Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Nog eens terug naar de bezinningen van Paulo Coelho, wellicht ook interessant voor menig blogger hier. "De Waarheid is altijd daar waar het Geloof is". De boedhisten hadden gelijk, de islamieten hadden gelijk, de joden hadden gelijk, de indianen hadden gelijk. Steeds als de mens oprecht de weg van het geloof volgt, is hij in staat één te worden met God en wonderen te verrichten. Maar alleen dat te weten was niet voldoende: ik moest een keuze maken. Ik heb de katholoieke Kerk gekozen omdat ik in haar ben opgegroeid en mijn jeugd doordrongen was van haar mysteries. Was ik als jood geboren, dan zou ik voor het jodendom gekozen hebben. God is dezelfde ook al heeft hij duizenden namen; maar je moet een naam kiezen om hem aan te kunnen roepen." ...
Door het feit dat ik opgroeide onder de kerktoren aan de voeten van Maria werd ik geroepen tot een geestelijk leven. In het zoeken naar een beroepskeuze ontbrak me altijd iets fundamenteels. Sociaal assistent mocht dan al dicht bij mijn verlangen staan maar heet voldeed me niet. ik heb er ook nooit over gediscussieerd met thuis. Het werd blijkbaar een vanzelfsprekendheid dat ik deze roeping zou aanvaarden, de roeping die al aanwezig was vanaf mijn kinderjaren. Ik ontdekte dat God te belangrijk was in mijn leven, en dat ik niet gelukkig zou zijn als ik mijn roeping niet volgde. Tot op heden ben ik "the unblessed deacon" gebleven zoals een vriend me dat ooit zegde toen ik India verbleef. Het heeft me diep geraakt. Ja, de waarheid is inderdaad daar waar God is.
Neen, het is niet nodig over liefde te praten, want de liefde heeft zijn eigen stem, en spreekt voor zichzelf. Enkel de stilte maakt dat onze harten nader tot elkaar komen en elkaar beter leren kennen.
LIEFDE IS ALTIJD NIEUW. Het doet er niet toe of we één keer, twee keer of tien keer in ons leven liefhebben-we staan altijd tegenover een situatie die we niet kennen. De liefde kan ons naar de hel voeren of naar het paradijs, maar ze leidt ons altijd ergens heen. We moeten haar accepteren want zij is het voedsel van ons bestaan. Als we haar afwijzen, zullen we van honger sterven terwijl we de takken van de boom des levens zien doorzakken en niet de moed hebben onze handen uit te steken om de vruchten te plukken. We moeten de liefde zoeken waar ze ook is, zelfs al betekent dit uren, dagen, weken van teleurstelling en verdriet -zoals het in het kort is samengevat onde mijn foto. Ja, ik heb geleden omwille van de liefde. Talloze malen heb ik geprobeerd lief te hebben met heel mijn hart, maar vaak werd mijn liefde vertrapt, verraden, eindigde in een te vroege dood, hast nog niet ontloken.... en toch ..
MAAR zodra we vertrekken om de liefde te zoeken, vertrekt ook zij en komt ons tegemoet! Ja, LIEFDE REDT ONS.
"Liefhebben is gevaarlijk" ... zou ik al lang moeten weten. Ik heb al eerder liefgehad vooral op die bijzondere wijze waarover ik hier eerder schreef, maar er is ook dat liefhebben als een drug. In het begin is er de euforie, de totale overgave. Daarna, de volgende dag, wil je meer. Je bent nog niet verslaafd, maar je vond dat gevoel prettig, en je denkt dat je het onder controle kunt houden. je denkt aan degene die je liefhebt, drie minuten, en vervolgens drie uur niet. Maar langzamerhand raak je aan hem gewend en word je volledig afhankelijk van hem (of haar). Dan denk je drie uur lang aan hem, en drie minuten niet.Als hij niet dichtbij is, ervaar je hetzelfde gevoel als een verslaafde wanneer hij niet kan scoren. Op zo'n moment ben je net als een verslaafde die steelt en zich verlaagt om dat te krijgen wat hij nodig heeft, ben je bereid om wat dan ook voor de liefde te doen ... tot je wakker wordt en weet dat liefde meer is, heel veel meer dan dat gevoel, hoe heerlijk ook!
