Ik wens en hoop dat het ook jullie allen goed mag gaan en dat jullie ergens een goede pc-dokter in de buurt mogen hebben wanneer het einde naderbij lijkt!
En zo kan ik terug deftig bloggen en nog zoveel meer!
"The ultimate weakness of violence is that it is a descending spiral, begetting the very thing it seeks to destroy. Instead of diminishing evil, multiplies it. Through violence, you may murder the liar, but you cannot murder the lie, nor establish the truth. Through violence you murder the hater, but you do not murder hate. In fact, violence merely increases hate. Returning violence for violence multiplies violence, adding deeper darkness to a night already devoid of stars. Darkness cannot drive out darkness; only light can do that. Hate cannot drive out hate: only love can do that."
if you don't have enough madness in you go and rehabilitate yourself
if you've lost a hundred times the chess game of this life be prepared to lose one more
if you're the wounded string of a harp on this stage play once more then resonate no more
if you're that exhausted bird fighting a falcon for too long make a comeback and be strong
you've carved a wooden horse riding and calling it real fooling yourself in life though only a wooden horse ride it again my friend and gallop to the next post you've never really listened to what God has always tried to tell you yet you keep hoping after your mock prayers salvation will arrive
Mocht je me niet eerder hebben gevonden of in elk geval niet uitgebreid zoals naar gewoonte, dan ligt dat aan niets méér noch niets minder dan aan pc-problemen die nu al een tijd aanslepen en waar de echte oorzaak nog niet is gevonden. Vandaar wil ik ook die mensen op deze manier verwiitigen mochten zij de laatste tijd ook geen mails hebben ontvangen of geen antwoord van mij, want niet enkel het bloggen werd onmogelijk, maar tal van nevenactiviteiten of moet ik zeggen hoofdactivi- teiten. Ja, dan wordt uw beste vriend soms uw grootste vijand.
Maar er lijkt een oplossing in de maak, alvast tegen volgend weekend waarvoor nu al dank!
En nu ik ter toch aangeraak laat ik hier een citaat achter van onze Kardinaal, zopas voor u gelezen:
"ALS GOD, DIE ZO VAN ONS VERSCHILT, ONS AANVAARDT ZOALS WE ZIJN, WAAROM ZOUDEN WIJ ELKAAR DAN NIET AANVAARDEN ZOALS WE ZIJN?"
Kijk , voor zulke zaken open ik graag mijn pc!
Er is nu al een blogger die denkt aan Sint-Maarten .... lief van u!
Wat kan een mens gelukkig maken en dat in dit hondenweer?!
Wel zou het kunnen zijn dat het niet méér is dan het simpele feit van een bedankje een een complimentje dat blijft nazinderen ?!
Of om in blogland te blijven (en er gelukkig niet te zijn uitgestapt) iemand die me meteen heeft toegevoegd aan zijn favorieten en dit bij een eerste kennismaking?!
Of is het veeleer die ontmoeting gisterenavond die een deur openzet naar een ander, zo onverwacht en toch zo gemeend.De ontmoeting die kracht en inspiratie geeft waardoor een kop koffie anders gaat smakenomdat er kan uitgezien worden naar ...
Is het dat niet wat we helaas veel te veel missen in onze dagen, dat er geen mensen en dingen meer zijn waar we echt kunnen naar uitkijken,
kunnen naar verlangen met hart en ziel, niet om leegtes op te vullen maar om ons te laven aan de genegenheid en vriendschap van een ander?!
Ja, hoeveel leegtebespeur ik telkens weer wanneer ik op een chat- of mailgroep ga; wat een schreeuw om aandacht die dan meestal nog vertaald wordt in pure banaliteit, ook al is dit des mensens.
Laat me ook even denken aan een blogvriend die er voor me is, ook al heeft hij het zelf niet altijd zo gemakkelijk, maar misschien vinden we precies zulke mensen op onze weg omdat het mensen zijn die iets meer uit het leven willen halen! Mensen die zaken als volgende nog doormailen :
"Humor liefde vriendschap tederheid genegenheid respecct voor uw waarden en normen ".
Mensen zoals de Elouises, Mitties, Nidas, Gerds , de Pols en de Jans en zoveel, ja zoveel anderen.
Dan mag het lied van Marva:"Ik droom in groen en blauw" ineens weer nieuw en fris klinken..... Want wij hebben het o zo goed en daarom wil ik aansluitend een bezinning meegeven over " de werkers van het elfde uur ",dit naar Anita Galle.
