Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
NEW DELHI - Indiase dorpelingen hebben twee jonge geliefden doodgeslagen en hun lichamen verbrand, nadat de dorpsraad een doodvonnis over hen had uitgesproken. De 20-jarige Mahesh en zijn 19-jarige vriendin Gudia waren volgens de raad te nauw verwant en hun relatie was dus incestueus, berichtte de krant Hindustan Times donderdag.
De geliefden ontvluchtten hun respectievelijke dorpen toen de relatie aan het licht kwam, maar familieleden spoorden hen op en namen hen mee terug. De raad beval hun de relatie te beëindigen. De twee weigerden en werden ter dood veroordeeld. Een menigte sloeg de twee dinsdag dood, hakte hun lichamen in stukken en stak ze in brand. De politie heeft twaalf verdachten op het oog. Op welke wijze de geliefden precies aan elkaar verwant waren, is onduidelijk - bron:De Standaard.
Eigenlijk wou ik net nog iets neerpennen over mijn geliefd India, maar bovenstaande is me als een kaakslag alhoewel ook ik de voorbije Kersttijd heb moeten aanhoren - los van bovenstaande - hoe moeilijk het nog altijd is uitgehuwelijkt te worden. Dat mensen, die zoals de jongen die ik ken en ondertussen 30 jaar geworden is, nog altijd geen bruid heeft gevonden het dorp zou uitvluchten is goed te begrijpen. In dit geval vertelde hij me over de telefoon dat er een regeling zou getroffen worden tussen nu en eind maart waar hij geen inspraak in heeft. Elk gehuwd koppel dat ik er in het zuiden van India mocht ontmoeten was uitgehuwelijkt! Zo heb ik weet van een bruidschat van 30..000 BF voor de bruid en dit ondertussen 20 jaar terug! Dat daarvoor mensen moeten vermoord worden is voor ons onbegrijpelijk daar waar hier men gewoon gaat samenwonen, ook al is het tegen de wil van de ouders. Dat de vraag daarentegen van een eenvoudig meisje om uitgehuwelijkt te worden aan en Westerse jongen wél bestaat, ookdat heb ik persoonlijk ondervonden. Een mooie toegewijde verpleegster in een groot hospitaal werd aan mij voorgesteld door haar broer! Dan was er in elk geval het geldprobleem niet, maar wie zou voor haar dat geld voorschieten? Allen waren arm ... en de enige die voor de kost kon zorgen werd naar het seminarie gestuurd, net als bij ons, decennia terug. Meteen denk ik aan die vrouw voor haar hutje toen ik er met die priester voorbijkwam, die zomaar haar kindje optilde en het me aan mij schonk en in het Hindi me verzocht het mee te nemen om het op te voeden in mijn land. Het heeft de priester moeite gekost om haar te overtuigen dat dit niet zomaar kon. Zelf stond ik sprakeloos, het kind in mijn armen, de vrouw ergens opgelucht ...
Sorry wanneer ik me hier weer eens laat gaan, maar eens echt tussen de mensen geleefd en hun noden en vragen gehoord, gevoeld, laat dit een mens nooit meer los. Dan weet je ondermeer wat het is een jonge moeder te zien liijden aan malaria. Sinds die ontmoetingen heb ik wellicht nog méér dan vroeger voor "de gestoorden" (woorden van een schrijver) gekozen.... Don Bosco achterna....