We moeten risico's nemen ... zal ik maar eerst aan mezelf zeggen ... We begrijpen het wonder van het leven pas dan wanneer we bereid zijnhet onverwachte een kans te geven. Iedere dag schenkt God ons niet alleen de zon maar ook een moment waarin het mogelijk is alles te veranderen wat ons tot dan toe ongelukkig maakte. En iedere dag doen we weer alsof we dat moment niet waargenomen hebben, alsof het niet bestaat, alsof vandaag gelijk is aan gisteren en morgen. Maar wie zijn dag onder de loep neemt ontdekt het magische moment. Het kan verstopt zijn in het ogenblik waarop we 's morgens de sleutel in het slot steken, in het ogenblik stilte meteen na het eten, in duizend-en-een dingen die allemaal op elkaar lijken. Dat moment kan ons helpen ons te veranderen, onze dromen te sturen en te verwezenlijken. Dat heb ik hier recnent nog neergepend. De oude gewoonten achterlaten. Dan is geluk een zegening, maar vooral een verovering want we moeten er iets voor DOEN, ook al kan het moeilijkheden en twijfel met zicht meebrengen want alles zal zo nieuw zijn en vooral uitdagend. Maar door risico te willen nemen zul je bij het achterom kijken - en dat doen we toch altijd als mens - mogen zeggen :Ja, ik heb iets gedaan met de wonderen die God in mijn levensdagen heeft gezaaid, al kan dat besef pas heel veel later doorbreken. Dat is pas evangelie ... Misschien hebben we ze al begraven in een diep gat,bang onze talenten te verliezen door ze in de grond te stoppen. Maar de zekerheid dat je NIETS van je leven hebt gemaakt is dan je oogst! Wanneer we soms voor het slapen gaan worden overvallen door een gevoel van droefheid waar we geen vat op hebben, zou het dan niet kunnen zijn dat we dat moment dat ons gegeven werd in de morgen niet hebben benut het risico aan te gaan die andere weg te nemen die wel ten LEVEN leidt?
We mogen dan wel in wonderen geloven maar zolang we niet handelen kan ons leven al voorbij zijn. Dit is in de eerste plaats aan mezelf geschreven, zelf soms bang mijn dag onder de loep te nemen ... al wil ik eindigen met de mooie woorden van een blogger dat ik "mijn hart niet moet begraven ... te jong om oud te zijn".
Het woord "beperkingen" vond ik wel aardig klinken wanneer ik een reportage zag op tv wanneer het over "gehandicapten" ging. Zelf heb ik het woord "minder-validen" ook steeds zo geforceerd gevonden maar dit allemaal terzijde. Wanneer ik dit blog startte ben ik heel vaak stilgestaan bij de beperkingen van mensen die getroffen werden/worden door tegenslagen, mislukkingen, werkloosheid of gedwongen werkonbekwaamheid. Zie daarvoor maar vroegere bijdragen zoals "competentiecentrum". Ik wil niet hervallen al zal de directheid van toe meer aanspreken en toch, wellicht meer dan vroeger mogen wij ook na die voorbije jaren hier in blogland- wellicht ondertussen anders- ons oor te luisteren leggen, een aanspreekpunt worden precies voor deze mensen met "beperkingen".Misschien moest ik dat alles wel meemaken om vandaag te schrijven wa tik schrijf. Misschien ook vandaar mijn bijdrage recent over "bretellen", maar nog meer ben ik gelukkig hier en daar drager te zijn van de lasten van een andere blogger, want het lijden van mensen met een handicap is reëel. Dat ondervindt iedereen die maar enigszins ogen heeft voor wat dieper leeft in de ander; dat ervaarde ik toen in Lourdes en op elke plaats waar geleden