Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Erkend blijven worden als ouder blijkt cruciaal, evenals respect krijgen voor zijn leefwijze.
Het woord "Ouder" werd hier gebruikt als vader/moeder in een proefschrift; maar wanneer ik op deze zin botste dacht ik ineens aan elke vader en moeder, aan alle senioren en hoogbejaarden of ze nu nog thuis wonen of in een rusthuis vertoeven. Misschien nog het meest dat respect nastreven wanneer je voorbij de kamerdeur passeert waar dementerende personen verblijven .... Misschien zijn of waren ze wel je vader, je moeder ...
Maar ze hoeven daarom ook niet ziek te zijn zolang er maar dat respect is voor wie zij zijn,hoe hun leefwijze ondertussen geworden is, ook al kunnen sommigen misschien niet meer mee in een internetwereld en staan we daar soms ook niet bij stil en kwetsen wij hen daardoor ten diepste.
Op deze avond, zo voor Witte Donderdag, vraag ik dan vergiffenis aan hen die ik ongewild maar ten diepste heb pijn gedaan.
In aansluiting op wat ik nog maar recent neerschreef onder "de anderen" wil het toeval dat mijn oog valt op een tekst die zeer nauw aansluit bij de vraag of we soms niet vaak ontsnappen aan de ware liefde. Ik laat deze tekst ook achter omdat een paar mensen hebben gereageerd met gelijkaaridige bedenkingen die ze lazen. Is dit toeval en dat allemaal in dezelfde week? Ik hoop dan ook binnenkort nog een volgende bijdrage te leveren. Alvast nu al dank aan een oplettende blogger!
Een oude tekst maar zo actueel.
HEB JE SOMS DAT VREEMD GEVOEL DAT WARE LIEFDE JE ONTSNAPT? Dat je er moeilijk toe komt dit waar te maken, te beleven, en BLIJVEND te beleven?
Ligt het aan jou?
Ligt het aan de anderen? .... die anderen dus weer eens ...
Of ligt het aan de hoge eisen van de ECHTE LIEFDE? (Durven we nog stilstaan bij die echte liefde, of worden we allen niet meegesleurd in een instant-dating-cultuur ?) In elk geval, die ervaring is heel confronterend.
Wie ben ik dan, dat ik zo weinig geschikt lijk voor ware liefde? Ja, de vraag die ik eerder hier stelde wordt me zomaar voor de voeten geworpen.
's Nachts op mijn bed zoek ik mijn zielsbeminde, maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet. Ik sta op, doorkruis de stad, zoek op de pleinen en in de straten naar mijn zielsbeminde, maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet. ... Ik sliep, maar mijn hart was wakker. Ik hoorde mijn lief kloppen : doe open, mijn zuster, mijn vriendin, mijn duif, mijn mooiste! ... Ik opende de deur voor mijn lief, maar mijn lief was weg; verdwenen.Ik ging achter hem aan; ik zocht hem, maa rik vond hem niet; ik riep hem, maar hij antwoordde niet.
altijd de anderen, altijd voor de andere(n). Ik heb nooit iets van ze begrepen. Eerst vochten ze om knikkers en voetbalplaatjes, daarna om een lief en geld. Als er maar een mooie wagen voor mijn deur staat, hoor ik ze nog zeggen. Bovendien hebben ze meestal een partner (met een BMW) of kortom wéér anderen om ze te troosten en te ondersteunen, gemeend of geveinsd. Dat is nooit aan mij zo besteed geweest of toch, hoe vaak was ik de pastor, het vluchthuis, de begrijpende. Maar met echte partners kan ik beduidend minder goed uit de voeten dan de anderen om mij heen. Is het wel mijn verlangen me verbonden te voelen met één enkel individu?
Is het niet zo dat ik diep vanbinnen streef naar een eenwording met iedereen? Duikt hier weer mijn altruïsme op en waarom wil ik me dan toch altijd terug, haast smachtend, hechten aan die éne, ook al is het een voorbijganger?
