Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
"Is dit de natuur? Is dat een les voor de mens? In de stormen van ons bezig zijn, loslaten wat dor en nutteloos geworden is. Maar ook afstand doen van wat de moeite waard is om belangrijke zaken te redden. Wat kan ik missen, wat moet ik prijsgeven om als een goed, zelfs beter mens een crisis of een moeilijke periode door te komen?" ...
Dit waren de overwegingen van Mgr. Vangheluwe toen hij na de zware stormen van een paar weken geleden hout aan het sprokkelen was, grote en kleine takken, losgerukt uit de bomen om gebroken, gekapt en verbrand te worden. Ja, loslaten, ik heb het er vroeger al over gehad en ik weet dat menig blogger zich hier ook in herkent. Het kan/zal ook een confrontatie zijn met de grenzen van je eigen bestaan wanneer door een plots gemis er een vorm van vrijheidsberoving ontstaat, want alles leek tot op vandaag in volle groei en het was het ook. Maar "men" heeft je ergens beroofd van je kunnen, je kwaliteiten, je gedrevenheid. Zullen er dan toch straks nieuwe knoppen schieten aan deze boom?
Soms wil ik eigenlijk niet langer omzien naar die oude boom, niet dat ik vrienden en kennissen wil afstoten, maar ik wil uitzien naar andere einders, zonder dwang, zonder moeten maar gewoon mogen. Ja, ik wil af van degene die me toch verder wil duwen in die richting waar ik uiteindelijk niet voor ben geboren. Hebben we daarom een storm nodig?
Aansluitend bij deze las ik "toevallig" volgende bij James Redfield in zijn boek "De Celestijnse Belofte": Langzaam maar zeker zijn we onze oorspronkelijke vraag vergeten ... We zijn vergeten dat we nog steeds niet weten waarvoor we eigenlijk leven", gedreven door al dat Westerse moeten. Ons dagelijks bezig-zijn is vaak zo verschillend van wat en wie we vanbinnen echt zijn en willen zijn!
Persoonlijk denk ik dat ik ondertussen al een antwoord heb en dat teruggaat naar de oorsprong van mijn blog: Laat ons leven voor en met elk-ander als takken van eenzelfde boom waarvan de wortels diep in het water staan die ons elke dag opnieuw oproepen tot een geest van gemeenschap in vrede, vriendschap en geloof.
Die snoeitijd heeft er misschien voor gezorgd dat ik precies juist deze dingen op paper kan zetten omdat er nu tijd vrij is voor het échte leven, al moet ik eerlijk toegeven dat ik nog steeds vecht met dat loslaten. p.s. De tip van bovengenoemd boel komt van een jonge blogvriend waarvoor dank! Een aanrader! Van harte!
In tijden van verlies, heb ik ontdekt, vallen de mensen terug op een primitieve vriendelijkheid, die zich het duidelijkst uit in de vorm van aangeboden voedsel.
Zo werd me brood gebracht en een lekkere soep van goede buren, ongevraagd.
"HET GROOTSTE LEED IS NIEMAND HEBBEN OM VAN TE HOUDEN".
Dus ook niemand om van harte een kaart of of een wens te sturen, of er zelf één te krijgen.? Heb je daar al bij stil gestaan op deze dag waar LIEFDE gebanaliseerd wordt, ja soms gekocht wordt door dure kadootjes?!
... begint met de woorden: "omdat jij mooi, verstandig, lief, ijverig, goed, begrijpend bent, omdat je al die kwaliteiten hebt, daarom hou ik van je". Maar mannen en vrouwen worden ouder en verliezen sommige van deze kwaliteiten.... Er moet dus iets met die liefde gebeuren.
"Zoals een pop vlinder wordt en van gedaante verandert, zo moet ook de liefde veranderen" las ik ergens ... of ook "Liefde is een werkwoord", u wellicht bekend. Dit nu nog in de praktijk omzetten is een levenswerk, en dat ook voor ongehuwden.
