Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Deze foto straalt van lente en verlangen maar vandaag helaas her en der ondergesneeuwd. De linten aan de boom zijn echter niet zomaar een versiering maar in sommige kringen een teken dat een ooievaar in de buurt is geweest. Terzelfdertijd gelooft men dat het aanbrengen van deze linten de boom vruchtbaarheid zal geven. Lente, bloesems en een ooievaar: allemaal toch mooie tekenen dat er leven is na de dood! Mocht het ons gegund worden ook straks nieuw en herboren te worden vanuit onszelf of geholpen door anderen. Laat ons genieten van het kleine en het schone; het kan soms niets anders dan een foto zijn ... al treur ik vandaag een beetje om de omgevallen paaslelies die de hagel moesten trotseren. Maa daar is de lente!
Wanneer je in het huwelijk wil stappen, een relatie wil aangaan, intreden in een klooster, dan beloof je de ander meer dan alle goeds en dat meen je ook. Niets is te goed of te groot voor die éne persoon waar je zo vol van bent. Je bent bereid tot alles. Helaas moet je al zeer gauw vaststellen dat je geen liefde genoeg hebt om die te geven na die eerste dag, na die witte bruiloftsweken ... Je voelt een tekort aan en wellicht denkt de ander dat ook van zichzelf. Ook naar God toe voelt de geroepene zich al vlug leeg. Ja, in al die relaties zou er dan een reservevat moeten zitten waar je nog wat liefde en vriendschap kan aan toevoegen, maar dat is er niet tenzij u zich afvraagt waar je die batterij kan opladen, een huwelijksleven lang, de gekozen weg welke die dan ook mag zijn. Ik hoop en bid dan voor u ook dat je deze mag vinden bij echte vrienden, ook in moeilijke dagen. Voor gelovigen zal die vraag naar aanvulling liggen in een vertrouwvol gebed zodat Hij het te kort aan liefde kan bijleggen.
Hier denk ik aan een persoon die voor een belangrijke beslissing stond en dus moest kiezen. In gedachten ging hij terug naar zijn verleden en vroeg zichzelf af wat het resultaat zou zijn van de keuze. Kies ik voor deze of gene, kies ik voor dit of toch liever dat andere. Daarbij liet hij zijn gedachten gaan over alle mensen die hij ooit had ontmoet en vroeg zich daarbij af wie de armste was. Ineens dook de naam van een arme op in zijn geest, wat dat "arm" ook mag zijn. Dan stelde hij zich heel bewust de vraag: "Wanneer ik voor deze keuze ga, zal ik daar die persoon mee helpen, nu, of misschien zelfs veel later?".
Ik denk dat het antwoord voor de hand ligt. Laat niet alleen je hart spreken maar wees vooral warm-hartig! Ja, laat ons barmhartig zijn voor deze "arme" in welke nood hij ook mag verkeren.
Laat ons ook in elke relatie barmhartig warmhartig zijn!
aan zij die straks hun huwelijk zullen sluiten of herbevestigen op een unieke massatrouwpartij. Dit is het resultaat en een omgekeerd effect op een oorspronkelijk NJET van een paar trouwlustigen die die een ambtenaar naar eigen keuze wilden, maar dan moest deze ten minste blank zijn! Laat dit echter vooral geen protest-huwelijk zijn. Het moge een gelegenheid zijn om de waarde van het huwelijk in de kijker tee plaatsen en te herwaarderen. Te merken aan de opkomst is het opzet nu al geslaagd. Dat honderden mensen op deze uitnodiging zijn ingegaan getuigt dat er bij velen heel diep de honger is naar het echte en waarachtige van de huwelijkstrouw en het verlangen dat eindelijk niet langer voor zich te moeten houden in beperkte kring. Trouwen is dan ook een genade, een geschenk, gave en zelfgave waar allen mogen delen in het diepste geluk dat een mens kan overkomen en dat mag dan wel voor éénmaal in massa, zeker voor hen die het willen herbevestigen! Proficiat!
