Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Er houdt me al een paar dagen iets bezig dat niet in woorden te vatten is of juist wel misschien; het is iets wat niet op het gelaat van een mens is af te lezen maar waardoor hij op één of andere manier levenslang kreeg en dan denk ik concreet aan die groep mensen die op het eerste zicht er heel normaal uitzien, blijkbaar ook gewoon functioneren op het werk of in relaties, maar die vanbinnen een diepe pijn met zich meedragen en die niet gezien wordt dan door enkele vertrouwelingen en dan nog ... Ik heb het - en ik weet dat ik hier een sprong maak (maar wel heel bewust) van de gedichten die ik recent publiceerde - over mensen met epilepsie,mensen met autisme, mensen in een depressie... Het zijn één voor één mensen waarvan je meestal niet ziet dat ze een zware last meedragen maar ZIJ voelen het wel, de één al meer dan de ander, maar uiteindelijk levenslang! Die mensen VOELEN gewoon dat ze ergens niet thuishoren. Ik beperk me maar tot deze "categorieën" maar bij elk van deze is er vroeg of laat dat gevoel van machteloosheid, van hulpeloosheid, ja, van AFHANKELIJKHEID, ... van niet-meer-meeetellen. Vooral wanneer die mensen ouder worden stijgt nog de afhankelijkheid. Laat me maar beperken tot epilepsie en autorijden. De "patiënt" is afhankelijk van de goodwill van familie, buren, kennissen om ergens te kunnen meerijden, want openbaar vervoer is er slechts tot een bepaald uur. Er mag bijvoorbeeld ook niet gedronken worden ... en al deze zaken tezamen zorgen er op de duur voor dat je er niet echt bijhoort; je krijgt een stempel mee want altijd hulp van anderen moeten aanvaarden geeft je op de duur een minderwaardigheidsgevoel. Zo is er bijvoorbeeld meer tijd nodig om nieuwe zaken eigen te maken en in een wereld waar je pas je mannetje kan staan als je goed weg kan met de pc wordt dat een hele klus. "Kan hij dan niets alleen?" hoor ik de modale burger al denken! Gevolg is dat men niets meer durft vragen en er langzaam een faalangst groeit. En dan kan betrokkene meestal niet uitleggen waarom hij dit niet kan of mag, want dan krijg je zeker een etiket opgeplakt. Want hoe leg je uit als epilepsiepatiënt je (plots) abscences krijgt tijdens een (voor de toehoorder) een gewoon gesprek?! De psychologische gevolgen op de werkvloer zijn niet min maar worden door menig diensthoofd of zelfs directielid niet erkend of herkend. En het zijn precies deze mensen die het best presteren, zeer correct en punctueel zijn, maar de "traagheid" (althans zo zien de werkgevers het!) van hen geeft soms een indruk van niet-willen of niet-kunnen wat uiteindelijk tot zeer nefaste gevolgen kan leiden! Ook collegae staan meestal niet stil bij het gedrag van die persoon omdat hij er uiterlijk zo gewoon uitziet en ook handelt als een ander, maar ze nemen wel in stilte afstand van die persoon wanneer zich hoe langer hoe meer symptomen voordoen, ook al gaat het om hele kleine dingen, maar in een machowereld die dan nog eens prestatiegericht is worden deze mensen al vlug als doetjes afgedaan ... tenzij ze kunnen "gebruikt" worden voor de minder aangename taken. Later misschien meer hierover, maar in de week van de geestelijke gezondheidszorg en denkend aan een paar blogvrienden is het passend ook hier een opening te maken naar hen die in stilte lijden onder een niet geziene last, levenslang! "Steeds hulp van anderen moeten aanvaarden" ... lees ik hier toevallig naast me ... maar dan wel in een artikel over armoede. Willen we het allemaal niet grondig anders voor en met elkaar?!
hij belt diep in de nacht hallo, met mij ik kan niet slapen sliep jij ? ja, huiver ik ik lig net in bed wat is er met je ? en hij vertelt zijn leed en uren later als hij al uren slaapt draai ik me om en om en denk nog aan hem
de lucht was donker en de wolken braken en de regen stortte neer en ik vluchtte McDonald's binnen en liep langs dampende mensen en nam plaats bij een jongeman en ik warmde mijn handen en keel aan de koffie en mijn ogen en hart aan de knul die cola dronk
en ik keek naar zijn witte tanden die in een burger beten en ik volgde het kauwen van zijn kaken en ik zag zijn tong over zijn lippen glijden en ik wist de zachtheid van zijn lichaam en ik wilde over zijn haren en huid strelen
en ik zocht de diepte van zijn ogen en hoopte op zijn stem
en toen nam ik een hap uit mijn appelgebak en heet spoot het sap op het gezicht van de jongen en ik stamelde sorry en hij zei: klootzak, kijk verdomme uit.
deze keer speciaal aan enkele vaste bezoekers en stille genieters!
