Heer,
Toen ik in het diepste dal zat
en geen spatje meer zag
van het licht aan de top,
heb ik U aangeroepen
en het werd lichter.
Het licht kwam in het dal,
en langs het licht
klauterde ik weer omhoog,
moeizaam,
maar eenmaal aan de top
zag ik het licht
in volle glorie.
Het leed was geleden
en dankbaar
heb ik uw licht omhelsd.
Nu weet ik zeker:
U bent het stralend licht
aan de top van de berg,
maar ook
de schittering van het vonkje
in het dal.
(Toon Hermans)
Wat "zomaar" een gedicht, een tekst is, kan soms zo levensecht zijn; woorden die een mens juist dan nodig heeft omdat er geen andere woorden meer zijn. Eens het grootste leed geleden is ga je algauw deze teksten vergeten, maar wanneer je zelf in dat dal zat/zit weet je dat enkel het geloof en het blijvend vertrouwen je een nieuwe toekomst helpen maken! Ik denk hier in het bijzonder aan een paar blogvrienden.
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
