Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het felste gevecht lever je met jezelf tegen de verzoekingen, de begeerten, de angsten die je verteren, tegen alles wat je afleidt van de rechte Weg.
Dit levenslange gevecht voer je volstrekt alleen, want nergens is er iemand die je helpt.
Maar in je sluimert een verborgen kracht die je heiligt, leidt en sterkt. en die je ontdekt in het gebed.
(Firmin van der Poorten)
Deze bezinning, dit gebed heeft me persoonlijk aangesproken, niet in de eerste instantie omwille van die verzoekingen, maar bij het opstarten van dit blog leverde ik een fel gevecht met mezelf tegen angst en onzekerheid, tegen een onzekere toekomst. Een stil gevecht ook tegen een onbekend iets dat me verplicht heeft rust te nemen en een tijd afstand te nemen van de drukte. Mensen die me al langer lezen zullen dit wel gevolgd hebben.Maar voor mij was het in elk geval waar dat het gebed een stille maar dan ook een sterke kracht was in mij die zelfs metr de dag sterker werd en zo mijn vertrouwen heeft vergroot. Geen puur menselijk vertrouwen, maar een vertrouwen in de Heer dat alles goed komt wat dat goedkomen ook voor mij zou beteken. Neen geen gebed omdat het even slecht gaat zoals je soms leest om het daarna naast je neer te leggen, maar wel een intens bidden en daar zelfs tijd voor nemen wat ik wellicht nooit eerder deed. Of moet het schoentje toch eerst nijpen? In elk geval mag je in je nood roepen naar de Heer,mag u zioch toevertrouwen aan Maria, moet je het zelfs doen zoals ik hoorde in een homilie. Is het smeekgebed dan ook niet zo menselijk, meer dan het dankgebed wat wij al vlug vergeten eens alles weer goed is?! Maar dat bidden heelt ook, ongezien jawel, maar het maakt van je een ander mens.
Wanneer dan het gevecht tegen het geleden leed gestreden is, komt algauw weer dat eeuwige zo menselijke gevecht tegen "verzoeking en begeerte", een gevecht dat je elke dag moet aangaan. Dit weekend hoorde ik van iemand dat het nog het best is die begeerten niet te cultiveren, want alle bekoringen die de media ons voor de voeten werpt leiden ons inderdaad af van de echte dingen, verhinderen ons werk naar behoren te doen zoals die persoon me ook toevertrouwde.
Wat voor je gevecht ook voert, in de lente van je leven of in de avond, je zult het inderdaad uiteindelijk alleen moeten doen! Maar wanneer je in je leven tijd hebt gemaakt voor gebed en bezinning, dan zal je merken dat je ook in die dagen zult gedragen worden door een onzichtbare kracht, door een God die Liefde is. Het is soms moeilijk te vatten maar die ervaring is er gewoon ook al zal ze de pijn en het verdriet niet wegnemen! Die kracht heiligt, leidt en sterkt ... en dat wil ik persoonlijk onderschrijven, ook al moeten we morgen misschien onverwacht een gans andere en nieuw gevecht aangaan, maar uit dit geloof zullen we ook dan kracht putten! Ik wens het jullie van harte, elk afzonderlijk!
zullen we ruilen jouw onrust voor mijn vrede zullen we ruilen mijn toekomst voor jouw verleden , zullen we ruilen mijn liefde voor jouw angst, en weet je mijn liefde duurt het langst.
