Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Normaal zet ik me voor de desk, begin ik te schrijven, lees het eens na en na toevoegen van de foto is het voor publicatie vatbaar. Heel af en toe stuur ik het door nog voor anderen het kunne, lezen op mijn blog, soms omwille van correcties, maar deze keer stuurde ik het aan iemand waarvan ik dacht dat hij zich zou herkennen. Het is ook niet de gewoonte dat deze persoon antwoordt op mijn mails, maar deze keer kwam de reactie bijzonder vlug en ze is ook heel echt. Ik plaats ze dan ook meteen in het volgend stuk. LET WEL: EERST ONDERSTE LEZEN! p.s. de commentaar komt wél van een zeer gelukkig iemand!!!
Beste!!
Nog goed dat we het seminarie niet nog eens een keer moeten overdoen...
Zo'n sprekende verboden scène: een aantrekkelijk verhaal om er eens achteraf op deze wijze in te stappen.
De (minder rooskleurige) werkelijkheid (niet voor de auteur die zijn geluk mocht vinden, laten we hopen) gaat
evenwel het (romantisch geworden) 'verhaal achteraf' voorop... ook in heel het verloop van onze jeugdjaren,
althans wat volmaakte lichamelijke en psychologische voldoening betreft.
Hopelijk overtreft ooit eens de ontsluierde Werkelijkheid onze stoutste dromen (zonder sluier, zonder deken),
als een verlengstuk van ons geestelijk geluk (en onze fysische en psychische gebrokenheid).
'de correspondent'
Subject: MET DE LIEFDE
Met de liefde zat het als volgt. Zijn liefhebbende vader had zijn zoon voorbestemd tot het hoogste ambt dat een mensenkind volgems hem kon bedenken (wat nog altijd zo is).
Plichtvaardig trok de zoon dus op zijn achttiende naar het priesterseminarie waar hij, vrijer dan een vogel in Gods wonderlijke schepping, in alle vallen tegelijk trapte.
Zijn liefde voor het goddelijke testte hij uit in het laboratorium van het menselijke ras, althans de vrouwelijke helft daarvan (en in het seminarie zelf ook de jongenskant), zodat hij als jonge twintiger niet alleen het Hooglied in het Hebreeuws had gelezen, maar ook alle lichaamsdelen, die in bedekte termen daarin ter spraken komen, in hun onbedekte vorm had leren beminnen. Het was een verrukkelijke tijd, vervuld van onafgebroken erotische spanning, verboden avontuur en absolute liefde voor God.
Naar anekdotes uit waarheidsgetrouwe verhalen en Noem het Middernacht , toen een seminarist, gehuld in zijn deken naakt de trap afkwam waar hij zopas de eerste studente had ontmoet. Na die fatale nacht mocht hij een andere studiekeuze maken, maar hij koos wel verder voor de vleselijke geneugten en werd later vader.
Een oude man adoreert en begeert de jongen op het perverse en raadselachtige af. Hij moet het verdoezelen. Het kan zijn naam en zijn kop kosten als iemand erachter komt. Hij zal een melancholieke man worden, die er zich mee moet verzoenen dat hij de geliefde jongen op een afstand moet beminnen, zonder hem ermee lastig te vallen, 'met de innigheid van een vriendschap en de mystiek van de onbereikbaarheid". Dus gaan ze af en toe iets drinken, want in die drank vinden ze een gemeenschappelijk terrein, dat ze allebei "mystiek" noemen, maar de oude man bedoelt geilheid terwijl de jongen alleen zuiplust in gedachten heeft. Hoe pijnlijk gaat dit oude leven naar zijn avond toe ...