Houd eens grote schoonmaak in je hart en hoofd. Er ligt zoveel stoffigs, dat je 't niet gelooft. Dozen vol agressie, onverwerkt verdriet. Echt, je bent verbijsterd als je alles ziet.
Neem een grote bezem. Veeg het maar goed aan. Nee, begrip en warmte moet je laten staan, maar die stapel zorgen heeft totaal geen zin. Op dat plekje moet er heel veel vreugde in.
Kijk eens, in dat hoekje hoopt zich twijfel op. Je geloof staat daardoor bijna op z'n kop. Ruim dus op die rommel, zodat je écht leeft en het waardevolle weer de ruimte geeft!
Frits Deubel
beter kon ik het niet gezegd hebben; veel meer gedichten vind je bij F Deubel.
Als je wereld haast vergaat en je kunt om niets meer juichen, als je voor zoveel verdriet je wanhopig neer moet buigen, als je haast geen licht meer ziet waar het rijk'lijk heeft geschenen, rest nog, vrienden, slechts één ding, dat ik met je mee zal wenen!
Ik wil troosten in je smart, jullie troostten in de mijne en je trok me naar het licht dat je zelf niet meer ziet schijnen. Maar ik laat je niet alleen, ik trek smekend hemelbogen naar beneden om daar stil alle tranen af te drogen.
Heel dicht bij elkaar te staan, geeft dat niet zoiets als vrede? Samen stap voor stap te gaan, ook al is het maar één schrede! Ben'k door eigen leed verstild weet dan dat mijn hart blijft praten. Het zal jullie elke dag heel veel liefde weten laten!
In antwoord op een aantal vragen van mensen (o.a.via seniorennet) die worstelen met depressie wil ik hier een boek aanraden met heel practische tips, enigzins wel wat op zijn Amerikaans maar aan de andere kant biedt het voor de persoon die HIER en NU een moeilijke periode doormaakt wel een concrete hulp door stap voor stap het leven terug op te nemen.
Je kunt je leven helen Louise L. Hay
Moge deze gift je helpen de plaats binnen in je te vinden waar je je eigenwaarde kent, dat deel van je dat pure liefde en zelfaanvaarding is.
Een samenvatting van het boek
We zijn allemaal hier om onze beperkingen te overwinnen - wat ze ook waren. We zijn hier om onze pracht en Goddelijkheid te herkennen, ongeacht wat ze ons verteld hebben. Jij hebt jouw negatieve overtuigingen te overwinnen, en ik heb mijn negatieve overtuigingen te overwinnen.
Klik maar eens onderstaande link aan, en vooral: doe dit boek aan een ander kado want een mens die zelf in één of ander vorm van depressie verkeert zal zelf niet de zin hebben naar de boekhandel te stappen. En toch kan dit kleine gebaar een grote stap zijn in de verwerking van wat je tot nu toe niet voor mogelijk hield! Het is een boek dat NU moet gelezen worden; wanneer eens "genezen" zal het (gelukkig voor de betrokkene!) al gauw in de boekenkast verdwijnen.
Het boek wordt door vele geneesheren aanbevolen en is al over de ganse wereld ontelbare malen verspreid en vertaald. Ik hoop alleen dat ik met dit bericht hier en daar iemand een duwtje in de rug heb gegeven, want dat is juist zo nodig voor mensen die een depressie doormaken! Mag ik je dan ook van harte alle goeds toewensen!!!
"Het is niet zeker dat alles ophoudt met de dood. Alleen het dossier met aantekeningen van het leven wordt gesloten en je gezicht houdt op je gezicht te zijn. We zijn niets anders dan een serie opeenvolgende ontwerpen en door het laatste ontwerp schemert het masker: het doodshoofd".
