Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Gelukkig zijn met wat je hebt of wat je nog gaat krijgen en niet verder en meer willen. Wees gewoon blij met het goddelijke moment dat je er gewoon bent.
... Het zal nooit meer zijn zoals voorheen, dat mocht ik ook vandaag weer eens ondervinden. En dan toch die bekende gezichten die me terloops aanspraken alsof er geen dag tussenuit was en inderdaad, velen denken dat ik nog altijd in die besloten ruimte voor hen insta. Maar er is wel degelijk veel veranderd. De jonge kerel in zijn witte hemdsmouwen had er geen idee van tegen wie hij het had en ik heb er hem niet willen in betrekken, maar voor hem stond zijn voorganger ... Alles, elke oprit, elke gang, elke deur, elk lokaal, de kleur van de muren, het versleten vloerkleed, de bekraste liftdeuren en de signalisatie ... het was een deel van mijn grote huis en in dat huis speelde zich mijn leven af, geheel en al gave ... voor anderen, maar normen vervaagden, enkel presteren en nog meer presteren met deze beide handen; keiharde cijfers maakten een voortijdig einde aan dit mooie leven (mooi toch in mijn ogen én gewaardeerd in stilte door velen - maar dat begrijpt men later pas). Of was het dan toch die ene die, bang voor zijn collegae in hun hoge ivoren toren, die als een Pilatus me op een schavot plaatste? Neen, een schavot was het niet, want geen van allen heeft mij zien liggen op de draagberrie ... zelfs hij niet. Mijn dood hier hebben ze pas later vernomen en hebben er dan ook niet meer durven over te spreken, want ze wisten wat voor kwaad ze hadden aangericht, niet bewust van de kracht van hun woorden. Wanneer ik dan vandaag terug in "mijn" wandelgangen passeer is dat tot op vandaag het verregaande gevolg want nu ben ik de verplichte toeschouwer, degene die zijn beurt moet afwachten als een ander daar waar ik een leven lang aan de andere kant van de desk zat. Ik kijk naar de haastige witte schorten en aan het jonge volkje .... Heer, ik wil afsluiten zoals ik het vaak deed na een mooie, soms lastige dagtaak:
Laat mij elke avond, Heer, huiswaarts keren, moe, met lege handen misschien, maar met een rotsvast vertrouwen dat het kiemen en het rijpen van het graan in jouw handen ligt.
Wil mij geven, Heer, wat een goede zaaier nodig heeft: een groot geloof, en rustig hart, een eindeloos geduld en veel, zeer veel edelmoedigheid.
Geef het mij, nu en nieuwe taak zicht aandient, maar zoals altijd en voorheen voor en met mensen,omwille van U. Amen
Wanneer Maria haar nicht Elisabeth bezocht lezen wij meteen de eerste woorden van het Weesgegroet Maria, waarop Maria antwoordt : Mij geschiede naar Uw Woord.
Op een bruiloft waar Jezus en zijn moeder waren uitgenodigd neemt ook nu weer Maria het woord en zegt: Doe maar wat Hij u zeggen zal. Richt je ogen op Jezus!
Wanneer Maria haar zoon later volgt tot onder het kruis onder een sterfelijk lichaam zegt Maria niets meer maar is het Jezus die deze keer spreekt en Maria aanstelt als ons aller Moeder: Vrouw, ziedaar Zoon!
Ja, Maria heeft gans haar menselijk leven en moeder-zijn gericht op het leven van haar zoon en toch vinden wij als christenen zo moeilijk de weg naar die Jezus. Maar daar waar die weg naar de eucharistie en de kerk schijnt op te houden, valt het precies op dat eenvoudige mensen- met welke vreugde of verdriet, zorg of angst- de weg naar Maria blijven vinden en dat sinds eeuwen. Zeker in déze meimaand trekken overal kleine tot grote bedevaarten doorheen ons landje of tot ver over de grenzen, Maria tegemoet. Aansluitend denk ik zelfs aan de heiligdommen in India en de Lourdesgrotten die ik er met eigen ogen zag. Het is dan ook verheugend te lezen dat kardinaal Toppo de heiligdommen ziet als "levende tekens van Gods liefdevolle macht; ze beantwoorden ook aan een nood in het menselijke hart naar contact met God. . De Geest van Gos is aanwezig als de gelovigen hun hart voor Hem openstellen en vanuit die openheid die heilige plaatsen aandoen."
