Onaangekondigd bezoek uit Frankrijk! Vrienden van ons uit Calais kwamen even op bezoek bij ons in Beveren. "Les Ch'tis sont les bienvenues, biloute". Het was een aangename verrassing Béa, Alain en de kinderen bij ons even mogen ontvangen. Lang bleven ze niet, want ze hadden nog een andere afspraak halverwege tussen Beveren en Calais. Ik geniet van die ongedwongen gesprekken in een ongekuist Frans met de typische kenmerken van le Nord, hein...biloute... Er is nog bloed uit een van mijn pingaten gekomen. De huid en spieren aan mijn onderbeen zijn natuurlijk niet in hun normale doen. En als ik mijn onderbeen belast en activeer, dan kunnen de "trekwonden" opnieuw de kop opsteken. Veel meer moet ik hier niet achter zoeken.
De gehuurde rolstoel van CM Assist dient voor de obligate boodschappen en démarches in Beveren. Het valt me op dat mensen heel gedienstig zijn, willen helpen bij het oversteken en bij het wegbergen van mijn boodschappen. "Die mens met dat karreke" krijgt aandacht en voorrang. Mochten ze het weten dat ik me stilaan mentaal aan het voorbereiden ben op wandelingen van 20 kilometer en meer per dag, dan zouden vele mensen verbaasd staan kijken. Maar eer ik mijn kilometers ga wandelen, zijn we weer een hoop maanden verder. De kinesiste volgt mijn toestand van dag tot dag. Als ik me buiten verplaats, doe ik mijn mof om mijn linkerbeen. Ik doe hiermee de mensen, en zeker de kinderen niet verschieten met mijn robotachtige toestand. Ik bescherm mijn been ook tegen stoten en tegen de koude en blijf angstvallig beducht voor stof en andere rommel, wat tot ontsteking van pingaten kan leiden. Binnen een aantal maanden zal mijn mof te koop staan op e-bay, maar ik vind op de website van e-bay nog geen rubriek "ilizarovmoffen".
Een rechterteen van Bea is gebroken. Zij moet een maand rusten. Ik huur al vele maanden krukken en meestal heb ik er maar één nodig. Ik kan dus één kruk onderverhuren aan haar. Misschien kan ik mijn ziekenhuisbed ook voor een paar uren per dag onderverhuren. Dat komt dus goed uit en is profijtig voor mijn zakgeld. Ondertussen begin ik te beseffen dat wij allebei in een revalidatieproces verwikkeld zijn. We zijn dus lotgenoten. En omdat er regelmatig een kinesiste en een verpleegster in het wit langskomen, begint dat hier goed op een rusthuis of een revalidatiecentrum te gelijken. Het kan nog leuk worden. Straks komen ze nog warme maaltijden aan huis brengen en moeten we bezoekuren aankondigen. Het zal nog wel meevallen en er is nog plaats voor enige hilariteit. Deze morgen stelde ik een bloedstreep vast aan een van mijn pingaten. Vermoedelijk is er niets aan de hand, maar toch ga ik goed op het bewuste pingat letten. Ik moet onverminderd aandacht geven aan een mogelijk begin van een nieuwe ontsteking.
Bea heeft in de tuin tegen iets hards, betonachtig gestoten. Volgens de huisarts is haar teen waarschijnlijk gebarsten. Morgen moet zij naar de radiografie en ondertussen probeert zij het leed te verzachten met ijszakjes en pijnstillers. We zijn nu "in de aap gelogeerd": dat wil zeggen dat we het maximum van organisatietalent en creativiteit mogen aanwenden om ons dagelijks leven te organiseren. Bea kan niet autorijden, niet met de fiets rijden en nauwelijks stappen. We zien morgen wel en het kan best nog allemaal meevallen.
Mijn kleinzoon Pepijn is nu ook op de hoogte van comprimeren, verlengen en corrigeren in het Ilizarovverhaal. Zijn interesse is groot. Vrijdag was het team in Pellenberg tevreden over het herstel. De onderste breuk is nagenoeg geheeld en in het bovenste stuk is de callusvorming goed aanwezig. We zien al uit naar het moment, waarop ik mag overschakelen van de grote Ilizarov naar de monofix. Dit zal zo rond de periode van eind mei gebeuren, wanneer vele Vlaamse jongeren hun plechtige communie doen. Dat heerlijke plechtige communiegevoel zal ook mij te beurt vallen.
Vrijdagnamiddag heb ik een goed gesprek gehad met een ambtenaar van de dienst wegen van de gemeente Beveren. Aan de hand van een nota heb ik alle hindernissen en ongemakken voor rolstoelgebruikers kunnen bespreken. Voor alle duidelijkheid: ik heb het niet alleen over mijn persoonlijk gemak of ongemak. Vele mensen spreken me aan op mijn uitstapjes met rolstoel en hond: ook zij hebben vragen wanneer zij met hun kinderwagen of zieke vader in rolstoel door Beveren bewegen. De kinesiste doet me oefenen om mijn evenwicht terug te vinden steunend op één been. Dit is niet gemakkelijk, maar wel noodzakelijk op terug op een normale manier te leren gaan. Evenwicht moet ik ook bewaren tussen inspanning en rusten. Ik ben nog steeds rap moe en revalidatie vereist veel energie van mijn lichaam.
