Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Bij het overlijden van koning Boudewijn stonden lange rijen mensen aan te schuiven om de overleden vorst een laatst groet te brengen. Eén van de mensen die toen geïnterviewd werd, zei dat het leek alsof iedereen in die dagen wat beter geworden was. Zoals het kwade besmettelijk kan zijn, kan het goede ook besmettelijk zijn. Besmettelijk in de goede betekenis dan. Het was de boodschap van de koning zoals het ook staat in de Romeinenbrief:"Overwin het kwade door het goede" - "Probeer het positieve in plaats van het negatieve te brengen".
Ligt niet voor elk van ons daar een opdracht in, zeker in deze dagen van negativisme? Mochten wij zoveel uitraling bieden zoals de koning zaliger heeft uitgestraald in al zijn eenvoud om bij deze persoon te blijven, de wereld zou er een stukje mooier op worden. Het ligt voor een groot deel aan onszelf ...
Nee, deze keer sterven mensen hier niet van honger en dorst (tenzij naar de onlesbare dorst naar oprechte liefde), maar ik was wel verrast wat ik hier vond. Ik dacht meteen dat het een column was in een blad uit de voorbije winter anno 2006 maar niets is minder waar. Lees zelf maar:
"Met de verdwijning van God zal de wereld een daling kennen van temperatuur, een uitbarsting van geweld in de vorm van ongebreidelde erotiek en passies, een angst voor de eenzaamheid ... " Is dat alles niet zo herkenbaar, zo dicht bij de deur, ja zelfs deel van ons eigenste zelf geworden? Denken we maar eens aan de nieuw samengestelde gezinnen, aan de chatboxen zonder te spreken over allerhande clubs en datingsites met anonieme contacten 'voor even'. Het zegt in elk geval veel over de grote eenzaamheid en een zoektocht naar ware geborgenheid ook al kan een mens soms eenzaam zijn binnen een relatie. Maar goed, ik wijk hier af want het tekstfragment dateert al uit 1840! Toen schreef Dostojevski al dat "de mensen wezen geworden zijn, want zij hebben hun vader verloren, die God is. Als ze geen vader meer hebben zullen ze het koud hebben". Ja,, wat ben ik blij met een papa die er nog altijd is en ja, ik gelijk steeds meer op hem - moest ik even aan denken wanneer ik het programma op één zag. We mogen inderdaad alles aan onze papa vragen en ik betrap me erop dat ik nog vaak ingedachten tijdens een klusje naar hem roep. Zoveel spontaan vertrouwen; waaarom dan zo weinig vertrouwen in Onze Vader?! - Maar Dostojevski gaat verder in dezelfde lijn, want:" ...om zich te verwarmen zullen ze zich eerst op elkaar werpen in een soort onweerstaanbare drang naar nabijheid en liefde, in teugelloze erotiek, want omdat ze geen vader meer hebben, moeten ze nu zelf, de een voor de ander, vader proberen te zijn. Zo b reekt er een tijd aan van tomeloze erotiek, een tijd zonder God". ...
Wanneer ik dit hier neerpen zie je alles zo voor je ogen gebeuren en op vandaag hebben we daar niet veel fantasie meer voor nodig. Zelfs de soapseries, niet eens laat op de avond, tonen ons hoe het MOET. Ik kan alleen maar vaststellen zonder een standpunt in te nemen wat ons te ver zou leiden. Maar toch ben ik van mening dat we allen een beetje wees geworden zijn, elk in zijn woning voor zijn eigen pctje, verlangend naar die echte liefde, dat gebaar van tederheid en niet voor even. Neen, die liefde en gegevenheid die één is met jezelf, ooit gegroeid uit de liefde van God via mensen die mijn ouders zijn. Die liefde wil ik proberen te bewaren ook al lokken de bekoringen zoals in een woestijn want erotiek, een scheve schaats,"een date" via teletext, een dubbele relatie is toch "IN" ... totdat je moet vaststellen dat alles zo leeg is, zo zonder voldoening - commentaar die ik recnet nog hoorde van een zoekend iemand, verlangend naar die rust: een mens om van te houden.
Maar daarvoor moeten we terug op het spoor geraken van een God; anders sterven we van de kou en is het niet onze cultuur die dat beverstigt? Ben ook ik niet ergens medeplichtig? Het blijft een open vraag.
ja, ik was er even niet maar je vindt me zo terug. Ik kom gewoon een teken van leven geven, zeker aan die mensen die echt bezorgd zijn om mij waarvoor dank! Maar alles gaat goed als dat voor julle een geruststelling mag zijn. Ik kom later terug op vorige artikels.
