Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Geïnspireerd door een karrnavalstoet op deze zonnige zondag. De leider van een groep "zingende nonnen". Ik vrees dat binnen een enkele uren de man niet meer zo devoot zal zijn.
al eerder bracht ik hulde aan mijn vader tussen de lijnen door en ook nu doe ik het via een omweg maar wel bewust en vooral blij dat de tekst in de verleden tijd staat want pa is er nog en hij heeft ons inderdaad altijd samen weten te houden. Ik citeer:
"Ik voelde een diepe genegenheid voor mijn vader. Ik begreep dat hij ons op zijn eenzame, stille manier allemaal bij elkaar had gehouden. Dat hij ons gezond van geest had gehouden gewoon door er te zijn ...".
Een betere omschrijving van wie mijn vader is kan ik niet geven op dit moment. Dit fragment las ik in genoemd boek hieronder. Danke, papa!
Philip Shumway is dertien wanneer zijn oudere broer en idool Ethan spoorloos verdwijnt. Op een wereldwijze en onderkoelde toon vertelt Philip hoe hij en zijn familie in het reine proberen te komen met deze mysterieuze verdwijning. Terwijl zijn oudste zus Amy naar een andere stad vertrekt, zijn moeder haar slapeloze nachten doorbrengt met het bakken van taarten en zijn vader zich stort op het bouwen van vakwerkhuizen, weet Philip niet van opgeven. Tijdens de zoektocht naar zijn broer komt Philip steeds meer te weten over de persoon die Ethan werkelijk was, en onherroepelijk ook over zichzelf. Recensies
Vermist in de Godenzee(Geurt Franzen, De Gelderlander, 14 mei 1999) 'Het hele boek is een toonbeeld van vakmanschap. Reikens taal is rijk want ongekunsteld (...) De lezer wéét waar de pijnen zitten, en huilt mee, van binnen.'
De godenzee(P-magazine, 12 mei 1999) '...de personages in dit verhaal zijn zó echt dat ze de lezer gegarandeerd na aan het hart komen te liggen. De coverkreet "Een ongewoon goed debuut" mag u dan ook absoluut letterlijk nemen.'
Een gat in het gezin(Dirk-Jan Arensman, Het Parool, 16 april 1999) 'Reiken is in staat om iemand in een paar trefzekere zinnen neer te zetten en bovendien weet hij de reacties van alle personages met zoveel diepgang te beschrijven, dat je zelfs in hun merkwaardigste gedachtenkronkels meegaat.'
... Voor jullie gelezen en blijvend actueel bij vermiste en vermoorde kinderen .... want inderdaad blijft na een tijd niets meer over dan een foto van wat ooit eeen "levend, ademend,zichtbaar menselijk lichaam was". ...
"Maar wat ís zen?" vroeg de Amerikaanse filosofieprofessor, op studiebezoek bij een hedendaags Japans zenmeester. "Eerst even thee drinken," zei die tot zijn ongeduldige bezoeker en begon alvast diens kopje in te schenken. Hij bleef maar schenken, ook toen het kapje al overstroomde. De bezoeker keek onthutst toe want uit verhalen was hem bekend dat die zen-mensen erg gedisciplineerde, nette lui waren die nog geen druppel water lichtvaardig zouden verspillen: "Ziet u," zei de meester met allicht een fijn monkellachje, "met uw hoofd is het als met dit kopje. Het zit al helemaal vol. Met woorden, definities; met weten hoe de dingen horen en hoe ze zeker niet horen, met wat je wil en beslist niet wil. Met voorkeuren en afkeren, herinneringen, gestolde ervaringen. Als je wil weten wat zen is, moet je eerst je hoofd leegmaken. Pas dan zul je voor de eerste keer zien en weten."
Ook al geloof je niet in zen, ons koppeke of onze rugzak zit inderdaad boordevol en we kunnen zo moeilijk scheiden van of afstand nemen, loslaten ....
Bij wijze van afsluiter aan een reeks bedenkingen, overwegingen en een stukje eigen geschiedenis, NU VOLOP VOORUIT. met dank aan Ka voor het lenen van de afbeelding!
Wat ik hier achterlaat geef ik mee voor wat het waard is al mis ik de echte bron waaruit liefde groeit en dat is niet zomaar een IETS, een DING. Vandaar dat ik het ter overweging meegeef, ook omdat het ergens aansluit bij eerdere bedenkingen een tijd terug over conflictsituaties en mechanismen.
