Met de liefde zat het als volgt.
Zijn liefhebbende vader had zijn zoon voorbestemd tot het hoogste ambt dat een mensenkind volgems hem kon bedenken – (wat  nog altijd zo is).

Plichtvaardig trok de zoon dus op zijn achttiende naar het priesterseminarie waar hij, vrijer dan een vogel in Gods wonderlijke schepping, in alle vallen tegelijk trapte.

Zijn liefde voor het goddelijke testte hij uit in het laboratorium van het menselijke ras, althans de vrouwelijke helft daarvan (en in het seminarie zelf ook de jongenskant), zodat hij als jonge twintiger niet alleen het Hooglied in het Hebreeuws had gelezen, maar ook alle lichaamsdelen, die in bedekte termen daarin ter spraken komen, in hun onbedekte vorm had leren beminnen. Het was een verrukkelijke tijd, vervuld van onafgebroken erotische spanning, verboden avontuur en ‘absolute’ liefde voor God.

 

Naar anekdotes uit waarheidsgetrouwe verhalen en “Noem het Middernacht” , toen een seminarist, gehuld in zijn deken naakt de trap afkwam waar hij zopas de eerste studente had ontmoet. Na die fatale nacht mocht hij een andere studiekeuze maken, maar hij koos wel verder voor de vleselijke geneugten en werd later vader.