De laatste twee keer dat ik mijn Mijmeringen had geschreven, één over het Sinterklaasfeest en één over Kerstmis, verdwenen die in het niets. Mijn proza was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik klikte "toevoegen" aan en hup ik werd uit de blogwereld gesmeten. Na de tweede keer was ik behoorlijk gefrustreerd en ik heb mijn bloggen een beetje in de ijskast gezet. Het is niet leuk wanneer je na een uur schrijven, je mijmeringen verloren ziet gaan. Ik probeer dan in mijn geheugen terug te gaan over hoe en wat ik geschreven heb, maar het is nooit zo leuk meer als de eerste poging, de meest spontane. Enfin, alles gaat voorbij, dus frustraties ebben weer weg en ook Kerstmis ligt al weer achter ons. In de Moby hangt een enkele slinger en er pronkt een mooi kerststuk gemaakt door Brigitte, die het leven van Frank en mij nu al een jaar opfleurt met haar lieve persoonlijkheid. En ik hoop dat ze dat nog vele jaren zal doen! Brigitte heeft dat kerststuk gemaakt met stukjes mos en andere brokjes natuur uit de bossen rond Zwolle waar we tijdens de herfstvakantie waren.
Het was dit jaar het laatste traditionele Sinterklaasfeest van de jongste kleinzoon, want hij weet zo ondertussen wel dat de goede, heilige man die hem met de vele mooie kadootjes verblijdt, in de hemel woont en zijn dubbelgangers stuurt. Maar ook de dubbelganger van de Sint werd door Jano met veel respect en eerbied begroet. Hij zong hem een ellenlang Pepernotensinterklaaslied voor en beloofde om het volgende jaar iets minder vergeetachtig te zijn! We beleefden deze avond met een beetje nostalgie. Het was toch altijd leuk geweest hoe die Sinterklaas en zijn twee zwarte Pieten de huiskamer binnenkwamen om plechtig uit het Grote Boek waar alle kinderen in vermeld staan, complimenten uit te delen voor goed gedrag en een kleine vermaning aan kleine karakterfoutjes. En dan die stralende oogjes te zien waarmee zo´n kind zijn geschenkjes uitpakt. Volgend jaar is Jano 10 jaar en dan is hij te groot geworden om nog aan het spel mee te doen..... En zo is het ook met ons, grote mensen, stilaan wordt men ieder jaar ouder en begint men het Spel van het Leven ook meer te doorgronden. Het spel rond Kerstmis bijv. Het is één grote mallemolen geworden van winkelende mensen. In de kranten wordt uitgebreid geschreven over hoeveel electronische betalingen er verricht zijn; hoeveel iemand uitgeeft per persoon, zoveel aan de zoon, zoveel aan de dochter en iets minder aan de schoonmoeder.... Op het Internet worden nu al nutteloze kerstkadoos te koop aangeboden.... Waar zijn we toch mee bezig? Voor de dierenwereld is het een slechte tijd. De aura rond de wereld moet vervuld zijn van hun doodsgeschrei... OK, eerlijk gezegd. Ik doe mee aan dit spel. Ik ben geen kluizenaar en sta meestal nog met mijn twee voeten in deze wereld. Ook ik heb lekker gegeten, een stukje kalkoen bij mijn vriendin, en we dronken er een lekker glaasje wijn bij en ook ik heb mijn electronische kaart gebruikt om kleine verrassinkskes te kopen voor de mensen rondom mij om te laten zien dat ik ze graag zie en dat ik blij ben dat we samen Kerstfeest kunnen vieren! De geboorte van een klein onschuldig kind is inderdaad een groot wonder, iedere keer opnieuw. De 3 wijzen die destijds het Kindeke Jezus kwamen begroeten waren 3 astrologen. Zij volgden de sterren en wisten dat er een heel speciaal kind geboren ging worden. Zouden zij ook al Zijn treurig einde gezien hebben? Want vanaf menselijk standpunt bezien was Zijn marteldood diepdieptreurig. Hoe kunnen mensen elkaar zoiets aandoen? Dat vraag ik me elke dag af wanneer ik het nieuws hoor of de krant lees.....en dan word ik ook diepdieptreurig.... Gelukkig is Kerstmis behalve een christelijk feest, ook een heidens feest. Het Zonnewende-feest waarin de mensen van toen de terugkeer van het zonlicht vierden. Vanaf 21 December komt er weer meer licht in de duisternis. De dagen lengen. En met het lengen van de dagen, met het klein beetje meer licht dat naar de aarde toestroomt, komt er ook weer wat licht in mijn denken. Neemt de treurnis af en alhoewel het hier op aarde nog lang geen vrede is, komt er wat meer vrede in mij. Op onze lugubere parking staan hier en daar wat struiken en zelfs een boom. Ik zag vandaag dat er al nieuw leven in die struiken zat. Niet te geloven. Het leven is niet kapot te krijgen en juist zoals de zonnebloemen moeten wij ons naar de zon wenden, naar het Licht, naar de liefde die er toch ook is en hopend op een betere wereld doorgaan met ons best te doen. Ik wens mezelf en alle mensen een vredevol en liefdevol 2007.
We zien op de kalender dat het al weer de eerste van de laatste maand is. 1 December, en, de temperatuur is nog altijd aan de milde kant. Dat is goed voor mens en dier, en voor de rekening van de gas en/of electriciteit. Ook voor mij, want de wanden van de mobilehome waarin ik woon zijn niet zo dik als die van een huis. De kou kruipt er nogal vlug in. Toch heb ik mijn warm nestje in Antwerpen verlaten om me terug in de Moby te nestelen. Ik realiseer me dat ik een gelukkige mens ben die zo van tijd tot tijd van woonst kan veranderen. Altijd diezelfde 4 muren om je heen kan een mens wel eens benauwen, alhoewel....niet iedereen heeft daar last van! Het was leuk en gezellig mijn verblijf in het centrum van Antwerpen. De kerstsfeer komt er geleidelijk in en omdat ik verplicht ben om een paar keer per dag de hond uit te laten, krijg ik de gelegenheid om zomaar door de straten van mijn geliefd Antwerpen te dwalen. Wanneer Chiara uitgebreid ergens aan staat te snuffelen, neem ik de tijd om naar mijn omgeving te kijken. Mooie, oude gevels, gezellige pleintjes, verwaarloosde huizen en verlaten steegjes passeren de revu. Prachtige warenhuizen die uitpuilen met de duurste kleding en de meest luxueuse geschenken staan te pronken naast eenvoudige, kleine winkeltjes met prullaria en ik vind het allemaal even boeiend om te bekijken. Net zoals de mensen die ik tijdens mijn rondzwervingen tegen kom. Een kranig oud heertje, met nog altijd een veroveringsblik in de waterige oogjes, een kromgewerkt oud vrouwtje, spelende kinderen, een verliefd koppel, een deftige dame, twee vriendinnen die lachend lopen te winkelen, toeristen met het fototoestel in aanslag, een jong ouderpaar met de kinderwagen, een postbode die ijverig zijn werk aan het doen is en af en toe een lotgenoot die ook de hond aan het uitlaten is. Een