31 januari ... tikte het in mijn hoofd deze morgen bij het ochtendkrieken en meteen de vraag:" Dat is toch een bijzondere dag of niet?" Ja, mensen, het is vandaag het feest van Don Bosco, DE grote opvoeder naar wie vele colleges en technische scholen in Vlaanderen genoemd zijn, maar waar zijn werk tot ver buiten de grenzen gedragen wordt door edelmoedige jongeren en jongvolwassenen. Zo heb ik zelfs in India een grote school mogen bezoeken waar technisch onderwijs werd onderwezen. Wie de figuur niet zo goed kent, zal wellicht toch de naam "Salesianen" al ergens hebben ontmoet. Die éne persoon heeft tot op heden er voor gezorgd dat er een netwerk bestaat van kinderopvang tot opvanggezinnen, allemaal met die eenvoudige opdracht voor iedereen - zowel toen als nu - een eerlijke burger te zijn en een goed christen. Al eerder heb ik deze man voor het daglicht gebracht omdat zijn geestelijke kracht me tot op heden inspireert, ook al denk ik er weinig of niet meer aan tot ik de datum van vandaag zag met zijn fameuze Don-Boscofeesten. Ik kon ook geen melding gemaakt hebben van deze in een blog, maar dan verberg ik mezelf en mijn overtuiging. Moeten wij juist nu niet wat meer getuigen en dat ook proberen uit te stralen? In elk geval ben ik niet de enige want het "toeval" wil dat ook "Peter1925" over deze figuur iets heeft achtergelaten op zijn blog. Ik weet dat deze bijdrage me misschien punten zal kosten - wat ik al eerder heb moeten ondervinden wanneer ik schrijf over geloof, en toch .... Laat ons beginnen met een GOED MENS te zijn! Maarten
Dat is het woord dat de fans uitroepen wanneer ze de eerste naaktfoto's zagen van "Harry Potter" die daamee zijn toverstokje zou hebben weggeworpen en bewust hebben gebroken met zijn fraai imago. Of zijn we eindelijk toe aan "brood en spelen" waar de vleeskeuring kan beginnen?!
"Mijn leven is voorgoed veranderd". horen we mensen soms zegggen wanneer een gebeurtenis in het leven schijnbaar alles heeft overhoop gegooid. Maar anderzijds, op welk van alle momenten verandert ons leven niet volledig, totaal, tot aan de laatste verandering, de gewichtigste van alle? Het verleden is per slot maar alleen wat ooit het heden was, en wanneer jij als senior niet meer MOET werken kun je misschien "liefhebberen", ook al lijkt dat niet iedereen gegeven te zijn, want menigen hebben nooit geleerd te GENIETEN, want er stond maar één woord in hun woordenboek en dat was WERKEN. Maar wat wanneer je ook dat niet meer kan, mag? Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar die man die achter zijn gordijn zit naar buiten te turen, het kantelraam half open. Ik kwam er haast elke dag voorbij wanneer ik naar de bakker ging. Soms hoorde ik er muziek, soms helemaal niets maar altijd zag ik zijn schaduw. Je wordt het gewoon, wil de man aanspreken al heb ik hem nooit gezien. Was hij ziek, verlamd? Maar pas enkele meter verder gaan de gedachten al naar wat anders tot op een gegeven moment het me opvalt dat dit bepaald raam gesloten is, de gordijnen dicht, geen muziek. Een paar dagen later kom ik daar terug voorbij en nog voor ik er ben gaat mijn blik al in die richting, maar alles blijft gesloten. Terug van de bakker wordt mijn nieuwsgierigheid nog eens aangewakkerd, maar niets. Ondertussen zijn we weken verder. Waar is de man, die ik niet ken en waar ik toch voeling mee had. Zou hij naar een rusthuis zijn ... of overleden, de man op het gelijkvloers aan het raam?
Ik kom bij deze overweging bij het lezen van volgend boek, zeker een aanrader voor echte senioren die terugkijken op hun leven:
DE ZEE - John Banville, "Een meesterlijke studie van droefheid, herinnering en liefdeen verwerking van verlies". 2006.
Without a care, or pity, or shame they built these walls around me, deep and high And now I sit here, hopeless and wait; empty of thought: this fate eats away my mind; so much, so many things I had to do out there Ah, did I not see what they were doing when they were building these walls? But I never heard them, never a sound from the builders. Imperceptibly I was shut away from the world out there.
Toen drong het tot me door welk gevoel me had bestookt sinds ik die ochtend de spreekkamer had verlaten. Toen was er dat duizelingwekkend moment waarin het besef tot me doordrong dat ik nooit iets anders zou kunnen bedenken dat dit tot het eind toe zou doorgaan Een panisch gevoel niet te weten wat te zeggen, waar te kijken, hoe ons te gedragen en dan die korzelige wrevel over de ellende waarin we op een akelige manier verzeild waren geraakt.