zullen we ruilen mijn troost voor jouw verdriet zullen we ruilen dan geef ik je hart een lied , zullen we ruilen en wat vind jij daar van zullen we ruilen zodat jij weer zingen kan
zullen we ruilen al zit je nog zo in de knoop zullen we ruilen dan geef ik jou weer nieuwe hoop zullen we ruilen dan maken wij een nieuwe start zullen we ruilen geef me dan je hart
zullen we ruilen jouw mislukking voor nieuwe kansen zullen we ruilen en zullen we samen dansen samen dansen tot diep in de nacht samen dansen net zo lang tot jij weer lacht
Het hoeft niet altijd even ernstig te zijn, zeker niet tijdens het weekend, maar wanneer ik deze morgen de professor hoorde op de radio met zijn onderzoek naar het waarom we onze geheimen (meestal mannen zo blijkt) prijsgeven aan toiletdeuren, dan dacht ik recent iets te hebben over gelezen. Het is zo plastisch omschreven dat iedereen zich wel ergens zal in herkennen. Hier gaat hij:
Soms trek ik me terug in openbare toiletten. Op die manier kun je jezelf rustig afzonderen, zittend op een bekend of onbekend toilet, op de wc bij iemand thuis of op café, alsof het leven is opgehouden. Je zit opgesloten in een verticale doodskist voorzien van een luchtkanaal totdat de stortbak gorgelend zijn verlossend woord spreekt. Je kijkt naar het grijsachtige onaffe spel van vlekken en lijnen op de muur. Dat alles in een sfeer van achterwerken, urine, stilte en allerlei gerucht. Soms hoor je water stromen door de buizen, een gulp vies water die om de zoveel tijd door het keelgat van het buizennet komt geklokt.
Buiten is het stadsgeruis hoorbaar, misschien het aanhoudend geroezemoes van de bar, het kabaal van de tapgast. Of je hoort het gesprek van twee cafébezoekers die in de pisbakken vlakbij hun vrije loop laten. Jij in je hokje, daar op de pot of staand, je kijkt naar de zwart uitgeslagen lamp, de zwaar mishandelde rol wc-papier, zo kleurloos en gedienstig, het stof en de deur.
De deur staat vol opschriften, inkervingen van namen, littekens gemaakt met een pen, bruine vlekken, kleine brandplekken, de vunzigheid van geslachtsdelen die werkelijk mét geslachtsdelen lijken te zijn getekend, één of andere politieke toespeling, een vrouwennaam, open en bloot, een homofiel telefoonnummer. Een ander heeft heeft er met zijn zakmes een andere naam overheen willen kerven ...
Het decadente plezier in het banale, dergelijke kunst is tegenwoordig in de mode, zonder erbij na te denken dat het een inbreuk is op het eigendom, vandalisme. Maar hier gaat het nu niet om. Zoals de professor het zegde geeft dit alles vorm aan mijn eenzaamheid, een schreeuw of een afrekening die je niet kunt maken met de echte mens, en gelukkig dan maar. De deur, het toilet is dan je intieme partner waarover jezelf met je beste vrienden niet over praat.
Aanvaard elke nieuwe dag als een geschenk, als een gave en zo mogelijk als een feest ! Sta 's morgens niet te laat op ! Kijk in de spiegel en lach tegen jezelf en zeg 'goede morgen' tegen jezelf, dan ben je een beetje geoefend om het ook tegen anderen te zeggen !
zoals ik eerder mijn eerste belevenissen als vrijwilliger neerschreef als co-begeleider van mensen die Nederlands willen leren, ondervind ik ook nu, meer dan voorheen, dat ik daar een roeping heb en die nog sterker gevoed wordt wanneer ik eens te meer lees dat 120 miljoen kinderen geen lager onderwijs kunnen volgen. Hoe saai of nutteloos school soms mag lijken, als je nooit naar school bent geweest, (en dat zie ik bij de allochtonen die HIER EN NU les volgen!) kan je geen eenvoudig formulier invullen terwijl het schrijven van je naam hier van het grootste belang is. Je kan geen computer gebruiken en geen SMS'jes sturen. Je hebt weinig kans op een goede job - je kan niet eens je arbeidscontract lezen! En uit de ervaring nog van deze week heb ik met pijn in het hart moeten vaststellen dat inderdaad een jongen uit Cambodja, die hier aan de slag was gegaan en bijzondere grote inspanningen doet om zich uit te drukken in het Nederlands, al na een week de laan werd uitgestuurd omdat hij de taal van de baas niet begrijpt, een baas die wellicht ook niet de tijd neemt rustig en duidelijk te praten. Geen of weinig taalkennis, daardoor ken je ook niet je rechten en plichten. Wanneer ik dan even verder meedenk aan hen die uit andere culturen komen, dan weten mensen zonder scholing ook minder over hygiëne en gezonde voeding.(Hetzelfde geldt eigenlijk ook in ons Belgenland wat ik meerdere malen met eigen ogen heb gezien). Ze worden ook in mindere mate beschermd tegen ziektes als aids, want de informatie bereikt hen niet. En dan is het natuurlijk maar een kleine stap naar de vicieuze cirkel van armoede. . . Hierbij aansluitend citeer ik de Indiase Nobelprijswinnaar Amartya Sen die de "verwoestende gevolgen van het denken in onze samenleving" beschrijft.