Steeds meer wordt liefde dan: "Ik bemin je om wie je bent, GRATIS. Ik geef me prijs aan jou en geef me aan jou, ook met je fouten en gebrek aan kwaliteiten".
Wanneer laatste niet gebeurt, dan overleeft geen enkele vorm van liefde en diepe vriendschap!
Ik wens allen van harte een mooie en oprechte feestdag van Sint-Valentijn!!!
Ja, inderdaad al een tijdje "afwezig" hier en ook nu kom ik maar heel even langs want nog altijd tolt er iets in mijn koppeken ... en wanneer de dokter het niet echt weet zal het dus wel "iets van virale aard" zijn zeker. Dat het dus maar vlug overgaat en ik iets serieus kan neerpoten. Ondertussen misschien een moment om een oprecht woord van DANK te sturen aan de mensen die iets achterlieten op mijn gastenboek, hartverwarmend! Dank aan allen!!! En ... Nida, ook ik ben blij dat je terug bent zoals zovelen wellicht met mij!
Vandaag gewoon een TIP die ik daarnet las in K+L, de moeite om met u te delen, dacht ik zo.
"Ben je blij of boos? Moe of uitgerust? Heb je angst? Heb je een probleem? Gebeurt er iets wat leuk is? Of juist niet? Vertel het eens aan God,Onze Vader. Hij luistert altijd, wie je ook bent, waar je ook woont, hoe je je ook voelt ..."
Het zal wel aan mij liggen maar de tekst die ik wou achterlaten bij de foto die ik daarnet heb geplaatst werd niet onmiddellijk tesamen gepubliceerd daar ik te lang moest zoeken waar ik de foto had opgeslagen.(ja, zal noot een computerfreak zijn). Dit allemaal terzijde, al zijn mijn schrijfsels altijd oorspronkelijk en ik moeilijk zelfde kan verwoorden; ik doe dan toch nog even een poging.
De foto kreeg ik zomaar in handen en het eerste wat me bij me opkwam was "woorden die moorden". Ondertussen hebben bepaalde bezoekers hier miischien al een andere gedacht en of herkenning gezien; deze mogen me dan ook altijd aanvullen maar wat ik in eerste instantie wou zeggen bij het zien van deze foto is hoe vele mensen in onze wereld figuurlijk en letterlijk monddood worden gemaakt. Hoeveel leed wordt er niet aangedaan door een woord dat blijvend kan snijden, mensen van wie je op het uiterlijk niet zou vermoeden hoe kwaadaardig en wreed ze kunnen zijn onder de fluwelen hand en de lieve lach? Mensen die zo ver kunnen doorgaan met de kracht van hun woorden tot dat ze mensen hebben uitgeschakeld omwille van de carrière, het postje, het neerzien op anderen of het niet kunnen inleven van het anders-zijn van een ander. Dagelijks worden mensen ongezien zwaar getroffen door medemensen, wekmakkeers, buren, familie,en dit vaak een levenlang. Is het nu toeval of niet dat ik juist nu en vandaag deze foto vond wanneer mensen zich te Brussel opmaken voor een stille mars ter nagedachtenis van de laf vermoorde jonge Joe?! Het beeld roept juist nu in deze dagen zoveel gevoelens van machteloosheid op, van onbegrip, van het grote WAAROM? Wat doen wij elkaar aan? En wie zijn die WIJ? Toch ook, en jammergenoeg , ook een beetje jij en ik. Of hebben we van alles een beetje te veel in dit rijke landje? Ik wil gewoon hier afsluiten met in gedachten mee op te stappen in stilte met zovelen die lijden onder welke vorm van geweld dan ook, in het bijzonder tot nagedachtenis van Joe, tot voor kort een onbekende, helaas vandaag een oproep tot verdraagzaamheid. Als gelovige wil ik ook mijn christelijke deelneming betuigen in de rouw die de familie en vrienden komt te treffen bij dit onnodig lijden. Christelijke deelneming.