"Als twee mensen verliefd worden, geven ze elkaar onbewust energie, en allebei voelen ze zich licht en opgetogen. Dat is dat ongelooflijk uitgelaten gevoel dat we "verliefdheid" noemen. MAAR waarom eindigen die zaligheid en euforie plotseling om om te slaan in conflicten? Volgens de auteur en andere psychologen komt het door "de energiestroom" tussen twee personen (dat ding zoals ik het noemde en waar ik als mens en gelovige moeilijk kan inkomen); want wanneer ze verwachten dat de energie plots enkele en alleen van die andere partner komt, snijden ze zich blijkbaar af en beginnen zwaarder op elkaar te wegen, plooien terug opzichzelf, houden op elkaar energie te geven. Nu gaan ze zelfs over tot een poging alle energie van de ander te ontnemen en de ander te beheersen. Op dat moment vervalt de relatie in een machtstrijd. Heb ik niet een zelfde stategie gezien in eerdere fragmenten, op de werkvloer en op andere domeinen?
Is er dan een antwoord? Ik denk van wel want deze blog gaat om liefde, DE LIEFDE. Het gaat om beminnen, keer op keer, elkaar opkikkeren en zeker niet vanuit een onbelichaamd iets maar door een bezield iemand!
Ik wens het u allen van harte op deze zondagmiddag!
Bij het overlijden van koning Boudewijn stonden lange rijen mensen aan te schuiven om de overleden vorst een laatst groet te brengen. Eén van de mensen die toen geïnterviewd werd, zei dat het leek alsof iedereen in die dagen wat beter geworden was. Zoals het kwade besmettelijk kan zijn, kan het goede ook besmettelijk zijn. Besmettelijk in de goede betekenis dan. Het was de boodschap van de koning zoals het ook staat in de Romeinenbrief:"Overwin het kwade door het goede" - "Probeer het positieve in plaats van het negatieve te brengen".
Ligt niet voor elk van ons daar een opdracht in, zeker in deze dagen van negativisme? Mochten wij zoveel uitraling bieden zoals de koning zaliger heeft uitgestraald in al zijn eenvoud om bij deze persoon te blijven, de wereld zou er een stukje mooier op worden. Het ligt voor een groot deel aan onszelf ...
Nee, deze keer sterven mensen hier niet van honger en dorst (tenzij naar de onlesbare dorst naar oprechte liefde), maar ik was wel verrast wat ik hier vond. Ik dacht meteen dat het een column was in een blad uit de voorbije winter anno 2006 maar niets is minder waar. Lees zelf maar:
"Met de verdwijning van God zal de wereld een daling kennen van temperatuur, een uitbarsting van geweld in de vorm van ongebreidelde erotiek en passies, een angst voor de eenzaamheid ... " Is dat alles niet zo herkenbaar, zo dicht bij de deur, ja zelfs deel van ons eigenste zelf geworden? Denken we maar eens aan de nieuw samengestelde gezinnen, aan de chatboxen zonder te spreken over allerhande clubs en datingsites met anonieme contacten 'voor even'. Het zegt in elk geval veel over de grote eenzaamheid en een zoektocht naar ware geborgenheid ook al kan een mens soms eenzaam zijn binnen een relatie. Maar goed, ik wijk hier af want het tekstfragment dateert al uit 1840! Toen schreef Dostojevski al dat "de mensen wezen geworden zijn, want zij hebben hun vader verloren, die God is. Als ze geen vader meer hebben zullen ze het koud hebben". Ja,, wat ben ik blij met een papa die er nog altijd is en ja, ik gelijk steeds meer op hem - moest ik even aan denken wanneer ik het programma op één zag. We mogen inderdaad alles aan onze papa vragen en ik betrap me erop dat ik nog vaak ingedachten tijdens een klusje naar hem roep. Zoveel spontaan vertrouwen; waaarom dan zo weinig vertrouwen in Onze Vader?! - Maar Dostojevski gaat verder in dezelfde lijn, want:" ...om zich te verwarmen zullen ze zich eerst op elkaar werpen in een soort onweerstaanbare drang naar nabijheid en liefde, in teugelloze erotiek, want omdat ze geen vader meer hebben, moeten ze nu zelf, de een voor de ander, vader proberen te zijn. Zo b reekt er een tijd aan van tomeloze erotiek, een tijd zonder God". ...
Wanneer ik dit hier neerpen zie je alles zo voor je ogen gebeuren en op vandaag hebben we daar niet veel fantasie meer voor nodig. Zelfs de soapseries, niet eens laat op de avond, tonen ons hoe het MOET. Ik kan alleen maar vaststellen zonder een standpunt in te nemen wat ons te ver zou leiden. Maar toch ben ik van mening dat we allen een beetje wees geworden zijn, elk in zijn woning voor zijn eigen pctje, verlangend naar die echte liefde, dat gebaar van tederheid en niet voor even. Neen, die liefde en gegevenheid die één is met jezelf, ooit gegroeid uit de liefde van God via mensen die mijn ouders zijn. Die liefde wil ik proberen te bewaren ook al lokken de bekoringen zoals in een woestijn want erotiek, een scheve schaats,"een date" via teletext, een dubbele relatie is toch "IN" ... totdat je moet vaststellen dat alles zo leeg is, zo zonder voldoening - commentaar die ik recnet nog hoorde van een zoekend iemand, verlangend naar die rust: een mens om van te houden.