doodgewone stad met doodgewone mensen en doodgewone situaties. Dan lijkt Antwerpen een doodgewone stad, zoals er zoveel zijn. En toch is die stad voor mij heel speciaal. Ik kijk nog altijd met ontzag en bewondering naar de fiere kathedraal en in de avondschemering langs de Scheldekaden kuieren is een intensgoede ervaring. Ik heb de laatste weken ook mogen genieten van de voordelen die een mondaine stad aan haar bewoners biedt. Tijdens de eerste dagen van November waarin wij onze doden herdenken en we Allerzielen vieren, mocht ik met mijn vriendin Het Requiem van Mozart beluisteren in een van de mooiste kerken van Antwerpen, de Sint-Carolus-Borromeuskerk. Het was ontroerend mooi en de kerk was vol tot op de laatste stoel met allemaal aandachtige toehoorders. De sfeer was innig en sereen. Enkele dagen later zat ik in een heel ander décor, nl. in Het Sportpaleis. Daar heerste een heel andere sfeer. Een warm en geestdriftig publiek was toegestroomd om Andrea Bocelli, de blinde tenor, toe te juichen. Alvorens de man één noot had gezongen, klonk er al een luid applaus van het enthousiaste publiek. Ik had in de krant gelezen dat een andere zanger, Marco Borsati, die een duet met Andrea zingt, had gezegd dat als God een stem zou hebben, het die van Andrea zou zijn en ja, ik moet hem gelijk geven! Wat heeft die man een ongelooflijk mooi stemgeluid en wat zingt hij met een ongelooflijk gemak (denk ik toch, alhoewel ik daar eigenlijk geen flauw benul van heb, van zangtechniek!). Natuurlijk staat die blinde man ietwat statisch; hij kan niet anders, hij ziet niet hoe artisten zich op het podium bewegen. Ik merkte op dat ook zijn borstkas bijna niet bewoog. De man zingt echt uit de buik, zoals het schijnt te moeten. Nog niet zo lang geleden heb ik een anderhalf jaar de muziekschool gevolgd, een meisjesdroom die eindelijk uitkwam, maar oeioei, dat viel zwaar tegen. Ik bakte er niets van. Letters, daar heb ik geen moeite mee, maar noten, rhytme, zingen, dat ging me niet goed af. Het leren pianospelen dat ging vlot, alhoewel de muzieklerares zich de haren uit het hoofd rukte om mijn zeer eigenwijze vingerzetting en de lessen meestal zeer frusterend waren voor haar en voor mij! Enfin, ik heb toen geleerd hoe moeilijk het is in de wereld van muziek....en omdat ik me toch te oud voelde om als een kleuter vals te staan zingen voor een kritische jury, ben ik met mijn staart tussen mijn benen ertussenuit geknepen. Ook omdat ik verhuisde en de hele situatie wat moeilijk werd....maar soms mis ik de muzieklessen en de leerlingen die mij altijd steun gaven in mijn armzalige pogingen om er iets van te bakken.... Niet Andrea Bocelli dus, die zong als een God. Het applaus was oorverdovend en de man aan het werk te zien was nog eens te meer ontroerend. Voorzichtig leidde de dirigent hem het opstapje op en begeleidde hem ook weer bij het verlaten van het podium. Arm in arm, een beeld dat weinig te zien is. Twee mannen arm in arm. Zodra de tastende handen van de zanger de staande microfoon vonden, hielden zij die stevig vast, zoals een drenkeling de hem toegeworpen, reddingbrengende stok. Ach, ik geef het toe, mijn wandelingen met de hond door de stad zijn weinig ophefmakend, maar het feit dat ik zie: de huizen, de winkels, de mensen, de duiven op het plein, de regenwolken waartussen af en toe een waterig zonnetje schijnt, de lichte golfbeweging van de Schelde, de hond die zijn kakje zit te draaien en dat ik met veel tegenzin in een plastieken zakje moet draaien en meedragen totdat ik eindelijk een vuilbak vind, de kathedraal oplichtend in het donker van de nacht, de eerste kerstglinstering in de etalages, het is allemaal zo mooi. Af en toe staat een mens eens stil bij die zaken, bij die doodgewoonste zakenen dan daalt er verwondering in het hart. Zeker, met die ogen van ons, zien we ook vreselijke dingen, zoals de biggetjes die gecastreerd worden zonder verdoving om maar iets te noemen. Dat zijn beelden die blinden bespaard worden.... Maar het schijnt de kunst van het leven te zijn om al het mooie en schone wèl te zien en hoe meer je er naar kijkt, des te mooier worden ze, de doodgewone dingen....
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst is gekomen. Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen tot opvlammend goud, geel en diepdonkerrood. Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst en zijn makkers, de wind en de regen, razen over weiden en akkers. Ze kneuzen de bloemen die de zomer bood. Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst en zijn knechten zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten, dat insecten heimlijk tot uitrusten noodt. Nog even blijven ze leven. Dan hangen ze stil. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want als de herfst in je leven is gekomen, verstoren zijn makkers en knechten je mooie dromen, vermalen zij al je illusies tot scherven en schroot. Nog even blijven ze leven. Dan doven ze uit. Ze zijn dood.
Maar: luister mijn haastig hart, als Die herfst is gekomen verven zijn vaardige vingers je diepste dromen opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood. Eeuwig zullen dromen leven. Eeuwig zal de stormwind razen, zal de schoonheid van een bloem de mens verbazen wordt een nieuw en glanzend web geweven....
Kom tot rust, mijn haastig hart, leg terzij je angst en smart. Er is geen dood. Er is de kringloop van het leven!
Vroeg valt nu de avond in de naakte takken van de bomen waar een laatste blad nog hangt te dromen van voorbije zomerdagen.
Zwaar valt nu de avond op verlaten weiden, stille wegen waar de wolken, zwaar van regen land en lucht tot één vervagen.
Lang zijn nu de nachten donker, somber, eindeloos waarin stormen razen met vereende krachten over mens en dier, zo hulpeloos.
Kort zijn nu de dagen donker, somber, vreugdeloos waarin mensen werken met vereende krachten aan hun toekomst, rusteloos.
Maar de uren in de vroege avond zijn zo innig nu, zo vol van dromen. Als men stilstaat onder naakte bomen geurt de aarde valt een laatste blad wijst ons op de diepste waarde van het leven dat men ondergaat.
Want ook dit blad zal zich transformeren overgaan tot voedsel voor de boom in winterslaap waardoor mensen nogmaals mogen leren dat er niets verloren gaat!
En plots weet je, dat na al die lange nachten al die stormen, al die uren vol van duisternis straks, nog eens zo vol, het Licht zal wederkeren, dat het dan weer Lente is!