Let op, hier gaat het meestal om een spirituele éénwording, zich thuis mogen voelen bij de ander of is liefde ook telkens ook weer voor een groot deel eigenliefde? Misschien ligt het antwoord in het oerritme, de extase me lichamelijk met één persoon te verenigen, een sensatie die ik niet wil kwijtraken. Ja, éénmaal aan het geheim geroken, nestelt het zich in je lichaam. De Egyptenaren wisten dat toen al.
Maar dat ik zoveel malen zeg en schrijf, nu en vroeger dat "ik van je hou" ,vul ik dan ook anders in dan doorgaans wanneer een persoon verliefd is. Voor mij is het iets puurs, iets heel authentieks. Ja, ik wil liefhebben maar ik realiseer me dat ik mijn behoefte om de liefde te delen heel anders is dan bij de anderen om me heen.
Maar dit weet ik, ook vandaag, ZONDER LIEFDE GERAKEN WE NERGENS.
Dat ik dan toch verliefd geworden ben op jou en op jou klinkt misschien een beetje vreemd, maar gaf jij niet die liefde aan mij en de mogelijkheid jou te mogen beminnen?
Dank dat je vandaag zo intens aan me dacht en dat ik je mag liefhebben.
Hoe hoger de aap in de boom klimt, hoe beter je zijn achterwerk ziet... Doe dus maar gewoon zoals je bent... Want een droomwereld waarin je ooit zou kunnen leven stuikt vlug in elkaar... Dan moet je soms terugvallen op "niemand"... of misschien kan je toch op die manier leven... maar anders is leuker...
NEEM ME NIET VOOR WAT IK BEN OF HEB... MAAR NEEM ME MET DE VRIENDSCHAP VOOR WIE IK BEN...
----NO WAY----
Ik zeg je "Jij gaat niet weg" Ik weet van je "Jij gaat niet weg" Er bestaat geen weg waar jij ooit zou langs kunnen gaan Néén: "No way" Ik leef niet zonder jou!! Néén: NO WAY Ik wil niet vrij zijn: jij blijft!! Jij BLIJFT!! Jij blijft... van me houden En ik blijf je zeggen: "Jij gaat niet weg!!" "Nergens heen" Er bestaat géén weg voor jou alléén, wat we zijn er om "onze weg" te volgen!! We vertrekken samen... soms opnieuw en opnieuw Ik zou niet meer willen ontwaken wanneer jij er niet meer bent... Maar ik zeg je nog es: NO WAY!!!!
Volgende wilde ik toch even meegeven, kort en krachtig maar goed overwogen, al zal de persoon in kwestie er niet hebben bij stilgestaan. Elk woord is een uitnodiging om er dieper op in te gaan. En wat me het meest trof is het feit dat we onze vrienden inderdaad niet altijd ver en anoniem moeten gaan zoeken. Met dank aan L. voor zijn gewaardeerde bijdrage al heeft hij het niet zelf beseft; maar het getuigt van een volwassenheid, gerijpt doorheen "wroeten" zoals hij het noemt.
HET LEVEN GAAT OM EEN
GEZONDE
VEILIGE
VERBINDING
MET DE MENSEN
IN JE DIRECTE OMGEVING
JE BENT PAS EEN PERSOONLIJKHEID ALS JE IN ONAFHANKELIIJKHEID IN RELATIE KAN TREDEN.
Goede God, vandaag wil ik eraan denken hoe broos ik ben, geen dag zeker van mezelf, stof en as, gemaakt om uiteen te vallen.
Maar in die broosheid hebt Gij Uw adem geblazen, opdat ik zou leven en beeld zijn van U, voor altijd.
Laat mij vandaag geloven, dat ik nooit zal ten onder gaan in onmacht, ziekte of dood, maar dat ik door alles heen in U kan blijven leven, door Jezus, mijn Helper.
Amen.
Dit gebed heb ik zowat overal meegesleurd, af en toe verborgen onder andere paperassen, maar telkens fris en zo echt wanneer ik het ter hand neem om het weer een tijdlang onder mijn ogen te leggen.
n.a. v. nog eens een openbare opknoping binnen de komende dagen heb ik nog een uitspraak genoteerd van een Nederlandse professor die destijds volgende commentaar achterliet:
"Niet alleen de opknoping van een mens maar evenzeer het filmen en verspreiden van de de moord getuigt van een buitengewoon gebrek aan respect voor de dood".