Het is Pasen, drie dagen geen kinesitherapie dus! Dan kan ik de grote luiaard uithangen en mijn lichaam totale rust gunnen. Als het tijd is om een afwasje te doen of om patatten te schillen, zou ik me er gemakkelijk van af kunnen maken en me terugtrekken in mijn veilige bed of zetel. Dit is het grote gevaar bij iemand die meerdere weken en maanden werkongeschikt is. Je krijgt aandacht, veel wordt voor je gedaan, je hoeft geen initiatief te nemen of grote verantwoordelijkheid te dragen, je hebt een inkomen en dan komt de renteneurose om de hoek loeren. Iedere patiënt moet daar voor zichzelf goed over nadenken en duidelijke grenzen stellen aan lijdzaam gedrag, aan ondergaan en aan het ontlopen van verantwoordelijkheid. Om "ziektewinst" of "renteneurose" tegen te gaan, moet je, om te beginnen, een gevulde dagindeling hebben, moet je plannen en initiatieven nemen. Je moet je leven echt organiseren en je nooit nestelen in je veilige en lijdzame rol van patiënt. Ik ga hier nog op terug komen, want dat is iets om echt over na te denken. Af en toe neem ik de kruk onder de arm en beweeg me voort alsof ik nog nooit van Ilizarov gehoord heb. Al snel voel ik dat ik mijn benen wijder moet zetten, omdat de uiteinden van de satéstokjes toch hinderen aan mijn rechterbeen. Maar ik stap, soms met gegrom, gevloek en zweetdruppels. "Kinesiste, ik doe voort, ook al is het Pasen!"
De ziekenhuisrekening is toegekomen. Op de factuur staan drie bladzijden ingrepen en materialen vermeld, teveel om op te noemen. Ik heb ze gescand en via mail doorgestuurd naar de dienst ledenverdediging van CM Waas en Dender. Ik doe dit niet omdat ik zou twijfelen aan de juistheid van de factuur, maar het is een goede gewoonte dat patiënten even hun ziekenfonds een licht laten werpen op zo'n belangrijke rekening. Zo krijgt de dienst ledenverdediging van CM ook een zicht op remgelden, persoonlijke aandelen en kosten voor de patiënten. En zo komen er regelmatig rekeningen binnen. De Ilizarov-patiënt moet een behoorlijk budget voorzien voor zijn verzorgingsmateriaal, zijn speciale kompressen.
Verlengen, corrigeren en comprimeren laat zijn sporen na op de huid. Op bepaalde plaatsen zie je dat. Door goed te ontsmetten met alcohol en zo proper mogelijk om te gaan met kompressen en pincet krijg je een goede verzorging van de pingaten. Sommige mensen gaan er van uit dat ik me verveel. Niets is minder waar. Ik heb zelfs tijd te kort om mijn boeken gelezen te krijgen, om diverse reisdossiers voor te bereiden, om mijn Spaans bij te werken en om van alles op de hoogte te blijven, te studeren en nota's te schrijven. Ik besteed ook nogal wat tijd aan mijn dagelijkse wasbeurt, want even snel onder de douche kan nog niet, tenzij ik mijn slecht been droog kan houden. Slapen gebeurt ook veel overdag, omdat het verschil tussen dag en nacht nog steeds klein is. Zeg nu zelf, als je niet hoeft te werken, dan maakt het eigenlijk weinig uit hoeveel of hoe weinig je 's nachts slaapt.
een kleine stap voor de mens, een grote stap voor de ili
Het verheugt me te mogen schrijven dat ik al vijf en meer stappen kan zetten zonder een kruk. Het is wel even doorbijten en het gebeurt onder toezicht van de kinesitherapeute. Ik moet me echt concentreren op gelijkmatige stappen, op voeten goed zetten en op een rechte houding. Een grote stap dus voor de Ilizarov-patiënt. Bea heeft het gras afgereden met haar nieuw grasmachien. Dank zij mijn nuttige aanwijzingen is zij er in geslaagd in rechte stroken te maaien en liet zij geen enkel grassprietje staan. Aansluitend heeft zij mijn haardos ook ingekort, weliswaar met een ander machien.
Waarschijnlijk nog nooit opgemerkt: vijf verpleegsters staan vol aandacht en toewijding aan mijn ziekbed. Zoals vroeger bij de gemeente, is er één aan het werk en zijn er vier aan het observeren. Het lijkt wel alsof er een bijscholingscursus voor verpleegkundigen plaats vindt. Ikzelf vond deze mis-en-scène niet erg, want zolang ik als patiënt centraal sta en in de belangstelling blijf, kan mijn dag niet meer stuk. Ik probeer nu twee of drie stappen te zetten gelijk een echte vent: neus in de wind en voeten gelijk zetten. Later vandaag ga ik misschien nog een plateau in de hand nemen en boeken op mijn kop zetten.