JA, BESTE, DIT IS INDERDAAD DE TEKST VAN NIET EENS EEN JAAR TERUG ... OOK DEZE AVOND STAPPEN EEN PAAR DUIZENDEN OP N.A.V. DE MOORD OP BART ... ENKEL EEN ANDERE NAAM, EEN ANDERE LOCATIE ... HOE LANG NOG EN WAAROM?! Ik val hier sil, samen met julle wellicht, denkend aan die jongere(n) en hun betreurde familie; Het mag niet langer dat een onbekende op deze manier "bekend" moet worden!!!
Nu we al een tijd bezig zijn via dit medium laat ik bewust een paar zaken achter die een portret kunnen zijn van hoe ingrijpend gebeurtenissen kunnen zijn, nu twee jaar later. Let wel een paar MOMENT-opnamen.
Zo zei ik tegen mezelf dat ik vanaf nu veroordeeld ben mijn dagen door te brengen, nadenkend over woorden, losse regels en flarden van herinnering om te zien wat eronder vertopt kan liggen, terwijl ik langzaam maar zeker verdwijn uit de sociaal-economische wereld, misschien zoekend naar mijn oorspronkelijke wortels die me nooit zullen verraden . Misschien ook te veel denker, die u al eerder zult hebben ontmoet.
Er was een ganse tijd dat ik een hartgrondige hekel had aan ochtenden, ja zelfs blij was dat de zon niet opkwam maar het mistig bleef, bijna al verlangend naar de avond. Dat bestaan was ik gaan zien als het verstrijken van een eindeloos lange ochtend.(En wat bestaan volgt na deze omwenteling?) Welk uur het ook was, het leek altijd alsof ik net was opgestaan; Ik sleepte me van de koffietafel naar de zetel en van daar naar het middagmaal om languit en vooral lang te slapen. Muziek bestond toen niet meer. Alleen de vraag WAAROM?!
Het leek al te veel op een omgekeerde kruisafneming van een gebogen ouderpaar in de armen van een beloftevolle jonge zoon . Maar die moeder was er dan wel even zo als de vader én de anderen die probeerden dag na dag, soms ongemerkt er echt te zijn, een huis van vertrouwen! Wellicht hebben allen me echt geholpen, zonder ik het besefte. Hun aanwezigheid was als balsem.
In die donkere dagen komen dan de problemen uit een vroeger leven je hele volwassenheid onverminderd, zelfs heftiger, aan je knagen. Is het niet genoeg met wat we hier moeten verwerken, dat littekens en brandwonden uit vroeger tienerjaren bij de minste aanraking door een flashbericht en zo onverwacht uit de vergetelheid worden gehaald om terug de dekens over de kop te trekken en niet meer willen. Al deze momenten dienden zich aan, ongevraagd, alsof er geen mooi en dankbaar verleden meer was/is.
Het valt me op dat haast alle blogers plaatjes achterlaten van vrouwelijk schoon, hun pps daarmee zelfs opvrolijken MAAR wanneer een man een foto van een man achterlaat;, deze een mail kan verwachten met de zijdelingse vraag naar zijn geaardheid alsof alle mannen die hier bloggen gayminded zijn. In elk geval weten toch enkelen zich via seniorennet te verschuilen of vinden ze hier een uitlaatklep blijkbaar ..en nmisschien voor sommigen maar goed ook,. of zoeken ze een soulmate. Deze gedachte viel me daarnet zomaar te binnen wanneer ik nog maar eens een heel mooi blog zag vol met mooie prenten over jonge vrouwen waardoor ik nu weer aan het bloggen ben al zou ik nu ik in bedje moeten liggen. Dus sorry mocht de tekst wat onevenwichtig overkomen want alles draait in en om mij, en dat zo al een hele tijd. Maar niet schrijven is ook niet blijven en omdat er toch altijd enkelen uitzien naar een probeersel van mijn kant, dan maar deze voor één keer .... Zal maar een "man" invoegen zeker, dan hebben zowel dames als heren er iets aan. Want hebben jullie ook al gemerkt dat er heel wat piepjonge senioren zijn?! De ruk naar de nieuwe man dan maar? En neen, dit is niet aansluitend bij onderstaand artikel, puur toeval. Wel mooie reactie van Christine dat "het niet goed is dat de mens alleen is", maar ik wilde hier wel mee aantonen dat er ook een zachte kant in elke man schuilt.