Toch mooi hoe mensen vrienden kunnen worden zonder woorden!
Psychische agressie leidt in extreme gevallen tot een totale beheersing van de andere, maar eens dat het slahtoffer dit heeft meegemaakt en het mechanisme heeft doorzien kan dat trauma (want dit is het ondertusdsen geworden na jaren van subtiele onderdrukking) zijn weerwraak nemen, want tegen die tijd zal betrokkene denken dat hij zelf zo dominant moet handelen en onderdrukken, vooral in de buurt van kwetsbare personen, ergens als vergelding om het kwaad wat die persoon het slachtoffer heeft toegebracht, al kan het ondertussen een ander persoon zijn(soms jammergenoeg nog iemand die tot familie of vriendenkring behoort). ... Domineren op de manier waarop ze zelf werden gedomineerd, en zo wordt de agreesie overgedragen, ook al lijdt die persoon daar heel erg onder want de "nieuwe" agressor heeft dat dominante niet in zich. Het is niets méér dan een ontlading van zoveel onterecht aangedaan psychisch leed. Ook nu zal die "zwakke" persoon zelf lijden onder wat hij zonet heeft aangericht, zeker aan zijn naasten. De eerste agressor daarentegen zal er verder zijn genoegen in vinden en geen kans laten voorbijgaan om te domineren, te kleineren ... tot het al dan niet letterlijk of figuurlijk fataal afloopt voor zijn slachtoffer, al zal de agressor ook dan nog in zijn handen wrijven. Heel erg maar heel reëel!
al is het niet altijd eenvoudig je werk te scheiden van privé, mensen met problemen toch nabij te zijn.
En toch weten we hoeveel mensen dagelijks geofferd worden door goedbedoelde betrokkenheid, zeker wanneer deze wordt ondermijnd door personen die door een subtiele vorm van agressie je energie weten te schaden, altijd weten fouten te ontdekken en zo van je een "arme ik" te maken. Want deze mensen streven alleen naar succes en eigenbelang; ze kunnen dan ook niet langer"verdragen" dat je bij de groep van de "arme-ik" behoort die nog opkomt voor het echte leven.
Maar dat mag niets afdoen van onze betrokkenheid, gedrevenheid, al moeten wij die misschien wat inbinden ... maar dan niet voor lang!
Sta terug op, eens genezen, eens de woestijntijd doorgekomen om NABIJ te zijn!
"In de huidige samenleving hebben de mensen het negatisme nodig om hun eigen problemen te verteren".
Tom Boonen
Een mens zou het nog gaan geloven, zeker wanneer ik daarnet de nieuwe rubriek op dit eigenste SeniorenNet ontdekte waar men elkaar helpt zijn droom te verwezenlijken. Ik dacht aan een nobel inintiatief maar na een paar minuten moest ik al vaststellen dat deze rubriek blijkbaar het zoveelste forum wordt om elkaar al dan niet schade toe te brengen. Een zeer trieste vaststelling ... werden ook al niet eerder bloggers geband? Moeten we echt ook deze keer die kant op?! En dan maar bloggen over verdraagzaamheid, liefde, vriendschap .... bloggen om elkaar tot steun te zijn! Boeken aanraden om elkaar naar een hoger niveau op te tillen!
Ja, Tom Boonen heeft het in korte woorden goed weergegeven in welk bedje we allen ziek zijn. Maar iedereen heeft het erover, zelfs in de meest recente romans ... en toch doen we er zo weinig aan! En het ligt niet aan de vele regendruppels van vandaag!
In onze egoïstische maatschappij ben ik er toch nog van overtuigd dat in bijna ieder van ons een goed hart schuilt...Spijtig dat 't meestal gecamoufleerd moet worden.
"Een aalmoes geven", het klinkt zo uit de tijd ... en toch het begint bij de deur; door een schouderklopje, een knipoog, een handdruk, een groet. Extra aandacht geven aan eenzamen en mensen die alleen zijn, écht luisteren ook al moet je het verhaal voor de zoveelste maal aanhoren. Het kunnen die kleine opkikkertjes zijn die een ander energie geven om de dag door te komen.
Vanuit deze aalmoezen komen dan wel vanzelf de echte giften. Want weet dat er nog altijd veel te veel mensen zijn die niet eens moeten denken aan vasten omdat ze aan niets anders moeten denken dan: "Hoe zal ik vandaag overleven?" Een overweging waard.