Mag dat ons niet hoopvol stemmen? Allen in stille dienstbaarheid.
In deze meimaand kunnen we moeilijk voorbbijgaan aan Maria maar de rol die haar echtgenoot gespeeld heeft wordt maar al te vaak vergeten en toch vond ik hier mooie woorden die ik u allen wil meegeven, geplukt uit een spiritueel gesprek. Het begin is in elk geval een eerste doordenker.
"We kunnen nooit oordelen over het leven van anderen, want wij hebben geen weet van andermans smart en offers. Je kunt van oordeel zijn dat je zelf op de goede weg bent, maar jouw eigen weg als de enig juiste weg opvatten, is iets anders. Jezus heeft geezegd; het huis van mijn Vader heeft vele vertrekken. Een gave is een genade maar het is ook een genade dat je een waardig leven weet te leiden, een leven van je liefde voor je naaste, een arbeidszaam leven. Maria had een echtgenoot op aarde (wordt nooit bij stilgestaan ndr) die geprobeerd heeft de waarde aan te tonen van een anoniem leven. Hoewel het weinig mag lijken, was hij wel degenen die zijn vrouw en zoon eten en onderdak verschafte zodat zij alles konden doen wat ze gedaan hebben". Zijn werk is even belangrijk, ook al hecht men er nauwelijks waarde aan. Misschien volgend jaar terug publiceren n.a.v. het naamfeest van Sint-Jozef!
Een wingerd kan zichzelf overtreffen. Als een wijnstok groeit op goede bodem, gestreeld door de warmte van de zon, zich thuis voelend in zijn biotoop en met liefde verzorgd door de wijngaardenier; als de wijnstam goed is, dan is er alle kans dat de wingerd heel goede wijn geeft, een 'grand cru' zelfs.... Een mooie gedacht op deze dag van de arbeid, een woord van bevestiging, bemoediging. Een zonnige feestdag gewenst aan allen, in het bijzonder aan hen die de meimaand devotievol willen openen, want deze dag maand moge vele geestelijke vruchten voortbrengen!
Nog eens terug naar de bezinningen van Paulo Coelho, wellicht ook interessant voor menig blogger hier. "De Waarheid is altijd daar waar het Geloof is". De boedhisten hadden gelijk, de islamieten hadden gelijk, de joden hadden gelijk, de indianen hadden gelijk. Steeds als de mens oprecht de weg van het geloof volgt, is hij in staat één te worden met God en wonderen te verrichten. Maar alleen dat te weten was niet voldoende: ik moest een keuze maken. Ik heb de katholoieke Kerk gekozen omdat ik in haar ben opgegroeid en mijn jeugd doordrongen was van haar mysteries. Was ik als jood geboren, dan zou ik voor het jodendom gekozen hebben. God is dezelfde ook al heeft hij duizenden namen; maar je moet een naam kiezen om hem aan te kunnen roepen." ...
Door het feit dat ik opgroeide onder de kerktoren aan de voeten van Maria werd ik geroepen tot een geestelijk leven. In het zoeken naar een beroepskeuze ontbrak me altijd iets fundamenteels. Sociaal assistent mocht dan al dicht bij mijn verlangen staan maar heet voldeed me niet. ik heb er ook nooit over gediscussieerd met thuis. Het werd blijkbaar een vanzelfsprekendheid dat ik deze roeping zou aanvaarden, de roeping die al aanwezig was vanaf mijn kinderjaren. Ik ontdekte dat God te belangrijk was in mijn leven, en dat ik niet gelukkig zou zijn als ik mijn roeping niet volgde. Tot op heden ben ik "the unblessed deacon" gebleven zoals een vriend me dat ooit zegde toen ik India verbleef. Het heeft me diep geraakt. Ja, de waarheid is inderdaad daar waar God is.