Wat doen wij de dag van vandaag met de werkers van het elfde uur? Met de mensen die uit de boot vallen: de werklozen, de jongeren die geen richting vinden in hun leven, de chronisch zieken en de gehandicapten (hier aan menig blogger gericht), de mensen die een partner verliezen en alleen met kinderen verder moeten, de gevangenen die na hun vrijlating nieuwe kansen zoeken, de ex-verslaafden ... Ze zijn met velen, de mensen van het elfde uur. Ze wachten tot ze ergens gevraagd worden. Zij willen erbij horen. Ze benijden terecht de werkers van het eerste uur die morren omdat ze kunnen werken.Ze begrijpen hun gemor niet(VW is hier niet ver weg). Die werkers van het eerste uur beseffen hun voorrechten niet. Ze zijn de vreugde vergeten dat ze 's ochtends als eerste gevraagd werden. Ze zijn niet blij met hun werk en hun loon! Zalig die nog mogen en kunnen werken!
... Kunnen we niet méér dankbaar zijn om wat we wel kunnen? De zwakken hebben we wel degelijk in onze buurt, in onze straat. Het zijn mensen die eenzaam door de dagen gaan, omdat iedereen zo druk bezig is met werken en geld verdienen. Er is geen tijd meer voor contact, het lijkt voor velen alleen maar heel druk te zijn, maar welke vorm van contact is er dan, de dode anonieme virtuele wereld? ... Solidariteit is soms ver te zoeken. Het vreemde is dat dit vaak helemaal anders ligt bij mensen die het moeilijker hebben. Het lijkt of zij vanuit hun ervaring dat ze anderen nodig hebben, heel goed inzien dat delen een noodzaak is, dat niemand onbeschermd door het leven mag gaan. Dat heb ik ook in India aan de lijve meegemaakt, zelfs al lang uit elkaars gezichtsveld verdwenen.
... naar Anita Galle, een mijmering die ik u niet wilde onthouden omdat ik er geheel achter sta!
Wanneer deze in de bus viel wist ik dat ik moest doorgaan via seniorennet, en daarbij dank ik de mensen die me hebben gesteund via een mailtje om door te gaan met iets wat me zo nauw aan het hart ligt, namelijk te bloggen en te schrijven omwille van het gaarne doen maar evenzeer en misschien nog meer omwille van de boodschap! Ja, er zijn blijkbaar mensen die uitzien naar een woord van mij naar jou en daarom ga ik door, ondanks of juist dank zij ...
Voor zij die het niet direct begrijpen, wel geacht familielid dat zo graag stiekem meeleest, ook aan u vergeving om de sereniteit van het familiegeluk even te doorbreken. Misschien in de toekomst gewoon een bericht achterlaten in gastenboek of een telefoontje zodat mensen die niet vertrouwd zijn met internet niet moeten opgeschrikt worden, en wat ze voor zich willen houden vooral ook respecteren!
Met deze wil ik dan ook dit jaar en dit blogjaar officieel openen, in de eerste instantie met even teug te keren en DANK te zeggen, heel in het bijzonder aan de recente bezoekers die heel oprecht een bericht achterlieten, zowel de nieuwkomers als de trouwe "fans" en vrienden! Iedereen weet dat het woord DANK kort is maar o zo gemeend op dit moment aan elk van jullie, maar in het bijzonder aan die paar mensen die me genegen werden in het afgelopen jaar!
Misschien kunnen we ook zo vele momenten van leegte opvullen, want zoals kardinaal Simonis het recent verwoord heeft: "Van de leegte kan je niet leven"! En is bloggen dan geen mooie remedie!
Heel veel blogplezier in 2007 en dat je zo nieuwe, echte vrienden mag leren kennen!
Ineens is het laat en donker en avond; ik laat het rolluik neer dat ik vandaag betaald heb en sluit de overgordijnen. Geen geluid op de straat en de telefoon zal wellicht ook niet overgaan al neem ik die drager altijd mee, klaar omdat er dan toch iemand zou kunnen bellen. Ik denk aan de gast die verwonderd was een mail te ontvangen, maaar zoveel oproepen mis ik dus ook niet. Neen, ik schrijf vandaag zonder eerst mails te lezen of me te laten beïnvloeden door ander nutteloos geleuter. Ik onderbreek deze avond alleen de stilte bij het lezen van een bijzonder boek, getiteld "SCHIJNGESTALTE" van John Banville. Het is al langer geleden dat ik een boek onder uw aandacht bracht maar deze keer vind ik het wel de moeite even mijn pc op te zetten om dit juist voor het weekend mee te geven, zeker nu weer eens een natte dagen voor de deur staan die er voor zorgen dat het terug vlug donkerder wordt.