We waren een paar dagen met vakantie op een boerderij in Dalfsen (Nederland/in de buurt van Zwolle). Onze Moby mocht op het erf staan. Mensen, wat was het daar prachtig. Urenlang hebben we in de herfstbossen gedwaald. Nog nooit zoveel paddenstoelen bij elkaar gezien. Nu sta ik weer op de lugubere parking en wanneer ik naar buiten kijk zie ik zware, grauwe wolken waaruit onophoudelijk pletsende regen valt in toch al immensgrote plassen, 1 enkele kale boom en een kletsnatte Chiara die triestig haar ochtendwandelingetje aan het maken is. Nu komt ze binnengerent, nat en vuil, modderig duikt ze in haar mand. Ze krult zich tot een rondje ineen en ja hoor, ze slaapt alweer! Ik zie ze nog met een lachende bek rondrennen in de herfstbossen. Geen leiband, geen beperkingen. Het was stil in de bossen. Een klein, scheef zonnetje bescheen de met mosbegroeide bodem waarop de vele paddenstoelen welig tierden. De blaadjes vielen geruisloos neer uit de bomen die door de herfst prachtig gekleurd waren en eigenlijk voor zo diep in November, nog goed in het blad stonden te pronken met hun schoonheid. Zo´n wandeling door het bos doet een mens deugd. De natuur geneest. Aan alle mensen die met een herfstdepressie zitten, zou ik willen aanraden om eens een goede natuurwandeling te maken. Je bekomt dan als mens van de pijnlijke aanvaringen met de maatschappij, waarin mensen als gekken rondspringen om de beste, de mooiste, de geniaalste te zijn; een wereld waarin mensen alles doen om maar rijk, beroemd en gelukkig te worden op andermans nek, maar integendeel van gelukkig te zijn, ´s avonds als gestresseerde konijnen doodmoe in bed te vallen. Een wereld waar mensen in haat en nijd "vooruit" willen komen; een wereld waar in door oorlogen dood, verminking en vernieling wordt gebracht om de heerschappij van olie, geld en macht; waarin baby-zeehondjes levend gevild worden, waarin kinderen, zwakkeren, minderbegaafden verhongeren, verwaarloosd en/of mishandeld worden; waar in het idiote (vracht)verkeer alle dagen tientallen verkeersdoden vallen, waar de ijskappen smelten, de ozonlaag verdwijnt en het milieu naar de vaantjes gaat. En waar de ministers ons dagelijks aanmanen om nog harder te werken om de economie aan te zwengelen, om nog meer belastingen te betalen zodat zij in hun riante villa´s met de kameraden champagne kunnen drinken en kaviaar smullen! Juist zoals Chiara zou ik me in mijn mandje willen inrollen, inslapen en vergeten....van die wrede, vreemde wereld verdwijnen, desnoods eraf springen, maar waar naartoe, en ben je er dan van af, van al die vragen en pijn? Onze gastheer in Dalfsen is van beroep boer. Geen klagende boer. Voor dag en dauw melkt hij zijn 55 vrouwen, met de moderne melkmachine weliswaar!, en in weer en wind brengt hij zijn 55 vrouwen naar de weide om ze ´s avonds weer veilig terug te voeren naar de inmiddels gereinigde stallen. De boer is een lange, slanke man, met een knappe kop, in de bloei van zijn leven en goed gekleed ondanks zijn toch wel grof beroep. Hij is intelligent, sociaal, modern van opvattingen en een goede vader voor zijn 3 opgroeiende kinderen die net zoals zo vele kinderen alle luxe en comfort krijgen. Hij neemt ons mee naar een zogenaamd "koeienhotel". We kijken ons ogen uit. Meer dan honderd koeien "logereren" in dat hotel: een grote, verwarmde ruimte waarin licht en lucht niet ontbreken. De koeien kunnen rustig rondwandelen, maar volgen toch ongemerkt een zeker parcours dat hen naar de computergestuurde melkmachine leidt, gelokt door "een lekker hapje". Wanneer er zich voldoende melk in de uiers bevindt, zoeken de zuigers automatisch de tepels en wordt de koe gemolken. Wanneer de melkvoorraad nog onvoldoende is, krijgt de koe wel haar lekker hapje, maar wordt weer verder wandelen gestuurd. Tijdens haar wandeling ontdekt ze mooie,zachte plekjes om te gaan liggen herkauwen en wanneer ze honger krijgt wandelt ze naar de voedselbank waarin ze zij aan zij met haar zusters eten kan wanneer en hoeveel ze maar wil! Er zijn zelfs enkele kraamkamers, en wanneer de opzichters zien dat er een "tochtige koe" onrustig wordt, wordt ze bevrucht door kunstmatige inseminatie en wordt ze naar een naastliggende ruimte gebracht waar ze samen met haar lotgenoten rustig haar zwangerschap mag beleven. Hier en daar hangen ronddraaiende borstels waar de dames hun toilet kunnen maken en reken maar dat ze er gebruik van maken. Je ziet ze genieten. Met hun vochtige, vriendelijke ogen kijken ze je aan, geduldig hun lot ondergaand en ik moet denken aan de dierenriem waarin "de Stier/koe" het dierenriemteken bij uitstek is van trouw, werkzaamheid, geduld en nuttig zijn. Bij haar leven geeft ze liters en liters melk, schenkt ze de boer ieder jaar een kalf en na haar dood wordt haar hele hebben en houden benut. Haar vlees voedt de mens; haar huid beschermt tegen kou of hitte, zelfs de haren van haar staart vinden we terug in borstels en bezems en van haar beenderen wordt lijm gemaakt. In de winkels kopen we allemaal die lekkere, voedzame melk, die goede boter die van elke boterham een feest maakt en een "broodje kaas" gaat er bij iedereen wel in! Welk een geschenk van de natuur, die koeienmaag die uit 4 verschillende delen bestaat. Geen machine kan dat namaken! Ik dronk vanmorgen mijn melk met iets meer dankbaarheid dan vroeger; ergens heeft een koe die voor mij gemaakt en ergens heeft een boer het geduld en de werkzaamheid om met die koebeesten om te gaan! En dan moet je de geur en de vettigheid van de mest niet vergeten, die de boer er op de koop toe mee moet bijnemen. In het hotel wordt de mest wel automatisch verwijderd en er was bijna geen stank te bespeuren. Onze vriend/boer stond daar te watertanden; hij zag het wel zitten om zijn boerderij met zoiets te moderniseren, maar....het is onbetaalbaar en zijn kinderen voelen er niets voor om hun vader op te volgen en vrouwlief, ach, die is al vertrokken voor een gemakkelijker leven in de stad.... Zijn 55 vrouwen in de stal die denken er niet aan hem te verlaten.....ze hebben het te goed bij hem!
Een tijdje geleden beloofde ik om eens een nachtfoto te maken van de lugubere parking waarop ik met de Moby sta. En hier is dan de foto. Er is een gebouw te zien waarin ´s nachts wordt gewerkt en waarvan de ramen `s nachts verlicht zijn. Maar ik geef toe; erg duidelijk is de foto niet...