"Ik heb begrepen dat de essentie van mannen niet bestaat uit spieren, kracht of macht, maar uit een fundamentele kwetsbaarheid ...Ze stralen soms zelfs een deerniswekkend gevoel van radellosheid, angst uit".
... Het vertrouwde huis verlaten, het huis dat overgaat in stille ziekenhuisgangen, de ziekenzalen met hun gedempte geluiden, de wachtkamers, en tot slot de allerlaatste kamer.....
opgedragen aan hen die even het vertrouwde moeten inruilen voor het ongekende, beangstigende, de (laatste) confrontatie.
met voorzichtigheid en respect hier achtergelaten ... niét denkend aan die ene persoon!
"Ik begrijp het leven als een luisteren naar God dwars door de gebeurtenissen die mij overkomen heen: een telefoontje, een mail, een ontmoeting." Zo ook is een moderne priester, een sociaal assistent ... vaak iemand die niet méér doet dan luisteren. Mensen komen naar je toe om allerlei redenen, die niet allemaal even verheven zijn. Ze nemen vaak ook een stuk van je kostbare tijd, terwijl ze niet veel te vertellen hebben. En toch mag je daar uren aan besteden, want het zijn geen verloren uren..als ik maar luister. Soms gebeurt het ook dat het antwoord te lang op zich laat wachten en en je als toehoorder ongerust wordt, maar ook dat is een vorm van luisteren.
Als je van de ochtend tot de avond mensen ontvangt/leest (zoals ondertuusen in deze virtuele wereld waar mensen soms nog beter tot verhaal komen), heb je een heel panorama van de behoeften en de vreugden van het bestaan voor je liggen. Maar wanneer al deze vragen dan nog eens met de eenvoud van het Evngelie beluisterd worden, dan wordt dit luisteren een écht luisteren naar die ander en door hem heen naar God. Zo te luisteren naar de stem in jezelf kan niet anders dan dat je dat ook wil doorgeven en bereid bent er echt iets aan te doen, hoe klein ook. Wie echt heeft geluisterd naar een bv. een niet uitgesproken vraag uit een mail - ik noem zomaar iets - zal weten dat hij daar antwoord zal kunnen op geven omdat hij die vraag, die zo menselijk leek, tot gebed heeft gemaakt. Gebed kan zo nooit los staan van daden!
En dat dit luisteren belangrijk is heb ik zopas ondervonden bij het ingaan van dit woordje, want het toeval wil dat er ook hier en nu op dit net mensen uitzien naar een "gedragen woord". Dank u voor de aansporing.
NEW DELHI - Indiase dorpelingen hebben twee jonge geliefden doodgeslagen en hun lichamen verbrand, nadat de dorpsraad een doodvonnis over hen had uitgesproken. De 20-jarige Mahesh en zijn 19-jarige vriendin Gudia waren volgens de raad te nauw verwant en hun relatie was dus incestueus, berichtte de krant Hindustan Times donderdag.
De geliefden ontvluchtten hun respectievelijke dorpen toen de relatie aan het licht kwam, maar familieleden spoorden hen op en namen hen mee terug. De raad beval hun de relatie te beëindigen. De twee weigerden en werden ter dood veroordeeld. Een menigte sloeg de twee dinsdag dood, hakte hun lichamen in stukken en stak ze in brand. De politie heeft twaalf verdachten op het oog. Op welke wijze de geliefden precies aan elkaar verwant waren, is onduidelijk - bron:De Standaard.