Heb jij het ook gezien afgelopen weekend op tv hoe mensen zich mochten voorstellen via een "portretje" van zichzelf? En is het je daarbij ook opgevallen hoe een bepaalde kandidaat zijn volle tijd heeft opgebruikt om te getuigen dat hij een echte Boedha-aanhanger is? Na zijn optreden kwam een jurylid hem nog bijstaan in haar eigen bewondering, vertellend dat zij zelf drie boedhabeelden in huis had. Beste mensen, ik heb helemaal niets tegen Boedha en zijn leer, hoe zou ik. Ik heb hier zelf al vele mensen leren kennen die zich optrekken aan die leer. Maar toch wil ik even kwijt hoe verrast ik was toen ik die getuigenis zag ... zendtijd mogen en kunnen uittrekken voor je"geloof" en dat voor kijkend Vlaanderen terwijl wij allen slechts in een laatavondprogramma of heel vroeg op zondagmorgen iets mogen bekijken vanuit het christelijk, evangelische e.a. overtuigingen.
Maar show must go on, zeker, vooral bij Idool alhoewel ... Terwijl men overal de kruisbeelden uit publieke ruimtes probeert te weren, precies NU de paternoster terug in trek is, maar dan niet langer als gebedssnoer, maar als hip in filmclips, muziekclips, en ja, hoe langer de paternoster en hoe meer bloot als achtergrond, hoe meer effect die lijkt te hebben. Of zit ook bij de drager diep vanbinnen een overtuiging die niet alleen van deze wereld is? Ja, of je het nu wil of niet, boedha of christus ... geloven bepaalt voor een groot deel ons leven, ook al mag het onbewust zijn. Wel jammer dat deze symbolen via de media misbruikt worden daar waar je toch in bepaalde interviews van de dragers een mooi mens mag ontdekken.
Deze foto straalt van lente en verlangen maar vandaag helaas her en der ondergesneeuwd. De linten aan de boom zijn echter niet zomaar een versiering maar in sommige kringen een teken dat een ooievaar in de buurt is geweest. Terzelfdertijd gelooft men dat het aanbrengen van deze linten de boom vruchtbaarheid zal geven. Lente, bloesems en een ooievaar: allemaal toch mooie tekenen dat er leven is na de dood! Mocht het ons gegund worden ook straks nieuw en herboren te worden vanuit onszelf of geholpen door anderen. Laat ons genieten van het kleine en het schone; het kan soms niets anders dan een foto zijn ... al treur ik vandaag een beetje om de omgevallen paaslelies die de hagel moesten trotseren. Maa daar is de lente!
Wanneer je in het huwelijk wil stappen, een relatie wil aangaan, intreden in een klooster, dan beloof je de ander meer dan alle goeds en dat meen je ook. Niets is te goed of te groot voor die éne persoon waar je zo vol van bent. Je bent bereid tot alles. Helaas moet je al zeer gauw vaststellen dat je geen liefde genoeg hebt om die te geven na die eerste dag, na die witte bruiloftsweken ... Je voelt een tekort aan en wellicht denkt de ander dat ook van zichzelf. Ook naar God toe voelt de geroepene zich al vlug leeg. Ja, in al die relaties zou er dan een reservevat moeten zitten waar je nog wat liefde en vriendschap kan aan toevoegen, maar dat is er niet tenzij u zich afvraagt waar je die batterij kan opladen, een huwelijksleven lang, de gekozen weg welke die dan ook mag zijn. Ik hoop en bid dan voor u ook dat je deze mag vinden bij echte vrienden, ook in moeilijke dagen. Voor gelovigen zal die vraag naar aanvulling liggen in een vertrouwvol gebed zodat Hij het te kort aan liefde kan bijleggen.
Hier denk ik aan een persoon die voor een belangrijke beslissing stond en dus moest kiezen. In gedachten ging hij terug naar zijn verleden en vroeg zichzelf af wat het resultaat zou zijn van de keuze. Kies ik voor deze of gene, kies ik voor dit of toch liever dat andere. Daarbij liet hij zijn gedachten gaan over alle mensen die hij ooit had ontmoet en vroeg zich daarbij af wie de armste was. Ineens dook de naam van een arme op in zijn geest, wat dat "arm" ook mag zijn. Dan stelde hij zich heel bewust de vraag: "Wanneer ik voor deze keuze ga, zal ik daar die persoon mee helpen, nu, of misschien zelfs veel later?".