Neen, het is niet nodig over liefde te praten, want de liefde heeft zijn eigen stem, en spreekt voor zichzelf. Enkel de stilte maakt dat onze harten nader tot elkaar komen en elkaar beter leren kennen.
LIEFDE IS ALTIJD NIEUW. Het doet er niet toe of we één keer, twee keer of tien keer in ons leven liefhebben-we staan altijd tegenover een situatie die we niet kennen. De liefde kan ons naar de hel voeren of naar het paradijs, maar ze leidt ons altijd ergens heen. We moeten haar accepteren want zij is het voedsel van ons bestaan. Als we haar afwijzen, zullen we van honger sterven terwijl we de takken van de boom des levens zien doorzakken en niet de moed hebben onze handen uit te steken om de vruchten te plukken. We moeten de liefde zoeken waar ze ook is, zelfs al betekent dit uren, dagen, weken van teleurstelling en verdriet -zoals het in het kort is samengevat onde mijn foto. Ja, ik heb geleden omwille van de liefde. Talloze malen heb ik geprobeerd lief te hebben met heel mijn hart, maar vaak werd mijn liefde vertrapt, verraden, eindigde in een te vroege dood, hast nog niet ontloken.... en toch ..
MAAR zodra we vertrekken om de liefde te zoeken, vertrekt ook zij en komt ons tegemoet! Ja, LIEFDE REDT ONS.
"Liefhebben is gevaarlijk" ... zou ik al lang moeten weten. Ik heb al eerder liefgehad vooral op die bijzondere wijze waarover ik hier eerder schreef, maar er is ook dat liefhebben als een drug. In het begin is er de euforie, de totale overgave. Daarna, de volgende dag, wil je meer. Je bent nog niet verslaafd, maar je vond dat gevoel prettig, en je denkt dat je het onder controle kunt houden. je denkt aan degene die je liefhebt, drie minuten, en vervolgens drie uur niet. Maar langzamerhand raak je aan hem gewend en word je volledig afhankelijk van hem (of haar). Dan denk je drie uur lang aan hem, en drie minuten niet.Als hij niet dichtbij is, ervaar je hetzelfde gevoel als een verslaafde wanneer hij niet kan scoren. Op zo'n moment ben je net als een verslaafde die steelt en zich verlaagt om dat te krijgen wat hij nodig heeft, ben je bereid om wat dan ook voor de liefde te doen ... tot je wakker wordt en weet dat liefde meer is, heel veel meer dan dat gevoel, hoe heerlijk ook!
We moeten risico's nemen ... zal ik maar eerst aan mezelf zeggen ... We begrijpen het wonder van het leven pas dan wanneer we bereid zijnhet onverwachte een kans te geven. Iedere dag schenkt God ons niet alleen de zon maar ook een moment waarin het mogelijk is alles te veranderen wat ons tot dan toe ongelukkig maakte. En iedere dag doen we weer alsof we dat moment niet waargenomen hebben, alsof het niet bestaat, alsof vandaag gelijk is aan gisteren en morgen. Maar wie zijn dag onder de loep neemt ontdekt het magische moment. Het kan verstopt zijn in het ogenblik waarop we 's morgens de sleutel in het slot steken, in het ogenblik stilte meteen na het eten, in duizend-en-een dingen die allemaal op elkaar lijken. Dat moment kan ons helpen ons te veranderen, onze dromen te sturen en te verwezenlijken. Dat heb ik hier recnent nog neergepend. De oude gewoonten achterlaten. Dan is geluk een zegening, maar vooral een verovering want we moeten er iets voor DOEN, ook al kan het moeilijkheden en twijfel met zicht meebrengen want alles zal zo nieuw zijn en vooral uitdagend. Maar door risico te willen nemen zul je bij het achterom kijken - en dat doen we toch altijd als mens - mogen zeggen :Ja, ik heb iets gedaan met de wonderen die God in mijn levensdagen heeft gezaaid, al kan dat besef pas heel veel later doorbreken. Dat is pas evangelie ... Misschien hebben we ze al begraven in een diep gat,bang onze talenten te verliezen door ze in de grond te stoppen. Maar de zekerheid dat je NIETS van je leven hebt gemaakt is dan je oogst! Wanneer we soms voor het slapen gaan worden overvallen door een gevoel van droefheid waar we geen vat op hebben, zou het dan niet kunnen zijn dat we dat moment dat ons gegeven werd in de morgen niet hebben benut het risico aan te gaan die andere weg te nemen die wel ten LEVEN leidt?