De laatste dagen regent het, ook op de lugubere parking. Het is maar een triestige bedoening. Het is ècht Allerzielen-en Allerheiligenweer. De herfst was mooi, maar ja, aan alle mooie liedjes komt vroeg of laat een eind. Verleden week was ik nog eens mee naar de motorcross; toen was het weer nog prachtig en hebben Chiara en ik nog een prachtige, lange herfstwandeling gemaakt. Langs het Albertkanaal. De penselen van de herfst hadden de struiken langs het kanaal in de mooiste herfstkleuren geverfd. Ik liep er tussendoor en ik genoot van de geuren en kleuren. De struiken kwamen tot aan borsthoogte en af en toe staken ze boven mijn hoofd uit! De lage zonnestralen deden de bladeren intens rood gloeien. Het was alsof de struiken in brand stonden. En ik dacht aan het Bijbelverhaal met het brandende braambos, waarin Abraham God zag verschijnen. Omdat ik nog steeds een naief en dromerig mens ben, hoopte ik natuurlijk ook zo´n mirakel te mogen meemaken... Maar nee, hoor. De zon verdween onder een pak wolken en de struiken zagen er ineens een stuk minder flamboyant uit. Dat zoeken naar die God, hè? Ik ben er al een heel leven lang mee bezig, net zoals veel andere mensen die ik ken, want een mens wordt omringd met personen die enigszins in dezelfde energie leven. `s Avonds in bed dacht ik nog eens na over het verschijnsel in de menselijke geest dat met het Godsvraagstuk ingebakken is. Als kind kreeg ik een streng protestantse opvoeding. Ik moest ´s Zondags naar de Zondagschool terwijl mijn ouders naar de kerk gingen. Nu ik er over nadenk waren die uren in de Zondagsschool, uren van hoogtepunten van geluk en blijdschap. We zongen psalmen en luisterden naar de Bijbelverhalen en af en toe moesten we ook voor de klas komen om over Jezus te praten en een Bijbelverhaal te vertellen. We tekenden een lachende die Jezus op zijn ezeltje de poort van Jeruzalem binnenging, toegewuifd door palmtakken. In de katholieke kerk waartoe ik later toetrad vanwege mijn huwelijk met een katholieke jongeman, heb ik me nooit zo thuis gevoeld als destijds op de Zondagsschool! Ik was opgegroeid met een blije Jezus, die zei: "Laat de kinderkens tot mij komen!" Als ik dan verdriet had praatte ik met die vriendelijke Jezus, hij was mijn grote vriend toch! En dan werd ik al vlug weer vrolijk.... In de katholieke kerken hangt er altijd een gruwelijk gefolterde Jezus aan dat afschuwelijk kruis, terwijl er bloed uit zijn zijde en handen en voeten drupt. Je sukkelt dan door de jaren van volwassenheid heen met een wrang gevoel over alles wat met God en kerk te maken heeft, want Jezus, de kindervriend uit je jeugd is verdwenen door al hetgeen een mens leert en leest. Verdwenen de blije Jezus op zijn ezeltje, verdwenen de Jezus met de doornenkroon. Het blijken allemaal mooie fantasieën te zijn om de mens klein en nederig te houden. Ik heb een enorme bewondering voor Kardinaal Danneels die nog rotsvast gelooft en in een interview zei: "Het mooiste van mijn leven moet nog komen. Na mijn dood zal ik Jezus zien." Daar sta ik paf van. En dan denk ik:"tja, die geleerde persoon zal het toch wel beter weten dan ik." Maar dan denk ik: "tja, maar die persoon heeft niet mijn leven geleefd, waarin ik ondervonden heb dat God meer de kwaadaardige, wraakzoekende God van Abraham is, die zelfs op Zijn verzoek zijn zoon wilde offeren en waar ieder jaar ontelbare onschuldigen schapen aan worden geofferd ter gelegenheid van het Offerfeest van weer een andere Godsdienst. Iedere Godsdienst hangt van bloed en gruweldaden aan elkaar. Mensen gooien bommen naar elkaar, doden onschuldige mensen en kinderen, en dat allemaal ter ere van die God die toevallig hun God is door cultuur en opvoeding. Moest ik als klein kind in een stam van de Indianen zijn opgegroeid, ik had van de hele Jezus niets gehoord en ik zou dan waarschijnlijk een of andere totempaal aanbidden... Moest ik als klein kind in een moslimland zijn geboren, dan droeg ik nu wellicht een hoofddoek en was ik hardvochtig door de ouderen van mijn gemeenschap besneden.... Oh mens toch, ik moet er niet aan denken.... Ik ben blij dat ik door het lot op de mooie leer van de kabbala en de astrologie ben gestoten, waar het Godsbegrip heel anders wordt uitgelegd en voorgesteld. In deze leer wordt tenminste eerlijk gezegd dat ons brein te klein is om God te begrijpen, te "pakken", of te manupileren tot een orde van macht en gruwel. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer zoek en tracht te begrijpen...en dat ik nog steeds ontroerd ben bij het zien van Jezus op zijn ezeltje!
Hèhè, de verkiezingen zijn achter de rug. Wat was me dat allemaal! Het waren spannende en ergens ook wel leuke weken, maar wat is het heerlijk om weer "thuis te komen" in je eigen wereld en te ontdekken dat je enthousiast verwelkomd wordt door trouwe familieleden en zelfs verwelkomd wordt op dit blog door trouwe leesters/lezers van mijn Mijmeringen. Tja, bezig zijn in de politiek; het viel niet mee. Enfin, de bezigheden waren wel tof, maar we blijven wel met een ferme kater achter...... Lieve mensen die op mij gestemd hebben en het waren er toch wel enkele honderden, dank U wel, voor Uw steun en stem! Maar helaas, ik bleek een te kleine vlo op het grote ganzenbordspel en vanaf mijn eerste wankele zetten op het ganzenbord, werd ik al in de put geworpen. Toen ik voor de eerste keer beroep deed op de pers ivm mijn petitie tegen de kleine straatcriminaliteit, ondervond ik nog een klein beetje medewerking van 2 eerlijke journalisten, maar toen mijn actie te serieus werd, werd mij de mond gesnoerd. Ik stuurde mailtjes naar de verschillende persagentschappen, telefoneerde naar radio-en televisiestations, o.a. naar ATV, naar radio Minerva, waar ik vroeger nog eens een astrologisch programma presenteerde, en die zich toch vooral naar de senioren richt, maar iedereen bleek blind, stom en doof te zijn. Ik was de roepende in de woestijn..... Wist ik veel dat de winnaars al voorakkoorden gesloten hadden...... Zo naief als een pasgeboren baby, ondanks de vele harde levenslessen die ik al te boven ben gekomen! Maar daarom niet getreurd. Het leven gaat verder en ze zoeken het dan maar uit op dat schoon verdiep. Men moet later wel niet bij mij komen klagen dat hun achterachterkleindochters weer terug in de achterkamers geschoven worden en over alle andere ergere dingen die hun dan zullen overkomen, daar probeer ik dan helemaal maar niet aan te denken..... Wie weet denk ik te ver. Een brug te ver. De ondervinding heeft me geleerd dat ik dikwijls te ver denk, te veel voorloop op het gewone gedachtengoed. In mijn persoonlijke horoscoop is het dierenriemteken van de Waterman nogal benadrukt en het teken Waterman geeft een zekere rebellie tegen het gewone alledaagse. Er is een energie aan het werk die het Watermanprincipe vooruitstrevend, vooruitdenkend en progressief maakt. Maarten Luther King zei: ik heb een droom. Ik zei: ik heb een visie. Daar zal het voorlopig dan bij blijven. Maar zoals ik al hierboven schreef: het is goed weer thuis te komen en te zien dat de herfst mooi is, dat er nog late zomerrozen bloeien her en daar, dat het kleinkind zijn lolly met we wil delen en dat de hond blij is met onze normale wandelingen omdat we niet meer om de haverklap stilstaan om een flyer (verkiezingspamflet) in de brievenbus te steken. Mensen, wat heb ik een traptreedjes op-en-afgelopen in sommige straten van Antwerpen, daar waar men er nog voortuintjes op nahoudt! `s Avonds met zware benen het bed in en `s morgens met een houten kop weer de deur uit! De lugubere parking in het kleine provinciestadje waar ik voorlopig met de Moby sta, is een oase van rust en vrede, van vlinderbomen, wel is waar zijn de vlinderbloemen ver uitgebloeid, maar ze ruiken nog naar zoete nectar, vooral ´s avonds en....... het is er oorverdovend stil. Ik zie een nachtzwarte lucht, pinkelende sterren en een bijna volle maan en ik vraag me af of de burgemeester van Antwerpen ook wel eens tijd heeft om daar naar te kijken. Ik wil wedden van niet....