Ik denk dat het antwoord voor de hand ligt. Laat niet alleen je hart spreken maar wees vooral warm-hartig! Ja, laat ons barmhartig zijn voor deze "arme" in welke nood hij ook mag verkeren.
Laat ons ook in elke relatie barmhartig warmhartig zijn!
aan zij die straks hun huwelijk zullen sluiten of herbevestigen op een unieke massatrouwpartij. Dit is het resultaat en een omgekeerd effect op een oorspronkelijk NJET van een paar trouwlustigen die die een ambtenaar naar eigen keuze wilden, maar dan moest deze ten minste blank zijn! Laat dit echter vooral geen protest-huwelijk zijn. Het moge een gelegenheid zijn om de waarde van het huwelijk in de kijker tee plaatsen en te herwaarderen. Te merken aan de opkomst is het opzet nu al geslaagd. Dat honderden mensen op deze uitnodiging zijn ingegaan getuigt dat er bij velen heel diep de honger is naar het echte en waarachtige van de huwelijkstrouw en het verlangen dat eindelijk niet langer voor zich te moeten houden in beperkte kring. Trouwen is dan ook een genade, een geschenk, gave en zelfgave waar allen mogen delen in het diepste geluk dat een mens kan overkomen en dat mag dan wel voor éénmaal in massa, zeker voor hen die het willen herbevestigen! Proficiat!
We leven ongetwijfeld in een depressieve tijd. Achter vele deuren leven ontmoedigde mensen. Elke dag kun je wel een krantenkop lezen die je de moed ontneemt: oorlog en geweld, volkerenmoord, zoveel banen op de tocht, terrorisme, stress, pesten en prestatiedrang. Heeft dit alles ook niet fundamenteel iets te maken met het verdwijen van het geloof? Wanneer het geloof wegebt wordt de horoizon eng, het zicht beperkt; de mens krijgt het benauwd, hij wordt cynisch en pragmatisch.Dat is geen theorie, dat merk ik hier concreet in de straat.
Wanneer de liefde verdwijnt, wordt het koud en onherbergzaam. Als de hoop weg is, is alles weg: er is geen toekomst meer. Een maatschappij zonder hoop heeft niet alleen een hartinfarct, ze heeft een hartstilstand. En dat hebben we de laatse weken en maanden overal ons om heen zien gebeuren. Wanhoop, teleurstelling, haat, racisme. In deze multiculturele wereld begrijpen we elkaar niet langer en juist op een plek waar deze wereld, ons land ons dorp geworden is. We zijn in een "Babylonsiche gevangenschap" beland.
Mogen wij dan toch geloven dat in deze woestijn er precies NU mensen zullen opstaan als toen, profeten genoemd, die in directe taal zullen vertellen waar het echt op aankomt in deze wereld, mensen die een mantel van liefde om ons heen willen slaan en verwijzen naar de kern van ons bestaan: het geloof, de liefde en de hoop?! Alleen dat durven is blijkbaar uit de tijd of toch bijzonder moeilijk geworden daar waar geloven precies DE kracht was om een gemeenschap levend te houden. Laat het ons proberen, heel concreet in eigen buurt, elk voor zich ook al kan het moeilijk zijn. Maar laat ons in elk geval die deur openen naar die buurvrouw en haar uit de eenzaamheid halen waardoor zij het benauwd kreeg.
Welke zin heeft het als men nu ook op zondag voor of achter de toonbank kan staan, terwijl de tijd voor het samenzijn in het gezin, ontspanning en het religieuze leven volledig in het niets dreigt te verzinken? En dan maar via media SAM propageren!?
"Als het Westen geen aandacht heeft voor zijn geestelijke wortels, dan zal het niet in staat zijn de islam te weerstaan" waarschuwt de anglicaanse bisschop van Rochester die meent dat de islam de grootste bedreiging vormt voor het Westen sinds het communisme.
Ook voor ons een uitdaging elkaar beter te leren kennen, te begrijpen en te waarderen .....
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