We mogen dan wel in wonderen geloven maar zolang we niet handelen kan ons leven al voorbij zijn. Dit is in de eerste plaats aan mezelf geschreven, zelf soms bang mijn dag onder de loep te nemen ... al wil ik eindigen met de mooie woorden van een blogger dat ik "mijn hart niet moet begraven ... te jong om oud te zijn".
Het woord "beperkingen" vond ik wel aardig klinken wanneer ik een reportage zag op tv wanneer het over "gehandicapten" ging. Zelf heb ik het woord "minder-validen" ook steeds zo geforceerd gevonden maar dit allemaal terzijde. Wanneer ik dit blog startte ben ik heel vaak stilgestaan bij de beperkingen van mensen die getroffen werden/worden door tegenslagen, mislukkingen, werkloosheid of gedwongen werkonbekwaamheid. Zie daarvoor maar vroegere bijdragen zoals "competentiecentrum". Ik wil niet hervallen al zal de directheid van toe meer aanspreken en toch, wellicht meer dan vroeger mogen wij ook na die voorbije jaren hier in blogland- wellicht ondertussen anders- ons oor te luisteren leggen, een aanspreekpunt worden precies voor deze mensen met "beperkingen".Misschien moest ik dat alles wel meemaken om vandaag te schrijven wa tik schrijf. Misschien ook vandaar mijn bijdrage recent over "bretellen", maar nog meer ben ik gelukkig hier en daar drager te zijn van de lasten van een andere blogger, want het lijden van mensen met een handicap is reëel. Dat ondervindt iedereen die maar enigszins ogen heeft voor wat dieper leeft in de ander; dat ervaarde ik toen in Lourdes en op elke plaats waar geleden wordt, ook al staat het niet op het gezicht van de ander te lezen. Mensen met beperkingen worden vaak gemeden, zelfs beschilmpt alsof het niet genoeg is elke dag proberen zin te geven aan dat lijden. Velen beseffen met vallen en opstaan dat ze vele dingen die tot nu toe zo vanzelfsprekened waren nooit meer kunnen of zullen doen. Hoe vaak wordt gelachen wanneer je zegt dat je geen wagen kunt besturen ook al kennen ze achterligende reden niet?! Hoeveel onbegrip is er voor mensen die geen gezin kunnen stichten. Ook hier wordt dan wel eens die mens in een bepaald hoekje geduwd en plakt men er dan maar gemakklijkheidshalve een etiket op van holebi ...(Vroeger kon je tenminste nog doorgaan voor "oude-jonkman" - maar wie vandaag geen relatie heeft zal wel een bepaalde geaardheid hebben zeker!)- mooi woord alvast maar ondraaglijk voor mensen die een leven willen leiden met alle mogelijkheden, die willen sporten, genieten van vrouw/man en kroost. Het ongewild alleen-blijven omwille van een beperking, het uiterlijk is voor velen ondraaglijk. Maar zijn precies deze mensen vaak niet een huis van vertrouwen. Laat het ons dus maar positief bekijken. En toch ... veel, heel veel geluk zie ik telkens op elke ziekenbedevaart. Vele "mensen met beperkingen" zijn een aanspreekpunt voor de "gezonde" mens. Die mensen vorman soms een groep van "ongewijde diakens". Ik wil daar niet romantisch over doen maar uit ervaring weet ik dat precies kwetsbare mensen