Vandaag heb ik alle politieke gedachten uit het kopje gezet en ben ik met mijn beste vriendin naar Brussel gespoord om een snuifje cultuur op te doen. Regelmatig bezoeken we met ons tweetjes een museum, een tentoonstelling, volgen een cursus kunstgeschiedenis, luisteren naar een concert, of doen we zo maar eens gewoon een cinemaatje. Onze belangstelling voor de cultuur in het algemeen is van ongeveer hetzelfde kaliber en we delen de dag in met een scheutje cultuur en een scheutje van een of ander drankje, zoals een koffie verkeerd of een warme chocomelk. Natuurlijk kletsen we ook over de voorvalletjes in ons beider leven, over onze kinderen, over het wel en wee van alle dag, en soms houden we heel diepzinnige gesprekken over de zin van het leven, de zin van het lijden en de zin en onzin van het bestaan tout court. Na zo´n dag kom ik thuis en dan ben ik heel dankbaar om de fijne uren die we als vriendinnen mochten doorbrengen en dan denk ik dat vriendschap het allermooiste is dat in de wereld van gevoelens bestaat. Als gevoel lijkt "de liefde" het allerbelangrijkste te zijn, en het zal dan ook wel het belangrijkste zijn, maar, och mensen, wat is dat moeilijk om op de juiste manier met die "liefdegevoelens" om te gaan. In zijn liefde voor een medemens is een mens zo kwetsbaar, zo vlug gekrenkt, zo breekbaar als heel dun kristal. Liefde doet mij denken aan een jong musje dat op de rand van het nest staat te balanceren en zich afvraagt: "als ik mijn vleugels uitsla, zal ik stijgen hoog naar de blauwe lucht of zal ik te pletter storten daar diep onder mij op die harde grond?" Doorgaans vliegt het musje naar de blauwe lucht en klapwiekt vrij en blij zijn toekomst tegemoet; maar af en toe lukt het echt niet en is de klap met de harde grond zijn dood. Vriendschap vergelijk ik met een adelaar, hoog zwevend boven het gepeupel, met sterke vleugels en met een onwrikbaar vertrouwen in de eigen vliegkunde. Roddels en achterklap laten die trotse vogel niet van zijn koers afwijken; zijn scherpe blik kijkt tot in je ziel en je weet dat die scherpe blik alles ziet in die ziel van je, het goede en het minder goede, dat die blik in het innerlijk wederkerig is, en dat het OK is voor hem of haar dat er zwarte plekken in je ziel zijn, en barsten in je hart, en dat er atoompjes haat in je geest zweven die de teleustellingen van de liefde in je hebben geblazen! Vriendschap is minder eisend dan de liefde, legt minder beslag op je. We zagen weer mooie zaken vandaag. De tentoonstelling draaide vooral om de kunstwerken van Leon Spilliaert, een kunstenaar die vooral de zee en het strand van Oostende, gezien door zijn ogen, aan ons liet zien. Mooi! Na de werken van Spilliaert bewonderd te hebben, dwaalden we nog even door een paar zalen met o.a. werken van Ensor, Claus, en andere grote namen, maar we waren te veel onder de indruk van de beelden van Spilliaert, die in hun frêle schoonheid te veel gevoelens hadden bovengehaald om van die soms toch bombastische werken nog echt te kunnen genieten. Dus besloten we nog een wandelingetje te maken over de Grote Markt van Brussel, die er nog altijd even schoon bij ligt als een paar eeuwen geleden. De sfeer was er rustig; een paar toeristen, Japanners hoofdzakelijk!, maakten het gezellig en een flauw zonnetje bescheen de gouden ornamenten op de gevels. Soms hoor je of lees je dat er in Brussel gewelddadige dingen gebeuren en dat het er lang niet zo vredig is als daar op de Grote Markt..... Spijtig! Ik ben weer thuis in de Moby. Op de lugubere parking. Moe, maar tevreden. Morgen met de trein naar Antwerpen om me aldaar weer in het strijdgewoel te werpen, gesterkt door de vitamientjes van vandaag!
Hallo Blogsters en Bloggers en aan alle andere lieden die dit blog lezen!
De onderwerpen liggen vandaag wel ver uiteen: van mijmeringen over de politiek naar mijmeringen over het Oma-zijn. Tja, het zijn allebei facetten van het mens-zijn. In astrologische taal is het Oma-zijn verbonden met het dierenriemteken van de emotionele, gevoelige Kreeft en de politiek valt onder het teken van de sociale Waterman. En ieder mens heeft in zijn horoscoop de 12 dierenriemenergieën die hij kan en mag gebruiken. U zult misschien zeggen: tiens, ik ken een persoon met de Zon in Kreeft en ik kan die persoon helemaal niet gevoelig vinden, dat is juist nogal een harde mens die zich klaarblijkelijk van niets iets aantrekt en ik ken een Watermanpersoon die zo egoïstisch is als maar kan zijn! Zie je wel, die astrologische onzin! Tja, ik maak dan altijd de bedenking: zo eenvoudig is de leer van de astrologie niet. Het neemt wel een jaar of vijf van intensief studeren in beslag voor je er iets van begint te begrijpen! Het zit onder andere zo dat de dierenriemtekens allemaal een overbuurhebben: RAM heeft als overbuurman WEEGSCHAAL - mannelijke tekens STIER heeft als overbuurman SCHORPIOEN - vrouwelijke tekens TWEELINGEN heeft BOOGSCHUTTER als zijn partner - mannelijk KREEFT ontmoet STEENBOK als zijn metgezellin - vrouwelijk LEEUW vecht het uit met WATERMAN - mannelijk en MAAGD heeft VISSEN als tegenstandster - vrouwelijk
Als een persoon met de ZON in KREEFT uit zijn of haar evenwicht is kan die persoon geweldig overhellen naar het tegenoverliggende teken en dan kan die mens zich naar de buitenwereld vertonen met vooral de negatieve eigenschappen van de STEENBOK, nl. het kei(steen)harde gedrag van het koele, zwijgzame, afwerende, bokkende geitenbeest. De sociale Watermanman/vrouw kan veranderen in een zeer eigenwijs, dominerend en rebellerend persoontje dat brullend, bijtend en klauwend als een LEEUW de eigen zin doordrijft met een ontstellend egoïsme. Het beste voorbeeld op het Waterman-sociaaal gebied is bijv. een groep stakende mensen. Zij zijn in hun sociaal-zijn aangetast en kunnen als vandalen door de straten trekken. Brave huis-vaders en moeders worden opeens leeuwen die hun frustaties uitschreeuwen.....
Enfin, nu heb ik al 3 onderwerpen aangesneden: het Oma-zijn, de politiek en de astrologie.