"Al dat gepraat over 'gelukkig zijn' en 'genieten' is geen maatstaf voor de kwaliteit van iemands leven. Mensen die voortdurend in ontbering leven, léren zich in hun lot te schikken. Sterker en dramatischer nog: hun verlangen en verbeelding naar 'een goede voeding', 'fijne kledij en een 'basisopvoeding' kan worden gedoofd. Zij zien geen uitweg meer en verliezen de moed om die te bewandelen.
ARMOEDE WENT. Zij berusten niet enkel in hun lot maar zij leren ook hun verlangens het zwijgen op te leggen en te leven met de omstandigheden".
Wanneer ik dit neerschrijf dan besef ik hoe goed ik het heb, dan ben ik blij en dankbaar dat ik kan schrijven, en vooral dat een goede opvoeding me ook deze waarden heeft bijgebracht. Meer dan het louter humane van deze boodschap is hij gedragen door een gelovige christelijke grondhouding. En wanneer ik dit zo zat te overdenken wist ik ineens dat de eerste zaadjes wellicht gevallen zijn tijdens mijn eerste jaren middelbaar onderwijs. Want is de figuur van Don Bosco eigenlijk niet mijn inspirerende bron als gelovig christen en goed burger?! Ik was de man bijna vergeten tot op dit eigenste moment, of was hij al die tijd toch in stilte aanwezig in mijn bezigheden? Ik ben geen grote heiligenvereerder , maar wanneer zijn opvoedingsleer me er zelfs nog tot op vandaag toe brengt een open oog te hebben voor kansarmen, dan ben ik hem dankbaar!
Je kon er inderdaad niet omheen en wanneer je het niet had vernomen via de radio of de tv, dan werd je er wel attent op gemaakt via een e-mail van vriend of bekende: We zouden op 17 oktober ll.. en wel zo ongeveer tussen 10.00u en 17.00u vol lopen van positieve energie.Was het daardoor dat ik zo gedreven werd het terras grondig te schrobben, voor het laatst in dit seizoen het gras af te rijden en de tuinstoelen binnen te plaatsen of was het eerder uit noodzaak omdat eindelijk de herfst zich aankondigt?! In elk geval MOESTEN we in die tijd vol zijn van positieve gedachten want we zouden er evenveel ontvangen en, wee o wee wanneer je dan negatief was ingesteld, deze gedachten zouden vermenigvuldigd worden met een factor van één miljoen! Toegegeven, ik ben geen wetenschapper en het is wel heel aangenaam dat zowat iedereen er aan herinnerd wordt dat hij eens positief kan en mag denken, en eens tijd wil nemen om een ander een compliment te sturen op die dag. Iedereen wordt er ergens vrolijk van, maar mijn bedenking hierbij is of we het niet gewoon onze taak is elke dag er te zijn voor de ander, meer dan in een symbolisch gebaar!