wordt, ook al staat het niet op het gezicht van de ander te lezen. Mensen met beperkingen worden vaak gemeden, zelfs beschilmpt alsof het niet genoeg is elke dag proberen zin te geven aan dat lijden. Velen beseffen met vallen en opstaan dat ze vele dingen die tot nu toe zo vanzelfsprekened waren nooit meer kunnen of zullen doen. Hoe vaak wordt gelachen wanneer je zegt dat je geen wagen kunt besturen ook al kennen ze achterligende reden niet?! Hoeveel onbegrip is er voor mensen die geen gezin kunnen stichten. Ook hier wordt dan wel eens die mens in een bepaald hoekje geduwd en plakt men er dan maar gemakklijkheidshalve een etiket op van holebi ...(Vroeger kon je tenminste nog doorgaan voor "oude-jonkman" - maar wie vandaag geen relatie heeft zal wel een bepaalde geaardheid hebben zeker!)- mooi woord alvast maar ondraaglijk voor mensen die een leven willen leiden met alle mogelijkheden, die willen sporten, genieten van vrouw/man en kroost. Het ongewild alleen-blijven omwille van een beperking, het uiterlijk is voor velen ondraaglijk. Maar zijn precies deze mensen vaak niet een huis van vertrouwen. Laat het ons dus maar positief bekijken. En toch ... veel, heel veel geluk zie ik telkens op elke ziekenbedevaart. Vele "mensen met beperkingen" zijn een aanspreekpunt voor de "gezonde" mens. Die mensen vorman soms een groep van "ongewijde diakens". Ik wil daar niet romantisch over doen maar uit ervaring weet ik dat precies kwetsbare mensen een andere samenleving proberen te vormen, soms zelfs levenslang bedlegerig. Kwetsbare mensen zouden wel eens de profeten van vandaag kunnen zijn, en zeker via de nieuwe media zoals ook dit SeniorenNet waar ik ondertussen al heb ondervonden hoe het mensen met beperkingen bij elkaar brengt en zo de oude boodschap nieuw leven geeft. Ja, er is nog een toekosmst, er breekt een nieuwe lente aan. Mensen die zelf door lijden getekend zijn worden minder hard ook al kleineeert de maatschappij ze nog elke dag. Maar uit eigen lijden opgestaan en nog zoekend naar andere wegen wens ik u allen een niuew lente, een echte Pasen! Want wie heeft geen beperkingen wanneer ik even blogs en chatgesprekken overloop ... Waarom dan niet nog opener en in respect met elkaar omgaan zodat we woordelooos kunnen getuige zijn van wat ons ten diepste raakt: de liefde, de LIEFDE!
Een zondagse overweging ... in geloof en VERTROUWEN. Maarten
Beste blogvrienden, Waar het hart van vol is ... Inderdaad een klein boekje heeft me dermate geraakt dat ik het jullie allen van ganser harte wil aanbevelen, zeker zij die onder dezefde categorie vallen in dit blogland, nl. over liefde en vriendschap, over geloven en spiritualiteit, over telkens opnieuw begiinnen en jouw eigen oude mens achterlaten. Ik geef jullie nu al titel en auteur mee. Later meer daarover want nog nooit heb ik zoveel aantekeningen gemaakt in een boek als dit. En raar maar waar, ook Lourdes krjgt er een bijzonder plaats in, of misschien: op zoek NAAR DE VROUWELIJKE KANT VAN GOD!
Het is voor mij een eer U allen van hieruit te mogen toespreken als brancardier. De vraag werd mij gesteld waarom ik naar Lourdes gekomen ben.
En daarop een antwoord geven is niet zo gemakkelijk. Ik geloof dat dit voor iedereen anders ligt, heel duidelijk of toeval. En toch geloof ik, dat wat de reden ook is die ons naar hier bracht heeft, het ten lange laatste Moeder is.