We leven ongetwijfeld in een depressieve tijd. Achter vele deuren leven ontmoedigde mensen. Elke dag kun je wel een krantenkop lezen die je de moed ontneemt: oorlog en geweld, volkerenmoord, zoveel banen op de tocht, terrorisme, stress, pesten en prestatiedrang. Heeft dit alles ook niet fundamenteel iets te maken met het verdwijen van het geloof? Wanneer het geloof wegebt wordt de horoizon eng, het zicht beperkt; de mens krijgt het benauwd, hij wordt cynisch en pragmatisch.Dat is geen theorie, dat merk ik hier concreet in de straat.
Wanneer de liefde verdwijnt, wordt het koud en onherbergzaam. Als de hoop weg is, is alles weg: er is geen toekomst meer. Een maatschappij zonder hoop heeft niet alleen een hartinfarct, ze heeft een hartstilstand. En dat hebben we de laatse weken en maanden overal ons om heen zien gebeuren. Wanhoop, teleurstelling, haat, racisme. In deze multiculturele wereld begrijpen we elkaar niet langer en juist op een plek waar deze wereld, ons land ons dorp geworden is. We zijn in een "Babylonsiche gevangenschap" beland.
Mogen wij dan toch geloven dat in deze woestijn er precies NU mensen zullen opstaan als toen, profeten genoemd, die in directe taal zullen vertellen waar het echt op aankomt in deze wereld, mensen die een mantel van liefde om ons heen willen slaan en verwijzen naar de kern van ons bestaan: het geloof, de liefde en de hoop?! Alleen dat durven is blijkbaar uit de tijd of toch bijzonder moeilijk geworden daar waar geloven precies DE kracht was om een gemeenschap levend te houden. Laat het ons proberen, heel concreet in eigen buurt, elk voor zich ook al kan het moeilijk zijn. Maar laat ons in elk geval die deur openen naar die buurvrouw en haar uit de eenzaamheid halen waardoor zij het benauwd kreeg.
Welke zin heeft het als men nu ook op zondag voor of achter de toonbank kan staan, terwijl de tijd voor het samenzijn in het gezin, ontspanning en het religieuze leven volledig in het niets dreigt te verzinken? En dan maar via media SAM propageren!?
"Als het Westen geen aandacht heeft voor zijn geestelijke wortels, dan zal het niet in staat zijn de islam te weerstaan" waarschuwt de anglicaanse bisschop van Rochester die meent dat de islam de grootste bedreiging vormt voor het Westen sinds het communisme.
Ook voor ons een uitdaging elkaar beter te leren kennen, te begrijpen en te waarderen .....
Geïnspireerd door een karrnavalstoet op deze zonnige zondag. De leider van een groep "zingende nonnen". Ik vrees dat binnen een enkele uren de man niet meer zo devoot zal zijn.
al eerder bracht ik hulde aan mijn vader tussen de lijnen door en ook nu doe ik het via een omweg maar wel bewust en vooral blij dat de tekst in de verleden tijd staat want pa is er nog en hij heeft ons inderdaad altijd samen weten te houden. Ik citeer:
"Ik voelde een diepe genegenheid voor mijn vader. Ik begreep dat hij ons op zijn eenzame, stille manier allemaal bij elkaar had gehouden. Dat hij ons gezond van geest had gehouden gewoon door er te zijn ...".
Een betere omschrijving van wie mijn vader is kan ik niet geven op dit moment. Dit fragment las ik in genoemd boek hieronder. Danke, papa!
Philip Shumway is dertien wanneer zijn oudere broer en idool Ethan spoorloos verdwijnt. Op een wereldwijze en onderkoelde toon vertelt Philip hoe hij en zijn familie in het reine proberen te komen met deze mysterieuze verdwijning. Terwijl zijn oudste zus Amy naar een andere stad vertrekt, zijn moeder haar slapeloze nachten doorbrengt met het bakken van taarten en zijn vader zich stort op het bouwen van vakwerkhuizen, weet Philip niet van opgeven. Tijdens de zoektocht naar zijn broer komt Philip steeds meer te weten over de persoon die Ethan werkelijk was, en onherroepelijk ook over zichzelf. Recensies
Vermist in de Godenzee(Geurt Franzen, De Gelderlander, 14 mei 1999) 'Het hele boek is een toonbeeld van vakmanschap. Reikens taal is rijk want ongekunsteld (...) De lezer wéét waar de pijnen zitten, en huilt mee, van binnen.'