Is het niet onze verdomde plicht elkaar nabij te zijn in goede maar ook in kwade dagen, onafhankelijk van afkomst, ras, overtuiging of geaardheid van onze medemens!!! Of hebben we het als Westerling het zo verkorven dat het Internet moet helpen ons te herinneren toch in die korte tijdsspanne van enkele uren, (waar stralen elkaar ontmoeten) eens positief te denken aan en over onze medemens om het dan even vlug te vergeten?! Ja, en wat na 17.00u gisteren dan?
Misschien helpen emailberichten wel voor even en is het een gelegenheid eens een ander in de bloemetjes te zetten, maar dan is ook dat weer maar weggelegd voor internetgebruikers. Neen, het gaat hier om een levenshouding die elke dag moet bijgestuurd worden, want uiteindelijk gebaseerd op LIEFDE, en dat is en blijft een werkwoord of zoals ik recent las: Het blijft ELKE dag TE DOEN!
En Liefde en vriendschap zijn universeel, wellicht nog meer dan allerhande stralingen.
Toch dank aan degenen die me wat stralen doorstuurden .....
Waar LIEFDE (licht) afwezig is, komt ANGST (duisternis) naar boven.
Je overgeven aan God (de Oneindige Schepper ) betekent : loslaten (alle ergernis, woede, verleden, verdriet, pijn, teleurstelling ....angst) en alleen liefhebben.
Als we doen wat we kunnen om de andere(n) te helpen, zal er altijd iemand zijn in de buurt om hetzelfde te doen met ons.
Als we bijdragen aan de pijn van een ander, zal het altijd bij ons komen spoken.
Deze tekst vond ik bij Ingrid waarvoor dank. Sluit naadloos aan bij wat ik zelf eerder schreef als een rode draad door mijn blog.
Bevrijding is inzien dat je nergens anders hoeft te gaan, niets hoeft te doen, en niemand anders hoeft te zijn dan precies degene die je nu bent. Michael Roads (ingestuurd door: Viviane Claes, Schoten) uit Dagelijkse gedachte
In mijn enthousiasme en wellicht omdat ik ook zaterdagavond genoten heb en meegeleefd bij de halve finale van "dancing on ice" schreef ik hieronder dat ik blij was met de overwinning, maar het definiteive verdict is inderdaad pas op zondagavond gevallen waarvoor excuses.
Ik zal eerlijk toegeven dat ik een fan was van "ons Stafke", al gunde ik ook de anderen alle succes, maar in stilte hoopte ik dat Staf Coppens deze wedstrijd zou halen al was ik er niet voor de 100% van overtuigd dat hij de echte winnaar zou worden maar in elk geval was zijn laatste kür adembenemend en verdiende een 10, alleen al door zijn gedrevenheid en zijn uitstraling, maar ook door zijn eenvoud en charisma. Het waren mooie beelden die graag opnieuw bekeken worden, die blijdschap, die diepe vreugde na een zeer mooi en foutloos parcours. Hoe ontroerend dan ook wanneer zijn naam genoemd werd! Ben je toen ook rechtgestaan en heb je ook geapplaudiseerd?!
Ja, ik heb me deze keer laten kennen van een andere kant op deze blog. In elk geval was het voor mij een mooi en deugddoend weekend met niets anders dan hoogtepunten. GENIETEN is dan ook de samenvatting van deze dagen, een woord dat ik weer kan BELEVEN en dat ten volle! Groeten aan Nida, Yvette, Vergeetmenietje,Ka, en al die anderen die ik nu wel vergeet!