een andere samenleving proberen te vormen, soms zelfs levenslang bedlegerig. Kwetsbare mensen zouden wel eens de profeten van vandaag kunnen zijn, en zeker via de nieuwe media zoals ook dit SeniorenNet waar ik ondertussen al heb ondervonden hoe het mensen met beperkingen bij elkaar brengt en zo de oude boodschap nieuw leven geeft. Ja, er is nog een toekosmst, er breekt een nieuwe lente aan. Mensen die zelf door lijden getekend zijn worden minder hard ook al kleineeert de maatschappij ze nog elke dag. Maar uit eigen lijden opgestaan en nog zoekend naar andere wegen wens ik u allen een niuew lente, een echte Pasen! Want wie heeft geen beperkingen wanneer ik even blogs en chatgesprekken overloop ... Waarom dan niet nog opener en in respect met elkaar omgaan zodat we woordelooos kunnen getuige zijn van wat ons ten diepste raakt: de liefde, de LIEFDE!
Een zondagse overweging ... in geloof en VERTROUWEN. Maarten
Beste blogvrienden, Waar het hart van vol is ... Inderdaad een klein boekje heeft me dermate geraakt dat ik het jullie allen van ganser harte wil aanbevelen, zeker zij die onder dezefde categorie vallen in dit blogland, nl. over liefde en vriendschap, over geloven en spiritualiteit, over telkens opnieuw begiinnen en jouw eigen oude mens achterlaten. Ik geef jullie nu al titel en auteur mee. Later meer daarover want nog nooit heb ik zoveel aantekeningen gemaakt in een boek als dit. En raar maar waar, ook Lourdes krjgt er een bijzonder plaats in, of misschien: op zoek NAAR DE VROUWELIJKE KANT VAN GOD!
Het is voor mij een eer U allen van hieruit te mogen toespreken als brancardier. De vraag werd mij gesteld waarom ik naar Lourdes gekomen ben.
En daarop een antwoord geven is niet zo gemakkelijk. Ik geloof dat dit voor iedereen anders ligt, heel duidelijk of toeval. En toch geloof ik, dat wat de reden ook is die ons naar hier bracht heeft, het ten lange laatste Moeder is.
Wij zijn allen zo graag bij onze moeder. Op moederdag verleden zondag (1982) hebben wij heel speciaal aan onze eigen aardse moeder gedacht. Wij houden van onze moeder. Maar als wij nu hier zijn, dan is het omdat wij zo graag bij onze hemelse Moeder zijn. Wij voelen ons hier geborgen aan de voet van de grot. Is Zij het niet, die ons naar hier geroepen heeft !? Ja, beste mensen, het gaat hier om Moeder.
En wanneer ik U hier toespreek als brancardier, (noot: onvoorbereid daar men me uit de menigte had geplukt juist voor de afreis terug naar België, en dan ineens op een podium voor duizend mensen) dan geloof ik dat wij een stukje van die moederliefde mogen delen en uitdragen naar jullie allen, in het bijzonder naar onze zieken. Wij mogen heir een beetje moeder zijn voor hen, niet in onze eigen naam, maar in de naam van de hemelse Moeder, die wij hier komen aanbidden.
Beste allemaal, U hebt ze allen reeds gezien, ze behoren ergens tot de eigenheid van Lourdes: het zijn de vele brancardiers. Heb je ooit al eens goed op hen gelet? Het zijn die mensen die bretellen dragen.