Ja, wat schrijf je over haar? Over "haar" als vrouw wellicht heel veel en nooit uitverteld maar wanneer je zelf geconfronteerd wordt met je spiegelbeeld en merkt dat niet langer mooie vingers door je weelderige haardos gaan maar het stilaan een akker wordt, dan sta je daar zelfs als man bij stil en zeker nu de haartooi ook voor mannen en jongens de erotiek nog moet verhogen. Kijk maar naar de vele reclamespotjes waarbij ook (liefst halfnaakte) jongens hun mooie haar presenteren even voor het journaal. O nee, ik klaag niet, en toch. Alleen kan het wel bedreigend zijn wanneer je bang bent om in de spiegel te kijken, je haar te kammen en te bemerken dat er lange strengen uit die kam door de lucht zweven, of je vindt ze overal en op alle plaatsen in het huis. Dat is pas en signaal dat er iets grondig misgaat. "Emoties?" voeg de dermatoloog? ...
De kammen kwamen inderdaad als hooiwagens volgeladen met haar te voorschijn. In het begin deed mijn ma het nog af als "normaal van mannen voor je leeftijd", maar vanbinnen wist ik zowel als zij beter. Toch hiepen de lotions en dure shampoos wél of was het de stilaan teruggekeerde innerlijke rust?! Ik veranderde in elk geval in een soort haarbewaker van mijn uitgedunde haarbos.
Maar na het recente bezoek aan de kapper moet ik toegeven dat het met mij stilaan vergaat zolas wellicht met menig man, eens de psychologische leeftijdsdrempel bereikt. Het voorhoofd dringt zich op, komt uit het haar te voorschijn alsof ik meer zou denken dan eerst. Het voelt allemaal veel frisser aan of het getuigt van een warme dag.
Maar het haar zal verdwijnen (al stel ik dat graag nog zo lang mogelijk uit) en ik weet niet hoe ik zal moeten samenleven met een onbekende kaalkop, zwijgzaam en lelijk. Of is ook dit achterhaald en vallen vrouwen precies op die sexy-kaalkopjes? Ja, toch, heb je toch ook gemerkt aan de kust deze zomer. En een oude kaalkop ligt goed in de markt. Dus waarom ons zorgen maken!
Ik ben hier inderdaad even niet langs geweest maar dat zal o.a. vooral aan de voorbije verkiezingen liggen, want zeg nu zelf: wie zat niet, gewild of niet, voor de tv gekluisterd om toch maar de laatste resultaten en commentaren te volgen? We kunnen daar allen wel iets over bloggen maar dat laat ik aan anderen over. Een tijdje terug heb ik hier melding gemaakt van mijn impressies toen ik een infodag had gevolgd over cursussen Nederlands aan anderstaligen. Ondertussen heb ik de eerste stappen gezet en het enthousiasme van toen is alleen maar toegenomen. Mens tussen de mensen zijn werd heel concreet, zeker tussen de verschillende nationaliteiten die hier Nederlands komen leren. Ik noem hier mensen die zowat van over de hele wereld komen, dus niet direct denken aan Marokkanen of Turken al was er iemand uit Turkijke. Verder komen de deelnemers uit Bolivië, Syrië, Tsjetsjenië, Moldavië, Rusland, Angola en uit een oorlogsgebied waarvan de naam me nu ontsnapt.