Ik keer terug naar het Oma-zijn, het deeltje Kreeft in mijn totale karakterstructuur. Mijn jongste kleinzoon die de heerlijke leeftijd van 8 jaar heeft en dus in het leven bijt als ware het een heerlijke, sappige appel, was een week-endje bij mij, want slapen in Oma's mobilehome is voor hem een ware belevenis....en verlangde na het slapen in de Moby iets meer actie en stelde mij voor om samen te gaan zwemmen. Nu wilde het lukken dat het zwembad hier in dit provinciale stadje juist is vernieuwd en dat iedereen gratis kon komen zwemmen. Het was de eerste dag dat het zwembad weer open was. Dus Oma wurmt zich in haar badpak en duikelt nog ergens een klein zwembroekje voor de kleinzoon op. Het was heerlijk en na een dikke twee uur in het water gespeeld en gesparteld te hebben zaten we te genieten van een warme chocomelk en ja, wat ziet Jano in de cafetaria: de onvermijdelijke kastjes waar je geld in kunt stoppen en waar dan lekkernij uitkomt dat je 3 keer te duur betaalt. Maar ja, het is zo spannend, he? Na 50 eurocentjes in de gleuf te hebben laten glijden keurt mijn kleinkind de inhoud en wijst enthousiast op een snoepje/lolly/lekstokje dat uit twee kersjes bestaat. "Oma", zegt hij, en zijn oogjes stralen me toe, "Oma, die lekstok ga ik proberen te vangen met de grijper. Dan hebben we allebei een kersje." Zo gezegd, zogedaan. Behendig stuurt hij de grijpkraan naar het midden van de kast vol lekkernijen, kijkt nog eens goed links en rechts van de kast of zijn grijpkunst in goede banen wordt geleid en jawel, hoor, de kersjes vallen in de lade. Even later zuigen we allebei op een mierzoet kersje. Ik heb nog nooit zo genoten van een snoepje en......van de liefde van mijn kleinzoon. Ik voel me een bevoorrecht persoon. Oma-zijn is een mooi geschenk van het leven. Ik ben Oma van 4 kleinkinderen en eigenlijk ben ik al heel lang Oma, want mijn oudste kleinzoon gaat volgend jaar trouwen. Er was veel leeftijdsverschil tussen de kinderen, dus ook tussen die van de kleinkinderen. Mijn oudste kleinzoon, de aanstaande bruidegom dus, gaf mij onlangs ook een prachtig geschenk. Op een heel moderne manier hebben we af en toe een gesprekje, nl. via de chatt. En laat die bruidegom zich nu beginnen te interesseren voor filosofie, astrologie en politiek. Enfin, heeft hij altijd al gedaan, maar hij komt er nu mee naar buiten....durft er met mij over te praten. Zalig toch! Deeltjes van jezelf terug zien in je nageslacht......
De laatste weken, ja, zeg maar, maanden, heb ik veel vakantie gevierd. Mooie reizen gemaakt met mijn mobilehome. Een groot deel van de ons omringende landen, zoals Frankrijk, Zwitserland en Italië zijn me weer een stukje dierbaarder geworden omdat ze zoveel mooie landschappen te bieden hebben en zoveel mooie steden en dorpen. We geraakten tot in Pompei. Het was er bloedheet en Chiara, onze labrador heeft gebadderd in alle fonteinen die we maar tegenkwamen. Graag had ik mij ook in die fonteinen afgekoeld, maar ja, een mens moet zijn goede manieren houden, hè? Chiara steelde de show in ieder toeristisch plekje door haar capriolen in het water. Gelukkig hebben wij ook af en toe een frisse duik kunnen nemen in de Oceaan en af en toe in een Zwitsers meer. Heerlijke dagen, heerlijk gelukkig zijn, zomaar, met de zonneschijn, met de natuur in al zijn facetten, met mensen waar je goed mee kunt opschieten, met lekker eten en met een zacht, gezellig bed in de Moby. Het lijkt al weer zo lang geleden! Dat komt omdat er ondertussen ook al weer veel is gebeurd. Door mijn petitie tegen de zogenaamde kleine straatcriminaliteit ben ik zowaar in de politiek verzeild, ergens helemaal achteraan bengelend in een nieuwe kleine lijst die zich PROTEST noemt. Ik ben gebombardeerd tot lijsttrekster. Ten eerste omdat ik als seniorendame, wellicht bij de seniorenbevolking in de smaak val en ten tweede om mijn vrouw-zijn, want zoals U weet, zijn er te weinig vrouwen aktief met politiek bezig. De pers houdt zich tot nu toe helemaal niet met mij bezig en dat is misschien maar goed ook. Zo kan ik eerst eens de kat uit de boom kijken. Verder heb ik 2 jonge "wolven" achter mij staan. Ja, ik noem ze mijn wolven omdat ze jong, agressief en vreselijk rechts zijn. Niet goed voor mijn imago, dat zich liever "neutraal" zou noemen. Maar ja, deze jonge wolven gebruiken mij als hun schaapsvacht en ik gebruik hen. Ze hebben mij zelf benaderd en gevraagd om me op hun nieuwe lijst verkiesbaar te stellen..... Moest ik voldoende stemmen krijgen om een zegje te krijgen in de Antwerpse politieke kringen, dan denk ik dat mijn universele ideeën en hun scherp gedachtengoed een mooie combinatie kan zijn om een nieuwe energie in het oude, vertrouwde oubollige politiek-zijn te werpen! Een partij die met kosmische energieën gaat proberen de Antwerpse problemen minder zwaar te maken. Een astrologe/kaartlegster in die verschrikkelijke, met negatieve energie beladen gemeenteraad! Het zou wel prachtig kunnen worden! Ik ga proberen om iedere dag op dit blog mijn wedervaren met U te delen. Vandaag heb ik 100 pamfletten in honderd brievenbussen gefriemeld en zo ben ik al enkele dagen bezig! Ik leer Antwerpen op een heel andere manier kennen, best wel interessant, hoor! Al die kleine achterafstraatjes en kleine pleintjes. Nieuw voor mij. Chiara loopt netjes met me mee en aan haar vragende hondenblik te zien, begrijpt ze er niets van. Maar ze volgt me trouw en krijgt honderd plekjes te besnuffelen. Mooi toch!
Het is al lang geleden dat ik nog iets op mijn blog invoerde. Te druk met vakantie-houden, te druk met genieten, te druk met andere activiteiten. Maar van nu af aan, zal ik weer regelmatig present zijn. Ik heb mij laten verleiden om toe te treden tot de nieuw opgerichte partij in Antwerpen : PROTEST. Ik ben van plan mijn wedervaren met de politieke wereld met U te delen, maar eerst natuurlijk moet ik mijn flyer aan U voorstellen.
Ik hoop dat U dit verkiezingspamflet mooi en pakkend vindt en moest U in Antwerpen wonen, U weet het, partij nummer 15 lijsttrekster nummer 1 - Marijcke Cauwe.
Om de zogenaamde "kleine criminaliteit", zoals het stelen van handtassen, portemonnaies, kredietkaarteen, fietsen en andere zaken, een halt toe te roepen, is het noodzakelijk, dat wij, slachtoffers van dergelijke diefstallen, onze krachten samenbundelen. Ik roep hierbij iedereen die ooit slachtoffer is geweest van die zogenaamde "kleine criminaliteit" op, om deze petitielijst te handtekenen. Pas als wij met een overdonderend bewijsmateriaal naar buiten kunnen komen, kunnen de ogen van de overheid geopend worden en kunnen er maatreglen worden genomen om de criminelen op gepaste wijze te straffen, zodat aan deze plaag een einde kan komen. In de eerste plaats moet de wet van de privacy aangepast worden. Heel veel slachtoffers durven zich niet uiten in verband met het feit dat men angst heeft voor represailles. Dit kan en mag niet langer duren. Vertel aan Uw familie, Uw vrienden, kennissen en klanten van dit iniatief. Steun alstublieft deze actie. Leg petitielijsten neer op zoveel mogelijk openbare plaatsen. U kunt deze petitielijst aanvragen per mail: marijcke2@hotmail.com.
WIJ, BURGERS VAN ANTWERPEN WILLEN WEER RUSTIG KUNNEN WINKELEN EN WANDELEN IN ONZE STAD! WIJ, BURGERS VAN ALLE STEDEN EN GEMEENTEN WILLEN WEER RUSTIG KUNNEN WINKELEN EN WANDELEN IN ONZE WOONPLAATSEN!
Beste bloggers, hier probeer ik mijn petitielijst in te voegen....