Wij zijn allen zo graag bij onze moeder. Op moederdag verleden zondag (1982) hebben wij heel speciaal aan onze eigen aardse moeder gedacht. Wij houden van onze moeder. Maar als wij nu hier zijn, dan is het omdat wij zo graag bij onze hemelse Moeder zijn. Wij voelen ons hier geborgen aan de voet van de grot. Is Zij het niet, die ons naar hier geroepen heeft !? Ja, beste mensen, het gaat hier om Moeder.
En wanneer ik U hier toespreek als brancardier, (noot: onvoorbereid daar men me uit de menigte had geplukt juist voor de afreis terug naar België, en dan ineens op een podium voor duizend mensen) dan geloof ik dat wij een stukje van die moederliefde mogen delen en uitdragen naar jullie allen, in het bijzonder naar onze zieken. Wij mogen heir een beetje moeder zijn voor hen, niet in onze eigen naam, maar in de naam van de hemelse Moeder, die wij hier komen aanbidden.
Beste allemaal, U hebt ze allen reeds gezien, ze behoren ergens tot de eigenheid van Lourdes: het zijn de vele brancardiers. Heb je ooit al eens goed op hen gelet? Het zijn die mensen die bretellen dragen.
Laat me dan toe misschien volgend beeld te gebruiken. Die bretellen zien eruit als een juk op de schouders, iets dat gemaakt is om lasten te dragen. Wij, brancardiers, horen het soms van onze zieken: Dat is toch lastig vermoei u niet te veel zorg voor jezelf. Zon attenties doen deugd, maar beste zieken, ik zou U het volgende willen vragen: Zeg ons niet al te dikwijls dat wij het lastig hebben, want het zou nog kunnen gebeuren dat wij het gaan geloven en onze bretellen neerleggen.
Nee, deze bretellen zijn niet gemaakt om lasten te dragen, maar veeleer om drager te zijn van een woord dat met dezelfde letter begint:de L van Liefde. Ja, vrienden, deze bretellen symboliseren het uitdragen van de liefde naar elkaar, het zijn de dragers van elkaar hier te Lourdes. En er niet één enkele brancardier, maar die velen samen tonen die verbondenheid met elkaar in onberekende liefde. Niet van een goedkope naastenliefde, maar van de Liefde, geïnspireerd door onze Goddelijke Moeder. Vanaf dat ogenblik kan het voor ons, brancardiers, niet lastig meer zijn; elke last valt van ons af om plaats te maken voor de ervaring ergens geroepen te zijn als dienstmaagd des Heren, die in eenvoud mogen getuigen van die groter moederliefde, die nergens zo goed voelbaar is als hier te Lourdes.
Het is echter geen noodzaak om over bretellen te beschikken om deze heerlijke last te dragen, want voor mij zie ik de zusters en verpleegkundigen, die het zonder bretellen evenzeer proberen waar te maken, waarvoor mijn oprechte dank.
Maar ook jullie allen zijt hier ongetwijfeld diezelfde dragers geweest van die Ene Liefde. Trouwens, wanneer wij straks thuis zullen zijn, zullen wij onze bretellen moeten missen, en pas dan zal deze serieuze eis zich stellen: de dragers te zijn van de Liefde die wij hier mochten ontmoeten, de dragers te zijn van elkaar, over alle afstanden heen.
Wanneer ik jullie dit vanop deze plek van harte toewens, dan is dit dank zij het enthousiasme van onze zieke vrienden.
Lourdes kan voor mij niet langer Lourdes zijn zonder hun aanwezigheid. Ik dank U.
Martin Vanhee
Mei 1982
Deze tekst is pas opgeschreven na de toespraak en het lag helemaal niet in mijn bedoeling zo ver uit te wijken wanner ik op deze betonnen blok temidden van de bedevaartsweide stond. In elk geval mag ik getuigen dat op dat moment de aarde de hemel geraakt heeft en dat de woorden mij gegeven werden. Er waren nog eerbiedwaardige sprekers na me maar blijkbaar had ik alles gezegd. Men vroeg me achteraf naar mijn tekst Er was er geen maar door me te houden aan de bretellen en aan de dankbaarheid van de toehoorders kwam deze bijdrage. Waren het wel mijn woorden, al herken ik er mezelf nog op vandaag in en sta ik er met nog evenveel overtuiging achter Ik denk dat de Hemel me op dat moment heel dicht bij was en ik ben daar tot op heden nog dankbaar om. Vandaar dat ik dit nog eens wil delen met jullie, als groet, als bemoediging Onze Lieve Vrouw ter ere! Ook nu nog ben ik verwonderd van wat de Geest toen in mijn mond heeft gelegd! Maarten.