Bij de eerste kennismaking viel het me op dat die mensen hier meestal nog maar enkele maanden tot een jaar in ons land zijn en toch hun best doen om zich in het Nederlands uit te drukken hoe moeijlijk het ook is. Ook voor ons is het van belang te luisteren en geduldig te wachten wanneer zij zich in het Nederlands uitdrukken ook al kennen we de inhoud van de zin al. Het komt er dan ook op aan zich in zeer korte zinnen, zeg maar woorden uit te drukken en vooral te a r t i c u l e r e n. Maar vooral veel herhaling. Ik denk hier maar aan de woorden voor, achter, boven, onder. Die woordenschat wordt aangebracht door bijvoordeeld aan te wijzen dat een klok BOVEN het bord hangt. Eerst wordt geluisterd naar de leerkracht om het in zich op te nemen. Dan wordt het voorwerp aangetoond en wordt er gevraagd aan de cursist te antwoorden waar het voorwerp zich bevindt. Eens dit onderdeel voorbij wordt alles overgedaan maar dan op papier en met heel wat tekeningen. Een leslokaal kan je best vergelijken met een kleuterklas, want alles wat voor ons zo normaal is moet benoemd worden. Zo zijn er de afbeeldingen van het lichaam, zie je grote gekleurde cirkels met daaronder het woord van het kleur, zie je het alfabet want vele mensen kennen enkel maar het Arabisch schrift. Het is voor mij als begeleider dan ook van het grootste belang dat ik die mensen hun naam en adres heel correct laat schrijven, desnoods herschrijven want het zijn met deze formulieren dat die mensen in ons "papieren land" worden geconfronteerd. Zo moet je maar proberen op een formulier in te vullen wat je zou schrijven naast "burgerlijke stand"; velen kennen het in egen land nog niet. Deze en eigenlijk alle termen die op een basicformulier dienen ingevuld passeerden gisteren de revue; naam, voornaam, leeftijd, geboorteplaats, land van herkomst ...
Het belangrijkste van deze basiscursus en vooral het doel ervan is dat mensen zich zelfstandig en in het Nederlands kunnen uitdrukken om naar de slager, de bakker, de supermarkt te kunnen gaan. Zo leerden we gisteren aan wat openingsuren zijn van een winkel met vooral de nadruk op "de winkel is GESLOTEN; de winkel is OPEN" waarbij telkens letterlijk de deur wordt opengemaakt en gelsoten. Het is een manier die toelaat het visueel in te prenten en het werkt ook nog blijkbaar maar er is vooral veel geduld nodig.
Toch nog graag deze bijzondere leuke anekdote. Tijdens de koffiepauze wordt me gevraagd zeker geen adressen uit te wisselen. Ik was al eerder gewaarschuwd door anderen omdat er misschien gebruik/misbuik zou kunnen gemaakt worden, maar hoe verrast was ik wanneer ik hoorde dat het doorgeven van mijn adres zou kunnen aanleiding geven tot het afgeven van een kadootje, of van een gebak of zelfs van een maaltijd! Ja, in deze periode beleven de meeste deelnemers hun ramadan en dan is delen met anderen een voorrecht, zo niet een plicht. En terwijl we zo onder elkaar bezig waren zie ik inderdaad een dame aandraven met een gedekte pot, wellicht het avondmaal voor de coördinator, zomaar meegebracht! En dan was er inderdaad koffie, maar alleen voor ons drie en nog één christelijke vrouw, want alle anderen hielden zich aan hun vastentijd, dus geen koffie, noch frisdrank mar wel veel hartelijkheid!
Mag je zo iets bloggen na de verkiezingsuitslagen???
nog in aansluiting op 0110 wil ik hier toch de songtekst publiceren van het gelegenheidslied van Helmut Lotti want verdraagzaamheid begint inderdaad in eigen hart en huis, in buurt en familie.
Oas ekik nen dag in eu schoenen zou stoan en gij in die van mij Toengs zoeme misschienst peizen, wa veur een leven hedde gij We zoeme van malkoar misschienst verstoan wa damme doen En toengs zoeme kunen klappen mee een beetse mier fatsoen
W'en allemoal gruute woorden over veel verdroagzoamheid Moar zijme zelf wel zuu goe bezig? Want geef toe, tes toch een feit Damme nen andere rap verwijten uuk al doenme 't zelf verkierd En damme mensen rap benijden, da krijge w'uuk nie afgelierd
Oaster iets scheelt, moede nie zwijgen Moar kijkt toch uuk een beetse noar eu eigen Smijt nuunt den ieste stien Moar vormt eu giel allien het juste beeld Oaster iets scheelt
Verdroagzoamheid es nie allien moar iets van bliek of doenker vel Moar uuk van ruze mee de buren veur een fiestse mee wa veel kadèl Hoe damme rijen mee den otto, hoe damme ruuken op restaurangt Hoe dadde veursteekt in de winkel, we zijme allemoal soms ambetant
We wurden alsmoar sympathieker, de middenvinger populair En onze kinders doen ons achter mee nen even gruute flair Pesterijen van collega's, pesterijen in de klas De mens es overduidelijk 't miest geavanceerde ras
Oaster iets scheelt, moede nie zwijgen Moar kijkt toch uuk een beetse noar eu eigen Smijt nuunt den ieste stien Moar vormt eu giel allien het juste beeld Oaster iets scheelt
We zijme nieverangst nie veilig, onze beschaving goa kapot W'en een alarm op iedere deure van ons afgebakend kot W'en een alarm op onzen otto, w'en alarmen, 't kan nie op! Moar woarom steekt er ne kier niemand een alarm in onze kop?