Maar daarvoor moeten we terug op het spoor geraken van een God; anders sterven we van de kou en is het niet onze cultuur die dat beverstigt? Ben ook ik niet ergens medeplichtig? Het blijft een open vraag.
ja, ik was er even niet maar je vindt me zo terug. Ik kom gewoon een teken van leven geven, zeker aan die mensen die echt bezorgd zijn om mij waarvoor dank! Maar alles gaat goed als dat voor julle een geruststelling mag zijn. Ik kom later terug op vorige artikels.
Toch mooi hoe mensen vrienden kunnen worden zonder woorden!
Psychische agressie leidt in extreme gevallen tot een totale beheersing van de andere, maar eens dat het slahtoffer dit heeft meegemaakt en het mechanisme heeft doorzien kan dat trauma (want dit is het ondertusdsen geworden na jaren van subtiele onderdrukking) zijn weerwraak nemen, want tegen die tijd zal betrokkene denken dat hij zelf zo dominant moet handelen en onderdrukken, vooral in de buurt van kwetsbare personen, ergens als vergelding om het kwaad wat die persoon het slachtoffer heeft toegebracht, al kan het ondertussen een ander persoon zijn(soms jammergenoeg nog iemand die tot familie of vriendenkring behoort). ... Domineren op de manier waarop ze zelf werden gedomineerd, en zo wordt de agreesie overgedragen, ook al lijdt die persoon daar heel erg onder want de "nieuwe" agressor heeft dat dominante niet in zich. Het is niets méér dan een ontlading van zoveel onterecht aangedaan psychisch leed. Ook nu zal die "zwakke" persoon zelf lijden onder wat hij zonet heeft aangericht, zeker aan zijn naasten. De eerste agressor daarentegen zal er verder zijn genoegen in vinden en geen kans laten voorbijgaan om te domineren, te kleineren ... tot het al dan niet letterlijk of figuurlijk fataal afloopt voor zijn slachtoffer, al zal de agressor ook dan nog in zijn handen wrijven. Heel erg maar heel reëel!
al is het niet altijd eenvoudig je werk te scheiden van privé, mensen met problemen toch nabij te zijn.
En toch weten we hoeveel mensen dagelijks geofferd worden door goedbedoelde betrokkenheid, zeker wanneer deze wordt ondermijnd door personen die door een subtiele vorm van agressie je energie weten te schaden, altijd weten fouten te ontdekken en zo van je een "arme ik" te maken. Want deze mensen streven alleen naar succes en eigenbelang; ze kunnen dan ook niet langer"verdragen" dat je bij de groep van de "arme-ik" behoort die nog opkomt voor het echte leven.
Maar dat mag niets afdoen van onze betrokkenheid, gedrevenheid, al moeten wij die misschien wat inbinden ... maar dan niet voor lang!
Sta terug op, eens genezen, eens de woestijntijd doorgekomen om NABIJ te zijn!
"In de huidige samenleving hebben de mensen het negatisme nodig om hun eigen problemen te verteren".
Tom Boonen
Een mens zou het nog gaan geloven, zeker wanneer ik daarnet de nieuwe rubriek op dit eigenste SeniorenNet ontdekte waar men elkaar helpt zijn droom te verwezenlijken. Ik dacht aan een nobel inintiatief maar na een paar minuten moest ik al vaststellen dat deze rubriek blijkbaar het zoveelste forum wordt om elkaar al dan niet schade toe te brengen. Een zeer trieste vaststelling ... werden ook al niet eerder bloggers geband? Moeten we echt ook deze keer die kant op?! En dan maar bloggen over verdraagzaamheid, liefde, vriendschap .... bloggen om elkaar tot steun te zijn! Boeken aanraden om elkaar naar een hoger niveau op te tillen!
Ja, Tom Boonen heeft het in korte woorden goed weergegeven in welk bedje we allen ziek zijn. Maar iedereen heeft het erover, zelfs in de meest recente romans ... en toch doen we er zo weinig aan! En het ligt niet aan de vele regendruppels van vandaag!
In onze egoïstische maatschappij ben ik er toch nog van overtuigd dat in bijna ieder van ons een goed hart schuilt...Spijtig dat 't meestal gecamoufleerd moet worden.
"Een aalmoes geven", het klinkt zo uit de tijd ... en toch het begint bij de deur; door een schouderklopje, een knipoog, een handdruk, een groet. Extra aandacht geven aan eenzamen en mensen die alleen zijn, écht luisteren ook al moet je het verhaal voor de zoveelste maal aanhoren. Het kunnen die kleine opkikkertjes zijn die een ander energie geven om de dag door te komen.
Vanuit deze aalmoezen komen dan wel vanzelf de echte giften. Want weet dat er nog altijd veel te veel mensen zijn die niet eens moeten denken aan vasten omdat ze aan niets anders moeten denken dan: "Hoe zal ik vandaag overleven?" Een overweging waard.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