Hemelvaart ... Is op zo veel verschillende manieren afgebeeld doorheen de eeuwen heen. Er is één beeld dat me geraakt heeft, niet dat van engelen die vragen waarom de leerlingen naar de hemel staren maar wel dat beeld van die sporen in het zand. VOETAFDRUKKEN. De laatste tekenen van het heengaan naar een plaats die we gemeenzaam "hemel" noemen. De voetafdrukken van Jezus. Welke afdrukken heeft Jezus bij jou achtergelaten doorheen de tijd? "Kom en volg mij"? "Doe aan de geringsten wat ge aan Mij hebt gedaan"? Kijk bij die vraag had ik nog nooit eerder stil gestaan maar vraag het uzelf maar eens af.
Op een begrafenis, kijkend naar de kist, overweeg ik wat de kern van het geloof kan zijn:
... dat de mens na zijn dood terugkeert naar het landschap van zijn kindertijd, en als dat niet mooi genoeg is geweest, corrigeert God het en neemt het de vorm aan van een gedroomd landschap.
het leven, wanneer was het echt van ons wanneer zijn wij werkelijk wat wij zijn welbezien zijn wij niet, en zijn wij nooit gerust, maar duizeling en leegte smoelen in de spiegel, afschuw en braaksel
Toen ik ooit dit blog begon moest ik een schuilnaam ingeven en omdat dit voor mij van weinig belang was koos ik dan maar voor de eigen naam en het geboortejaar, nu achteraf gezien mooi meegenomen om leeftijdsgenoten op te vissen. Maar toen was het niets meer dan een een must om aan een blog te kunnen beginnen. Dat de titel "vriendschap en liefde" zou worden, daar heb ik niet lang naar gezocht, het is mijn "zijn" zoals men mij ondertussen al wel zal kennen, en op bepaalde variaties na zal men de boodschap ondertussen wel al begrepen hebben, al was dat niet mijn eerste opdracht. Er was zelfs niet eens een opdracht in vervat; het was eerder een verwerken van een kruisweg die 3 jaar heeft aangeleept tot het moment kwam er ook woorden aan te hangen, blijkbaar een genezingsproces of toch om iets nuttigs om handen te hebben. Wanneer ik dan reacties kreeg van links en rechts en zeer uiteenlopende werd dit blog wel een opdracht en een aangename uitdaging. Sindsdien is hier veel veranderd maar wat ik vandaag wil meedelen is dat ook al "schrijven blijven" heet te zijn we ook moeten beseffen hoe relatief en voorbijgaand dit allemaal is. Persoonlijk ben ik 25 jaar lang redachtielid geweest van een personeelsblad en iedereen die ergens iets wil schrijven en laten publiceren - ook op jouw kleine stekje hier - zal beamen dat daar heel wat tijd in kruipt. Wanneer ik dan het tijdschrift persoonlijk ging ronddelen op afdelingen of aan personen constateerde ik twee zaken: iedereen wou zijn eigen nummer en owé wanner er nummers te weinig waren gedrukt, MAAR aan de andere kant namen slechts 10% van de mensen dat nummer ook effectief mee naar huis. Als redactie hebben dan ook vaak ons de vraag gesteld hoe zinvol het was verder te doen. Ja, voor wie schrijf jij vandaag op je blog?! En toch zoekt men je op of je wordt toevallig gevonden.... Maar het schrijven zal wellicht blijven , van eigen dagboekje over tijdschrift tot blog en/of boek ...of misschien zelfs zoals mijn zus die binnenkort een heus werk publiceert n.a.v. haar doctoraat. Ik was zelf als zestienjarige al hoofdredacteur van een din-a4-blaadje met chironieuws, getiteld: De Schele Merel. Nu weet ik welke schuinaam ik zou moeten gebruiken in de toekomst op dit blog. "Merel" ... En zeggen dat wij niets weten van elaar ... Zo, dit voor een maandags schrijfsel.
deze tekst mag dan wel niet origineel zijn, maar DIE TEGENPARTIJ kom je haast elk moment van de dag tegen, te begiinnen bij een familielid dat ineens zo anders wordt door één verkeerd begrepen woord; door een collega op het werkveld waar je steeds probeert de relatie te verbeten ook al heeft die het niet zo op je begrepen ; die tegenpartij kan soms niets méér zijn dan de zakelijke belangen van de bankier ... Ja, ik weet we worden om de oren geslagen de laatste weken, maanden door berichten rond agressie en zinloos geweld tot moord.