Natuurlijk es ter soms misere en toengs moede der iets an doen En soms zijme zelfs te brove en lache we moar wa groen Moar we moete nie zuu zoagen, 't leven es al veel te kurt W'en hoast al damme vroagen, ongs landjen es nog nie zuu vurt
Oaster iets scheelt, moede nie zwijgen Moar kijkt toch uuk een beetse noar eu eigen Smijt nuunt den ieste stien Moar vormt eu giel allien het juste beeld Oaster iets scheelt
Single van Helmut Lotti, Roland en Sioen, ter gelegenheid van 0110.
eerder heb ik het boek BOTERO aanbevolen van Stefaan van Laere. Tango Mortale is een vervolg op dit boek maar ook deze keer zo herkenbaar in onze tijd en ons Belgenland. Het leuke aan dit boek is dat het tezamen gaat met een cd die je meevoert op de tonen van de Argentijnse tango. Sandra Luna is een nieuwe stem en heeft deze muziek geleend aan de schrijver. Dus ook lekker meegenomen voor de tangoliefhebber; ga daarvoor maar eens surfen naar die naam! En wat nog interessant is doorheen het boek is dat de auteur het uitgebreid heeft over whisky. Uiteindelijk ben ik bezweken en ben in de vooravond me een fles whisky gaan kopen.
O ja, dat was ik bijna vergeten, maar in het verhaal wordt ook op de achtergrond een homokoppel opgevoerd dat ten slotte in het huwelijk treedt tot genoegen van het totale politiekorps en boven alle ideologieën uit. Als dit niet up to date is!
Wat wil je meer? Een misdaadroman op de tonen van een Argentijnse tango en een glas whisky! Ten zeerste aanbevolen!
De tweede thriller uit de reeks rond commissaris George Bracke en zijn echtgenote Annemie Vervloet, woordvoerster bij de politie.
Commissaris Bracke is de laatste tijd niet helemaal zichzelf. Zit het speurwerk hem zo dicht op de huid, dat hij er zwetend van wakker wordt? Is de bandietenjager toe aan iets opwindends? Een tango, de meest passionele van alle dansen. Een reis naar Buenos Aires met vrouw Annemie. Of een nieuwe liefde? Zelfs een stevige malt whisky brengt geen soelaas. Op het politiehoofdkwartier vallen nochtans 'fijne' zaken binnen. Een echtelijke ruzie, een ontploffing, een vondst in de kelder... Maar ook minder aangename, zoals een indrukwekkende klachtenlijst over Bracke - geweldpleging, poging tot diefstal, opruiende taal - en de brutale ontvoering van hoofdcommissaris Verlinden... Als een tijger, urenlang maar ongemerkt, loert Bracke op zijn prooi, klaar om in die ene veerkrachtige en dodelijke sprong alle frustratie te ballen. Maar wat als die prooi zelf uithaalt? Een explosieve thriller die je uit de slaap houdt. 'Een man die weet waarover hij schrijft, dat moet aangemoedigd worden.' (Menzo)
Ik was niet van plan nog iets te bloggen tot ik deze foto doorkreeg. Inderdaad "rust op zaterdag en zondag" was het onderschrif. Als dit niet toepasselijk is op dit uur ... Terugkijkend op de voorbije week mochten we in familiekring de tachtigste verjaardag vieren van onze vader (die ik nog altijd PAPA noem in contrast met mijn moeder die ik altijd MOEDER heb genoemd - ooit schrik opgedaan als kind? nee hoor!)- en dit eigenlijk te vroeg, maar ja de verkiezingen hebben roet in het eten gegooid; dus geen feest op 0810 zelf en dat op op zijn 80! Ja, mijn broer moet zetelen op die bewuste dag, maar we hebben er wel een gezellige dag van gemaakt, vooral dankbaar dat beiden nog goed gezond zijn van hart en geest. Papa, voor morgen PROFCIAT op deze magische Verjaardag!!!