Heb je al bemerkt hoe kleine kinderen spelen met elkaar? Dan moet je in deze krokusvakantie maar eens toekijken hoe het ene kind in de straat met een balletje aan het spelen is tot de bal plotseling de vekeerde kant uitgaat, weg van het kind ... En kijk, ineens, terwijl het kind om zich heen kijkt waar zijn bal naartoe is, ziet het de bal terugkomen, kijkt op en ziet dan dat een ander kind de bal naar hem heeft teruggerold. En zo beginnen die twee een spel, gewoon door de bal van de één naar de ander te gooien. Maar dat had ik als oudere ook al lang gezien, meer nog ik had gezien dat het ene kind blank en het andere kind zwart was en toch speelden zij verder. Neen, mensen, kinderen discrimeneren elkaaar niet, het is de volwassene die discrimeert, zij het op basis van huidskleur, stand, geaardheid, gezondheid ...
"de wereld hangt aaneen van de misverstanden" (gehoord in een gesprek)
en die wereld hoeft echt niet ver te zijn, zelf binnen het huis, de familie ... Los de misverstanden dus maar zo vlug mogelijk op voor het om "oog om oog gaat ..."
Want jij wil toch ook behandeld worden zoals men jou behandelt.
IK HEB ALTIJD EEN BETREURENSWAARDIG ZWAK GEHAD VOOR ONTHEEMDEN,
een verwijt dat ik tot op vandaag moet aanhoren, maar is GASTVRIJHEID precies niet een DEUGD die ons zelfs door onze God werd voorgeschreven?! Aansluitend deze paragraaf van Paul Kevers:"Die voorliefde van God heeft Jezus ten einde toe belichaamd en voorgeleeefd. En Hij roept zijn leerlingen op om op hun beurt de juiste keuze te maken en PARTIJGANGERS VAN DE ARMEN te worden".
Waar heb ik dit hier onlangs nog, maar dan in andere bewoordingen neergeschreven?
In elk geval een verwijt dat me siert en slaat. Een oproep juist voor de vastentijd begint.
... op een zondagmorgen. Beste, ik zal meteen met de deur in huis vallen maar is het niet zo dat er een grote kloof is tussen het echte leven, het lopen van de ene kamer naar de andere, even stil staan bij een lied of zoals daarnet nog naar een fragment uit de homilie via de radiomis, en dan gaan neerzitten - dat zitten alleen al zorgt ervoor dat je gekluisterd bent aan die kleine omgeving - voor een kille, koude pc, niet méér dan een toestel (al is het wel dank zij dit toestel dat wij elkaar vinden)? De gedachten hebben vrij spel wanneer je op een zondagmorgen van je koffie geniet, de wereld inkijkend, afgeleid door een fietser of jogger, een vogel ... ook al kunnen die gedachten soms triest zijn, al hoef thet niet, maar daar bevindt zich de echte wereld, zelfs in die al dan niet kleine ruimte die je woning is. Maar eens voor de pc geïnstalleerd - waar ook ik aan verslaafd ben geraakt, zeker op blogland - wordt die wereld een virtuele wereld zonder wederwoord, kijk je uit op dezelfde dingen. Je wil wel spontaan beginnen, maar het is genoeg dat je pc nieet wil opstarten hoe het moet en daar gaat je goed humeur. Of nog, een mail die je ontvangt en je wereld overhoop haalt of gewoon een bericht dat je ergert ... Ja, ineens is het leven daar in de woonkamer zo anders dan hier, ook al komen er fraaie pps-voorstellingen binnen. En wanneer we straks terug "in huis komen" dienen zich terug de echte dingen aan: het eten dat nog klaargemaakt moet worden, de kranten aan de kant, je verzint het maar. Bij deze dacht ik ook nog wat ik in het kort schreef over GSM, want ook een berichtje is zo naamloos en hoeveel telefoons ontvang jij nog met een echte stem van een echt mens van vlees en bloed. Allemaal contactarmoede? Neen, ik wil hier niet zeuren en ik weet dat voor velen een blog de laatste redplank is, de dagelijkse bezoeker maar kunnen we niet wat meer écht naar onze medemens gaan, een hartelijke groet, een handdruk. Het zal meer achterlaten dan vele pagina's doorlopen om dan te merken dat je nog haast moet maken om de nodige boodschappen te doen. Bloggen is vaak niets méér dan een lange monoloog en wanneer je dan "mailvrienden" vindt, heb jij je dan al afgevraagd wat ze voor jou echt betekenen wanneer het slecht of minder goed moest gaan? Het is zover gekomen dat we als buren elkaar niet meer zien, niet meer voor de deur komen omdat ieder voor zijn pc zit en we elkaar moeten mailen om bv. hulp in te roepen zoals ik recent nog ondervond. Zelfs in dit plaatsje, "mijn kamer" is er geen tijd genoeg om dingen te doen die ik al lang zou moeten gedaan hebben want "de pc houdt me bezig". Moeten we niet dringend een andere houding gaan aannemen? Ik heb dat al eerder geblogd, en blijkbaar constateer ik dat altijd voor mezelf op een zondag. Het is me ook al opgevallen dat teksten van mensen héél anders zijn, geschreven overdag dan in de avond. Vandaar dat we misschien sommige mensen hier ook maar van één kant leren kennen! Genoeg voor nu. Ik ben weg, anders weer te laat voor alles en nog wat. Maar hoeveel mails en dewelke zou ik hier vinden? Toch wachten tot morgen!