Vandaar dat ik toch nog even durf dit lied van Clouseau achter te laten. Ja, we zijn nog niet ver weg van de concerten voor verdraagzaamheid met.oa. Helmut Lotti. Al deze liederen moeten ons toch aan het denken gaan zetten en er vooral iets aan doen, misschien het eerst wanneer het gaat om de tegenpartij vlak naast de deur. Tiens,val ik in herhaling wanneer ik me nu betrap dat ik nog niet zolang geleden schreef over gelijkaardige situaties.
Oké, laat het ons deze keer zeggen door de broers van de groep Clouseau, vooral met aandacht te lezen en er even bij stil te staan en uiteindelijk te zien dat we niet zonder elkaar kunnen zoals ik schreef over die jongen in een zwarte wereld : MEDE-PARTIJ te zijn!
Kijk, ze zijn zo anders Anders dan wij De tegenpartij
Voel de hete adem Die komt heel dichtbij De tegenpartij
Elke dag brengt confrontatie In elke stad van ieder land Politiek, werk of relatie Overal woedt wel die brand
We moeten geloven in een betere tijd Open je ogen, zet je woede opzij Het kan ook anders : we keren het tij Wat als we ze omarmen, de tegenpartij?
Kom, reik me je hand nu Want jij bent voor mij Een medepartij
Elke dag brengt irritatie En overal woedt wel een brand
We moeten geloven in een betere tijd Open je ogen, zet je woede opzij Het kan ook anders : we keren het tij Kom, we omarmen de tegenpartij
Stel je voor dat schrik de plaats ruimt voor respect En dat iedereen, elke man en elke vrouw dan Verdraagzaamheid gaandeweg ontdekt
We moeten geloven in een betere tijd Open je ogen, zet je woede opzij Dan is schrik voor de anderen voorgoed voorbij Daar komt het einde van de tegenpartij
Een Franse jongen was op reis door Afrika toen hij een een inheems lied hoorde.
De jongen dacht: "Hé, wat klinkt dat raar." En hij vroeg: "Hoe komt het toch dat wij zo verschillend zijn van jullie, zwarte mensen?" Niemand antwoordde. Of toch ... Een oude man nam het woord. "Weet je wat we doen als we honger hebben?" De jongen vond dat een vreemde vraag. Hij zweeg. "Eten", antwoordde de man zelf. "Weet je wat wij doen als wij iets te zeggen hebben?" "Praten", zei de jongen. "Juist, ha", zei de man. "En als er iets belangrijks gebeurt?" Weer zweeg de jongen. "Feesten, dansen, zingen", was het antwoord. De oude man glimlachte; "Hoe denk jij dat we ons het liefst voelen?" "Gelukkig", probeerde de jongen. "Inderdaad,", zie de man. " Wij proberen gelukkig te zijn." "Maar meneer ... " De jongen wist niet goed hoe hij het moest zeggen. "Meneer, dat willen wij ook allemaal." "O, natuurlijk", antwoordde de oude man geheimzinnig, natuurlijk." "MENEER, DAN ZIJN WE EIGENLIJK ALLEMAAL GELIJK?"
Het bleef even stil. Iedereen keek naar de oude man ... Die glimlachte en knikte.
Enkele maanden terug werd ik via de parochie en de catechesegroep aldaar gevraagd gebedsvriend te worden van één van de vormelingen. Nu zo een uur voor de plechtigheid wil ik deze opdracht tot een einde brengen om samen de viering bij te wonen, maar toch nog eens deze gedachte:
Wie gezond wil leven, moet goed ademen. Zonder adem kom je niet verder. Leven is ademen, vanaf de geboorte tot de laatste ademtocht. Wie niet meer ademt, gaat dood.