De godenzee(P-magazine, 12 mei 1999) '...de personages in dit verhaal zijn zó echt dat ze de lezer gegarandeerd na aan het hart komen te liggen. De coverkreet "Een ongewoon goed debuut" mag u dan ook absoluut letterlijk nemen.'
Een gat in het gezin(Dirk-Jan Arensman, Het Parool, 16 april 1999) 'Reiken is in staat om iemand in een paar trefzekere zinnen neer te zetten en bovendien weet hij de reacties van alle personages met zoveel diepgang te beschrijven, dat je zelfs in hun merkwaardigste gedachtenkronkels meegaat.'
... Voor jullie gelezen en blijvend actueel bij vermiste en vermoorde kinderen .... want inderdaad blijft na een tijd niets meer over dan een foto van wat ooit eeen "levend, ademend,zichtbaar menselijk lichaam was". ...
"Maar wat ís zen?" vroeg de Amerikaanse filosofieprofessor, op studiebezoek bij een hedendaags Japans zenmeester. "Eerst even thee drinken," zei die tot zijn ongeduldige bezoeker en begon alvast diens kopje in te schenken. Hij bleef maar schenken, ook toen het kapje al overstroomde. De bezoeker keek onthutst toe want uit verhalen was hem bekend dat die zen-mensen erg gedisciplineerde, nette lui waren die nog geen druppel water lichtvaardig zouden verspillen: "Ziet u," zei de meester met allicht een fijn monkellachje, "met uw hoofd is het als met dit kopje. Het zit al helemaal vol. Met woorden, definities; met weten hoe de dingen horen en hoe ze zeker niet horen, met wat je wil en beslist niet wil. Met voorkeuren en afkeren, herinneringen, gestolde ervaringen. Als je wil weten wat zen is, moet je eerst je hoofd leegmaken. Pas dan zul je voor de eerste keer zien en weten."
Ook al geloof je niet in zen, ons koppeke of onze rugzak zit inderdaad boordevol en we kunnen zo moeilijk scheiden van of afstand nemen, loslaten ....
Bij wijze van afsluiter aan een reeks bedenkingen, overwegingen en een stukje eigen geschiedenis, NU VOLOP VOORUIT. met dank aan Ka voor het lenen van de afbeelding!
Wat ik hier achterlaat geef ik mee voor wat het waard is al mis ik de echte bron waaruit liefde groeit en dat is niet zomaar een IETS, een DING. Vandaar dat ik het ter overweging meegeef, ook omdat het ergens aansluit bij eerdere bedenkingen een tijd terug over conflictsituaties en mechanismen.
"Als twee mensen verliefd worden, geven ze elkaar onbewust energie, en allebei voelen ze zich licht en opgetogen. Dat is dat ongelooflijk uitgelaten gevoel dat we "verliefdheid" noemen. MAAR waarom eindigen die zaligheid en euforie plotseling om om te slaan in conflicten? Volgens de auteur en andere psychologen komt het door "de energiestroom" tussen twee personen (dat ding zoals ik het noemde en waar ik als mens en gelovige moeilijk kan inkomen); want wanneer ze verwachten dat de energie plots enkele en alleen van die andere partner komt, snijden ze zich blijkbaar af en beginnen zwaarder op elkaar te wegen, plooien terug opzichzelf, houden op elkaar energie te geven. Nu gaan ze zelfs over tot een poging alle energie van de ander te ontnemen en de ander te beheersen. Op dat moment vervalt de relatie in een machtstrijd. Heb ik niet een zelfde stategie gezien in eerdere fragmenten, op de werkvloer en op andere domeinen?
Is er dan een antwoord? Ik denk van wel want deze blog gaat om liefde, DE LIEFDE. Het gaat om beminnen, keer op keer, elkaar opkikkeren en zeker niet vanuit een onbelichaamd iets maar door een bezield iemand!
Ik wens het u allen van harte op deze zondagmiddag!