Prettige zondag verder en voor de gelukkigen: een mooi verlof!
Wanneer ik een paar jaar terug te Rome was werd ik geraakt door spandoeken, vaandels en door een eerder ouderwets aandoende Christusfiguur; maar even buiten het centrum wandelde ik een kerkje binnen waar een zekere Zr. Faustina werd aanbeden. Tot op dat moment was die persoon onbekend maar de foto was wel aangrijpend. Recent kreeg ik van een blogvriendin een tekst die aansluit bij dat beeld. Ik geef alvast de tekst mee al dan niet met foto die dan later hier volgt.
Jij bent geboren om lief te hebben, Jij bent geboren om te leven.
Al had men jou niet lief jij bent een hartendief.
Het leven heeft altijd een doel
Je bent gekwetst, zwaar gewond je blijft alles geven dat maakt jouw hart weer gezond.
Jouw geloof is puur en rein dat zegt dat je een kind van God mag zijn.
"Is dit de natuur? Is dat een les voor de mens? In de stormen van ons bezig zijn, loslaten wat dor en nutteloos geworden is. Maar ook afstand doen van wat de moeite waard is om belangrijke zaken te redden. Wat kan ik missen, wat moet ik prijsgeven om als een goed, zelfs beter mens een crisis of een moeilijke periode door te komen?" ...
Dit waren de overwegingen van Mgr. Vangheluwe toen hij na de zware stormen van een paar weken geleden hout aan het sprokkelen was, grote en kleine takken, losgerukt uit de bomen om gebroken, gekapt en verbrand te worden. Ja, loslaten, ik heb het er vroeger al over gehad en ik weet dat menig blogger zich hier ook in herkent. Het kan/zal ook een confrontatie zijn met de grenzen van je eigen bestaan wanneer door een plots gemis er een vorm van vrijheidsberoving ontstaat, want alles leek tot op vandaag in volle groei en het was het ook. Maar "men" heeft je ergens beroofd van je kunnen, je kwaliteiten, je gedrevenheid. Zullen er dan toch straks nieuwe knoppen schieten aan deze boom?
Soms wil ik eigenlijk niet langer omzien naar die oude boom, niet dat ik vrienden en kennissen wil afstoten, maar ik wil uitzien naar andere einders, zonder dwang, zonder moeten maar gewoon mogen. Ja, ik wil af van degene die me toch verder wil duwen in die richting waar ik uiteindelijk niet voor ben geboren. Hebben we daarom een storm nodig?
Aansluitend bij deze las ik "toevallig" volgende bij James Redfield in zijn boek "De Celestijnse Belofte": Langzaam maar zeker zijn we onze oorspronkelijke vraag vergeten ... We zijn vergeten dat we nog steeds niet weten waarvoor we eigenlijk leven", gedreven door al dat Westerse moeten. Ons dagelijks bezig-zijn is vaak zo verschillend van wat en wie we vanbinnen echt zijn en willen zijn!
Persoonlijk denk ik dat ik ondertussen al een antwoord heb en dat teruggaat naar de oorsprong van mijn blog: Laat ons leven voor en met elk-ander als takken van eenzelfde boom waarvan de wortels diep in het water staan die ons elke dag opnieuw oproepen tot een geest van gemeenschap in vrede, vriendschap en geloof.
Die snoeitijd heeft er misschien voor gezorgd dat ik precies juist deze dingen op paper kan zetten omdat er nu tijd vrij is voor het échte leven, al moet ik eerlijk toegeven dat ik nog steeds vecht met dat loslaten. p.s. De tip van bovengenoemd boel komt van een jonge blogvriend waarvoor dank! Een aanrader! Van harte!
In tijden van verlies, heb ik ontdekt, vallen de mensen terug op een primitieve vriendelijkheid, die zich het duidelijkst uit in de vorm van aangeboden voedsel.
Zo werd me brood gebracht en een lekkere soep van goede buren, ongevraagd.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