Ook spiritueel is het niet anders; wie niet (meer) bidt, gaat geestelijk onderuit. Bidden is de ademhaling van de ziel, de krachtbron die je verder op weg helpt.
Een mens wordt pas ten diepste mens als hij of zij leert van hart tot hart te spreken met het diepste in zichzelf: GOD.
Deze uitnodiging van een voor mij onbekend meisje werd stilaan een opdracht, ook al vergat ik het soms maar toen ik de uitnodiging zag liggen voor het slapen wist ik dat ik een belofte moest nakomen omdat dit kind velangde met mij op weg te gaan en zo ben ik zelfs bijzonder blij straks het H. Vormsel van Sara te mogen bijwonen en zo onverwacht nog eens gebeds-"peter" te mogen zijn.
Ja, bese, ik heb er zelfs mijn beste pak voor aangetrokken al heeft de hemel zopas zijn deuren wijd opengezet ... hopelijk voor de Geest, maar in elk geval met bakken water als voorbode. In elk geval kan dit voor elk van jullie een idee, een tip zijn om waar dan ook gebedsvriend te mogen zijn, zij het bij een communie, een zwaar zieke, een student ...
Heer, moge alles wat wij vandaag doen beginnen met uw zegen en verdergaan met uw hulp. Moge alles wat wij vandaag zeggen beginnen met uw liefde en verdergaan met uw genade. Moge alles wat wij vandaag plannen beginnen met uw bezieling en verdergaan met uw vrede. Dat doorheen ons leven alles wat wij in U beginnen door U tot een goed einde mag komen, en dat alles waarin wij falen door uw genade mag worden hersteld. Moge alles wat wij zoeken door U liefdevol begeleid worden. Amen
Is het omdat het meimaand is of is het een gedachte die me zomaar binnen komt waaien maar ineens hoor ik terug mijn meter roepen in haar doodsangst, mijn handen vasthoudend - gelukkig kon een mens toen nog thuis sterven in eigen bed, eigen kamer - "ONZE LIEVE VROUWE HELP MIE", en dan mag je dit niet lezen zoals geschreven maar eerder westvloams dialectisch ; 'ELP MIE"!
WAT EEN GROOT VERTROUWEN VAN EEN EENVOUDIGE VROUW!
Wanneer ik er nu aan terugdenk is dit kort smeekgebed ook de samenvatting van haar grote devotie voor Onze-Lieve-Vrouw Van Dadizele, want ook al moest ze zorgen voor een gezin, al werkte ze op het land, of zelfs wanneer de kinderen al uit huis waren, ik zie haar nog "naar de platse" fietsen, zo een twee km verder om er de eerste mis bij te wonen op 1 mei en dit om 05.00 u! Op andere zondagen keerde ze al van de mis terug wanneer wij pas waren opgestaan en toen was er nog geen sprake van langslapen.
Misschien moeten wij meer roepen naar die Hemelse Moeder, toevallig ook zo even voor moederdag. Zou ik ook van daar het Vertrouwen hebben meegekregen zonder veel gepreek maar vanuit een levend geuigenis?
Gelukkig zijn met wat je hebt of wat je nog gaat krijgen en niet verder en meer willen. Wees gewoon blij met het goddelijke moment dat je er gewoon bent.