Someone who makes you feel good about living, who brings out the you, who is yoyful and giving ...
Something that gives you a chance to be strong, or trust in another to help you along ...
Somewhere that you feel like you've been forever- A place where you're growing and learning together ...
THIS IS THE MEANING OF LOVE
Deze tekst die ik jaren terug kreeg uit India - jawel! -werd aangevuld met deze wens die ik aan elk van u nu stuur:
All that I amn all that I see, all that I dream and I do is better and brighter and filled with more meaning because of my feelings for you.
Een wens, telkens anders en héél persoonlijk, maar VAN HARTE! Aan die mensen die mijn wegen kruisten in blogland, bij wie wij even mochten vertoeven, maar evenzeer aan die anonieme bezoeker die hier soms een woord van troost vindt of juist de inspiratie nodig om verder te gaan.
Ja een wens die soms echt inspirerend kan zijn wanneer hij bij je aankomt. Deze woorden herlees ik ondertussen al drie jaar, levengevend. Ik dacht dat het de moeite was deze te delen.
Bij deze een dankjewel voor "de pluim van de week" die ik zomaar kreeg en ook een speciale vriendenaward, zo onverwacht. Danke!
Kijk eens door de ogen van je hart wanneer je iemand niet zo mag. Zeker weten dat er diep van binnen bij die persoon een wonde lag waardoor zo op het eerste oog het lijkt alsof hij afstand houdt; zich onwaarschijnlijk negatief gedraagt, doet ie waarschijnlijk uit zelfbehoud. Als wij eens wat meelevender zouden zijn, eens echt aandacht zouden hebben voor elkaar, misschien doorbreken we dan dat pantser en wordt de andere kant ook zichtbaar.
Geef een ander wat vertrouwen en creëer een kleine opening. Probeer rekening te houden met iemands gevoel en aanvaard ook zijn beperking.
Geef het eens een eerlijke kans, laat je blik zich verder richten dan alleen de buitenkant want vaak is dat de valstrik. Door de ogen van je hart krijg je een beter beeld; maak dus eens n nieuwe start want die ander is jouw spiegelbeeld!
Die spiegel zegt genoeg en wil je inzicht geven zodat je door de ogen van je hart ieder mens een kans kunt geven.
... een overweging In plaats van uit te vissen hoe ieders verleden eruit heeft gezien, moet ik bedenken hoe mijn eigen toekomst eruit gaat zien. Misschien heb ik daarom zo lang gedaan wat ik heb gedaan. Om daar niet aan te hoeven beginnen. Misschien kon ik ook aan niets anders beginnen, maar daarvoor moet de geachte lezer terug in de tijd. Na al wat een mens kan overkomen zegt men me dan wel eens dat het goed is wat ik doe of is het eerder een uitvloeisel van die combinatie van gemakzucht en gebrek aan morele moed, van de gewoonte die je hele leven alhoewel een hele leven zou ik niet zeggen, niet eens aan mezelf , integendeel - erop nagehouden hebt om besluiteloos te leven totdat de besluiteloosheid zelf een besluit wordt. Iets doen door niets te doen. Maar wanneer je altijd alles hebt gedaan wat mogelijk was en daar je in volledig bent in op gegaan tot je er verbrand uit kwam, dan wordt het soms moeilijk hele andere wegen te zoeken en even in deze voor sommigen rouwperiode andere paden te zoeken. Pasen kan dan vol zijn van goede bedoelingen en heel oprechte wensen maar wanneer je het existentieel beleeft als kleine mens, wanneer de wonden bijna geheeld zijn die trouwens nooit volledig zullen genezen zijn, dan nog begint pas een nieuw zoeken, een ander soort moeten, en dan dreigt misschien inderdaad een vorm van gemakzucht of is het eerder een angst voor het falen. Bij dit alles moet een mens zich misschien de vraag stellen of mijn kruis, jouw kruis, eigenlijk el zo zwaar weegt wanneer je anderen om je heen ziet lijden. Ik vond de uitspraak daarom zo passend die ik hoorde in deze lijdensweek.