Zoals al eerder aangekondigd was er voor dit weekend nog een activiteit gepland en ook deze keer op onze parochie en dan nog in de Sint-Jozefskerk zelf te Roeselare. De uitnodiging en de toegangskaar had ik deze keer wél al ruim op tijd want een aperitiefconcert met W.A.Mozart op het programma, en dat gebracht door het 65-jaar bestaand en bejubeld Koninklijk Sint-Jozefskoor, begeleid met orkest, zou een voltreffer worden! De kerk zat dan ook afgelopen vol. De opbrengst van het concert ging integraal naar het Rode Kruis. Het was een bijzonder geslaagde opvoering waarvan je alleen maar kan getuigen wanneer je het zelf hebt meegemaakt. Werkelijk een moment om echt te genieten van zowel de muziek, de uitvoerders als de vele stralende gezichten. Het is me inderdaad nog nooit zo sterk opgevallen hoeveel enthousiasme was af te lezen van zowel zangers als violisten! Al die glimlachende gezichten en dat op een zondagmorgen. Ik moet toegeven dat het grote applaus vooral bestemd was voor de tenorsoliste die een fragment bracht uit Don Juan KV 527 en haar collega die naast zangeres ook acteurstalenten uitstrooide bij "Zweite aria der Königin der Nacht" uit Die Zauberflöte.
Voor hen die verder geïnteresseerd zijn in het doen en laten van dit koor verwijs ik graag naar deze link: http://www.jozefskoor.be/
Naar jaarlijkse gewoonte wordt op de parochie waar ik nu ondertussen al bijna 17 jaar woon (amaai wat gaat de tijd!) een parochiemaal georganiseerd om de financiële lasten van het onderhoud van de lokalen te helpen dragen zodoende dat alle organisaties daar zo goed als gratis een jaar lang kunnen van gebruik maken. Ook dit jaar werd ik uitgenodigd een steentje bij te dragen en dus in elk geval een kaart te kopen. De dame in kwestie was nogal verwonderd dat ik daar deze maal niet op inging maar kon me begrijpen ook al voelde ik een bepaalde aandrang van haar kant, trouwens een heel lieve dame, maar ik dacht ook nog aan een andere uitnodiging voor datzelfde weekend. Wanneer ik zaterdagmiddag me even voor de deur begaf werd ik aangesproken door de overburen die vroegen of ik niet naar het parochiemaal zou gaan. Mijn verwondering was groot want eigenlijk hebben die mensen zich nooit echt betrokken gevoeld bij de parochie. Dus we zouden ooit wel later zien. Eens terug de deur dicht getrokken begon ik te denken dat dit wel een ideale gelegenheid was ook die mensen beter te leren kennen en misschien toch mee te gaan naar dat eetfestijn, want heb ik zelf al niet verschillende malen pogingen gedaan om buren dichter bij elkaar te brengen door samen te tafelen en waren die ook niet altijd zeer goed gelukt!? Dus waarom niet met die 'nieuwe' mensen? Ondertussen verder gewerkt tot er later in de nammiddag met aandrang wordt aangebeld. Deze keer door de buurvrouw van naast de deur - nota bene, de dochter van de kaartenverkoopster - met de vriendelijke uitnoding om samen naar het parochiemaal te gaan! Ik wist niet wat ik hoorde en voelde me meteen moreel verplicht en vooral, ik zat ineens ongewild tussen twee vuren want wat met de uitnoding van de overburen van een paar uur geleden en zo ja met wie meegaan!? Dus ben ik maar direct gaan aanbellen en zo zouden we elkaar onverwacht samen aan tafel zien! Ergens voelde ik wel aan dat het precies de kaartverkoopster was die me nog eens uitnodigde, maar deze keer via haar dochter en mijn buurvrouw, maar in elk geval geeft dat een mens een goed gevoel te weten dat er goede buren zijn al heb ik daar nooit eerder aan getwijfeld. Nog een ander koppel die 'van dienst' was op dat feest zijn ook nog eens buren en dit allemaal zonder afspraken, of hoe we er blijkbaar zonder vele woorden er dagelijks mogen zijn voor elkaar! Later dacht ik aan de slogan: "Nodig een eenzame uit" want van waar die uitnodigingen ineens, maar neen, zo eenzaam ben ik niet. En over de kaarten voor morgen heb ik het straks. In elk geval had ik nog de tijd zaterdagavond om te genieten van onze winnaars op de dansvloer, maar dan wel voor de tv, tezamen met anderhalf miljoen kijkers.