Sedert ik begon te bloggen merk ik voor mezelf een hele evolutie, ook naar de inhoud toe. Wellicht heeft alles te maken met een afgelegde weg de voorbije twee jaren. Had ik toen misschien meer te vertellen,recht uit het hart en uit de buik of lijkt het maar zo? In elk geval hoefde ik geen rekening te houden met anderen die blijkbaar ook mijn blog hadden gevonden, want toen had ik daar geheel geen weet van. Dus vandaag schrijf ik gewoon zoals vroeger.(Ken je dat gevoel, Nicole?) Of juist niet want ik moest al langer een verhaal kwijt.
Op een zondagavond wanneer het al donker is komt een jongeman terug van het winkelen en wil nog even een café binnenlopen, dit tegenover het stationsgebouw dat toch een serieuze baanbreedte en bijkomende parking van de locatie verwijderd is. Op een gegeven moment wordt die gast aangesproken door een onbekende met de directe vraag: "Hey, kan ik je niet kennen, jij bent toch uit Ledegem", waarop de gast verbaasd antwoordt dat hij helemaal niet uit Ledegem komt, het niet eens kent. Hierop volgt een korte woordenwisseling waarbij onze gast uit zijn ooghoeken rechts een grote gestalte over het stationsplein naar hem ziet afstevenen. Voor hij het goed en wel beseft staat een kolossale man voor hem, gekleed in een groen bloempjeshemd, die hem bij de schouders in de lucht tilt en met een zware plof op de grond laat neerkomen. Ineens voelt hij dat er nog anderen aan hem trekken en duwen. De gast wordt bij de schouders gevat en wordt zo over zijn rug gesleept over de betonstenen, de hoogtes en laagtes, de baan over tot in het struikgawas, en dit zo over een dertig meter. Al die tijd wordt onze gast geschopt en dan dringt het tot hem door dat er veel meer dan die twee gasten aanwezig zijn. Eens hij daar zo op de rug ligt en eindelijk zijn ogen kan openen ziet hij een ontelbaar ogen op hem gericht. Hoe hier weg te geraken?! Op een gegeven moment wordt hij weggetrokken en naar een taxi gesleurd die daar voor hem staat met geopend portier om er in geduwd te worden.Was dat allemaal dan vooraf gepland? En een zwijgende taxichauffeur die zomaar iemand inlaadt niet wetende waarheen te voeren?! Op dat ogenblik trekken alle krachten in zich samen en wellicht ook door het zien van het bloed langs zijn gelaat, kan onze gast ontsnappen, naar zij fiets rennen en hopen dat hij niet langer wordt achtervolgd.
Pas thuis ziet hij in de spiegel hoe gehavend zijn gezicht eruit ziet. Gezien ondertussen het late uur gaat hij naar bed, maar wanneer hij 's morgens wil opstaan en de trap naar beneden wil nemen voelt hij dat hij geen stap mer vooruit kan. Het is op zijn achterste dat hij uiteindelijk beneden geraakt en de telefoon kan nemen om familie te verwittigen. Hij kan zich hoegenaamd niet meer verplaatsen en hij belt dan ook de politie op die "daarvoor niet kan langs komen want daarvoor geen wagens ter beschikking". Alsof het nog niet erg genoeg is wordt hij ondervraagd alsof hij zelf de dader is. Algauw zal blijken dat men een gelijkaardig voorval had precies één uur voor deze en op dezelfde plaats en dat ook andere echte daders zijn gekend maar niet vervolgd noch gevonden. Tot op heden is de echte dader zoek, heeft onze gast er drie weken werkonbekwaamheid aan overgehouden door een beenbreuk met kinesie tot gevolg. Verder was het gezicht dermate vervormd dat het pas goed kan omschreven worden als een veelkleurige rechthoek.
En nu de vraag naar waarom? "Just for the fun"; er was zelfs geen geld gestolen, alleen een twintigtal jongeren hadden het op dat moment op die persoon gemunt. En dat zijn geen buitenlanders of allochtonen, maar Vlamingen uit de buurt!
met dank aan de auteur; echt de moeite haar blog te gaan zien!
kerkje
een kerkje bij onweerslucht waar je naar binnenvlucht om een kaarsje aan te steken om Gods goedheid af te smeken of voor allen die zijn heengegaan en je alleen hebben laten staan of voor alles dat nog moet komen je hebt vast nog wel dromen nu zeg je zeker, bidden kun je overal en dat is zeker het geval maar in een kerk is dat heel gepast want daar ben je Gods gast
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