Deze week ook de eerste pasjes gezet als vrijwilliger ter ondersteuning van mensen die Nederlands willen leren, hetzij door leerachterstand, of deze week in concreto aan allochtonen die pas in ons land zijn gearriveerd. Ja, een heel aparte ervaring alsof terug in een eerste leerjaar. Korte woorden en nog kortere zinnen en vooral veel, heel veel herhalen en duidelijk articuleren ... Ik denk dat ik me er zal "jeunen".
En zo ben ik terug aan het schrijven op zaterdagavond wat me de gelegenheid geeft iets over ONTROERING neer te pennen; de ontroering bij op zich heel eenvoudige dingen zoals het afscheid van Stefan Everts, de maximumscore van Staf Coppens maar vooral zijn intens geluk in zijn wedstrijd "dancing on ice" als evenzeer de gemeende tranen van Wim Soutaer bij zijn "verlies" in zelfde competitie. Ik ga even verder met surfen en dan zag ik onze Will Tura tezamen met Sioen. Wanneer ik me dan afvraag hoe het komt dat deze mensen, een woord of wat dan ook er voor zorgen dat er een traan uit mijn ogen valt dan is het enige antwoord : door hun EENVOUD en het ongecompliceerde. En dat kan een mens deugd doen, een TRAAN van ECHT GELUK!
Let wel, ik heb hier maar enkele momentopnamen genoteerd en ik wil op dit onderwerp terug komen, want ontroering kan zo mooi zijn wanneer je er er weer kunt voor openstaan.
Tot slot een dankjewel aan de nieuwe mensen die ik afgelopen week via seniorennet mocht leren kennen. Dat we elkaar nog vaak mogen ontmoeten! Een bijzondere groet aan Peter voor zijn bemoedigende woorden!
De zucht naar bezit maakt van de mens een bezetene! Wat je wil "hebben" vernietig je! Wil je een mens "bezitten" dan wurg je hem,ook in het huwelijk,al draagt hier de hebzucht zo vaak het kleed van de liefde! Hebzucht heeft de mensen verdikt. Ze nemen met hun bezit meer plaats in dan ze nodig hebben om te leven en verdringen zo de anderen.Het is een vorm van agressie. Ze is de oorzaak van alle conflicten en oorlogen ! Hebzuchtigen zullen nooit met hebzuchtigen vreedzaam kunnen samenleven! Dit alles leidt tot collectieve waanzin !
Waarom geeft de oorlog de mensen zoveel energie en uithoudingsvermogen en is "VREDE" niet in staat de mensen te bewegen zich ook maar iets te ontzeggen? Is de "moderne mens" dan echt geestelijk en moreel een OERMENS gebleven? De mens wil altijd ZIJN omgeving aanpassen aan ZIJN eigen innerlijke!
Ik weet dat men me ooit zal verwijten dat ik niets verander heb omdat ik niet over lijken ga, want ik droom van een wereld vol lieve mensen,ben ik een naiëveling,een UTOPIST! Toch wil ik blijven dromen tegen alle dromen van geweld in,want een nieuwe wereld is als een nieuwe creatie,HET RESULTAAT VAN EEN DROOM !
Deze droom hoorden we ook op de 0110-concerten. Het gelegenheidslied van Helmut Lotti zouden we best elke dag eens intens beluisteren en er dan ook naar handelen.
met deze woorden sloot een lieve blogster haar email aan mij wanneer zij voor het eerst mijn blog had bezocht. bovenstaande woorden hebben me getroffen, want is dit niet de kern van wat we allen willen? wanneer ik wandel door een zee van blogs bemerk ik keer op keer dat mensen uiteindelijk op zoek zijn naar hetzelfde, elk op zijn manier, namelijk het zoeken naar een beetje geluk, en dat vooral willen delen met anderen. laat ons elkaar dan maar verder bevestigen in dit nobel doel!
op mijn beurt wens ik iedereen VREDE, VREUGDE en VRIENDSCHPAP!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
De tweede thriller uit de reeks rond commissaris George Bracke en zijn echtgenote Annemie Vervloet, woordvoerster bij de politie. 