"Als u op een authentieke manier vanuit uw overtuiging spreekt en handelt zullen mensen eindelijk respect voor u voelen, laat u dus niet te gauw van uw stuk brengen".
Er houdt me al een paar dagen iets bezig dat niet in woorden te vatten is of juist wel misschien; het is iets wat niet op het gelaat van een mens is af te lezen maar waardoor hij op één of andere manier levenslang kreeg en dan denk ik concreet aan die groep mensen die op het eerste zicht er heel normaal uitzien, blijkbaar ook gewoon functioneren op het werk of in relaties, maar die vanbinnen een diepe pijn met zich meedragen en die niet gezien wordt dan door enkele vertrouwelingen en dan nog ... Ik heb het - en ik weet dat ik hier een sprong maak (maar wel heel bewust) van de gedichten die ik recent publiceerde - over mensen met epilepsie,mensen met autisme, mensen in een depressie... Het zijn één voor één mensen waarvan je meestal niet ziet dat ze een zware last meedragen maar ZIJ voelen het wel, de één al meer dan de ander, maar uiteindelijk levenslang! Die mensen VOELEN gewoon dat ze ergens niet thuishoren. Ik beperk me maar tot deze "categorieën" maar bij elk van deze is er vroeg of laat dat gevoel van machteloosheid, van hulpeloosheid, ja, van AFHANKELIJKHEID, ... van niet-meer-meeetellen. Vooral wanneer die mensen ouder worden stijgt nog de afhankelijkheid. Laat me maar beperken tot epilepsie en autorijden. De "patiënt" is afhankelijk van de goodwill van familie, buren, kennissen om ergens te kunnen meerijden, want openbaar vervoer is er slechts tot een bepaald uur. Er mag bijvoorbeeld ook niet gedronken worden ... en al deze zaken tezamen zorgen er op de duur voor dat je er niet echt bijhoort; je krijgt een stempel mee want altijd hulp van anderen moeten aanvaarden geeft je op de duur een minderwaardigheidsgevoel. Zo is er bijvoorbeeld meer tijd nodig om nieuwe zaken eigen te maken en in een wereld waar je pas je mannetje kan staan als je goed weg kan met de pc wordt dat een hele klus. "Kan hij dan niets alleen?" hoor ik de modale burger al denken! Gevolg is dat men niets meer durft vragen en er langzaam een faalangst groeit. En dan kan betrokkene meestal niet uitleggen waarom hij dit niet kan of mag, want dan krijg je zeker een etiket opgeplakt. Want hoe leg je uit als epilepsiepatiënt je (plots) abscences krijgt tijdens een (voor de toehoorder) een gewoon gesprek?! De psychologische gevolgen op de werkvloer zijn niet min maar worden door menig diensthoofd of zelfs directielid niet erkend of herkend. En het zijn precies deze mensen die het best presteren, zeer correct en punctueel zijn, maar de "traagheid" (althans zo zien de werkgevers het!) van hen geeft soms een indruk van niet-willen of niet-kunnen wat uiteindelijk tot zeer nefaste gevolgen kan leiden! Ook collegae staan meestal niet stil bij het gedrag van die persoon omdat hij er uiterlijk zo gewoon uitziet en ook handelt als een ander, maar ze nemen wel in stilte afstand van die persoon wanneer zich hoe langer hoe meer symptomen voordoen, ook al gaat het om hele kleine dingen, maar in een machowereld die dan nog eens prestatiegericht is worden deze mensen al vlug als doetjes afgedaan ... tenzij ze kunnen "gebruikt" worden voor de minder aangename taken. Later misschien meer hierover, maar in de week van de geestelijke gezondheidszorg en denkend aan een paar blogvrienden is het passend ook hier een opening te maken naar hen die in stilte lijden onder een niet geziene last, levenslang! "Steeds hulp van anderen moeten aanvaarden" ... lees ik hier toevallig naast me ... maar dan wel in een artikel over armoede. Willen we het allemaal niet grondig anders voor en met elkaar?!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