Eigenlijk wou ik net nog iets neerpennen over mijn geliefd India, maar bovenstaande is me als een kaakslag alhoewel ook ik de voorbije Kersttijd heb moeten aanhoren - los van bovenstaande - hoe moeilijk het nog altijd is uitgehuwelijkt te worden. Dat mensen, die zoals de jongen die ik ken en ondertussen 30 jaar geworden is, nog altijd geen bruid heeft gevonden het dorp zou uitvluchten is goed te begrijpen. In dit geval vertelde hij me over de telefoon dat er een regeling zou getroffen worden tussen nu en eind maart waar hij geen inspraak in heeft. Elk gehuwd koppel dat ik er in het zuiden van India mocht ontmoeten was uitgehuwelijkt! Zo heb ik weet van een bruidschat van 30..000 BF voor de bruid en dit ondertussen 20 jaar terug! Dat daarvoor mensen moeten vermoord worden is voor ons onbegrijpelijk daar waar hier men gewoon gaat samenwonen, ook al is het tegen de wil van de ouders. Dat de vraag daarentegen van een eenvoudig meisje om uitgehuwelijkt te worden aan en Westerse jongen wél bestaat, ookdat heb ik persoonlijk ondervonden. Een mooie toegewijde verpleegster in een groot hospitaal werd aan mij voorgesteld door haar broer! Dan was er in elk geval het geldprobleem niet, maar wie zou voor haar dat geld voorschieten? Allen waren arm ... en de enige die voor de kost kon zorgen werd naar het seminarie gestuurd, net als bij ons, decennia terug. Meteen denk ik aan die vrouw voor haar hutje toen ik er met die priester voorbijkwam, die zomaar haar kindje optilde en het me aan mij schonk en in het Hindi me verzocht het mee te nemen om het op te voeden in mijn land. Het heeft de priester moeite gekost om haar te overtuigen dat dit niet zomaar kon. Zelf stond ik sprakeloos, het kind in mijn armen, de vrouw ergens opgelucht ...
Sorry wanneer ik me hier weer eens laat gaan, maar eens echt tussen de mensen geleefd en hun noden en vragen gehoord, gevoeld, laat dit een mens nooit meer los. Dan weet je ondermeer wat het is een jonge moeder te zien liijden aan malaria. Sinds die ontmoetingen heb ik wellicht nog méér dan vroeger voor "de gestoorden" (woorden van een schrijver) gekozen.... Don Bosco achterna....
31 januari ... tikte het in mijn hoofd deze morgen bij het ochtendkrieken en meteen de vraag:" Dat is toch een bijzondere dag of niet?" Ja, mensen, het is vandaag het feest van Don Bosco, DE grote opvoeder naar wie vele colleges en technische scholen in Vlaanderen genoemd zijn, maar waar zijn werk tot ver buiten de grenzen gedragen wordt door edelmoedige jongeren en jongvolwassenen. Zo heb ik zelfs in India een grote school mogen bezoeken waar technisch onderwijs werd onderwezen. Wie de figuur niet zo goed kent, zal wellicht toch de naam "Salesianen" al ergens hebben ontmoet. Die éne persoon heeft tot op heden er voor gezorgd dat er een netwerk bestaat van kinderopvang tot opvanggezinnen, allemaal met die eenvoudige opdracht voor iedereen - zowel toen als nu - een eerlijke burger te zijn en een goed christen. Al eerder heb ik deze man voor het daglicht gebracht omdat zijn geestelijke kracht me tot op heden inspireert, ook al denk ik er weinig of niet meer aan tot ik de datum van vandaag zag met zijn fameuze Don-Boscofeesten. Ik kon ook geen melding gemaakt hebben van deze in een blog, maar dan verberg ik mezelf en mijn overtuiging. Moeten wij juist nu niet wat meer getuigen en dat ook proberen uit te stralen? In elk geval ben ik niet de enige want het "toeval" wil dat ook "Peter1925" over deze figuur iets heeft achtergelaten op zijn blog. Ik weet dat deze bijdrage me misschien punten zal kosten - wat ik al eerder heb moeten ondervinden wanneer ik schrijf over geloof, en toch .... Laat ons beginnen met een GOED MENS te zijn! Maarten
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