Het was alsof ons een zo smerig, zo onsmakelijk geheim was meegedeeld dat we het nauwelijks konden verdragen in elkaars gezelschap te blijven maar ons toch niet van elkaar los konden maken, terwijl we beiden de ellende van de ander kenden en juist door die kennis aan elkaar gebonden waren. We zwegen omdat we plots vreemden waren geworden voor onszelf en voor elkaar. Vanaf die dag zou alles hypocriet worden. Er zou geen andere manier zijn om met de de dood te leven Ja, wat nu, hoe lang?
Beste,
Deze tekst wilde ik achterlaten omdat hij zo goed de gevoelens van onmacht, ontkenning, aangeslagenheid en meer beschrijft waar mensen mee worden geconfronteerd wanneer ze het nieuws vernemen van een huisdokter, een specialist, een therapeut. Misschien ook de gevoelens van Ik ben niet de enige, al heeft een mens daar op dat moment weinig steun aan.
Misschien kan deze minieme bijdrage een link leggen tussen mensen die een gelijkaardige strijd voeren.
Genegen,
p.s. Bij het herlezen van bovenstaande bemerk ik dat het niet enkel en alleen gaat over mensen met kanker, maar "het nieuws vernemen", zoals verwoord "Het was alsof ons een zo smerig, zo onsmakelijk geheim was meegedeeld dat we het nauwelijks konden verdragen in elkaars gezelschap te blijven ... "zou eveneens kunnen slaan op mensen die kinderloos blijven ... of vul maar zelf in.
Ik heb mijn pc en blog moeten opstarten wanneer ik zonet een krantenartikel las met daartussenin onderstaand zinnetje. Ik wist ineens niet mijn gevoelens te kanaliseren wanneer ik deze uitspraak las. Mijn blog bedoelt juist tegenovergestelde te zijn van wat de persoon in kwestie uitroept, oordeel zelf maar!
"lang leve het Materialisme en de daarbij horende Egocentrisme " (citaat!, voor je me verdenkt en waar ik helemaal niet acchter sta, hoe zou ik!)
p.s. Dat citaat moest daarbij overuigend overkomen en het is de persoon dan nog gelukt ook, bijzonder jammer en zovelen die dat gretig zullen slikken en wellicht met veel genoegen! Deze zaken verschijnen WEL in de media en verdringen de hoofdzaak zoals zo vaak! Ik wilde deze toch even kwijt ter overweging ...
Ja, ik hoef maar één foto in handen te krijgen als deze en ik ben terug verkocht aan dit land en aan zijn mensen. Deze vrouw kon "mijn Indische moeder" zijn, wonend in Kerala die me niet meer loslaat en ik haar ook niet sedert we elkaar hebben ontmoet in 1992. Nog elk jaar schrijven we elkaar en haar zoon vraagt dag na dag of er post is uit "Belgium". Wanneer die vrouw en haar gezin zoveel in stilte voor me bidden als ze schrijven en ook aan de telefoon vertellen, dan ben ik een gezegende persoon! Jammer dat we niet zomaar de oversteek kunnen maken. Sindsdien of was het al heel veel vroeger ben ik voor een stuk Indiër met de Indiërs of is het gewoon omdat daar de liefde en de vriendschap echt aanvoelt en het ook is? Ik denk van wel. Hoe rijk zijn deze arme mensen! Maarten.
Ik droomde dat ik God mocht interviewen. Ik vroeg Hem: 'Wat verbaast u het meest in de mensen?' God antwoordde: 'Dat ze als kind zo snel mogelijk volwassen willen worden, maar eenmaal volwassen weer naar hun kindertijd verlangen. Dat ze hun gezondheid kapot maken om geld te verdienen en dan hun geld verliezen om hun gezondheid te herstellen. Dat ze zo driftig naar de toekomst uitkijken dat ze het heden vergeten, zodanig dat ze evenmin in het heden als in de toekomst leven. Dat ze leven alsof ze nooit zullen sterven en sterven alsof ze nooit hadden geleefd'.