Mocht U interesse hebben om mee te doen aan dit iniatief, stuur mij dan aub een mailtje en ik stuur U de petitielijst door. Met de mail wil het precies wel lukken, maar hier in de blog zal ik hulp moeten gaan halen.....het lukt niet
Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets aan mijn blog heb kunnen toevoegen. Een of ander mysterieus iets belemmerde mijn blog dermate dat ik het niet kon openen. Gelukkig heeft mijn zoon Peter, mij uit de problemen geholpen en kan ik mijn ei hier weer kwijt. En ik zit met een fameus ei. Het gebeuren van mijn zoveelste diefstal kan ik niet goed meer verteren. Ik nam een kloek besluit. "Ik ga er iets aan doen. Als niemand zijn nek durft uitsteken, dan moet ik er zelf maar aan beginnen", zo dacht ik in mijn woede. Na een heleboel "njets" te hebben geincasseerd van de krantenwereld, vond ik uiteindelijk Het Nieuwsblad bereid om mijn artikel te publiceren, gesierd met een foto die hun fotograaf van me maakte tussen de mooie bloemen van "den botanieken hof". In dit artikel zet ik mijn standpunt uiteen: de zogenaamde kleine criminaliteit moet strenger worden aangepakt, zodat aan deze plaag een einde kan worden gemaakt! In deze petitie roep ik alle slachtoffers van de zogenaamde criminaliteit op om hun handtekening op de petitielijst te zetten. Tot nu toe heb ik enkele mensen bereid gevonden mij te helpen in mijn iniatief en heb ik al een aantal handtekeningen verzameld, maar mensen, er moeten veel meer handtekeningen komen! Ook mensen die geen slachtoffer geworden zijn, maar die personen kennen in hun omgeving die beroofd zijn, mogen de petitie natuurlijk ondertekenen. Ik zou zo graag willen dat we weer onbekommerd over de Meir kunnen wandelen en dat alle burgers weer vrij in hun steden en gemeenten kunnen leven. Zoals de recente gebeurtenissen hebben aangetoond, ontaardt "kleine criminaliteit" in GROTE criminaliteit: het vermoorden van onschuldigen mensen.... Eigenlijk zijn we al te laat in gang geschoten met de leiders van dit land, wakker te schudden..., maar ik geloof dat er nog heel hard geschud moet worden alvorens ze ècht wakker worden! Men verwijt de leden van het koninklijk huis dat zij geen benul van het volk hebben, dat ze geen voeling hebben met de realiteit, wel, ik geloof dat heel veel ministers ook in een andere sfeer vertoeven dan wij, de gewone mens in de straat. Ik wil echter wel "kunnen leven" in die straat. Daar betaal ik belasting voor. En U ook! En niet weinig! Sommigen onder ons betalen soms meer dan de helft van hun inkomen aan de belastingen. Heeft men dan niet het recht beschermd te worden door de overheid? De politie van Antwerpen treft geen schuld. Zij doen hun best, maar ze staan met hun rug tegen de muur! Als men de boefjes gewoon weer los moet laten omdat het strafrecht te laks is, staan de mensen van de politie machtenloos.
Ik had onlangs een vreemde, ja, een absurde droom: Antwerpen, mijn geliefde stad aan de stroom, men had me verbannen uit je beschermende schoot! Ik mocht niet meer gaan over je oude vertrouwde Leien, niet meer staan bij je Brabofontein, noch dwalen over je straten en pleinen, zelfs de Grote Markt was verboden terrein!
Oh, hoe miste ik de Meir en de Keyzerlei met zijn winkels, boetieks, een statig warenhuis, en de oeroude straatjes waarin trams gieren en slieren door scherpe bochten, langs vochtige krochten!
Ik miste de put van Quinten Matsijs, het Vrijdagmarktje en Het Steen, waar Lange Wapper dapper met de handen in de zij hooghartig neerkijkt op alle Sinjoren en de talloze toeristen.
In die stad aan de stroom broeien de bordelen en gloeien de huizen van plezier naast het bruisend café met het schuimend bier dat in koele kelders staat te gisten.
In het hart van die stad aan de stroom verrijst het stadhuis met zijn "schoon verdiep" en ergens in de vele huizen sluimert de kamer waarin ik met mijn eerste liefje sliep...
Ik miste het grijze plein dat Groenplaats wordt geheten alwaar Rubens kwistig door de duiven wordt bescheten maar ook de hoge koepel van het Centraal Station, den Beerschot en zijn lelijk stadion, de slanke toren van de kathedraal, de stompe Boerentoren de Oudaan met zijn oubollig politiebureau! Ik miste alles zo!
Ik miste de Jood met zijn hoed en met zijn ongedesemd brood, de Turk in zijn witte jurk, de Marokkaan met zijn leder vestje aan en te veel gel in het zwarte haar. Ik miste de negerin met haar zwaar achterwerk, de mysterieuze Chinees, de zwijgzame Albanees de Rus zonder werk de luidruchtige Arabier al die mensen zonder papier en papperassen al dat volk al die rassen levend hier op een andere manier en die er toch allemaal op een zekere manier bijbehoren!
Maar boven dat al miste ik je haven waarin een man zich diep wil begraven als in de vulva van een vrouw! De haven waarin krachtige kranen kreunen en steunen tijdens het laden en lossen van zeekastelen rukkend aan zware trossen van dikgevlochten touw.
Ik miste de geur van het zilte Scheldewater dat tegen de sluisdeuren kolkt vermengd met het zweet van de zwoegende man, de havenarbeider, de mens die de dokken bevolkt. Een koppige strijder een kranenberijder die er werkt voor zijn dagelijks brood en zijn toekomst van later!
Ik bad tot alle Goden, Godinnen en heiligen die er maar bestaan van Jezus tot Allah van Mohammed tot Khrisna van Minerva tot de heilige Maria die in de harten van alle Sinjoren troont:
"Oh, breng mij terug naar die stad aan de haven, breng mij terug naar die stad aan de stroom, daar wil ik leven daar wil ik gaan tot aan mijn dood!"
En zie, mijn gebed werd, Goddank, verhoord: ik ontwaakte op mijn geliefde bankje aan de Scheldeboord!