Laat me dan toe misschien volgend beeld te gebruiken. Die bretellen zien eruit als een juk op de schouders, iets dat gemaakt is om lasten te dragen. Wij, brancardiers, horen het soms van onze zieken: Dat is toch lastig vermoei u niet te veel zorg voor jezelf. Zon attenties doen deugd, maar beste zieken, ik zou U het volgende willen vragen: Zeg ons niet al te dikwijls dat wij het lastig hebben, want het zou nog kunnen gebeuren dat wij het gaan geloven en onze bretellen neerleggen.
Nee, deze bretellen zijn niet gemaakt om lasten te dragen, maar veeleer om drager te zijn van een woord dat met dezelfde letter begint:de L van Liefde. Ja, vrienden, deze bretellen symboliseren het uitdragen van de liefde naar elkaar, het zijn de dragers van elkaar hier te Lourdes. En er niet één enkele brancardier, maar die velen samen tonen die verbondenheid met elkaar in onberekende liefde. Niet van een goedkope naastenliefde, maar van de Liefde, geïnspireerd door onze Goddelijke Moeder. Vanaf dat ogenblik kan het voor ons, brancardiers, niet lastig meer zijn; elke last valt van ons af om plaats te maken voor de ervaring ergens geroepen te zijn als dienstmaagd des Heren, die in eenvoud mogen getuigen van die groter moederliefde, die nergens zo goed voelbaar is als hier te Lourdes.
Het is echter geen noodzaak om over bretellen te beschikken om deze heerlijke last te dragen, want voor mij zie ik de zusters en verpleegkundigen, die het zonder bretellen evenzeer proberen waar te maken, waarvoor mijn oprechte dank.
Maar ook jullie allen zijt hier ongetwijfeld diezelfde dragers geweest van die Ene Liefde. Trouwens, wanneer wij straks thuis zullen zijn, zullen wij onze bretellen moeten missen, en pas dan zal deze serieuze eis zich stellen: de dragers te zijn van de Liefde die wij hier mochten ontmoeten, de dragers te zijn van elkaar, over alle afstanden heen.
Wanneer ik jullie dit vanop deze plek van harte toewens, dan is dit dank zij het enthousiasme van onze zieke vrienden.
Lourdes kan voor mij niet langer Lourdes zijn zonder hun aanwezigheid. Ik dank U.
Martin Vanhee
Mei 1982
Deze tekst is pas opgeschreven na de toespraak en het lag helemaal niet in mijn bedoeling zo ver uit te wijken wanner ik op deze betonnen blok temidden van de bedevaartsweide stond. In elk geval mag ik getuigen dat op dat moment de aarde de hemel geraakt heeft en dat de woorden mij gegeven werden. Er waren nog eerbiedwaardige sprekers na me maar blijkbaar had ik alles gezegd. Men vroeg me achteraf naar mijn tekst Er was er geen maar door me te houden aan de bretellen en aan de dankbaarheid van de toehoorders kwam deze bijdrage. Waren het wel mijn woorden, al herken ik er mezelf nog op vandaag in en sta ik er met nog evenveel overtuiging achter Ik denk dat de Hemel me op dat moment heel dicht bij was en ik ben daar tot op heden nog dankbaar om. Vandaar dat ik dit nog eens wil delen met jullie, als groet, als bemoediging Onze Lieve Vrouw ter ere! Ook nu nog ben ik verwonderd van wat de Geest toen in mijn mond heeft gelegd! Maarten.
Someone who makes you feel good about living, who brings out the you, who is yoyful and giving ...
Something that gives you a chance to be strong, or trust in another to help you along ...
Somewhere that you feel like you've been forever- A place where you're growing and learning together ...
THIS IS THE MEANING OF LOVE
Deze tekst die ik jaren terug kreeg uit India - jawel! -werd aangevuld met deze wens die ik aan elk van u nu stuur:
All that I amn all that I see, all that I dream and I do is better and brighter and filled with more meaning because of my feelings for you.