Toen vroeg ik Hem: 'als U vader zou zijn, wat zou U uw kinderen leren?' God antwoordde: 'Dat ze niemand kunnen dwingen hen lief te hebben: alles wat ze kunnen doen is zich laten beminnen. Dat het niet goed is zich met anderen te vergelijken. Dat het maar enkele seconden vraagt om diepe wonden te openen in de mensen die hen liefhebben, en dat het jaren kan duren om ze te genezen. Dat een rijk mens niet degene is die het meeste bezit, maar hij of zij die het minste nofig heeft. Dat twee mensen naar hetzelfde kunnen kijken en het anders zien; Dat het niet volstaat elkaar te vergeven, maar dat ze ook zichzelf moeten vergeven'.
'Dank U voor uw tijd', zei ik nederig tot God. 'Is er nog iets dat U al uw kinderen zou willen meedelen?' God glimlachte en zei: 'Alleen maar dat Ik hier ben. Altijd'.
Enkele jaren geleden strafte een vader zijn driejarig dochtertje omdat zij overbodig gebruik had gemaakt van mooi duur verguld inpakpapier. Geld was er niet in overvloed en hij kon niet verdragen dat zij dit duur papier gebruikte om een cadeautje in te pakken en onder de kerstboom te leggen.
De volgende morgen bracht het kindje het verguld cadeautje naar haar vader en zei: "Hier, papa, voor jou !"
Hij opende de doos, maar ontdekte dat er in de doos helemaal niets inzat. Hij schreeuwde naar haar: "Weet je dan niet dat het heel wreed is om iemand een leeg cadeau te geven; er moet altijd iets in de doos zitten!"
Het meisje kreeg tranen in de ogen en zei: "Maar papa, de doos is niet leeg, ik heb haar gevuld met kusjes, enkel voor jou!".
De vader was volledig van de kaart en omarmde zijn dochter,hopende dat zij hem ooit zijn opwindende reactie zou kunnen vergeven.
Enige tijd later wordt het meisje door een ziekte getroffen en sterft.
De vader heeft de doos nog steeds bij zich,dicht bij zijn bed. Elke keer dat het verdriet de overhand neemt, neemt hij de doos vast en neemt een verbeelde kus uit de doos en herinnert zich aan de liefde die zijn dochter in het cadeau had gestoken.
Tot slot herinnert ons dit verhaal aan het feit dat iedereen als mens zo een vergulde doos zou moeten bezitten, vol met Onvoorwaardelijke liefde en kusjes van onze familie en vrienden.
Zitten ze scheldend en schreeuwend achter je aan om op je ziel te trappen; red je het niet meer, heb je het helemaal gehad... Wat heb je dan aan God, je bent toch God vergeten!
Dan draait alleen maar in je hoofd: God, nu eerst God! De rest komt later wel.
Dat is waar het op aankomt in mijn hart en ziel. Dan kan ik er weer tegen en ga ik ervoor. Zit dat goed, dan gaat het goed.
Karel Eijkman heeft dit geschreven voor de "Open deur". Ik heb er me in herkend wanneer het heel wat minder ging zo een aantal jaren terug.
Als je soms je zo voelt, en je weet geen uitweg, dan denk aan God, en vraag het Hem. Ja, vraag het Hem, roep desnoods! Dan helpt Hij en Hij zal je troost en kracht geven!
Bij het lezen van een boek, één van de zovelen, werd ik getroffen door deze zin. Het was een antwoord op een persoon die in zijn leven nogal wat liefjes had gekend en terugkeek op zijn leven en die blijkbaar fier ging op zijn altruïteit. Maar dan lees ik dit:
"ALLEEN IEMAND DIE NIET IN STAAT IS LIEF TE HEBBEN KAN ZO ALTRUÏSTISCH LIEFHEBBEN".
Is dit een antwoord op eigen zoektocht? En ik die dacht zovelen te hebben lief gehad, zeker in de overdrachtelijke zin. Het blijft een open vraag, tevens herkenning! En bij het neer'pennen' bemerk ik het hoofdthema van dit blog. Dus een onverwachte doordenker.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