Op deze heerlijke lente-avond ben ik niet op de lugubere parking, maar staat de Moby op een idyllisch plekje aan het Albertkanaal bij Grobbendonk geparkeerd. We hebben zojuist de zondsondergang bewonderd en boterhammen met verse aardbeitjes verorberd. De hond ravot heerlijk in het hoge gras en even heeft het leven een paradijselijk tintje. Als een grote oranje bal zonk de zon achter een bosje struiken aan de overkant van het kanaal waardoor het kanaalwater eensklaps bedekt werd door oranje golfjes. Het was stil en vredig en eerlijk gezegd doet zo´n rustige sfeer goed na weer een redelijk turbulente week in Antwerpen. Voor de zoveelste keer was ik weer eens bestolen en voor de zoveelste keer maakte ik de rondgang om mijn identiteitskaart, kredietkaart, Siskaart, rijbewijs enz. weer in orde te krijgen. Het had me behoorlijk nerveus gemaakt dat het me weer was overkomen ondanks mijn voorzorgen. Eén moment van onoplettendheid bij het afstappen van de tram was mij fataal geworden! ´s Avonds in bed herinnerde ik mij ineens dat ik bij het afstappen gehinderd was geweest. Een redelijk zware dame wilde opstappen op het moment dat ik uit dezelfde deuropening naar buiten wilde gaan en waarschijnlijk heeft haar compaan op dat moment van mijn verwarring gebruik gemaakt om mijn geldbeugel uit mijn tas te grissen. Normaal gesproken ga ik bijna niet meer buiten in Antwerpen zonder mij door mijn hond Chiara te laten vergezellen, maar ik ging met een vriendin naar de cinema en ja, daar worden honden helaas niet toegelaten. Ik had in de tram naar mijn 65+ kaart zitten zoeken en uit verstrooidheid mijn portemonnaie niet terug in mijn binnenzak gestoken, maar in mijn tas. Tja, het crimineel gespuis zit wel op de loer om die verstrooidheid direct af te straffen.... Een paar dagen geleden had ik juist naar de politie gebeld om te vragen naar het adres waar de gestolen en teruggevonden fietsen eventueel te vinden zijn, want mijn heerlijk fietsje was ook op een avond foetsie ondanks een stevig slot.... En ook informeerde ik of er eventueel een adres was waar andere gestolen en weer gevonden voorwerpen eventueel te bezien waren, want een gouden horloge en nog wat andere kleine juweeltjes zijn me ook al in de loop van de jaren ontfutseld. Het is ondertussen al een hele waslijst geworden....Ik verwachtte dat de dame die aan de telefoon kwam, wel zou zeggen: "maar mevrouw toch, bent U dat allemaal kwijt? Is dat allemaal van U gestolen?" Maar nee, hoor. Er was geen enkele reactie van enig medeleven. Het scheen de doodgewoonste zaak van de wereld te zijn dat een mens aan de lopende band bestolen wordt. Onlangs las ik in de krant dat het gevoel van onveiligheid in Antwerpen (en andere steden), maar een ´gedacht´was, evenals het idée dat er files in Antwerpen zouden zijn. Tja, ik heb wel eens meer het gevoel dat ik op een andere planeet vertoef dan degenen die onze stad besturen....en toch, het is zo´n mooie stad, dat Antwerpen. Het kan er zo gezellig zijn. Er bestaan van die zalige terrasjes. De Meir kan zo heerlijk vol zijn met keuvelende, winkelende mensen. De kathedraal kan er zo staan schitteren. De Groenplaats kan zo´n oord van vreugde zijn. Ik vind het prachtig hier zo in de natuur te zijn, maar een deel van mijn wezen vindt het heerlijk om in het Antwerpse te zijn. Mijn leven is zo gedraaid dat ik die twee kanten van het bestaan mag en kan combineren. Spijtig dat de vreugde van het in Antwerpen rondwandelen zo getemperd wordt door het onveiligheidsgevoel. En ik ben niet de enige persoon die daar last van heeft! Een vrouwelijke politie-agente vertrouwde me toe dat wanneer ze in burger is, haar identiteitskaart in de linkercup van haar bh steekt en haar geld en kredietkaart in de rechtercup... Wel ja, vanaf nu zal ik haar voorbeeld volgen, dus moest U op de Meir een dame tegenkomen met een nogal vreemdgevormd voorsteven, dan is de kans groot dat ik het ben!
Sereen besloten ze een punt te zetten achter hun 26-jarig huwelijksleven. Hij omdat zijn hormonen een krachtige dans inzetten bij het zien van andere vrouwen, maar in de echtelijke sponde daarentegen, samen met hem in een vredevolle slaap vielen. Zij omdat bij het horen van zijn sleutel in het slot van de voordeur de vlinders in haar buik vleugellam bleven. Sereen verdeelden ze de inboedel. Het huis keek gelaten toe. Al hetgeen het huis jarenlang met zijn warme en hechte muren had beschermd, verdween. De twee dochters staarden verbaasd, verstomd, naar het leger wordende nest. Flarden van herinneringen maakten zich los, losten zich op in de grijze wolkenlucht, zoals vroeger de knetterende houtsblokken in de open haard. De oudste dochter ontfermde zich over de hond. De jongste nam de kat. Aan één van de hoge, van gordijnen ontdane vensters prijkte het bekende schreeuwend rode plakkaat: Huis te koop. De toekomstige eigenaar zou voortaan de rozen moeten snoeien en de haag bijknippen. De nieuwe huisvrouw zou met haar ijver de koperen deurklopper doen glanzen in het zonlicht. Opgetogen en enigszins bedwelmd volgde hij de wervelende dans van zijn hormonen. Er kwam weer kleur in zijn leven en op zijn wangen. Zijn levenslust werkte aanstekelijk en deed zijn carrière pijlsnel omhoog gaan. Een vent die op zijn vijftigste nog de bloemetjes durfde buiten zetten, verdiende promotie.... De cylinderinhoud van zijn wagen verdriedubbelde in snelheid en kracht. De kussens onder zijn zitvlak verdriedubbelde in comfort en zachtheid. En zij, zij schilderde vlinders. Kleine, tere "witjes". Toen "blauwtjes". Daarna grote bontgekleurde vlinders. En ze liet zich schilderen. Door jonge, aankomende artiesten. Dromend lag ze terwijl men haar nog mooie rondingen op het maagdelijk doek trachtte weer te geven. Sommigen onder hen mochten meer. Hun ogen en hun handen bevrijdden haar bevroren vlinders. Eerst de "witjes", dan de "blauwtjes", daarna de grote bontgekleurde. Op een dag werd hij wakker. Hij keek naar de slapende vrouw die zijn bed deelde. Ze was jong en mooi. Met borsten zoals hij ze graag had. Zijn vingers gleden over haar huid. Ze voelde aan zoals hij het graag had. Verbaasd constateerde hij hoe vredevol zijn hormonen zich gedroegen. Eigenlijk was dat al lang zo. Sinds weken? Maanden? Een half jaar? Hij besloot op reis te gaan. Alleen. De behoefte om alleen erop uit te gaan, drong zich aan hem op. Vroeger gingen zijn ex en hij wel eens naar een klein hotelletje aan zee. Op één van die kleine Zeeuwse eilandjes. Eén telefoontje volstond. Kamer 14 was gereserveerd. Op een dag had zij genoeg van de jonge, aankomende artiesten. Ze bedekte haar naaktheid en ging naar haar flatje. Ze zette zich achter haar schildersezel en schilderde haar laatste vlinder al wist ze dat zelf niet. Op het doek danste een grote bontgekleurde vlinder tegen een blauwwitte achtergrond. Het deed haar denken aan de zee. Aan witte wolken boven het Zeeuwse strand. Eén telefoontje volstond. Kamer 15 was gereserveerd. Hij droeg haar koffer naar zijn kamer. Zij schikte zijn toiletgerief. Later zaten ze samen op het terras en keken naar de zee, naar het strand, naar de wolken. Toen het donker werd gingen ze naar bed en vonden elkaar, sereen, zoals het past voor mensen die elkaar al heel lang kennen. Daarna vielen ze in een vredevolle slaap. Hij, zij, de hormonen en de vlinders.
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
We zien op de kalender dat het al weer de eerste van de laatste maand is. 1 December, en, de temperatuur is nog altijd aan de milde kant. Dat is goed voor mens en dier, en voor de rekening van de gas en/of electriciteit.
Een tijdje geleden beloofde ik om eens een nachtfoto te maken van de lugubere parking waarop ik met de Moby sta. En hier is dan de foto. 
Hallo lieve blogleesters en bloglezers,
Hallo allemaal die dit blogje lezen!
Hallo Blogsters en Bloggers en aan alle andere lieden die dit blog lezen!
Hallo bloggers en blogsters,
Ik ben Cauwe Marijcke