Neem dat kruisje van je en werp het op de hoop van de vele kruisen en kruisjes Zal jij nog het jouwe terugvinden in die grote berg en zal je het nog willen/durven opnemen wanneer je al die andere kruisen ziet? Maar ik weet het doet niets af aan mijn existentieel zoeken naar nieuwe gewoontes.
MET MIJN BIJZONDERE PAASWENSEN AAN ALLE LIEVE BLOGVRIENDEN MAAR OOK AAN ELKE VOORBIJGANGER DIE ME INSPIRATIE GAF EN EEN STUK VOLDOENING EN WAARDERING WAARDOOR DE TELLER ONGEMERKT OVERSLOEG OP 20000.
MAAR LAAT DIT VOORAL EEN DANKBAAR GEBAAR ZIJN VOOR ZOVEEL VRIENDSCHAP EN LIEFDE, EN WANNEER IK ER DAN EVEN WAS VOOR JOU ZO ONGEMERKT, DAN IS HET DOEL HIER BEREIKT ZEKER?!
Erkend blijven worden als ouder blijkt cruciaal, evenals respect krijgen voor zijn leefwijze.
Het woord "Ouder" werd hier gebruikt als vader/moeder in een proefschrift; maar wanneer ik op deze zin botste dacht ik ineens aan elke vader en moeder, aan alle senioren en hoogbejaarden of ze nu nog thuis wonen of in een rusthuis vertoeven. Misschien nog het meest dat respect nastreven wanneer je voorbij de kamerdeur passeert waar dementerende personen verblijven .... Misschien zijn of waren ze wel je vader, je moeder ...
Maar ze hoeven daarom ook niet ziek te zijn zolang er maar dat respect is voor wie zij zijn,hoe hun leefwijze ondertussen geworden is, ook al kunnen sommigen misschien niet meer mee in een internetwereld en staan we daar soms ook niet bij stil en kwetsen wij hen daardoor ten diepste.
Op deze avond, zo voor Witte Donderdag, vraag ik dan vergiffenis aan hen die ik ongewild maar ten diepste heb pijn gedaan.
In aansluiting op wat ik nog maar recent neerschreef onder "de anderen" wil het toeval dat mijn oog valt op een tekst die zeer nauw aansluit bij de vraag of we soms niet vaak ontsnappen aan de ware liefde. Ik laat deze tekst ook achter omdat een paar mensen hebben gereageerd met gelijkaaridige bedenkingen die ze lazen. Is dit toeval en dat allemaal in dezelfde week? Ik hoop dan ook binnenkort nog een volgende bijdrage te leveren. Alvast nu al dank aan een oplettende blogger!
Een oude tekst maar zo actueel.
HEB JE SOMS DAT VREEMD GEVOEL DAT WARE LIEFDE JE ONTSNAPT? Dat je er moeilijk toe komt dit waar te maken, te beleven, en BLIJVEND te beleven?
Ligt het aan jou?
Ligt het aan de anderen? .... die anderen dus weer eens ...
Of ligt het aan de hoge eisen van de ECHTE LIEFDE? (Durven we nog stilstaan bij die echte liefde, of worden we allen niet meegesleurd in een instant-dating-cultuur ?) In elk geval, die ervaring is heel confronterend.
Wie ben ik dan, dat ik zo weinig geschikt lijk voor ware liefde? Ja, de vraag die ik eerder hier stelde wordt me zomaar voor de voeten geworpen.