Bij het overlijden van koning Boudewijn stonden lange rijen mensen aan te schuiven om de overleden vorst een laatst groet te brengen. Eén van de mensen die toen geïnterviewd werd, zei dat het leek alsof iedereen in die dagen wat beter geworden was. Zoals het kwade besmettelijk kan zijn, kan het goede ook besmettelijk zijn. Besmettelijk in de goede betekenis dan. Het was de boodschap van de koning zoals het ook staat in de Romeinenbrief:"Overwin het kwade door het goede" - "Probeer het positieve in plaats van het negatieve te brengen".
Ligt niet voor elk van ons daar een opdracht in, zeker in deze dagen van negativisme? Mochten wij zoveel uitraling bieden zoals de koning zaliger heeft uitgestraald in al zijn eenvoud om bij deze persoon te blijven, de wereld zou er een stukje mooier op worden. Het ligt voor een groot deel aan onszelf ...
Nee, deze keer sterven mensen hier niet van honger en dorst (tenzij naar de onlesbare dorst naar oprechte liefde), maar ik was wel verrast wat ik hier vond. Ik dacht meteen dat het een column was in een blad uit de voorbije winter anno 2006 maar niets is minder waar. Lees zelf maar:
"Met de verdwijning van God zal de wereld een daling kennen van temperatuur, een uitbarsting van geweld in de vorm van ongebreidelde erotiek en passies, een angst voor de eenzaamheid ... " Is dat alles niet zo herkenbaar, zo dicht bij de deur, ja zelfs deel van ons eigenste zelf geworden? Denken we maar eens aan de nieuw samengestelde gezinnen, aan de chatboxen zonder te spreken over allerhande clubs en datingsites met anonieme contacten 'voor even'. Het zegt in elk geval veel over de grote eenzaamheid en een zoektocht naar ware geborgenheid ook al kan een mens soms eenzaam zijn binnen een relatie. Maar goed, ik wijk hier af want het tekstfragment dateert al uit 1840! Toen schreef Dostojevski al dat "de mensen wezen geworden zijn, want zij hebben hun vader verloren, die God is. Als ze geen vader meer hebben zullen ze het koud hebben". Ja,, wat ben ik blij met een papa die er nog altijd is en ja, ik gelijk steeds meer op hem - moest ik even aan denken wanneer ik het programma op één zag. We mogen inderdaad alles aan onze papa vragen en ik betrap me erop dat ik nog vaak ingedachten tijdens een klusje naar hem roep. Zoveel spontaan vertrouwen; waaarom dan zo weinig vertrouwen in Onze Vader?! - Maar Dostojevski gaat verder in dezelfde lijn, want:" ...om zich te verwarmen zullen ze zich eerst op elkaar werpen in een soort onweerstaanbare drang naar nabijheid en liefde, in teugelloze erotiek, want omdat ze geen vader meer hebben, moeten ze nu zelf, de een voor de ander, vader proberen te zijn. Zo b reekt er een tijd aan van tomeloze erotiek, een tijd zonder God". ...
Wanneer ik dit hier neerpen zie je alles zo voor je ogen gebeuren en op vandaag hebben we daar niet veel fantasie meer voor nodig. Zelfs de soapseries, niet eens laat op de avond, tonen ons hoe het MOET. Ik kan alleen maar vaststellen zonder een standpunt in te nemen wat ons te ver zou leiden. Maar toch ben ik van mening dat we allen een beetje wees geworden zijn, elk in zijn woning voor zijn eigen pctje, verlangend naar die echte liefde, dat gebaar van tederheid en niet voor even. Neen, die liefde en gegevenheid die één is met jezelf, ooit gegroeid uit de liefde van God via mensen die mijn ouders zijn. Die liefde wil ik proberen te bewaren ook al lokken de bekoringen zoals in een woestijn want erotiek, een scheve schaats,"een date" via teletext, een dubbele relatie is toch "IN" ... totdat je moet vaststellen dat alles zo leeg is, zo zonder voldoening - commentaar die ik recnet nog hoorde van een zoekend iemand, verlangend naar die rust: een mens om van te houden.
Maar daarvoor moeten we terug op het spoor geraken van een God; anders sterven we van de kou en is het niet onze cultuur die dat beverstigt? Ben ook ik niet ergens medeplichtig? Het blijft een open vraag.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
