Het felste gevecht
lever je met jezelf
tegen de verzoekingen, de begeerten,
de angsten die je verteren,
tegen alles wat je afleidt
van de rechte Weg.

Dit levenslange gevecht
voer je volstrekt alleen,
want nergens is er iemand die je helpt.

Maar in je sluimert
een verborgen kracht
die je heiligt, leidt en sterkt.
en die je ontdekt in het gebed.

(Firmin van der Poorten)


Deze bezinning, dit gebed heeft me persoonlijk aangesproken, niet in de eerste instantie omwille van die verzoekingen, maar bij het opstarten van dit blog leverde ik een fel gevecht met mezelf tegen angst en onzekerheid, tegen een onzekere toekomst. Een stil gevecht ook tegen een onbekend iets dat me verplicht heeft rust te nemen en een tijd afstand te nemen van de drukte. Mensen die me al langer lezen zullen dit wel gevolgd hebben.Maar voor mij was het in elk geval waar dat het gebed een stille maar dan ook een sterke kracht was in mij die zelfs metr de dag sterker werd en zo mijn vertrouwen heeft vergroot. Geen puur menselijk vertrouwen, maar een vertrouwen in de Heer dat alles goed komt wat dat goedkomen ook voor mij zou beteken.  Neen geen gebed omdat het even slecht gaat zoals je soms leest om het daarna naast je neer te leggen, maar wel een intens bidden en daar zelfs tijd voor nemen wat ik wellicht nooit eerder deed. Of moet het schoentje toch eerst nijpen? In elk geval mag je in je nood roepen naar de Heer,mag u zioch toevertrouwen aan Maria,  moet je het zelfs doen zoals ik hoorde in een homilie. Is het smeekgebed dan ook niet zo menselijk, meer dan het dankgebed wat wij al vlug vergeten eens alles weer goed is?!
 Maar dat bidden heelt ook, ongezien jawel, maar het maakt van je een ander mens.

Wanneer dan het gevecht tegen het geleden leed gestreden is, komt algauw weer dat eeuwige zo menselijke gevecht tegen "verzoeking en begeerte", een gevecht dat je elke dag moet aangaan. Dit weekend hoorde ik van iemand dat het nog het best is die begeerten niet te cultiveren, want alle bekoringen die de media ons voor de voeten werpt leiden ons inderdaad af van de echte dingen, verhinderen ons werk naar behoren te doen zoals die persoon me ook toevertrouwde.
 
Wat voor je gevecht ook voert, in de lente van je leven of in de avond, je zult het inderdaad uiteindelijk alleen moeten doen! Maar wanneer je in je leven tijd hebt gemaakt voor gebed en bezinning, dan zal je merken dat je ook in die dagen zult gedragen worden door een onzichtbare kracht, door een God die Liefde is. Het is soms moeilijk te vatten maar die ervaring is er gewoon ook al zal ze de pijn en het verdriet niet wegnemen! Die kracht heiligt, leidt en sterkt ... en dat wil ik persoonlijk onderschrijven, ook al moeten we morgen misschien onverwacht een gans andere en nieuw gevecht aangaan, maar uit dit geloof zullen we ook dan kracht putten! Ik wens het jullie van harte, elk afzonderlijk!