Beste blogvrienden,
Nog niet zo lang geleden was ik blij verrast met heel veel positieve reacties op mijn dagelijkse schrijfsels in seniorennet.Maar ocharme, wie ben ik om met zovelen mijn geluk te delen dat ik ondertussen 500 dagen probeerde wat zinvols neer te pennen!
Oké, schrijven is schrappen, is voorbereiden, ook mentaal, maar wanneer ik een paar dagen terug aan het zoeken was naar de foto van Francis, waar ik over heb geblogd, vond ik tussen de foto's e.a. ook een paar krantenknipsels. Eén ervan trok mijn bijzondere aandacht, dan nog wel over een persbericht over het verschijnen van een boek van mijn eigenste zuster met als titel "Je kind in een ander gezin", uitgeverij Garant. Dit was ik compleet vergeten. En dan dacht ik bij mezelf dat je vooraleer je een boek op de markt hebt gebracht, daar zeer veel tijd, energie, studie hebt aan opgeofferd.
Ik wil maar zeggen dat hier wat nederigheid van mijn kant op zijn plaats is, want wat is een blogje in vergelijking met een boek publiceren!
Twee jaar daarvoor had mijn zus een studie opgezet o.l.v. Jozef Corveleyn over "Kansarmoede en opvoeding", en laatste vond het zo interessant dat hij haar vroeg alles te boek te stellen. Ik zie die kanjer nog op de tafel liggen. Maar het mooie van het verhaal is dat Lieve nooit daar met iemand heeft over gesproken, zelfs met mij niet. Pas wanneer het boek zou voorgesteld worden via de media had mijn zus in laatste instantie mijn ouders opgebeld om te kijken naar het tv-journaal ... Het enige dat ik heel laat opving was dat mijn moeder vertelde dat Lieve het nogal druk had met haar boek, waarop ik verbaasd vroeg naar welk boek... Van nederigheid gesproken.
Goede vrienden, zelfs hier en nu zou mijn zus een kwade blik werpen omdat ik haar even in de schijnwerper zet. Maar ik wilde alleen maar zeggen hoe gering mijn bijdrage maar is in blogland. Aan de andere kant zit het schrijven blijkbaar dus toch ergens in het bloed.... Vroeg me ooit iemand niet of ik een zakenman was met literaire ambities?!
Tot slot, ere wie ere toekomt, en vooral voor mensen die een antwoord zoeken i.v.m. pleegzorg of kansarmoede raad ik bovengenoemde boeken graag aan! Ik weet dat aan die boeken mijn zus, en anderen met haar, uren en dagen hebben meegeleefd in een wereld waar kansarmoede in Vlaanderen nog bestaat, hoe jammer ook!
Dank en proficiat dan ook aan die paar mensen die ik hier toevallig - via seniorennet - ken die zich inzetten voor een tijdelijke opvang van kinderen in problemen!
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