's Nachts op mijn bed zoek ik mijn zielsbeminde, maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet. Ik sta op, doorkruis de stad, zoek op de pleinen en in de straten naar mijn zielsbeminde, maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet. ... Ik sliep, maar mijn hart was wakker. Ik hoorde mijn lief kloppen : doe open, mijn zuster, mijn vriendin, mijn duif, mijn mooiste! ... Ik opende de deur voor mijn lief, maar mijn lief was weg; verdwenen.Ik ging achter hem aan; ik zocht hem, maa rik vond hem niet; ik riep hem, maar hij antwoordde niet.
altijd de anderen, altijd voor de andere(n). Ik heb nooit iets van ze begrepen. Eerst vochten ze om knikkers en voetbalplaatjes, daarna om een lief en geld. Als er maar een mooie wagen voor mijn deur staat, hoor ik ze nog zeggen. Bovendien hebben ze meestal een partner (met een BMW) of kortom wéér anderen om ze te troosten en te ondersteunen, gemeend of geveinsd. Dat is nooit aan mij zo besteed geweest of toch, hoe vaak was ik de pastor, het vluchthuis, de begrijpende. Maar met echte partners kan ik beduidend minder goed uit de voeten dan de anderen om mij heen. Is het wel mijn verlangen me verbonden te voelen met één enkel individu?
Is het niet zo dat ik diep vanbinnen streef naar een eenwording met iedereen? Duikt hier weer mijn altruïsme op en waarom wil ik me dan toch altijd terug, haast smachtend, hechten aan die éne, ook al is het een voorbijganger?
Let op, hier gaat het meestal om een spirituele éénwording, zich thuis mogen voelen bij de ander of is liefde ook telkens ook weer voor een groot deel eigenliefde? Misschien ligt het antwoord in het oerritme, de extase me lichamelijk met één persoon te verenigen, een sensatie die ik niet wil kwijtraken. Ja, éénmaal aan het geheim geroken, nestelt het zich in je lichaam. De Egyptenaren wisten dat toen al.
Maar dat ik zoveel malen zeg en schrijf, nu en vroeger dat "ik van je hou" ,vul ik dan ook anders in dan doorgaans wanneer een persoon verliefd is. Voor mij is het iets puurs, iets heel authentieks. Ja, ik wil liefhebben maar ik realiseer me dat ik mijn behoefte om de liefde te delen heel anders is dan bij de anderen om me heen.
Maar dit weet ik, ook vandaag, ZONDER LIEFDE GERAKEN WE NERGENS.
Dat ik dan toch verliefd geworden ben op jou en op jou klinkt misschien een beetje vreemd, maar gaf jij niet die liefde aan mij en de mogelijkheid jou te mogen beminnen?
Dank dat je vandaag zo intens aan me dacht en dat ik je mag liefhebben.
Hoe hoger de aap in de boom klimt, hoe beter je zijn achterwerk ziet... Doe dus maar gewoon zoals je bent... Want een droomwereld waarin je ooit zou kunnen leven stuikt vlug in elkaar... Dan moet je soms terugvallen op "niemand"... of misschien kan je toch op die manier leven... maar anders is leuker...
NEEM ME NIET VOOR WAT IK BEN OF HEB... MAAR NEEM ME MET DE VRIENDSCHAP VOOR WIE IK BEN...
----NO WAY----
Ik zeg je "Jij gaat niet weg" Ik weet van je "Jij gaat niet weg" Er bestaat geen weg waar jij ooit zou langs kunnen gaan Néén: "No way" Ik leef niet zonder jou!! Néén: NO WAY Ik wil niet vrij zijn: jij blijft!! Jij BLIJFT!! Jij blijft... van me houden En ik blijf je zeggen: "Jij gaat niet weg!!" "Nergens heen" Er bestaat géén weg voor jou alléén, wat we zijn er om "onze weg" te volgen!! We vertrekken samen... soms opnieuw en opnieuw Ik zou niet meer willen ontwaken wanneer jij er niet meer bent... Maar ik zeg je nog es: NO WAY!!!!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