... Het zal nooit meer zijn zoals voorheen, dat mocht ik ook vandaag weer eens ondervinden. En dan toch die bekende gezichten die me terloops aanspraken alsof er geen dag tussenuit was en inderdaad, velen denken dat ik nog altijd in die besloten ruimte voor hen insta. Maar er is wel degelijk veel veranderd. De jonge kerel in zijn witte hemdsmouwen had er geen idee van tegen wie hij het had en ik heb er hem niet willen in betrekken, maar voor hem stond zijn voorganger ... Alles, elke oprit, elke gang, elke deur, elk lokaal, de kleur van de muren, het versleten vloerkleed, de bekraste liftdeuren en de signalisatie ... het was een deel van mijn grote huis en in dat huis speelde zich mijn leven af, geheel en al gave ... voor anderen, maar normen vervaagden, enkel presteren en nog meer presteren met deze beide handen; keiharde cijfers maakten een voortijdig einde aan dit mooie leven (mooi toch in mijn ogen én gewaardeerd in stilte door velen - maar dat begrijpt men later pas). Of was het dan toch die ene die, bang voor zijn collegae in hun hoge ivoren toren, die als een Pilatus me op een schavot plaatste? Neen, een schavot was het niet, want geen van allen heeft mij zien liggen op de draagberrie ... zelfs hij niet. Mijn dood hier hebben ze pas later vernomen en hebben er dan ook niet meer durven over te spreken, want ze wisten wat voor kwaad ze hadden aangericht, niet bewust van de kracht van hun woorden. Wanneer ik dan vandaag terug in "mijn" wandelgangen passeer is dat tot op vandaag het verregaande gevolg want nu ben ik de verplichte toeschouwer, degene die zijn beurt moet afwachten als een ander daar waar ik een leven lang aan de andere kant van de desk zat. Ik kijk naar de haastige witte schorten en aan het jonge volkje .... Heer, ik wil afsluiten zoals ik het vaak deed na een mooie, soms lastige dagtaak:
Laat mij elke avond, Heer, huiswaarts keren, moe, met lege handen misschien, maar met een rotsvast vertrouwen dat het kiemen en het rijpen van het graan in jouw handen ligt.
Wil mij geven, Heer, wat een goede zaaier nodig heeft: een groot geloof, en rustig hart, een eindeloos geduld en veel, zeer veel edelmoedigheid.
Geef het mij, nu en nieuwe taak zicht aandient, maar zoals altijd en voorheen voor en met mensen,omwille van U. Amen
Wanneer Maria haar nicht Elisabeth bezocht lezen wij meteen de eerste woorden van het Weesgegroet Maria, waarop Maria antwoordt : Mij geschiede naar Uw Woord.
Op een bruiloft waar Jezus en zijn moeder waren uitgenodigd neemt ook nu weer Maria het woord en zegt: Doe maar wat Hij u zeggen zal. Richt je ogen op Jezus!
Wanneer Maria haar zoon later volgt tot onder het kruis onder een sterfelijk lichaam zegt Maria niets meer maar is het Jezus die deze keer spreekt en Maria aanstelt als ons aller Moeder: Vrouw, ziedaar Zoon!
Ja, Maria heeft gans haar menselijk leven en moeder-zijn gericht op het leven van haar zoon en toch vinden wij als christenen zo moeilijk de weg naar die Jezus. Maar daar waar die weg naar de eucharistie en de kerk schijnt op te houden, valt het precies op dat eenvoudige mensen- met welke vreugde of verdriet, zorg of angst- de weg naar Maria blijven vinden en dat sinds eeuwen. Zeker in déze meimaand trekken overal kleine tot grote bedevaarten doorheen ons landje of tot ver over de grenzen, Maria tegemoet. Aansluitend denk ik zelfs aan de heiligdommen in India en de Lourdesgrotten die ik er met eigen ogen zag. Het is dan ook verheugend te lezen dat kardinaal Toppo de heiligdommen ziet als "levende tekens van Gods liefdevolle macht; ze beantwoorden ook aan een nood in het menselijke hart naar contact met God. . De Geest van Gos is aanwezig als de gelovigen hun hart voor Hem openstellen en vanuit die openheid die heilige plaatsen aandoen."
Mag dat ons niet hoopvol stemmen? Allen in stille dienstbaarheid.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Beste blogvrienden,