Een wens, telkens anders en héél persoonlijk, maar VAN HARTE! Aan die mensen die mijn wegen kruisten in blogland, bij wie wij even mochten vertoeven, maar evenzeer aan die anonieme bezoeker die hier soms een woord van troost vindt of juist de inspiratie nodig om verder te gaan.
Ja een wens die soms echt inspirerend kan zijn wanneer hij bij je aankomt. Deze woorden herlees ik ondertussen al drie jaar, levengevend. Ik dacht dat het de moeite was deze te delen.
Bij deze een dankjewel voor "de pluim van de week" die ik zomaar kreeg en ook een speciale vriendenaward, zo onverwacht. Danke!
Kijk eens door de ogen van je hart wanneer je iemand niet zo mag. Zeker weten dat er diep van binnen bij die persoon een wonde lag waardoor zo op het eerste oog het lijkt alsof hij afstand houdt; zich onwaarschijnlijk negatief gedraagt, doet ie waarschijnlijk uit zelfbehoud. Als wij eens wat meelevender zouden zijn, eens echt aandacht zouden hebben voor elkaar, misschien doorbreken we dan dat pantser en wordt de andere kant ook zichtbaar.
Geef een ander wat vertrouwen en creëer een kleine opening. Probeer rekening te houden met iemands gevoel en aanvaard ook zijn beperking.
Geef het eens een eerlijke kans, laat je blik zich verder richten dan alleen de buitenkant want vaak is dat de valstrik. Door de ogen van je hart krijg je een beter beeld; maak dus eens n nieuwe start want die ander is jouw spiegelbeeld!
Die spiegel zegt genoeg en wil je inzicht geven zodat je door de ogen van je hart ieder mens een kans kunt geven.
... een overweging In plaats van uit te vissen hoe ieders verleden eruit heeft gezien, moet ik bedenken hoe mijn eigen toekomst eruit gaat zien. Misschien heb ik daarom zo lang gedaan wat ik heb gedaan. Om daar niet aan te hoeven beginnen. Misschien kon ik ook aan niets anders beginnen, maar daarvoor moet de geachte lezer terug in de tijd. Na al wat een mens kan overkomen zegt men me dan wel eens dat het goed is wat ik doe of is het eerder een uitvloeisel van die combinatie van gemakzucht en gebrek aan morele moed, van de gewoonte die je hele leven alhoewel een hele leven zou ik niet zeggen, niet eens aan mezelf , integendeel - erop nagehouden hebt om besluiteloos te leven totdat de besluiteloosheid zelf een besluit wordt. Iets doen door niets te doen. Maar wanneer je altijd alles hebt gedaan wat mogelijk was en daar je in volledig bent in op gegaan tot je er verbrand uit kwam, dan wordt het soms moeilijk hele andere wegen te zoeken en even in deze voor sommigen rouwperiode andere paden te zoeken. Pasen kan dan vol zijn van goede bedoelingen en heel oprechte wensen maar wanneer je het existentieel beleeft als kleine mens, wanneer de wonden bijna geheeld zijn die trouwens nooit volledig zullen genezen zijn, dan nog begint pas een nieuw zoeken, een ander soort moeten, en dan dreigt misschien inderdaad een vorm van gemakzucht of is het eerder een angst voor het falen. Bij dit alles moet een mens zich misschien de vraag stellen of mijn kruis, jouw kruis, eigenlijk el zo zwaar weegt wanneer je anderen om je heen ziet lijden. Ik vond de uitspraak daarom zo passend die ik hoorde in deze lijdensweek.
Neem dat kruisje van je en werp het op de hoop van de vele kruisen en kruisjes Zal jij nog het jouwe terugvinden in die grote berg en zal je het nog willen/durven opnemen wanneer je al die andere kruisen ziet? Maar ik weet het doet niets af aan mijn existentieel zoeken naar nieuwe gewoontes.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
